Dyrektywa 2006/87/WE ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylająca dyrektywę Rady 82/714/EWG

DYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 12 grudnia 2006 r.

ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylająca dyrektywę Rady 82/714/EWG

(2006/87/WE)

(Dz.U.UE L z dnia 30 grudnia 2006 r.)

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 71 ust. 1, uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ¹ ,

po konsultacji z Komitetem Regionów,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu ² ,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Dyrektywa Rady 82/714/EWG z dnia 4 października 1982 r. ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej ³ wprowadziła ujednolicone warunki wystawiania świadectw technicznych dla statków żeglugi śródlądowej we wszystkich państwach członkowskich z wyjątkiem żeglugi na Renie. Na poziomie europejskim obowiązuje jednak nadal wiele różnych wymagań technicznych w odniesieniu do statków żeglugi śródlądowej. Współistnienie różnych przepisów międzynarodowych i krajowych utrudnia do tej pory działania mające na celu zapewnienie wzajemnego uznawania krajowych świadectw zdolności żeglugowej, bez potrzeby dokonywania dodatkowej inspekcji obcych statków. Ponadto normy zawarte w dyrektywie 82/714/EWG częściowo nie odzwierciedlają już aktualnego rozwoju technicznego.

(2) Wymagania techniczne określone w załącznikach do dyrektywy 82/714/EWG zawierają zasadniczo postanowienia zawarte w Przepisach dotyczących inspekcji statków na Renie w wersji zatwierdzonej w 1982 r. przez Centralną Komisję ds. Żeglugi na Renie (CKŻR). Warunki i wymagania techniczne mające zastosowanie przy wydawaniu świadectw zdolności żeglugowej zgodnie z art. 22 zrewidowanej Konwencji o żegludze na Renie podlegają od tamtej pory regularnej aktualizacji i odzwierciedlają one, jak się uważa, aktualny rozwój techniczny. Z uwagi na warunki konkurencji oraz wymogi bezpieczeństwa pożądane jest, zwłaszcza w interesie ułatwienia harmonizacji na poziomie europejskim, dostosowanie zakresu obowiązywania i treści takich wymagań technicznych dla całej sieci śródlądowych dróg wodnych Wspólnoty. Należy przy tym uwzględnić zmiany, które nastąpiły w tej sieci.

(3) Wspólnotowe świadectwa zdolności żeglugowej, poświadczające pełną zgodność statków z wyżej wymienionymi zaktualizowanymi wymaganiami technicznymi, powinny być ważne na wszystkich śródlądowych drogach wodnych Wspólnoty.

(4) Pożądane jest zapewnienie większego stopnia harmonizacji warunków wydawania przez państwa członkowskie uzupełniających wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej dla żeglugi po drogach wodnych rejonów 1 i 2 (ujścia), jak również po drogach wodnych rejonu 4.

(5) W interesie bezpieczeństwa przewozu pasażerów pożądane jest rozszerzenie zakresu zastosowania dyrektywy 82/714/EWG w oparciu o Przepisy dotyczące inspekcji statków na Renie, w celu objęcia nią statków pasażerskich przeznaczonych do przewozu więcej niż 12 pasażerów.

(6) Ze względów bezpieczeństwa harmonizacja norm powinna być przeprowadzona przy zachowaniu ich wysokiego poziomu, a jej osiągnięcie nie powinno wiązać się z jakimkolwiek złagodzeniem norm bezpieczeństwa na śródlądowych drogach wodnych Wspólnoty.

(7) Należy przyjąć przepisy przejściowe dla eksploatowanych statków nieposiadających jeszcze wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej, które poddawane są pierwszej inspekcji technicznej na podstawie zaktualizowanych wymagań technicznych określonych w niniejszej dyrektywie.

(8) Okres ważności wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej powinien być określany indywidualnie w każdym przypadku, w ramach określonych granic oraz zgodnie z kategorią danego statku.

(9) Środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji ⁴ .

(10) Konieczne jest, aby środki przewidziane w dyrektywie Rady 76/135/EWG z dnia 20 stycznia 1976 r. w sprawie wzajemnego uznawania świadectw zdolności żeglugowej statków żeglugi śródlądowej ⁵ pozostawały nadal w mocy dla statków nieobjętych niniejszą dyrektywą.

(11) Zważywszy że do niektórych statków zastosowanie ma zarówno dyrektywa 94/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 czerwca 1994 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich odnoszących się do łodzi rekreacyjnych ⁶ , jak i niniejsza dyrektywa, załączniki do obydwu dyrektyw powinny zostać jak najszybciej dostosowane w ramach odpowiednich procedur komitetu, jeżeli pomiędzy przepisami tych dyrektyw istnieją sprzeczności lub niespójności.

(12) Zgodnie z ust. 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa ⁷ zachęca się państwa członkowskie do sporządzania, dla ich własnych potrzeb i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które w możliwie najszerszym zakresie odzwierciedlają korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji, oraz do podawania ich do publicznej wiadomości.

(13) Dyrektywa 82/714/EWG powinna zostać uchylona,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Klasyfikacja dróg wodnych

1. Do celów niniejszej dyrektywy wspólnotowe śródlądowe drogi wodne są sklasyfikowane w następujący sposób:

a) Rejony 1, 2, 3 i 4:

(i) rejony 1 i 2: drogi wodne wymienione w załączniku I rozdział 1;

(ii) rejon 3: drogi wodne wymienione w załączniku I rozdział 2;

(iii) rejon 4: drogi wodne wymienione w załączniku I rozdział 3;

b) Rejon R obejmuje te spośród dróg wodnych, o których mowa w lit. a), dla których wydaje się świadectwa zgodnie z art. 22 zrewidowanej Konwencji o żegludze na Renie, w brzmieniu tego artykułu z dnia wejścia w życie niniejszej dyrektywy.

2. Każde państwo członkowskie może, po konsultacji z Komisją, zmienić klasyfikację swoich dróg wodnych na rejony wyszczególnione w załączniku I. Komisja powiadamiana jest o tych zmianach przynajmniej sześć miesięcy przed ich wejściem w życie i informuje pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł  2

Zakres zastosowania

1. Zgodnie z art. 1.01 załącznika II niniejsza dyrektywa ma zastosowanie do następujących jednostek:

a) statków o długości (L) 20 metrów i dłuższych;

b) statków, dla których iloczyn długości (L), szerokości (B) i zanurzenia (T) jest nie mniejszy niż 100 m³.

2. Zgodnie z art. 1.01 załącznika II niniejsza dyrektywa ma również zastosowanie do następujących jednostek:

a) holowników i pchaczy przeznaczonych do holowania lub pchania jednostek, o których mowa w ust.1 lub urządzeń pływających lub przesuwania takich jednostek lub urządzeń pływających w sprzężeniu burtowym;

b) statków przeznaczonych do przewozu ponad 12 pasażerów, nie licząc załogi;

c) urządzeń pływających.

3. Następujące jednostki są wyłączone z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy:

a) promy;

b) okręty wojenne;

c) statki pełnomorskie, w tym holowniki pełnomorskie i pchacze, które

(i) pływają lub stoją w akwenach wód pływowych;

(ii) pływają czasowo po drogach wodnych śródlądowych, pod warunkiem że posiadają:

– świadectwo zgodności z przepisami Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu z 1974 r. (SOLAS) lub równoważne świadectwo, świadectwo zgodności z przepisami Międzynarodowej konwencji o liniach ładunkowych z 1966 r. lub równoważne świadectwo, oraz międzynarodowy certyfikat zapobiegania rozlewom olejowym (IOPP) potwierdzający zgodność z przepisami Międzynarodowej konwencji o zanieczyszczaniu morza przez statki z 1973 r. (MARPOL); lub

– w przypadku statków pasażerskich, które nie są objęte wszystkimi konwencjami, o których mowa w pierwszym tiret: świadectwo bezpieczeństwa statku pasażerskiego wydane zgodnie z dyrektywą Rady 98/18/WE z dnia 17 marca 1998 r. w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich ⁸ ; lub

– w przypadku statków używanych do rekreacji, które nie są objęte wszystkimi konwencjami, o których mowa w pierwszym tiret: świadectwo kraju, pod którego banderą pływa dana jednostka.

Artykuł  3

Obowiązek posiadania świadectwa

1. Jednostki pływające po śródlądowych drogach wodnych Wspólnoty wymienione w art. 1 muszą posiadać:

a) podczas pływania po drogach wodnych rejonu R:

– świadectwo wystawione zgodnie z art. 22 zrewidowanej Konwencji o żegludze na Renie;

– albo wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej wystawione lub odnowione po 30 grudnia 2008 r. poświadczające całkowitą zgodność jednostki, bez uszczerbku dla przepisów przejściowych załącznika II rozdział 24, z wymogami technicznymi określonymi w załączniku II, co do których stwierdzono, że są one równoważne z wymogami technicznymi określonymi na podstawie wyżej wymienionej konwencji, zgodnie z obowiązującymi zasadami i procedurami;

b) podczas pływania po innych drogach wodnych - wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej w odpowiednich przypadkach wraz ze specyfikacją, o której mowa w art. 5.

2. Wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej jest sporządzane zgodnie z wzorem określonym w załączniku V część I i wydawane zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Artykuł  4

Uzupełniające wspólnotowe świadectwa zdolności żeglugowej

1. Wszystkie jednostki posiadające ważne świadectwo wydane zgodnie z art. 22 zrewidowanej Konwencji o żegludze na Renie mogą, z zastrzeżeniem przepisów art. 5 ust. 5 niniejszej dyrektywy, pływać po drogach wodnych Wspólnoty posiadając jedynie to świadectwo.

2. Wszystkie jednostki posiadające świadectwo określone w ust. 1 muszą jednak posiadać również uzupełniające wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej:

a) podczas pływania w rejonach 3 i 4 dróg wodnych, jeżeli chcą korzystać z ograniczenia wymogów technicznych dla tych dróg wodnych,

b) podczas pływania w rejonach 1 i 2 dróg wodnych lub, jeżeli chodzi o statki pasażerskie, podczas pływania w rejonie 3 dróg wodnych niepołączonych z żeglownymi śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego, jeżeli zgodnie z art. 5 ust. 1, 2 i 3 dane państwo członkowskie przyjęło dla tych dróg wodnych dodatkowe wymagania techniczne.

3. Uzupełniające wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej sporządzane jest zgodnie ze wzorem określonym w załączniku V część II i wydawane przez właściwe organy krajowe po przedłożeniu świadectwa, o którym mowa w ust. 1, zgodnie z warunkami określonymi przez organy właściwe w sprawach dotyczących danych dróg wodnych.

Artykuł  5

Dodatkowe lub ograniczone wymagania techniczne dla niektórych rejonów

1. Każde państwo członkowskie, po konsultacji z Komisją, w odpowiednich przypadkach zgodnie z wymaganiami zrewidowanej Konwencji o żegludze na Renie, może dla jednostek pływających w rejonie 1 i 2 dróg wodnych na swoim terytorium przyjąć dodatkowe wymagania techniczne wykraczające poza wymagania określone w załączniku II.

2. Każde państwo członkowskie może utrzymać dodatkowe wymagania techniczne wykraczające poza wymagania określone w załączniku II, w odniesieniu do statków pasażerskich pływających na jego terytorium po drogach wodnych rejonu 3 niepołączonych z żeglownymi śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego. Zmiany tych wymagań technicznych wymagają uzyskania uprzedniej zgody Komisji.

3. Dodatkowe wymagania są ograniczone wyłącznie do zagadnień wymienionych w załączniku III. Komisja powiadamiana jest o tych dodatkowych wymaganiach przynajmniej sześć miesięcy przed ich wejściem w życie i informuje pozostałe państwa członkowskie.

4. Zgodność z dodatkowymi wymaganiami jest zaznaczana we wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej, o którym mowa w art. 3 lub, jeżeli zastosowanie ma art. 4 ust. 2, w uzupełniającym wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej. Taki dowód spełniania wymagań uznawany jest w odpowiednim rejonie dróg wodnych Wspólnoty.

5.

a) W przypadku gdy zastosowanie przepisów przejściowych określonych w załączniku II rozdział 24a spowodowałoby obniżenie istniejących krajowych norm bezpieczeństwa, państwo członkowskie może odstąpić od stosowania tych przepisów przejściowych w odniesieniu do statków pasażerskich pływających po jego śródlądowych drogach wodnych, które nie są połączone z żeglownymi śródlądowymi drogami wodnymi innego państwa członkowskiego. W takich okolicznościach państwo członkowskie może wymagać, aby statki pływające po jego niepołączonych, śródlądowych drogach wodnych w pełni spełniały wymagania techniczne określone w załączniku II od dnia 30 grudnia 2008 r.

b) państwo członkowskie korzystające z przepisu lit. a) informuje Komisję o swojej decyzji i przekazuje jej szczegółowe informacje na temat odpowiednich norm krajowych mających zastosowanie do statków pasażerskich pływających po jego śródlądowych drogach wodnych. Komisja informuje państwa członkowskie.

c) Zgodność z wymaganiami państwa członkowskiego w odniesieniu do żeglugi po jego niepołączonych śródlądowych drogach wodnych jest zaznaczana we wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej, o którym mowa w art. 3 lub, jeżeli ma zastosowanie art. 4 ust. 2, w uzupełniającym wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej.

6. Jednostki pływające tylko po drogach wodnych rejonu 4 kwalifikują się do objęcia ograniczonymi wymaganiami określonymi w załączniku II rozdział 19b na wszystkich drogach wodnych tego regionu. Zgodność z ograniczonymi wymaganiami jest zaznaczana we wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej, o którym mowa w art. 3.

7. Każde państwo członkowskie może, po zasięgnięciu opinii Komisji, zezwolić na ograniczenie wymagań technicznych określonych w załączniku II dla jednostek pływających wyłącznie w rejonach 3 i 4 dróg wodnych w obrębie jego terytorium.

Takie ograniczenie wymagań dotyczy wyłącznie zagadnień wymienionych w załączniku IV. Jeżeli właściwości techniczne jednostki odpowiadają ograniczonym wymaganiom technicznym, zaznacza się to we wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej lub, jeżeli ma zastosowanie art. 4 ust. 2, w uzupełniającym wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej.

Komisja powiadamiana jest o ograniczeniu wymagań technicznych określonych w załączniku II przynajmniej sześć miesięcy przed ich wejściem w życie i informuje pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł  6 ⁹

(skreślony)

Artykuł  7

Odstępstwa

1. Państwa członkowskie mogą zezwolić na odstępstwa od stosowania całej lub części niniejszej dyrektywy wobec:

a) statków, holowników, pchaczy oraz urządzeń pływających przemieszczających się po żeglownych drogach wodnych, które nie są połączone śródlądową drogą wodną z drogami wodnymi innych Państw Członkowskich;

b) jednostek o nośności nieprzekraczającej 350 ton lub nieprzeznaczonych do transportu towarów, o wyporności poniżej 100 m³, zwodowanych przed 1 stycznia 1950 r. i pływających wyłącznie po krajowych drogach wodnych.

2. Państwa członkowskie mogą zezwolić w odniesieniu do żeglugi po swoich krajowych drogach wodnych na odstępstwa od stosowania jednego lub więcej przepisów niniejszej dyrektywy w przypadku żeglugi na ograniczonym obszarze geograficznym lub żeglugi na obszarach portowych. Te odstępstwa i rejsy oraz obszary, których one dotyczą, są określane w świadectwie statku.

3. Komisja jest powiadamiana o odstępstwach, na które zezwolono zgodnie z ust. 1 oraz 2 i informuje pozostałe państwa członkowskie.

4. Państwo członkowskie, które w wyniku odstępstw, na które zezwolono zgodnie z ust. 1 i 2 nie posiada jednostek podlegających przepisom niniejszej dyrektywy pływających na swoich drogach wodnych, nie jest zobowiązane do stosowania art. 9, 10 i 12.

Artykuł  8

Wydawanie wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej

1. Wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej wydawane jest dla jednostek zwodowanych po 30 grudnia 2008 r., po inspekcji technicznej przeprowadzonej przed dopuszczeniem jednostki do eksploatacji, mającej na celu sprawdzenie, czy jednostka spełnia wymagania techniczne określone w załączniku II.

2. Wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej wydawane jest dla jednostek wyłączonych z zakresu zastosowania dyrektywy 82/714/EWG, ale objętych zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 po inspekcji technicznej przeprowadzonej po wygaśnięciu aktualnego świadectwa jednostki, jednak nie później niż 30 grudnia 2018 r. mającej na celu sprawdzenie, czy jednostka spełnia wymagania techniczne określone w załączniku II. W państwach członkowskich, w których okres ważności krajowego świadectwa danej jednostki jest krótszy niż pięć lat, świadectwo takie może być wydawane w okresie pięciu lat od 30 grudnia 2008 r.

Każda niezgodność z wymaganiami technicznymi określonymi w załączniku II jest odnotowywana we wspólnotowym świadectwie zdolności żeglugowej. Jeżeli właściwe organy uznają, że usterki te nie stanowią oczywistego zagrożenia, jednostki, o których mowa w akapicie pierwszym, mogą dalej pływać do czasu, aż części jednostki, wymienione w świadectwie jako niezgodne z tymi wymaganiami, zostaną wymienione lub zastąpione; wymienione lub zastąpione części muszą być zgodne z wymaganiami załącznika II.

3. W rozumieniu niniejszego artykułu oczywiste zagrożenie występuje w szczególności w przypadku naruszenia wymogów dotyczących stabilności konstrukcji, żeglowności, zdolności wykonywania manewrów lub szczególnych cech statku, określonych w załączniku II. Odstępstw określonych w załączniku II nie uznaje się za usterki stanowiące oczywiste zagrożenie.

Zastąpienie podczas rutynowych napraw i konserwacji istniejących części częściami identycznymi lub o równoważnej technologii i wzorze nie jest uważane za zastąpienie w rozumieniu niniejszego artykułu.

4. Zgodność jednostki z dodatkowymi wymaganiami, o których mowa w art. 5 ust. 1, 2 i 3, jest sprawdzana w miarę potrzeby podczas inspekcji technicznych przewidzianych w ust. 1 i 2 niniejszego artykułu lub podczas inspekcji technicznej przeprowadzanej na wniosek armatora.

Artykuł  9

Właściwe organy

1. Wspólnotowe świadectwa zdolności żeglugowej mogą być wydawane przez właściwe organy każdego państwa członkowskiego.

2. Każde państwo członkowskie sporządza wykaz określający, które jego organy są właściwe w sprawach wydawania wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej i powiadamia o tym Komisję. Komisja informuje pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł  10

Przeprowadzanie inspekcji technicznych

1. Inspekcja techniczna, o której mowa w art. 8, przeprowadzana jest przez właściwe organy, które mogą odstąpić od poddania jednostki całkowitej lub częściowej inspekcji technicznej, jeżeli z ważnego świadectwa wydanego przez uznaną instytucję klasyfikacyjną zgodnie z art. 1.01 załącznika II jasno wynika, że jednostka spełnia w pełni lub częściowo wymagania techniczne załącznika II. Instytucje klasyfikacyjne uznawane są tylko w przypadku spełnienia kryteriów określonych w części I załącznika VII.

2. Każde państwo członkowskie sporządza wykaz określający, które jego organy są właściwe w sprawach przeprowadzania inspekcji technicznych i powiadamia o tym Komisję. Komisja informuje pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł  11

Ważność wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej

1. Okres ważności wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej jest określany indywidualnie w każdym przypadku przez organ właściwy w sprawach wydawania takich świadectw zgodnie z załącznikiem II.

2. Każde państwo członkowskie może, w przypadkach określonych w art. 12 i 16 oraz w załączniku II, wydawać tymczasowe świadectwa wspólnotowe. Tymczasowe wspólnotowe świadectwa zdolności żeglugowej są sporządzane zgodnie z wzorem określonym w części III załącznika V.

Artykuł  12

Duplikat wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej

Każde państwo członkowskie określa warunki wydawania duplikatu wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej, które zostało utracone lub uległo zniszczeniu.

Artykuł  13

Odnawianie wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej

1. Wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej jest odnawiane po upływie okresu ważności zgodnie z warunkami określonymi w art. 8.

2. W przypadku odnawiania wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej wydanych przed 30 grudnia 2008 r. stosuje się przepisy przejściowe załącznika II.

3. W przypadku odnawiania wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej wydanych po 30 grudnia 2008 r. stosuje się przepisy przejściowe załącznika II, które weszły w życie po wydaniu takich świadectw.

Artykuł  14

Przedłużanie ważności wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej

Ważność wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej może zostać wyjątkowo przedłużona bez inspekcji technicznej zgodnie z załącznikiem II przez organy, które wydały lub odnowiły to świadectwo. Przedłużenie ważności jest odnotowywane w tym świadectwie.

Artykuł  15

Wydawanie nowych wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej

W przypadku znaczących zmian lub napraw, które mają wpływ na stabilność konstrukcji, żeglowność, zdolność wykonywania manewrów lub szczególne cechy jednostki określone w załączniku II, przed odbyciem następnego rejsu jednostka jest ponownie poddawana inspekcji technicznej zgodnie z art. 8. Po tej inspekcji wydawane jest nowe wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej określające parametry techniczne jednostki lub istniejące świadectwo jest odpowiednio zmieniane. Jeżeli świadectwo to jest wydawane w państwie członkowskim innym niż to, które wydało lub odnowiło początkowe świadectwo, właściwe organy, które wydały lub odnowiły świadectwo są odpowiednio informowane w ciągu jednego miesiąca.

Artykuł  16

Odmowa wydania lub odnowienia oraz cofnięcie wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej

Decyzja o odmowie wydania lub odnowienia wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej zawiera uzasadnienie. Zainteresowany jest powiadamiany o decyzji, jak również o procedurze odwoławczej oraz terminie złożenia odwołania w danym państwie członkowskim.

Ważne wspólnotowe świadectwo zdolności żeglugowej może zostać cofnięte przez właściwe organy, które je wydały lub odnowiły, jeżeli jednostka przestała spełniać wymagania techniczne w nim określone.

Artykuł  17

Dodatkowe inspekcje

Właściwe organy państwa członkowskiego mogą, zgodnie z załącznikiem VIII, w dowolnym czasie sprawdzić, czy jednostka posiada ważne świadectwo zgodnie z warunkami niniejszej dyrektywy i czy spełnia wymagania w nim określone lub czy nie stanowi oczywistego zagrożenia dla osób znajdujących się na jej pokładzie, dla środowiska lub dla żeglugi. Właściwe organy przyjmują niezbędne środki zgodnie z załącznikiem VIII.

Artykuł  18

Uznawanie świadectw zdolności żeglugowej jednostek z państw trzecich

Do czasu zawarcia umów o wzajemnym uznawaniu świadectw zdolności żeglugowej między Wspólnotą a państwami trzecimi, właściwe organy państwa członkowskiego mogą uznawać świadectwa zdolności żeglugowej jednostek z państw trzecich dla celów żeglugi po drogach wodnych tego państwa członkowskiego.

Wydawanie wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej jednostkom z państw trzecich odbywa się zgodnie z art. 8 ust. 1.

Artykuł  19

Procedura Komitetu

1. Komisja wspierana jest przez komitet utworzony na mocy art. 7 dyrektywy Rady 91/672/EWG z dnia 16 grudnia 1991 r. w sprawie wzajemnego uznawania krajowych patentów żeglarskich uprawniających do przewozu rzeczy i osób żeglugą śródlądową ¹⁰ (zwany dalej "omitetem").

2. W przypadku odesłania do niniejszego ustępu zastosowanie mają art. 3 i 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów art. 8 tej decyzji.

3. 11 W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1 - 4 i 5 lit. b) oraz art. 7 decyzji 1999/468WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Terminy przewidziane w art. 5a ust. 3 lit. c), ust. 4 lit. b) i e) decyzji 1999/468/WE ustala się, odpowiednio, na dwadzieścia jeden dni, piętnaście dni i miesiąc.

4. 12 W przypadku odesłania do niniejszego ustępu, stosuje się art. 5a ust. 1, 2, 4 i 6 oraz art. 7 decyzji 1999/468/WE, z uwzględnieniem przepisów jej art. 8.

Artykuł  20 ¹³

Dostosowanie załączników i zaleceń dotyczących świadectw tymczasowych

1. Zmiany konieczne do dostosowania załączników do niniejszej dyrektywy do postępu technicznego lub do rozwoju w tym zakresie wynikającego z prac innych organizacji międzynarodowych, w szczególności Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie (CKŻR), w celu zapewnienia, aby oba świadectwa, o których mowa w art. 3 ust. 1 lit. a), wydawane były na podstawie wymagań technicznych gwarantujących równoważny poziom bezpieczeństwa, lub uwzględnienia przypadków, o których mowa w art. 5, przyjmowane są zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 19 ust. 3. Ze względu na szczególnie pilną potrzebę Komisja może zastosować tryb pilny, o którym mowa w art. 19 ust. 4.

Zmiany te są dokonywane szybko w celu zapewnienia, aby wymagania techniczne dotyczące wydania wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej uznanego dla potrzeb żeglugi na Renie zapewniały poziom bezpieczeństwa równoważny z wymaganym dla wydania świadectwa, o którym mowa w art. 22 zrewidowanej Konwencji o żegludze na Renie.

2. Niezależnie od ust. 1 Komisja wydaje zezwolenia, o których mowa w art. 5 ust. 2, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2.

3. Komisja podejmuje decyzje w sprawie zaleceń Komitetu dotyczących wydawania tymczasowych wspólnotowych świadectw zdolności żeglugowej zgodnie z art. 2.19 załącznika II.

Artykuł  21

Dalsze obowiązywanie dyrektywy 76/135/EWG

W przypadku jednostek pozostających poza zakresem zastosowania art. 2 ust. 1 i 2 niniejszej dyrektywy, lecz objętych zakresem zastosowania art. 1 lit. a) dyrektywy 76/135/EWG stosuje się przepisy tej ostatniej dyrektywy.

Artykuł  22

Dodatkowe lub ograniczone wymagania krajowe

Dodatkowe wymagania obowiązujące w państwie członkowskim przed 30 grudnia 2008 r. dla jednostek pływających na jego terytorium po drogach wodnych regionu 1 i 2 lub ograniczone wymagania techniczne dla jednostek pływających na jego terytorium po drogach wodnych regionów 3 i 4, które obowiązywały w państwie członkowskim przed tą datą, obowiązują do czasu wejścia w życie dodatkowych wymagań zgodnie z art. 5 ust. 1 lub ograniczonych wymagań zgodnie z art. 5 ust. 7 zaleceń technicznych załącznika II, jednak nie dłużej niż do 30 czerwca 2009 r.

Artykuł  23

Transpozycja

1. Państwa członkowskie posiadające śródlądowe drogi wodne, o których mowa w art. 1 ust. 1, wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy ze skutkiem od 30 grudnia 2008 r. Państwa te niezwłocznie zawiadamiają o tym Komisję.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji teksty przepisów krajowych, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Komisja informuje o tym pozostałe państwa członkowskie.

Artykuł  24

Sankcje

Państwa członkowskie ustanawiają sankcje w przypadku naruszeń przepisów krajowych przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą i przyjmują wszelkie środki niezbędne do zapewnienia ich stosowania. Przewidziane sankcje muszą być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające.

Artykuł  25

Uchylenie dyrektywy 82/714/EWG

Dyrektywa 82/714/EWG zostaje uchylona ze skutkiem od 30 grudnia 2008 r.

Artykuł  26

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie w dniu jej publikacji w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł  27

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich posiadających śródlądowe drogi wodne, o których mowa w art. 1 ust. 1.

Sporządzono w Strasburgu, 12 grudnia 2006 r.

W imieniu Rady	W imieniu Parlamentu Europejskiego
Mauri PEKKARINEN	Josep BORRELL FONTELLES
Przewodniczący	Przewodniczący

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

  ¹⁴ WYKAZ WSPÓLNOTOWYCH WODNYCH DRÓG ŚRÓDLĄDOWYCH PODZIELONYCH GEOGRAFICZNIE NA REJONY 1, 2, 3 i 4

ROZDZIAŁ  1

Rejon 1
Republika Federalna Niemiec
Ems	Od linii łączącej dawną latarnię morską Greetsiel i molo zachodnie przy wejściu do portu w Eemshaven w kierunku otwartego morza do szerokości 53°30'N i długości 6°45'E, tzn. nieznacznie w kierunku morza od rejonu przeładunkowego dla jednostek ładunków suchych w Alte Ems(*)
Rzeczpospolita Polska
Część Zatoki Pomorskiej na południe od linii łączącej Północny Perd na wyspie Rugia z latarnią morską Niechorze.
Część Zatoki Gdańskiej na południe od linii łączącej latarnię morską Hel oraz pławę podejściową do portu w Bałtijsku.
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
SZKOCJA
Blue Mull Sound	Pomiędzy Gutcher i Belmont
Yell Sound	Pomiędzy Tofts Voe i Ulsta
Sullom Voe	Do linii łączącej północno-wschodni kraniec wyspy Gluss i najdalej wysunięty na północ punkt Calback Ness
Dales Voe	Zimą:
	do linii łączącej północny punkt Kebister Ness i wybrzeże Breiwick na długości 1°10,8'W
Dales Voe	Latem:
	jak dla Lerwick
Lerwick	Zimą:
	w obrębie obszaru ograniczonego na północy linią od Scottle Holm do Scarfi Taing na rzece Bressay, a na południu linią od latarni morskiej Twageos Point do Whalpa Taing na rzece Bressay
Lerwick	Latem:
	w obrębie obszaru ograniczonego na północy linią od Brim Ness do północnowschodniego krańca Inner Score, a na południu linią od południowego krańca Ness of Sound do Kirkabisterness
Kirkwall	Pomiędzy Kirkwall i Rousay, ale nie po wschodniej stronie linii pomiędzy Point of Graand (Egilsay) i Galt Ness (Shapinsay) lub pomiędzy Head of Work (ląd stały) przez latarnię morską Helliar Holm do wybrzeża Shapinsay; nie północno-zachodnia strona południowo-wschodniego krańca Eynhallow Island, nie dalej w stronę morza od linii pomiędzy wybrzeżem Rousay na 59°10,5'N 002°57,1'W i wybrzeżem Egilsay na 59°10,0'N 002°56,4'W
Stromness	Do Scapa, ale nie poza Scapa Flow
Scapa Flow	W obrębie obszaru ograniczonego liniami od Point of Cletts na wyspie Hoy do punktu triangulacyjnego Thomson's Hill na wyspie Fara i dalej do mola Gibraltar Pier na wyspie Flotta; od mola St Vincent Pier na wyspie Flotta do najdalej wysuniętego na zachód punktu Calf of Flotta; od najdalej wysuniętego na wschód punktu Calf of Flotta do Needle Point na wyspie South Ronaldsay i z Ness on Mainland do latarni morskiej Point of Oxan na wyspie Graemsay i dalej do Bu Point na wyspie Hoy; i od wód rejonu 2 w stronę morza
Balnakiel Bay	Pomiędzy Eilean Dubh i A'Chleit
Cromarty Firth	Do linii od North Sutor do falochronu Nairn i od wód rejonu 2 w stronę morza
Inverness	Do linii od North Sutor do falochronu Nairn i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Tay - Dundee	Do linii od Broughty Castle do Tayport i od wód rejonu 2 w stronę morza
Zatoka Forth i rzeka Forth	Do linii od Kirkcaldy do rzeki Portobello i od wód rejonu 2 w stronę morza
Zatoka Solway	Do linii od Southerness Point do Silloth
Loch Ryan	Do linii od Finnart's Point do Milleur Point i od wód rejonu 2 w stronę morza
The Clyde	Granica zewnętrzna:
	linia od Skipness do miejsca znajdującego się w odległości jednej mili na południe od Garroch Head i dalej do Farland Head
	Granica wewnętrzna zimą:
	linia od latarni morskiej Cloch do mola Dunoon Pier
	Granica wewnętrzna latem:
	linia od Bogany Point, Isle of Bute do Skelmorlie Castle i linia od Ardlamont Point do południowego krańca Ettrick Bay w obrębie Kyles of Bute
	Uwaga: Powyższa letnia granica wewnętrzna jest poszerzana od 5 czerwca do 5 września (z obiema tymi datami włącznie) o linię od punktu oddalonego o dwie mile od wybrzeża Ayrshire przy Skelmorlie Castle do Tomont End, Cumbrae oraz linię od Portachur Point, Cumbrae do Inner Brigurd Point, Ayrshire
Oban	W obrębie obszaru ograniczonego od północy linią od latarni morskiej Dunollie Point do Ard na Chruidh, a na południu linią od Rudha Seanach do Ard na Cuile
Kyle of Lochalsh	Przez Loch Alsh do początku Loch Duich
Loch Gairloch	Zimą:
	brak
	Latem:
	na południe od linii biegnącej na wschód od Rubha na Moine do Eilan Horrisdale i dalej do Rubha nan Eanntag
IRLANDIA PÓŁNOCNA
Belfast Lough	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od Carrickfergus do Bangor
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Loch Neagh	Na odległość większą niż dwie mile od brzegu
WSCHODNIE WYBRZEŻE ANGLII
Rzeka Humber	Zimą:
	do linii od New Holland do Paull
	Latem:
	do linii od mola Cleethorpes Pier do Patrington Church
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
WALIA I ZACHODNIE WYBRZEŻE ANGLII
Rzeka Severn	Zimą:
	do linii od Blacknore Point do Caldicot Pill, Porstkewett
	Latem:
	do linii od mola Barry Dock Pier do Steepholm i dalej do Brean Down
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Wye	Zimą:
	do linii od Blacknore Point do Caldicot Pill, Porstkewett
	Latem:
	do linii od mola Barry Dock Pier do Steepholm i dalej do Brean Down
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Newport	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od mola Barry Dock Pier do Steepholm i dalej do Brean Down
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Cardiff	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od mola Barry Dock Pier do Steepholm i dalej do Brean Down
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Barry	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od mola Barry Dock Pier do Steepholm i dalej do Brean Down
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Swansea	Do linii łączącej końce falochronów od strony morza
Menai Straits	W obrębie Cieśnin Menai od linii łączącej latarnię morską Llanddwyn Island do Dinas Dinlleu oraz linii łączących południowy kraniec wyspy Puffin do Trwyn DuPoint i stacji kolejowej Llanfairfechan i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Dee	Zimą:
	do linii od Hilbre Point do Point of Air
	Latem:
	do linii od Formby Point do Point of Air
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Mersey	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od Formby Point do Point of Air
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Preston i Southport	Do linii od Southport do Blackpool wewnątrz brzegów
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Fleetwood	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od Rossal Point do Humphrey Head
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Lune	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od Rossal Point do Humphrey Head
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Heysham	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od Rossal Point do Humphrey Head
Morecambe	Zimą:
	brak
	Latem:
	do linii od Rossal Point do Humphrey Head
Workington	Do linii od Southerness Point do Silloth
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
POŁUDNIE ANGLII
Rzeka Colne, Colchester	Zimą:
	do linii od Colne Point do Whitstable
	Latem:
	do linii od mola Clacton Pier do Reculvers
Rzeka Blackwater	Zimą:
	do linii od Colne Point do Whitstable
	Latem:
	do linii od mola Clacton Pier do Reculvers
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Crouch i rzeka Roach	Zimą:
	do linii od Colne Point do Whitstable
	Latem:
	do linii od mola Clacton Pier do Reculvers
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Tamiza i jej dopływy	Zimą:
	do linii od Colne Point do Whitstable
	Latem:
	do linii od mola Clacton Pier do Reculvers
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Medway i The Swale	Zimą:
	do linii od Colne Point to Whitstable
	Latem:
	do linii od mola Clacton Pier to Reculvers
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Chichester	Na Isle of Wight w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Langstone Harbour	Na Isle of Wight w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Portsmouth Na Isle of Wight	w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Bembridge, Isle of Wight Na Isle of Wight	w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Cowes, Isle of Wight	Na Isle of Wight w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Southampton	Na Isle of Wight w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Beaulieu	Na Isle of Wight w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Jezioro Keyhaven	Na Isle of Wight w obrębie obszaru ograniczonego liniami łączącymi wieżę kościoła West Wittering i Trinity Church, Bembridge na wschodzie oraz The Needles i Hurst Point na zachodzie
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Weymouth	W obrębie portu Portland i pomiędzy rzeką Wey i portem Portland
Plymouth	Do linii od Cawsand do Breakwater i Staddon
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Falmouth	Zimą:
	do linii od St Anthony Head do Rosemullion
	Latem:
	do linii od St Anthony Head do Nare Point
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Camel	Do linii od Stepper Point do Trebetherick Point
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Bridgewater	W obrębie Bar i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rzeka Avon (Avon)	Zimą:
	do linii od Blacknore Point do Caldicot Pill, Portskewett
	Latem:
	do linii od mola Barry Pier do Steepholm i dalej do Brean Down
	i od wód rejonu 2 w stronę morza
Rejon 2
Republika Czeska
Jezioro zapory Lipno
Republika Federalna Niemiec
Ems	Od linii przecinającej Ems w okolicy wejścia do portu w Papenburgu pomiędzy przepompownią w Diemen i otwarciem wału ochronnego w Halte do linii łączącej dawną latarnię morską Greetsiel i molo zachodnie przy wejściu do portu w Eemshaven
Jade	Wewnątrz linii łączącej górne światło Schillig i wieżę kościoła w Langwarden
Wezera	Od północno-zachodniej krawędzi mostu kolejowego w Bremie do linii łączącej wieże kościołów w Langwarden i Kappel, wraz z odgałęzieniami Westergate, Rekumer Loch, Rechter Nebenarm i Schweiburg
Łaba	Od niższej granicy portu w Hamburgu do linii łączącej stawę Döse i zachodnią krawędź wału ochronnego Friedrichskoog (Dieksand) wraz z dopływami Łaby oraz dopływy: Este, Lühe, Schwinge, Oste, Pinnau, Krückau i Stör (w każdym przypadku od ujścia do zapory wodnej)
Zatoka Meldorfer Bucht	Wewnątrz linii łączącej zachodnią krawędź wału ochronnego Friedrichskoog (Dieksand) i główkę mola zachodniego Büsum
Eider	Od kanału Gieselau do zapory Eider
Flensburger Förde	Wewnątrz linii łączącej latarnię morską Kegnäs i Birknack
Schlei	ewnątrz linii pomiędzy główkami mola Schleimünde
Zatoka Eckernförder Bucht	Wewnątrz linii łączącej Boknis-Eck i północno-wschodni kraniec stałego lądu w okolicy Dänisch Nienhof
Kieler Förde	Wewnątrz linii łączącej latarnię w Bülk i pomnik ku czci marynarzy w Laboe
Kanał Kiloński	Od linii łączącej główki mola w Brunsbüttel aż do linii łączącej światła wejściowe Kiel-Holtenau, wraz z jeziorem Obereidersee z cieśniną, jeziorem Audorfer See, jeziorem Borgstedter See z cieśniną, jeziorem Schirnauer See, jeziorem Flemhuder See oraz Kanał Achterwehrer
Trave	Od północno-zachodniej krawędzi zwodzonego mostu kolejowego i północnej krawędzi mostu Holstenbrücke (Stadttrave) w Lubece aż do linii łączącej południową wewnętrzną i północną zewnętrzną główkę mola w Travemünde, wraz z Pötenitzer Wiek, jeziorem Dassower See oraz Altarmen na wyspie Teerhof
Leda	Od wejścia do portu zewnętrznego śluzy morskiej Leer do ujścia
Hunte	Od portu w Oldenburgu i od 140 m w dół rzeki od mostu Amalienbrücke w Oldenburgu do ujścia
Lesum	Od mostu kolejowego w Bremen-Burg do ujścia
Este	Od dolnych wód śluzy Buxtehude do zapory na Este
Lühe	Od dolnych wód Au-Mühle w Horneburgu do zapory na Lühe
Schwinge	Od śluzy Salztor w Stade do zapory na Schwinge
Oste	Od północno-wschodniej krawędzi tamy młyńskiej w Bremervörde do zapory na Oste
Pinnau	Od południowo-zachodniej krawędzi mostu kolejowego w Pinnebergu do zapory na Pinnau
Krückau	Od południowo-zachodniej krawędzi mostu leżącego w obrębie ulicy Wedenkamp w Elmshorn do zapory na Krückau
Stör	Od progu Rensing do zapory na Stör
Freiburger Hafenpriel	Od wschodniej krawędzi śluzy we Freiburgu nad Łabą aż do ujścia
Zatoka Wismarbucht, jezioro Kirchsee, Breitling, Salzhaff i teren portu w Wismarze	W kierunku morza aż do linii pomiędzy Hoher Wieschendorf Huk i latarnią morską Timmendorf i pomiędzy linią łączącą latarnię morską Gollwitz na wyspie Poel i południowy kraniec półwyspu Wustrow
Warnow z Breitling i odgałęzieniami	W dół rzeki od Mühlendamm od północnej krawędzi mostu Geinitzbrücke w Rostocku w kierunku morza aż do linii łączącej północne punkty zachodniego i wschodniego mola w Warnemünde
Wody ograniczone lądem stałym oraz półwyspami Darß i Zingst oraz wyspy Hiddensee i Rugia (w tym teren portu w Stralsundzie)	W kierunku morza zawarte pomiędzy:
	- półwyspem Zingst i wyspą Bock: aż do szerokości geograficznej 54°26'42"N,
	- wyspami Bock i Hiddensee: aż do linii łączącej północny kraniec wyspy Bock i południowy kraniec wyspy Hiddensee,
	- wyspą Hiddensee i Rugią (Bug): aż do linii łączącej południowo-wschodni kraniec Neubessin i Buger Haken
Greifswalder Bodden i teren portu w Greifswaldzie w tym Ryck	W kierunku morza aż do linii od wschodniego krańca Thiessower Haken (Südperd) do wschodniego krańca wyspy Ruden i dalej do północnego krańca wyspy Uznam (54°10'37"N, 13°47'51"E)
Wody ograniczone lądem stałym oraz wyspą Uznam (Peenestrom z terenem portu w Wolgast, Achterwasser i Zalewem Szczecińskim)	Na wschód aż do granicy z Rzeczpospolitą Polską na Zalewie Szczecińskim
*W przypadku statków, których port macierzysty znajduje się w innym państwie, należy uwzględnić art. 32 Traktatu o współpracy Ems-Dollart z dnia 8 kwietnia 1960 r. (BGBl. 1963 II str. 602).
Republika Francuska
Dordogne	Od kamiennego mostu w Libourne do ujścia
Garonna i Żyronda	Od kamiennego mostu w Bordeaux do ujścia
Loara	Od mostu Haudaudine przez odgałęzienie Madeleine do ujścia i od mostu Pirmil na odgałęzieniu Pirmil
Rodan	Od mostu Trinquetaille w Arles i wyżej w kierunku Marsylii
Sekwana	Od mostu Jeanne D'Arc w Rouen do ujścia
Republika Węgierska
Jezioro Balaton
Królestwo Niderlandów
Dollard
Eems
Waddenzee: w tym połączenia z Morzem Północnym
IJsselmeer: w tym Markermeer i IJmeer, ale bez Gouwzee
Nieuwe Waterweg i Scheur
Kanał Caland na zachód od portu Benelux
Hollandsch Diep
Breediep, Beerkanaal i powiązane porty
Haringvliet i Vuile Gat: w tym drogi wodne pomiędzy Goeree-Overflakkee z jednej strony i Voorne-Putten oraz Hoekse Waard z drugiej strony
Hellegat
Volkerak
Krammer
Grevelingenmeer i Brouwershavensche Gat: w tym drogi wodne pomiędzy Schouwen-Duiveland i Goeree-Overflakkee
Keten, Mastgat, Zijpe, Krabbenkreek, Wschodnia Skalda i Roompot: w tym drogi wodne pomiędzy Walcheren, Noord-Beveland i Zuid-Beveland z jednej strony i Schouwen-Duiveland oraz Tholen z drugiej strony, bez Kanału Skalda-Ren
Skalda i Zachodnia Skalda oraz obszar u ujścia do morza: w tym drogi wodne pomiędzy Zeeuwsch-Vlaanderen z jednej strony i Walcheren oraz Zuid-Beveland z drugiej, bez Kanału Skalda-Ren
Rzeczpospolita Polska
Zalew Szczeciński
Zalew Kamieński
Zalew Wiślany
Zatoka Pucka
Zbiornik Włocławski
Jezioro Śniardwy
Jezioro Niegocin
Jezioro Mamry
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
SZKOCJA
Scapa Flow	W obrębie obszaru ograniczonego następująco: linią łączącą Wharth na wyspie Flotta i Martello Tower na South Walls oraz Point Cletts na wyspie Hoy i punkt triangulacyjny Thomson's Hill na wyspie Fara i dalej do mola Gibraltar Pier na wyspie Flotta
Kyle of Durness	Na południe od Eilean Dubh
Cromarty Firth	Do linii pomiędzy North Sutor i South Sutor
Inverness	Do linii od Fort George do Chanonry Point
Zatoka Findhorn	W obrębie mierzei
Aberdeen	Do linii od południowego mola do mola Abercromby
Montrose Basin	Na zachód od linii biegnącej z północy na południe przez wejście do portu przy latarni morskiej Scurdie Ness
Rzeka Tay - Dundee	Do linii od basenu pływowego (dok rybny), Dundee do Craig Head, East Newport
Zatoka Forth i rzeka Forth	W obrębie Zatoki Forth, ale nie na wschód od mostu kolejowego na Forth
Dumfries	Do linii od Airds Point do Scar Point
Loch Ryan	Do linii od Cairn Point do Kircolm Point Port Ayr W obrębie Bar
The Clyde	Powyżej wód rejonu 1
Kyles of Bute	Pomiędzy Colintraive i Rhubodach
Port Campbeltown	Do linii od Macringan's Point do Ottercharach Point
Loch Etive	W obrębie Loch Etive powyżej Falls of Lora
Loch Leven	Powyżej mostu w Ballachulish
Loch Linnhe	Na północ od latarni morskiej Corran Point
Loch Eil	Całe jezioro
Caledonian Canal	Loch Lochy, Loch Oich i Loch Ness
Kyle of Lochalsh	W obrębie Kyle Akin, ale nie na zachód od latarni morskiej Eilean Ban ani na wschód od Eileanan Dubha
Loch Carron	Pomiędzy Stromemore i Strome Ferry
Loch Broom, Ullapool	Do linii od latarni morskiej Ullapool Point do Aultnaharrie
Kylesku	Poprzez Loch Cairnbawn na obszarze pomiędzy najdalej na wschód wysuniętym punktem Garbh Eilean i najdalej na zachód wysuniętym punktem Eilean na Rainich
Port Stornoway	Do linii od Arnish Point do latarni morskiej Sandwick Bay, po stronie północnozachodniej
Sound of Scalpay	Nie na wschód od Berry Cove (Scalpay) i nie na zachód od Croc a Loin (Harris)
North Harbour, Scalpay i port Tarbert	W odległości jednej mili od wybrzeża wyspy Harris
Loch Awe	Całe jezioro
Loch Katrine	Całe jezioro
Loch Lomond	Całe jezioro
Loch Tay	Całe jezioro
Loch Loyal	Całe jezioro
Loch Hope	Całe jezioro
Loch Shin	Całe jezioro
Loch Assynt	Całe jezioro
Loch Glascarnoch	Całe jezioro
Loch Fannich	Całe jezioro
Loch Maree	Całe jezioro
Loch Gairloch	Całe jezioro
Loch Monar	Całe jezioro
Loch Mullardach	Całe jezioro
Loch Cluanie	Całe jezioro
Loch Loyne	Całe jezioro
Loch Garry	Całe jezioro
Loch Quoich	Całe jezioro
Loch Arkaig	Całe jezioro
Loch Morar	Całe jezioro
Loch Shiel	Całe jezioro
Loch Earn	Całe jezioro
Loch Rannoch	Całe jezioro
Loch Tummel	Całe jezioro
Loch Ericht	Całe jezioro
Loch Fionn	Całe jezioro
Loch Glass	Całe jezioro
Loch Rimsdale/nan Clar	Całe jezioro
IRLANDIA PÓŁNOCNA
Strangford Lough	Do linii od Cloghy Point do Dogtail Point
Belfast Lough	Do linii od Holywood do Macedon Point
Larne	Do linii od Larne Pier do przystani promowej na wyspie Magee
Rzeka Bann	Od wysuniętych w morze końców falochronów do mostu Toome
Lough Erne	Górny i dolny Lough Erne
Lough Neagh	W odległości dwóch mil od wybrzeża
WSCHODNIE WYBRZEŻE ANGLII
Berwick	W obrębie falochronów
Warkworth	W obrębie falochronów
Blyth	W obrębie zewnętrznych główek mola
Rzeka Tyne	Dunston Staithes do główek mola Tyne Pier
Rzeka Wear	Fatfield do główek mola Sunderland Pier
Seaham	W obrębie falochronów
Hartlepool	Do linii od Middleton Jetty do główki mola Old Pier
	Do linii główki mola North Pier do główki mola South Pier
Rzeka Tees	Do linii na zachód od Government Jetty do zapory na Tees
Whitby	W obrębie główek mola Whitby Pier
Rzeka Humber	Do linii od North Ferriby do South Ferriby
Dok Grimsby	Do linii od mola West Pier basenu pływowego do mola East Pier doku rybnego, północna keja
Boston	W obrębie New Cut
Dutch River	Cały kanał
Rzeka Hull	Beverley Beck do rzeki Humber
Kielder Water	Całe jezioro
Rzeka Ouse	Poniżej śluzy Naburn
Rzeka Trent	Poniżej śluzy Cromwell
Rzeka Wharfe	Od miejsca połączenia z rzeką Ouse do mostu Tadcaster
Scarborough	W obrębie główek mola Scarborough
WALIA I ZACHODNIE WYBRZEŻE ANGLII
Rzeka Severn	Na północ od linii biegnącej na zachód od Sharpness Point (51°43,4'N) do Llanthony i Maisemore Weirs i od wód rejonu 3 w stronę morza
Rzeka Wye	Przy Chepstow, na północ od szerokości 51°38,0'N do Monmouth
Newport	Na północ od napowietrznych linii wysokiego napięcia krzyżujących się w Fifoots Points
Cardiff	Do linii od South Jetty do Penarth Head i wody ograniczone lądem na zachód od zapory na Cardiff Bay
Barry	Wewnątrz linii łączącej końce falochronów od strony morza
Port Talbot	Wewnątrz linii łączącej końce falochronów od strony morza, na rzece Afran poza ogrodzonymi dokami
Neath	Do linii biegnącej na północ od końca mola dla zbiornikowców na Baglan Bay od strony morza (51°37,2'N, 3°50,5'W)
Llanelli i Burry Port	W obrębie obszaru ograniczonego linią od zachodniego mola Burry Point do Whiteford Point
Milford Haven	Do linii od South Hook Point do Thorn Point
Fishguard	Do linii łączącej końce północnych i wschodnich falochronów od strony morza
Cardigan	W obrębie przesmyków na Pen-Yr-Ergyd
Aberystwyth	Do linii łączącej końce falochronów od strony morza
Aberdyfi	Do linii od stacji kolejowej Aberdyfi do Bake Twyni Bach
Barmouth	Do linii od stacji kolejowej Barmouth do Penrhyn Point
Portmadoc	Do linii od Harlech Point do Graig Ddu
Holyhead	W obrębie obszaru ograniczonego głównym falochronem i linią pomiędzy główką falochronu i Brynglas Point, Towyn Bay
Menai Straits	W obrębie Menai Straits pomiędzy linią łączącą Aber Menai Point i Belan Point i linią łączącą Beaumaris Pier i Pen-y-Coed Point
Conway	Do linii od Mussel Hill do Tremlyd Point
Llandudno	W obrębie falochronu
Rhyl	W obrębie falochronu
Rzeka Dee	Powyżej Connah's Quay do przepompowni wody Barrelwell Hill
Rzeka Mersey	Do linii pomiędzy latarnią Rock i dokiem North West Seaforth, ale bez innych doków
Preston i Southport	Do linii od Lytham do Southport i w obrębie doków Preston
Fleetwood	Do linii od Low Light do Knott
Rzeka Lune	Do linii od Sunderland Point do Chapel Hill aż do doku Glasson włącznie
Barrow	Do linii od Haws Point, Isle of Walney do Roa Island Slipway
Whitehaven	W obrębie falochronu
Workington	W obrębie falochronu
Maryport	W obrębie falochronu
Carlisle	Do linii łączącej Point Carlisle i Torduff
Coniston Water	Całe jezioro
Derwentwater	Całe jezioro
Ullswater	Całe jezioro
Windermere	Całe jezioro
POŁUDNIE ANGLII
Blakeney i port Morston oraz wejścia	Na wschód od linii biegnącej na południe z Blakeney Point do wejścia do rzeki Stiffkey
Rzeka Orwell i rzeka Stour	Rzeka Orwell do linii od falochronu Blackmanshead do Landguard Point i od wód rejonu 3 w stronę morza
Rzeka Blackwater	Wszystkie drogi wodne do linii od południowo-zachodniego krańca wyspy Mersea do Sales Point
Rzeka Crouch i rzeka Roach	Rzeka Crouch do linii od Holliwell Point do Foulness Point wraz z rzeką Roach
Tamiza i jej dopływy	Tamiza powyżej linii na osi północ-południe poprzez wschodni kraniec Denton Wharf Pier, Gravesend do śluzy Teddington
Rzeka Medway i Swale	Rzeka Medway od linii łączącej Garrison Point i Grain Tower do śluzy Allington; oraz Swale od Whitstable do rzeki Medway
Rzeka Stour (Kent)	Rzeka Stour powyżej ujścia do przystani na Flagstaff Reach
Port Dover	Wewnątrz linii łączącej wschodnie i zachodnie wejście do portu
Rzeka Rother	Rzeka Rother powyżej stacji sygnalizacji pływów na Camber do śluzy Scots Float i do śluzy wejściowej na rzece Brede
Rzeka Adur i kanał Southwick	Do linii przechodzącej przez wejście do portu Shoreham do śluzy na kanale Southwick i na zachód od Tarmac Wharf
Rzeka Arun	Rzeka Arun powyżej Littlehampton Pier do Littlehampton Marina
Rzeka Ouse (Sussex) Newhaven	Rzeka Ouse od linii od mola wejściowego do portu w Newhaven do północnego krańca kei północnej
Brighton	Zewnętrzny port Brighton Marina do linii łączącej południowy kraniec kei zachodniej i północny kraniec kei południowej
Chichester	Do linii pomiędzy Eastoke Point i wieżą kościoła, West Wittering i od wód rejonu 3 w stronę morza
Port Langstone	Do linii łączącej Eastney Point i Gunner Point
Portsmouth	Do linii przechodzącej przez wejście do portu z Port Blockhouse do Round Tower
Bembridge, Isle of Wight	W obrębie portu w Brading
Cowes, Isle of Wight	Rzeka Medina do linii od latarni falochronu na wschodnim brzegu do latarni na zachodnim brzegu
Southampton	Do linii od Calshot Castle do stawy Hook
Rzeka Beaulieu	W obrębie rzeki Beaulieu, nie na wschód od linii północ-południe przez Inchmery House
Keyhaven Lake	Do linii przechodzącej na północ od niżej położonej latarni morskiej Hurst Point do Keyhaven Marshes
Christchurch	The Run
Poole	Do linii promu łańcuchowego pomiędzy Sandbanks i South Haven Point
Exeter	Do linii wschód-zachód z Warren Point do stacji morskiego ratownictwa przybrzeżnego naprzeciwko Checkstone Ledge
Teignmouth	W obrębie portu
Rzeka Dart	Do linii od Kettle Point do Battery Point
Rzeka Salcombe	Do linii od Splat Point do Limebury Point
Plymouth	Do linii od mola Mount Batten Pier do Raveness Point poprzez Wyspy Drake'a; Rzeka Yealm do linii od Warren Point do Misery Point
Fowey	Wewnątrz portu
Falmouth	Do linii od St Anthony Head do Pendennis Point
Rzeka Camel	Do linii od Gun Point do Brea Hill
Rzeki Taw i Torridge	Do linii o azymucie 200° łączącej latarnię morską Crow Point i brzeg na Skern Point
Bridgewater	Na południe od linii biegnącej na wschód od Stert Point (51°13,0'N)
Rzeka Avon (Avon)	Od linii od Avonmouth Pier do Wharf Point i Netham Dam
(*) W przypadku statków, których port macierzysty znajduje się gdzie indziej, należy uwzględnić art. 32 Traktatu o współpracy Ems-Dollart z dnia 8 kwietnia 1960 r. (BGBl. 1963 II, str. 602).

