a także mając na uwadze, co następuje:(1) Zgodnie z dorobkiem Schengen, w szczególności z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/399 2 (kodeks graniczny Schengen), obywatele państw trzecich legalnie przebywający lub zamieszkujący w Unii oraz obywatele państw trzecich, którzy legalnie wjechali na terytorium państwa członkowskiego, mogą swobodnie przemieszczać się po terytoriachwszystkich pozostałych państw członkowskich przez okres 90 dni w każdym okresie 180-dniowym.
(2) Unijne cyfrowe zaświadczenie COVID zostało ustanowione rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/953 3 , w którym określono wspólne ramy wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń o szczepieniu, o wyniku testu lub o powrocie do zdrowia w związku z COVID-19, w celu ułatwienia korzystania z prawa do swobodnego przemieszczania się obywateli Unii oraz członków ich rodzin w czasie pandemii COVID-19. Rozporządzeniu temu towarzyszyło rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2021/954 4 , które rozszerzyło ramy unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID na obywateli państw trzecich legalnie przebywających lub zamieszkujących na terytoriach państw członkowskich, którzy są uprawnieni do podróżowania do innych państw członkowskich zgodnie z prawem Unii.
(3) Rozporządzenia (UE) 2021/953 i (UE) 2021/954 mają stracić moc w dniu 30 czerwca 2022 r. Pandemia COVID-19 trwa jednak nadal, a wystąpienie wariantów budzących obawy w dalszym ciągu może wywierać negatywny wpływ na podróże w Unii. W związku z tym okres stosowania tych rozporządzeń powinien zostać przedłużony, tak aby unijne cyfrowe zaświadczenie COVID mogło być dalej stosowane.
(4) Okres stosowania rozporządzenia (UE) 2021/953 ma zostać przedłużony o 12 miesięcy. Ponieważ celem rozporządzenia (UE) 2021/954 jest rozszerzenie stosowania rozporządzenia (UE) 2021/953 na niektóre kategorie obywateli państw trzecich legalnie przebywających lub zamieszkujących w Unii, okres jego stosowania powinien być bezpośrednio powiązany z okresem stosowania rozporządzenia (UE) 2021/953. Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2021/954.
(5) Niniejsze rozporządzenie nie powinno być traktowane jako ułatwiające przyjmowanie ograniczeń dotyczących podróżowania w odpowiedzi na pandemię COVID-19 ani zachęcające do ich przyjmowania. Ponadto jakikolwiek wymóg weryfikacji zaświadczeń ustanowionych rozporządzeniem (UE) 2021/953 nie uzasadnia sam w sobie tymczasowego przywrócenia kontroli granicznej na granicach wewnętrznych. Odprawy na granicach wewnętrznych powinny pozostać środkiem ostatecznym, z zastrzeżeniem szczegółowych zasad określonych w kodeksie granicznym Schengen.
(6) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszego rozporządzenia i nie jest nim związana, ani go nie stosuje. Ponieważ niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 tego protokołu Dania - w terminie sześciu miesięcy po przyjęciu przez Radę niniejszego rozporządzenia - podejmuje decyzję, czy dokona jego transpozycji do swego prawa krajowego.
(7) Niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzją Rady 2002/192/WE 5 ; Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jego przyjęciu i nie jest nim związana ani go nie stosuje. Aby umożliwić państwom członkowskim uznawanie, na warunkach określonych w rozporządzeniu (UE) 2021/953, zaświadczeń COVID-19 wystawianych przez Irlandię obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na jej terytorium w celu ułatwienia podróżowania po terytoriach państw członkowskich, Irlandia powinna wystawiać tym obywatelom państw trzecich zaświadczenia COVID-19, które spełniają wymogi ram zaufania unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID. Irlandia i pozostałe państwa członkowskie powinny uznawać na zasadzie wzajemności zaświadczenia wystawiane obywatelom państw trzecich objętym zakresem stosowania niniejszego rozporządzenia.
(8) W odniesieniu do Cypru, Bułgarii, Rumunii i Chorwacji niniejsze rozporządzenie jest aktem stanowiącym rozwinięcie dorobku Schengen lub w inny sposób z nim związanym w rozumieniu, odpowiednio" art. 3 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2003 r., art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2005 r. i art. 4 ust. 1 Aktu przystąpienia z 2011 r.
(9) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen 6 , które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt C decyzji Rady 1999/437/WE 7 .
(10) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen 8 , które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE 9 .
(11) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsze rozporządzenie stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu w sprawie przystąpienia Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą
Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen 10 , które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt C decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2011/350/UE 11 .
(12) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (UE) 2021/954.
(13) Ponieważ cel niniejszego rozporządzenia, mianowicie ułatwienie obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym lub zamieszkującym na terytoriach państw członkowskich podróżowania w czasie pandemii COVID-19 poprzez ustanowienie ram wydawania, weryfikowania i uznawania interoperacyjnych zaświadczeń COVID-19 zawierających informacje na temat zaszczepienia, wyniku testu lub powrotu do zdrowia danej osoby w związku z COVID-19 nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działania możliwe jest jego lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 TUE. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(14) W celu umożliwienia szybkiego i terminowego rozpoczęcia stosowania niniejszego rozporządzenia, aby zapewnić ciągłość stosowania unijnego cyfrowego zaświadczenia COVID, niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie z dniem jego opublikowania w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
(15) Zgodnie z art. 42 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1725 12 skonsultowano się z Europejskim Inspektorem Ochrony Danych i Europejską Radą Ochrony Danych, którzy wydali wspólną opinię w dniu 14 marca 2022 r. 13 ,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
