Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2010 r. - ING Groep przeciwko Komisji(Sprawa T-33/10)
(2010/C 80/66)
(Dz.U.UE C z dnia 27 marca 2010 r.)
Język postępowania: angielski
Strony
Strona skarżąca: ING Groep NV (Amsterdam, Niderlandy) (przedstawiciel: O. Brouwer, M. Knapen oraz J. Blockx, advocaten)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, także z uwagi na brak uzasadnienia lub nienależyte uzasadnienie w zakresie, w jakim decyzja ta kwalifikuje modyfikację czynności dokapitalizowania zasadniczego kapitału podstawowego jako pomoc dodatkową o wartości 2 mld EUR;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, także z uwagi na brak uzasadnienia lub nienależyte uzasadnienie w zakresie, w jakim Komisja uzależniła zatwierdzenie pomocy od przyjęcia zakazów przywództwa cenowego określonych w decyzji oraz w jej załączniku II;
– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji, także z uwagi na brak uzasadnienia lub nienależyte uzasadnienie w zakresie, w jakim Komisja zatwierdziła wymogi w zakresie pomocy restrukturyzacyjnej idące dalej, niż jest to odpowiednie i czego wymaga komunikat o restrukturyzacji;
– obciążenie Komisja kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W związku z zamieszaniem na rynkach finansowych na przełomie września i października 2008 r., w dniu 10 listopada 2008 r. państwo niderlandzkie dokapitalizowało zasadniczy kapitał podstawowy spółki ING (zwanej dalej "skarżącą") kwotą 10 mld EUR (czynność ta zwana jest dalej "czynnością dokapitalizowania"). Pomoc ta została tymczasowo zatwierdzona przez Komisję Europejską w dniu 12 listopada 2008 r. na okres 6 miesięcy.
W styczniu 2009 r. państwo niderlandzkie zgodziło się przejąć ryzyko gospodarcze dotyczące części aktywów skarżącej, które utraciły wartość. Czynność ta została tymczasowo zatwierdzona przez Komisję Europejską w dniu 31 marca 2009 r., przy czym państwo niderlandzkie zobowiązało się dostarczyć plan restrukturyzacyjny dotyczący skarżącej. W październiku 2009 r. skarżąca i państwo niderlandzkie zgodziły się na modyfikację pierwotnej czynności dokapitalizowania w celu umożliwienia wcześniejszej spłaty połowy wartości dokapitalizowania. Ostateczną wersję planu restrukturyzacyjnego skarżącej przedstawiono Komisji w dniu 22 października 2009 r.
W dniu 18 listopada 2009 r. Komisja uchwaliła zaskarżoną decyzję, w której zatwierdziła środek pomocowy z zastrzeżeniem zobowiązań restrukturyzacyjnych określonych w załącznikach I i II do decyzji.
Skarga wniesiona przez skarżącą ma na celu doprowadzenie do częściowego stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 18 listopada 2009 r. w sprawie pomocy państwa nr C 10/2009 (ex N 138/2009) dokonanej przez Niderlandy w ramach planu zabezpieczenia niepłynnych aktywów oraz restrukturyzacji skarżącej w zakresie, w jakim decyzja ta: (i) uznaje modyfikację czynności dokapitalizowania za dodatkową pomoc w wysokości 2 mld EUR; (ii) uzależnia zatwierdzenie pomocy od przyjęcia zakazów przywództwa cenowego; (iii) uzależnia zatwierdzenie pomocy od przyjęcia wymogów restrukturyzacyjnych wykraczających poza to, co jest proporcjonalne i wymagane w świetle komunikatu o restrukturyzacji.
Skarżąca twierdzi, że należy stwierdzić częściową nieważność zaskarżonej decyzji z następujących przyczyn.
W ramach pierwszego zarzutu, dotyczącego modyfikacji czynności dokapitalizowania, skarżąca twierdzi, że Komisja:
a) naruszyła art. 107 TFUE poprzez uznanie, że modyfikacja czynności dokapitalizowania dokonanej pomiędzy skarżącą a państwem niderlandzkim stanowi pomoc państwa;
b) uchybiła obowiązkowi należytej staranności oraz naruszyła postanowienie art. 296 TFUE poprzez brak starannego i bezstronnego zbadania wszelkich istotnych aspektów pojedynczego wypadku, niewysłuchanie osób zainteresowanych oraz brak odpowiedniego uzasadnienia zaskarżonej decyzji.
W ramach drugiego zarzutu dotyczącego zakazu przewodnictwa cenowego nałożonego na spółkę ING oraz spółkę ING Direct, skarżąca twierdzi, że Komisja:
a) naruszyła zasadę dobrej administracji ponieważ nie zbadała w sposób staranny i bezstronny wszelkich istotnych aspektów pojedynczego wypadku, a ponadto naruszyła obowiązek należytego uzasadnienia decyzji;
b) naruszyła zasadę proporcjonalności poprzez uzależnienie zatwierdzenia środka pomocowego od zakazów przywództwa cenowego, które nie są ani odpowiednie, ani konieczne, ani też proporcjonalne;
c) naruszyła art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE, a także niewłaściwie zastosowała zasady i wytyczne zawarte w komunikacie o restrukturyzacji.
W ramach trzeciego zarzutu, dotyczącego nieproporcjonalności wymogów restrukturyzacyjnych, skarżąca twierdzi, że decyzja dotknięta jest następującymi wadami:
a) błędem w ocenie, ponieważ Komisja błędnie obliczyła bezwzględną i względną wartość pomocy, a także naruszyła zasady proporcjonalności i dobrej administracji poprzez wymaganie nadmiernej restrukturyzacji bez starannego i bezstronnego zbadania istotnych okoliczności faktycznych, o których została powiadomiona;
b) błędem w ocenie oraz nieadekwatnością wnioskowania poprzez odejście w toku dokonywania oceny wymaganej restrukturyzacji od komunikatu o restrukturyzacji.