ROZDZIAŁ  2

Rejon 3
Królestwo Belgii
Skalda morska: (w dół od otwartego kotwicowiska w Antwerpii)
Republika Bułgarii
Dunaj: od 845,650 km do 374,100 km
Republika Czeska
Łaba: od śluzy Ústí nad Labem-Střekov do śluzy Lovosice
Jeziora zaporowe: Baška, Brněnská (Kníničky), Horka (Stráž pod Ralskem), Hracholusky, Jesenice, Nechranice, Olešná, Orlík, Pastviny, Plumov, Rozkoš, Seč, Skalka, Slapy, Těrlicko, Žermanice
Jezioro Máchovo
Obszar wodny Velké Žernoseky
Stawy: Oleksovice, Svět, Velké Dářko
Jeziora powstałe po kopalniach żwiru: Dolní Benešov, Ostrožná Nová Ves a Tovačov
Republika Federalna Niemiec
Dunaj:	Od Kelheim (2.414,72 km) do granicy niemiecko-austriackiej
Ren:	Od granicy niemiecko-szwajcarskiej do granicy niemiecko-niderlandzkiej
Łaba:	Od ujścia kanału Łaba-Seiten do niższej granicy portu w Hamburgu
Müritz
Republika Francuska
Ren
Republika Chorwacji
Dunaj: od 1 295,5 km do 1 433 km
Rzeka Drawa: od 0 km do 198,6 km
Rzeka Sawa: od 211 km do 594 km
Rzeka Kupa: od 0 km do 5,9 km
Rzeka Una: od 0 km do 15 km
Republika Węgierska
Dunaj: od 1.812 km do 1.433 km
Dunaj Moson: od 14 km do 0 km
Dunaj Szentendre: od 32 km do 0 km
Dunaj Ráckeve: od 58 km do 0 km
Rzeka Tisza: od 685 km do 160 km
Rzeka Dráva: od 198 km do 70 km
Rzeka Bodrog: od 51 km do 0 km
Rzeka Kettős-Körös: od 23 km do 0 km
Rzeka Hármas-Körös: od 91 km do 0 km
Kanał Sió: od 23 km do 0 km
Jezioro Velence
Jezioro Fertő
Królestwo Niderlandów
Ren
Sneekermeer, Koevordermeer, Heegermeer, Fluessen, Slotermeer, Tjeukemeer, Beulakkerwijde, Belterwijde, Ramsdiep, Ketelmeer, Zwartemeer, Veluwemeer, Eemmeer, Alkmaardermeer, Gouwzee, Buiten IJ, Afgesloten IJ, Kanał Morza Północnego, port w IJmuiden, teren portu w Rotterdamie, Nievue Maas, Noord, Oude Maas, Beneden Merwede, Nieuwe Merwede, Dordtsche Kil, Boven Merwede, Waal, Kanał Bijlandsch, Górny Ren, Kanał Pannersdensch, Geldersche IJssel, Dolny Ren, Lek, Kanał Amsterdam-Ren, Veerse Meer, Kanał Skalda-Ren od granicy państwa do ujścia w Volkerak, Amer, Bergsche Maas, Moza poniżej Venlo, Gooimeer, Europort, Kanał Caland (na wschód od portu Benelux), Kanał Hartel
Republika Austrii
Dunaj: od granicy z Niemcami do granicy ze Słowacją
Inn: od ujścia do elektrowni Passau-Ingling
Traun: od ujścia do 1,80 km
Enns: od ujścia do 2,70 km
March: do 6,00 km
Rzeczpospolita Polska
- Rzeka Biebrza od ujścia Kanału Augustowskiego do ujścia Narwi
- Rzeka Brda od połączenia z Kanałem Bydgoskim w Bydgoszczy do ujścia Wisły
- Rzeka Bug od ujścia rzeki Muchawiec do ujścia Narwi
- Jezioro Dąbie do granicy z morskimi wodami wewnętrznymi
- Kanał Augustowski od połączenia z Biebrzą do granicy państwa, wraz z jeziorami znajdującymi się na trasie tego kanału
- Kanał Bartnicki od jeziora Ruda Woda do jeziora Bartężek włącznie
- Kanał Bydgoski
- Kanał Elbląski od jeziora Druzno do jeziora Jeziorak i jeziora Szeląg Wielki, wraz z tymi jeziorami i jeziorami na trasie kanału oraz szlak boczny żeglowny w kierunku miejscowości Zalewo od jeziora Jeziorak do jeziora Ewingi włącznie
- Kanał Gliwicki włącznie z Kanałem Kędzierzyńskim
- Kanał Jagielloński od połączenia z rzeką Elbląg do rzeki Nogat
- Kanał Łączański
- Kanał Ślesiński wraz z jeziorami na jego trasie oraz jezioro Gopło
- Kanał Żerański
- Rzeka Martwa Wisła od Wisły w miejscowości Przegalina do granicy z morskimi wodami wewnętrznymi
- Rzeka Narew od ujścia Biebrzy do ujścia do Wisły, wraz z Jeziorem Zegrzyńskim
- Rzeka Nogat od Wisły do ujścia do Zalewu Wiślanego
- Rzeka Noteć (górna) od jeziora Gopło do połączenia z Kanałem Górnonoteckim, Kanał Górnonotecki oraz rzeka Noteć (dolna) od połączenia z Kanałem Bydgoskim do ujścia do Warty
- Rzeka Nysa Łużycka od Gubina do ujścia do Odry
- Rzeka Odra od Raciborza do połączenia z Odrą Wschodnią, która przechodzi od Przekopu Klucz-Ustowo w rzekę Regalicę, wraz z tą rzeką i jej bocznymi odgałęzieniami do jeziora Dąbie oraz szlak boczny Odry od śluzy Opatowice do Śluzy Miejskiej we Wrocławiu
- Rzeka Odra Zachodnia od jazu w miejscowości Widuchowa (704,1 km rzeki Odry) do granicy morskich wód wewnętrznych, wraz z bocznymi odgałęzieniami oraz Przekop Klucz-Ustowo łączący Odrę Wschodnią z Odrą Zachodnią
- Rzeka Parnica i Przekop Parnicki od Odry Zachodniej do granicy z morskimi wodami wewnętrznymi
- Rzeka Pisa od jeziora Roś do ujścia do Narwi
- Rzeka Szkarpawa od Wisły do ujścia do Zalewu Wiślanego
- Rzeka Warta od Jeziora Ślesińskiego do ujścia do Odry
- System Wielkich Jezior Mazurskich obejmujący jeziora połączone rzekami i kanałami tworzącymi główny szlak od jeziora Roś (włącznie) w miejscowości Pisz do Kanału Węgorzewskiego (włącznie) w miejscowości Węgorzewo, wraz z jeziorami: Seksty, Mikołajskie, Tałty, Tałtowisko, Kotek, Szymon, Szymoneckie, Jagodne, Boczne, Tajty, Kisajno, Dargin, Łabap, Kirsajty oraz Święcajty wraz z Kanałem Giżyckim i Kanałem Niegocińskim oraz Kanałem Piękna Góra, wraz z bocznym szlakiem Jeziora Ryńskiego (włącznie) w miejscowości Ryn do Jeziora Nidzkiego (do 3 km, stanowiącego granicę z rezerwatem "Jezioro Nidzkie"), wraz z jeziorami: Bełdany, Guzianka Mała i Guzianka Wielka
- Rzeka Wisła od ujścia Przemszy do połączenia z Kanałem Łączańskim i od ujścia tego kanału w Skawinie do ujścia Wisły do Zatoki Gdańskiej, z wyłączeniem Zbiornika Włocławskiego
Rumunia
Dunaj: od granicy serbsko-rumuńskiej (1.075 km) do Morza Czarnego przy odnodze Dunaju Sulinie.
Kanał Dunaj - Morze Czarne (64,410 km długości): od miejsca połączenia z Dunajem, na 299,300 km Dunaju w miejscowości Cernavodă (odpowiednio 64,410 km kanału) do portu Konstanca Południe - Agigea (km "0" kanału).
Kanał Poarta Albă - Midia Năvodari (34,600 km długości): od miejsca połączenia z kanałem Dunaj - Morze Czarne na 29,410 km w miejscowości Poarta Albă (odpowiednio 27,500 km kanału) do portu Midia (km "0" kanału).
Republika Słowacka
Dunaj: od Devína (1.880,26 km) do granicy słowacko-węgierskiej
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
SZKOCJA
Leith (Edinburgh)	W obrębie falochronów
Glasgow	Strathclyde Loch
Kanał Crinan	Crinan do Ardrishaig
Kanał Kaledoński	Odcinki kanału
IRLANDIA PÓŁNOCNA
Rzeka Lagan	Lagan Weir do Stranmillis
WSCHÓD ANGLII
Rzeka Wear (niezależna od pływów)	Od starego mostu kolejowego, Durham do Prebends Bridge, Durham
Rzeka Tees	W górę rzeki od zapory wodnej Tees
Dok Grimsby	Wewnątrz śluz
Dok Immingham	Wewnątrz śluz
Doki Hull	Wewnątrz śluz
Dok Boston	Wewnątrz wrót śluzy
Aire and Calder Navigation	Doki Goole do Leeds; miejsce połączenia z kanałem Leeds-Liverpool; miejsce połączenia Bank Dole z Selby (śluza na rzece Ouse); miejsce połączenia Castleford z Wakefield (śluza Falling)
Rzeka Ancholme	Od tamy Ferriby do Brigg
Kanał Calder i Hebble	Wakefield (śluza Falling do śluzy Broadcut Top)
Rzeka Foss	Od połączenia (Blue Bridge) z rzeką Ouse do Monk Bridge
Kanał Fossdyke	Połączenie z rzeką Trent do Brayford Pool
Dok Goole	Wewnątrz wrót śluzy
Hornsea Mere	Cały kanał
Rzeka Hull	Od śluzy Struncheon Hill do Beverley Beck
Kanał Market Weighton	Śluza na rzece Humber do śluzy Sod Houses
Kanał New Junction	Cały kanał
Rzeka Ouse	Od śluzy Naburn do Nun Monkton
Kanał Sheffield-South Yorkshire	Śluza Keadby do śluzy Tinsley
Rzeka Trent	Śluza Cromwell do Shardlow
Rzeka Witham	Śluza Boston do Brayford Poole (Lincoln)
WALIA I ZACHODNIA ANGLIA
Rzeka Severn	Powyżej Llanthony i tam Maisemore
Rzeka Wye	Powyżej Monmouth
Cardiff	Jezioro Roath Park
Port Talbot	W obrębie ogrodzonych doków
Swansea	W obrębie ogrodzonych doków
Rzeka Dee	Powyżej przepompowni wody Barrelwell Hill
Rzeka Mersey	Doki (bez doku Seaforth)
Rzeka Lune	Powyżej doku Glasson
Rzeka Avon (Midland)	Śluza Tewkesbury do Evesham
Gloucester	Doki miasta Gloucester, Kanał Gloucester-Sharpness
Jezioro Hollingworth	Całe jezioro
Kanał Manchester Ship	Cały kanał i doki Salford łącznie z rzeką Irwell
Jezioro Pickmere	Całe jezioro
Rzeka Tawe	Pomiędzy morską zaporą/mariną i stadionem sportowym Morfa
Jezioro Rudyard	Całe jezioro
Rzeka Weaver	Poniżej Northwich
POŁUDNIE ANGLII
Rzeka Nene	Wisbech Cut i rzeka Nene do śluzy Dog-in-a-Doublet
Rzeka Great Ouse	Kings Lynn Cut i rzeka Great Ouse poniżej mostu drogowego West Lynn
Yarmouth	Ujście rzeki Yare od linii łączącej końce północnego i południowego mola wejściowego, łącznie z Breydon Water
Lowestoft	Port w Lowestoft poniżej śluzy Mutford do linii pomiędzy zewnętrznymi molami wejściowymi do portu
Rzeka Alde i Ore	Powyżej ujścia rzeki Ore do Westrow Point
Rzeka Deben	Powyżej ujścia rzeki Deben do Felixstowe Ferry
Rzeka Orwell i rzeka Stour	Od linii łączącej Fagbury Point i Shotley Point na rzece Orwell do doku Ipswich; i od linii na osi północ-południe poprzez Erwarton Ness na rzece Stour do Manningtree
Kanał Chelmer-Blackwater	Na wschód od śluzy Beeleigh
Tamiza i jej dopływy	Tamiza powyżej śluzy Teddington do Oxfordu
Rzeka Adur i kanał Southwick	Rzeka Adur powyżej zachodniego krańca Tarmac Wharf i w obrębie kanału Southwick
Rzeka Arun	Rzeka Arun powyżej Littlehampton Marina
Rzeka Ouse (Sussex), Newhaven	Rzeka Ouse powyżej północnego krańca północnej kei
Bewl Water	Całe jezioro
Grafham Water	Całe jezioro
Rutland Water	Całe jezioro
Jezioro Thorpe Park	Całe jezioro
Chichester	Na wschód od linii łączącej Cobnor Point i Chalkdock Point
Christchurch	W obrębie portu w Christchurch z wyłączeniem Run
Kanał Exeter	Cały kanał
Rzeka Avon (Avon)	Doki miasta Bristol
	Od zapory Netham do tamy Pulteney

ROZDZIAŁ  3

Rejon 4
Królestwo Belgii
Wszystkie belgijskie śródlądowe drogi wodne nieznajdujące się w rejonie 3
Republika Czeska
Wszystkie drogi wodne nieznajdujące się w rejonach 1, 2 i 3
Republika Federalna Niemiec
Wszystkie śródlądowe drogi wodne nieznajdujące się w rejonach 1, 2 i 3
Republika Francuska
Wszystkie francuskie śródlądowe drogi wodne nieznajdujące się w rejonach 1, 2 i 3
Republika Chorwacji
Wszystkie pozostałe śródlądowe drogi wodne niewymienione w rejonie 3
Republika Włoska
Wszystkie krajowe żeglowne drogi wodne
Republika Litewska
Całość sieci litewskiej
Wielkie Księstwo Luksemburga
Mozela
Republika Węgierska
Wszystkie drogi wodne nieznajdujące się w rejonach 2 i 3
Królestwo Niderlandów
Wszystkie pozostałe rzeki, kanały i jeziora nieznajdujące się w rejonach 1, 2 i 3
Republika Austrii
Thaya: aż do Bernhardsthal
March: powyżej 6,00 km
Rzeczpospolita Polska
Wszystkie drogi wodne nieznajdujące się w rejonach 1, 2 i 3
Rumunia
Wszystkie pozostałe śródlądowe drogi wodne niewymienione w rejonie 3
Republika Słowacka
Wszystkie drogi wodne nieznajdujące się w rejonie 3
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
SZKOCJA
Ratho i kanał Linlithgow Union	Cały kanał
Glasgow	Forth i kanał Clyde
	Kanał Monkland - odcinki Faskine i Drumpellier
	Hogganfield Loch
WSCHÓD ANGLII
Rzeka Ancholme	Brigg do śluzy Harram Hill
Kanał Calder-Hebble	Śluza Broadcut Top do mostu Sowerby
Kanał Chesterfield	West Stockwith do Worksop
Kanał Cromford	Cały kanał
Rzeka Derwent	Od miejsca połączenia z rzeką Ouse do Stamford Bridge
Driffield Navigation	Od śluzy Struncheon Hill do Great Driffield
Kanał Erewash	Śluza Trent do śluzy Langley Mill
Kanał Huddersfield	Miejsce połączenia z Kanałem Calder-Hebble przy Coopers Bridge do kanału Huddersfield Narrow przy Huddersfield
	Pomiędzy Ashton-Under-Lyne i Huddersfield
Kanał Leeds-Liverpool	Od śluzy na rzece Leeds do Skipton Wharf
Jezioro Light Water Valley	Całe jezioro
The Mere, Scarborough	Całe jezioro
Rzeka Ouse	Powyżej Nun Monkton Pool
Kanał Pocklington	Od miejsca połączenia z rzeką Derwent do Melbourne Basin
Kanał Sheffield-South Yorkshire	Śluza Tinsley do Sheffield
Rzeka Soar	Miejsce połączenia z rzeką Trent do Loughborough
Kanał Trent-Mersey	Shardlow do śluzy Dellow Lane
Rzeka Ure i kanał Ripon	Od miejsca połączenia z rzeką Ouse do kanału Ripon (Ripon Basin)
Kanał Ashton	Cały kanał
WALIA I ZACHÓD ANGLII
Rzeka Avon (Midland)	Powyżej Evesham
Birmingham Canal Navigation	Cały kanał
Kanał Birmingham-Fazeley	Cały kanał
Kanał Coventry	Cały kanał
Kanał Grand Union (od Napton Junction do Birmingham i Fazeley)	Cały odcinek kanału
Kanał Kennet-Avon (Bath do Newbury)	Cały odcinek kanału
Kanał Lancaster	Cały kanał
Kanał Leeds-Liverpool	Cały kanał
Kanał Llangollen	Cały kanał
Kanał Caldon	Cały kanał
Kanał Peak Forest	Cały kanał
Kanał Macclesfield	Cały kanał
Kanał Monmouthshire-Brecon	Cały kanał
Kanał Montgomery	Cały kanał
Kanał Rochdale	Cały kanał
Kanał Swansea	Cały kanał
Kanał Neath-Tennant	Cały kanał
Kanał Shropshire Union	Cały kanał
Kanał Staffordshire-Worcester	Cały kanał
Kanał Stratford-upon-Avon	Cały kanał
Rzeka Trent	Cała rzeka
Kanał Trent-Mersey	Cały kanał
Rzeka Weaver	Powyżej Northwich
Kanał Worcester-Birmingham	Cały kanał
POŁUDNIE ANGLII
Rzeka Nene	Powyżej śluzy Dog-in-a-Doublet
Rzeka Great Ouse	Kings Lynn powyżej mostu drogowego West Lynn; rzeka Great Ouse i wszystkie połączone z nią drogi wodne w Fenland, w tym rzeka Cam i Middle Level Navigation
Norfolk i Suffolk Broads	Wszystkie żeglowne rzeki, w których występują lub nie występują pływy, rozlewiska, kanały i drogi wodne w obrębie Norfolk i Suffolk Broads, łącznie z Oulton Broad, a także rzeki Waveney, Yare, Bure, Ant i Thurne, z wyjątkiem określonym w przypadku Yarmouth i Lowestoft
Rzeka Blyth	Rzeka Blyth, ujście do Blythburgh
Rzeki Alde i Ore	Na rzece Alde powyżej Westrow Point
Rzeka Deben	Rzeka Deben powyżej Felixstowe Ferry
Rzeka Orwell i rzeka Stour	Wszystkie drogi wodne na rzece Stour powyżej Manningtree
Kanał Chelmer-Blackwater	Na zachód od śluzy Beeleigh
Tamiza i jej dopływy	Rzeka Stort i rzeka Lee powyżej Bow Creek; kanał Grand Union powyżej śluzy Brentford i kanału Regents powyżej Limehouse Basin i wszystkie połączone z nimi kanały; rzeka Wey powyżej śluzy na Tamizie; kanał Kennet-Avon; Tamiza powyżej Oxfordu; kanał Oxford
Rzeka Medway i Swale	Rzeka Medway powyżej śluzy Allington
Rzeka Stour (Kent)	Rzeka Stour powyżej przystani w Flagstaff Reach
Port w Dover	Cały port
Rzeka Rother	Rzeka Rother i Kanał Royal Military powyżej tamy Scots Float i rzeka Brede powyżej śluzy wejściowej
Brighton	Port wewnętrzny Brighton Marina powyżej śluzy
Jezioro Wickstead Park	Całe jezioro
Kanał Kennet-Avon	Cały kanał
Kanał Grand Union	Cały kanał
Rzeka Avon (Avon)	Powyżej tamy Pulteney
Kanał Bridgewater	Cały kanał

ZAŁĄCZNIK  II

MINIMALNE WYMAGANIA TECHNICZNE DLA STATKÓW PŁYWAJĄCYCH NA ŚRÓDLĄDOWYCH DROGACH WODNYCH W REJONACH 1, 2, 3 I 4

CZĘŚĆ  I

ROZDZIAŁ  1

PRZEPISY OGÓLNE

Artykuł  1.01

Znaczenie określeń

Użyte w niniejszej dyrektywie określenia oznaczają:

Typy jednostek:

1) "jednostka": statek lub urządzenie pływające;

2) "statek": statek żeglugi śródlądowej lub statek pełnomorski;

3) "statek żeglugi śródlądowej": statek przeznaczony wyłącznie lub głównie do żeglugi śródlądowej;

4) "statek pełnomorski": statek dopuszczony do transportu pełnomorskiego;

5) "statek motorowy": zbiornikowiec z napędem silnikowym lub statek towarowy z napędem silnikowym;

6) "zbiornikowiec z napędem silnikowym": statek przeznaczony do przewozu towarów w zbiornikach stałych, poruszający się za pomocą własnej siły napędowej;

7) "statek towarowy z napędem silnikowym": statek przeznaczony do przewozu towarów, poruszający się za pomocą własnej siły napędowej i niebędący zbiornikowcem z napędem silnikowym;

8) "barka kanałowa": statek żeglugi śródlądowej nieprzekraczający 38,5 m długości oraz 5,05 m szerokości i zwykle kursujący po Kanale Rodan-Ren;

9) "holownik": statek zbudowany wyłącznie w celu holowania;

10) "pchacz": statek zbudowany wyłącznie w celu przemieszczania zestawu pchanego;

11) "barka holowana": barka holowana zbiornikowa lub barka holowana towarowa;

12) "barka holowana zbiornikowa": statek bez własnego napędu przeznaczony do przewozu towarów w zbiornikach stałych i zbudowany w celu przemieszczania poprzez holowanie, lub z napędem umożliwiającym jedynie wykonywanie niewielkich przemieszczeń;

13) "barka holowana towarowa": statek bez własnego napędu przeznaczony do przewozu towarów i zbudowany w celu przemieszczania poprzez holowanie, lub z napędem umożliwiającym jedynie wykonanie niewielkich przemieszczeń i niebędący barką holowaną zbiornikową;

14) "barka pchana": barka pchana zbiornikowa, barka pchana towarowa lub barka pchana przewożona statkiem;

15) "barka pchana zbiornikowa": statek przeznaczony do przewozu towarów w zbiornikach stałych, zbudowany lub specjalnie przystosowany w celu przemieszczania poprzez pchanie, bez własnego napędu lub z napędem umożliwiającym jedynie wykonanie niewielkich przemieszczeń, gdy nie należy do zestawu pchanego;

16) "barka pchana towarowa": statek niebędący barką pchaną zbiornikową, przeznaczony do przewozu towarów, zbudowany lub specjalnie przystosowany w celu przemieszczania poprzez pchanie, bez własnego napędu lub z napędem umożliwiającym jedynie wykonanie niewielkich przemieszczeń, gdy nie należy do zestawu pchanego;

17) "barka pchana przewożona statkiem": barka pchana zbudowana do przewożenia na pokładzie statku pełnomorskiego i żeglugi na śródlądowych drogach wodnych;

18) "statek pasażerski": statek wycieczkowy lub kabinowy zbudowany lub przystosowany do przewozu więcej niż 12 pasażerów;

19) "pasażerski statek żaglowy": statek pasażerski zbudowany i przystosowany do poruszania się także za pomocą żagli;

20) "statek wycieczkowy": statek pasażerski bez sypialnych kabin pasażerskich;

21) "statek kabinowy": statek pasażerski z sypialnymi kabinami pasażerskimi;

22) "statek o dużej prędkości": jednostka z napędem, która może osiągać prędkość ponad 40km/h względem wody;

23) "urządzenie pływające": konstrukcja pływająca ze znajdującymi się na niej urządzeniami roboczymi, takimi jak dźwigi, pogłębiarki, kafary lub podnośniki;

24) "łódź robocza": statek, który dzięki swej budowie i wyposażeniu nadaje się i jest przeznaczony do użytku na budowach, np. barka rekultywacyjna, barka dennoklapowa lub pokładowa, ponton lub narzucarka kamienia;

25) "statek rekreacyjny": statek niebędący statkiem pasażerskim, przeznaczony do celów sportowych i rekreacyjnych;

26) "łódź towarzysząca": łódź służąca do celów transportowych, ratowniczych i roboczych;

27) "instalacja pływająca": konstrukcja pływająca, z reguły nieprzeznaczona do przemieszczania, jak np. zakład kąpielowy, dok, molo lub hangar łodzi);

28) "obiekt pływający": tratwa lub inne obiekty pojedynczo lub zespołowo zdolne do żeglugi, niebędący statkiem, urządzeniem pływającym ani instalacją pływającą;

Zestawienia jednostek

29) "zestaw": zestaw sztywny lub zestaw holowany;

30) "formacja": sposób zestawienia zestawu;

31) "zestaw sztywny": zestaw pchany lub zestaw sprzężony;

32) "zestaw pchany": sztywne zestawienie jednostek, z których co najmniej jedna umieszczona jest przed jednostką

(obiema jednostkami) o napędzie mechanicznym, która przemieszcza (które przemieszczają) zestaw i jest określana jako "pchacz" ("pchacze"); zestaw złożony z pchacza i jednostki pchanej sprzężonych elastycznie, jest także uważany za sztywny;

33) "zestaw sprzężony": zestawienie jednostek sztywno sprzężonych burtami, z których żadna nie znajduje się przed jednostką o napędzie maszynowym prowadzącą zestaw;

34) "zestaw holowany": zestawienie jednej lub więcej jednostek, instalacji pływających lub obiektów pływających holowanych przez jedną lub więcej jednostek o napędzie maszynowym należących do zestawu;

Poszczególne strefy jednostek

35) "maszynownia główna": pomieszczenie, w którym ustawione są urządzenia napędowe;

36) "maszynownia": pomieszczenie, w którym ustawione są silniki spalinowe;

37) "kotłownia": pomieszczenie, w którym ustawiona jest napędzana paliwem instalacja do wytwarzania pary lub rozgrzewania oleju grzewczego;

38) "nadbudówka zamknięta": ciągła, wodoszczelna, stała konstrukcja o stałych ścianach trwale i wodoszczelnie połączonych z pokładem;

39) "sterówka": pomieszczenie, w którym zainstalowane są urządzenia obsługi i kontroli niezbędne do prowadzenia statku;

40) "pomieszczenie dla załogi": pomieszczenia przeznaczone dla osób zwykle mieszkających na statku, w tym kuchnie, pomieszczenia magazynowe, toalety, łazienki, pralnie, korytarze, ale nie sterówka;

41) "pomieszczenie pasażerskie": pomieszczenia oraz zamknięte strefy przeznaczone dla pasażerów na pokładzie, jak pomieszczenia mieszkalne, biura, sklepy, salony fryzjerskie, suszarnie, pralnie, sauny, toalety, łazienki, przejścia, łączniki i schody otwarte;

42) "stanowisko kontrolne": sterówka, pomieszczenie zawierające awaryjny agregat prądotwórczy lub jego części lub pomieszczenie dla personelu pokładowego lub członków załogi do stałej obsługi sygnalizatorów przeciwpożarowych, zdalnej obsługi drzwi lub przeciwpożarowych klap odcinających;

43) "szyb schodowy": szyb wewnętrznej klatki schodowej lub windy;

44) "pomieszczenie mieszkalne": pomieszczenie dla załogi lub pomieszczenie pasażerskie. Na statkach pasażerskich kuchni nie uznaje się za pomieszczenie mieszkalne;

45) "kuchnia": pomieszczenie z kuchenką lub podobnym miejscem do przygotowywania posiłków;

46) "magazyn": pomieszczenie do przechowywania płynów łatwopalnych lub pomieszczenie o powierzchni ponad 4 m² do przechowywania zapasów;

47) "ładownia": otwarta lub zamknięta pokrywami luku część statku ograniczona z przodu i z tyłu grodziami, przeznaczona do przewozu towarów opakowanych lub luzem, lub do przyjęcia zbiorników niestanowiących części kadłuba;

48) "zbiornik stały": zbiornik na stałe związany ze statkiem, przy czym ściany zbiornika może tworzyć sam kadłub albo ścianki niestanowiące części kadłuba;

49) "miejsce pracy": miejsce, w którym członkowie załogi wykonują swe obowiązki służbowe, w tym schodnia, bom i łódź towarzysząca;

50) "przejście": obszar służący zwykle do ruchu osób i towarów;

51) "obszar bezpieczny": obszar ograniczony na zewnątrz pionową powierzchnią biegnącą w odległości 1/5 BWL równolegle do przebiegu poszycia w linii największego zanurzenia;

52) 15 "miejsca zbiórki": specjalnie chronione miejsca na statku, w których zbierają się ludzie w razie niebezpieczeństwa;

53) "miejsca ewakuacji": część miejsc zbiórki na statku, z których można dokonać ewakuacji osób;

Pojęcia z zakresu techniki okrętowej

54) "wodnica maksymalnego zanurzenia": płaszczyzna wodnicowa odpowiadająca maksymalnemu zanurzeniu, przy którym statek ma zezwolenie na uprawianie żeglugi;

55) "prześwit bezpieczny": odległość pomiędzy wodnicą maksymalnego zanurzenia i równoległą do niej płaszczyzną przechodzącą przez najniższy punkt, powyżej którego statek nie jest już wodoszczelny;

56) "pozostały prześwit bezpieczny": w przechyle statku pionowa odległość pomiędzy lustrem wody a najniższym punktem zanurzonej burty, powyżej którego statek nie jest już uważany za wodoszczelny;

57) "wolna burta (f)": odległość pomiędzy wodnicą maksymalnego zanurzenia a równoległą do niej płaszczyzną przechodzącą przez najniższy punkt schodni pokładowej bocznej lub, jeśli nie ma schodni pokładowej bocznej,

najniższy punkt górnej krawędzi burty statku;

58) "pozostała wolna burta": w przechyle statku pionowa odległość pomiędzy lustrem wody a górną krawędzią pokładu w najniższym punkcie zanurzonej burty lub, gdy nie ma pokładu, najniższym punkcie górnej krawędzi stałej burty statku;

59) "linia graniczna": wyobrażona linia przebiegająca na burcie nie mniej niż 10 cm poniżej pokładu grodziowego i nie mniej niż 10 cm poniżej najniższego niewodoszczelnego punktu na burcie statku. Gdy nie ma pokładu grodziowego, należy przyjąć linię przebiegającą nie mniej niż 10 cm poniżej najniższej linii, do której poszycie jest wodoszczelne;

60) "wyporność objętościowa" (Ń): zanurzona objętość statku w m³;

61) "masa całkowita statku z ładunkiem (Δ)": całkowita masa statku wraz z ładunkiem, w t;

62) "współczynnik pełnotliwości" ("C_B"): stosunek wyporności do iloczynu długości L_WL, szerokości B_WL i zanurzenia T;

63) "powierzchnia nawiewu" ("A_V"): powierzchnia burty statku ponad linią wody w m²;

64) "pokład grodziowy": pokład, do którego sięgają wymagane grodzie wodoszczelne i od którego mierzy się wolną burtę;

65) "gródź": zazwyczaj pionowa ściana wzniesiona do określonej wysokości, dzieląca statek i ograniczona dnem statku, burtami lub innymi grodziami;

66) "gródź poprzeczna": gródź sięgająca od jednej burty statku do drugiej;

67) "ściana": płaszczyzna dzieląca, zwykle pionowa;

68) "ściana działowa": ściana niewodoszczelna;

69) "długość" ("L"): maksymalna długość kadłuba w m, bez steru i bukszprytu;

70) "długość całkowita" ("L_OA"): maksymalna długość jednostki w m, wraz ze wszystkimi stałymi urządzeniami, takimi jak części układu sterowniczego i napędowego, urządzenia mechaniczne i tym podobne;

71) "długość na wodnicy" ("L_WL"): mierzona na wodnicy największego zanurzenia maksymalna długość kadłuba w m;

