a także mając na uwadze, co następuje:(1) W art. 33 ust. 8 i art. 34 ust. 5 rozporządzenia Rady (WE) nr 2038/1999 1 uprawniono Komisję do przyjęcia szczegółowych zasad dotyczących podstawowych opłat produkcyjnych oraz współczynnika obliczania opłaty dodatkowej, pobieranej od posiadaczy kwot prowadzących działalność w ramach wspólnej organizacji rynku cukru.
(2) W rozporządzeniach Komisji (WE) nr 2267/2000 2 i (WE) nr 1993/2001 3 ustanowiono wysokość opłat produkcyjnych oraz współczynnik obliczania opłaty dodatkowej w sektorze cukru.
(3) W ramach reformy wspólnej organizacji rynku cukru rozporządzeniem Rady (WE) nr 1260/2001 4 uchylono i zastąpiono rozporządzenie (WE) nr 2038/1999. Rozporządzeniem Rady (WE) nr 318/2006 5 uchylono i zastąpiono rozporządzenie (WE) nr 1260/2001. W rozporządzeniu (WE) nr 318/2006, które następnie zostało uchylone i włączone do rozporządzenia Rady (WE) nr 1234/2007 6 , system zmiennych opłat produkcyjnych dla sektora cukru w ramach samofinansowania systemu kwot produkcyjnych zastąpiono nową opłatą produkcyjną przeznaczoną na wkład w finansowanie wydatków ponoszonych w sektorze cukru w ramach wspólnej organizacji rynku cukru. Ta tymczasowa opłata produkcyjna miała zastosowanie do dnia 30 września 2017 r. zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 7 , którym uchylono i zastąpiono rozporządzenie (WE) nr 1234/2007.
(4) Wyrokiem z dnia 9 lutego 2017 r. Sprawa C-585/15, Raffinerie Tirlemontoise, 8 Trybunał Sprawiedliwości unieważnił rozporządzenia (WE) nr 2267/2000 i (WE) nr 1993/2001. W niniejszym wyroku Trybunał orzekł, że art. 33 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 2038/1999 należy interpretować w ten sposób, że w celu obliczenia średniej straty należy podzielić łączną kwotę rzeczywistych wydatków na refundacje wywozowe dla produktów, o których mowa w tym przepisie, przez łączną kwotę ilości tych produktów wywiezionych, niezależnie od tego, czy refundacje zostały faktycznie wypłacone w odniesieniu do tych ostatnich.
(5) Trybunał orzekł ponadto, że art. 33 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2038/1999 należy interpretować w ten sposób, że w celu ogólnego obliczenia opłat produkcyjnych należy uwzględnić średnią stratę obliczoną poprzez podzielenie łącznej kwoty rzeczywistych wydatków na refundacje wywozowe dla produktów, o których mowa w tym przepisie, przez łączną kwotę ilości wywiezionych, niezależnie od tego, czy refundacje zostały faktycznie wypłacone w odniesieniu do tych ostatnich.
(6) Należy zatem ustalić wysokość opłat produkcyjnych i opłat dodatkowych na odpowiednim poziomie w celu zapewnienia zgodności z wyrokiem Trybunału. W celu zapewnienia zgodności z wyrokiem Trybunału należy ustalić opłatę produkcyjną jak i opłatę dodatkową na odpowiednim poziomie.
(7) "Średnią stratę" należy w szczególności obliczać poprzez podzielenie całkowitych refundacji rzeczywiście wypłaconych przez całkowitą wywiezioną ilość produktów, które kwalifikowały się do refundacji, niezależnie od tego, czy wywóz objęto refundacją. Zastosowanie metody wskazanej przez Trybunał prowadzi do znacznego obniżenia "średniej straty" i "całkowitej straty" do pokrycia przez opłaty zalata gospodarcze 1999/2000 i 2000/2001.
(8) Zmiana opłat produkcyjnych na lata gospodarcze 1999/2000 i 2000/2001 wpłynie na kwotę, którą producenci cukru musieli zapłacić plantatorom buraków w związku z różnicą między maksymalną kwotą opłaty A lub B a kwotą tych opłat nałożoną w odniesieniu do odnośnych lat gospodarczych.
(9) Zgodnie z zasadami ustanawiającymi wspólną organizację rynków w sektorze cukru obowiązującą do 2006 r. producenci cukru uiszczali opłaty, ale odzyskiwali je w 60 % od plantatorów buraków, płacąc niższą cenę za buraki. W art. 36 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2038/1999 określono, że gdy opłaty ustalone były na poziomie niższym niż maksymalny poziom opłat A lub B (tj. odpowiednio 2 % lub 37,5 % ceny interwencyjnej cukru białego), producenci cukru musieli dokonać płatności na rzecz sprzedawców buraków w wysokości 60 % różnicy między maksymalną kwotą danej opłaty a faktycznie pobraną kwotą opłaty podstawowej lub opłaty B.
(10) Należy zatem ustalić zmienione kwoty, które producenci cukru powinni zwrócić sprzedawcom buraków. Zwrot na rzecz sprzedawców buraków powinien objąć jedynie różnicę między starymi kwotami a nowymi kwotami.
(11) W odniesieniu do roku gospodarczego 1999/2000 całkowita strata nie objęta opłatami, ponownie obliczona zgodnie z metodą wskazaną przez Trybunał, wynosi 66 941 664 EUR. Należy zatem odpowiednio ustalić współczynnik, o którym mowa w art. 34 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 2038/1999, i zastosować go wstecznie do wymienionego roku gospodarczego.
(12) W odniesieniu do roku gospodarczego 2000/2001 całkowita strata nie objęta opłatami, obliczona zgodnie z metodą wskazaną przez Trybunał, wynosi 49 376 802 EUR.
(13) Ze względu na pewność prawa oraz aby zapewnić jednolite traktowanie zainteresowanych podmiotów gospodarczych w różnych państwach członkowskich, należy ustanowić wspólną datę ustalenia opłat określonych w niniejszym rozporządzeniu zgodnie z art. 2 ust. 2 akapit drugi i trzeci rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 609/2000 9 . Data ta nie powinna jednak mieć zastosowania w przypadku, gdy państwa członkowskie na mocy prawa krajowego mają obowiązek zwrócenia kosztów zainteresowanym podmiotom po tej dacie.
(14) Należy zwrócić różnicę pomiędzy kwotami niezależnie zapłaconymi w związku z opłatami produkcyjnymi w sektorze cukru określonymi w rozporządzeniach (WE) nr 2267/2000 i (WE) nr 1993/2001 a opłatami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu.
(15) Z wyroku Trybunału wynika, że skorygowane opłaty powinny być stosowane od tych samych dat, co opłaty, które uznano za nieważne. Obliczanie opłat produkcyjnych i opłat dodatkowych określonych w niniejszym rozporządzeniu powinno mieć zatem zastosowanie od momentu wejścia w życie rozporządzeń (WE) nr 2267/2000 i (WE) nr 1993/2001,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
