Rozporządzenie reguluje jedynie kwestie techniczne, związane z kierowaniem świadczeniobiorcy do odpowiedniego zakładu opiekuńczego (opiekuńczo-leczniczego lub pielęgnacyjno-opiekuńczego). Natomiast w kwestii kryteriów objęcia świadczeniobiorcy świadczeniami udzielanymi w zakładach opiekuńczych akt ten odsyła do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 30 sierpnia 2009 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej (Dz. U. Nr 140, poz. 1147 z późn. zm.).
W porównaniu z obowiązującym dotychczas rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie sposobu i trybu kierowania osób do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz szczegółowych zasad ustalania odpłatności za pobyt w tych zakładach (Dz. U. Nr 166, poz. 1265), nowe przepisy wprowadzają istotne zmiany w zakresie kierowania świadczeniobiorcy do zakładu opiekuńczego. Dotychczas skierowanie do zakładu następowało na mocy decyzji administracyjnej wydanej przez organ, który utworzył publiczny zakład opiekuńczy, albo zawarł odpowiednią umowę z zakładem niepublicznym. Obecnie skierowanie może wystawić, na wniosek osoby zainteresowanej, lekarz ubezpieczenia zdrowotnego. W formie załączników do rozporządzenia określono wzór wniosku o wydanie skierowania do zakładu opiekuńczego, wzór skierowania oraz wzór wywiadu pielęgniarskiego oraz zaświadczenia lekarskiego (należy je dołączyć zarówno do wniosku, jak i do skierowania).
Ponadto, zgodnie z nowymi przepisami, miesięczną opłatę za pobyt w zakładzie opiekuńczym ustala jego kierownik, na podstawie dokumentów stwierdzających wysokość dochodu świadczeniobiorcy. W przypadku czasowej nieobecności świadczeniobiorcy w zakładzie przy obliczaniu opłaty uwzględnia się liczbę dni pobytu poza nim.