72) "szerokość" ("B"): maksymalna szerokość kadłuba w m, mierzona na zewnętrznej stronie stalowego poszycia (bez kół łopatkowych, odbojnic itp.);

73) "szerokość całkowita (B_OA)": maksymalna szerokość jednostki w m wraz ze wszystkimi stałymi urządzeniami, takimi jak koła łopatkowe, odbojnice, urządzenia mechaniczne itp.;

74) "szerokość na wodnicy" ("B_WL"): maksymalna szerokość kadłuba w m mierzona po zewnętrznej stronie stalowego poszycia na wodnicy maksymalnego zanurzenia;

75) "wysokość boczna" ("H"): najmniejsza pionowa odległość w m pomiędzy dolną krawędzią poszycia dna lub stępki oraz najniższym punktem pokładu na burcie statku;

76) 16 "zanurzenie (T)": pionowa odległość w m od najniższego punktu kadłuba bez stępki lub innych elementów mocujących do poziomu maksymalnego zanurzenia;

76a) 17 "całkowite zanurzenie (T_OA)": pionowa odległość w m od najniższego punktu kadłuba wraz ze stępką lub innymi elementami mocującymi do poziomu maksymalnego zanurzenia;

77) "pion dziobowy": linia pionowa w przednim punkcie przecięcia kadłuba z poziomem maksymalnego zanurzenia;

78) "wolna szerokość schodni pokładowej bocznej": odległość pomiędzy linią pionową przechodzącą przez najdalej wysunięty w przestrzeń schodni pokładowej bocznej element konstrukcyjny przy zrębnicy luku a linią pionową przechodzącą przez wewnętrzną krawędź zabezpieczeń przeciwupadkowych (relingi, listwa przypodłogowa) po zewnętrznej stronie schodni pokładowej bocznej;

Urządzenia sterowe

79) "urządzenie sterowe" każde urządzenie niezbędne do sterowania statkiem, w celu zapewnienia mu zdolności manewrowej określonej w rozdziale 5;

80) "ster": korpus steru lub sterów z trzonem steru, wraz z kwadrantem i elementami łączącymi z maszyną sterową;

81) "maszyna sterowa": część urządzenia sterowego, które wprawia ster w ruch;

82) "napęd maszyny sterowej": napęd maszyny sterowej pomiędzy źródłem energii a maszyną sterową,

83) "źródło energii": zasilanie w energię napędu maszyny sterowej i układu sterowniczego w postaci okrętowej sieci elektrycznej, akumulatorów lub silnika spalinowego;

84) "układ sterowniczy": elementy konstrukcyjne i obwody służące do sterowania silnikowego napędu maszyny sterowej;

85) "system napędowy maszyny sterowej": napęd maszyny sterowej, jego sterowanie i ich źródło energii;

86) "napęd ręczny steru": napęd, przy którym przekładnia mechaniczna uruchamiana ręcznie poprzez koło sterowe powoduje ruch steru bez dodatkowego źródła energii;

87) "napęd hydrauliczny z obsługą ręczną": napęd ręczny steru z przekładnią hydrauliczną;

88) "regulator prędkości skrętu": urządzenie, które po wprowadzeniu wartości wyjściowych automatycznie powoduje i utrzymuje określoną prędkość zmiany kursu statku;

89) "jednoosobowe stanowisko radarowe": stanowisko kontrolno-sterownicze zorganizowane w sposób umożliwiający jednej osobie prowadzenie statku przy nawigacji radarowej;

Własności elementów konstrukcyjnych i materiałów

90) "wodoszczelny": elementy konstrukcyjne lub urządzenia wyposażone w sposób zapobiegający przedostaniu się do nich wody;

91) "strugoszczelne i odporne na działanie warunków atmosferycznych": elementy konstrukcyjne lub urządzenia wyposażone w taki sposób, że w normalnych warunkach pozwalają na przedostanie się do nich jedynie nieznacznych ilości wody,

92) "gazoszczelne": elementy konstrukcyjne lub urządzenia wyposażone w sposób zapobiegający przedostaniu się do nich gazów i oparów;

93) "niepalny": materiał, który nie pali się, ani nie wytwarza palnych oparów w ilościach wystarczających do samozapłonu przy ogrzaniu do ok. 750 °C;

94) "wstrzymujący płomień": materiał, który lub przynajmniej którego powierzchnia ogranicza rozszerzanie się płomienia zgodnie z procedurą prób, o której mowa w art. 15.11 punkt 1 lit. c);

95) "ognioodporność": właściwość elementów konstrukcyjnych lub urządzeń wykazana procedurami prób, o których mowa w art. 15.11, punkt 1 lit. d);

96) "kodeks procedur prób ogniowych": Międzynarodowy kodeks stosowania procedur prób ogniowych przyjęty przez Komisję Bezpieczeństwa Morskiego Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) na mocy rezolucji MSC.61(67);

Inne definicje

97) 18 "instytucja klasyfikacyjna": instytucja klasyfikacyjna, która została uznana zgodnie z kryteriami i procedurami określonymi w załączniku VII;

97a) 19 "światła nawigacyjne": światło lamp sygnalizacyjnych służące wskazywaniu statków;

97b) 20 "sygnały świetlne": światło używane jako uzupełnienie sygnałów wizualnych lub dźwiękowych;

98) "radar": elektroniczne narzędzie nawigacyjne do wykrywania i prezentacji otoczenia i ruchu;

99) "ECDIS śródlądowy": znormalizowany system elektronicznej prezentacji map nawigacyjnych dla żeglugi śródlądowej i związanych z nimi informacji, prezentujący wybrane informacje z typowej dla danego producenta elektronicznej mapy nawigacyjnej dla żeglugi śródlądowej i opcjonalnie odczyty innych czujników pomiarowych danej jednostki;

100) "aparatura ECDIS-u śródlądowego": aparatura do prezentacji elektronicznych map nawigacyjnych dla żeglugi śródlądowej, która może pracować w dwóch różnych trybach: informacyjnym i nawigacyjnym;

101) "tryb informacyjny": użycie ECDIS-u śródlądowego wyłącznie do celów informacyjnych bez nałożonego obrazu radarowego;

102) "tryb nawigacyjny": użycie ECDIS-u śródlądowego z nałożonym obrazem radarowym przy sterowaniu jednostką;

103) "personel pokładowy": wszyscy pracownicy na pokładzie statku pasażerskiego niebędący członkami załogi;

104) "osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się": osoby mające szczególne problemy przy korzystaniu ze środków transportu publicznego, jak np. osoby starsze, inwalidzi, osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich, kobiety ciężarne i osoby z małymi dziećmi;

105) "świadectwo wspólnotowe": świadectwo, które wydaje statkowi pływającemu po śródlądowych drogach wodnych właściwy organ, stwierdzające zgodność z przepisami technicznymi niniejszej dyrektywy;

106) 21 "ekspert": osoba uznana przez właściwy organ lub przez upoważnioną instytucję, dysponująca specjalistyczną wiedzą w danej dziedzinie w oparciu o swoje wyszkolenie i doświadczenie zawodowe, znająca biegle stosowne zasady i przepisy wykonawcze oraz ogólnie przyjęte przepisy techniczne (np. normy EN, odnośne prawodawstwo, przepisy techniczne innych państw członkowskich Unii Europejskiej) i będąca w stanie przeprowadzić kontrolę odpowiednich systemów i sprzętu oraz przedstawić stosowną ekspertyzę;

107) 22 "kompetentna osoba": osoba, która zdobyła dostateczną wiedzę w danej dziedzinie w oparciu o swoje wyszkolenie i doświadczenie zawodowe i która zna stosowne zasady i przepisy wykonawcze oraz ogólnie przyjęte przepisy techniczne (np. normy EN, odnośne prawodawstwo, przepisy techniczne innych państw członkowskich Unii Europejskiej) w stopniu wystarczającym do dokonania oceny bezpieczeństwa eksploatacyjnego odpowiednich systemów i sprzętu.

Artykuł  1.02

(Skreślony)

Artykuł  1.03

(Skreślony)

Artykuł  1.04

(Skreślony)

Artykuł  1.05

(Skreślony)

Artykuł  1.06 ²³

Wymagania o charakterze tymczasowym

Wymagania o charakterze tymczasowym, mające na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy poprzez jej uzupełnienie, mogą być przyjmowane zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 19 ust. 4 niniejszej dyrektywy, jeżeli okaże się pilnie konieczne, dla celów dostosowania do postępu technicznego przewozów na wodach śródlądowych, zezwolenie na odstępstwa od postanowień niniejszej dyrektywy dla umożliwienia przeprowadzenia testów. Wymagania te są publikowane, a ich okres obowiązywania nie przekracza trzech lat. Wymagania te wchodzą w życie jednocześnie i zostają uchylone na takich samych warunkach we wszystkich państwach członkowskich.

Artykuł  1.07

Instrukcje służbowe

W celu ułatwienia i ujednolicenia wykonania niniejszej dyrektywy mogą być przyjmowane wiążące instrukcje służbowe do celów kontroli zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2.

ROZDZIAŁ  2

PROCEDURA

Artykuł  2.01

Komisje inspekcyjne

1. Komisje inspekcyjne ustanawiane są przez Państwa Członkowskie.

2. Komisje inspekcyjne składają się z przewodniczącego i ekspertów.

Jako ekspertów należy powołać do każdej komisji przynajmniej:

a) jednego urzędnika organu administracji właściwego dla żeglugi śródlądowej;

b) jednego eksperta ds. budowy okrętów oraz budowy silników okrętowych w zakresie żeglugi śródlądowej;

c) 24 ekspert ds. nautyki posiadający patent żeglarski kapitana żeglugi śródlądowej, upoważniający posiadacza do prowadzenia statku, który ma zostać poddany inspekcji..

3. Przewodniczący i eksperci każdej komisji inspekcyjnej powoływani są przez organy państwa, przy którym komisja została ustanowiona. Obejmując obowiązki, przewodniczący i eksperci składają pisemne deklaracje, że będą je wykonywać całkowicie bezstronnie. Oświadczenia nie wymaga się od urzędników.

4. Komisje inspekcyjne mogą korzystać ze wsparcia wyspecjalizowanych ekspertów zgodnie z właściwymi przepisami krajowymi.

Artykuł  2.02

Wniosek o przeprowadzenie inspekcji

1. Procedura składania wniosków o przeprowadzenie inspekcji oraz określenie miejsca i terminu inspekcji leżą w zakresie właściwości organów wydających świadectwo wspolnotowe. Właściwy organ określa dokumenty, które należy przedłożyć. Procedura musi przebiegać w taki sposób, aby inspekcja mogła się odbyć w rozsądnym terminie po złożeniu wniosku.

2. Właściciel jednostki niepodlegającej przepisom niniejszej dyrektywy lub jego pełnomocnik mogą złożyć wniosek o wydanie świadectwa wspólnotowego. Wniosek należy rozpatrzyć pozytywnie, jeżeli jednostka spełnia postanowienia niniejszej dyrektywy.

Artykuł  2.03

Przedstawienie jednostki do inspekcji

1. Właściciel lub jego pełnomocnik przedstawia do inspekcji jednostkę w stanie niezaładowanym, czystym i wyposażonym,. Podczas inspekcji udziela on koniecznej pomocy, np. udostępnia odpowiednią łódź, oddaje do dyspozycji personel, a także umożliwia wgląd w te części kadłuba statku oraz urządzeń, które nie są bezpośrednio dostępne i widoczne.

2. Przy pierwszej inspekcji komisja inspekcyjna ma obowiązek dokonania przeglądu statku na pochylni. Istnieje możliwość odstąpienia od przeglądu na pochylni w razie przedstawienia świadectwa klasy lub zaświadczenia uznanej instytucji kwalifikacyjnej stwierdzającej zgodność konstrukcji z jego przepisami lub w razie przedłożenia zaświadczenia, z którego wynika, że właściwy organ dokonał już przeglądu na pochylni w innych celach. W razie ponownych inspekcji lub inspekcji przeprowadzanych zgodnie z art. 15 niniejszej dyrektywy komisja inspekcyjna może zażądać przeglądu na pochylni.

Komisja inspekcyjna obowiązana jest przeprowadzić jazdy próbne przy pierwszej inspekcji statków motorowych i zestawów, jak również w razie dokonania istotnych zmian w systemie napędu lub urządzeniu sterowym.

3. Komisja inspekcyjna może przeprowadzać dodatkowe przeglądy i jazdy próbne, a także zażądać przedstawienia innych dowodów. Przepis ten stosuje się także na etapie budowy jednostki.

Artykuł  2.04

(Skreślony)

Artykuł  2.05

Tymczasowe świadectwo wspólnotowe

1. Właściwy organ może wydać tymczasowe świadectwo wspólnotowe:

a) jednostkom, które za zgodą właściwego organu muszą odbyć podróż do określonego miejsca w celu uzyskania świadectwa wspólnotowego;

b) jednostkom, które z powodu jednego z przypadków wymienionych w art. 2.07 lub art. 12 i 16 niniejszej dyrektywy tymczasowo nie posiadają świadectwa wspólnotowego;

c) jednostkom, których świadectwo wspólnotowe jest w trakcie opracowania po pozytywnie zakończonej inspekcji;

d) jednostkom, w razie gdy nie są spełnione wszystkie warunki wymagane dla wydania świadectwa wspólnotowego zgodnie z załącznikiem V część I;

e) jednostkom, których stan na skutek uszkodzenia nie jest zgodny ze świadectwem wspólnotowym;

f) instalacjom i obiektom pływającym, jeżeli właściwy organ ds. transportów specjalnych uzależnia wydanie zgody na przeprowadzenie transportu specjalnego zgodnie z żeglugowymi przepisami policyjnymi od przedstawienia takiego świadectwa wspólnotowego;

g) jednostkom niespełniającym przepisów części II zgodnie z art. 2.19 ust. 2.

2. Tymczasowe świadectwo wspólnotowe wydaje się zgodnie z załącznikiem V część III w razie dostatecznego zagwarantowania zdolności żeglugowej jednostki, instalacji pływającej lub obiektu pływającego.

Zawiera ono warunki wymagane przez właściwy organ i obowiązuje:

a) w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. a), d) do f): na jednorazową określoną podróż odbytą w odpowiednim czasie, maksymalnie w ciągu jednego miesiąca;

b) w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. b) oraz c): przez odpowiedni okres;

c) w przypadkach, o których mowa w ust. 1 lit. g): przez sześć miesięcy. Tymczasowe świadectwo wspólnotowe może być każdorazowo przedłużane o sześć miesięcy do chwili wydania decyzji przez Komitet.

Artykuł  2.06

Okres ważności świadectwa wspólnotowego

1. Okres ważności świadectwa wspólnotowego wydanego nowo zbudowanemu statkowi zgodnie z postanowieniami niniejszej dyrektywy określa właściwy organ i wynosi on nie więcej niż:

a) pięć lat w przypadku statków pasażerskich;

b) dziesięć lat w przypadku wszystkich innych jednostek.

Okres ważności wpisuje się do świadectwa wspólnotowego.

2. W przypadku jednostek eksploatowanych przed inspekcją właściwy organ określa indywidualnie okres ważności świadectwa wspólnotowego w zależności od wyniku inspekcji. Nie może on jednak przekroczyć terminów określonych w ust. 1.

Artykuł  2.07

Uwagi i zmiany w świadectwie wspólnotowym

1. 25 Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik powiadamia właściwy organ o wszelkich zmianach nazwy lub właściciela jednostki, wszelkich ponownych pomiarach, a także o każdej zmianie rejestracji lub portu macierzystego, przedkładając przy tym temu organowi świadectwo wspólnotowe celem wprowadzenia zmiany.

2. Wszelkie uwagi oraz zmiany w świadectwie wspólnotowym mogą być wprowadzane przez każdy właściwy organ.

3. W razie wprowadzenia zmiany lub uwagi do świadectwa wspólnotowego przez właściwy organ informuje on o tym właściwy organ, który wydał to świadectwo.

Artykuł  2.08

(Skreślony)

Artykuł  2.09

Ponowna inspekcja

1. Przed upływem okresu ważności świadectwa wspólnotowego jednostka musi być poddana ponownej inspekcji.

2. W drodze wyjątku na uzasadniony wniosek właściciela lub jego pełnomocnika właściwy organ może przedłużyć okres ważności świadectwa wspólnotowego najwyżej o sześć miesięcy bez przeprowadzania dalszych inspekcji. Przedłużenia udziela się na piśmie i należy je przechowywać na pokładzie jednostki.

3. Na podstawie wyniku inspekcji właściwy organ określa nowy okres ważności świadectwa wspólnotowego.

Okres ważności wpisuje się do świadectwa wspólnotowego i informuje się o nim właściwy organ, który wydał świadectwo wspólnotowe.

4. W razie wydania nowego świadectwa wspólnotowego zamiast przedłużenia okresu jego ważności, stare świadectwo wspólnotowe należy zwrócić wydającemu je właściwemu organowi.

Artykuł  2.10

Dobrowolna inspekcja

Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik może w każdym czasie złożyć wniosek o przeprowadzenie dobrowolnej inspekcji.

Wniosek taki należy rozpatrzyć pozytywnie.

Artykuł  2.11

(Skreślony)

Artykuł  2.12.

(Skreślony)

Artykuł  2.13

(Skreślony)

Artykuł  2.14

(Skreślony)

Artykuł  2.15

Koszty

Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik pokrywa koszty wynikłe z inspekcji statku i wydania świadectwa wspólnotowego zgodnie ze szczególną taryfą wydawaną przez poszczególne Państwa Członkowskie.

Artykuł  2.16

Informacje

Właściwy organ może zezwolić osobom, które uwiarygodnią swój uzasadniony interes, na wgląd do świadectwa wspólnotowego danej jednostki oraz wydawać tym osobom wyciągi ze świadectw lub ich uwierzytelnione odpisy, które oznaczyć w ten sposób.

Artykuł  2.17

Rejestr świadectw wspólnotowych

1. Właściwe organy nadają bieżący numer wydawanym przez siebie świadectwom i prowadzą rejestr wszystkich wystawionych przez nie swiadectw wspólnotowych, zgodnie z modelem określonym w załączniku VI.

2. 26 Właściwe organy przechowują oryginał lub kopię każdego wydanego świadectwa wspólnotowego. Wprowadzają do nich wszelkie uwagi i zmiany, a także unieważnienia i ponowne wydania świadectwa. Odpowiednio aktualizują rejestr, o którym mowa w ust. 1.

3. 27 Właściwe organy pozostałych państw członkowskich, umawiające się państwa konwencji z Mannheim, a także, przy zapewnieniu odpowiedniego poziomu ochrony prywatności, kraje trzecie na podstawie umów administracyjnych otrzymują dostęp z prawem wyłącznie do odczytu do rejestru zgodnego z modelem określonym w załączniku VI, w celu wykonania środków administracyjnych dla utrzymania bezpieczeństwa i ułatwienia żeglugi oraz w zakresie wykonania art. 2.02 do 2.15, jak również art. 8, 10, 11, 12, 15, 16 i 17 niniejszej dyrektywy.

Artykuł  2.18 ²⁸

Jednolity europejski numer indentyfikacyjny statku

1. Jednolity europejski numer identyfikacyjny statku (ENI), dalej zwany "europejskim numerem identyfikacyjnym statku", składa się z ośmiu cyfr arabskich zgodnie z dodatkiem III.

2. Właściwy organ wydający świadectwo wspólnotowe wpisuje w nim europejski numer identyfikacyjny statku. Jeśli jednostka nie posiada europejskiego numeru identyfikacyjnego statku w momencie wydawania świadectwa wspólnotowego, nadawany on jest jednostce przez właściwy organ państwa członkowskiego, w którym jednostka została zarejestrowana lub w którym znajduje się jej port macierzysty.

Jednostkom pochodzącym z krajów, gdzie nadanie europejskiego numeru identyfikacyjnego statku nie jest możliwe, europejski numer identyfikacyjny statku, który należy wpisać w świadectwie wspólnotowym, nadawany jest przez właściwy organ wydający świadectwo wspólnotowe.

3. Jednostce można nadać tylko jeden europejski numer identyfikacyjny statku. Europejski numer identyfikacyjny statku nadaje się raz i obowiązuje on w niezmienionej formie przez cały okres użytkowania jednostki.

4. Właściciel jednostki lub jego pełnomocnik występuje z wnioskiem do właściwego organu o nadanie europejskiego numeru identyfikacyjnego statku. Właściciel lub jego pełnomocnik jest także zobowiązany do umieszczenia na jednostce europejskiego numeru identyfikacyjnego statku wpisanego do świadectwa wspólnotowego.

5. Każde państwo członkowskie notyfikuje Komisji właściwe organy odpowiedzialne za nadawanie europejskich numerów identyfikacyjnych statku. Komisja prowadzi rejestr tych organów, a także właściwych organów notyfikowanych przez kraje trzecie, który udostępnia państwom członkowskim. Na żądanie rejestr udostępnia się także właściwym organom z krajów trzecich.

6. 29 Właściwe organy, o których mowa w ust. 5, bezzwłocznie wprowadzają do prowadzonego przez Komisję elektronicznego rejestru ("bazy danych o jednostkach pływających") każdy nadany europejski numer identyfikacyjny statku, dane identyfikacyjne statku określone w dodatku IV oraz wszelkie zmiany. Dane te mogą być wykorzystane przez właściwe organy pozostałych państw członkowskich oraz umawiające się strony konwencji z Mannheim jedynie w celu wykonania środków administracyjnych dla utrzymania bezpieczeństwa i ułatwienia żeglugi oraz w zakresie wykonania art. 2.02-2.15, art. 2.18 ust. 3 niniejszego załącznika, jak również art. 8, 10, 11, 12, 15, 16 i 17 niniejszej dyrektywy.

Państwa członkowskie, zgodnie z przepisami unijnymi i krajowymi, podejmują niezbędne środki w celu zapewnienia poufności i wiarygodności informacji przekazywanych im zgodnie z niniejszą dyrektywą oraz używają tych informacji jedynie zgodnie z niniejszą dyrektywą.

Właściwy organ państwa członkowskiego może przekazać dane osobowe państwu trzeciemu lub organizacji międzynarodowej, pod warunkiem że spełniono wymogi dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ³⁰ , w szczególności jej art. 25 lub 26, oraz tylko w poszczególnych przypadkach. Właściwy organ państwa członkowskiego upewnia się, że przekazanie danych osobowych jest konieczne do celów, o których mowa w akapicie pierwszym. Właściwy organ zapewnia, aby państwo trzecie ani organizacja międzynarodowa nie przekazywały tych danych innemu państwu trzeciemu lub innej organizacji międzynarodowej, chyba że za wyraźną, pisemną zgodą i po spełnieniu warunków określonych przez właściwy organ państwa członkowskiego.

Komisja przekazuje dane osobowe państwu trzeciemu lub organizacji międzynarodowej tylko w poszczególnych przypadkach i pod warunkiem że spełniono wymogi art. 9 rozporządzenia (WE) nr 45/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady ³¹ . Komisja upewnia się, że przekazanie danych osobowych jest konieczne do celów, o których mowa w akapicie pierwszym. Komisja zapewnia, aby państwo trzecie ani organizacja międzynarodowa nie przekazywały tych danych innemu państwu trzeciemu ani innej organizacji międzynarodowej, chyba że za wyraźną, pisemną zgodą i po spełnieniu warunków określonych przez Komisję.

Artykuł  2.19

Równoważność i odstępstwa

1. Jeśli przepisy części II wymagają zamontowania lub użycia w jednostce określonych materiałów, urządzeń lub wyposażenia, przyjęcia określonych rozwiązań budowlanych lub wydania określonych zarządzeń, właściwy organ może zezwolić na zamontowanie lub użycie w jednostce innych materiałów, urządzeń lub wyposażenia, przyjęcie innych rozwiązań budowlanych albo wydanie innych zarządzeń, jeżeli zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, są one uważane za równoważne.

2. 32 Jeżeli zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, Komitet nie wydał jeszcze decyzji w kwestii równoważności zgodnie z ust. 1, właściwy organ może wydać tymczasowe świadectwo wspólnotowe.

Zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, właściwe organy powiadamiają o tym fakcie Komitet w ciągu jednego miesiąca od wydania tymczasowego świadectwa wspólnotowego na podstawie art. 2.05 ust.1 lit. g), podając nazwę i europejski numer identyfikacyjny statku jednostki, rodzaj odstępstwa oraz państwo, w którym zarejestrowano jednostkę lub w którym znajduje się jej port macierzysty.

3. Na podstawie zalecenia Komitetu, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy, właściwy organ może, do celów próbnych i na ograniczony okres, wydać świadectwo wspólnotowe określonej jednostce z innowacjami technicznymi, które stanowią odstępstwo od przepisów części II, jeżeli innowacje te zapewniają równoważne bezpieczeństwo.

4. Stwierdzenie równoważności oraz odstępstw zgodnie z ust. 1 i 3 należy wpisać do świadectwa wspólnotowego. Należy powiadomić o tym fakcie Komisję.

CZĘŚĆ  II

ROZDZIAŁ  3

WYMAGANIA DOTYCZĄCE BUDOWY STATKÓW

Artykuł  3.01

Zasada podstawowa

Statki muszą być zbudowane zgodnie z zasadami techniki budowy okrętów.

Artykuł  3.02

Wytrzymałość i stateczność

1. Kadłub musi cechować się wystarczającą wytrzymałością w stosunku do obciążeń, na jakie jest narażony w normalnych warunkach.

a) W przypadku statków nowo zbudowanych lub dokonania przebudowy mogącej mieć wpływ na wytrzymałość statku odpowiednią wytrzymałość wykazuje się dowodem z obliczeń. Dowód ten nie jest wymagany w razie przedłożenia świadectwa klasy lub zaświadczenia wydanego przez uznaną instytucję klasyfikacyjną.

b) 33 W przypadku inspekcji, o której mowa w art. 2.09, minimalna grubość płyt dennych, zęzowych i burtowych poszycia statków wykonanych ze stali nie może być mniejsza niż wyższa z wartości wyliczonych na podstawie następujących wzorów:

Dla statków wykonanych ze stali jako grubość minimalną t_min należy przyjąć wyższą z wartości wyliczonych na podstawie następujących wzorów:

1. dla statków o długości ponad 40 m: tmin = f b c (2,3 + 0,04 L) [mm];

dla statków o długości poniżej lub równej 40 m: tmin = f b c (1,5 + 0,06 L) [mm], jednakże co najmniej 3,00 mm

2. tmin = 0,005 a [mm].

gdzie:

a = odstęp wręgowy [mm];

f = współczynnik odstępu wręgowego:

f = 1 dla a ≤ Ü 500 mm

f = 1 + 0,0013 (a - 500) dla a > 500 mm

b = współczynnik dla płyt dennych, burtowych i zęzowych

b = 1,0 dla płyt dennych i burtowych

b = 1,25 dla płyt zęzowych.

przy obliczaniu grubości minimalnej płyt burtowych można przyjąć współczynnik odstępu wręgowego f = 1. Jednakże grubość minimalna płyt zęzowych w żadnym razie nie może być mniejsza od grubości minimalnej płyt dennych i burtowych.

c = współczynnik rodzaju konstrukcji:

c = 0,95 dla statków z dnem podwójnym i zbiornikiem bocznym pustym, którego boczna gródź odgraniczająca ładownię umieszczona jest pionowo pod zrębnicą luku

c = 1,0 dla pozostałych rodzajów konstrukcji.

c) W przypadku statków owrężonych wzdłużnie z dnem podwójnym i zbiornikiem bocznym pustym minimalna wartość dla grubości płyt, wynikająca z obliczeń na podstawie wzoru lit. b), może zostać obniżona do wartości określonej i potwierdzonej obliczeniami dostatecznej wytrzymałości kadłuba (wzdłużnej, poprzecznej i lokalnej) przeprowadzonymi przez uznaną instytucję klasyfikacyjną.

Jeśli płyty denne, zęzowe lub burtowe poszycia nie osiągają tej określonej, dopuszczalnej wartości, należy przeprowadzić ich renowację.

Wartości minimalne obliczone zgodnie z powyższą procedurą to wartości graniczne uwzględniające normalne, równomierne zużycie, pod warunkiem użycia stali okrętowej oraz dobrego stanu wewnętrznych elementów konstrukcyjnych, takich jak wręgi, denniki oraz główne wiązania wzdłużne i poprzeczne oraz pod warunkiem, że kadłub nie wykazuje uszkodzeń wynikających z przeciążenia wytrzymałości wzdłużnej.

Jeżeli wyliczone wartości są za niskie, odpowiednie płyty należy wymienić lub naprawić. Dopuszcza się jednak lokalne występowanie niewielkich cieńszych miejsc wykazujących maksymalne odstępstwo wynoszące 10 % minimalnej grubości.

2. Jeśli do budowy kadłuba użyto materiału innego niż stal, należy wykazać drogą obliczeń, że wytrzymałość kadłuba (wzdłużna, boczna i lokalna) odpowiada co najmniej wytrzymałości, jaką uzyskano by przy zastosowaniu stali przy założeniu grubości minimalnej zgodnie z ust. 1. Obliczenia nie są wymagane w razie przedłożenia świadectwa klasy lub zaświadczenia wydanego przez uznaną instytucję klasyfikacyjną.

3. Stateczność statków musi odpowiadać ich przeznaczeniu.

Artykuł  3.03

Kadłub

1. Następujące wodoszczelne grodzie poprzeczne sięgające pokładu lub, w przypadku statków bezpokładowych, górnej krawędzi burty muszą być zainstalowane na statku:

a) gródź zderzeniowa w odpowiedniej odległości od dziobu dla zapewnienia pływalności w pełni załadowanego statku w razie zatopienia wodoszczelnego przedziału przed grodzią zderzeniową, przy czym pozostała odległość bezpieczna musi wynosić co najmniej 100 mm.

Zasadniczo wymóg podany w ust. 1 uznaje się za spełniony, jeśli gródź kolizyjna znajduje się w przedziale odległości między 0,04 L a 0,04 L + 2 m, mierząc od pionu dziobowego.

Jeśli odległość ta przekracza 0,04 L + 2 m, spełnienie wymogu podanego w ust. 1 należy wykazać odpowiednimi obliczeniami.

Odległość tę można zmniejszyć do 0,03 L. W takim przypadku spełnienie wymogu, o którym mowa w ust. 1, wykazuje się obliczeniowo przy założeniu, że przedział przed grodzią zderzeniową oraz przyległe przedziały zostały razem zalane;

b) gródź rufowa w odpowiedniej odległości od rufy, jeśli długość statku L przekracza 25 m.

2. Pomieszczenia dla załogi ani urządzenia niezbędne dla bezpieczeństwa i eksploatacji statku nie mogą być umieszczone przed grodzią zderzeniową. Wymóg ten nie dotyczy wyposażenia kotwicznego.

3. Pomieszczenia dla załogi, maszynownie, kotłownie i przynależne pomieszczenia robocze muszą zostać oddzielone od ładowni wodoszczelnymi grodziami poprzecznymi sięgającymi pokładu.

4. Pomieszczenia dla załogi muszą być odgrodzone od maszynowni, kotłowni oraz ładowni w sposób gazoszczelny i bezpośrednio dostępne z pokładu. Jeżeli nie ma takiego dostępu, dodatkowo musi być jedno wyjście awaryjne prowadzące bezpośrednio na pokład.

5. Nie może być otworów w obowiązkowych grodziach wyszczególnionych w ust. 1 oraz 3, ani w odgrodzeniach pomieszczeń, o których mowa w ust. 4.

Dopuszczalne są jednak drzwi w grodzi rufowej i przepusty, w szczególności na ciągi wałów i rurociągi, jeśli zostaną wykonane w sposób nienaruszający przeznaczenia tych grodzi i odgrodzeń pomieszczeń. Drzwi w grodzi rufowej są dopuszczalne tylko wówczas, gdy za pomocą zdalnego monitoringu w sterówce można stwierdzić, czy są otwarte czy zamknięte, oraz gdy po obu ich stronach umieszczono następujący dobrze czytelny napis:

"Po każdym otwarciu należy natychmiast ponownie zamknąć drzwi".

6. Konstrukcja wlotów i ujść wody oraz podłączonych rurociągów musi uniemożliwiać niezamierzone przedostanie się wody do kadłuba.

7. Dziobowe części statku muszą być skonstruowane w taki sposób, żeby kotwice ani w całości, ani częściowo nie wystawały poza poszycie statku.

Artykuł  3.04

Maszynownie, kotłownie i zasobniki paliwa

1. Maszynownie i kotłownie muszą być zaprojektowane i wyposażone w sposób umożliwiający łatwą i bezpieczną obsługę, konserwację oraz utrzymanie znajdujących się w nich urządzeń.

2. Zasobniki paliw płynnych lub smarów płynnych oraz pomieszczenia pasażerskie i pomieszczenia dla załogi nie mogą mieć wspólnych powierzchni odgraniczających poddanych statycznemu ciśnieniu tych płynów w warunkach normalnej eksploatacji.

3. Ściany, sufity, drzwi maszynowni, kotłowni i zasobników muszą być wykonane ze stali lub innego równoważnego niepalnego materiału.

Materiał izolacyjny użyty w maszynowni musi być chroniony przed wniknięciem oleju i jego oparów.

Wszelkie otwory w ścianach, sufitach i drzwiach maszynowni, kotłowni i zasobników muszą się zamykać od zewnątrz.

Zamknięcia muszą być wykonane ze stali lub innego równoważnego niepalnego materiału.

4. Maszynownie i kotłownie oraz inne pomieszczenia, w których mogą powstawać łatwo palne lub toksyczne gazy muszą być odpowiednio wietrzone.

5. Schody i drabiny prowadzące do maszynowni i kotłowni oraz zasobników muszą być mocno przytwierdzone i wykonane ze stali lub innego wstrząsoodpornego i niepalnego materiału.

6. Maszynownie i kotłownie muszą mieć dwa wyjścia, z których jedno może być oznakowane jako wyjście awaryjne.

Drugie wyjście nie jest konieczne, jeśli:

a) powierzchnia całkowita (długość średnia x szerokość średnia na wysokości płyty podłogowej) maszynowni lub kotłowni nie przekracza 35 m2; oraz

b) droga ewakuacyjna pomiędzy miejscem wykonywania czynności serwisowych i konserwacyjnych, a wyjściem lub punktem, w którym zaczynają się schody prowadzące na zewnątrz, nie przekracza 5 m; oraz

c) w najbardziej oddalonym od drzwi wyjściowych punkcie serwisowym znajduje się gaśnica; przepis ten obowiązuje także na zasadzie odstępstwa od art. 10.03 ust. 1 lit. e), gdy moc zainstalowanych silników nie przekracza 100 kW.

7. Maksymalny dopuszczalny poziom ciśnienia akustycznego w maszynowniach wynosi 110 dB (A). Punkty pomiarowe muszą być dobrane z uwzględnieniem prac konserwacyjnych koniecznych podczas normalnej eksploatacji urządzeń.

ROZDZIAŁ  4

PRZEŚWIT BEZPIECZNY, WOLNA BURTA I PODZIAŁKI ZANURZENIA

Artykuł  4.01

Prześwit bezpieczny

1. Prześwit bezpieczny musi wynosić co najmniej 300 mm.

2. W przypadku statków z otworami bez możliwości strugoszczelnego i odpornego na działanie warunków atmosferycznych zamknięcia, oraz statków pływających z odkrytymi ładowniami, prześwit bezpieczny musi być zwiększony tak, aby każdy z tych otworów był oddalony o co najmniej 500 mm od wodnicy maksymalnego zanurzenia.

Artykuł  4.02

Wolna burta

1. Wolna burta statków o ciągłym pokładzie, bez wzniosu i nadbudówek, wynosi 150 mm.

2. Wolną burtę statków z wzniosem i nadbudówkami oblicza się według następującego wzoru:

gdzie:

α współczynnik korygujący uwzględniający wszystkie nadbudówki;

β_v współczynnik korygujący wpływ dziobowego wzniosu pokładu wynikający z obecności nadbudówek znajdujących się w jednej czwartej długości statku L od dziobu;

β_a współczynnik korygujący wpływ rufowego wzniosu pokładu wynikający z obecności nadbudówek znajdujących się w jednej czwartej długości statku L od rufy;

Se_v efektywny dziobowy wznios pokładu w mm;

Se_a efektywny rufowy wznios pokładu w mm.

3. Współczynnik a oblicza się według następującego wzoru:

gdzie:

le_m efektywna długość, w m, nadbudówki umieszczonej w środkowej połowie długości statku L;

le_v efektywna długość, w m, nadbudówki znajdującej się w jednej czwartej długości statku L od dziobu;

le_a efektywna długość, w m, nadbudówki znajdującej się w jednej czwartej długości statku L od rufy.

Efektywną długość nadbudówki oblicza się według następującego wzoru:

gdzie:

l rzeczywista długość, w m, danej nadbudówki;

b szerokość, w m, danej nadbudówki;

B₁ szerokość statku w m, mierzona po zewnętrznej stronie poszycia na wysokości pokładu, w połowie długości danej nadbudówki;

h wysokość danej nadbudówki w m. Jednak w przypadku luków h uzyskuje się poprzez pomniejszenie wysokości zrębnic o połowę prześwitu bezpiecznego zgodnie z art. 4.01 ust. 1 oraz 2. W żadnym przypadku nie można zastosować wartości h przekraczającej 0,36 m.

Jeśli lub wynosi mniej niż 0,6, efektywną długość le tej nadbudówki należy sprowadzić do zera.

4. Współczynniki bv oraz ba oblicza się według następującego wzoru:

5. Efektywny rufowy i dziobowy wznios Sev i Sea oblicza się według następujących wzorów:

gdzie:

S_v rzeczywisty dziobowy wznios pokładu, w mm; wartość Sv nie może jednak przekroczyć 1.000 mm;

S_a rzeczywisty rufowy wznios pokładu, w mm; wartość Sa nie może jednak przekroczyć 500 mm;

p współczynnik obliczany według następującego wzoru:

x odcięta, mierzona od punktu, gdzie wznios pokładu wynosi, odpowiednio, 0,25 S_v lub 0,25 S_a (patrz rysunek).

grafika

Jednakże współczynnik p nie może przekroczyć 1.

6. Jeśli wartość βa Sea przekracza βv Sev, wówczas za wartość βv Sev przyjmuje się wartość βa Sea.

Artykuł  4.03

Minimalna wolna burta

Uwzględniając pomniejszenie, o którym była mowa w art. 4.02, minimalna wolna burta nie może być mniejsza niż 0 mm.

Artykuł  4.04

Znaki zanurzenia

1. Wodnicę maksymalnego zanurzenia określa się w sposób zgodny z przepisami dotyczącymi minimalnej wolnej burty i minimalnego prześwitu bezpiecznego. Ze względów bez8pieczeństwa komisja inspekcyjna może ustalić większe wartości prześwitu bezpiecznego lub wolnej burty. Wodnicę maksymalnego zanurzenia określa się co najmniej dla rejonu 3.

2. Wodnicę maksymalnego zanurzenia oznacza się za pomocą dobrze widocznych, niezniszczalnych znaków zanurzenia.

3. Znaki zanurzenia dla rejonu 3 składają się z prostokąta o długości 300 mm i wysokości 40 mm, o podstawie poziomej i zbieżnej z wodnicą dopuszczalnego maksymalnego zanurzenia. Inne rodzaju znaki zanurzenia muszą zawierać taki prostokąt.

4. Statki muszą mieć co najmniej trzy pary znaków zanurzenia, z których jedną parę należy umieścić w połowie długości statku, dwie pozostałe zaś w przybliżeniu w jednej szóstej długości statku odpowiednio od dziobu i od rufy.

Na zasadzie odstępstwa:

a) jeśli statek jest krótszy niż 40 m, wystarczy umieścić dwie pary znaków w przybliżeniu w jednej czwartej długości statku odpowiednio od dziobu i od rufy;

b) jeśli statek nie jest przeznaczony do przewozu towarów, wystarczy jedna para znaków umieszczona w przybliżeniu w połowie długości statku.

5. Znaki zanurzenia lub wskaźniki, które utraciły ważność w wyniku kolejnej inspekcji, muszą być pod nadzorem komisji inspekcyjnej usunięte lub oznaczone jako nieważne. Jeśli znaki zanurzenia staną się niewyraźne, można je wymienić tylko pod nadzorem komisji inspekcyjnej.

6. Jeśli statek został zmierzony zgodnie z Konwencją o pomierzaniu statków żeglugi śródlądowej z 1966 r. i znaki pomiarowe znajdują się na tej samej wysokości, co określone przepisami niniejszej dyrektywy znaki zanurzenia, wówczas takie znaki pomiarowe pełnią także rolę znaków zanurzenia; odpowiednią uwagą należy wpisać do świadectwa wspólnotowego.

7. W przypadku statków pływających na śródlądowych drogach wodnych w rejonach innych niż rejon 3 (rejony 1, 2 i 4) dziobowe i rufowe pary znaków zanurzenia, zgodnie z ust. 4, dla tego rejonu należy uzupełnić o jedną pionową kreskę, od której odchodzi dodatkowa linia lub, dla kolejnych rejonów, kilka dodatkowych linii zanurzenia o długości 150 mm, skierowana (skierowanych) ku dziobowi względem znaku zanurzenia dla rejonu 3.

Ta pionowa kreska i poziome linie mają 30 mm grubości. Poza znakiem zanurzenia skierowanym ku dziobowi statku należy zaznaczyć numer odpowiedniej strefy o wymiarach 60 mm × 40 mm (patrz rys. 1).

Rysunek 1

grafika

Artykuł  4.05

Maksymalnie dopuszczalne zanurzenie statków, których ładownie nie zawsze są zamknięte strugoszczelnie i odpornie na działanie warunków atmosferycznych

Jeśli wodnicę maksymalnego zanurzenia dla rejonu 3 określono przy założeniu, że jego ładownie można zamknąć w sposób strugoszczelny i odporny na działanie warunków atmosferycznych i jeśli odległość pomiędzy wodnicą maksymalnego zanurzenia a górną krawędzią zrębnicy luku jest mniejsza niż 500 mm, należy określić maksymalne zanurzenie przy żegludze z odkrytymi ładowniami.

Do świadectwa wspólnotowego wpisuje się następującą adnotację:

"Jeśli luki ładowni są całkowicie lub częściowo otwarte, statek ten można załadować najwyżej do ... mm poniżej znaków zanurzenia dla rejonu 3.".

Artykuł  4.06

Podziałki zanurzenia

1. Statki, których zanurzenie może przekroczyć 1 m, na obu burtach w części rufowej muszą mieć umieszczone podziałki zanurzenia; dodatkowe podziałki zanurzenia są dopuszczalne.

2. Punkt zerowy każdej podziałki zanurzenia musi być położony pionowo poniżej podziałki zanurzenia w płaszczyźnie równoległej do wodnicy maksymalnego zanurzenia przechodzącej przez najniższy punkt kadłuba lub stępki, jeżeli statek ma stępkę. Odległość pionowa ponad punktem zerowym musi być podzielona na decymetry. Podział ten musi być naniesiony na każdą podziałkę od płaszczyzny zanurzenia bezładunkowego do 100 mm powyżej wodnicy maksymalnego zanurzenia poprzez nabicie lub wyżłobienie znaków, a także namalowana w postaci wyraźnie widocznego paska na przemian w dwóch różnych barwach. Podział ten należy oznaczyć liczbami co 5 dm naniesionymi obok podziałki oraz na jej górnym końcu.

3. Obie rufowe skale pomiarowe umieszczone zgodnie z Konwencją wspomnianą w art. 4.04 ust. 6 mogą zastępować podziałki zanurzenia, pod warunkiem że zaopatrzono je w spełniający wymagania podział; w razie potrzeby należy dodać liczby oznaczające zanurzenie.

ROZDZIAŁ  5

WŁAŚCIWOŚCI MANEWROWE

Artykuł  5.01

Postanowienia ogólne

Statki i zestawy muszą dysponować wystarczającą zdolnością żeglugową i właściwościami manewrowymi.

Statki bez napędu mechanicznego podlegające holowaniu muszą spełniać szczególne wymagania komisji inspekcyjnej.

Statki z napędem mechanicznym i zestawy muszą spełniać wymagania podane w art. 5.02 do 5.10.

Artykuł  5.02

Próby w ruchu

1. Zdolność żeglugową i właściwości manewrowe sprawdza się za pomocą prób w ruchu. W szczególności sprawdza się spełnienie wymagań określonych w art. 5.06 do 5.10.

