Włochy-Polska. Konwencja Konsularna. Rzym.1935.07.10.

KONWENCJA KONSULARNA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Włoch podpisana w Rzymie dnia 10 lipca 1935 r.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu z osobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dziesiątego lipca tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku podpisana została w Rzymie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Włoch konwencja konsularna o następującem brzmieniu dosłownem:

Przekład.

KONWENCJA KONSULARNA

między Rzecząpospolitą Polską oraz Królestwem Włoch.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL WŁOCH,

postanowiwszy zawrzeć Konwencję Konsularną, mianowali w tym celu swymi pełnomocnikami:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

J. E. Dr. Alfreda WYSOCKIEGO, Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej w Rzymie;

Jego Królewska Mość Król Włoch:

J. E. Kawalera Benito MUSSOLINI, Szefa Rządu, Pierwszego Ministra, Sekretarza Stanu, Ministra Spraw Zagranicznych,

którzy, uznawszy swe pełnomocnictwa za sporządzone w dobrej i należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Rozdział  pierwszy.

Funkcjonariusze Konsularni.

Artykuł  pierwszy.

1. Każda z Wysokich Układających się Stron władna będzie mianować Konsulów Generalnych, Konsulów, Wicekonsulów lub Agentów Konsularnych w portach, miastach i innych miejscowościach drugiej Strony.

2. Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie jednak prawo wskazania miejscowości, w którychby urzędowanie konsulatów już ustanowionych, lub mających być ustanowionemi im nie odpowiadało; rozumie się, że zastrzeżenie to nie będzie mogło być stosowane przez jedną z Wysokich Stron wobec Drugiej, jeżeli nie będzie również stosowane wobec wszystkich innych Państw.

3. Wszędzie, gdzie w niniejszej Konwencji jest mowa o "Konsulu", rozumie się przez to Konsulów Generalnych, Konsulów i Wicekonsulów; tak samo tam, gdzie jest mowa o "Konsulacie", rozumie się przez to Konsulaty Generalne, Konsulaty i Wicekonsulaty.

Artykuł  2.

1. Konsulowie będą wzajemnie przyjęci i uznani zgodnie z zasadami i formalnościami, obowiązującemi w Państwie przyjmującem, po przedstawieniu listów komisyjnych.

2. Równocześnie z przedstawieniem listów komisyjnych będzie wskazany okrąg konsularny; wszelka późniejsza zmiana dotycząca tego okręgu będzie komunikowana Ministerstwu Spraw Zagranicznych drugiej Wysokiej Umawiającej się Strony.

3. Exequatur do swobodnego wykonywania czynności będzie udzielone Konsulom bezzwłocznie i bez opłat, a z chwilą udzielenia tego exequatur właściwe władze ich okręgów konsularnych powezmą natychmiast zarządzenia, aby ułatwić im wykonywanie obowiązków służbowych i zapewnić im korzystanie z immunitetów i ulg, związanych z ich urzędem.

4. W wypadku nagłym Rząd Państwa przyjmującego będzie mógł na prośbę Rządu Państwa wysyłającego, uznać Konsula tymczasowo i dopuścić go do wykonywania powierzonych mu funkcyj aż do chwili przedstawienia listów komisyjnych i udzielenia exequatur.

5. Przy pełnieniu czynności i wykonywaniu obowiązków urzędowych będzie zapewniona Konsulom ze strony władz Państwa przyjmującego jak najdalej idąca pomoc oraz jak najżyczliwsze poparcie.

Artykuł  3.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni, podobnie jak i inni funkcjonariusze konsularni, mogą być urzędnikami zawodowymi lub honorowymi.

2. Konsulowie i inni funkcjonarjusze konsularni zawodowi, powinni być zawsze obywatelami Państwa, które ich mianuje.

3. W wypadku, w którym funkcjonariuszem honorowym byłby obywatel Państwa, w którem ma on pełnić funkcje konsularne, Strona zamierzająca go mianować powinna w drodze dyplomatycznej uzyskać przed jego nominacją zgodę Rządu Państwa, którego jest on obywatelem.

Artykuł  4.

Konsulowie zawodowi będą mogli mianować Agentów Konsularnych w portach, miastach i innych miejscowościach swych okręgów konsularnych; Agenci ci otrzymają dekret wystawiony przez Konsula, który ich mianował. Będą oni wykonywali swe czynności pod jego kierownictwem i na jego odpowiedzialność i będą korzystali z przywilejów i immunitetów ustalonych niniejszą konwencją. Rozpoczną oni swe czynności dopiero po upoważnieniu Ministerstwa Spraw Zagranicznych Państwa ich siedziby.

Artykuł  5.

1. W razie przeszkody, nieobecności lub śmierci Konsula, wchodzący w skład Konsulatu funkcjonarjusze konsularni będą dopuszczeni z samego prawa, w porządku ustalonym przez Państwo wysyłające, do tymczasowego wykonywania funkcyj Konsula pod warunkiem, że nazwiska ich były podane uprzednio do wiadomości właściwych władz Państwa siedziby Konsulatu.

2. W czasie tymczasowego pełnienia czynności Konsula, będą oni z tego tytułu korzystali z praw, przywilejów, ulg i immunitetów przyznanych samemu Konsulowi.

Rozdział  II.

Przywileje konsularne.

