Język postępowania: włoski2014/C 315/57)
(Dz.U.UE C z dnia 15 września 2014 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, i P. Gentili, avvocato dello Stato)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu odwołania Republika Włoska podniosła następujące zarzuty:
Zarzut pierwszy: naruszenie kontradyktoryjności i brak uzasadnienia.
Sąd oddalił - rozpatrując łącznie - dwa pierwsze zarzuty skargi dotyczące zastrzeżeń Komisji w odniesieniu do kontroli pierwszego i drugiego stopnia. Zdaniem skarżącej obie kwestie były jednak wyraźnie rozróżnione, gdyż każda z nich dawała powód do odrębnego zakwestionowania skuteczności i wiarygodności kontroli. Zaskarżona decyzja wymieniała różne zastrzeżenia skierowane wobec kontroli regionalnych jako "główne punkty zaskarżenia", z których wszystkie prowadziły do jednego wniosku końcowego o braku wiarygodności kontroli regionalnych i ryzyka szkodą dla budżetu Unii uzasadniających korektę ryczałtową w wysokości 10 %. Z tego powodu różne "główne punkty zaskarżenia" należało rozpatrzyć odrębnie, gdyż ewentualne wyłączenie lub ograniczenie jednego lub kilku z nich wywarłoby wpływ na pozostałe. W konsekwencji mieszane i łączne traktowanie przez Sąd tak różnych argumentów uniemożliwiło odpowiednie zbadanie kwestii faktycznych i prawnych podniesionych przez rząd włoski i doprowadziło do oczywistego braku uzasadnienia: działając w ten sposób, Sąd nie wyjaśnił w odpowiednio wyczerpujący sposób, dlaczego uznał za bezzasadne różne zarzuty.
Zarzut drugi: naruszenie art. 39 ust. 2 lit. c) i art. 39 ust. 3 rozporządzenia nr 1260/1999 1 , jak też art. 4 rozporządzenia nr 438/2001 2 ; naruszenie reguł ciężaru dowodu; nieprawidłowe pod względem rzeczowym ustalenia faktyczne w porównaniu do faktów wynikających z aktów przedłożonych Sądowi; wypaczenie dowodów przedłożonych Sądowi.
Skarżąca uważa, że Sąd wypaczył niekwestionowane okoliczności faktyczne i dowody wynikające z akt, w szczególności fakt, iż władze włoskie zbadały indywidualnie zastrzeżenia wyrażone przez kontrolerów Komisji odnośnie do uchybień stwierdzonych w dziewięciu kontrolach pierwszego stopnia. Zdaniem skarżącej Sąd powinien był uznać, że zaskarżona decyzja była błędna w odniesieniu do tych dziewięciu kontroli, i w konsekwencji uwzględnić zarzuty, w których rząd włoski podnosił, że Komisja naruszyła art. 39 ust. 2 i 3 rozporządzenia nr 1260/1999, przyjmując decyzję o korekcie ryczałtowej w wysokości 10 %, chociaż próbka kontrolna pierwszego stopnia nie wykazała nieprawidłowości, i (nawet gdyby przyjąć, że miały miejsce inne nieprawidłowości) w sposób bezspornie nadmierny w odniesieniu do miary proporcjonalności ustalonej w tymże art. 39.
Sąd nie wziął pod uwagę wynikającej z aktów rekonstrukcji okoliczności faktycznych wskazujących na postęp kontroli, nie biorąc pod uwagę faktycznego rozwoju ilościowego (próg uzgodniony z Komisją) i jakościowego kontroli pierwszego i drugiego stopnia, jaki dokonał się w roku 2009.
W końcu Sąd wypaczył niekwestionowane okoliczności faktyczne i dowody wynikające z akt i naruszył przywołane artykuły, uznając zaskarżoną decyzję za uzasadnioną z tego powodu, że władze włoskie nie wykazały postępów jednostki płatniczej.
Zarzut trzeci: naruszenie art. 39 ust. 2 lit. c) i art. 39 ust. 3 rozporządzenia nr 1260/1999, jak też art. 10 rozporządzenia nr 438/2001; naruszenie reguł ciężaru dowodu; nieprawidłowe pod względem rzeczowym ustalenia faktyczne w porównaniu do okoliczności faktycznych wynikających z akt przedłożonych Sądowi; wypaczenie dowodów przedłożonych Sądowi.
Zdaniem skarżącej stwierdzenia Sądu opierają się na rekonstrukcji całkowicie abstrahującej od rzeczywistej sytuacji postępu i dystrybucji kontroli drugiego stopnia. Sąd powinien był stwierdzić nieważność części decyzji dotyczącej analizy przeprowadzonej przez Komisję w odniesieniu do kontroli drugiego stopnia i ich wiarygodności, w której brak było ważnych dowodów dotyczących istnienia i utrzymywania się rzeczywistego ryzyka dla EFRR.