2. Komisja inspekcyjna może odstąpić od wszystkich lub części tych prób, jeśli spełnienie wymogów zdolności żeglugowej i właściwości manewrowych udowodni się w inny sposób.

Artykuł  5.03

Odcinki do przeprowadzania prób w ruchu

1. Próby w ruchu, o których mowa w art. 5.02, prowadzi się na wskazanych przez właściwe organy odcinkach śródlądowych dróg wodnych.

2. Odcinki do przeprowadzania prób w ruchu (odcinki próbne) muszą mieścić się na w miarę możliwości prostym odcinku wody płynącej lub stojącej o długości co najmniej 2 km i odpowiedniej szerokości i wyposażonym w wyraźnie widoczne znaki do określania pozycji statku.

3. Komisja inspekcyjna musi mieć możliwość ustalenia danych hydrologicznych, takich jak głębokość wody, szerokość szlaku wodnego i średnia prędkość prądu w obszarze szlaku wodnego przy różnych stanach wody.

Artykuł  5.04

Stopień załadowania statków i zestawów podczas prób w ruchu

Na potrzeby jazd próbnych statki i zestawy przeznaczone do przewozu towarów muszą być załadowane w miarę równomiernie i co najmniej w 70 %. Jeśli próbę w ruchu przeprowadza się przy mniejszym załadowaniu, dopuszczenie do żeglugi w dół rzeki ogranicza się do tego stopnia załadowania.

Artykuł  5.05

Pokładowe urządzenia pomocnicze dla potrzeb próby w ruchu

1. Przy próbach w ruchu nie można używać kotwic, natomiast wolno używać wszystkich obsługiwanych ze sterówki urządzeń wymienionych w świadectwie wspólnotowym w punkcie 34 i 52.

2. Podczas próby polegającej na zwrocie pod prąd zgodnie z art. 5.10 można jednak użyć kotwic dziobowych.

Artykuł  5.06

Prędkość (postępowa)

1. Statki i zestawy muszą osiągać prędkość względem wody co najmniej 13 km/h. Wymóg ten nie jest obowiązkowy w przypadku samodzielnego przemieszczania się pchacza.

2. Komisja inspekcyjna może dopuścić odstępstwa w stosunku do statków i zestawów kursujących wyłącznie na redach i w portach.

3. Komisja inspekcyjna sprawdza, czy statek bez ładunku może przekroczyć prędkość 40 km/h względem wody. Jeśli tak, w świadectwie wspólnotowym należy pod nr. 52 wpisać następującą adnotację:

"Statek może przekroczyć prędkość 40 km/h względem wody.".

Artykuł  5.07

Właściwości hamowania

1. Statki i zestawy płynące z prądem muszą mieć możliwość zahamowania w odpowiednim czasie, zachowując przy tym dostateczną zdolność manewrową.

2. W przypadku statków i zestawów o długości nieprzekraczającej 86 m i szerokości nieprzekraczającej 22.90 m właściwości hamowania mogą zostać zastąpione właściwościami zwrotu.

3. Właściwości hamowania wykazuje się za pomocą manewrów zatrzymywania przeprowadzanych na odcinku próbnym zgodnie z art. 5.03, natomiast właściwości zwrotu poprzez manewry zwrotu zgodnie z art. 5.10.

Artykuł  5.08

Właściwości ruchu wstecz

W razie przeprowadzania koniecznego manewru hamowania zgodnie z art. 5.07 w wodzie stojącej wykonuje się dodatkowo próbę ruchu wstecz.

Artykuł  5.09

Właściwości uniku

Statki i zestawy muszą mieć możliwość wykonania manewru uniku w odpowiednim czasie. Właściwości te wykazuje się za pomocą manewrów unikowych przeprowadzanych na odcinku próbnym zgodnie z art. 5.03.

Artykuł  5.10

Właściwości zwrotu

Statki i zestawy nieprzekraczające 86 m długości lub 22,90 m szerokości muszą mieć możliwość wykonania zwrotu w odpowiednim czasie.

Właściwości zwrotu można zastąpić właściwościami hamowania zgodnie z art. 5.07.

Właściwości zwrotu wykazuje się za pomocą manewrów zwrotu przeciw prądowi.

ROZDZIAŁ  6

URZĄDZENIA STEROWE

Artykuł  6.01

Wymogi ogólne

1. Statki muszą być wyposażone w niezawodne urządzenie sterowe zapewniające osiągnięcie co najmniej właściwości manewrowych określonych w rozdziale 5.

2. Urządzenia sterowe napędzane silnikowo muszą być skonstruowane w sposób uniemożliwiający niezamierzone przestawienie steru.

3. Łączne urządzenie sterowe musi być dostosowane do stałych przechyłów statku do 15 ° oraz temperatur otoczenia od -20 °C do +50 °C.

4. Pod względem wytrzymałościowym elementy urządzenia sterowego muszą wykazywać się odpornością na działanie wszelkich sił, którym są poddawane w trakcie normalnej eksploatacji. Siły występujące przy zewnętrznym oddziaływaniu na ster nie mogą ograniczyć sprawności maszyny sterowej ani jej napędu.

5. Urządzenia sterowe muszą posiadać silnikowy napęd maszyny sterowej, jeśli wymagają tego siły potrzebne do uruchomienia steru.

6. Maszyny sterowe z napędem silnikowym muszą być wyposażone w ochronę przeciwprzeciążeniową ograniczającą moment obrotowy napędu.

7. Przepusty dla trzonów sterowych muszą być wykonane w sposób uniemożliwiający wydostanie się zanieczyszczających wodę smarów.

Artykuł  6.02

System napędu maszyny sterowej

1. 34 W przypadku maszyn sterowych z napędem silnikowym na wyposażeniu musi znajdować się drugi niezależny napęd lub dodatkowy napęd ręczny. W razie awarii lub zakłóceń w działaniu napędu maszyny sterowej drugi niezależny napęd lub napęd ręczny muszą zadziałać w ciągu 5 sekund.

2. W razie gdy uruchamianie drugiego systemu napędu lub napędu ręcznego nie następuje automatycznie, musi istnieć możliwość szybkiego jego uruchomienia natychmiastową, szybką i prostą czynnością sternika.

3. Również w razie pracy drugiego systemu napędu lub napędu ręcznego muszą być osiągnięte właściwości manewrowe zgodnie z rozdziałem 5.

Artykuł  6.03 ³⁵

Hydrauliczny system napędowy maszyny sterowej

1. Do hydraulicznego systemu napędowego maszyny sterowej nie mogą być podłączone żadne inne odbiorniki energii.

2. Zbiorniki hydrauliczne wyposażone są w system ostrzegawczy kontrolujący spadek poziomu oleju poniżej najniższego dopuszczalnego dla bezpiecznej eksploatacji poziomu napełnienia.

3. Wymiary, konstrukcja i układ rurociągów powinny w miarę możliwości wykluczać uszkodzenia mechaniczne lub szkody spowodowane ogniem.

4. Węże hydrauliczne

a) dopuszczalne są wyłącznie, jeśli ich zastosowanie jest nieuniknione w celu zamortyzowania wibracji lub ze względu na swobodę ruchu elementów konstrukcyjnych;

b) muszą być przystosowane do ciśnienia równego przynajmniej maksymalnej dopuszczalnego ciśnienia roboczego;

c) muszą być wymieniane przynajmniej co osiem lat.

5. Przynajmniej co osiem lat wyspecjalizowana firma dokonuje przeglądu cylindrów hydraulicznych, pomp hydraulicznych oraz silników hydraulicznych, a także silników elektrycznych, i w razie potrzeby naprawia je.

Artykuł  6.04

Źródło zasilania

1. Urządzenia sterowe wyposażone w dwa napędy silnikowe muszą mieć co najmniej dwa źródła zasilania.

2. Jeśli drugie źródło zasilania maszyny sterowej z napędem silnikowym nie jest stale w trybie gotowości eksploatacyjnej w czasie żeglugi, rezerwę czasową potrzebną do rozruchu zapewnia urządzenie buforowe o odpowiedniej wydajności.

3. W przypadku elektrycznych źródeł zasilania, główne źródło zasilania urządzeń sterowych nie może zasilać żadnych innych odbiorników energii.

Artykuł  6.05

Napęd ręczny

1. Ręczne koło sterowe nie może być obracane przy użyciu napędu silnikowego.

2. W żadnej pozycji steru nie może dojść do wstecznego odbicia koła sterowego przy samoistnym zasprzęgleniu napędu ręcznego.

Artykuł  6.06

Urządzenia typu ster-śruba, napęd strugowodny, pędnik cykloidalny i ster strumieniowy dziobowy

1. Elektryczna, hydrauliczna lub pneumatyczna zdalna obsługa zmiany kierunku posuwu w urządzeniach takich jak sterśruba, napęd strugowodny, pędnik cykloidalny i ster strumieniowy dziobowy wymaga zastosowania od stanowiska sterowego do śruby lub napędu strugowodnego dwóch niezależnych systemów sterowania, odpowiadających treści art. 6.01 do 6.05.

Powyższe postanowienie nie ma zastosowania, jeżeli zastosowanie takich urządzeń nie jest konieczne do spełnienia właściwości manewrowych lub jest wymagane tylko przy próbie hamowania.

2. W razie występowania dwóch lub więcej niezależnych urządzeń typu ster-śruba, napęd strugowodny lub pędnik cykloidalny drugi system sterowania nie jest wymagany, jeśli w przypadku awarii jednego z tych urządzeń statek zachowuje zdolność manewrową zgodnie z rozdziałem 5.

Artykuł  6.07

Wskaźniki i instrumenty kontrolne

1. Pozycja steru musi być wyraźnie wyświetlona na stanowisku sterowania. Elektryczne wskaźniki pozycji steru muszą mieć własne zasilanie.

2. 36 Stanowisko sterowania musi być wyposażone w alarm optyczny lub akustyczny, sygnalizujący następujące zdarzenia:

a) spadek poziomu oleju w zbiorniku hydraulicznym poniżej najniższego dopuszczalnego poziomu zgodnie z art. 6.03 ust. 2 oraz spadek ciśnienia roboczego układu hydraulicznego;

b) awaria zasilania elektrycznego sterowania;

c) awaria zasilania elektrycznego jednostek napędowych;

d) awaria regulatora prędkości obrotu;

e) awaria wymaganych systemów buforowych.

Artykuł  6.08

Regulatory prędkości obrotu

1. Regulatory prędkości obrotu i ich elementy muszą spełniać wymagania ustanowione w art. 9.20.

2. Zielona lampka sygnalizacyjna na stanowisku sterowania musi pokazywać gotowość pracy regulatora prędkości obrotu.

Monitorowanie musi obejmować awarię, niedopuszczalne odchylenie od norm napięcia zasilania oraz niedopuszczalny spadek prędkości obrotowej żyroskopu.

3. W razie występowania innych systemów sterowania oprócz regulatora prędkości obrotu na stanowisku sterowania musi być wyraźnie widoczne, który system jest włączony. Musi istnieć możliwość niezwłocznego przełączania z jednego systemu na drugi. Regulator prędkości obrotu nie może w żaden sposób zakłócać pracy innych systemów sterowania.

4. Zasilanie elektryczne regulatora prędkości obrotu musi być niezależne od innych odbiorników energii.

5. Żyroskopy, czujniki lub wskaźniki obrotu zastosowane w regulatorach prędkości obrotu muszą spełniać minimalne wymogi przepisów dotyczących minimalnych wymogów i warunków przeprowadzania prób wskaźników obrotu w żegludze śródlądowej zgodnie z załącznikiem IX.

Artykuł  6.09 ³⁷

Odbiór

1. Prawidłowe zainstalowanie urządzenia sterowego sprawdza komisja inspekcyjna. W tym celu może ona zażądać następujących dokumentów:

a) opisu urządzenia sterowego;

b) planów i danych dotyczących napędów maszyny sterowej oraz sterowania;

c) danych maszyny sterowej;

d) schematu instalacji elektrycznej;

e) opisu regulatora prędkości obrotu;

f) instrukcji obsługi i utrzymania urządzenia.

2. Działanie całego urządzenia sterowego sprawdzane jest w trakcie próby w ruchu. W przypadku regulatorów prędkości obrotu sprawdza się stabilne utrzymywanie prostego kursu oraz stabilne pokonywanie zakrętów.

3. Ekspert dokonuje inspekcji urządzeń sterowych o napędzie mechanicznym:

a) przed rozpoczęciem użytkowania;

b) po awarii;

c) po przebudowie lub naprawie;

d) regularnie przynajmniej co trzy lata.

4. Inspekcja musi obejmować przynajmniej co następuje:

a) sprawdzenie zgodności z zatwierdzonymi projektami oraz, przy okazji inspekcji okresowych, sprawdzenie, czy wprowadzone zostały zmiany do urządzenia sterowego;

b) próbę funkcjonalną urządzenia sterowego dla wszystkich możliwych okoliczności eksploatacyjnych;

c) wzrokowe sprawdzenie i kontrolę szczelności komponentów hydraulicznych, w szczególności zaworów, przewodów, węży hydraulicznych, cylindrów hydraulicznych, pomp hydraulicznych i filtrów hydraulicznych;

d) wzrokowe sprawdzenie komponentów elektrycznych, w szczególności przekaźników, silników elektrycznych i urządzeń zabezpieczających;

e) sprawdzenie optycznych i akustycznych urządzeń sterujących.

5. Wydaje się zaświadczenie o inspekcji z podpisem kontrolera oraz datą przeprowadzenia inspekcji.

ROZDZIAŁ  7

STERÓWKA

Artykuł  7.01

Postanowienia ogólne

1. Sterówki muszą być zaprojektowane w sposób umożliwiający sternikowi stałe wypełnianie zadań podczas żeglugi.

2. W normalnych warunkach eksploatacyjnych poziom szumów własnych na stanowisku sterowania mierzony na wysokości głowy sternika nie może przekraczać 70 dB(A).

3. W przypadku jednoosobowych stanowisk radarowych sternik musi mieć możliwość wykonywania swoich zadań w pozycji siedzącej, natomiast ustawienie wszystkich wskaźników, urządzeń kontrolnych i obsługi musi umożliwiać sternikowi ich łatwy nadzór i obsługę podczas żeglugi bez potrzeby opuszczania swojego miejsca oraz utraty ekranu radaru z zasięgu wzroku.

Artykuł  7.02

Dobra widoczność

1. Ze stanowiska sterowania musi być zapewniona wystarczająco dobra widoczność we wszystkie strony.

2. 38 Strefa ograniczonej widoczności przed dziobem statku (bez ładunku, z połową zapasów i bez balastu) nie może dla sternika przekraczać dwóch długości statku lub 250 m do powierzchni wody w zależności od tego, która wartość jest mniejsza.

W trakcie inspekcji pomocnicze środki optyczne i elektroniczne służące do skrócenia strefy ograniczonej widoczności nie mogą być brane pod uwagę.

Do dalszego skracania strefy ograniczonej widoczności można używać tylko odpowiednich pomocniczych urządzeń elektronicznych.

3. Niezakłócone pole widzenia sternika z miejsca, w którym się zwykle znajduje, musi wynosić co najmniej 240 ° horyzontu, w tym pole widzenia o zasięgu co najmniej 140 ° musi znajdować się w obrębie przedniego półkola.

W zwykłej osi widzenia sternika nie mogą znajdować się ramy okienne, słupki ani nadbudówki.

Jeśli przy niezakłóconym polu widzenia o zasięgu 240 ° lub więcej nie zapewniono wystarczająco dobrej widoczności do tyłu, komisja inspekcyjna może zażądać dodatkowych środków, w szczególności zainstalowania odpowiednich pomocniczych urządzeń optycznych lub elektronicznych.

Wysokość dolnej krawędzi bocznych okien musi być jak najmniejsza, natomiast wysokość górnej krawędzi bocznych okien oraz okien od strony rufy jak największa.

Przy ocenie, czy wymogi niniejszego artykułu dotyczące dobrej widoczności ze sterówki zostały spełnione, należy przyjąć, że oczy sternika znajdują się na wysokości 1650 mm ponad pokładem na stanowisku sterowniczym.

4. Górna krawędź okien sterówki od strony dziobu musi znajdować się na tyle wysoko, aby stojącej na stanowisku sterowniczym osobie, której oczy znajdują się na wysokości 1800 mm ponad pokładem, zapewnić dobrą widoczność, która sięga jeszcze co najmniej 10 stopni ponad płaszczyznę poziomą znajdującą się na wysokości oczu.

5. Poprzez użycie odpowiednich środków należy zagwarantować dobrą widoczność przez okna frontowe w każdych warunkach pogodowych.

6. 39 Szyby okienne użyte w sterówkach muszą być wykonane z bezpiecznego szkła i cechować się minimalną przepuszczalnością światła w wysokości 75 %.

W celu zapobiegania efektom odblasku frontowe okna na mostku nawigacyjnym muszą być antyrefleksyjne lub zamontowane w sposób wykluczający efekt odblasku. Wymóg ten zostaje spełniony w razie nachylenia okien względem pionu, tj. wysunięcia górnej części okien na zewnątrz o co najmniej 10 stopni i co najwyżej 25 stopni.

Artykuł  7.03

Ogólne wymogi dotyczące urządzeń obsługi, wskaźników i instrumentów kontrolnych

1. Musi istnieć możliwość łatwego ustawienia w pozycji roboczej urządzeń obsługi niezbędnych do prowadzenia statku. Pozycja ta musi być wyraźnie rozpoznawalna.

2. Musi istnieć możliwość łatwego odczytania wskazań instrumentów kontrolnych; musi istnieć możliwość ich oświetlenia dającego się regulować w sposób płynny. Źródła światła nie mogą przeszkadzać ani utrudniać rozpoznawania wskazań instrumentów kontrolnych.

3. Musi istnieć urządzenie do kontroli działania lampek sygnalizacyjnych.

4. Musi istnieć możliwość jednoznacznego rozpoznania, czy urządzenie jest w trybie eksploatacji. Jeżeli sygnalizuje to lampka, musi ona mieć zielony kolor.

5. Zakłócenia lub awarię obowiązkowo kontrolowanych urządzeń sygnalizuje się za pomocą lampek czerwonego koloru.

6. Zapaleniu się czerwonej lampki sygnalizacyjnej musi towarzyszyć sygnał dźwiękowy. Alarmowe sygnały dźwiękowe mogą rozlegać się jako alarm zbiorczy. Poziom ciśnienia akustycznego tego sygnału musi o co najmniej 3 dB(A) przekraczać maksymalny poziom hałasu panujący lokalnie na stanowisku sterowniczym.

7. Musi istnieć możliwość wyłączenia sygnału akustycznego po rozpoznaniu awarii lub zakłócenia. Wyłączenie takie nie może mieć negatywnego wpływu na funkcjonowanie sygnału w przypadku dalszych zakłóceń. Czerwone lampki sygnalizacyjne mogą natomiast zgasnąć dopiero po usunięciu zakłócenia.

8. W razie awarii własnego zasilania instrumenty kontrolne i wskaźniki muszą być automatycznie przełączone na inne źródło energii.

Artykuł  7.04

Szczególne wymogi dotyczące urządzeń obsługi, wskaźników i instrumentów kontrolnych serwomotorów i urządzeń sterowych

1. Obsługa i nadzór serwomotorów i urządzeń sterowych musi być możliwa ze stanowiska sterowania. Jedynie w maszynowni musi istnieć możliwość włączania i wyłączania serwomotorów wyposażonych w sprzęgło obsługiwane ze stanowiska sterowania lub napędzających obsługiwaną ze stanowiska sterowania śrubę napędową.

2. Na każdy serwomotor może przypadać tylko jedna dźwignia sterowania silnika. Dźwignia musi poruszać się po łuku koła w płaszczyźnie pionowej, prawie równoległej do osi wzdłużnej statku. Poruszenie dźwigni w stronę dziobu musi skutkować ruchem postępowym, natomiast w stronę rufy - ruchem wstecznym. Włączanie sprzęgła i przesterowanie odbywa się mniej więcej w pozycji zerowej dźwigni. W pozycji zerowej dźwignia musi zaskoczyć.

3. 40 Wyświetlane muszą być kierunek siły posuwu przenoszonej z napędu na statek oraz prędkość obrotowa śrub lub serwomotorów.

4. Na stanowisku sterowniczym muszą znajdować się wskaźniki i instrumenty kontrolne, o których mowa w art. 6.07 ust. 2, art. 8.03 ust. 2 oraz art. 8.05 ust. 13.

5. Na jednoosobowych stanowiskach radarowych sterowanie statkiem odbywa się za pomocą dźwigni. Musi istnieć możliwość wygodnego ręcznego manewrowania dźwignią. Odchylenie dźwigni musi odpowiadać pozycji płetw sterowych względem osi wzdłużnej statku. Musi istnieć możliwość zwolnienia dźwigni w dowolnym położeniu bez towarzyszącej temu zmiany pozycji płetw sterowych. Pozycja zerowa dźwigni musi być wyraźnie wyczuwalna.

6. W razie wyposażenia statku w stery dziobowe lub specjalne (szczególnie przeznaczone do ruchu wstecznego) musi istnieć możliwość ich obsługi na jednoosobowych stanowiskach radarowych za pomocą specjalnych dźwigni, których charakterystyka jest zgodna z ust. 5.

W przypadku zestawienia jednostek przepis ten obowiązuje także w razie zastosowania urządzeń sterowych innych niż jednostki używanej do prowadzenia zestawu.

7. W razie zastosowania regulatorów prędkości skrętu musi, w dowolnym położeniu, istnieć możliwość zwolnienia urządzenia służącego do ustawiania prędkości bez towarzyszącej temu zmiany ustawionej prędkości skrętu.

Zakres obrotu urządzenia obsługi musi zapewniać wystarczającą dokładność ustawienia. Pozycja zerowa musi wyraźnie odróżniać się od innych pozycji. Musi istnieć możliwość regulowanego oświetlenia skali w sposób płynny.

8. Urządzenia zdalnej obsługi całego urządzenia sterowego muszą być trwale zainstalowane i umiejscowione w sposób umożliwiający jednoznaczne rozpoznanie wybranego kierunku ruchu. Jeżeli istnieje możliwość wyłączania urządzeń zdalnej obsługi, muszą być one opatrzone wskaźnikiem trybu eksploatacji "włączone" lub "wyłączone". Należy zapewnić funkcjonalność tego urządzenia oraz uruchamiania elementów obsługi.

W razie zastosowania elementów uzupełniających do urządzenia sterowego, jak np. stery strumieniowe dziobowe, dopuszcza się użycie niezainstalowanych trwale urządzeń zdalnej obsługi, jeżeli poprzez przełącznik pierwszeństwa w sterówce w każdej chwili można przejąć obsługę tych elementów.

9. 41 Użycie równoważnych urządzeń obsługi, wskaźników i instrumentów kontrolnych jest dopuszczalne w przypadku urządzeń typu ster-śruba, napęd strugowodny, pędnik cykloidalny, ster strumieniowy dziobowy.

Należy przy tym przestrzegać odpowiednio wymogów określonych w ust. 1-8 oraz uwzględnić szczególne właściwości i wybrane ułożenie wymienionych wyżej systemów sterowniczych i napędowych. Analogicznie do ust. 2 każdy system jest sterowany za pomocą dźwigni, która porusza się po łuku koła w płaszczyźnie pionowej, prawie równoległej do kierunku posuwu systemu. Z położenia dźwigni jednoznacznie wynika kierunek działającego na statek posuwu.

Jeśli układy typu ster-śruba lub pędnik cykloidalny nie są sterowane za pomocą dźwigni, komisja inspekcyjna może dopuścić odstępstwa od ust. 2. Odstępstwa te należy podać w polu 52 świadectwa wspólnotowego.

Artykuł  7.05

Światła nawigacyjne, sygnały świetlne i sygnały dźwiękowe

1. Światła nawigacyjne, ich obudowy i osprzęt muszą być opatrzone oznaczeniem dopuszczenia przewidzianym w dyrektywie Rady 96/98/WE z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie wyposażenia statków.⁽¹⁾;

2. Do kontroli świateł nawigacyjnych w sterówce muszą być zainstalowane lampki sygnalizujące pobór prądu lub równoważne urządzenia, jak np. lampki sygnalizacyjne, jeżeli kontrola tych sygnałów nie może następować bezpośrednio ze sterówki.

3. W przypadku jednoosobowych stanowisk radarowych do kontroli świateł nawigacyjnych oraz sygnałów świetlnych przy stanowisku sterowniczym muszą być zainstalowane lampki sygnalizacyjne. Włączniki świateł nawigacyjnych muszą być zintegrowane z lampkami sygnalizacyjnymi lub znajdować się w ich bezpośredniej bliskości oraz być im jednoznacznie przyporządkowane.

Układ i kolor lampek sygnalizacyjnych świateł nawigacyjnych oraz sygnałów świetlnych muszą odpowiadać rzeczywistemu położeniu i barwie włączonych świateł nawigacyjnych i sygnałów świetlnych.

Awaria światła nawigacyjnego lub sygnału świetlnego musi powodować zgaśnięcie odpowiedniej lampki sygnalizacyjnej lub musi być zasygnalizowana w inny sposób za pomocą odpowiedniej lampki sygnalizacyjnej.

4. W przypadku jednoosobowych stanowisk radarowych musi istnieć możliwość dawania sygnałów dźwiękowych za pomocą przełącznika nożnego. Przepis ten nie dotyczy sygnału "Nie zbliżaj się", zgodnie z regulaminem policji żeglugi śródlądowej w Państwach Członkowskich.

5. Światła nawigacyjne muszą spełniać wymogi załącznika IX część I.

Artykuł  7.06

Radar i wskaźnik skrętu

1. 42 Radarowy sprzęt nawigacyjny i wskaźniki skrętu muszą spełniać wymogi określone w części I i części II załącznika IX. Zgodność z tymi wymogami musi być oznaczona za pomocą dopuszczenia wydanego przez właściwy organ. System obrazowania map elektronicznych i informacji w żegludze śródlądowej (zwany dalej ECDIS - ang. Electronic Chart Display Information System) używany w trybie nawigacyjnym uznaje się za radarowy sprzęt nawigacyjny.

Należy spełniać wymogi dotyczące instalacji i kontroli funkcji nawigacyjnych systemów radarowych oraz wskaźników skrętu stosowanych na statkach żeglugi śródlądowej, określone w części III załącznika IX.

Komisja Europejska publikuje rejestr radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu dopuszczonych zgodnie z załącznikiem IX lub na podstawie dopuszczeń uznanych za równoważne.

2. W przypadku jednoosobowych stanowisk radarowych:

a) ekran radaru nie może być zbyt daleko przesunięty względem kierunku widzenia sternika;

b) obraz na ekranie radaru musi być w pełni rozpoznawalny bez względu na warunki świetlne panujące na zewnątrz sterówki i bez użycia nakładanego tubusa oraz osłony ekranującej;

c) wskaźnik skrętu musi znajdować się bezpośrednio nad lub pod radarem lub stanowić jego integralną część.

Artykuł  7.07

Urządzenie radiotelefoniczne dla statków z jednoosobowym stanowiskiem radarowym

1. W przypadku statków z jednoosobowym stanowiskiem radarowym dla potrzeb łączności radiotelefonicznej statek-statek i odbioru informacji nawigacyjnej odbiór musi następować przez głośniki, a nadawanie informacji przez trwale zainstalowane mikrofony; przełączanie z funkcji "odbiór" na funkcję "nadawanie" następuje za pomocą przycisku.

Mikrofony przeznaczone do tych rodzajów łączności radiotelefonicznej nie mogą być wykorzystywane do połączeń służących do publicznej wymiany informacji.

2. W przypadku statków z jednoosobowym stanowiskiem radarowym wyposażonych w urządzenie radiotelefoniczne do łączności służącej do publicznej wymiany informacji sternik musi mieć możliwość odbioru ze swojego miejsca.

Artykuł  7.08

Pokładowe urządzenia wewnętrznej łączności głosowej

Na pokładzie statków z jednoosobowymi stanowiskami radarowymi musi być dostępne urządzenie zapewniające wewnętrzną łączność głosową.

Ze stanowiska sterowniczego musi istnieć możliwość ustanowienia następującej łączności głosowej:

a) z dziobem statku lub zestawu;

b) z rufą statku lub zestawu, jeśli nie jest możliwa bezpośrednia komunikacja ze stanowiska sterowniczego;

c) z pomieszczeniem lub pomieszczeniami załogi;

d) z kabiną kierownika statku.

We wszystkich miejscach tej łączności głosowej odbiór musi następować przez głośniki, a nadawanie informacji przez trwale zainstalowane mikrofony. Dopuszczalna jest łączność radiotelefoniczna z dziobem i rufą statku lub zestawu.

Artykuł  7.09

Urządzenie alarmowe

1. Musi być dostępne niezależne urządzenie alarmowe, dzięki któremu można dotrzeć do pomieszczeń dla załogi, maszynowni oraz, w razie potrzeby, oddzielnych pompowni.

2. Sternik musi mieć w bezpośrednim zasięgu włącznik/wyłącznik sygnału alarmowego. W przypadku tego sygnału nie wolno stosować przełącznika, który po zwolnieniu może samoczynnie powrócić do pozycji "wyłączony".

3. Poziom ciśnienia akustycznego sygnału alarmowego musi w pomieszczeniach dla załogi wynosić co najmniej 75 dB (A).

Sygnał alarmowy musi mieć postać dobrze widocznego z każdej strony migającego światła, zainstalowanego w maszynowniach i pompowniach.

Artykuł  7.10

Ogrzewanie i wentylacja

Sterówki muszą być wyposażone w skuteczny, regulowany system ogrzewania i wentylacji.

Artykuł  7.11

Urządzenie do obsługi kotwic rufowych

Na statkach i zestawach z jednoosobowym stanowiskiem radarowym i L przekraczającym 86 m lub B przekraczającym 22,90 m sternik musi mieć możliwość opuszczania kotwic rufowych ze swojego miejsca.

Artykuł  7.12

Sterówki o regulowanej wysokości

Sterówki o regulowanej wysokości muszą być wyposażone w funkcję opuszczania awaryjnego.

Podczas każdorazowego opuszczania sterówki musi następować samoczynne włączenie dobrze słyszalnego ostrzegawczego sygnału dźwiękowego. Przepis ten nie obowiązuje, jeśli dzięki zastosowaniu odpowiednich środków konstrukcyjnych wykluczone jest jakiekolwiek niebezpieczeństwo spowodowania uszkodzeń ciała w trakcie zmiany wysokości sterówki.

Możliwość bezpiecznego opuszczenia sterówki musi być zagwarantowana na wszystkich poziomach jej ustawienia.

Artykuł  7.13

Adnotacja w świadectwie wspólnotowym dotycząca statków z jednoosobowym stanowiskiem radarowym

Jeśli statek odpowiada postanowieniom szczegółowym dla jednoosobowych stanowisk radarowych zgodnie z art. 7.01, 7.04 do 7.08 i 7.11, w świadectwie wspólnotowym należy dokonać następującego wpisu:

"Statek dysponuje jednoosobowym stanowiskiem radarowym".

ROZDZIAŁ  8

WYMOGI DOTYCZĄCE BUDOWY MASZYN

Artykuł  8.01

Postanowienia ogólne

1. Maszyny i ich osprzęt należy projektować, budować i instalować zgodnie z zasadami techniki.

2. 43 Zbiorniki ciśnieniowe przeznaczone do celów związanych z użytkowaniem statku są kontrolowane przez eksperta w celu potwierdzenia, że są bezpieczne w użytkowaniu:

a) przed ich uruchomieniem po raz pierwszy;

b) przed ich ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek zmianie lub naprawie; oraz

c) regularnie co najmniej raz na pięć lat.

Inspekcja obejmuje inspekcję wewnętrzną i zewnętrzną. Zbiorniki sprężonego powietrza, których wnętrza nie można poddać właściwej inspekcji lub których stanu nie można jednoznacznie określić w czasie inspekcji wewnętrznej, należy poddać dodatkowemu badaniu nieniszczącemu lub hydraulicznej próbie ciśnieniowej.

Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez eksperta i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

Inne instalacje wymagające regularnych inspekcji, w szczególności kotły parowe, inne zbiorniki ciśnieniowe i ich osprzęt oraz dźwigi, muszą spełniać przepisy obowiązujące w jednym z państw członkowskich Unii.

3. Instalować można tylko silniki spalinowe na paliwo o temperaturze zapłonu powyżej 55 °C.

Artykuł  8.02

Urządzenia bezpieczeństwa

1. Maszyny należy instalować i osadzać w taki sposób, aby były odpowiednio dostępne do obsługi i konserwacji i aby nie zagrażały personelowi wyznaczonemu do tych zadań. Możliwe być musi zabezpieczenie ich przed niezamierzonym uruchomieniem.

2. Serwomotory, silniki pomocnicze, kotły parowe i zbiorniki ciśnieniowe oraz ich osprzęt muszą być wyposażone w urządzenia bezpieczeństwa.

3. W razie konieczności musi być także możliwe wyłączenie silników napędzających dmuchawy i wentylatory wyciągowe poza pomieszczeniem, w którym są ustawione, i poza maszynownią.

4. Tam, gdzie to konieczne, złącza rur przenoszących paliwo, olej smarowniczy oraz oleje stosowane w systemach przenoszenia napędu, systemach sterowania i napędowych oraz systemach grzewczych należy ekranować lub w inny sposób odpowiednio zabezpieczyć, aby uniknąć rozpylania lub wycieków oleju na gorące powierzchnie, do wlotów powietrza maszyn, lub przedostawania się ich do innych źródeł zapłonu. Liczbę złączy w takich systemach rurowych należy ograniczyć do minimum.

5. Zewnętrzne rury wysokociśnieniowe do paliwa dla silników wysokoprężnych, pomiędzy wysokociśnieniowymi pompami paliwa a wtryskiem należy zabezpieczyć systemem rur płaszczowych zdolnych do przechwycenia paliwa w razie awarii rurociągu wysokociśnieniowego. Taki system rur płaszczowych należy uzupełnić o kolektor do wycieków i należy przewidzieć urządzenia, które na wypadek awarii rury z paliwem wyemitują sygnał alarmowy; ten system alarmowy nie jest jednak wymagany dla silników z jedynie dwoma cylindrami. Systemów rur płaszczowych nie trzeba stosować w silnikach na otwartych pokładach obsługujących wciagarki kotwiczne i kabestany.

6. Izolacja części maszyn musi spełniać wymogi art. 3.04 ust. 3 akapit drugi.

Artykuł  8.03

Systemy napędowe

1. Musi istnieć możliwość niezawodnego i szybkiego uruchmiania, zatrzymywania i przesterowania napędów statku.

2. Monitorowaniem przy użyciu odpowiednich urządzeń, które wyzwalają alarm po osiągnięciu poziomu krytycznego, należy objąć następujące wskaźniki:

a) temperatura wody chłodzącej serwomotorów;

b) ciśnienie oleju smarującego w serwomotorach i przekładniach;

c) ciśnienie oleju i powietrza w urządzeniu nawrotnym serwomotorów, przekładni nawrotnych lub śrub.

3. Jeśli statek ma tylko jeden serwomotor, silnik ten nie może się wyłączać automatycznie, chyba że w celu zabezpieczenia przed nadmierna prędkością obrotową.

4. Jeśli statek ma tylko jeden silnik główny, silnik ten może być wyposażony w automatyczne urządzenie do redukcji prędkości silnika tylko wtedy, gdy automatyczna redukcja prędkości jest optycznie i akustycznie sygnalizowana w sterówce, a urządzenie do redukcji prędkości silnika można wyłączyć ze stanowiska sternika.

5. Przepusty wałów należy wykonać tak, aby zapobiec wydostaniu się zanieczyszczających wodę smarów.

Artykuł  8.04

System odprowadzania spalin z silników spalinowych

1. Spaliny muszą być w całości odprowadzane poza statek.

2. Należy zapobiec przedostawaniu się spalin do różnych pomieszczeń statku poprzez zastosowanie odpowiednich środków. Przewody odprowadzające gazy spalinowe przechodzące przez pomieszczenia załogi lub sterówkę należy pokryć ochronnym gazoszczelnym płaszczem w obrębie tych pomieszczeń. Przestrzeń między przewodem a płaszczem musi mieć połączenie z wolnym powietrzem.

3. Przewody do odprowadzania spalin należy układać i zabezpieczać w sposób taki, aby nie mogły spowodować pożaru.

4. W maszynowniach przewody do odprowadzania spalin należy odpowiednio izolować lub chłodzić. Poza maszynowniami może wystarczyć zabezpieczenie przed dotykiem.

Artykuł  8.05

Zbiorniki paliwa, przewody paliwowe i osprzęt

1. Paliwa płynne należy przechowywać w stalowych zbiornikach będących integralną częścią kadłuba albo w trwale do niego przytwierdzonych zbiornikach lub, jeśli wymaga tego rodzaj konstrukcji statku, wykonanych z innego, równoważnego pod względem ogniotrwałości materiału. Wymagań tych nie stosuje się do zbiorników o pojemności nie więcej niż 12 litrów, które fabrycznie wbudowano w agregaty pomocnicze. Zbiorniki paliwa nie mogą mieć wspólnych powierzchni odgraniczających ze zbiornikami wody pitnej.

2. Zbiorniki te, jak również przewody paliwowe i inny osprzęt, należy rozmieścić i ułożyć w sposób uniemożliwiający przypadkowe przedostanie się paliwa lub jego oparów do wnętrza statku. Zawory w zbiornikach przeznaczone do próbkowania paliwa lub odwadniania powinny zamykać się automatycznie.

3. Zbiorników paliwa nie można umieszczać przed grodzią zderzeniową.

4. Zbiorników paliwa i ich obsad nie można umieszczać bezpośrednio nad maszynowniami lub przewodami spalinowymi.

5. Kryzy wlewów do zbiorników paliwa muszą być wyraźnie oznakowane.

6. Kryzy szyjek wlewów zbiorników paliwa powinny wychodzić z pokładu, z wyjątkiem zbiorników z dziennym zapasem. Szyjki wlewów należy wyposażyć w króciec przyłączeniowy zgodnie z europejską normą EN 12827:1999.

Zbiorniki takie należy wyposażyć w rurę odpowietrzającą wyprowadzoną na wolne powietrze ponad pokładem i tak ułożoną, aby uniemożliwić przedostanie się do niej wody. Przekrój rury odpowietrzającej powinien być co najmniej 1,25 razy większy od przekroju szyjki wlewu.

Jeśli zbiorniki paliw płynnych są ze sobą połączone, przekrój przewodu łączącego musi być co najmniej 1,25 razy większy od przekroju szyjki wlewu.

7. 44 Przewody do dystrybucji paliwa bezpośrednio przy zbiornikach muszą być wyposażone w zawór szybkiego odcinania paliwa, który można uruchamiać z pokładu, nawet w przypadku, gdy przedmiotowe pomieszczenia są zamknięte.

Jeśli urządzenie jest niewidoczne, pokrywa nie może być zamykana na klucz.

Urządzenie musi być oznaczone na czerwono. Jeśli urządzenie jest niewidoczne, musi ono być oznaczone symbolem zaworu szybkiego odcinania paliwa zgodnie z rys. 9 w dodatku I o bocznej długości przynajmniej 10 cm.

Pierwszego akapitu nie stosuje się do zbiorników paliwa zamontowanych bezpośrednio na silniku.

8. Przewody paliwowe, ich złącza, uszczelki i osprzęt powinny być wykonane z materiałów zdolnych do wytrzymania obciążeń mechanicznych, chemicznych i cieplnych, na które mogą być narażone. Przewody paliwowe nie mogą podlegać żadnemu szkodliwemu oddziaływaniu ciepła i możliwa być musi ich kontrola na całej długości.

9. Zbiorniki paliwa należy zaopatrzyć w odpowiednie urządzenie do pomiaru objętości. Musi być możliwy odczyt urządzenia do pomiaru objętości aż do poziomu maksymalnego napełnienia. Rurkę wodowskazową należy skutecznie zabezpieczyć przed uszkodzeniem, wyposażyć w urządzenie do automatycznego zamykania u podstawy, a górny koniec należy przyłączyć do zbiornika powyżej poziomu maksymalnego napełnienia. Materiał, z którego wykonano rurki wodowskazowe nie może odkształcać się w normalnych temperaturach otoczenia. Rurki pomiarowe nie mogą mieć swoich zakończeń w pomieszczeniach załogi. Zakończenia rur pomiarowych w maszynowni lub kotłowni należy wyposażyć w odpowiednie urządzenia samozamykające.

10.

a) Zbiorniki paliwa należy zabezpieczyć przed wyciekami paliwa w trakcie bunkrowania za pomocą odpowiednich urządzeń pokładowych, które należy wykazać w pozycji 52 świadectwa wspólnotowego.

b) Jeśli paliwo pobiera się ze stacji bunkrowania wyposażonych we własne urządzenia techniczne zapobiegające wyciekom paliwa na pokład w trakcie bunkrowania, nie stosuje się wymogów dotyczących wyposażenia określonych w lit. a) oraz ust. 11.

11. Jeśli zbiorniki paliwa są wyposażone w automatyczne urządzenia odcinające, ich czujniki powinny zatrzymać pobieranie paliwa, gdy zbiornik jest napełniony w 97 %; urządzenie to musi spełniać wymagania niezawodności "failsafe".

Jeśli czujnik ten uruchamia elektryczny element stykowy, który sygnałem binarnym może przerwać obwód w stacji bunkrowania, możliwa być musi transmisja tego sygnału do stacji bunkrowania za pośrednictwem wodoszczelnej wtyczki łączącej spełniającej wymagania międzynarodowej normy IEC 60309-1:1999 w zakresie napięć prądu stałego od 40 do 50 V, kolor obudowy biały, uziemienie w pozycji styku na godz. 10.00.

12. Zbiorniki paliwa należy zaopatrzyć w otwory ze szczelnymi pokrywami, aby umożliwić czyszczenie i przeglądy.

13. Zbiorniki paliwa bezpośrednio zasilające serwomotory i silniki potrzebne do bezpiecznej pracy statku należy wyposażyć w urządzenia emitujące w sterówce sygnały optyczne i dźwiękowe, jeśli poziom paliwa w nich nie wystarcza do zapewnienia dalszej bezpiecznej eksploatacji.

Artykuł  8.06

Przechowywanie olejów smarowych, rur i osprzętu

1. Olej smarowy należy przechowywać w zbiornikach stalowych będących integralną częścią kadłuba albo w trwale do niego przytwierdzonych lub, jeśli wymaga tego rodzaj konstrukcji statku, wykonanych z innego, równoważnego pod względem ogniotrwałości materiału. Wymagań tych nie stosuje się do zbiorników o pojemności nie więcej niż 25 litrów. Zbiorniki oleju smarowego nie mogą mieć wspólnych powierzchni odgraniczających ze zbiornikami wody pitnej.

2. Zbiorniki oleju smarowego, jak również towarzyszące im przewody i inny osprzęt należy rozmieścić i ułożyć w sposób uniemożliwiający niezamierzone przedostanie się oleju smarowego lub jego oparów do pomieszczeń statku.

3. Zbiorników oleju smarowego nie można umieszczać przed grodzią zderzeniową.

4. Zbiorników oleju smarowego i ich obsad nie można umieszczać bezpośrednio nad maszynowniami ani przewodami odprowadzającymi gazy spalinowe.

5. Kryzy wlewów zbiorników oleju smarowego muszą być wyraźnie oznakowane.

6. Przewody oleju smarowego, ich złącza, uszczelki i osprzęt muszą być wykonane z materiałów zdolnych do wytrzymania obciążeń mechanicznych, chemicznych i cieplnych, na które mogą być narażone. Przewody te nie mogą podlegać żadnemu szkodliwemu oddziaływaniu ciepła i możliwa być musi ich kontrola na całej długości.

7. Zbiorniki oleju smarowego należy zaopatrzyć w odpowiednie urządzenie do pomiaru objętości. Musi być możliwy odczyt urządzenia do pomiaru objętości aż do poziomu maksymalnego napełnienia. Rurkę wodowskazową należy skutecznie zabezpieczyć przed uszkodzeniem, wyposażyć w urządzenie do automatycznego zamykania u podstawy, a górny koniec należy przyłączyć do zbiornika powyżej poziomu maksymalnego napełnienia. Materiał, z którego wykonano rurki wodowskazowe nie może odkształcać się w normalnych temperaturach otoczenia. Rurki pomiarowe nie mogą mieć swoich zakończeń w pomieszczeniach załogi. Zakończenia rur pomiarowych w maszynowni lub kotłowni należy wyposażyć w odpowiednie urządzenia samozamykające.