Artykuł  6.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni będą mogli umieszczać w widocznem miejscu, nazewnątrz domu, w którym mieszczą się biura Konsulatu lub Agencji Konsularnej, herb Państwa, które reprezentują, z odpowiednim napisem w języku urzędowym ich Państwa, a w dnie uroczystości oficjalnych i w innych przypadkach, przewidzianych przez zwyczaj, wywieszać flagę Państwa wysyłającego na budynku, w którym znajduje się Konsulat lub Agencja Konsularna. Rozumie się, że te oznaki zewnętrzne nie mogą być w żadnym razie uważane jako ustanawiające prawo azylu.

2. Mogą oni również, z uwzględnieniem powyższego zastrzeżenia co do prawa azylu, umieszczać herb i wywieszać flagę Państwa wysyłającego na pojazdach i statkach, któremi będą się posługiwali przy wykonywaniu swych czynności urzędowych.

Artykuł  7.

1. Archiwa konsularne oraz wszelkie akty i przedmioty użytku urzędowego, będą zawsze nietykalne, i władze miejscowe nie będą mogły pod żadnym pozorem przeglądać lub zatrzymywać tych akt lub przedmiotów ani też należących do archiwów aktów, papierów i innych przedmiotów. Wymienione akta, papiery i przedmioty winny zawsze być oddzielone od dokumentów prywatnych oraz ksiąg i papierów dotyczących handlu i przemysłu, któremi mogliby się trudnić odnośni funkcjonarjusze konsularni.

2. Jeżeli Konsul, Agent Konsularny lub inny funkcjonariusz konsularny jednej z Wysokich Układających się Stron, wezwany przez miejscową władzę do wydania lub okazania akt, papierów lub innych przedmiotów, należących do archiwów, odmówi uczynienia tego, władza wymieniona nie będzie mogła użyć w stosunku do niego żadnych środków przymusowych; wszelkie trudności wynikające z takich faktów powinny być załatwiane w drodze dyplomatycznej.

3. Korespondencja urzędowa Konsulatu lub Agencji Konsularnej oraz korespondencja do nich adresowana są zawsze nietykalne i władze nie mają prawa ani zatrzymywania ani przeglądania jej.

4. Konsulowie zawodowi mogą posługiwać się szyfrem w korespondencji swej z władzami swego Państwa, wliczając w to przedstawicielstwa dyplomatyczne i urzędy konsularne, i mogą przyjmować i wysyłać kurjerów, zaopatrzonych w dokumenty, stwierdzające ich charakter.

Artykuł  8.

1. Ogół pomieszczeń biur urzędowych Konsulatu oraz lokale przeznaczone specjalnie dla przechowywania archiwów konsularnych - są zawsze nietykalne, i władze miejscowe nie mogą do nich wkraczać, z wyjątkiem przypadków, gdy chodzi o ujęcie osoby spowodu przestępstwa', które w myśl miejscowego ustawodawstwa karane jest, zależnie od przypadku, pozbawieniem wolności powyżej jednego roku. Jednakowoż w żadnym razie władze te nie będą mogły przeglądać lub zatrzymywać papierów i przedmiotów, które się tam znajdują, ani przedsiębrać rewizji.

2. Pomieszczenia i lokale Konsulatu przeznaczone do urzędowania oraz lokale przeznaczone do przechowywania archiwów konsularnych powinny być oddzielone od pomieszczeń, służących za prywatne mieszkanie funkcjonarjusza konsularnego i nie mogą być przeznaczone do innych celów.

3. Lokale urzędowe Konsulatu i lokale przeznaczone do przechowywania archiwów nie mogą w żadnym razie służyć jako miejsce azylu.

Artykuł  9.

1. Konsulowie i inni zawodowi funkcjonariusze konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron będą korzystali na terytorjum drugiej Wysokiej Układającej się Strony ze zwolnień od wszelkich rekwizycyj, świadczeń i kwater dla wojska. Przywilej ten nie będzie się rozciągał na nieruchomości do nich należące, o ile nie są przeznaczone do celów urzędowych Konsulatu lub nie służą jako lokale mieszkalne wspomnianych funkcjonariuszy. Konsulowie honorowi są zwolnieni od rekwizycyj i kwaterunku wojskowego tylko co do lokali zajętych przez kancelarje i archiwa konsularne.

2. Konsulowie oraz inni zawodowi funkcjonariusze konsularni będą zwolnieni od wszelkich podatków bezpośrednich o charakterze obciążenia osobistego, pobieranych na rzecz Państwa lub na rzecz niepaństwowych związków prawa publicznego.

W każdym razie osoby te będą podlegały opodatkowaniu na zasadach ogólnych, o ile w Państwie przyjmującem posiadają lub dzierżawią nieruchomości, wykonywują przedsiębiorstwa handlowe lub przemysłowe, lub są wspólnikami takich przedsiębiorstw, albo wykonywują zajęcie zarobkowe lub osiągają dochody z kapitałów lub praw majątkowych.

3. Wymienieni funkcjonariusze i wogóle wszystkie osoby zatrudnione w Konsulatach, jak również ich służba domowa, będą zwolnione od obowiązku ubezpieczenia socjalnego z tytułu ustawodawstwa drugiej Wysokiej Strony, o ile osoby te są obywatelami Państwa wysyłającego.

Artykuł  10.

