a także mając na uwadze, co następuje:(1) Postanowienia Traktatu mające zastosowanie do najbardziej oddalonych regionów Unii, których część stanowią francuskie departamenty zamorskie, zasadniczo nie dopuszczają, aby istniały jakiekolwiek różnice w opodatkowaniu między produktami lokalnymi a produktami pochodzącymi z Francji metropolitalnej lub z innych państw członkowskich. W art. 349 Traktatu przewidziano natomiast możliwość wprowadzenia specyficznych środków dla regionów najbardziej oddalonych ze względu na występowanie trwałych niedogodności, które mają wpływ na sytuację gospodarczą i społeczną tych regionów.
(2) Takie specyficzne środki muszą uwzględniać szczególne cechy charakterystyczne i niedogodności tych regionów, nie podważając jednak integralności i spójności wspólnotowego porządku prawnego, w tym rynku wewnętrznego i wspólnych polityk. Trwały charakter i łączne występowanie niedogodności, jakich doświadczają regiony najbardziej oddalone Unii, o których mowa w art. 349 Traktatu (oddalenie, zależność od surowców i energii, obowiązek tworzenia większych zapasów, mały rozmiar rynku lokalnego połączony ze słabo rozwiniętą działalnością eksportową itd.), powodują zwiększenie kosztów produkcji, a zatem cen netto produktów wytwarzanych lokalnie, które przy braku środków szczególnych byłyby mniej konkurencyjne w stosunku do produktów pochodzących z zewnątrz, nawet przy uwzględnieniu kosztów dostawy do francuskich departamentów zamorskich. Utrudniłoby to zatem utrzymanie produkcji lokalnej. Dlatego konieczne jest przyjęcie specyficznych środków w celu wzmocnienia przemysłu lokalnego przez poprawę jego konkurencyjności. Decyzją Rady 2004/162/WE 1 Francja została uprawniona, aby poprawić konkurencyjność produktów wytwarzanych lokalnie, do stosowania do dnia 31 grudnia 2014 r. zwolnień z podatku od dokowania lub obniżek podatku od dokowania w odniesieniu do niektórych produktów wytwarzanych we francuskich regionach najbardziej oddalonych (Gwadelupie, Gujanie, na Martynice, Reunionie oraz, od dnia 1 stycznia 2014 r., na Majotcie). Załącznik do tej decyzji zawiera wykaz produktów, których mogą dotyczyć zwolnienia z podatku lub obniżki podatku. W zależności od produktów różnica w opodatkowaniu między produktami wytwarzanymi lokalnie a innymi produktami nie może przekraczać 10, 20 lub 30 punktów procentowych.
(3) Francja wystąpiła z wnioskiem o utrzymanie, po dniu 1 stycznia 2015 r., systemu podobnego do systemu ustanowionego decyzją 2004/162/WE. Francja podkreśla, że wyżej wymienione niedogodności mają stały charakter, że system opodatkowania przewidziany w decyzji 2004/162/WE umożliwił utrzymanie, a w pewnych przypadkach rozwój produkcji lokalnej i że nie stanowił on korzyści dla przedsiębiorstw będących beneficjentami, gdyż zasadniczo przywóz produktów, do których ma zastosowanie zróżnicowane opodatkowanie, nadal rósł.
(4) Francja przekazała Komisji, w odniesieniu do każdego z regionów najbardziej oddalonych - Gwadelupy, Gujany, Martyniki, Majotty i Reunionu - pięć serii wykazów produktów, wobec których chce zastosować zróżnicowanie opodatkowania w wysokości 10, 20 bądź 30 punktów procentowych, w zależności od tego, czy produkty są produkowane lokalnie czy nie. Nie dotyczy to francuskiego regionu najbardziej oddalonego Saint-Martin.
(5) Niniejsza decyzja wdraża postanowienia art. 349 Traktatu i uprawnia Francję do stosowania zróżnicowanego opodatkowania w odniesieniu do produktów, w przypadku których udowodniła ona, że - po pierwsze - istnieje produkcja lokalna, po drugie - przywożone są znaczne ilości towarów (w tym z Francji metropolitalnej i innych państw członkowskich), co może zagrozić utrzymaniu produkcji lokalnej, i wreszcie - że występują dodatkowe koszty, powodujące wyższe koszty produkcji lokalnej w porównaniu z produktami pochodzącymi z zewnątrz i obniżające konkurencyjność produktów wytwarzanych lokalnie. Dopuszczalne zróżnicowanie stawek opodatkowania nie powinno przekraczać udowodnionych wyższych kosztów. Zastosowanie tych zasad umożliwiłoby wdrożenie postanowień art. 349 Traktatu, nie wykraczając poza to, co niezbędne, i nie stwarzając nieuzasadnionych korzyści dla produkcji lokalnej, aby nie naruszać integralności i spójności porządku prawnego Unii, oraz zapewniając utrzymanie niezakłóconej konkurencji na rynku wewnętrznym i polityki w zakresie pomocy państwa.
(6) W celu uproszczenia obowiązków małych przedsiębiorstw, zwolnienie z podatku i zmniejszenie podatku powinno dotyczyć wszystkich podmiotów gospodarczych, których roczne obroty wynoszą co najmniej 300 000 EUR. Podmioty gospodarcze, których roczne obroty nie wykraczają poza ten próg, nie powinny podlegać podatkowi od dokowania, ale w zamian za to nie powinny mieć możliwości odliczania kwoty tego podatku opłaconego z góry.