Artykuł  8.07

Przechowywanie olejów używanych w systemach przenoszenia napędu, systemach sterowania i napędu oraz systemach grzewczych, przewody i osprzęt

1. Oleje używane w systemach przenoszenia napędu, systemach sterowania i napędu oraz systemach grzewczych należy przechowywać w zbiornikach stalowych będących integralną częścią kadłuba albo trwale do niego przytwierdzonych lub, jeśli wymaga tego rodzaj konstrukcji statku, wykonanych z innego, równoważnego pod względem ogniotrwałości materiału. Wymagań tych nie stosuje się do zbiorników o pojemności nie więcej niż 25 litrów. Takie zbiorniki olejowe nie mogą mieć wspólnych powierzchni odgraniczających ze zbiornikami wody pitnej.

2. Zbiorniki olejowe, jak również towarzyszące im przewody i inny osprzęt, należy rozmieścić i ułożyć w sposób uniemożliwiający niezamierzone przedostanie się oleju lub jego oparów do pomieszczeń statku.

3. Zbiorników takiego oleju nie można umieszczać przed grodzią zderzeniową.

4. Zbiorników oleju i ich obsad nie można umieszczać bezpośrednio nad maszynowniami ani przewodami odprowadzającymi gazy spalinowe.

5. Kryzy wlewów zbiorników takiego oleju muszą być wyraźnie oznakowane.

6. Przewody takiego oleju, ich złącza, uszczelki i osprzęt muszą być wykonane z materiałów zdolnych do wytrzymania obciążeń mechanicznych, chemicznych i cieplnych, na które mogą być narażone. Przewody te nie mogą podlegać żadnemu szkodliwemu oddziaływaniu ciepła i możliwa być musi ich kontrola na całej długości.

7. Zbiorniki takiego oleju należy zaopatrzyć w odpowiednie urządzenie do pomiaru objętości. Musi być możliwy odczyt urządzenia do pomiaru objętości aż do poziomu maksymalnego napełnienia. Rurkę wodowskazową należy skutecznie zabezpieczyć przed uszkodzeniem, wyposażyć w urządzenie do automatycznego zamykania u podstawy, a górny koniec należy przyłączyć do zbiornika powyżej poziomu maksymalnego napełnienia. Materiał, z którego wykonano rurki wodowskazowe, nie może odkształcać się w normalnych temperaturach otoczenia. Rurki pomiarowe nie mogą mieć swoich zakończeń w pomieszczeniach załogi. Zakończenia rur pomiarowych w maszynowni lub kotłowni należy wyposażyć w odpowiednie urządzenia samozamykające.

Artykuł  8.08

Systemy pomp zęzowych i odwadniania

1. Możliwe być musi wypompowanie wody z każdego przedziału wodoszczelnego osobno. Jednakże wymogu tego nie stosuje się do przedziałów wodoszczelnych, które zwykle w trakcie pracy są hermetycznie zamknięte.

2. Statki wymagające załogi należy wyposażyć w dwie niezależne pompy zęzowe, których nie wolno instalować w tym samym pomieszczeniu i z których przynajmniej jedna musi być napędzana silnikiem. Jednakże dla statków o mocy poniżej 225 kW lub nośności poniżej 350 t, lub statków nieprzeznaczonych do przewozu towarów o wyporności poniżej 250 m3, wystarczy jedna pompa, która może być uruchamiana ręcznie lub napędzana silnikiem.

Każda z wymaganych pomp musi nadawać się do użytku w każdym przedziale wodoszczelnym.

3. Minimalną wydajność Q1 pierwszej pompy zęzowej oblicza się według następującego wzoru:

d₁ oblicza się według wzoru:

Minimalną wydajność Q2 drugiej pompy zęzowej oblicza się według następującego wzoru:

d₂ oblicza się według wzoru:

Jednakże wartość d₂ nie musi być większa od wartości d₁.

Do obliczeń Q₂ za l przyjmuje się długość najdłuższego przedziału wodoszczelnego.

W tych wzorach:

l długość danego przedziału wodoszczelnego, w [m];

d₁ obliczeniowa wewnętrzna średnica głównej rury odwadniającej, w [mm];

d₂ obliczeniowa wewnętrzna średnica rury odgałęzionej, w [mm].

4. Tam, gdzie pompy zęzowe są połączone z systemem odwadniania, rury odwadniające powinny mieć średnicę wewnętrzną równą co najmniej d1 w mm, rury odgałęzione zaś równą co najmniej d2, w mm.

Jeśli statek jest krótszy niż 25 m, wartości d1 oraz d2 można obniżyć do 35 mm.

5. Dopuszcza się tylko samozasysające pompy zęzowe.

6. Dla każdego przedziału płaskodennego ponad 5 m szerokości potrzebne jest przynajmniej jedno urządzenie zasysające na każdej burcie.

7. Musi być możliwe odwadnianie skrajnika rufowego z maszynowni głównej za pomocą łatwo dostępnego, automatycznie zamykanego osprzętu.

8. Rury odgałęzione z poszczególnych przedziałów muszą być połączone z główną rurą odwadniającą poprzez zamykane zawory niezwrotne.

Przedziały lub inne przestrzenie, przeznaczone na balast, muszą być połączone z systemem odwadniającym wyłącznie poprzez proste urządzenie odcinające. Wymogu tego nie stosuje się do ładowni, które są przystosowane do przyjęcia balastu. Ładownie takie należy napełniać wodą balastową za pomocą rurociągu balastowego na stałe zainstalowanego i niezależnego od rur odwadniania, lub za pomocą rur odgałęźnych, które można przyłączyć do głównej rury odwadniającej rurami lub złączkami giętkimi. Nie dopuszcza się stosowania w tym celu zaworów wlotu wody umieszczonych w dnie ładowni.

9. Zęzy ładowni należy wyposażyć w urządzenia do pomiaru poziomu cieczy.

10. Tam, gdzie system odwadniania zawiera zainstalowane na stałe orurowanie, rury odwadniające w dnie zęz przeznaczone do wyciągania wody zaolejonej należy wyposażyć w zamknięcia zaplombowane przez komisję inspekcyjną. Liczbę i rozmieszczenie takich zamknięć należy wpisać do świadectwa wspólnotowego.

11. Zaryglowanie zamknięć należy uważać za ich zaplombowanie zgodnie z ust. 10. Klucz lub klucze do takich rygli tych zamknięć należy odpowiednio oznaczyć i przechowywać w oznaczonym i łatwo dostępnym miejscu w maszynowni.

Artykuł  8.09

Zbieranie wody zaolejonej i oleju przepracowanego

1. Możliwe być musi zbieranie na pokładzie wody zaolejonej w wyniku eksploatacji. Do tego celu służy zęza maszynowni.

2. W celu przechowywania olejów przepracowanych maszynownię należy wyposażyć w jeden lub kilka odbieralników o pojemności co najmniej 1,5 raza większej od ilości olejów przepracowanych z misek olejowych wszystkich zainstalowanych silników spalinowych oraz przekładni wraz z płynami hydraulicznymi ze zbiorników płynów hydraulicznych.

Króćce przyłączeniowe używane do opróżniania odbieralników muszą być zgodne z normą europejską EN 1305:1996.

3. Komisja inspekcyjna może zezwolić na odstępstwa od ust. 2 statkom poruszającym się wyłącznie na krótkich odcinkach.

Artykuł  8.10

Hałas emitowany przez statki

1. Hałas wytwarzany przez statek w ruchu, a w szczególności szmer ssania i hałas wydechu silników, należy tłumić poprzez zastosowanie odpowiednich urządzeń.

2. Hałas wytwarzany przez statek w ruchu nie może przekraczać 75 dB(A) w odległości 25 m w bok od burty statku.

3. Poza operacjami przeładunkowymi hałas wytwarzany przez statek stojący w miejscu nie może przekraczać 65 dB(A) w odległości 25 m w bok od burty statku.

ROZDZIAŁ  8a ⁴⁵

EMISJA ZANIECZYSZCZEŃ GAZOWYCH I PYŁOWYCH Z SILNIKÓW WYSOKOPRĘŻNYCH

Artykuł 8a.01

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

1) "silnik" oznacza silnik pracujący na zasadzie zapłonu samoczynnego (silnik wysokoprężny);

1a) "silnik napędowy" oznacza silnik do napędu statku pływającego po śródlądowych drogach wodnych, zgodnie z definicją w art. 2 dyrektywy 97/68/WE⁽²⁾;

1b) "silnik pomocniczy" oznacza silnik do innych zastosowań niż napęd jednostki;

1c) "silnik zamienny" oznacza używany silnik, po kapitalnym remoncie, który ma zastąpić aktualnie używany silnik, o takiej samej konstrukcji (silnik rzędowy lub silnik widlasty) jak wymieniany silnik, o tej samej liczbie cylindrów oraz mocy i prędkości nieróżniących się o więcej niż 10 % od mocy i prędkości wymienianego silnika;

2) "homologacja typu" oznacza procedurę, określoną w art. 2 tiret drugie dyrektywy 97/68/WE z późniejszymi zmianami, na mocy której państwa członkowskie stwierdzają, że typ silnika lub rodzina silników, w odniesieniu do emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych z silnika(-ów), spełnia odpowiednie wymagania techniczne;

3) "kontrola instalacyjna" oznacza procedurę, na mocy której właściwy organ upewnia się, że nawet w przypadku gdy silnik zamontowany na jednostce został po wydaniu homologacji typu zmodyfikowany lub przystosowany w zakresie emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych, nadal spełnia on wymagania techniczne niniejszego rozdziału;

4) "kontrola okresowa" oznacza procedurę, na mocy której właściwy organ upewnia się, że nawet w przypadku gdy silnik jednostki został po kontroli instalacyjnej zmodyfikowany lub przystosowany w zakresie emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych, nadal spełnia on wymagania techniczne niniejszego rozdziału;

5) "kontrola specjalna" oznacza procedurę, na mocy której właściwy organ upewnia się, że po każdej istotnej modyfikacji silnika jednostki w zakresie emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych nadal spełnia on wymagania techniczne niniejszego rozdziału;

6) (skreślony);

7) "rodzina silników" oznacza grupę silników wydzieloną przez producenta, co do których, ze względu na ich konstrukcję, oczekuje się podobnej charakterystyki emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych, zgodnie z art. 2 tiret czwarte dyrektywy 97/68/WE z późniejszymi zmianami, i które spełniają wymagania określone w art. 8a.03;

8) (skreślony);

9) (skreślony);

10) (skreślony);

11) "producent", zgodnie z art. 2 dyrektywy 97/68/WE z późniejszymi zmianami, oznacza osobę lub organ odpowiedzialne przed organem udzielającymi homologacji typu za wszystkie aspekty procesu homologacji typu i za zapewnienie zgodności produkcji. Nie jest istotne, czy osoba lub organ są bezpośrednio zaangażowane we wszystkie etapy budowy silnika;

12) (skreślony);

13) (skreślony);

14) (skreślony);

15) (skreślony);

16) "protokół parametrów silnika" oznacza dokument zgodny z załącznikiem V, w którym prawidłowo zapisano wszystkie parametry, wraz ze zmianami, silnika, łącznie z jego częściami i ustawieniami, mające wpływ na poziom emisji zanieczyszczeń gazowych i pyłowych;

17) "instrukcje producenta silnika dotyczące monitorowania części i parametrów silnika istotnych w zakresie emisji spalin" oznaczają dokument wydany na potrzeby przeprowadzenia kontroli instalacyjnej oraz kontroli okresowych i specjalnych.

Artykuł 8a.02

Przepisy ogólne

1. Nie naruszając wymagań dyrektywy 97/68/WE, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do wszystkich silników o mocy znamionowej powyżej 19 kW zainstalowanych na statkach żeglugi śródlądowej lub w urządzeniach znajdujących się na pokładzie takiego statku.

2. Silniki te spełniają wymagania dyrektywy 97/68/WE.

3. Zgodność z wartościami granicznymi emisji spalin dla danego etapu określa się na podstawie homologacji typu zgodnie z art. 8a.03.

4. Kontrole instalacyjne:

a) Po zamontowaniu silnika na pokładzie, lecz przed jego oddaniem do eksploatacji, przeprowadza się kontrolę instalacyjną. Kontrola ta, która stanowi część inspekcji początkowej statku lub inspekcji specjalnej związanej z zainstalowaniem przedmiotowego silnika, skutkuje zarejestrowaniem silnika w świadectwie wspólnotowym, które ma być wydane po raz pierwszy, lub zmianą istniejącego świadectwa wspólnotowego.

b) Komisja inspekcyjna może odstąpić od kontroli instalacyjnej zgodnie z lit. a), jeśli silnik o mocy znamionowej PN poniżej 130 kW jest wymieniany na silnik objęty tą samą homologacją typu. Jako warunek wstępny właściciel statku lub jego pełnomocnik muszą zawiadomić komisję inspekcyjną o wymianie silnika i przedłożyć kopię dokumentu homologacji typu oraz podać numer identyfikacyjny nowo zamontowanego silnika. Komisja inspekcyjna dokonuje odpowiednich zmian w świadectwie wspólnotowym (zob. pole 52).

5. Kontrole okresowe silnika przeprowadza się w ramach inspekcji okresowej zgodnie z art. 2.09.

6. Po każdej istotnej modyfikacji silnika, która może mieć wpływ na emisję zanieczyszczeń gazowych i pyłowych z silnika, bezwzględnie należy przeprowadzić kontrolę specjalną.

6a. Wyniki kontroli, o których mowa w art. 8a.02 ust. 4-6, zapisuje się w protokole parametrów silnika.

7. Komisja inspekcyjna podaje w świadectwie wspólnotowym, w polu 52, numery homologacji typu i numery identyfikacyjne wszystkich silników, które są zamontowane na pokładzie statku i które podlegają wymaganiom niniejszego rozdziału. W przypadku silników objętych art. 9 ust. 4 lit. a) dyrektywy 97/68/WE wystarczy numer identyfikacyjny.

8. W celu wykonania zadań wynikających z niniejszego rozdziału właściwy organ może zatrudnić służby techniczne.

Artykuł 8a.03

Uznane homologacje typu

1. Uznaje się poniższe homologacje typu, pod warunkiem że zastosowanie silnika objęte jest odpowiednią homologacją typu:

a) homologacje typu zgodnie z dyrektywą 97/68/WE;

b) homologacje typu, które zgodnie z dyrektywą 97/68/WE⁽³⁾ uznaje się za równoważne.

2. Dla każdego silnika z homologacją typu na pokładzie muszą znajdować się następujące dokumenty lub ich kopie:

a) dokument homologacji typu;

b) instrukcje producenta silnika dotyczące monitorowania części i parametrów silnika istotnych w zakresie emisji spalin;

c) protokół parametrów silnika.

Artykuł 8a.04

Kontrola instalacyjna oraz kontrole okresowe i specjalne

1. W trakcie kontroli instalacyjnej zgodnie z art. 8a.02 ust. 4 oraz w trakcie kontroli okresowych zgodnie z art. 8a.02 ust. 5 i kontroli specjalnych zgodnie z art. 8a.02 ust. 6, właściwy organ sprawdza aktualny stan silnika w zakresie części, regulacji i parametrów podanych w instrukcjach zgodnie z art. 8a.01 ust. 17.

Jeśli organ ten stwierdzi niezgodność silnika z homologowanym typem silnika lub homologowaną rodziną silników, może:

a) zażądać

aa) podjęcia działań mających na celu przywrócenie zgodności;

bb) odpowiednich zmian w dokumencie homologacji typu; lub

b) zlecić przeprowadzenie pomiarów rzeczywistej emisji.

W przypadku nieprzywrócenia zgodności silnika lub wobec braku odpowiednich zmian w dokumencie homologacji typu, lub w przypadku gdy pomiary wskazują brak zgodności z wartościami granicznymi emisji, właściwy organ odmawia wydania świadectwa wspólnotowego lub cofa wszelkie świadectwo wspólnotowe wydane wcześniej.

2. W przypadku silników z systemami obróbki gazów spalinowych, w ramach kontroli instalacyjnej oraz kontroli okresowych lub specjalnych przeprowadza się badania w celu ustalenia, czy systemy te działają prawidłowo.

3. Kontrole, o których mowa w ust. 1, przeprowadza się na podstawie instrukcji producenta silnika dotyczących monitorowania części i parametrów silnika istotnych w zakresie emisji spalin. Instrukcje, które opracowuje producent, a właściwy organ zatwierdza, określają istotne ze względu na emisję spalin części, a także regulacje i parametry, na podstawie których można ocenić ciągłą zgodność z wartościami granicznymi emisji spalin. Instrukcja zawiera przynajmniej następujące dane:

a) typ silnika oraz, w razie konieczności, rodzinę silników wraz z podaną mocą znamionową i prędkością znamionową;

b) wykaz części i parametrów silnika istotnych ze względu na emisję spalin;

c) jednoznaczne cechy pozwalające zidentyfikować dopuszczone części, które są istotne ze względu na emisję spalin (np. numery umieszczone na częściach);

d) parametry silnika istotne ze względu na emisję spalin, takie jak zakresy ustawień dla wtrysku, dopuszczalna temperatura wody chłodzącej, maksymalne ciśnienie wsteczne spalin itp.

W przypadku silników wyposażonych w systemy obróbki gazów spalinowych instrukcja zawiera także procedury pozwalające sprawdzić, czy systemy obróbki gazów spalinowych działają prawidłowo.

4. Instalacja silników na jednostce zgodna jest z ograniczeniami podanymi w zakresie homologacji typu. Ponadto wlot pod ciśnieniem oraz ciśnienie wsteczne spalin nie przekraczają wartości podanych dla homologowanego silnika.

5. Jeśli silniki zainstalowane na pokładzie należą do rodziny silników, nie można dokonywać żadnych regulacji lub modyfikacji, które mogłyby niekorzystnie wpłynąć na emisję spalin i zanieczyszczeń lub które wykraczają poza przewidziany zakres regulacji.

6. Jeśli konieczne jest dokonanie regulacji lub modyfikacji silnika po jego homologacji, powinny one zostać dokładnie zarejestrowane w protokole parametrów silnika.

7. Jeśli kontrole instalacyjne i okresowe wskazują, że silniki zainstalowane na pokładzie, w odniesieniu do ich parametrów, części i zmiennych cech, odpowiadają specyfikacji podanej w instrukcjach zgodnie z art. 8a.01 ust. 17, można uznać, że emisja spalin i zanieczyszczeń z silników także spełnia podstawowe wartości graniczne.

8. Jeśli silnik uzyskał homologację typu, właściwy organ może, według własnego uznania, ograniczyć kontrolę instalacyjną lub kontrolę okresową zgodnie z niniejszymi przepisami. Przeprowadza się jednak pełną kontrolę w odniesieniu do przynajmniej jednego cylindra lub jednego silnika z rodziny silników i można ją ograniczyć jedynie w przypadku, gdy istnieją powody, by sądzić, że wszystkie pozostałe cylindry lub silniki zachowują się podobnie do badanego cylindra lub silnika.

Artykuł 8a.05

Służby techniczne

1. Służby techniczne spełniają europejską normę w zakresie ogólnych wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących (EN ISO/IEC 17025:2000), z uwzględnieniem następujących warunków:

a) producenci silników nie mogą być uznani za służby techniczne;

b) do celów niniejszego rozdziału służba techniczna może, za zgodą właściwego organu, korzystać z urządzeń poza własnym laboratorium badawczym;

c) na wniosek właściwego organu służby techniczne wykazują, iż są uprawnione do wykonywania na terytorium Unii Europejskiej działalności opisanej w niniejszym ustępie;

d) służby krajów trzecich mogą zostać notyfikowane jako uznane służby techniczne jedynie w ramach umowy dwustronnej lub wielostronnej między Unią Europejską a danym krajem trzecim.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji nazwy i adresy służb technicznych, które, wraz z ich krajowym właściwym organem, odpowiadają za stosowanie przepisów niniejszego rozdziału. Komisja przekazuje te informacje państwom członkowskim.

ROZDZIAŁ  9

URZĄDZENIA ELEKTRYCZNE

Artykuł  9.01

Postanowienia ogólne

1. Części instalacji, dla których nie ma szczegółowych wymagań, mają zadowalający poziom bezpieczeństwa, jeżeli zostały wyprodukowane zgodnie z obowiązującą normą europejską lub z wymaganiami uprawnionej instytucji klasyfikacyjnej.

Wymagane dokumenty należy przedłożyć komisji inspekcyjnej.

2. Poniższe dokumenty wizowane przez komisję inspekcyjną należy przechowywać na pokładzie:

a) orientacyjne schematy dotyczące kompletnej instalacji elektrycznej;

b) schematy głównej i awaryjnej tablicy rozdzielczej oraz rozdzielni z najistotniejszymi danymi technicznymi, takimi jak natężenie prądu znamionowego urządzeń zabezpieczających, przyrządy rozdzielcze;

c) dane dotyczące mocy eksploatowanych urządzeń elektrycznych;

d) rodzaje kabli z podaniem ich przekrojów.

Dokumenty te nie muszą być przechowywane na pokładzie statków bezzałogowych, lecz muszą być przez cały czas dostępne u armatora.

3. Urządzenia muszą być dostosowane do stałych przechyłów do 15 ° oraz temperatury otoczenia wewnątrz statku pomiędzy 0 °C i +40 °C, a na pokładzie pomiędzy -20 °C i +40 °C. Urządzenia muszą w tym zakresie funkcjonować bez zarzutu.

4. Sprzęt elektryczny i elektroniczny oraz urządzenia muszą być całkowicie dostępne i łatwe w konserwacji.

Artykuł  9.02

Systemy zasilania w energię

1. Na system zasilania w energię statków z instalacją elektryczną muszą zasadniczo składać się co najmniej dwa źródła energii, aby w przypadku awarii jednego z nich drugie źródło mogło dostarczyć moc odbiornikom potrzebnym do bezpiecznej nawigacji przez co najmniej 30 minut.

2. Bilans mocy stanowi dowód wystarczającego pomiaru zasilania w energię. Można przy tym uwzględnić odpowiedni współczynnik równoczesności.

3. Artykuł 6.04 stosuje się do źródeł zasilania urządzeń sterowych niezależnie od ust. 1.

Artykuł  9.03

Zabezpieczenie przed dotykiem, przedostaniem się ciał obcych oraz wody

Rodzaje minimalnych zabezpieczeń części stałych instalacji muszą odpowiadać miejscu ich przeznaczenia zgodnie z poniższą tabelą:

Miejsce przeznaczenia	Rodzaj minimalnego zabezpieczenia (zgodnie z normą IEC publ. 60529: 1992)
	Generatory	Silniki	Transformatory	Tablice rozdzielcze rozdzielnice przyrządy rozdzielcze	Materiał instalacyjny	Sprzęt oświetleniowy
Pomieszczenia eksploatacyjne, maszynownie, sterownie	IP 22	IP 22	(2)IP 22	(1)(2)IP 22	IP 44	IP 22
Ładownie					IP 55	IP 55
Pomieszczenia na akumulatory i magazyny farb						IP 44 u. (Przykład)(3)
Wolny pokład i stanowiska sterownicze		IP 55		IP 55	IP 55	IP 55
Sterówka zamknięta		IP 22	IP 22	IP 22	IP 22	IP 22
Pomieszczenia załogi oprócz pomieszczeń sanitarnych i wilgotnych				IP 22	IP 20	IP 20
Pomieszczenia sanitarne i wilgotne		IP 44	IP 44	IP 44	IP 55	IP 44
(1) Jeśli urządzenia emitują dużą ilość ciepła: IP 12.
(2) Jeśli samo urządzenie nie zapewnia tego rodzaju zabezpieczenia, wówczas miejsce przeznaczenia musi spełniać warunki tego zabezpieczenia określone na tabliczce.
(3) Urządzenie elektryczne o potwierdzonej klasie bezpieczeństwa zgodnie z a) normami europejskimi EN 50014: 1997; 50015: 1998; 50016: 2002; 50017: 1998; 50018: 2000; 50019: 2000 i 50020: 2002; lub b) publikacją IEC- 60079, zgodnie z wersją obowiązującą w dniu 1 października 2003 r.

Artykuł  9.04

Zabezpieczenie przeciwwybuchowe

W pomieszczeniach, gdzie mogą zbierać się gazy wybuchowe lub ich mieszanki (jak akumulatorownia lub pomieszczenia do przechowywania łatwo zapalnych materiałów), można instalować tylko przeciwwybuchowy sprzęt elektryczny (z potwierdzonym bezpieczeństwem). W tych miejscach nie można instalować żadnych przełączników światła czy innych urządzeń elektrycznych. Zabezpieczenie przeciwwybuchowe musi uwzględniać właściwości potencjalnych gazów wybuchowych lub ich mieszanek (grupa wybuchowa, klasa temperatury).

Artykuł  9.05

Uziemienie ochronne

1. Uziemienie ochronne jest wymagane w przypadku urządzeń pod napięciem powyżej 50 V.

2. Nieprzeznaczone do pracy pod napięciem części metalowe, z którymi pracownicy mogą mieć kontakt dotykowy, jak ramy i obudowy maszyn, urządzeń i oświetlenia muszą mieć odrębne uziemienie, o ile poprzez rodzaj montażu nie są połączone przewodząco z kadłubem statku.

3. Obudowy ruchomych odbiorników i przenośnych urządzeń elektrycznych muszą być uziemione za pomocą dodatkowego, nieprzewodzącego prądu przewodu ochronnego znajdującego się w kablu przyłączeniowym.

Przepis ten nie obowiązuje przy zastosowaniu transformatorów ochronno-rozdzielczych lub urządzeń z izolacją ochronną (podwójną izolacją).

4. Przekrój poprzeczny przewodów uziemiających musi odpowiadać co najmniej danym w poniższej tabeli:

Przekrój przewodów zewnętrznych [mm2]	Minimalny przekrój przewodów uziemiających
	w kablach izolowanych [mm2]	położone osobno [mm2]
0,5-4	taki jak dla przewodów zewnętrznych	4
5-16	taki jak dla przewodów zewnętrznych	taki jak dla przewodów zewnętrznych
17-35	16	16
36-120	połowa przekroju przewodu zewnętrznego	połowa przekroju przewodu zewnętrznego
powyżej 120	70	70

Artykuł  9.06

Dopuszczalne maksymalne napięcia

1. Napięcia nie mogą przekraczać następujących wartości:

Rodzaj instalacji	Dopuszczalne maksymalne napięcie
	Prąd stały	Prąd przemienny	Prąd trójfazowy
a. Instalacje mocy i grzewcze, włącznie z gniazdkami ogólnego zastosowania	250 V	250 V	500 V
b. Komunikacja świetlna, urządzenia do przekazywania informacji i rozkazów, włącznie z gniazdkami ogólnego zastosowania	250 V	250 V	-
c Gniazdka do zasilania przenośnych urządzeń stosowanych na otwartym pokładzie lub w wąskich lub wilgotnych metalowych pomieszczeniach, oprócz kotłów i zbiorników.
1. Ogólnie 50 V(1)	50 V(1)	-
2. Gdzie transformator ochronny lub rozdzielczy zasila tylko jedno urządzenie	-	250 V(2)	-
3. Gdzie stosuje się urządzenia z izolacją ochronną (podwójna izolacją)	250 V	250 V	-
4. Gdzie stosuje się wyłączniki zabezpieczające przed prądem uszkodzeniowym ≤ Ü 30 mA	-	250 V	500 V
d. Przenośne urządzenia elektryczne, takie jak wyposażenie elektryczne pojemników, silników, dmuchaw i przenośnych pomp, które nie są przemieszczane w trakcie swojej pracy oraz których części przewodzące narażone na dotyk są uziemione za pomocą dodatkowego przewodu znajdującego się w kablu instalacyjnym i które, oprócz przewodu uziemiającego, mają kontakt z kadłubem poprzez swoje położenie lub dodatkowy przewód	250 V	250 V	500 V
e. Gniazdka do zasilania przenośnych urządzeń stosowanych w kotłach i zbiornikach	50 V(1)	50 V(1)	-
(1) Jeśli napięcie pochodzi z sieci o wyższym poziomie napięcia, wówczas należy zastosować separację galwaniczną (transformator bezpieczeństwa).
(2) Obwód wtórny musi być izolowany od masy na wszystkich biegunach.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, przy stosowaniu niezbędnych środków ochronnych dopuszczalne jest wyższe napięcie:

a) dla urządzeń elektrycznych, których parametry tego wymagają;

b) dla specjalnych instalacji pokładowych, jak urządzenia radiowe i zapłonowe.

Artykuł  9.07

Systemy rozdzielcze

1. Dla prądu stałego i jednofazowego prądu przemiennego dozwolone są następujące systemy rozdzielcze:

a) przewody dwużyłowe z jedną żyłą uziemioną (L1/N/PE);

b) przewody jednożyłowe oparte na zasadzie przewodu powrotnego z kadłuba, tylko dla urządzeń lokalnych (np. rozruszniki silników spalinowych, antykorozyjne zabezpieczenia katodowe) (L1/PEN);

c) przewody dwużyłowe izolowane od kadłuba (L1/L2/PE).

2. Dla trójfazowego prądu przemiennego dozwolone są następujące systemy rozdzielcze:

a) przewody czterożyłowe z uziemieniem punktu zerowego, nie stosuje się zasady przewodu powrotnego z kadłuba (L1/L2/L3/N/PE) = (sieć TN-S) lub (sieć TT);

b) przewody trójżyłowe izolowane od kadłuba (Ll/L2/L3/PE) = (sieć IT);

c) przewody trójżyłowe z uziemieniem punktu zerowego, nie stosuje się zasady przewodu powrotnego z kadłuba (L1/L2/L3/PEN) = (sieć TN-S) lub (sieć TT); nie są dozwolone jednak dla obwodów końcowych (L1/L2/L3/PEN).

3. Komisja inspekcyjna może pozwolić na stosowanie innych systemów.

Artykuł  9.08

Połączenie z siecią lądową lub innymi sieciami zewnętrznymi

1. Doprowadzenia z sieci lądowych lub innych sieci zewnętrznych do urządzeń sieci pokładowej muszą być na stałe połączone ze statkiem poprzez trwale zainstalowane przyłącza lub urządzenia wtykowe. Przyłącza kabli nie mogą być poddane obciążeniu rozciągającemu.

2. Kadłub musi być skutecznie uziemiony, gdy napięcie przyłączeniowe przekracza 50 V. Przyłącza uziemiające muszą być specjalnie oznakowane.

3. Rozdzielnie przyłączy muszą zagwarantować niedopuszczenie do jednoczesnego działania generatorów sieci pokładowej i sieci lądowej lub innej sieci zewnętrznej. Krótkotrwałe równoległe działanie dwóch systemów w celu przełączenia bez przerw w dostawie napięcia jest dozwolone.

4. Przyłącze musi być zabezpieczone przed zwarciem i przeciążeniem.

5. Główna tablica rozdzielcza musi wskazywać, czy przyłącze jest pod napięciem.

6. Wymagane zainstalowanie urządzeń wskazujących ma na celu umożliwienie porównania biegunowości przy prądzie stałym, a przy prądzie trójfazowym kolejności faz przyłącza z przyłączem sieci pokładowej.

7. Tabliczka informacyjna przy przyłączu musi wskazywać:

a) środki niezbędne do wykonania przyłącza;

b) rodzaj prądu i napięcie znamionowe, a dla prądu zmiennego dodatkowo częstotliwość.

Artykuł  9.09

Przekazywanie prądu innym jednostkom

1. W razie przekazywania prądu innym jednostkom należy użyć odrębnego urządzenia przyłączeniowego. Jeżeli do dostarczania prądu na inną jednostkę wykorzystuje się urządzenia wtykowe dla prądu znamionowego powyżej 16 A, wówczas należy zapewnić takie urządzenia (jak przełączniki czy blokady), które umożliwiają wykonanie lub rozłączenie połączenia w stanie bezprądowym.

2. Przyłącza kabli nie mogą być poddane obciążeniu rozciągającemu.

3. Przepisy art. 9.08 ust. 3-7 stosuje się odpowiednio.

Artykuł  9.10

Generatory i silniki

1. Generatory, silniki i skrzynki zaciskowe muszą być dostępne w celu inspekcji, pomiarów i napraw. Rodzaj ochrony musi odpowiadać ich miejscu przeznaczenia (patrz: art. 9.03).

2. Generatory napędzane silnikiem głównym, wałem śrubowym lub zestawem pomocniczym przeznaczonym do innych celów muszą być zaprojektowane z uwzględnieniem prędkości obrotowych, które mogą występować przy ich normalnym działaniu.

Artykuł  9.11

Akumulatory

1. Akumulatory muszą być dostępne i tak rozmieszczone, aby nie przesuwały się przy ruchach jednostki. Nie należy umieszczać ich w miejscach, gdzie narażone będą na nadmierne gorąco, skrajne zimno, bryzgi wody lub opary.

Nie można ich montować w sterówkach, pomieszczeniach załogi i ładowniach. Tego wymogu nie stosuje się do akumulatorów urządzeń przenośnych lub akumulatorów wymagających mocy ładowania poniżej 0,2 kW.

2. Akumulatory wymagające mocy ładowania powyżej 2,0 kW (obliczonej na podstawie maksymalnego prądu ładowania i napięcia znamionowego akumulatora, przy uwzględnieniu właściwości krzywej ładowania urządzenia ładującego) muszą być ustawione w specjalnym pomieszczeniu. Dla akumulatorów umieszczonych na pokładzie wystarczające będzie ich zamknięcie w jednej z szaf.

Akumulatory wymagające mocy ładowania do 2,0 kW mogą być zamontowane w jednej z szaf lub skrzyni znajdujących się także pod pokładem. Akumulatory mogą także stać w maszynowni lub jakimkolwiek innym dobrze wentylowanym pomieszczeniu, pod warunkiem że są one zabezpieczone przed spadającymi przedmiotami i kapiącą wodą.

3. Zamknięte pomieszczenia, szafki lub skrzynie, a także półki i inne elementy konstrukcyjne przeznaczone na akumulatory muszą być zabezpieczone przed szkodliwym działaniem elektrolitów.

4. Dla akumulatorów zamontowanych w zamkniętym pomieszczeniu, szafie lub skrzyni należy zapewnić skuteczną wentylację tych miejsc. Wymuszoną wentylację należy zapewnić dla akumulatorów niklowo-kadmowych wymagających mocy ładowania powyżej 2 kW oraz dla akumulatorów ołowiowo-kwasowych wymagających mocy ładowania powyżej 3 kW.

Powietrze zasilające musi wchodzić od dołu, a zużyte wychodzić górą, tak aby zapewnić całkowite odprowadzenie gazów.

Przewody wentylacyjne nie mogą mieścić w sobie urządzeń, które mogą zakłócić wolny przepływ powietrza, jak np. zasuwy zamykającej.

5. Wymagana przepustowość powietrza (Q) obliczana jest według następującego wzoru:

Q = 0,11 I n [m³/h]

gdzie:

I = ¼ maksymalnego prądu, w [A], dostarczanego przez urządzenie ładujące;

n = liczba ogniw.

Gdy sieć pokładowa zawiera akumulatory buforowe, komisja inspekcyjna może zaakceptować inne metody obliczeniowe przepustowości uwzględniające krzywą ładowania urządzenia ładującego, pod warunkiem że te metody oparte są na postanowieniach uprawnionej instytucji klasyfikacyjnej lub odpowiednich normach.

6. Przy naturalnej wentylacji przekrój poprzeczny kanałów wentylacyjnych musi być wystarczający dla wymaganej przepustowości powietrza opartej na prędkości przepływu powietrza 0,5 m/s. Jednak dla akumulatorów ołowiowo-kwasowych przekrój poprzeczny powinien wynosić co najmniej 80 cm2, a dla akumulatorów niklowo-kadmowych 120 cm2.

7. Przy wymuszonej wentylacji należy zainstalować wentylator - najlepiej wyciągowy - którego silnik nie może być umieszczony w strumieniu gazu lub powietrza.

Konstrukcja wentylatorów nie może dopuścić do powstawania iskier przy zetknięciu śmigła i obudowy wentylatora oraz musi zapobiegać wyładowaniom elektrostatycznym.

8. Na drzwiach lub pokrywach akumulatorowni, szaf lub skrzyń zawierających akumulatory należy umieścić, zgodnie z rys. 2 załącznika I, piktogram o średnicy 10 cm o treści "Zakaz używania ognia, otwartego płomienia i palenia tytoniu".

Artykuł  9.12

Rozdzielnie

1. Tablice rozdzielcze

a) Urządzenia, przełączniki, bezpieczniki i instrumenty na tablicach rozdzielczych muszą być rozmieszczone przejrzyście i być dostępne w celu ich konserwacji i naprawy.

Listwy zaciskowe przeznaczone do napięć do 50 V oraz powyżej 50 V muszą być odpowiednio oznaczone i umieszczone oddzielnie.

b) Na tablicach rozdzielczych należy umieścić tabliczki opisowe określające obwód wszystkich przełączników i urządzeń.

Należy określić nominalny prąd w amperach i obwód bezpieczników.

c) Jeśli urządzenia o napięciu roboczym większym niż 50 V są zainstalowane za drzwiami, ich elementy przewodzące muszą być zabezpieczone przed niezamierzonym dotykiem, w przypadku gdy drzwi są otwarte.

d) Tablice rozdzielcze muszą być wykonane z materiałów o odpowiedniej wytrzymałości mechanicznej, trwałych, wstrzymujących płomień i samogaszących oraz nie mogą być higroskopijne.

e) Jeżeli w elektryczne tablice rozdzielcze wbudowane są wkładki bezpiecznikowe NH, wówczas należy w pobliżu tablic zapewnić osprzęt i ochronne wyposażenie osobiste do wyciągania i zakładania tych wkładek.

2. Przełączniki, urządzenia ochronne

a) Obwody generatorów i obwody odbiorników energii muszą być zabezpieczone przed zwarciem i przeciążeniem wszystkich nieuziemionych przewodów. W tym celu można zastosować bezpieczniki topikowe lub urządzenia wyłączające, które reagują na zwarcie lub przeciążenie.

Obwody zasilające silniki elektryczne urządzeń sterowych i obwody je kontrolujące muszą być zabezpieczone jedynie przed zwarciem. Jeżeli obwód zawiera termiczne wyłączniki, powinny być one wyzerowane lub ustawione na wartość nie mniejszą niż dwukrotna wartość nominalnego prądu w amperach.

b) Przełączniki obciążenia i mocy muszą znajdować się przy mocy wyjściowej głównej tablicy rozdzielczej do obwodów pobierających moc i pracujących przy natężeniu powyżej 16 A.

c) Urządzenia pobierające moc do napędu statku, urządzeń sterowych, wskaźników pozycji steru, systemu nawigacji i bezpieczeństwa oraz urządzenia pobierające moc o natężeniu nominalnym powyżej 16 A muszą być zasilane oddzielnymi obwodami.

d) Obwody urządzeń pobierających moc wymaganą do napędu i manewrowania statkiem muszą być zasilane bezpośrednio z głównej tablicy rozdzielczej.

e) Przyrządy rozdzielcze muszą być wybrane w oparciu o nominalne natężenie w amperach, wytrzymałość termiczną i dynamiczną oraz zdolność wyłączania. Przełączniki muszą jednocześnie odłączyć wszystkie czynne przewody. Pozycja przełącznika musi być łatwa do określenia.

f) Wkładki bezpiecznikowe muszą posiadać zamkniętą przestrzeń topikową i być zbudowane z materiału ceramicznego lub równoważnego. Należy zapewnić możliwość wymiany bezpieczników bez ryzyka dotyku obsługującego.

3. Urządzenia pomiarowe i monitorujące

a) Generatory, akumulatory i obwody rozdzielcze muszą być wyposażone w urządzenia pomiarowe i monitorujące tam, gdzie jest to wymagane w celu bezpiecznego działania instalacji.

b) Nieuziemione sieci o napięciu wyższym niż 50 V powinny zawierać urządzenie monitorujące doziemienie z alarmem wizualnym i dźwiękowym. W przypadku urządzeń wtórnych, jak obwody kontrolujące, można odstąpić od stosowania urządzenia monitorującego doziemienie.

4. Rozmieszczenie tablic rozdzielczych

a) Tablice rozdzielcze muszą znajdować się w dostępnych i dobrze wentylowanych pomieszczeniach oraz muszą być zabezpieczone przed działaniem wody i uszkodzeniami mechanicznymi.

Rozmieszczenie przewodów rurowych i kanałów powietrznych nie może stwarzać zagrożenia dla tablic rozdzielczych w przypadku przecieku. Jeżeli instalacja rur blisko tablic rozdzielczych jest nieunikniona, w pobliżu nie mogą znajdować się odłączane złączki.

b) Szafy i wnęki, gdzie znajdują się niezabezpieczone przyrządy rozdzielcze, muszą być wykonane z materiału wstrzymującego płomień lub zabezpieczone powłoką metalową lub inną powłoką ognioodporną.

c) Gdy napięcie przekracza 50 V, przed tablicą rozdzielczą musi znajdować się izolacyjna krata lub chodnik.

Artykuł  9.13

Wyłączniki awaryjne

Wyłączniki awaryjne palników olejowych, pomp paliwowych, separatorów paliwa i wentylatorów w maszynowni muszą być umieszczone w centralnym miejscu na zewnątrz pomieszczeń, gdzie znajdują się urządzenia.

Artykuł  9.14

Materiał instalacyjny

1. Króćce przyłączeniowe urządzeń muszą być odpowiednio wymierzone i dopasowane do przyłączanych kabli.

2. Należy wykluczyć możliwość pomylenia gniazd wtykowych systemów rozdzielczych o różnym napięciu lub częstotliwości.

3. Przełączniki muszą jednocześnie wyłączać wszystkie nieuziemione przewody w danym obwodzie. W sieciach nieuziemionych dozwolone są jednak jednobiegunowe przełączniki w obwodach oświetleniowych w pomieszczeniach załogi, oprócz pralni, łazienek, umywalni i innych pomieszczeń wilgotnych.

4. Przy natężeniu prądu powyżej 16 A gniazda wtykowe muszą być zablokowane przełącznikiem w sposób uniemożliwiający wetknięcie lub wyciągnięcie wtyczki pod prądem.

Artykuł  9.15

Kable

1. Kable muszą wstrzymywać płomień, być samogaszące i odporne na działanie wody i oleju.

W pomieszczeniach załogi można stosować inne kable, pod warunkiem że są one skutecznie zabezpieczone, wstrzymują płomień i są samogaszące.

Celem stwierdzenia wlaściwości wstrzymywania płomienia przez kable elektryczne, należy skonsultować następujące pozycje:

a) publikacje 60332-1:1993, 60332-3:2000 Międzynarodowej Komisji Elektrotechnicznej (IEC); oraz

b) równoważne przepisy danego Państwa Członkowskiego.

2. Żyły kabli stosowanych w instalacjach elektroenergetycznych i oświetleniowych powinny mieć minimalny przekrój 1,5 mm2.

3. Metalowe zbrojenia, osłony i powłoki kabli nie mogą być stosowane w eksploatacji jako przewody lub przewody uziemiające.

4. Metalowe osłony i powłoki kabli w instalacjach elektroenergetycznych oraz oświetleniowych muszą być uziemione co najmniej na jednym końcu.

5. Pomiar przekroju poprzecznego przewodów powinien uwzględniać ich maksymalną dopuszczalną temperaturę końcową (obciążalność prądową) i dopuszczalny spadek napięcia. Spadek napięcia między główną tablicą rozdzielczą a najmniej korzystnym punktem instalacji nie powinien, w odniesieniu do napięcia nominalnego, przekraczać 5 % dla instalacji oświetleniowej i 7 % dla siły i ogrzewania.

6. Kable muszą być zabezpieczone przed uszkodzeniami mechanicznymi.

7. Zamocowanie kabli musi uniemożliwić przekroczenie zakresu dopuszczalnych wartości obciążenia rozciągającego.

8. Przepusty kabli przechodzących przez grodzie lub pokłady nie mogą mieć wpływu na ich mechaniczną odporność, szczelność i ognioodporność.