1. Konsulowie i wszyscy inni zawodowi funkcjonarjusze konsularni będą uprawnieni przy przesiedlaniu się na terytorjum drugiej Wysokiej Układającej się Strony do przywiezienia w ciągu 6 miesięcy po objęciu urzędowania z uwolnieniem od ceł oraz wszelkich innych opłat przywozowych swych ruchomości, włączając w to jeden samochód oraz przedmioty gospodarstwa domowego, przeznaczone do ich użytku osobistego lub ich rodziny.

2. Będą oni również zwolnieni od ceł wywozowych pobieranych od wspomnianych przedmiotów, gdy opuszczać będą Państwo swej siedziby.

3. Rozumie się, że przywilej ten nie odnosi się do artykułów żywnościowych.

4. Zawsze będą zwolnione od ceł i od. wszelkiej innej opłaty importowej przedmioty przeznaczone do użytku urzędowego Konsulatów lub Agencyj Konsularnych i umeblowanie służące do urządzeń biurowych i apartamentów oficjalnych.

Artykuł  11.

Budynki i lokale przeznaczone na siedzibę Konsulatu, które są własnością jednej z Wysokich Układających się Stron, nie podlegają podatkom od nieruchomości i od dochodu z nieruchomości, ustanowionym przez Państwo lub inną krajową korporację prawa publicznego.

Artykuł  12.

Konsulowie, Agenci Konsularni i wszyscy funkcjonarjusze konsularni nie podlegają jurysdykcji władz państwa przyjmującego o ile chodzi o pełnienie przez nich czynności urzędowych. W razie powołania się na to zwolnienie wobec władz Państwa przyjmującego, władza ta powinna powstrzymać się od orzekania; wszelkie tego rodzaju trudności powinny być załatwiane w drodze dyplomatycznej.

Artykuł  13.

1. Do Konsulów i innych funkcjonarjuszów konsularnych, z wyjątkiem pełniących podrzędne czynności kancelaryjne i z wyjątkiem służby, o ile te osoby nie są funkcjonariuszami honorowymi, nie może być stosowany areszt osobisty ani w charakterze środka zapobiegawczego ani w charakterze środka egzekucyjnego w sprawach cywilnych i handlowych, ani jako kara porządkowa, ani jako kara za przestępstwa ścigane wyłącznie w drodze administracyjnej. Nie mogą oni również być zatrzymywani ani więzieni w drodze prewencyjnej, z wyjątkiem gdy chodzi o przestępstwa karane pozbawieniem wolności powyżej jednego roku.

2. W rasie ścigania sądowego, aresztowania lub postawienia w stan oskarżenia Konsula lub przydzielonych i pomocniczych Konsulów i Wicekonsulów, Attachés konsularnych i zawodowych kanclerzy, Rząd Państwa przyjmującego zawiadomi o tem bezzwłocznie przedstawiciela dyplomatycznego Państwa wysyłającego.

Artykuł  14.

1. Konsulowie, Agenci Konsularni i inni funkcjonarjusze konsularni obowiązani są czynić zadość wezwaniom, skierowanym do nich przez właściwe władze Państwa przyjmującego celem przesłuchania ich w charakterze świadków. Jeżeli nie są obywatelami Państwa przyjmującego, wezwania te powinny posiadać charakter pism urzędowych bez zagrożenia sankcjami karnemi na wypadek niestawienia się.

Przesłuchanie powinno odbyć się bez zwłoki, w oznaczonym terminie i o ile możliwe bez dłuższego zatrzymywania.

Personel służbowy nie korzysta z tego przywileju.

2. Konsulowie zawodowi mogą w każdym poszczególnym przypadku w sposób uzasadniony usprawiedliwić swą nieobecność przeszkodami, wynikającemi z choroby lub ze spraw służbowych niecierpiących zwłoki oraz prosić o odroczenie stawiennictwa na krótki przeciąg czasu. Kierownicy etatowych urzędów konsularnych mogą w wypadku przeszkody wynikłej z niecierpiących zwłoki spraw służbowych zeznawać w siedzibie Konsulatu w terminie oznaczonym przez władzę sądową.

3. Konsulowie, Agenci Konsularni i wszyscy inni funkcjonariusze konsularni, zarówno zawodowi jak honorowi, mogą, powołując się na tajemnicę zawodową lub tajemnicę państwową, odmówić składania zeznań odnoszących się do faktów związanych z ich urzędowaniem oraz składania lub przedstawiania dokumentów, znajdujących się w ich posiadaniu.

Gdyby właściwa władza nie chciała tego tłumaczenia uznać za usprawiedliwione, powinna powstrzymać się od wszelkich środków przymusowych w stosunku do nich.

Rozdział  III.

Czynności Konsulów.

Artykuł  15.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron mają prawo wykonywania opieki nad obywatelami Państwa, które ich mianowało, oraz obrony zgodnie z prawem i zwyczajami międzynarodowemi wszelkich praw i interesów obywateli ich Państwa.

2. W tym celu będą oni mogli zwracać się do sądów i wszystkich władz swego okręgu celem uzyskania, w granicach obowiązującego prawa, informacyj oraz potrzebnych wyjaśnień. Stojąc na straży wykonywania wszystkich traktatów i konwencyj obowiązujących oba Państwa, będą oni mogli zgłaszać zażalenia przeciw wszelkim naruszeniom tych traktatów i umów oraz przeciw wszelkim nadużyciom, na które mogliby się żalić ich współobywatele.