(7) Zasady prawa unijnego nie pozwalają na stosowanie zróżnicowanych stawek podatkowych w stosunku do produktów żywnościowych, które korzystają z pomocy przewidzianej w rozdziale III rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013 2 . Celem tych przepisów jest zapobieżenie eliminacji lub zmniejszeniu efektu pomocy finansowej na rzecz rolnictwa przyznanej w ramach szczególnego systemu dostaw przez wyższe opodatkowanie podatkiem od dokowania subwencjonowanych produktów.
(8) Zakładane już w decyzji 2004/162/WE cele wsparcia rozwoju społeczno-gospodarczego francuskich departamentów zamorskich zostają potwierdzone wymogami dotyczącymi celu podatku od dokowania. Włączenie dochodów z podatku od dokowania do zasobów systemu gospodarczego i podatkowego francuskich departamentów zamorskich oraz ich wykorzystanie na rzecz strategii rozwoju gospodarczego i społecznego tych departamentów, w tym wkładu w promowanie lokalnej działalności gospodarczej, jest obowiązkiem prawnym.
(9) Konieczne jest przedłużenie o sześć miesięcy, do dnia 30 czerwca 2015 r., okresu stosowania decyzji 2004/162/WE. Czas ten umożliwiłby Francji transponowanie do jej prawa krajowego postanowień niniejszej decyzji.
(10) Uzgodnienia te mają obowiązywać przez pięć lat i sześć miesięcy, do dnia 31 grudnia 2020 r., kiedy to również przestaną mieć zastosowanie obecne wytyczne dotyczące pomocy regionalnej. Konieczna będzie jednak uprzednia ocena wyników stosowania tego systemu. Francja powinna zatem przedstawić do dnia 31 grudnia 2017 r. sprawozdanie na temat stosowania wprowadzonego systemu podatkowego w celu oceny skutków podjętych środków i ich wkładu w promowanie i rozwój lokalnej działalności gospodarczej z uwzględnieniem utrudnień, z którymi borykają się regiony najbardziej oddalone. Celem sprawozdania powinna być również ocena, czy korzyści fiskalne przyznane przez Francję produktom produkowanym lokalnie nie wykraczają poza to, co niezbędne, oraz czy są one nadal konieczne i proporcjonalne. Sprawozdanie to powinno również zawierać analizę wpływu wprowadzonego systemu na ceny we francuskich regionach najbardziej oddalonych. Na tej podstawie Komisja powinna przedstawić Radzie sprawozdanie, w razie konieczności wraz z wnioskiem dotyczącym dostosowania niniejszej decyzji w świetle wniosków z tego sprawozdania.
(11) Aby uniknąć luki prawnej, konieczne jest, by niniejsza decyzja była stosowana od dnia 1 lipca 2015 r.
(12) Niniejsza decyzja pozostaje bez uszczerbku dla ewentualnego stosowania art. 107 i 108 Traktatu.
(13) Celem niniejszej decyzji jest określenie ram prawnych dla podatku od dokowania od dnia 1 stycznia 2015 r. Ze względu na pilny charakter sprawy należy zastosować odstępstwo od reguły ośmiu tygodni przewidzianej w art. 4 Protokołu nr 1 w sprawie roli parlamentów narodowych w Unii Europejskiej dołączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
1 Decyzja Rady 2004/162/WE z dnia 10 lutego 2004 r. dotycząca systemu opłat za dokowanie we francuskich departamentach zamorskich i przedłużająca okres ważności decyzji 89/688/EWG (Dz.U. L 52 z 21.2.2004, s. 64).
2 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 228/2013 z dnia 13 marca 2013 r. ustanawiające szczególne środki w dziedzinie rolnictwa na rzecz regionów najbardziej oddalonych w Unii Europejskiej i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 247/2006 (Dz.U. L 78 z 20.3.2013, s. 23).
3 Art. 1 ust. 1:- zmieniony przez art. 1 decyzji nr 1793/2020 z dnia 16 listopada 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.402.21) zmieniającej nin. decyzję z dniem 1 stycznia 2021 r.
- zmieniony przez art. 4 decyzji nr 991/2021 z dnia 7 czerwca 2021 r. (Dz.U.UE.L.2021.221.1) zmieniającej nin. decyzję z dniem 1 lipca 2021 r.
4 Załącznik zmieniony przez art. 1 decyzji nr (UE) 2019/664 z dnia 15 kwietnia 2019 r. (Dz.U.UE.L.2019.112.21) zmieniającej nin. decyzję z dniem notyfikacji.
5 Załącznik I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1).
6 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
7 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
8 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
9 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
10 Jeżeli liczba Brixa produktu przekracza 20.
11 Jeżeli liczba Brixa produktu przekracza 20.
12 Jeżeli liczba Brixa produktu przekracza 20.
13 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
14 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
15 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
16 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
17 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
18 Wyłącznie produkty na bazie rumu z pozycji 2208 40.
19 Jeżeli liczba Brixa produktu przekracza 20.
20 Jeżeli liczba Brixa produktu przekracza 20.