9. 46 Zakończenia i złącza wszystkich przewodów powinny być tak wykonane, aby zachować ich pierwotne właściwości elektryczne, mechaniczne, nierozprzestrzeniające płomienia i, tam gdzie to konieczne, ognioodporne. Liczba złączy przewodów powinna być ograniczona do minimum.

10. Kable podłączone do ruchomych sterówek muszą być odpowiednio elastyczne, posiadać izolację odpowiednią do wahań temperatury do -20 °C i muszą być odporne w szczególności na działanie oparów, promieni ultrafioletowych i ozonu.

Artykuł  9.16

Instalacje oświetleniowe

1. Urządzenia oświetleniowe muszą być tak zainstalowane, aby ciepło przez nie emitowane nie mogło spowodować zapłonu znajdujących się w pobliżu łatwopalnych przedmiotów lub elementów.

2. Na otwartym pokładzie instalacja urządzeń oświetleniowych nie może utrudniać rozpoznania świateł nawigacyjnych.

3. Zainstalowanie co najmniej dwóch urządzeń oświetleniowych w maszynowni lub kotłowni wymaga ich zasilania co najmniej dwoma różnymi obwodami. Wymóg ten stosuje się także do miejsc, gdzie znajdują się urządzenia chłodzące, hydrauliczne lub silniki elektryczne.

Artykuł  9.17

Światła nawigacyjne

1. Tablica rozdzielcza dla świateł nawigacyjnych musi być zainstalowana w sterówce. Tablice te muszą być zasilane oddzielnym kablem z głównej tablicy rozdzielczej lub dwoma niezależnymi rozdzielaczami wtórnymi.

2. Światła nawigacyjne muszą być zasilane, zabezpieczane i przełączane jedynie z tablicy rozdzielczej świateł nawigacyjnych.

3. Żadna usterka urządzeń monitorujących, przewidziana w art. 7.05 ust. 2 nie może wpływać na działanie monitorowanych świateł.

4. Kilka świateł tworzących lokalną i funkcjonalną grupę może być wspólnie zasilanych, wyłączanych i monitorowanych. Instalacja monitorująca musi sygnalizować awarię już jednego światła. Jednak nie można wykorzystywać naraz obydwu źródeł światła w podwójnych światłach nawigacyjnych (dwa światła nawigacyjne zamocowane jedno nad drugim lub w tej samej obudowie).

Artykuł  9.18

(Skreślony)

Artykuł  9.19

Systemy alarmowe i systemy bezpieczeństwa urządzeń maszynowych

Systemy alarmowe i systemy bezpieczeństwa monitorujące i zabezpieczające sprzęt mechaniczny muszą spełniać następujące wymagania:

a) Systemy alarmowe

Systemy alarmowe muszą być tak zaprojektowane, aby jakakolwiek ich usterka nie uszkodziła monitorowanego sprzętu lub instalacji.

Podwójne nadajniki muszą być zaprojektowane na zasadzie prądu spoczynkowego lub na zasadzie monitorowanego prądu obciążeniowego.

Alarmy wizualne muszą być widzialne, dopóki usterka nie zostanie naprawiona. Musi istnieć możliwość odróżnienia potwierdzonego alarmu od alarmu, który jeszcze nie został potwierdzony. Każdy alarm musi także emitować ostrzeżenie dźwiękowe. Musi istnieć możliwość wyłączenia alarmu dźwiękowego. Wyłączenie jednego alarmu dźwiękowego nie może uniemożliwić uruchomienia innego alarmu, wywołanego nowymi przyczynami.

Wyjątki są dozwolone w przypadku, gdy system alarmowy obejmuje mniej niż pięć punktów pomiarowych.

b) Systemy bezpieczeństwa

Systemy bezpieczeństwa muszą być tak zaprojektowane, aby wyłączyć lub ograniczyć pracę zagrożonego urządzenia lub zawiadomić osoby stale obsługiwanego stanowiska o konieczności jego wyłączenia lub ograniczenia pracy przed osiągnięciem stanu krytycznego.

Podwójne nadajniki muszą być zaprojektowane na zasadzie prądu obciążeniowego.

Jeżeli systemy bezpieczeństwa nie są zaprojektowane do automonitorowania, musi istnieć możliwość sprawdzenia ich właściwego działania.

Systemy bezpieczeństwa muszą być niezależne od innych systemów.

Artykuł  9.20

Sprzęt elektroniczny

1. Przepisy ogólne

Wymogi testowe zawarte w ust. 2 poniżej stosuje się tylko do urządzeń elektronicznych niezbędnych w urządzeniu sterowym i systemach napędu statku, włącznie z urządzeniami peryferyjnymi.

2. Wymogi testowe

a) Obciążenia próbne będące wynikiem poniższych testów nie mogą przyczyniać się do uszkodzenia lub niesprawności urządzeń elektronicznych. Testy, zgodnie z odpowiednimi normami międzynarodowymi (jak publikacja IEC 60092-504:2001), oprócz testu w warunkach zimnych, powinny być przeprowadzane przy włączonych urządzeniach. Badania te muszą sprawdzać właściwe działanie urządzeń.

b) Odchylenia od wartości napięcia i częstotliwości

		Odchylenia
		ciągłe	krótkotrwałe
Działanie ogólne	Częstotliwość	± 5 %	± 10 % 5 s
	Napięcie	± 10 %	± 20 % 1,5 s
Działanie baterii	Napięcie	+ 30 %/- 25 %

c) Test cieplny

Badane urządzenie jest podgrzewane do temperatury 55 °C w czasie pół godziny. Po osiągnięciu tej temperatury jest ono w niej utrzymywane przez 16 godzin. Następnie przeprowadzany jest test roboczy.

d) Test w warunkach zimnych

Badane urządzenie jest wyłączone i schładzane do temperatury -25 °C oraz trzymane w takich warunkach przez dwie godziny. Następnie temperatura jest podnoszona do 0 °C i przeprowadzany jest test roboczy.

e) Test drgań

Test drgań powinien być przeprowadzony wzdłuż trzech osi przy częstotliwości rezonansowej urządzenia lub jego elementów, każdorazowo przez 90 min. Jeżeli nie pojawi się żaden rezonans, test należy powtórzyć przy częstotliwości 30 °Hz.

Test drgań następuje po krzywej sinusoidalnej w następujących przedziałach:

Badanie ogólne

f = 2,0 - 13,2 Hz; a = ± 1 mm

(amplituda a = 1 szerokości drgania)

f = 13,2 Hz - 100 Hz: przyspieszenie ± 0,7 g.

Urządzenia montowane na silnikach wysokoprężnych lub maszynach sterowych są testowane w następujący sposób:

f = 2,0 - 25 Hz; a = ± 1,6 mm

(amplituda a = 1 szerokości drgania)

f = 25 Hz - 100 Hz; przyspieszenie ± 4 g.

Czujniki pomiarowe do rur wydechowych silników wysokoprężnych mogą podlegać znacznie większym obciążeniom. Należy to uwzględnić w trakcie testu.

f) Test wymienności elektromagnetycznej jest przeprowadzany w oparciu o publikacje IEC 61000-4-2:1995, 61000-4-3:2002, 61000-4-4:1995 na trzecim stopniu dokładności testu.

g) Producent danego sprzętu elektronicznego musi udowodnić, że sprzęt spełnia powyższe wymogi testowe. Za dowód przyjmuje się także świadectwo uznanej instytucji klasyfikacyjnej.

Artykuł  9.21

Wymienność elektromagnetyczna

Zakłócenia elektromagnetyczne nie mogą zakłócać działania urządzeń elektrycznych i elektronicznych. Ogólne środki zaradcze muszą w równym stopniu objąć:

a) rozłączenie ścieżek transmisji między źródłem zakłóceń a uszkodzonym urządzeniem;

b) zmniejszenie liczby przyczyn zakłóceń u źródła;

c) zmniejszenie czułości uszkodzonego urządzenia na zakłócenia.

ROZDZIAŁ  10

WYPOSAŻENIE

Artykuł  10.01

Wyposażenie kotwiczne

1. Statki przeznaczone do przewozu towarów, wyłączając barki pchane przewożone statkiem, o długości L co najwyżej 40 m, muszą być wyposażone w kotwice dziobowe o masie całkowitej P obliczonej według następującego wzoru:

P = k B T [kg]

W powyższym wzorze:

k to współczynnik uwzględniający zarówno zależność między L i B, jak i rodzaj jednostki:

jednak dla barek pchanych przyjmuje się, że k = c;

c to współczynnik empiryczny, zgodnie z następującą tabelą:

Nośność w t	Współczynnik empiryczny c
do 400	45
od 400 do 650	55
od 650 do 1.000	65
powyżej 1.000	70

Dla statków o nośności nie większej niż 400 t, które ze względu na swoją konstrukcję i przeznaczenie są używane tylko na krótkich określonych odcinkach, komisja inspekcyjna może dopuścić, aby dla kotwic dziobowych wymagane były dwie trzecie masy całkowitej P.

2. Statki pasażerskie i statki nieprzeznaczone do przewozu towarów, wyłączając pchacze, muszą być wyposażone w kotwice dziobowe o masie całkowitej P obliczonej według następującego wzoru:

P = k B T [kg]

W powyższym wzorze:

k to współczynnik, o którym mowa w ust. 1, jednakże przy określaniu współczynnika empirycznego c zamiast nośności przyjmuje się wyporność wody w m³, umieszczoną na świadectwie wspólnotowym.

3. Statki, o których mowa w ust. 1, których maksymalna długość nie przekracza 86 m, muszą być wyposażone w kotwice rufowe o masie całkowitej wynoszącej 25 % masy P.

Natomiast statki, których maksymalna długość przekracza 86 m, muszą być wyposażone w kotwice rufowe o masie całkowitej wynoszącej 50 % masy P obliczonej według wzoru w ust. 1 lub ust. 2.

Kotwice rufowe nie są konieczne w przypadku:

a) statków, których masa całkowita kotwic rufowych byłaby mniejsza niż 150 kg; w przypadku statków, o których mowa w ust. 1 ostatnie zdanie, należy przyjąć zmniejszoną masę kotwic dziobowych;

b) barek pchanych.

4. Statki przeznaczone do przemieszczania zestawów sztywnych o długości nieprzekraczającej 86 m, muszą być wyposażone w kotwice rufowe o masie całkowitej wynoszącej 25 % maksymalnej masy P obliczonej według wzoru w ust. 1 dla zestawów dopuszczonych w świadectwie wspólnotowym (uznawanych za jednostki morskie).

Statki przeznaczone do napędzania zestawów sztywnych w górę rzeki o długości większej niż 86 m muszą być wyposażone w kotwice rufowe o masie całkowitej wynoszącej 50 % maksymalnej masy P obliczonej według wzoru w ust. 1 dla zestawów dopuszczonych w świadectwie wspólnotowym (uznawanych za jednostki morskie).

5. Masy kotwic obliczone zgodnie z ust. 1-4 mogą być obniżone w przypadku specjalnych kotwic.

6. Na masę całkowitą P określoną dla kotwic dziobowych może składać się masa jednej lub dwóch kotwic. Może być ona obniżona o 15 %, jeśli statek wyposażony jest w tylko jedną kotwicę dziobową, a kluza kotwiczna umieszczona jest w środkowej wzdłużnej płaszczyźnie statku.

W przypadku pchaczy lub statków o długości powyżej 86 m na masę całkowitą P określoną dla kotwic rufowych może składać się masa jednej lub dwóch kotwic.

Masa najlżejszej kotwicy nie może wynosić mniej niż 45 % masy całkowitej.

7. Niedozwolone są kotwice z żeliwa.

8. Na kotwicach musi być oznaczona ich masa w sposób trwały oraz za pomocą wypukłych znaków.

9. W przypadku kotwic o masie powyżej 50 kg muszą być zamontowane wciągarki kotwiczne.

10. Łańcuchy każdej kotwicy dziobowej muszą mieć następującą minimalną długość:

a) 40 m na statkach o długości L nie większej niż 30 m;

b) większą o 10 m od długości L, jeśli długość L wynosi od 30 m do 50 m;

c) 60 m na statkach o długości L większej niż 50 m.

Łańcuchy każdej kotwicy rufowej muszą mieć długość co najmniej 40 m. Statki, które kotwiczą z prądem rzeki, muszą posiadać łańcuchy kotwicy rufowej o długości co najmniej 60 m każdy.

11. Minimalną siłę rozrywającą R łańcucha kotwicznego oblicza się według następujących wzorów:

a) w przypadku kotwic o masie do 500 kg:

R = 0,35 P' [kN];

b) w przypadku kotwic o masie od 500 kg do 2.000 kg:

c) w przypadku kotwic o masie powyżej 2.000 kg:

R = 0,25 P' [kN];

W powyższych wzorach:

P' to masa teoretyczna pojedynczej kotwicy określona zgodnie z ust. 1-4 i 6.

Siłę rozrywającą łańcuchów kotwicznych określa się zgodnie z normami obowiązującymi w danym Państwie Członkowskim.

Jeżeli masy kotwic są większe, niż to wynika z ust. 1-6, minimalną siłę rozrywającą łańcucha kotwicznego określa się z uwzględnieniem podanej większej masy.

12. Jeżeli na pokładzie znajdują się cięższe kotwice wraz z odpowiednimi mocniejszymi łańcuchami kotwicznymi, do świadectwa wspólnotowego wprowadza się informacje o zadanej masie i minimalnej sile rozrywającej, zgodnie z ust. 1-6 i 11.

13. Łączniki (krętliki) pomiędzy kotwicą a łańcuchem muszą wytrzymać siłę naciągu o 20 % większą od siły rozrywającej odpowiadającego łańcucha.

14. Dopuszczalne jest stosowanie lin stalowych zamiast łańcuchów kotwicznych. Naprężenie niszczące musi być takie samo jak łańcuchów, ale ich długość musi być o 20 % większa.

Artykuł  10.02

Pozostałe wyposażenie

1. 47 Zgodnie ze stosownymi przepisami organu nawigacyjnego obowiązującymi w państwach członkowskich na pokładzie statku muszą znajdować się co najmniej następujące przedmioty wyposażenia:

a) urządzenie radiotelefoniczne;

b) urządzenia i przyrządy niezbędne do wysyłania sygnałów wizualnych i dźwiękowych, a także do oznakowania statku;

c) światła rezerwowe niezależne od systemu zasilania statku energią elektryczną dla przepisowego oświetlenia cumowniczego.

Ponadto na pokładzie muszą znajdować się następujące zbiorniki:

a) Oznaczony zbiornik na odpady komunalne;

b) Odrębne, oznaczone zbiorniki z uszczelniającymi pokrywami, wykonane ze stali lub innego wytrzymałego niepalnego materiału, o odpowiednich rozmiarach lecz o pojemności co najmniej 10 l, przeznaczone do zbierania

aa) zatłuszczonych szmat do czyszczenia;

bb) niebezpiecznych lub zanieczyszczających odpadów stałych;

cc) niebezpiecznych lub zanieczyszczających odpadów ciekłych;

oraz, z racji iż mogą się pojawić, do zbierania

dd) cieczy odpadowych;

ee) innych oleistych lub tłustych odpadów.

2. Ponadto wyposażenie musi obejmować co najmniej:

a) liny cumownicze:

Statki muszą być wyposażone w trzy stalowe liny cumownicze. Minimalna ich długość wynosi:

- pierwsza lina: L + 20 m, ale nie więcej niż 100 m,

- druga lina: 2/3 długości pierwszej liny,

- trzecia lina: 1/3 długości pierwszej liny.

W przypadku statków o długości L mniejszej niż 20 m nie jest konieczna najkrótsza lina.

Powyższe liny stalowe muszą być przystosowane do siły rozrywającej R_s obliczanej według następujących wzorów:

dla L B T do 1.000 m³:

dla L B T powyżej 1.000 m³: .

Na pokładzie musi znajdować się certyfikat zgodności z normą europejską EN 10204:1991 wzór świadectwa 3.1 dla odpowiednich lin.

Powyższe liny stalowe można zastąpić linami o takiej samej długości i minimalnej sile rozrywającej. Certyfikat musi zawierać informację o minimalnej sile rozrywającej tych lin;

b) liny holownicze:

Na holownikach muszą znajdować się liny w liczbie odpowiedniej do wykonywanych operacji.

Główna lina musi mieć długość co najmniej 100 m, a jej siła rozrywająca w kN musi odpowiadać co najmniej jednej trzeciej mocy całkowitej w kW urządzenia (urządzeń) napędowego(-ych).

Statki motorowe przeznaczone do holowania i pchacze muszą posiadać co najmniej jedną stalową linę holowniczą o długości 100 m, której siła rozrywająca w kN musi odpowiadać co najmniej jednej czwartej mocy całkowitej w kW urządzenia (urządzeń) napędowego(-ych);

c) rzutkę;

d) schodnię o szerokości co najmniej 0,40 m i długości co najmniej 4 m, której krawędzie są zaznaczone jasnymi pasami; schodnia ta musi mieć barierkę. W przypadku mniejszych jednostek komisja inspekcyjna może dopuścić krótsze schodnie;

e) bosak;

f) odpowiedni zestaw pierwszej pomocy z zawartością zgodną z normą Państwa Członkowskiego. Zestaw pierwszej pomocy należy przechowywać w pomieszczeniu dla załogi lub w sterówce, tak aby w razie potrzeby był łatwo i bezpiecznie dostępny. Jeśli zestaw pierwszej pomocy jest przykryty, osłona musi być oznaczona symbolem zestawu pierwszej pomocy o długości boku co najmniej 10 cm, zgodnie z rys. 8 załącznik I;

g) lornetkę, 7 x 50 lub o większej średnicy obiektywu;

h) planszę na temat ratowania i reanimacji tonącego;

i) reflektor obsługiwany ze stanowiska sterowniczego.

3. Na statkach o wysokości burty większej niż 1,50 m powyżej poziomu wody dla statku pustego muszą znajdować się schody lub drabina zaburtowa.

Artykuł  10.03

Gaśnice przenośne

1. 48 Zgodnie z normami europejskimi EN 3-7:2007 i EN 3-8:2007, w każdym z następujących miejsc musi znajdować się przynajmniej jedna gaśnica przenośna:

a) w sterówce;

b) w pobliżu każdego wejścia z pokładu do pomieszczeń mieszkalnych;

c) w pobliżu każdego wejścia do pomieszczeń roboczych, niedostępnych z pomieszczeń mieszkalnych, w których zainstalowane są urządzenia grzewcze, kuchenne lub chłodnicze zasilane paliwem stałym, płynnym lub gazem płynnym;

d) przy każdym wejściu do maszynowni i kotłowni;

e) poniżej pokładu, w odpowiednich miejscach maszynowni i kotłowni. Gaśnice muszą być tak rozmieszczone, aby znajdowały się w odległości nie większej niż 10 m od każdego punktu pomieszczenia.

2. 49 Jako gaśnice przenośne, wymagane na mocy ust. 1, mogą być używane tylko gaśnice proszkowe o wielkości napełnienia co najmniej 6 kg lub inne przenośne urządzenia gaśnicze o takiej samej pojemności. Muszą one być dostosowane do klasy pożarowej A, B i C.

W drodze odstępstwa, na statkach nieposiadających instalacji gazu płynnego dozwolone są gaśnice pianowe wykorzystujące pianotwórczy środek gaśniczy tworzący cienkie błony wody i polimeru (AFFF-AR), odporne na mróz do temp. -20 °C, nawet jeżeli nie są dostosowane do klasy pożarowej C. Minimalna pojemność tych gaśnic musi wynosić co najmniej 9 litrów.

Wszystkie gaśnice muszą być dostosowane do gaszenia pożarów urządzeń elektrycznych pod napięciem do 1 000 V.

3. Ponadto mogą być używane gaśnice proszkowe, wodne lub piankowe, jeśli są dostosowane do klasy pożarowej, która jest najbardziej prawdopodobna w przypadku pożaru w pomieszczeniu, w którym się znajdują.

4. Gaśnice przenośne z CO2 jako środkiem gaśniczym mogą być stosowane tylko do gaszenia pożaru w kuchni i pożarów instalacji elektrycznych. Wielkość napełnienia tych gaśnic może wynosić co najwyżej 1 kg na 15 m3 objętości pomieszczenia, w którym są dostępne i używane.

5. 50 Co najmniej raz na dwa lata gaśnice przenośne muszą być kontrolowane przez kompetentną osobę. Do gaśnicy należy przytwierdzić etykietę poświadczającą przeprowadzenie inspekcji, podpisaną przez kompetentną osobę i opatrzoną datą przeprowadzenia inspekcji.

6. Jeżeli gaśnice są przykryte, osłona musi być oznaczona symbolem gaśnicy o długości boku co najmniej 10 cm, zgodnie z rys. 3 załącznik I.

Artykuł  10.03a ⁵¹

Systemy gaśnicze zainstalowane na stałe w celu zabezpieczenia pomieszczeń dla załogi, sterówek i pomieszczeń dla pasażerów

1. Do ochrony pomieszczeń dla załogi, sterówek i pomieszczeń dla pasażerów jako na stałe zainstalowane systemy gaśnicze mogą służyć tylko specjalne automatyczne ciśnieniowe instalacje tryskaczowe.

2. Tylko specjalistyczne firmy mogą montować lub wymieniać te systemy.

3. Systemy te muszą być wykonane ze stali lub równoważnych niepalnych materiałów.

4. Systemy te muszą zraszać powierzchnię największego chronionego pomieszczenia z szybkością 5 l/m2 na minutę.

5. 52 Systemy zraszające mniejszą ilością wody muszą mieć pozwolenie zgodne z zaleceniami rezolucji IMO A 800(19) lub z inną uznaną normą. Uznanie to, jeżeli ma na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, przyjmuje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 19 ust. 3 niniejszej dyrektywy. Pozwolenie jest udzielane przez uznaną instytucję klasyfikacyjną lub akredytowany instytut badawczy. Akredytowany instytut badawczy musi stosować się do europejskiej normy w sprawie ogólnych wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących (EN ISO/IEC 17025:2000).

6. 53 Systemy są kontrolowane przez eksperta:

a) przed ich uruchomieniem po raz pierwszy;

b) przed ich ponownym uruchomieniem po użyciu;

c) przed ich ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek poważnej zmianie lub naprawie;

d) regularnie co najmniej raz na dwa lata.

Inspekcje, o których mowa w lit. d), może przeprowadzać także kompetentna osoba z upoważnionej firmy specjalizującej się w systemach gaśniczych.

7. 54 Podczas przeprowadzania kontroli zgodnie z ust. 6 ekspert lub kompetentna osoba sprawdza, czy systemy spełniają wymogi określone w niniejszym ustępie.

Kontrola obejmuje co najmniej:

a) inspekcję zewnętrzną całego systemu;

b) test działania systemów bezpieczeństwa i dyszy;

c) test działania zbiorników ciśnieniowych i systemu pompowego.

8. 55 Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez eksperta lub kompetentną osobę i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

9. Na świadectwie wspólnotowym należy wpisać liczbę zainstalowanych systemów.

10. 56 (skreślony).

Artykuł  10.03b ⁵⁷

Systemy gaśnicze zainstalowane na stałe w celu zabezpieczenia maszynowni, kotłowni i pompowni

1. 58 Środki gaśnicze

Do ochrony maszynowni, kotłowni i pompowni, w urządzeniach przeciwpożarowych zainstalowanych na stałe można stosować następujące środki gaśnicze:

a) CO2 (dwutlenek węgla);

b) HFC 227ea (heptafluoropropan);

c) IG-541 (52 % azotu, 40 % argonu, 8 % dwutlenku węgla);

d) 59 FK-5-1-12 (dodecafluoro-2-metylopentan-3-on).

Pozwolenie na stosowanie innych środków gaśniczych, jeżeli ma ono na celu zmianę innych niż istotne elementów niniejszej dyrektywy, wydaje się zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, o której mowa w art. 19 ust. 3 niniejszej dyrektywy.

2. Wentylacja, zasysanie powietrza

a) Powietrze do spalania używane przez niezbędne podczas pracy silniki spalinowe nie może być zasysane z pomieszczeń zabezpieczanych przez systemy gaśnicze zainstalowane na stałe. Przepisu tego nie stosuje się w przypadku dwóch niezależnych od siebie i gazoszczelnych pomieszczeń silnika głównego lub osobnej maszynowni położonej obok pomieszczenia maszynowni głównej i posiadającej napęd steru dziobowego, dzięki któremu w przypadku pożaru w pomieszczeniu silnika głównego zapewniony jest dalszy ruch statku.

b) Wentylacja mechaniczna w chronionych pomieszczeniach musi wyłączać się automatycznie podczas działania systemu gaśniczego.

c) Przy otworach pozwalających na wlot powietrza i ulatnianie się gazów w chronionym pomieszczeniu muszą znajdować się przyrządy umożliwiające ich szybkie zamknięcie. Możliwe musi być wyraźne określenie stanu zamknięcia.

d) Powietrze uchodzące przez zawory nadciśnieniowe ze zbiorników ze sprężonym powietrzem zainstalowanych w maszynowniach musi przedostawać się do atmosfery.

e) Nad- lub podciśnienie będące wynikiem napływu środka gaśniczego nie może zniszczyć ścianek działowych chronionego pomieszczenia. Zrównoważenie ciśnienia następuje w sposób bezpieczny.

f) Pomieszczenia chronione muszą być wyposażone w możliwość odciągania środków gaśniczych i gazów powstających w trakcie spalania. Urządzenia temu służące muszą być obsługiwane ze stanowiska spoza pomieszczenia chronionego i w przypadku pożaru tego pomieszczenia nie mogą stać się niedostępne. W przypadku urządzeń odsysających zamontowanych na stałe ich włączenie podczas gaszenia pożaru musi być uniemożliwione.

3. Pożarnicza sieć sygnalizacyjna

Chronione pomieszczenia są monitorowane za pomocą działającej pożarniczej sieci sygnalizacyjnej. Alarm musi być obserwowalny w sterówce, pomieszczeniach dla załogi i pomieszczeniach chronionych.

4. Instalacje rurociągów

a) Zamontowane instalacje rurociągów umożliwiają przenoszenie i rozprowadzanie środków gaśniczych w chronionym pomieszczeniu. Znajdujące się w pomieszczeniu rury i związana z nimi armatura muszą być wykonane ze stali. Przewody przyłączeniowe i wydłużalniki zbiornika zwolnione są z powyższego przepisu, pod warunkiem że materiały, z których je wykonano, w przypadku pożaru wykazują podobne właściwości. Rurociągi są na zewnątrz i wewnątrz zabezpieczone przed korozją.

b) 60 W celu równomiernego rozprowadzenia środka gaśniczego dysze wylotowe muszą być odpowiednio zwymiarowane i zamontowane. W szczególności środek gaśniczy musi być skuteczny także poniżej płyt podłogowych.

5. Urządzenie spustowe

a) Niedozwolone są systemy gaśnicze z automatycznym mechanizmem spustowym.

b) Mechanizm spustowy musi umożliwiać uruchomienie systemu gaśniczego w odpowiednim miejscu poza chronionym pomieszczeniem.

c) Właściwe zainstalowanie urządzeń spustowych musi umożliwiać ich działanie również podczas pożaru oraz umożliwiać dostarczenie wymaganej ilości środka gaśniczego w przypadku zniszczeń wskutek pożaru lub wybuchu w chronionym pomieszczeniu.

Niemechaniczne urządzenia spustowe muszą być zasilane z dwóch różnych niezależnych od siebie źródeł energii. Te źródła energii muszą znajdować się poza chronionym pomieszczeniem. Konstrukcja przewodów sterowniczych w chronionym pomieszczeniu musi umożliwiać ich działanie przez co najmniej 30 minut w przypadku pożaru. Przewody instalacji elektrycznej spełniają to wymaganie, jeżeli są zgodne z normą IEC 60331-21:1999.

Jeżeli urządzenia spustowe są przykryte, osłona musi być oznaczona symbolem "System gaśniczy" o długości boku co najmniej 10 cm, zgodnie z rys. 6 załącznik I. Na białym tle znajduje się następujący tekst w czerwonym kolorze:

"Feuerlöscheinrichtung

Installation d'extinction

Brandblusinstallatie

Fire-fighting installation".

d) Jeżeli system gaśniczy jest przeznaczony do ochrony kilku pomieszczeń, każde pomieszczenie musi mieć osobne i wyraźnie oznaczone urządzenia spustowe.

e) Przy każdym urządzeniu spustowym znajduje się instrukcja działania w jednym z języków urzędowych Państw Członkowskich umieszczona na stałe w widocznym miejscu. Instrukcje działania muszą w szczególności zawierać informacje dotyczące:

(i) mechanizmu spustowego systemu gaśniczego;

(ii) konieczności sprawdzania, czy wszystkie osoby opuściły chronione pomieszczenie;

(iii) 61 działań załogi w przypadku użycia oraz dostępu do chronionego pomieszczenia po użyciu lub zalaniu, w szczególności w odniesieniu do potencjalnej obecności substancji niebezpiecznych;

(iv) działań załogi w przypadku uszkodzenia systemu gaśniczego.

f) W instrukcji działania należy zwrócić uwagę, że przed uruchomieniem systemu przeciwpożarowego należy wyłączyć silniki spalinowe zasysające powietrze z chronionych pomieszczeń.

6. System ostrzegawczy

a) Systemy gaśnicze zainstalowane na stałe muszą posiadać dźwiękowy i optyczny system ostrzegawczy.

b) System ostrzegawczy włącza się automatycznie natychmiast po uruchomieniu systemu gaśniczego. Sygnał ostrzegawczy musi zabrzmieć wystarczająco długo przed uwolnieniem środka gaśniczego i nie może istnieć możliwość wyłączenia go.

c) Sygnały ostrzegawcze muszą być wyraźnie widoczne w pomieszczeniach chronionych, jak i w pomieszczeniach prowadzących do nich, oraz muszą być wyraźnie słyszalne również w najgłośniejszych warunkach pracy. Muszą różnić się wyraźnie od innych sygnałów dźwiękowych i optycznych w pomieszczeniu chronionym.

d) Dźwiękowe sygnały ostrzegawcze muszą być wyraźnie słyszalne w sąsiednich pomieszczeniach, nawet gdy łączące je drzwi są zamknięte, i w najgłośniejszych warunkach pracy.

e) Jeżeli system ostrzegawczy nie kontroluje się sam ze względu na zwarcia, zerwania przewodów czy spadki napięcia, musi istnieć możliwość sprawdzenia jego funkcjonowania.

f) Przy każdym wejściu do pomieszczenia, gdzie może być stosowany środek gaśniczy, musi znajdować się widoczna tabliczka z następującym czerwonym napisem na białym tle:

"Vorsicht, Feuerlöscheinrichtung!

Bei Ertönen des Warnsignals (Beschreibung des Signals) den Raum sofort verlassen!

Attention, installation d'extinction d'incendie!

Quitter immédiatement ce local au signal (description du signal)

Let op, brandblusinstallatie!

Bij het in werking treden van het alarmsignaal (omschrijving van het signaal) deze ruimte onmiddellijk verlaten!

Warning, fire-fighting installation!

Leave the room as soon as the warning signal sounds (description of signal)".

7. Zbiorniki ciśnieniowe, armatura i przewody ciśnieniowe

a) Zbiorniki ciśnieniowe, armatura i przewody ciśnieniowe muszą spełniać przepisy obowiązujące w danym Państwie Członkowskim.

b) Zbiorniki ciśnieniowe muszą być ustawione zgodnie ze wskazówkami producenta.

c) Nie wolno instalować zbiorników ciśnieniowych, armatury i przewodów ciśnieniowych w pomieszczeniach dla załogi.

d) Temperatura w szafkach i pomieszczeniach ustawienia zbiorników ciśnieniowych nie może przekraczać 50 °C.

e) Szafki i pomieszczenia ustawienia na pokładzie muszą być nieruchome i posiadać otwory wentylacyjne rozmieszczone tak, aby w przypadku nieszczelności zbiornika ciśnieniowego uniemożliwić przedostanie się ulatniającego się gazu do wnętrza statku. Bezpośrednie połączenia z innymi pomieszczeniami są niedopuszczalne.

8. Ilość środka gaśniczego

Jeżeli środek gaśniczy jest przeznaczony do ochrony więcej niż jednego pomieszczenia, całkowita ilość dostępnego środka gaśniczego nie musi być większa od ilości potrzebnej do ochrony największego pomieszczenia.

9. 62 Instalacja, inspekcja i dokumentacja

a) Tylko firmy specjalizujące się w systemach przeciwpożarowych mogą instalować lub przerabiać te systemy. Należy przestrzegać warunków (karta charakterystyki produktu, karta charakterystyki bezpieczeństwa) producenta środków gaśniczych oraz producenta systemu.

b) System jest kontrolowany przez eksperta:

aa) przed jego uruchomieniem po raz pierwszy;

bb) przed jego ponownym uruchomieniem po użyciu;

cc) przed jego ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek poważnej zmianie lub naprawie;

dd) regularnie co najmniej raz na dwa lata.

Inspekcje, o których mowa w ppkt dd), może przeprowadzać także kompetentna osoba z upoważnionej firmy specjalizującej się w systemach gaśniczych.

c) Podczas inspekcji ekspert lub kompetentna osoba musi sprawdzić, czy system spełnia wymogi określone w niniejszym artykule.

d) Inspekcja obejmuje co najmniej:

aa) inspekcję zewnętrzną całej instalacji;

bb) inspekcję szczelności rurociągów;

cc) sprawdzenie działania systemu obsługi i mechanizmu spustowego;

dd) sprawdzenie ciśnienia i zawartości zbiornika;

ee) sprawdzenie szczelności i zamknięć chronionego pomieszczenia;

ff) inspekcję pożarniczej sieci sygnalizacyjnej;

gg) inspekcję systemu ostrzegawczego.

e) 63 Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez eksperta lub kompetentną osobę i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

f) Na świadectwie wspólnotowym należy wpisać liczbę zainstalowanych systemów gaśniczych.

10. Systemy gaśnicze z CO2

Systemy gaśnicze, w których CO2 stosowany jest jako środek gaśniczy, muszą poza wymaganiami opisanymi w ust. 1-9 spełniać następujące przepisy:

a) pojemniki z CO2 muszą znajdować się poza pomieszczeniem chronionym, w pomieszczeniu lub szafie oddzielonych gazoszczelnie od innych pomieszczeń. Drzwi do tych pomieszczeń lub szaf muszą otwierać się na zewnątrz, być zamykane na klucz i na zewnętrznej stronie być oznaczone symbolem "Ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem", zgodnie z rys. 4 załącznik I, o wysokości co najmniej 5 cm oraz znakiem "CO2" w tym samym kolorze i tej samej wielkości;

b) miejsca pod pokładem służące do przechowywania zbiorników z CO2 mogą być dostępne tylko z zewnątrz. Pomieszczenia te muszą posiadać wystarczający sztuczny system wentylacyjny z przewodami wyciągowymi, który jest całkowicie oddzielony od innych systemów wentylacyjnych na pokładzie;

c) poziom wypełnienia zbiorników z CO2 nie może przekroczyć 0,75 kg/l. Za określoną objętość gazu CO2, nie będącego pod ciśnieniem, przyjmuje się 0,56 m3/kg;

d) objętość CO2 do wypełnienia chronionego pomieszczenia musi wynosić co najmniej 40 % jego objętości brutto. Taką objętość należy wprowadzić w ciągu 120 sekund. Musi istnieć możliwość sprawdzenia dostarczenia gazu;

e) otwieranie zaworu zbiornika oraz obsługiwanie zaworu przepływu następują poprzez odrębne działania;

f) odpowiedni czas, o którym mowa w ust. 6 lit. b), wynosi co najmniej 20 sekund. Opóźnienie do czasu uwolnienia CO2 musi być zapewnione przez niezawodne urządzenie.

11. Systemy gaśnicze z HFC-227ea

Systemy gaśnicze, w których HFC 227ea stosowany jest jako środek gaśniczy, muszą poza wymaganiami określonymi w ust. 1-9 spełniać następujące przepisy:

a) jeżeli chronionych jest kilka pomieszczeń o różnej objętości brutto, w każdym pomieszczeniu musi być zainstalowany odrębny system gaśniczy;

b) każdy zbiornik zawierający HFC-227ea, który znajduje się w chronionym pomieszczeniu, musi być wyposażony w zabezpieczenie nadciśnieniowe. Musi ono zapewniać bezpieczne uwalnianie zawartości zbiornika w chronionym pomieszczeniu, jeśli zbiornik narażony jest na działanie ognia, a system gaśniczy nie został uruchomiony;

c) każdy zbiornik musi być wyposażony w przyrząd do kontroli ciśnienia gazu;

d) poziom wypełnienia zbiorników nie może przekraczać 1,15 kg/l. Za określoną objętość gazu HFC 227ea, nie będącego pod ciśnieniem, przyjmuje się 0,1374 m3/kg;

e) objętość HFC 227ea do wypełnienia chronionego pomieszczenia musi wynosić co najmniej 8 % jego objętości brutto. Taką objętość należy wprowadzić w ciągu 10 sekund. Musi istnieć możliwość sprawdzenia dostarczenia gazu;

f) zbiorniki z HFC 227ea muszą być zaopatrzone w system kontroli ciśnienia, który w przypadku niedopuszczalnego wycieku gazu napędowego uruchamia w sterówce dźwiękowy i optyczny sygnał alarmowy. Jeżeli nie ma sterówki, sygnał alarmowy musi być nadawany spoza chronionego pomieszczenia;

g) po wypełnieniu chronionego pomieszczenia gazem jego stężenie nie może być większe niż 10,5 %;

h) żaden element systemu gaśniczego nie może być wykonany z aluminium.

12. Systemy gaśnicze z IG-541

Systemy gaśnicze, w których IG-541 stosowany jest jako środek gaśniczy, muszą poza wymaganiami opisanymi w ust. 1-9 spełniać następujące przepisy:

a) jeżeli chronionych jest kilka pomieszczeń o różnej objętości brutto, w każdym pomieszczeniu musi być zainstalowany odrębny system gaśniczy;

b) każdy zbiornik zawierający IG-541, który znajduje się w chronionym pomieszczeniu, musi być wyposażony w zabezpieczenie nadciśnieniowe. Musi ono zapewniać bezpieczne uwalnianie zawartości zbiornika w chronionym pomieszczeniu, jeśli zbiornik narażony jest na działanie ognia, a system gaśniczy nie został uruchomiony;

c) każdy zbiornik musi być wyposażony w przyrząd do kontroli jego zawartości;

d) ciśnienie napełnienia zbiornika nie może przekraczać 200 bar przy temperaturze +15 °C;

e) objętość IG-541 do wypełnienia chronionego pomieszczenia musi wynosić co najmniej 44 % i co najwyżej 50 % jego objętości brutto. Taką objętość należy wprowadzić w ciągu 120 sekund.

13. 64 FK-5-1-12 - systemy gaśnicze

Systemy gaśnicze stosujące FK-5-1-12 jako środek gaśniczy muszą być zgodne z następującymi przepisami, oprócz wymogów określonych w ust. 1 do 9:

a) jeżeli chronionych jest kilka pomieszczeń o różnej objętości brutto, w każdym pomieszczeniu musi być zainstalowany odrębny system gaśniczy;

b) każdy zbiornik zawierający FK-5-1-12, który znajduje się w chronionym pomieszczeniu, musi być wyposażony w zabezpieczenie nadciśnieniowe. Nadmiarowy zawór ciśnieniowy musi zapewniać bezpieczne uwalnianie zawartości zbiornika w chronionym pomieszczeniu, jeśli zbiornik narażony jest na działanie ognia, a system gaśniczy nie został uruchomiony;

c) każdy zbiornik musi być wyposażony w przyrząd do kontroli ciśnienia gazu;

d) poziom wypełnienia zbiorników nie może przekraczać 1,00 kg/l. Za określoną objętość gazu FK-5-1-12, niebędącego pod ciśnieniem, przyjmuje się 0,0719 m3/kg;

e) objętość FK-5-1-12 do wypełnienia chronionego pomieszczenia musi wynosić co najmniej 5,5 % jego objętości brutto. Taką objętość należy wprowadzić w ciągu 10 sekund;

f) zbiorniki z FK-5-1-12 muszą być zaopatrzone w system kontroli ciśnienia, który w przypadku niedopuszczalnego wycieku gazu napędowego uruchamia w sterówce dźwiękowy i optyczny sygnał alarmowy. Jeżeli nie ma sterówki, sygnał alarmowy musi być nadawany spoza chronionego pomieszczenia;

g) po wypełnieniu chronionego pomieszczenia gazem jego stężenie nie może być większe niż 10,0%.

Artykuł  10.03c ⁶⁵

Systemy gaśnicze zainstalowane na stałe do ochrony przedmiotów

Dopuszczalne są tylko systemy gaśnicze zainstalowane na stałe zgodnie z zaleceniami Komitetu.

Artykuł  10.04

Łodzie towarzyszące

1. Zgodnie z normą europejską EN 1914: 1977 następujące jednostki muszą być wyposażone w łodzie towarzyszące:

a) statki motorowe i barki holowane o nośności powyżej 150 t;

b) holowniki i pchacze o wyporności objętościowej większej niż 150 m3;

c) urządzenia pływające;

d) statki pasażerskie.

2. Musi istnieć możliwość bezpiecznego zwodowania łodzi towarzyszących przez jedną osobę w ciągu 5 minut od rozpoczęcia pierwszych koniecznych do tego działań. Jeśli są one wodowane za pomocą urządzeń napędzanych silnikowo, muszą być tak skonstruowane, aby w razie przerwy w dostawie energii napędu szybkie i bezpieczne zwodowanie wciąż było możliwe.

3. Nadmuchiwane łodzie towarzyszące muszą być kontrolowane zgodnie ze wskazówkami producenta.

Artykuł  10.05

Koła i kamizelki ratunkowe

1. Zgodnie z normą europejską EN 14144: 2002 na pokładzie jednostki muszą znajdować się co najmniej trzy koła ratunkowe. Koła muszą znajdować się w odpowiednich miejscach na pokładzie, być gotowe do użycia oraz nie mogą być trwale zamocowane. Co najmniej jedno koło ratunkowe musi znajdować się w bezpośrednim sąsiedztwie sterówki i musi być wyposażone w samozapalające się, zasilane baterią źródło światła, niegasnące pod wodą.

2. 66 Indywidualna, automatycznie nadmuchiwana kamizelka ratunkowa zgodna z normami europejskimi EN 395: 1998, EN 396: 1998, EN ISO 12402-3: 2006 lub EN ISO 12402-4: 2006 musi być łatwo dostępna dla każdej osoby regularnie przebywającej na pokładzie statku.

Dla dzieci dopuszczalne są także zwyczajne kamizelki ratunkowe, odpowiadające tym normom.

3. Kamizelki ratunkowe muszą być kontrolowane zgodnie ze wskazówkami producenta.

ROZDZIAŁ  11

BEZPIECZEŃSTWO W MIEJSCU PRACY

Artykuł  11.01

Przepisy ogólne

1. Statki są zbudowane, zaprojektowane i wyposażone tak, aby zapewnić na nich bezpieczną pracę załogi oraz korzystanie z kładek.

2. Urządzenia zamontowane na stałe, które są niezbędne do pracy na statku, są tak rozplanowane, rozmieszczone i zabezpieczone, aby umożliwić ich łatwe i bezpieczne działanie, użytkowanie i konserwację. W razie potrzeby elementy ruchome i gorące muszą być wyposażone w urządzenia zabezpieczające.

Artykuł  11.02

Ochrona przed upadkiem

1. Pokłady i schodnie pokładowe boczne muszą być płaskie i uniemożliwiać potknięcie się; woda nie może się na nich zbierać.

2. Pokłady, schodnie pokładowe boczne, podłogi maszynowni, pomosty, schody i wierzch pachołów na schodniach pokładowych bocznych muszą być antypoślizgowe.

3. Wierzch pachołów na schodniach pokładowych bocznych oraz przeszkody znajdujące się na kładkach, takie jak krawędzie stopni, muszą być pomalowane na kolor kontrastujący z pokładem.