3. Rozumie się, że Konsulowie i Agenci Konsularni interwenjując w drodze pisemnej w sądach i u władz miejscowych będą się posługiwali językiem urzędowym Państwa, w którem mają siedzibę.

Artykuł  16.

Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron mają prawo, działając zgodnie z przepisami Państwa, które ich mianowało, wydawać swoim obywatelom paszporty i inne dokumenty osobiste, jak również udzielać zezwoleń na wjazd i wizować paszporty, świadectwa pochodzenia towarów i inne dokumenty.

Artykuł  17.

1. Konsulowie Generalni, Konsulowie i Wicekonsulowie, będą mogli udzielać ślubów swym obywatelom, jeżeli prawo Państwa wysyłającego do tego ich upoważni.

Postanowienie to nie odnosi się do małżeństw, w których jeden z przyszłych małżonków byłby obywatelem drugiej Strony.

Wymienieni wyżej funkcjonarjusze konsularni powinni w czasie możliwe najkrótszym zawiadomić o wspomnianych małżeństwach władze kraju, w którym mają swoją siedzibę.

2. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron, będą mogli, o ile są do tego upoważnieni, sporządzać zgodnie z ustawami i przepisami swego kraju akty urodzenia i zgonu obywateli Państwa wysyłającego.

3. Rozumie się, że przepis niniejszy nie zwalnia w żadnej mierze danych osób od przewidzianego przez prawo miejscowe obowiązku składania oświadczeń o urodzeniach i zgonach wobec władz miejscowych.

Artykuł  18.

1. Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się dostarczać, na żądanie władz drugiej Wysokiej Układającej się Strony, wyciągi z aktów stanu cywilnego, należycie uwierzytelnione, za uiszczeniem opłat, przewidzianych przez ustawy i regulaminy Państwa wezwanego.

2. Pod warunkami wskazanemi w ustępie pierwszym Konsul lub Agent Konsularny mogą zażądać również, zgodnie z prawem Państwa wezwanego, innych zaświadczeń władzy publicznej.

3. Konsul lub Agent Konsularny może kierować swe żądanie wprost do właściwej władzy Państwa wezwanego.

4. Jeżeli w żądaniu wyraźnie zaznaczono, że wyciągi potrzebne są dla użytku urzędowego lub dla osób, którym służy prawo ubogich, będą one wystawione i wydane bez pobrania opłaty lub jakichkolwiek innych kosztów.

Artykuł  19.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron będą mieli prawo, o ile zostali do tego upoważnieni zgodnie z przepisami Państwa wysyłającego, do:

a) przyjmowania bądź w swem biurze, bądź poza biurem wszelkich oświadczeń, które mieliby do złożenia obywatele ich Państwa, a na pokładzie statków morskich, rzecznych i powietrznych ich Państwa kapitanowie, członkowie załogi i pasażerowie tych statków.

Rozumie się, że te oświadczenia będą miały znaczenie wobec władz Państwa siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego, jeżeli nie będą się sprzeciwiały jego ustawodawstwu;

b) przyjmowania, sporządzania i uwierzytelniania narówni z notarjuszami wszelkich aktów włącznie z rozporządzeniami testamentowemi obywateli Państwa wysyłającego.

Rozumie się, że postanowienie to nie będzie miało zastosowania do aktów między żyjącymi dotyczących przeniesienia prawa własności na nieruchomościach, lub mających na celu ich obciążenie jeżeli nieruchomości te są położone na terytorjum Państwa siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego;

c) przyjmowania, sporządzania i uwierzytelniania narówni z notarjuszami, wszelkich aktów prawnych, niezależnie od obywatelstwa stron, pod warunkiem, aby się te akta odnosiły do mienia, znajdującego się na terytorjum Państwa, które mianowało Konsula lub Agenta Konsularnego, albo miały być wykonane lub spowodować skutki prawne na terytorjum tego Państwa;

d) przyjmowania, wystawiania i rejestrowania kontraktów dotyczących sprzedaży statków lub statków powietrznych krajowych, pożyczki bodmeryjnej, zastawu lub hipoteki i zaciągu, podobnie jak wszelkich innych kontraktów niezbędnych do wykonywania krajowej żeglugi morskiej lub powietrznej;

e) rejestrowania kontraktów kupna statków lub statków powietrznych, jeżeli przynajmniej jedna ze stron zawierających umowę posiada obywatelstwo Państwa, któremu podlega Konsul;

f) uwierzytelniania podpisów i znaków ręcznych obywateli Państwa, które ich mianowało;

g) uwierzytelniania wszelkiego rodzaju aktów i dokumentów, pochodzących od władz lub urzędników publicznych Państwa wysyłającego;

h) tłumaczenia na język Państwa przyjmującego wszelkich aktów i dokumentów, redagowanych w ich krajowym języku i naodwrót.

2. Akty i dokumenty wyżej wymienione, jak również przekłady, odpisy lub wyciągi, wystawione lub uwierzytelnione przez osoby wspomniane w ustępie 1 niniejszego artykułu w formie wymaganej przez Państwo wysyłające i zaopatrzone w pieczęć konsularną, będą uznawane w Państwie przyjmującem za dokumenty publiczne lub publicznie legalizowane. Będą one miały tę samą moc prawną i dowodową, jak gdyby były sporządzone lub uwierzytelnione przez notarjuszy, władze publiczne lub zaprzysiężonych tłumaczy właściwych zgodnie z przepisami obowiązującemi w Państwie przyjmującem.

3. Jeżeli akty te lub inne dokumenty dotyczą spraw, które mają być wykonane w kraju siedziby Konsula lub Agenta Konsularnego, winny one podlegać opłatom stemplowym i innym opłatom wymaganym przez prawo wspomnianego Państwa, jak również wszelkim innym formalnościom obowiązującym w danej dziedzinie w tem Państwie.

Artykuł  20.

Konsulowie i Agenci Konsularni, jeżeli są do tego upoważnieni zgodnie z ustawodawstwem Państwa wysyłającego, będą uprawnieni do organizowania opieki i kurateli nad małoletnimi, umysłowo chorymi i niewłasnowolnymi obywatelami swego Państwa; w tym celu będą mogli w granicach ustawodawstwa swego Państwa przedsiębrać lub proponować wszelkie kroki, któreby uważali za potrzebne, a które nie stałyby w sprzeczności z ustawodawstwem miejscowem.

Artykuł  21.

1. We wszystkich sprawach wynikających z ustawodawstwa społecznego (dotyczącego n. p. opieki społecznej, ochrony pracy i ubezpieczeń społecznych) Konsulowie i Agenci Konsularni mają prawo do asystowania obywatelom Państwa wysyłającego przed wszystkiemi właściwemi władzami i instytucjami i do reprezentowania ich przed temi władzami. Są oni upoważnieni w imieniu tych obywateli, których reprezentują, odbierać i potwierdzać odbiór przyznanych i wypłaconych w tych wypadkach odszkodowań, rent i innych świadczeń.

Wypłata świadczeń dokonana w tych wypadkach do rąk Konsulów i Agentów Konsularnych będzie miała tę samą moc, jakby była dokonana wprost do rąk uprawnionych.

2. Miejscowe instytucje państwowe i społeczne winne są zawiadamiać Konsulów i Agentów Konsularnych o wdrożeniu postępowania odszkodowawczego spowodu wypadku przy pracy, któremu uległ obywatel Państwa wysyłającego.

Artykuł  22.

Konsulowie i Agenci Konsularni będą mieli prawo wykonywania wszelkich czynności, mających na celu uregulowanie stosunków do służby wojskowej obywateli Państwa wysyłającego, zarówno w zakresie przeprowadzenia poboru, łącznie z przeglądem lekarskim, jak z ewidencją wojskową.

Artykuł  23.

1. W przypadku zgonu obywatela jednej z obu Wysokich Układających się Stron na terytorjum drugiej właściwa władza miejscowa powinna natychmiast powiadomić o tem funkcjonarjusza konsularnego.

Ze swej strony funkcjonariusze konsularni powinni podobnie zawiadamiać władze miejscowe, jeżeli pierwsi powezmą wiadomość o zgonie.

2. Właściwa władza miejscowa powinna w najkrótszym czasie dostarczyć funkcjonariuszowi konsularnemu bezpłatnie aktu zgonu i podać do jego wiadomości wszystko, co jej wiadomo o uprawnionych do spadku, ich miejscu pobytu, o istnieniu testamentu i o majątku zmarłego.

Artykuł  24.

1. Jeżeli obywatel włoski pozostawi majątek w Polsce, lub obywatel polski pozostawi majątek we Włoszech, i gdyby osoby uprawnione do spadku lub niektóre z nich były nieznane lub nieobecne, Konsulowie Generalni, Konsulowie, Wicekonsulowie i Agenci Konsularni będą uprawnieni zażądać opieczętowania przedmiotów, papierów i innych części majątku ruchomego zmarłego oraz uczestniczyć w wykonaniu tej formalności. Dopilnują oni, by właściwa władza poszukała, czy istnieje testament i będą informowani o wszelkich wiadomościach i dokumentach, któreby im pozwoliły odnaleźć osoby uprawnione. Będą mogli zażądać spisania inwentarza, a w każdym razie będą mieli prawo uczestniczenia w tej czynności. Ponadto będą mogli, jeżeli uznają to za celowe, spowodować mianowanie przez właściwą władzę miejscową administratora lub kuratora spadku, który będzie wybrany na ich wniosek spośród osób powołanych do pełnienia tej funkcji przez prawo lub zwyczaj.

2. Administrator lub kurator powinien komunikować Konsulowi Generalnemu, Konsulowi, Wicekonsulowi lub Agentowi Konsularnemu na każde ich żądanie, wszelkie informacje dotyczące likwidacji spadku.

3. Interwencja konsularna nie będzie dopuszczona gdy tylko zostanie stwierdzone, że brak osób uprawnionych posiadających obywatelstwo Państwa wysyłającego, lub gdy wszyscy spadkobiercy będą obecni lub reprezentowani.

Artykuł  25.

Postanowienia art. 24 będą się stosowały, gdy nieobecni lub niewłasnowolni obywatele jednego z układających się Państw nie mający przedstawiciela, będą zainteresowani w spadku otwartym na terytorjum drugiego Państwa, bez względu na obywatelstwo spadkodawcy. Interwencja konsularna nie będzie jednak więcej dopuszczona od chwili, gdy wszyscy uprawnieni obywatele Państwa wysyłającego będą obecni lub reprezentowani.