4. 67 Na zewnętrznych krawędziach pokładów i schodni pokładowych bocznych musi być zamontowane nadburcie o wysokości co najmniej 0,90 m lub ciągłe barierki zgodne z normą europejską EN 711:1995. W miejscach pracy, w których istnieje ryzyko upadku z wysokości większej niż 1 m, muszą być zamontowane nadburcia lub zrębnice o wysokości co najmniej 0,90 m lub ciągłe barierki zgodne z normą europejską EN 711:1995. W przypadku gdy barierki schodni pokładowych bocznych są chowane:

a) poręcz ciągła o średnicy 0,02-0,04 m musi być dodatkowo przymocowana do zrębnicy na wysokości 0,7-1,1 m; oraz

b) oznaczenia zgodne z dodatkiem I, rysunek 10, o średnicy co najmniej 15 cm, muszą być zamocowane w dobrze widocznych miejscach w punkcie, w którym rozpoczyna się schodnia pokładowa boczna.

W przypadku braku zrębnicy musi być zamiast niej zainstalowana nieruchoma barierka.

4a. 68 W drodze odstępstwa od ust. 4, w przypadku barek pchanych i barek bez pomieszczeń dla załogi nadburcia lub barierki nie są wymagane, w przypadku gdy:

a) listwa przypodłogowa została przymocowana do zewnętrznych krawędzi pokładów i schodni pokładowych bocznych;

b) poręcze zgodne z ust. 4 lit. a) zostały przymocowane do zrębnic; oraz

c) oznaczenia zgodne z dodatkiem I, rysunek 10, o średnicy co najmniej 15 cm, zostały zamocowane w dobrze widocznych miejscach na pokładzie.

4b. 69 W drodze odstępstwa od ust. 4, w przypadku statków o pokładzie gładkim lub skrzyniowym nie jest wymagane, aby barierki były przymocowane bezpośrednio do zewnętrznych krawędzi tych pokładów lub na schodniach pokładowych bocznych, w przypadku gdy:

a) korytarz poprzeczny jest przeprowadzony nad wspomnianymi pokładami gładkimi, otoczonymi nieruchomymi barierkami zgodnymi z EN 711:1995; oraz

b) oznaczenia zgodne z dodatkiem I, rysunek 10, o średnicy co najmniej 15 cm, zostały zamocowane w dobrze widocznych miejscach w przejściach do obszarów niechronionych przez barierki.

5. Komisja inspekcyjna może wymagać zamontowania odpowiednich urządzeń i sprzętu do zapewnienia bezpieczeństwa w miejscach pracy, w których istnieje ryzyko upadku z wysokości większej niż 1 m.

6. 70 Ust. 4, 4a i 4b stanowią tymczasowe wymogi zgodnie z art. 1.06 i będzie obowiązywał do dnia 1 grudnia 2016 r.

Artykuł  11.03

Wymiary miejsc pracy

Miejsca pracy muszą być na tyle duże, aby zapewnić każdej znajdującej się w nich osobie odpowiednią swobodę ruchów.

Artykuł  11.04

Schodnia pokładowa boczna

1. Wolna szerokość schodni pokładowej bocznej wynosi co najmniej 0,60 m. Przy niektórych zainstalowanych urządzeniach koniecznych do pracy statku, jak np. przy zaworach do mycia pokładu, wielkość ta może być zmniejszona do 0,50 m, a przy pachołach i przewłokach do 0,40 m.

2. 71 Do wysokości 0,90 m nad schodnią pokładową boczną, szerokość w świetle schodni pokładowej bocznej może być zmniejszona do 0,50 m, pod warunkiem że ta szerokość w świetle między zewnętrzną krawędzią kadłuba a wewnętrzną krawędzią ładowni wynosi co najmniej 0,65 m.

3. Wymagania zawarte w ust. 1 i 2 stosuje się do wysokości 2,00 m powyżej schodni pokładowej bocznej.

4. 72 Ust. 2 stanowi tymczasowy wymóg zgodnie z art. 1.06 i będzie obowiązywał do dnia 1 grudnia 2016 r.

Artykuł  11.05

Dostęp do miejsc pracy

1. Przy przejściach i punktach dostępu przeznaczonych do ruchu osób i towarów:

a) przed wejściem dostępu musi być zapewniona wystarczająca przestrzeń, która nie utrudnia ruchu;

b) wolna szerokość przejść musi odpowiadać przeznaczeniu miejsca pracy i wynosić co najmniej 0,60 m; w przypadku statków o szerokości B nie większej niż 8 m szerokość przejścia może wynosić jedynie 0,50 m;

c) wolna wysokość przejść w świetle wraz z wysokością zrębnicy musi wynosić co najmniej 1,90 m.

2. Drzwi muszą być bezpiecznie otwierane i zamykane z obu stron. Muszą być zabezpieczone przed niezamierzonym otwarciem lub zamknięciem.

3. Odpowiednie schody, drabiny lub stopnie ścienne muszą być zamontowane w wejściach, wyjściach i przejściach, w których różnica poziomu jest większa niż 0,50 m.

4. W stale obsługiwanych miejscach pracy, w których różnica poziomu wynosi powyżej 1,00 m, należy zamontować schody. Nie dotyczy to wyjść awaryjnych.

5. Statki z ładowniami muszą posiadać w każdym końcu każdej ładowni co najmniej jedno na stałe zainstalowane urządzenie do wchodzenia.

Na zasadzie odstępstwa od zdania pierwszego można zaniechać zamontowania na stałe zainstalowanego urządzenia do wchodzenia, jeżeli dostępne są co najmniej dwie przenośne drabiny sięgające co najmniej trzema szczeblami powyżej krawędzi luku przy kącie nachylenia 60 °.

Artykuł  11.06

Wyjścia i wyjścia awaryjne

1. Liczba, konstrukcja i wymiary wyjść, włącznie z wyjściami awaryjnymi, muszą odpowiadać przeznaczeniu i wielkości pomieszczeń. Jeżeli jedno z tych wyjść jest wyjściem awaryjnym, musi być specjalnie oznaczone.

2. Wyjścia awaryjne lub okna służące jako wyjścia awaryjne, lub świetliki muszą posiadać wolny otwór o powierzchni co najmniej 0,36 m2, przy czym najkrótszy bok musi wynosić co najmniej 0,50 m.

Artykuł  11.07

Urządzenia do wchodzenia

1. Schody i drabiny muszą być odpowiednio zamocowane. Schody muszą mieć co najmniej 0,60 m szerokości; wolna szerokość między poręczami musi wynosić co najmniej 0,60 m; głębokość stopni nie może być mniejsza niż 0,15 m; powierzchnia stopni musi być antypoślizgowa, schody z więcej niż trzema stopniami muszą mieć poręcze.

2. Wolna szerokość drabin i stopni ściennych wynosi co najmniej 0,30 m; odległość między szczeblami nie może wynosić więcej niż 0,30 m; odległość między szczeblami a konstrukcją musi wynosić co najmniej 0,15 m.

3. Drabiny i stopnie ścienne muszą być rozpoznawalne z góry i muszą mieć zamontowane uchwyty nad otworem stanowiącym wyjście.

4. Drabiny przenośne muszą mieć co najmniej 0,40 m szerokości, a podstawa powinna mieć szerokość co najmniej 0,50 m; muszą one być zabezpieczone przed wywróceniem się lub poślizgnięciem; szczeble muszą być trwale zamontowane na wspornikach.

Artykuł  11.08

Pomieszczenia wewnętrzne

1. Wielkość, rozmieszczenie i układ miejsc pracy wewnątrz statku muszą być dostosowane do wykonywanych prac i spełniać wymagania BHP. Pomieszczenia muszą być wystarczająco oświetlone światłem naturalnym i wentylowane; w razie potrzeby muszą być wyposażone w urządzenia grzewcze do utrzymywania odpowiedniej temperatury.

2. Podłogi w miejscach pracy wewnątrz statku muszą być solidne, wytrzymałe, uniemożliwiać potknięcia i poślizgnięcia. Otwory w pokładzie i podłogach, które nie są zamknięte, muszą być zabezpieczone przed niebezpieczeństwem upadku. Okna i świetliki są tak wykonane i rozmieszczone, aby umożliwić bezpieczną obsługę i czyszczenie.

Artykuł  11.09

Ochrona przed hałasem i drganiami

1. Miejsca pracy są tak rozmieszczone, wyposażone i zaprojektowane, aby nie stwarzały członkom załogi zagrożenia szkodliwymi drganiami.

2. Ponadto stale używane miejsca pracy muszą być tak skonstruowane i dźwiękoszczelne, aby hałas nie zagrażał bezpieczeństwu i zdrowiu członków załogi.

3. Członkom załogi codziennie narażonym na hałas powyżej 85dB(A) należy udostępnić indywidualne urządzenia chroniące przed hałasem. W miejscach pracy o natężeniu dźwięku przekraczającym 90 dB(A) muszą znajdować się symbole przypominające o obowiązku stosowania urządzeń chroniących przed hałasem, zgodnie z rysunkiem 7 załącznik I, o średnicy co najmniej 10 cm z napisem "Nakaz użycia ochrony słuchu".

Artykuł  11.10

Pokrywy luków

1. Pokrywy luków muszą być łatwo dostępne i bezpieczne podczas obsługi. Elementy pokryw luku ważące więcej niż 40 kg można suwać, zatrzaskiwać lub mają one wmontowane mechaniczne urządzenia do otwierania. Pokrywy luków z mechanizmem podnoszącym muszą mieć zamontowane odpowiednie i łatwo dostępne urządzenia służące zamykaniu elementów chwytających. Na niewymiennych pokrywach luków oraz rozpornicach musi być wyraźnie oznaczony odpowiadający im luk oraz właściwe na nim położenie.

2. Pokrywy luków muszą być zabezpieczone przed ich unoszeniem przez wiatr lub przez urządzenia ładunkowe. Na lukach zasuwanych muszą być zamocowane zamknięcia, które zapobiegają przypadkowemu przesunięciu wzdłuż o więcej niż 0,40 m; pokrywy te można blokować w pozycji końcowej. Do przymocowania nakładających się pokryw luków muszą być zamontowane odpowiednie urządzenia.

3. Źródło zasilania obsługiwanych mechanicznie pokryw luków musi być automatycznie odcinane po zwolnieniu przełącznika.

4. Pokrywy luków muszą być wytrzymałe na spodziewane obciążenie. Pokrywy luków, po których można chodzić, muszą wytrzymać ciężar co najmniej 75 kg. Należy wyraźnie oznaczyć pokrywy luków, po których nie można chodzić. Pokrywy luków, które są przeznaczone do wytrzymywania ciężaru ładunku pokładowego, muszą posiadać oznaczenie dopuszczalnego obciążenia w t/m2. Jeżeli do osiągnięcia maksymalnego dopuszczalnego obciążenia potrzebne są wsporniki, musi to być oznaczone w odpowiednim miejscu; w tym przypadku na pokładzie muszą znajdować się odpowiednie plany.

Artykuł  11.11

Wciągarki

1. Konstrukcja wciągarek musi zapewniać bezpieczeństwo pracy. Muszą one posiadać urządzenia zapobiegające niezamierzonemu uwolnieniu obciążenia. Wciągarki, które nie mają automatycznego hamulca, muszą być wyposażone w hamulec dostosowany do siły naciągu.

2. Wciągarki obsługiwane ręcznie muszą posiadać urządzenia zabezpieczające przed odskokiem korby. Wciągarki o napędzie mechanicznym i ręcznym muszą być tak skonstruowane, aby napęd mechaniczny nie mógł wprawić w ruch wału napędu ręcznego.

Artykuł  11.12

Dźwigi

1. Dźwigi muszą być zbudowane zgodnie z zasadami techniki. Siły powstające podczas pracy dźwigu muszą być bezpiecznie rozłożone w konstrukcji statku; nie mogą zagrażać jego stateczności.

2. Do dźwigów należy przymocować tabliczkę producenta z następującymi informacjami:

a) nazwa i adres producenta;

b) oznakowanie CE i rok produkcji;

c) seria lub model;

d) numer seryjny, w stosownym przypadku.

3. Maksymalne dopuszczalne obciążenie musi być czytelnie i trwale oznaczone na dźwigach.

Jeżeli obciążenie robocze nie przekracza 2000 kg, na dźwigu należy w sposób czytelny i trwały umieścić informację tylko o maksymalnym dopuszczalnym obciążeniu roboczym przy większym wyładunku.

4. Obecność odpowiednich urządzeń musi chronić przed przypadkami zmiażdżenia czy ucięcia. Zewnętrzne części dźwigów muszą posiadać co najmniej 0,5 m prześwitu bezpiecznego we wszystkich kierunkach od dźwigu - w górę, w dół oraz po bokach. Poza miejscem pracy i kładkami nie wymaga się prześwitu bezpiecznego po bokach.

5. Dźwigi o napędzie mechanicznym muszą być zabezpieczone przed ich niepowołanym użyciem. Dźwigi mogą być uruchamiane tylko z urządzenia sterowniczego przeznaczonego dla dźwigu. Elementy obsługi muszą samoczynnie wracać do pozycji wyjściowej (przełącznik samorozłączający się); ich stan działania musi być wyraźnie rozpoznawalny.

W przypadku przerwy w zasilaniu napędu ładunek nie może samoczynnie się uwolnić. Należy zapobiec niezamierzonym ruchom dźwigu.

Odpowiednie urządzenia muszą ograniczać ruch dźwignicy w górę oraz przekraczanie obciążenia roboczego. Ruch dźwignicy w dół musi być ograniczony, jeżeli w przewidywanych warunkach pracy w momencie umocowywania obciążenia na bębnie linowym znajdują się mniej niż dwa zwoje lin. Uruchomienie urządzeń automatycznych musi w danym przypadku nadal umożliwiać ruch w przeciwnym kierunku.

Siła rozrywająca stalowych lin takielunku ruchomego musi przekraczać co najmniej pięciokrotną wartość maksymalnej dopuszczalnej siły naciągu liny. Liny stalowe muszą być wykonane bez zarzutu i przeznaczone do stosowania na dźwigach.

6. 73 Dźwigi są poddawane inspekcji przez eksperta:

a) przed ich uruchomieniem po raz pierwszy;

b) przed ich ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek poważnej zmianie lub naprawie;

c) regularnie co najmniej raz na dziesięć lat.

W ramach wspomnianej inspekcji odpowiednią wytrzymałość i wystarczającą stateczność należy wykazać za pomocą obliczeń i przeprowadzonej na pokładzie próby obciążenia.

W przypadku dźwigów, których obciążenie robocze nie przekracza 2 000 kg, ekspert może podjąć decyzję o całkowitym lub częściowym zastąpieniu dowodu uzyskanego w wyniku obliczeń próbą przy obciążeniu 1,25 razy większym od obciążenia roboczego, przeprowadzoną w pełnym zakresie roboczym.

Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez eksperta i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

7. 74 Dźwigi muszą być regularnie, jednakże co najmniej raz na 12 miesięcy, kontrolowane przez kompetentną osobę. Bezpieczne warunki pracy dźwigu są wówczas sprawdzane poprzez kontrolę wizualną i kontrolę pracy dźwigu.

Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez kompetentną osobę i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

8. 75 (skreślony).

9. Dźwigi, których obciążenie robocze przekracza 2000 kg, stosowane do przeładunku lub zamontowane na dźwignikach, pontonach i innych urządzeniach pływających albo łodziach roboczych muszą ponadto spełniać przepisy właściwego Państwa Członkowskiego.

10. 76 Instrukcja obsługi wytwórcy dźwigu musi być przechowywana na pokładzie. Musi ona zawierać co najmniej informacje dotyczące:

a) zakresu użycia i funkcji elementów obsługi;

b) maksymalnego dopuszczalnego obciążenia roboczego odpowiadającego ładunkowi;

c) maksymalnego dopuszczalnego nachylenia dźwigu;

d) instrukcji montażu i konserwacji;

e) ogólnych danych technicznych.

Artykuł  11.13

Przechowywanie łatwo palnych cieczy

Łatwo palne ciecze o temperaturze zapłonu niższej niż 55 °C muszą być przechowywane na pokładzie w wentylowanej szafie wykonanej z niepalnego materiału. Na zewnętrznej części szafy, zgodnie z rys. 2 załącznik I, musi być umieszczony znak o średnicy co najmniej 10 cm z napisem "Zakaz używania ognia, otwartego płomienia i palenia tytoniu".

ROZDZIAŁ  12

POMIESZCZENIA DLA ZAŁOGI

Artykuł  12.01

Przepisy ogólne

1. Na statkach muszą znajdować się pomieszczenia dla załogi dla osób zazwyczaj mieszkających na pokładzie, a przynajmniej dla załogi minimalnej.

2. Pomieszczenia muszą być zaprojektowane, urządzone i wyposażone w taki sposób, aby odpowiadały potrzebom wynikającym z bezpieczeństwa, zdrowia i wygody osób na pokładzie. Pomieszczenia muszą być łatwo i w bezpieczny sposób dostępne oraz wystarczająco izolowane od ciepła i zimna.

3. Komisja inspekcyjna może dopuścić wyjątki od przepisów niniejszego rozdziału, jeżeli bezpieczeństwo, zdrowie i wygoda osób na pokładzie są zapewnione w inny sposób.

4. Komisja inspekcyjna wprowadza do świadectwa wspólnotowego wszelkie ograniczenia dotyczące trybu pracy i rodzaju pracy statku, wymagane w związku z wyjątkami, o których mowa w ust. 3.

Artykuł  12.02

Szczególne wymagania projektowe dotyczące pomieszczeń dla załogi

1. Musi istnieć możliwość wentylacji pomieszczeń, nawet przy drzwiach zamkniętych; dodatkowo pomieszczenia mieszkalne muszą być odpowiednio oświetlone i posiadać widok na zewnątrz.

2. Do pomieszczeń dla załogi muszą prowadzić schody, jeśli wejście do nich znajduje się na innym poziomie niż pokład i różnica wysokości wynosi więcej niż 0,30 m.

3. W części dziobowej statku podłogi nie mogą znajdować się niżej niż 1,20 m od wodnicy maksymalnego zanurzenia.

4. Pomieszczenia rekreacyjne i sypialne muszą posiadać co najmniej dwa wyjścia umieszczone jak najdalej od siebie i służące jako drogi awaryjne. Jedno wyjście może zostać zaprojektowane jako wyjście awaryjne. Nie dotyczy to jednak pomieszczeń z wyjściem prowadzącym bezpośrednio na pokład lub na korytarz, które służy jako droga ucieczki, pod warunkiem że posiada ono dwa oddalone od siebie wyjścia prowadzące na lewą i prawą burtę. Wyjścia awaryjne, do których mogą zaliczać się też świetliki i okna, muszą posiadać wolny otwór o wielkości co najmniej 0,36 m2, z najkrótszym bokiem długości co najmniej 0,50 m, oraz umożliwiać błyskawiczne opuszczenie pomieszczenia w sytuacji awaryjnej. Izolacja i okładzina dróg ucieczki muszą być wykonane z materiałów trudno palnych, a skorzystanie z dróg ucieczki musi być zapewnione poprzez zastosowanie odpowiednich środków, takich jak drabiny lub stopnie ścienne.

5. Pomieszczenia dla załogi muszą być zabezpieczone przed niedopuszczalnym hałasem i drganiami. Maksymalne dopuszczalne poziomy ciśnienia akustycznego wynoszą:

a) 70 dB(A) w pomieszczeniach mieszkalnych;

b) 60 dB(A) w pomieszczeniach sypialnych. Nie dotyczy to statków obsadzonych przez załogę wyłącznie poza porą odpoczynku, zgodnie z prawem krajowym Państw Członkowskich. Ograniczenie dotyczące trybu pracy musi być zaznaczone w świadectwie wspólnotowym.

6. Wysokość pomieszczenia dla załogi nie może być mniejsza niż 2,00 m.

7. Zasadniczo statki muszą posiadać co najmniej jedno pomieszczenie rekreacyjne oddzielone od pomieszczenia sypialnego.

8. Wolna powierzchnia pomieszczeń rekreacyjnych nie może wynosić mniej niż 2 m2 na osobę, całkowita powierzchnia musi jednak wynosić co najmniej 8 m2 (nie licząc mebli oprócz stołów i krzeseł).

9. Kubatura każdego pomieszczenia mieszkalnego i sypialnego musi wynosić co najmniej 7 m3.

10. Objętość powietrza na osobę musi wynosić co najmniej 3,5 m3 w pomieszczeniach mieszkalnych. W przypadku pomieszczeń sypialnych objętość ta musi wynosić co najmniej 5 m3 na pierwszą osobę i co najmniej 3 m3 na każdą następną osobę (nie licząc kubatury wyposażenia). Pomieszczenia sypialne przeznaczone są dla co najwyżej dwóch osób. Koje muszą być umocowane na wysokości co najmniej 0,30 m nad podłogą. Jeśli ustawione są piętrowo, wysokość prześwitu musi wynosić co najmniej 0,60 m.

11. Górna krawędź drzwi musi znajdować się na wysokości co najmniej 1,90 m nad pokładem lub podłogą, a wolna szerokość musi wynosić co najmniej 0,60 m. Ustaloną wysokość można osiągnąć poprzez zastosowanie przesuwnych lub składanych pokryw lub klap. Drzwi muszą się otwierać na zewnątrz z obu stron. Zrębnica nie może przekraczać wysokości 0,40 m; spełnione muszą być jednak również inne przepisy bezpieczeństwa.

12. Schody muszą być trwale zamocowane i bezpieczne. Jest to spełnione, jeżeli:

a) mają co najmniej 0,60 m szerokości;

b) głębokość stopni wynosi co najmniej 0,15 m;

c) stopnie są antypoślizgowe;

d) schody o więcej niż trzech stopniach są wyposażone w co najmniej jeden uchwyt lub poręcz.

13. Rury przenoszące niebezpieczne gazy lub ciecze, w szczególności te, które są pod tak wysokim ciśnieniem, że wyciek z nich mógłby stanowić niebezpieczeństwo dla człowieka, nie mogą być położone w pomieszczeniach dla załogi ani w korytarzach prowadzących do tych pomieszczeń. Nie dotyczy to jednak rur systemu parowego i hydraulicznego, które są umieszczone w metalowych rurach ochronnych, jak również rur instalacji gazu płynnego przeznaczonych do celów domowych.

Artykuł  12.03

Urządzenia sanitarne

1. Statki z pomieszczeniami dla załogi muszą dysponować co najmniej następującymi urządzeniami sanitarnymi:

a) jedna toaleta na pomieszczenie mieszkalne lub na sześciu członków załogi. Musi ona posiadać wentylację świeżym powietrzem;

b) jedna umywalka z rurociągiem odprowadzającym i podłączeniem zimnej i ciepłej wody pitnej na pomieszczenie mieszkalne lub na czterech członków załogi;

c) jeden natrysk lub wanna z podłączeniem zimnej i ciepłej wody pitnej na pomieszczenie mieszkalne lub na sześciu członków załogi.

2. Urządzenia sanitarne muszą znajdować się w bezpośredniej bliskości pomieszczeń mieszkalnych. Toalety nie mogą mieć bezpośredniego połączenia z kuchniami, jadalniami lub pokojami mieszkalnymi połączonymi z kuchnią.

3. Powierzchnia pomieszczeń toalet musi wynosić co najmniej 1,00 m2, o szerokości nie mniejszej niż 0,75 m i długości nie mniejszej niż 1,10 m. Pomieszczenia toalet w kabinach dla nie więcej niż dwóch osób mogą być mniejsze. Jeśli toaleta jest wyposażona w umywalkę lub natrysk, powierzchnia musi być powiększona co najmniej o powierzchnię umywalki lub natrysku (lub, odpowiednio, wanny).

Artykuł  12.04

Kuchnie

1. Kuchnie mogą być połączone z pomieszczeniami rekreacyjnymi.

2. Kuchnie muszą być wyposażone w:

a) kuchenkę;

b) zlewozmywak z odprowadzeniem;

c) instalację zasilania wodą pitną;

d) lodówkę;

e) wystarczające miejsce do przechowywania, magazynowania i pracy.

3. Jadalnie w pokojach dziennych połączonych kuchnią muszą być wystarczająco duże w stosunku do liczby załogi zwykle korzystającej z nich w tym samym czasie. Szerokość miejsc do siedzenia nie może być mniejsza niż 0,60 m.

Artykuł  12.05

Instalacje wody pitnej

1. Statki z pomieszczeniami dla załogi muszą być wyposażone w instalację wody pitnej. Oznaczenia otworów załadowczych zbiornika wody pitnej i przewodów wody pitnej muszą informować o ich wyłącznym przeznaczeniu do wody pitnej. Króćce do napełniania wodą pitną muszą być zainstalowane nad pokładem.

2. Instalacje wody pitnej muszą:

a) być wewnątrz wykonane z antykorozyjnego i bezpiecznego fizjologicznie materiału;

b) składać się z przewodów gwarantujących regularny przepływ wody;

c) być zabezpieczone przed nadmiernym ogrzaniem.

3. Dodatkowo zbiorniki wody pitnej muszą:

a) mieć pojemność co najmniej 150 l na każdą osobę zwykle mieszkającą na pokładzie, a przynajmniej na każdego członka załogi;

b) posiadać odpowiedni zamykany otwór umożliwiający czyszczenie w środku;

c) posiadać wskaźnik poziomu napełnienia;

d) posiadać przewody wentylacyjne z odprowadzeniem na zewnątrz lub z odpowiednimi filtrami.

4. Zbiorniki wody pitnej nie mogą posiadać wspólnych ścian z innymi zbiornikami. Przewody wody pitnej nie mogą prowadzić przez zbiorniki zawierające inne ciecze. Połączenia pomiędzy instalacją wody pitnej a innymi rurami nie są dozwolone. Rury przenoszące gaz lub płyny inne niż woda pitna nie mogą prowadzić przez zbiorniki wody pitnej.

5. Zbiorniki ciśnieniowe wody pitnej muszą wykorzystywać wyłącznie niezanieczyszczone sprężone powietrze. Jeśli powietrze jest produkowane za pomocą kompresorów, należy zainstalować odpowiednie filtry powietrza i odolejacze bezpośrednio przed zbiornikiem ciśnieniowym, chyba że woda i powietrze są oddzielone membraną.

Artykuł  12.06

Ogrzewanie i wentylacja

1. Musi istnieć możliwość ogrzania pomieszczeń dla załogi stosownie do ich przeznaczenia. Instalacje grzewcze muszą być dostosowane do panujących warunków pogodowych.

2. Musi istnieć możliwość wystarczającej wentylacji pomieszczeń mieszkalnych i sypialnych nawet przy drzwiach zamkniętych. System wentylacyjny musi zapewniać odpowiednią cyrkulację powietrza we wszystkich warunkach klimatycznych.

3. Pomieszczenia dla załogi muszą być tak rozmieszczone i wyposażone, aby uniknąć w możliwie największym stopniu przenikania zanieczyszczonego powietrza z innych przedziałów statku, jak np. z maszynowni i ładowni; w przypadku wentylacji mechanicznej otwory wlotowe muszą być tak umieszczone, aby spełniały powyższe wymaganie.

Artykuł  12.07

Pozostałe wyposażenie pomieszczeń dla załogi

1. Każdy członek załogi mieszkający na pokładzie musi posiadać własną koję i zamykaną szafkę na ubrania. Wymiary wewnętrzne koi muszą wynosić co najmniej 2,00 x 0,90 m.

2. Należy zapewnić odpowiednie możliwości składowania i suszenia ubrań roboczych poza pomieszczeniami sypialnymi.

3. Wszystkie pomieszczenia muszą być oświetlone elektrycznie. Dodatkowe lampy wykorzystujące paliwo gazowe lub ciekłe są dozwolone tylko w pomieszczeniach rekreacyjnych. Urządzenia świetlne wykorzystujące paliwo ciekłe muszą być wykonane z metalu i mogą wykorzystywać paliwa o temperaturze zapłonu powyżej 55 °C lub naftę dostępną w handlu. Urządzenia należy umieścić lub zamocować w sposób niestwarzający zagrożenia pożarowego.

ROZDZIAŁ  13

URZĄDZENIA GRZEWCZE, DO GOTOWANIA I CHŁODNICZE ZASILANE PALIWEM

Artykuł  13.01

Przepisy ogólne

1. Urządzenia grzewcze, do gotowania i chłodnicze zasilane gazem płynnym muszą spełniać wymogi określone w rozdziale 14.

2. Urządzenia grzewcze, do gotowania i chłodnicze wraz z osprzętem muszą być zaprojektowane i zainstalowane w taki sposób, aby nie stanowiły zagrożenia nawet w przypadku przegrzania; muszą one być instalowane w sposób uniemożliwiający ich przewrócenie się lub przypadkowe przesunięcie.

3. Urządzenia wymienione w ust. 2 nie mogą być instalowane w miejscach, gdzie są przechowywane lub używane substancje o temperaturze zapłonu poniżej 55 °C. Przez takie miejsca nie można też przeprowadzać przewodów odprowadzających spaliny z tych instalacji.

4. Należy zapewnić dopływ powietrza niezbędnego do spalania.

5. Urządzenia grzewcze należy łączyć z przewodami odprowadzającymi spaliny w sposób pewny. Przewody te muszą być wyposażone we właściwe osłony lub urządzenia zabezpieczające przed wiatrem. Ich położenie musi umożliwiać ich czyszczenie.

Artykuł  13.02

Stosowanie paliw płynnych, urządzenia zasilane olejem napędowym

1. Sprzęt grzewczy, do gotowania i chłodniczy zasilany paliwem płynnym może być eksploatowany wyłącznie z użyciem paliw o temperaturze zapłonu powyżej 55 °C.

2. Na zasadzie odstępstwa od ust. 1, urządzenia do gotowania oraz urządzenia grzewcze i chłodnicze wyposażone w palniki knotowe i zasilane naftą mogą być eksploatowane w pomieszczeniach mieszkalnych i sterówkach pod warunkiem, że pojemność ich zbiornika paliwa nie przekracza 12 litrów.

3. Urządzenia z palnikami knotowymi muszą:

a) posiadać metalowy zbiornik paliwa z zamykanym otworem wlewowym, nie posiadający spoin z lutu miękkiego poniżej maksymalnego poziomu wypełnienia, zaprojektowany i zainstalowany w sposób uniemożliwiający przypadkowe otwarcie lub opróżnienie,

b) pozwalać na zapalanie bez użycia innej cieczy palnej,

c) być zainstalowane w sposób umożliwiający bezpieczne odprowadzanie spalin.

Artykuł  13.03

Piece grzewcze z palnikiem z odparowaniem oleju i urządzenia grzewcze z palnikiem z rozpylaniem oleju

1. Piece grzewcze z palnikiem z odparowaniem oleju i urządzenia grzewcze z palnikiem z rozpylaniem oleju muszą być wykonane zgodnie z zasadami dobrej praktyki.

2. Gdy piec grzewczy z palnikiem z odparowaniem oleju i urządzenie grzewcze z palnikiem z rozpylaniem oleju instaluje się w maszynowni, doprowadzenie powietrza do urządzania grzewczego i silników musi być zaprojektowane w sposób umożliwiający sprawną i bezpieczną pracę urządzenia grzewczego i silnika, niezależnie od siebie. W razie potrzeby należy zainstalować oddzielne doprowadzenie powietrza. Sprzęt instaluje się w sposób uniemożliwiający przedostanie się płomienia z palnika do innych części instalacji maszynowni.

Artykuł  13.04

Piece grzewcze z palnikiem z odparowaniem oleju

1. Piece grzewcze z palnikiem z odparowaniem oleju muszą pozwalać na zapalanie bez użycia innej cieczy palnej. Muszą być montowane nad metalową wanienką ściekową obejmującą wszystkie części zawierające paliwo, o bokach wysokości co najmniej 20 mm i pojemności co najmniej 2 litrów.

2. W przypadku pieców grzewczych z palnikiem z odparowaniem oleju instalowanych w maszynowni, boki miski olejowej, o której mowa w ust. 1, muszą mieć wysokość co najmniej 200 mm. Dolna krawędź palnika z odparowaniem oleju musi znajdować się nad krawędzią wanienki ściekowej. Dodatkowo, górna krawędź wanienki ściekowej musi wystawać co najmniej 100 mm ponad podłogę.

3. Piece grzewcze z palnikiem z odparowaniem oleju muszą być wyposażone w odpowiedni regulator, który w każdym położeniu zapewnia praktycznie nieprzerwany dopływ paliwa do palnika i wyklucza jakikolwiek wyciek paliwa w przypadku wygaśnięcia płomienia. Regulator uważa się za właściwy, jeżeli pracuje poprawnie nawet w warunkach wibracji i przechyłów do 12 °, a ponadto posiada, oprócz pływaka regulującego poziom:

a) drugi pływak, który zamyka w sposób bezpieczny i niezawodny dopływ paliwa w przypadku przekroczenia dopuszczalnego poziomu oleju; lub

b) rurę przelewową, jednak tylko w przypadku, gdy pojemność wanienki ściekowej pozwala pomieścić co najmniej zawartość zbiornika paliwa.

4. Jeżeli zbiornik paliwa do pieca grzewczego z palnikiem z odparowaniem oleju jest zainstalowany oddzielnie:

a) nie może być zainstalowany wyżej niż to określa instrukcja eksploatacji dostarczona przez producenta;

b) musi byc zainstalowany w sposób zabezpieczający przed niedopuszczalnym nagrzewaniem;

c) musi umożliwiać zamknięcie dopływu paliwa z pokładu.

5. Przewody odprowadzające spaliny z pieców grzewczych z palnikiem z odparowaniem oleju muszą być wyposażone w urządzenie zapobiegające inwersji ciągu.

Artykuł  13.05

Urządzenia grzewcze z palnikiem z rozpylaniem oleju

Urządzenia grzewcze z palnikiem z rozpylaniem oleju muszą spełniać w szczególności następujące wymogi:

a) należy zapewnić odpowiednią wentylację palnika przed otwarciem dopływu paliwa;

b) dopływ paliwa musi być regulowany termostatem;

c) do zapalania paliwa musi służyć urządzenie elektryczne lub płomień pilotowy;

d) w przypadku wygaśnięcia płomienia urządzenie monitorujące płomień musi zamykać dopływ paliwa;

e) wyłącznik główny należy umieścić w łatwo dostępnym punkcie na zewnątrz pomieszczenia, w którym zainstalowano urządzenie.

Artykuł  13.06

Urządzenia grzewcze z wymuszonym obiegiem powietrza

Urządzenia grzewcze z wymuszonym obiegiem powietrza wyposażone w komorę spalania, wokół której powietrze grzewcze tłoczone jest do układu rozprowadzającego lub do pomieszczenia, muszą spełniać następujące wymogi:

a) w przypadku gdy paliwo jest rozpylane pod ciśnieniem, powietrze spalania musi być doprowadzane za pomocą dmuchawy;

b) przed zapaleniem palnika należy dobrze przewietrzyć komorę spalania. Można w tym celu pozostawić na pewien czas włączoną dmuchawę powietrza spalania po wygaśnięciu płomienia;

c) dopływ paliwa musi być automatycznie odcięty, w przypadku gdy:

ogień wygaśnie,

ilość doprowadzanego powietrza spalania jest niewystarczająca,

temperatura podgrzanego powietrza przekracza wcześniej ustaloną wartość, lub nastąpiła awaria zasilania elektrycznego urządzeń zabezpieczających.

W wyżej wymienionych przypadkach zasilanie w paliwo nie może zostać automatycznie przywrócone po odcięciu;

d) musi istnieć możliwość wyłączenia dmuchaw powietrza spalania i powietrza grzewczego z zewnątrz pomieszczenia, gdzie umieszczone jest urządzenie grzewcze;

e) w przypadkach gdy powietrze grzewcze jest doprowadzane z zewnątrz, nawiewniki należy umieścić jak najwyżej nad pokładem. Nawiewniki należy mocować w sposób uniemożliwiający przedostawanie się deszczu lub aerozolu;

f) przewody powietrza grzewczego muszą być wykonane z metalu;

g) nie może być możliwości całkowitego zamknięcia wylotu powietrza grzewczego;

h) nie może być możliwości przedostania się wycieków paliwa do przewodów powietrza grzewczego;

i) urządzenia grzewcze z wymuszonym obiegiem powietrza nie mogą pobierać powietrza grzewczego z maszynowni.

Artykuł  13.07

Ogrzewanie paliwem stałym

1. Urządzenia grzewcze na paliwo stałe należy umieścić na arkuszu blachy z podniesionymi krawędziami, tak aby palące się paliwo lub gorący popiół nie przedostawały się poza blachę.

Wymóg ten nie odnosi się do urządzeń zainstalowanych w pomieszczeniach zbudowanych z materiałów niepalnych i przeznaczonych wyłącznie do instalacji kotłów grzewczych.

2. Kotły opalane paliwem stałym muszą być wyposażone w regulatory termostatyczne sterujące ich pracą poprzez odpowiednie dozowanie powietrza spalania.

3. W pobliżu każdego urządzenia grzewczego muszą znajdować się środki do szybkiego gaszenia popiołu.

ROZDZIAŁ  14

INSTALACJE GAZU PŁYNNEGO DLA CELÓW GOSPODARCZYCH

Artykuł  14.01

Przepisy ogólne

1. Zasadniczymi elementami instalacji gazu płynnego są: jednostka zasilania, w skład której wchodzą jeden lub więcej zbiorników gazu, jeden lub więcej regulatorów ciśnienia, system rozdzielczy i odbiorniki gazu.

Zbiorniki rezerwowe lub puste znajdujące się poza jednostką zasilającą nie mogą być częścią instalacji. Ma do nich zastosowanie, odpowiednio, art. 14.05.

2. Instalacje mogą być zasilane wyłącznie dostępnym w handlu propanem.

Artykuł  14.02

Instalacje

1. Wszystkie części instalacji gazu płynnego muszą być przystosowane do zasilania propanem, muszą być wykonane i zainstalowane zgodnie z zasadami dobrej praktyki

2. Instalacja gazu płynnego może być jedynie użytkowana do celów gospodarczych w pomieszczeniach mieszkalnych lub w sterówce i do analogicznych celów na statkach pasażerskich.

3. Na statku może znajdować się wiele oddzielnych instalacji. Pomieszczenia mieszkalne oddzielone przez ładownię lub zbiornik stały nie mogą być obsługiwane przez tę samą instalację gazu płynnego.

4. Żadna część instalacji gazu płynnego nie może znajdować się w maszynowni.

Artykuł  14.03

Zbiorniki

1. Zezwala się jedynie na stosowanie zbiorników o pojemności 5-35 kg. Na statkach pasażerskich, komisja inspekcyjna może wyrazić zgodę na eksploatację zbiorników o większej pojemności.

2. Zbiorniki muszą być opatrzone urzędową pieczęcią potwierdzającą przejście wymaganych testów.

Artykuł  14.04

Lokalizacja i układ jednostki zasilającej

1. Jednostka zasilająca musi być zainstalowana na pokładzie w wolno stojącej lub wbudowanej szafie poza obszarem pomieszczeń mieszkalnych w miejscu nieutrudnającym ruchu na pokładzie. Nie może być ona jednak umieszczana przy nadburciu na dziobie lub rufie statku. Szafa może być wbudowana w nadbudówkę, jeżeli jest gazoszczelna, i może być jedynie otwierana z zewnątrz. Musi być umieszczona w taki sposób, aby rury doprowadzające gaz do odbiorników były możliwie najkrótsze.

Nie należy podłączać większej liczby zbiorników jednocześnie niż jest to konieczne do funkcjonowania instalacji. Podłączanie kilku zbiorników jest dozwolone tylko w przypadku stosowania zaworu przełączającego lub odcinającego. Do jednostki zasilającej można podłączyć do czterech zbiorników. Liczba zbiorników na statku, w tym zbiorników rezerwowych, nie może przekroczyć sześciu na jedną instalację.

Statki pasażerskie z kuchniami lub mesami dla pasażerów mogą posiadać do sześciu zbiorników. Liczba zbiorników na statku, w tym zbiorników rezerwowych, nie może przekroczyć dziewięciu na jedną instalację.

Regulator ciśnienia lub - w przypadku regulacji dwustopniowej - pierwszy regulator ciśnienia musi znajdować się w tej samej szafie, co zbiorniki, i być wbudowany w sposób trwały.

2. Jednostka zasilająca musi być tak zainstalowana, aby w przypadku nieszczelności ulatniający się gaz wydobywał się z szafy na zewnątrz, bez możliwości przedostania się do wnętrza statku i wejścia w kontakt z jakimkolwiek źródłem zapłonu.

3. Szafa musi być zbudowana z materiałów trudno zapalnych i musi zapewniać odpowiednią wentylację przez otwory w części dolnej i górnej. Zbiorniki muszą być umieszczone w szafie w pozycji stojącej i zabezpieczone przed przewróceniem się.

4. Szafa musi być tak zaprojektowana i umieszczona, aby temperatura zbiorników nie mogła przekroczyć 50 °C.

5. Na zewnętrznych ścianach szafki musi być umieszczony napis "instalacja gazu płynnego" i symbol "Zakaz używania ognia, otwartego płomienia i palenia tytoniu", o średnicy co najmniej 10 cm, zgodny z rys. 2 załącznik I.

Artykuł  14.05

Zbiorniki rezerwowe i puste

Zbiorniki rezerwowe i puste, które nie znajdują się w obrębie jednostki zasilania, muszą być składowane poza pomieszczeniami dla załogi i sterówką, w szafie spełniającej wymogi art. 14.04.

Artykuł  14.06

Regulatory ciśnienia

1. Odbiorniki gazu mogą być podłączone do zbiorników jedynie za pomocą systemu rozdzielczego wyposażonego w jeden lub więcej regulatorów ciśnienia, aby obniżyć ciśnienie gazu do ciśnienia roboczego. Ciśnienie może być obniżane jedno- lub dwustopniowo. Wszystkie regulatory ciśnienia muszą być ustawione na stałe na ciśnienie określone zgodnie z art. 14.07.

2. Końcowy regulator ciśnienia musi być wyposażony w automatyczne urządzenie zabezpieczające przewód przed zbyt wysokim ciśnieniem w przypadku nieprawidłowego działania regulatora lub urządzenie takie musi być zainstalowane za końcowym regulatorem. Konieczne jest zapewnienie, aby w przypadku nieszczelności ulatniający się z urządzenia zabezpieczającego gaz wydobywał się na zewnątrz, bez możliwości przedostania się do wnętrza statku i wejścia w kontakt z jakimkolwiek źródłem zapłonu; w razie potrzeby należy zainstalować w tym celu specjalny przewód odprowadzający.

3. Zarówno zawory bezpieczeństwa, jak i otwory wentylacyjne, muszą być chronione przed dostaniem się do nich wody.

Artykuł  14.07

Ciśnienie

1. Jeżeli stosowane są dwustopniowe systemy regulacji, ciśnienie na wyjściu pierwszego regulatora nie może być większe niż 2,5 bara powyżej ciśnienia atmosferycznego.

2. Ciśnienie na wyjściu z ostatniego regulatora ciśnienia nie może być większe niż 0,05 bara powyżej ciśnienia atmosferycznego, z tolerancją 10 %.

Artykuł  14.08

Doprowadzenia sztywne i elastyczne

1. Doprowadzenia muszą być wykonane z zainstalowanych na stałe przewodów stalowych lub miedzianych.

Jednak doprowadzenia gazu ze zbiorników muszą być wykonane z wysokociśnieniowych przewodów elastycznych lub przewodów spiralnych przystosowanych do pracy z propanem. Odbiorniki gazu, które nie są zainstalowane na stałe, mogą być podłączane za pomocą odpowiednich przewodów elastycznych o długości nie większej niż 1 m.

2. Doprowadzenia muszą być odporne na wszelkie obciążenia występujące na statku w normalnych warunkach eksploatacyjnych, w szczególności obciążenia mechaniczne i korozję, a ich parametry i układ muszą zapewniać wystarczający dopływ gazu o odpowiednim ciśnieniu do odbiorników.

3. Doprowadzenia muszą posiadać możliwie najmniej złączy. Zarówno doprowadzenia, jak i łącza muszą być gazoszczelne i zachowywać gazoszczelność pomimo wszelkich wibracji lub naprężeń, którym mogą podlegać.