Artykuł  26.

1. Jeżeli obywatel włoski pozostawi majątek w Polsce, lub gdy obywatel polski pozostawi majątek we Włoszech, a właściwa władza terytorjalna uzna, że wartość tego majątku nie przekracza

we Włoszech 10.000 lir.

w Polsce 4.500 złotych,

Konsul Generalny, Konsul, Wicekonsul lub Agent Konsularny będą mogli zażądać wydania sobie tego majątku. Będą oni wyłącznie powołani do likwidacji spadku, lecz wartość osiągniętą z likwidacji będzie wolno wywieźć poza granice Państwa przyjmującego dopiero po uregulowaniu długów i po uiszczeniu wszystkich należnych opłat.

2. Wysokie Układające się Strony mogą w drodze zwykłej wymiany not zmienić cyfry wymienione w poprzednim paragrafie.

Artykuł  27.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni każdej z Wysokich Układających się Stron uprawnieni są do udzielania wszelkiej pomocy i opieki statkom płynącym pod banderą ich Państwa w czasie pobytu tych statków w porcie ich okręgu konsularnego.

2. W tym celu mogą oni udawać się osobiście na pokład tych statków z chwilą, gdy statki te zostaną dopuszczone do swobodnego komunikowania się z lądem.

3. Co się tyczy statków handlowych Konsulowie i Agenci Konsularni mogą na pokładzie tych statków przesłuchiwać kapitanów i załogę, badać papiery okrętowe, przyjmować, zgodnie z artykułem 19 niniejszej konwencji, zeznania odnoszące się do ich podróży, jej celu i wydarzeń w czasie podróży, oraz sporządzać manifesty i ułatwiać odprawę tych statków; wreszcie będą mogli, o ile to nie jest sprzeczne z prawem miejscowem, towarzyszyć kapitanowi i osobom należącym do załogi przy ich występowaniu przed miejscowemi sądami i władzami administracyjnemi, w celu służenia im pomocą w charakterze tłumaczy, w sprawach prawnych, które mieliby tam do załatwienia, lub w żądaniach, z któremiby występowali.

4. W portach, w których ma siedzibę Konsul lub Agent Konsularny jednej z Wysokich Układających się Stron, funkcjonariusze miejscowych władz sądowych i administracyjnych jak również funkcjonarjusze miejscowego urzędu celnego nie mogą bez uprzedniego zawiadomienia wspomnianego Konsula lub Agenta Konsularnego dokonywać na statkach handlowych, płynących pod banderą Państwa drugiej Wysokiej Układającej się Strony, poszukiwań, ani rekwizycyj lub aresztowań, z wyjątkiem schwytania na gorącym uczynku, ani też podejmować innych czynności urzędowych, wymagających zastosowania środków przymusowych. W wypadkach nagłych zawiadomienie to powinno nastąpić przynajmniej w samej chwili dokonywania czynności. Postanowienia te mają na celu umożliwić Konsulowi lub Agentowi Konsularnemu obecność przy dokonywaniu tych czynności. Władze miejscowe powinny również uprzedzać zawczasu Konsula lub Agenta Konsularnego o oświadczeniach składanych przez kapitanów lub załogę przed miejscowemi sądami lub miejscowemi urzędami administracyjnemi, aby mógł w nich uczestniczyć.

5. Zaproszenie, które zostanie wysłane w wymienionych przypadkach do Konsulów lub Agentów Konsularnych, powinno wskazywać ściśle godzinę, a jeżeli Konsulowie lub Agenci Konsularni zaniedbają przybyć osobiście, czynności takie odbędą się pod ich nieobecność. Właściwe władze miejscowe powinny jednak bezzwłocznie powiadomić Konsula lub Agenta Konsularnego o każdej rewizji i wszystkich innych czynnościach urzędowych, o których mowa w poprzednim ustępie, dokonanych w jego nieobecności, oraz wskazać równocześnie powody pośpiechu. Władze miejscowe powinny postąpić w ten sam sposób, kiedy Konsul lub Agent Konsularny nie ma siedziby w danym porcie.

6. W wypadkach, w których sąd orzeknie o niezdolności statku do żeglugi, miejscowe władze morskie powiadomią w możliwie szybkim terminie właściwego Konsula.

7. Interwencja Konsulów i Agentów Konsularnych nie będzie jednak wymagana przy wykonywaniu zwyczajnych formalności władz lokalnych przy wejściu i wyjściu statków, stosownie do regulaminów żeglugi, celnych i sanitarnych.

Artykuł  28.

1. Konsulowie i Agenci Konsularni korzystają w granicach przewidzianych ustawodawstwem Państwa, które ich mianowało, z wyłącznego prawa nadzoru nad utrzymaniem porządku wewnętrznego na pokładzie statków handlowych, płynących pod banderą ich Państwa, i z prawa powierzania w razie potrzeby funkcyj kapitana osobom wedle własnego wyboru oraz zmieniania obsady oficerów i załogi.

Winni oni, w granicach przepisów Państwa wysyłającego, załatwiać sami wszelkie spory, mogące powstać między kapitanami, oficerami i marynarzami tych statków, w szczególności takie, które dotyczą płac i wypełnienia zobowiązań wzajemnie zaciągniętych.

2. Władze miejscowe będą mogły interwenjować jedynie wówczas, gdyby zaburzenia na pokładzie statku handlowego groziły naruszeniem spokoju publicznego na lądzie lub w porcie, lub gdyby w nie była wmieszana osoba nienależąca do załogi.

W tym przypadku również miejscowe władze zawiadomią pisemnie, w najkrótszym terminie i o ile to możliwe przed wstąpieniem na statek, właściwego Konsula lub Agenta Konsularnego o zamierzonej interwencji. Władze miejscowe dołożą wszelkich starań, żeby zlikwidowanie tego rodzaju przypadków na statkach, płynących pod banderą drugiej Wysokiej Układającej się Strony, odbywało się w porozumieniu z właściwym Konsulem.

We wszystkich innych przypadkach zaburzeń na pokładzie władze miejscowe ograniczą się do udzielenia poparcia funkcjonariuszom konsularnym lub w razie nieobecności Konsula kapitanom, jeżeli ci tego zażądają. W szczególności będzie do nich należało dostawić na pokład każdego osobnika, figurującego w spisie załogi, oraz aresztować go, w ostatnim przypadku przynajmniej jeżeli chodzi o obywatela ich kraju. Aresztowanie winno nastąpić na podstawie pisemnego żądania, zwróconego do władz miejscowych oraz zaopatrzonego w wyciąg ze spisu załogi i będzie utrzymane przez przeciąg dwóch miesięcy. Jeżeli okręt dłużej pozostaje w porcie, przytrzymany zostanie dostawiony na pokład do czasu odejścia statku.

3. O ile władze miejscowe zauważą, że statek handlowy drugiej Wysokiej Układającej się Strony nie jest wyposażony technicznie i zaopatrzony stosownie do umów międzynarodowych, wiążących obie Układające się Strony, zawiadomią one o tem natychmiast właściwego Konsula celem usunięcia tych braków na podstawie porozumienia się.

4. W innych przypadkach wspomniane władze ograniczą się do udzielenia Konsulowi i Agentowi Konsularnemu, na żądanie, poparcia, celem ułatwienia im wykonania ich czynności.

Artykuł  29.

1. Konsulowie mogą żądać aresztowania oraz odstawienia bądź na statek, bądź odesłania do kraju ojczystego oficerów, marynarzy i innych osób, należących w jakimkolwiek charakterze do załogi statków płynących pod banderą ich Państwa, które zbiegły na terytorjum jednej z Wysokich Układających się Stron.

2. W tym celu winni oni zwrócić się pisemnie do właściwych władz miejscowych i wykazać na podstawie papierów okrętowych lub spisu załogi, lub w braku tych dokumentów, na podstawie uwierzytelnionych wypisów z nich, że osoby, których wydania żądają, należą rzeczywiście do załogi. W miejscowościach, w których niema ani Konsula ani Agenta Konsularnego, żądanie wydania może być wystosowane do władz miejscowych przez kapitana, lub osobę sprawującą dowództwo statku, z zachowaniem jednak formalności przewidzianych w niniejszym ustępie.

3. Wobec żądania w ten sposób uzasadnionego, odstawienie zbiegów nie może być odmówione, z wyjątkiem przypadku popełnienia przez zbiega jakiegokolwiek przestępstwa na lądzie; w tym ostatnim przypadku władza miejscowa może odroczyć wydanie aż do czasu wydania przez właściwy sąd wyroku i całkowitego wykonania tego wyroku. Ponadto winna być udzielona Konsulom i Agentom Konsularnym wszelka pomoc i poparcie w celu wyszukania i zatrzymania tych zbiegów. Będą oni osadzeni i trzymani w miejscowem więzieniu na żądanie pisemne i na koszt Konsulatu lub Agencji Konsularnej, aż do chwili odstawienia ich spowrotem na pokład statku ojczystego lub też do czasu nadejścia sposobności odesłania ich do ojczyzny. Jeżeli ta sposobność nie nastąpi w przeciągu dwóch miesięcy, licząc od dnia zatrzymania, wspomniani zbiegowie będą wypuszczeni na wolność po uprzedniem zawiadomieniu Konsula na trzy dni naprzód i nie będą mogli być ponownie zatrzymani z tego samego powodu.

4. Wysokie Układające się Strony zgadzają się, by oficerowie, marynarze i inne osoby należące do załogi, jeżeli są obywatelami Państwa, na którego terytorjum zbiegli, byli wyłączeni z pod postanowień niniejszego artykułu.

Polska rozciąga to wyłączenie również na obywateli Wolnego Miasta Gdańska.

Artykuł  30.

1. Jeżeli statek płynący pod banderą jednej z Wysokich Układających się Stron ulegnie rozbiciu lub osiądzie na mieliźnie u wybrzeża, w porcie lub na wodach wewnętrznych drugiej Strony, władze miejscowe winny zawiadomić niezwłocznie o tem Konsula lub Agenta Konsularnego, w którego okręgu miał miejsce wypadek.

2. Wszelkie czynności związane z akcją ratowniczą statków, które rozbiły się lub osiadły na mieliźnie, odbywać się będą pod kierownictwem Konsula lub Agenta Konsularnego lub upoważnionych przez nich innych funkcjonariuszy konsularnych.

3. W razie nieobecności i aż do przybycia Konsula lub Agenta Konsularnego, lub ich przedstawicieli, władze miejscowe powinny przedsięwziąć wszelkie środki potrzebne dla zaopiekowania się osobami oraz dla przechowania przedmiotów uratowanych z rozbicia.

4. Interwencja władz miejscowych będzie miała na celu jedynie udzielenie pomocy Konsulom lub Agentom Konsularnym, utrzymanie porządku, zabezpieczenie interesów osób biorących udział w akcji ratowniczej, a nie należących do załogi, zapewnienie wykonania przepisów o wwozie i wywozie towarów oraz zabezpieczenie ogólnych interesów żeglugi.

5. Władze miejscowe nie mogą w powyższych wypadkach pobierać jakiegokolwiek rodzaju opłat ani żądać zwrotu innych kosztów, aniżeli te, które spowodowane były akcją ratowniczą i przechowywaniem uratowanych przedmiotów oraz te, którym w podobnych wypadkach podlegają statki krajowe.

6. W razie wątpliwości co do przynależności państwowej statków uległych rozbiciu czynności przewidziane w niniejszym artykule należeć będą do wyłącznej kompetencji władz miejscowych.

7. Uratowane towary i przedmioty wolne będą od wszelkich opłat celnych, pod warunkiem, iż nie wejdą do konsumpcji wewnętrznej.

Artykuł  31.

We wszystkich wypadkach, kiedy w umowach zawartych pomiędzy armatorami, ładowcami lub ubezpieczającymi, nie będzie przepisów odmiennych, sprawy awaryj, którym uległy na morzu statki handlowe jednej z Wysokich Układających się Stron, bez względu na to, czy zawinęły one do portu dobrowolnie czy też na skutek przymusowego schronienia się, będą załatwiane przez jej Konsulów lub Agentów Konsularnych, chyba że w awariach tych byliby zainteresowani obywatele kraju siedziby Konsulów lub obywatele Państwa trzeciego. W tym ostatnim przypadku, o ile nie nastąpi polubowny układ pomiędzy wszystkiemi zainteresowanemi stronami, uregulowanie tych spraw należeć będzie do władz miejscowych.

Artykuł  32.

Konsulowie Generalni, Konsulowie i Wicekonsulowie będą mogli wykonywać ponadto w dziedzinie żeglugi inne czynności natury czysto administracyjnej, rachunkowej lub technicznej, które będą im zlecone przez ustawy ich kraju.

Artykuł  33.

Wszystkie czynności wymienione w niniejszym rozdziale, do których wykonywania jest uprawniony Konsul lub Agent Konsularny, mogą również wykonywać inni przydzieleni funkcjonariusze konsularni, jeżeli zostali do wykonywania tych czynności upoważnieni przez Konsula lub Agenta Konsularnego.

Artykuł  34.

Konsulowie i Agenci Konsularni powinni zawiadamiać szefa najwyższej władzy administracyjnej ich siedziby o wszystkich zmianach zaszłych w składzie personelu Konsulatu.

Rozdział  IV.

Postanowienia ogólne i końcowe.

Artykuł  35.

Każda z Wysokich Układających się Stron zobowiązuje się zapewnić drugiej stronie traktowanie Państwa najbardziej uprzywilejowanego we wszystkiem, co dotyczy atrybucyj, uprawnień, praw, przywilejów i immunitetów Konsulów.

Jednakowoż żadna z Wysokich Układających się Stron nie będzie mogła powoływać się na korzyści płynące z klauzuli największego uprzywilejowania, żądając na rzecz swoich funkcjonariuszy konsularnych uprawnień, praw, przywilejów i immunitetów innych lub dalej idących niż te, które sama przyznaje funkcjonariuszom konsularnym drugiej Strony.

Artykuł  36.

1. Wszystkie postanowienia niniejszej Konwencji, dotyczące atrybucyj przyznanych Konsulom w zakresie wykonywania czynności konsularnych, stosować się będą również do członków przedstawicielstw dyplomatycznych, którym powierzone będą funkcje konsularne przez ich Państwo.

2. W tym celu przedstawiciel dyplomatyczny tego Państwa notyfikować winien Rządowi Państwa przyjmującego nazwiska urzędników, przeznaczonych do wykonywania czynności konsularnych.

Artykuł  37.

Wysokie Układające się Strony zastrzegają sobie prawo, za wspólną zgodą, przystąpić w drodze wymiany not do zastosowania niniejszej konwencji do swych kolonij i posiadłości.

Artykuł  38.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Warszawie możliwie jak najprędzej.

Wejdzie ona w życie po upływie jednego miesiąca od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych i przestanie obowiązywać po upływie sześciu miesięcy od wypowiedzenia notyfikowanego przez jedną lub drugą z Wysokich Układających się Stron.

Na dowód czego niżej podpisani podpisali niniejszą konwencję i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

Sporządzono w Rzymie w dwóch egzemplarzach dnia 10 lipca 1935 r.

Zaznajomiwszy się z powyższą konwencją konsularną, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną zarówno w całości jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dnia 17 kwietnia 1936 r.

• Identyfikator: Dz.U.1936.43.317
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Włochy-Polska. Konwencja Konsularna. Rzym.1935.07.10.
• Data aktu: 10/07/1935
• Data ogłoszenia: 05/06/1936
• Data wejścia w życie: 08/06/1936