4. Doprowadzenia muszą być łatwo dostępne, odpowiednio umocowane i chronione w każdym punkcie, w którym mogą być narażone na uderzenia lub tarcie, szczególnie w miejscach, gdzie przechodzą przez stalowe grodzie lub metalowe przegrody. Cała powierzchnia doprowadzeń stalowych musi być zabezpieczona przed korozją.

5. Doprowadzenia elastyczne i ich złącza muszą być odporne na wszelkie obciążenia występujące na statku w normalnych warunkach eksploatacyjnych. Muszą być zainstalowane w sposób chroniący je od naprężeń, uniemożliwiający nadmierne nagrzewanie i pozwalający na ich kontrolę na całej długości.

Artykuł  14.09

System rozdzielczy

1. Musi być zapewniona możliwość odcięcia całego systemu rozdzielczego w każdym czasie przy użyciu szybko i łatwo dostępnego zaworu głównego.

2. Każdy odbiornik gazu musi być zasilany przez osobne odgałęzienie systemu rozdzielczego, które musi zapewniać możliwość odcięcia za pomocą urządzenia zamykającego.

3. Zawory odcinające muszą być instalowane w sposób chroniący przed wpływami atmosferycznymi i uderzeniami.

4. Za każdym reduktorem ciśnienia musi być zainstalowane przyłącze kontrolne. Za pomocą urządzenia zabezpieczającego należy upewnić się, iż regulator ciśnienia nie jest poddany podczas testów ciśnieniu próbnemu.

Artykuł  14.10

Odbiorniki gazu i ich instalacje

1. Instalowane mogą być wyłącznie odbiorniki gazu dopuszczone do stosowania z propanem przez jedno z Państw Członkowskich. Muszą być wyposażone w urządzenia skutecznie zapobiegające ulatnianiu się gazu, zarówno w przypadku zgaśnięcia płomienia roboczego, jak i płomienia pilotowego.

2. Każdy odbiornik gazu musi być umieszczony i podłączony w sposób uniemożliwiający jego przewrócenie lub przypadkowe przesunięcie, jak również przypadkowe przerwanie doprowadzeń.

3. Urządzenia grzewcze, do ogrzewania wody i lodówki muszą być podłączone do przewodu odprowadzającego na zewnątrz gazy spalinowe.

4. Odbiorniki gazu mogą być instalowane w sterówce jedynie pod warunkiem, że jej budowa wyklucza przedostawanie się ulatniającego się gazu do niższych części statku, w szczególności poprzez przewody komunikacyjne prowadzące do maszynowni.

5. Odbiorniki gazu mogą być instalowane w pomieszczeniach sypialnych jedynie pod warunkiem, że spalanie przebiega niezależnie od powietrza w pomieszczeniach.

6. Odbiorniki gazu, w którym spalanie przebiega z wykorzystaniem powietrza z pomieszczenia, w którym są umieszczone, powinny być instalowane w pomieszczeniach odpowiedniej wielkości.

Artykuł  14.11

Wentylacja i odprowadzanie gazów spalinowych

1. W pomieszczeniach z odbiornikami gazu, gdzie spalanie przebiega z wykorzystaniem powietrza z pomieszczenia, należy zapewnić wentylację poprzez nawiew świeżego powietrza i odprowadzanie spalin przez otwory wentylacyjne stosownych wymiarów, o swobodnym przekroju co najmniej 150 cm2 każdy.

2. Otwory wentylacyjne nie mogą mieć żadnego urządzenia zamykającego i nie mogą prowadzić do pomieszczeń sypialnych.

3. Urządzenia odprowadzające muszą być zaprojektowane w sposób zapewniający niezakłócone ujście gazów spalinowych. Muszą być niezawodne w działaniu i wykonane z materiałów ogniotrwałych. Ich działania nie może zakłócać praca wentylatorów do przewietrzania pomieszczenia.

Artykuł  14.12

Instrukcje użytkowania i bezpieczeństwa

Na statku musi być umieszczona w odpowiednim miejscu instrukcja użytkowania instalacji; musi ona zawierać między innymi następujące informacje:

"Zawory odcinające w zbiornikach, które nie są połączone z systemem rozdzielczym, muszą być zamknięte, nawet jeżeli zbiorniki wydają się puste."

"Przewody elastyczne muszą być bezzwłocznie wymienione, jeśli wymaga tego ich stan."

"Wszystkie odbiorniki gazu muszą być podłączone, w przeciwnym wypadku odpowiednie doprowadzenia muszą być zaślepione."

Artykuł  14.13 ⁷⁷

Odbiór

Instalacje gazu płynnego są kontrolowane przez eksperta w celu potwierdzenia, że instalacja spełnia wymogi określone w niniejszym rozdziale:

a) przed ich uruchomieniem po raz pierwszy;

b) przed ich ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek poważnej zmianie lub naprawie;

c) przy każdym wznowieniu świadectwa, o którym mowa w art. 14.15.

Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez eksperta i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji. Kopię zaświadczenia o inspekcji należy przedstawić komisji inspekcyjnej.

Artykuł  14.14 ⁷⁸

Warunki badania

Badania przeprowadza się w następujących warunkach:

1. Rury doprowadzające średniego ciśnienia między urządzeniem zamykającym pierwszego regulatora ciśnienia, o którym mowa w art. 14.09 ust. 4, a zaworami odcinającymi mocowanymi przed końcowym regulatorem ciśnienia:

a) próba ciśnieniowa, przeprowadzana z użyciem powietrza, gazu obojętnego lub płynu pod ciśnieniem 20 barów powyżej ciśnienia atmosferycznego;

b) próba szczelności przeprowadzana z użyciem powietrza lub gazu obojętnego pod ciśnieniem 3,5 bara powyżej ciśnienia atmosferycznego.

2. Rury doprowadzające pod ciśnieniem roboczym między urządzeniem zamykającym pojedynczego lub końcowego regulatora ciśnienia, o którym mowa w art. 14.09 ust. 4, a zaworami odcinającymi mocowanymi przed odbiornikami gazu:

próba szczelności, przeprowadzana z użyciem powietrza lub gazu obojętnego pod ciśnieniem 1 bara powyżej ciśnienia atmosferycznego.

3. Doprowadzenia usytuowane między urządzeniem zamykającym, o którym mowa w art. 14.09 ust. 4, pojedynczego lub końcowego regulatora ciśnienia a urządzeniami sterującymi odbiornika gazu:

próba szczelności przy ciśnieniu 0,15 bara powyżej ciśnienia atmosferycznego.

4. W badaniach, o których mowa w ust. 1 lit. b) oraz ust. 2 i 3, rury uznaje się za gazoszczelne, jeżeli po upływie czasu wystarczającego do wyrównania temperatur nie obserwuje się żadnego spadku ciśnienia testowego przez okres 10 minut.

5. Przyłącza zbiornika, złącza przewodów i przyłącza urządzeń podlegające działaniu ciśnienia w zbiorniku oraz łącze pomiędzy regulatorem i przewodem doprowadzającym:

próba szczelności, przeprowadzana przy użyciu substancji pieniącej przy ciśnieniu roboczym.

6. Wszystkie odbiorniki gazu muszą być uruchamiane pod obciążeniem nominalnym i podlegają sprawdzeniu pod względem prawidłowego i niezakłóconego spalania przy różnych ustawieniach urządzeń regulacyjnych.

Urządzenia zabezpieczające przed skutkami zgaśnięcia płomienia muszą być sprawdzone pod względem prawidłowej pracy.

7. Po przeprowadzeniu badania, o którym mowa w ust. 6, należy sprawdzić, w odniesieniu do każdego odbiornika gazu podłączonego do przewodu odprowadzającego spaliny, czy po pięciu minutach działania pod obciążeniem nominalnym, przy zamkniętych oknach i drzwiach oraz włączonych urządzeniach wentylacyjnych, przez wlot powietrza nie wydobywają się spaliny.

W przypadku wydobywania się spalin nie mającego charakteru chwilowego należy natychmiast określić jego przyczynę. Odbiornik gazu nie może być dopuszczony do użytkowania, dopóki wszystkie usterki nie zostaną usunięte.

Artykuł  14.15

Potwierdzenie zgodności

1. Świadectwo wspólnotowe musi potwierdzać zgodność wszystkich instalacji gazu płynnego z wymogami niniejszego rozdziału.

2. Potwierdzenie takie wydaje komisja inspekcyjna po odbiorze, o którym mowa w art. 14.13.

3. 79 Potwierdzenie jest ważne przez okres nieprzekraczający trzech lat. Może ono zostać wznowione po ponownym odbiorze, o którym mowa w art. 14.13.

W wyjątkowych przypadkach, na uzasadniony wniosek właściciela statku lub jego pełnomocnika, komisja inspekcyjna może przedłużyć ważność potwierdzenia o nie więcej niż trzy miesiące bez przeprowadzenia odbioru, o którym mowa w art. 14.13. Takie przedłużenie zostaje odnotowane w świadectwie wspólnotowym.

ROZDZIAŁ  14a

  ⁸⁰ POKŁADOWE OCZYSZCZALNIE ŚCIEKÓW NA STATKACH PASAŻERSKICH

Artykuł  14a.01

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

1) "pokładowa oczyszczalnia ścieków" oznacza oczyszczalnię ścieków o niewielkich rozmiarach, wykorzystywaną do oczyszczania ścieków bytowo-gospodarczych gromadzonych na statku;

2) "homologacja typu" oznacza decyzję, poprzez którą właściwy organ potwierdza, że pokładowa oczyszczalnia ścieków spełnia wymagania techniczne niniejszego rozdziału;

3) "kontrola specjalna" oznacza procedurę przeprowadzaną zgodnie z art. 14a.11, poprzez którą właściwy organ upewnia się, że pokładowa oczyszczalnia ścieków wykorzystywana na danej jednostce spełnia wymogi niniejszego rozdziału;

4) "producent" oznacza osobę lub podmiot odpowiedzialną(-y) wobec właściwego organu za wszystkie aspekty procedury przyznawania homologacji typu oraz za zapewnienie zgodności produkcji. Dana osoba lub dany podmiot nie musi uczestniczyć we wszystkich etapach budowy pokładowej oczyszczalni ścieków. Jeżeli w pokładowej oczyszczalni ścieków dokonuje się zmian poprzez jej przebudowę lub doposażenie już po zakończeniu pierwotnego procesu produkcji z przeznaczeniem do wykorzystania na danej jednostce do celów uwzględnionych w niniejszym rozdziale, osobę lub podmiot, które dokonały przebudowy lub doposażenia, uznaje się za producenta;

5) "dokument informacyjny" oznacza dokument przedstawiony w dodatku VI część II, w którym określono, jakie informacje musi dostarczyć wnioskodawca;

6) "folder informacyjny" oznacza całkowity zestaw danych, rysunków i fotografii lub innych dokumentów dostarczonych przez wnioskodawcę służbom technicznym lub właściwemu organowi, zgodnie z wymaganiami określonymi w dokumencie informacyjnym;

7) "pakiet informacyjny" oznacza folder informacyjny uzupełniony sprawozdaniami z badań lub innymi dokumentami, które służba techniczna lub właściwy organ dołączyły do folderu informacyjnego w trakcie wykonywania swoich obowiązków;

8) "świadectwo homologacji typu" oznacza dokument sporządzony zgodnie z dodatkiem VI część III, przy pomocy którego właściwy organ potwierdza homologację typu;

9) "rejestr parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków" oznacza dokument sporządzany zgodnie z dodatkiem VI część VIII, w którym odnotowuje się wszystkie parametry, w tym moduły składające się na pokładową oczyszczalnię ścieków i zmiany jej konfiguracji, które mają wpływ na poziom oczyszczania ścieków, łącznie z ich przebudową;

10) "instrukcja producenta dotycząca kontroli modułów i parametrów wpływających na proces oczyszczania ścieków" oznacza dokument opracowany zgodnie z art. 14a.11 ust. 4 do celów przeprowadzania kontroli specjalnej;

11) "ścieki bytowo-gospodarcze" oznaczają ścieki z kuchni, jadalni, łazienek i pralni oraz odpływy z toalet;

12) "osad ściekowy" oznacza osad gromadzony w trakcie pracy oczyszczalni ścieków na danej jednostce.

Artykuł  14a.

Przepisy ogólne

1. Niniejszy rozdział ma zastosowanie do wszystkich pokładowych oczyszczalni ścieków montowanych na statkach pasażerskich.

2.

a) Wartości osiągane przez pokładowe oczyszczalnie ścieków podczas badania typu muszą mieścić się w wartościach granicznych określonych w tabeli 1.

Tabela 1

Wartości graniczne monitorowane na wyjściu w trakcie pracy pokładowej oczyszczalni ścieków (instalacji testowej) podczas badania typu

Parametr	Stężenie	Próbka
Biochemiczne zapotrzebowanie na tlen (BTZ5) ISO 5815-1 oraz 5815-2 (2003)(1)	20 mg/l	Próbka złożona 24h, homogenizowana
	25 mg/l	Próbka losowa, homogenizowana
Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT)(2) ISO 6060 (1989)(1)	100 mg/l	Próbka złożona 24h, homogenizowana
	125 mg/l	Próbka losowa, homogenizowana
Całkowity węgiel organiczny (CWO) EN 1484 (1997)(1)	35 mg/l	Próbka złożona 24h, homogenizowana
	45 mg/l	Próbka losowa, homogenizowana
(1) Państwa członkowskie mogą stosować procedury równoważne. (2) W ramach przeprowadzanego badania zamiast parametru chemicznego zapotrzebowania na tlen (ChZT) można odnieść się do parametru całkowitego węgla organicznego (CWO).

b) W trakcie pracy oczyszczalni monitorowaniu poddaje się wartości kontrolne określone w tabeli 2.

Tabela 2

Wartości kontrolne monitorowane na wyjściu w trakcie pracy pokładowej oczyszczalni ścieków na statku pasażerskim

Parametr	Stężenie	Próbka
Biochemiczne zapotrzebowanie na tlen (BOD5) ISO 5815-1 oraz 5815-2 (2003)(1)	25 mg/l	Próbka losowa, homogenizowana
Chemiczne zapotrzebowanie na tlen (ChZT)(2) ISO 6060 (1989)(1)	125 mg/l	Próbka losowa, homogenizowana
	150 mg/l	Próbka losowa
Całkowity węgiel organiczny (CWO) EN 1484 (1997)(1)	45 mg/l	Próbka losowa, homogenizowana
(1) Państwa członkowskie mogą stosować procedury równoważne. (2) W ramach przeprowadzanego badania zamiast parametru chemicznego zapotrzebowania na tlen (ChZT) można odnieść się do parametru całkowitego węgla organicznego (CWO).

c) Stosowne wartości z tabel 1 i 2 nie mogą zostać przekroczone w próbce losowej.

3. Nie dopuszcza się stosowania procesów wykorzystujących produkty, które zawierają chlor.

Podobnie nie dopuszcza się możliwości rozcieńczania ścieków bytowo-gospodarczych, tak aby obniżyć stężenie zawartych w nich substancji zanieczyszczających i w ten sposób umożliwić ich odprowadzenie.

4. W odniesieniu do przechowywania, konserwacji (w razie potrzeby) oraz wyładunku osadu ściekowego opracowuje się odpowiednie procedury. Obejmują one także plan zagospodarowania osadu ściekowego.

5. Zgodność z wartościami granicznymi określonymi w tabeli 1 w ust. 2 musi zostać potwierdzona badaniem typu i określona poprzez przyznanie homologacji typu. Homologację typu potwierdza się świadectwem homologacji typu. Właściciel lub jego upoważniony przedstawiciel dołącza kopię świadectwa homologacji typu do wniosku o przeprowadzenie inspekcji zgodnie z art. 2.02. Na pokładzie statku przechowuje się kopię świadectwa homologacji typu oraz rejestr parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków.

6. Po zainstalowaniu pokładowej oczyszczalni ścieków na statku, a przed jej planowym uruchomieniem, producent przeprowadza próbę eksploatacyjną. Pokładową oczyszczalnię ścieków wpisuje się w pozycji 52 świadectwa statku, podając jej następujące dane:

a) nazwę;

b) numer homologacji typu;

c) numer seryjny;

d) rok produkcji.

7. Po dokonaniu jakiejkolwiek istotnej przebudowy pokładowej oczyszczalni ścieków, która ma wpływ na proces oczyszczania ścieków, każdorazowo przeprowadza się kontrolę specjalną zgodnie z art. 14a.11 ust. 3.

8. Właściwy organ może wykorzystywać służbę techniczną do realizacji zadań opisanych w niniejszym rozdziale.

9. Pokładowa oczyszczalnia ścieków podlega regularnej konserwacji zgodnie z instrukcjami producenta, tak aby zapewnić jej dobry stan techniczny. Na statku przechowuje się rejestr przeglądów konserwacyjnych, w którym potwierdza się ich przeprowadzenie.

Artykuł  14a.03

Wniosek o przyznanie homologacji typu

1. Wniosek o przyznanie homologacji typu danemu typowi pokładowej oczyszczalni ścieków przekazywany jest przez producenta właściwemu organowi. Do wniosku załącza się folder informacyjny zgodnie z art. 14a.01 ust. 6 oraz projekt rejestru parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków zgodnie z art. 14a.01 ust. 9, a także projekt instrukcji producenta dotyczącej kontroli modułów i parametrów wpływających na proces oczyszczania ścieków dla danego typu pokładowej oczyszczalni ścieków zgodnie z art. 14a.01 ust. 10. Na potrzeby badania typu producent musi przedstawić prototyp pokładowej oczyszczalni ścieków.

2. Jeżeli - w przypadku danego wniosku o przyznanie homologacji typu dla danego typu pokładowej oczyszczalni ścieków - właściwy organ ustali, że wniosek złożony w odniesieniu do przedstawionego prototypu oczyszczalni nie zawiera miarodajnego opisu właściwości tego typu pokładowej oczyszczalni ścieków zgodnie z dodatkiem VI część II addendum, na potrzeby homologacji zgodnie z ust. 1 dostarcza się inny, w razie konieczności dodatkowy, prototyp, według wskazań właściwego organu.

3. Wniosku o przyznanie homologacji typu danemu typowi pokładowej oczyszczalni ścieków nie można kierować do więcej niż jednego właściwego organu. Dla każdego typu pokładowej oczyszczalni ścieków zgłoszonego do homologacji składa się osobny wniosek.

Artykuł  14a.04

Procedura przyznawania homologacji typu

1. Właściwy organ, do którego skierowano wniosek, wydaje homologację typu dla danego typu pokładowej oczyszczalni ścieków, jeżeli jest on zgodny z opisem zawartym w folderze informacyjnym i spełnia wymogi niniejszego rozdziału. Spełnienie tych wymogów sprawdza się zgodnie z dodatkiem VII.

2. W odniesieniu do każdego typu pokładowej oczyszczalni ścieków, której właściwy organ przyznaje homologację typu, wypełnia on wszystkie stosowne części świadectwa homologacji typu, którego wzór znajduje się z dodatku VI część III, oraz opracowuje lub sprawdza treść spisu katalogowego pakietu informacyjnego. Świadectwa homologacji typu są numerowane zgodnie z metodą opisaną w dodatku VI część IV. Wypełnione świadectwo homologacji typu i załączone do niego dodatki są przekazywane wnioskodawcy.

3. Jeżeli zgłoszona do homologacji pokładowa oczyszczalnia ścieków może spełniać swoją rolę lub charakteryzuje się określonymi właściwościami jedynie w połączeniu z innymi modułami statku, na którym ma zostać zamontowana, oraz jeżeli w związku z tym sprawdzenie, czy spełnia ona jeden lub więcej wymogów, jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy zgłoszona do homologacji pokładowa oczyszczalnia ścieków jest eksploatowana razem z innymi prawdziwymi lub symulowanymi modułami statku, zakres homologacji typu dla tej pokładowej oczyszczalni ścieków zostaje stosownie ograniczony. W takim przypadku w świadectwie homologacji typu dla tego typu oczyszczalni wymienia się wszelkie ograniczenia eksploatacyjne oraz wszelkie wymogi dotyczące instalacji.

4. Każdy właściwy organ przesyła następujące dokumenty:

a) wykaz typów pokładowych oczyszczalni ścieków, w tym ich szczegółowy opis zgodnie z dodatkiem VI część V, w odniesieniu do których wydał on homologację, odmówił jej przyznania lub ją cofnął w stosownym okresie, pozostałym właściwym organom każdorazowo po dokonaniu zmian w tym wykazie;

b) jeżeli inny właściwy organ złożył stosowny wniosek,

(i) kopię świadectwa homologacji typu pokładowej oczyszczalni ścieków, wraz z pakietem informacyjnym lub bez niego, dla każdego typu pokładowej oczyszczalni ścieków, w odniesieniu do którego właściwy organ wydał homologację, odmówił jej przyznania lub ją cofnął; oraz, w stosownych przypadkach;

(ii) wykaz pokładowych oczyszczalni ścieków wyprodukowanych zgodnie z wydanymi homologacjami typu, według przepisów art. 14a.06 ust. 3, który zawiera szczegółowe informacje stosownie do treści dodatku VI część VI.

5. Każdy właściwy organ raz do roku - lub więcej razy, jeżeli zostanie o to poproszony - przesyła Komisji kopię arkusza danych o treści zgodnej z dodatkiem VI część VII, dotyczącego typów pokładowych oczyszczalni ścieków, w odniesieniu do których w okresie od ostatniego powiadomienia wydano homologację.

Artykuł  14a.05

Zmiany w homologacji typu

1. Właściwy organ, który wydał homologację typu, tworzy niezbędne mechanizmy, aby zapewnić sobie otrzymywanie informacji o wszelkich zmianach danych szczegółowych zawartych w pakiecie informacyjnym.

2. Wniosek o dokonanie zmiany lub przedłużenie homologacji typu kieruje się wyłącznie do właściwego organu, który wydał pierwotną homologację typu.

3. Jeżeli zmienione zostały właściwości pokładowej oczyszczalni ścieków, o których mowa w pakiecie informacyjnym, właściwy organ:

a) wydaje zmienione strony pakietu informacyjnego, stosownie do potrzeby, oznaczając każdą zmienioną stronę, tak aby wyraźnie wskazać charakter zmiany i datę ponownego wydania. Każdorazowo w przypadku wydawania zmienionych stron aktualizuje się także odpowiednio spis katalogowy pakietu informacyjnego załączanego do świadectwa homologacji typu;

b) wydaje zmienione świadectwo homologacji typu (oznaczone numerem przedłużenia), jeżeli jakakolwiek zawarta w nim informacja (wyłączając jego załączniki) została zmieniona lub jeżeli wymogi minimalne niniejszego rozdziału zostały zmienione po dacie wydania pierwotnej homologacji; Zmienione świadectwo homologacji wskazuje wyraźnie powód wprowadzenia zmian oraz datę ponownego wydania.

Jeżeli właściwy organ, który wydał homologację typu, ustali, że ze względu na dokonanie zmian w pakiecie informacyjnym uzasadnione jest przeprowadzenie nowych prób lub testów, powiadamia on o tym producenta, a wymienione wyżej dokumenty wydaje dopiero po przeprowadzeniu z pozytywnym wynikiem nowych prób lub testów.

Artykuł  14a.06

Zgodność

1. Na każdej pokładowej oczyszczalni ścieków wyprodukowanej zgodnie z homologacją typu producent umieszcza oznaczenia, o których mowa w dodatku VI część I, w tym numer homologacji typu.

2. Jeżeli homologacja typu zawiera ograniczenia eksploatacyjne, o których mowa w art. 14a.04 ust. 3, do każdej wyprodukowanej jednostki producent dołącza szczegółowe informacje na temat tych ograniczeń i wszystkich wymogów montażowych.

3. Jeżeli właściwy organ, który wydał homologację typu, zwróci się do producenta ze stosownym wnioskiem, producent ten dostarcza wykaz numerów seryjnych wszystkich pokładowych oczyszczalni ścieków, które zostały wyprodukowane zgodnie z wymogami określonymi w niniejszym rozdziale od ostatniego przekazanego sprawozdania lub od momentu, w którym przedmiotowe przepisy weszły w życie po raz pierwszy, w terminie 45 dni od zakończenia każdego roku kalendarzowego oraz niezwłocznie w każdym innym terminie określonym przez właściwy organ. W wykazie oznacza się związek między numerami seryjnymi, odpowiadającymi im typami pokładowych oczyszczalni ścieków oraz numerami homologacji typu. Ponadto wykaz zawiera także szczegółowe informacje w odniesieniu do tych typów pokładowych oczyszczalni ścieków, które posiadają homologację typu, a których produkcji producent zaprzestaje. Jeżeli właściwy organ nie zwróci się do producenta o regularne dostarczanie przedmiotowego wykazu, producent archiwizuje stosowne dane i przechowuje je przez okres co najmniej 40 lat.

Artykuł  14a.07

Uznawanie równoważnych homologacji

Państwa członkowskie mogą uznawać homologacje typu pokładowych systemów oczyszczalni ścieków, wydane na podstawie odrębnych norm, na potrzeby ich eksploatowania na krajowych drogach wodnych. O uznanych w ten sposób homologacjach typu należy powiadomić Komisję.

Artykuł  14a.08

Sprawdzanie numerów seryjnych

1. Właściwy organ wydający homologację typu dopilnowuje - współpracując w razie potrzeby z innymi właściwymi organami - aby numery seryjne pokładowych oczyszczalni ścieków wyprodukowanych zgodnie z wymogami niniejszego rozdziału były rejestrowane i sprawdzane.

2. Dodatkowa kontrola numerów seryjnych może odbywać się w połączeniu z kontrolą zgodności produkcji, o której mowa w art. 14a.09.

3. W związku ze sprawdzaniem numerów seryjnych, producent lub jego upoważnieni przedstawiciele z siedzibą w państwie członkowskim niezwłocznie dostarczają właściwemu organowi, na wniosek, wszelkie niezbędne informacje dotyczące bezpośrednich nabywców, a także numerów seryjnych tych pokładowych oczyszczalni ścieków, które zostały zgłoszone jako wyprodukowane zgodnie z art. 14a.06 ust. 3.

4. Jeżeli producent nie jest w stanie spełnić wymogów określonych w art. 14a.06 w odpowiedzi na stosowny wniosek właściwego organu, homologacja danego typu pokładowej oczyszczalni ścieków może zostać cofnięta. W takim przypadku zastosowanie ma procedura powiadamiania, o której mowa w art. 14a.10 ust. 4.

Artykuł  14a.09

Zgodność produkcji

1. Właściwy organ wydający homologację typu upewnia się z uprzednio - współpracując w razie potrzeby z innymi właściwymi organami - czy wprowadzono odpowiednie mechanizmy, aby zapewnić skuteczną kontrolę zgodności produkcji pod kątem wymogów zawartych w dodatku VI część I.

2. Właściwy organ, który wydał homologację typu, upewnia się - współpracując w razie potrzeby z innymi właściwymi organami - czy mechanizmy, o których mowa w ust. 1 w odniesieniu do przepisów dodatku VI część I, są nadal wystarczające oraz czy każda pokładowa oczyszczalnia ścieków, którą opatrzono numerem homologacji typu zgodnie z wymogami niniejszego rozdziału, nadal odpowiada opisowi zawartemu w świadectwie homologacji typu i załącznikach do niego dla danego typu pokładowej oczyszczalni ścieków posiadającego homologację.

3. Właściwy organ może uznać porównywalne testy przeprowadzone przez inne właściwe organy jako równoważne z przepisami ust. 1 i 2.

Artykuł  14a.10

Niezgodność z posiadającym homologację typem pokładowej oczyszczalni ścieków

1. Za niezgodne z typem pokładowej oczyszczalni ścieków posiadającej homologację typu uznaje się występowanie odchyleń od właściwości określonych w świadectwie homologacji typu lub, zależnie od okoliczności, od pakietu informacyjnego, które nie zostały zatwierdzone zgodnie z art. 14a.05 ust. 3 przez właściwy organ, który wydał homologację typu.

2. Jeżeli właściwy organ, który wydał homologację typu, ustali, że pokładowe oczyszczalnie ścieków nie są zgodne z typem pokładowej oczyszczalni ścieków, dla której organ ten wydał homologację, podejmuje on niezbędne środki, aby zapewnić przywrócenie zgodności produkowanych pokładowych oczyszczalni ścieków z homologowanym typem pokładowej oczyszczalni ścieków. Właściwy organ, który stwierdził występowanie niezgodności, powiadamia pozostałe właściwe organy i Komisję o podjętych środkach, które mogą obejmować nawet cofnięcie homologacji typu.

3. Jeżeli właściwy organ jest w stanie wykazać, że pokładowe oczyszczalnie ścieków opatrzone numerem homologacji typu nie są zgodne z homologowanym typem pokładowej oczyszczalni ścieków, może on zwrócić się do właściwego organu, który wydał homologację typu, z wnioskiem o sprawdzenie produkowanego typu pokładowej oczyszczalni ścieków pod kątem jego zgodności z homologowanym typem pokładowej oczyszczalni ścieków. Działanie to musi zostać podjęte w terminie sześciu miesięcy od daty złożenia wniosku.

4. Właściwe organy informują Komisję oraz siebie nawzajem, w terminie jednego miesiąca, o wszelkich przypadkach cofnięcia homologacji typu oraz o powodach takiego cofnięcia.

Artykuł  14a.11

Pomiary próbek losowych/Kontrola specjalna

1. Nie później niż w terminie trzech miesięcy od oddania statku pasażerskiego do eksploatacji lub, w przypadku doposażenia pokładowej oczyszczalni ścieków, od jej zainstalowania i przeprowadzenia odpowiedniej próby eksploatacyjnej, właściwy organ pobiera próbkę losową w trakcie eksploatacji statku pasażerskiego, aby sprawdzić wartości określone w art. 14a.02 ust. 2 tabela 2.

Właściwy organ przeprowadza - w regularnych odstępach czasu - kontrole eksploatacyjne pokładowej oczyszczalni ścieków przy pomocy pomiarów próbek losowych, aby sprawdzić wartości określone w art. 14a.02 ust. 2 tabela 2.

Jeżeli właściwy organ stwierdzi, że wartości uzyskane z pomiarów próbki losowej nie odpowiadają wartościom określonym w art. 14a.02 ust. 2 tabela 2, może zażądać:

a) usunięcia wad pokładowej oczyszczalni ścieków, tak aby zapewnić jej właściwe funkcjonowanie;

b) przywrócenia zgodności pokładowej oczyszczalni ścieków z homologacją typu; lub

c) przeprowadzenia kontroli specjalnej zgodnie z ust. 3.

Po usunięciu niezgodności i przywróceniu zgodności pokładowej oczyszczalni ścieków z homologacją typu, właściwy organ może przeprowadzić nowe pomiary próbek losowych.

Jeżeli wady nie zostały usunięte lub nie przywrócono zgodności pokładowej oczyszczalni ścieków ze specyfikacją homologacji typu, właściwy organ plombuje pokładową oczyszczalnię ścieków i informuje komisję inspekcyjną o konieczności dokonania stosownego wpisu w pozycji 52 świadectwa statku.

2. Pomiary próbek losowych przeprowadza się zgodnie ze specyfikacją zawartą w art. 14a.02 ust. 2 tabela 2.

3. Jeżeli właściwy organ stwierdzi występowanie jakichkolwiek niezgodności w pokładowej oczyszczalni ścieków wskazujących na rozbieżności z homologacją typu, przeprowadza kontrolę specjalną, aby ustalić faktyczny stan pokładowej oczyszczalni ścieków w odniesieniu do modułów wymienionych w rejestrze parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków, ich kalibracji i ustawienia parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków.

Jeżeli właściwy organ dojdzie do wniosku, że pokładowa oczyszczalnia ścieków nie jest zgodna z homologowanym typem pokładowej oczyszczalni ścieków, może on podjąć następujące działania:

a) zażądać, aby:

(i) przywrócona została zgodność pokładowej oczyszczalni ścieków; lub

(ii) wprowadzono stosowne zmiany w homologacji typu zgodnie z przepisami art. 14a.05; lub

b) nakazać przeprowadzenie pomiarów zgodnie ze specyfikacją badania, o której mowa w dodatku VII.

Jeżeli zgodność nie zostanie przywrócona lub nie zostaną wprowadzone odpowiednie zmiany w homologacji typu, lub też jeżeli z pomiarów przeprowadzonych zgodnie z lit. b) wynikać będzie jednoznacznie, że wartości graniczne określone w art. 14a.02 ust. 2 tabela 1 zostały przekroczone, właściwy organ plombuje pokładową oczyszczalnię ścieków i informuje komisję inspekcyjną o konieczności dokonania stosownego wpisu w pozycji 52 świadectwa statku.

4. Kontrola zgodnie z ust. 3 przeprowadzana jest na podstawie instrukcji producenta dotyczącej kontroli modułów i parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków wpływających na proces oczyszczania ścieków. Instrukcja ta jest opracowywana przez producenta i zatwierdzana przez właściwy organ. Określa ona, które moduły mają wpływ na proces oczyszczania ścieków, a także jakie ustawienia, kryteria wymiarowania i parametry należy stosować, aby zapewnić trwałe utrzymanie wartości określonych w art. 14a.02 ust. 2 tabele 1 i 2. Zawiera ona co najmniej następujące informacje:

a) specyfikację typu pokładowej oczyszczalni ścieków wraz z opisem procesu i wskazaniem, czy na dojściu do pokładowej oczyszczalni ścieków należy zainstalować wstępne odbiorniki na ścieki;

b) wykaz modułów odpowiadających za oczyszczanie ścieków;

c) opis konstrukcji i kryteria wymiarowania, specyfikacje wymiarowania i zastosowane przepisy;

d) schemat pokładowej oczyszczalni ścieków, na którym wskazano cechy charakterystyczne homologowanych modułów wpływających na oczyszczanie ścieków (np. numery części wchodzących w skład poszczególnych modułów).

5. Pokładowa oczyszczalnia ścieków, która została wyłączona z eksploatacji, może zostać przywrócona do pracy po przeprowadzeniu kontroli specjalnej zgodnie z ust. 3 akapit pierwszy.

Artykuł  14a.12

Właściwe organy i służby techniczne

Państwa członkowskie podają do wiadomości Komisji nazwy i adresy właściwych organów i służb technicznych odpowiadających za pełnienie funkcji opisanych w niniejszym rozdziale. Służby techniczne muszą spełniać europejską normę w zakresie ogólnych wymagań dotyczących kompetencji laboratoriów badawczych i wzorcujących (EN ISO/IEC 17025:2005-8), z uwzględnieniem następujących warunków:

a) producenci pokładowych oczyszczalni ścieków nie mogą zostać uznani za służby techniczne;

b) do celów niniejszego rozdziału służba techniczna może, za zgodą właściwego organu, korzystać z urządzeń poza własnym laboratorium.

ROZDZIAŁ  15

PRZEPISY SZCZEGÓLNE DOTYCZĄCE STATKÓW PASAŻERSKICH

Artykuł  15.01

Przepisy ogólne

1. Następujące przepisy nie mają zastosowania:

a) artykuł 3.02 ust. 1 lit. b);

b) artykuły 4.01-4.03;

c) artykuł 8.08 ust. 2 zdanie drugie, i ust. 7;

d) artykuł 9.14 ust. 3 zdanie drugie przy napięciu znamionowym powyżej 50V.

2. Zakazuje się stosowania następujących urządzeń na statkach pasażerskich:

a) lamp zasilanych gazem płynnym lub paliwem płynnym zgodnie z art. 12.07 ust. 3;

b) pieców grzewczych z palnikiem z odparowaniem oleju zgodnie z art. 13.04;

c) grzejników na paliwo stałe zgodnie z art. 13.07;

d) urządzeń wyposażonych w palniki knotowe zgodnie z art. 13.02 ust. 2-3;

e) urządzeń na gaz płynny zgodnie z rozdziałem 14.

3. Statki bez własnego napędu nie mogą być dopuszczone do przewozu pasażerów.

4. Na statkach pasażerskich muszą znajdować się strefy przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu, zgodnie z przepisami niniejszego rozdziału. W przypadku gdy stosowanie przepisów niniejszego rozdziału, związanych ze szczególnymi wymogami bezpieczeństwa osób z dysfunkcją narządu ruchu, jest trudne w praktyce lub powoduje nieuzasadnione koszty, komisja inspekcyjna może zezwolić na odstępstwa od tych przepisów według zaleceń, zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy. Odstępstwa takie wprowadza się do świadectwa wspólnotowego.

Artykuł  15.02

Kadłub statku

1. Podczas inspekcji wymienionych w art. 2.09 grubość poszycia stalowych statków pasażerskich ustala się jak następuje:

a) minimalną grubość tmin elementów poszycia dna, zęzy i burt na statkach pasażerskich określa się jako większą z następujących wartości:

;

.

gdzie:

f = 1 + 0,0013 (a-500);

a = wzdłużny lub poprzeczny odstęp wręgowy [mm], jeśli odstęp wręgowy jest mniejszy niż 400 mm, przyjmuje się a = 400 mm;

b) dopuszcza się stosowanie poszycia o grubości mniejszej niż wartość minimalna określona zgodnie z lit. a), jeżeli wystarczająca wytrzymałość (wzdłużna, poprzeczna i miejscowa) kadłuba statku została określona i poświadczona obliczeniowo;

c) w żadnej części poszycia grubość obliczona zgodnie z lit. a) lub b) nie może być mniejsza niż 3 mm;

d) jeżeli grubość elementów poszycia dna, zęzy i burt zmniejszy się poniżej wartości minimalnej określonej zgodnie z lit. a) lub b), wraz z lit. c), należy przeprowadzić remont poszycia.

2. Liczbę i usytuowanie grodzi należy wybrać tak, aby w razie zalania statek zachowywał pływalność zgodnie z art. 15.03, ust. 7-13. Każda część konstrukcji wewnętrznej, która ma wpływ na skuteczność podziału statku, musi być wodoszczelna i zaprojektowana w sposób zapewniający nienaruszalność podziału.

3. Odległość pomiędzy grodzią zderzeniową a pionem dziobowym nie może być mniejsza niż 0,04 LWL ani większa niż 0,04 LWL + 2 m.

4. Gródź poprzeczna może być wyposażona we wnękę grodziową, jeśli wszystkie części tej wnęki znajdują się w obszarze bezpiecznym.

5. Grodzie uwzględnione przy obliczeniach dotyczących właściwości statku w warunkach zalania zgodnie z art. 15.03 ust. 7-13 muszą być wodoszczelne i sięgać aż do pokładu grodziowego. W przypadku braku pokładu grodziowego grodzie muszą sięgać do wysokości co najmniej 20 cm ponad linią graniczną.

6. Liczba otworów w grodziach musi być ograniczona do minimum odpowiadającego typowi konstrukcji i normalnym warunkom eksploatacji statku. Otwory i przepusty nie mogą mieć negatywnego wpływu na wodoszczelność grodzi.

7. Grodzie zderzeniowe nie mogą posiadać otworów ani drzwi.

8. 81 Grodzie oddzielające maszynownie od stref dla pasażerów lub pomieszczeń dla załogi i personelu pokładowego nie mogą posiadać drzwi.

9. Drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, otwierane ręcznie bez zdalnego sterowania, mogą być stosowane tylko poza strefą dla pasażerów. Drzwi muszą:

a) pozostawać stale zamknięte i być otwierane tylko chwilowo, aby umożliwić przejście;

b) być wyposażone w odpowiednie urządzenia do szybkiego i bezpiecznego zamykania;

c) posiadać napisy po obu stronach:

"Zamykać niezwłocznie po przejściu".

10. Drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, które pozostają otwarte przez dłuższy czas, muszą odpowiadać następującym wymogom:

a) muszą umożliwiać zamknięcie bezpośrednio z obu stron grodzi i z łatwo dostępnego miejsca powyżej pokładu grodziowego;

b) po zdalnym zamknięciu musi być możliwe ich ponowne bezpośrednie otwieranie i bezpieczne zamykanie. Zamykania nie może w szczególności utrudniać wykładzina lub listwa przypodłogowa;

c) czas zdalnego zamykania drzwi nie może być krótszy niż 30 sekund ani dłuższy niż 60 sekund;

d) podczas zamykania musi uruchamiać się przy drzwiach automatyczny alarm akustyczny;

e) należy zapewnić funkcjonowanie mechanizmu drzwi i alarmu niezależne od zasilania pokładowego. W punkcie zdalnego sterowania musi znajdować się urządzanie wskazujące, czy drzwi są otwarte, czy zamknięte.

11. Drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, oraz ich urządzenia muszą znajdować się w obszarze bezpiecznym.

12. W sterówce musi znajdować się urządzenie ostrzegające, sygnalizujące, które drzwi w grodziach, o których mowa w ust. 5, są otwarte.

13. Rury z otwartym wylotem i przewody wentylacyjne należy instalować w taki sposób, aby w razie zalania nie było możliwe zalanie tą drogą dalszych pomieszczeń lub zbiorników.

a) W przypadku gdy między przedziałami istnieje otwarte połączenie rurami lub przewodami wentylacyjnymi, takie rury i przewody należy prowadzić w stosownym miejscu powyżej poziomu zalania w najbardziej niekorzystnym przypadku.

b) Rury nie muszą spełniać wymogu określonego w lit. a), jeśli w miejscu ich przejścia przez grodzie znajdują się urządzenia odcinające, które mogą być sterowane zdalnie z punktu położonego powyżej pokładu grodziowego.

c) Jeżeli system rur nie posiada otwartego wylotu w danym przedziale, uznaje się, iż system ten nie zostanie naruszony podczas uszkodzenia przedziału, jeśli przebiega przez obszar bezpieczny i w odległości większej niż 0,50 m od dna statku.

14. Urządzenia zdalnego sterowania drzwiami grodzi, o których mowa w ust. 10, i urządzenia odcinające, o których mowa w ust. 13 lit. b), znajdujące się powyżej pokładu grodziowego, muszą być oznaczone w widoczny sposób, pozwalający na ich identyfikację.

15. Tam gdzie zastosowano dno podwójne, odległość między dnem zewnętrznym a wewnętrznym nie może być mniejsza niż 0,60 m, a tam gdzie zastosowano podwójne burty, odległość między burtą wewnętrzną a wewnętrzną nie może być mniejsza niż 0,60 m.

16. Okna mogą być umieszczane poniżej linii granicznej, jeśli są wodoszczelne, nieotwieralne, wystarczająco wytrzymałe i spełniają wymogi art. 15.06 ust. 14.

Artykuł  15.03

Stateczność

1. 82 Wnioskodawca musi udowodnić, na podstawie obliczeń opartych na wynikach zastosowania normy dotyczącej stateczności, że stateczność statku w stanie nieuszkodzonym jest właściwa. Wszelkie obliczenia należy przeprowadzać bez uwzględniania przegłębienia i tonięcia. Dane dotyczące statku bez ładunku uwzględniane przy obliczaniu stabilności muszą być ustalane na podstawie próby przechyłu.

2. 83 Stateczność statku w stanie nieuszkodzonym należy wykazać przy następujących standardowych warunkach obciążenia:

a) przy rozpoczęciu podróży:

100 % pasażerów, 98 % paliwa i wody słodkiej, 10 % ścieków;

b) podczas podróży:

100 % pasażerów, 50 % paliwa i wody słodkiej, 50 % ścieków;

c) przy zakończeniu podróży:

100 % pasażerów, 10 % paliwa i wody słodkiej, 98 % ścieków;

d) statek pusty:

bez pasażerów, 10 % paliwa i wody pitnej, bez ścieków.

Dla wszystkich standardowych warunków obciążenia należy przyjąć, że zbiorniki balastowe są puste lub pełne, stosownie do ich zwykłego przeznaczenia.

Ponadto wymóg ust. 3 lit. d) musi być spełniony przy następujących warunkach obciążenia:

100 % pasażerów, 50 % paliwa i wody słodkiej, 50 % ścieków, wszelkie zbiorniki innych płynów, w tym balastowe, wypełnione w 50 %.

3. Dowód rachunkowy wystarczającej stateczności statku w stanie nieuszkodzonym przeprowadza się przy następujących założeniach dotyczących stateczności w stanie nieuszkodzonym i przy standardowych warunkach obciążeniowych wymienionych w ust. 2 lit. a)-d):

a) 84 maksymalne ramię prostujące hmax występuje przy kącie przechyłu φmax ≥ (φmom + 3°) i nie może być mniejsze niż 0,20 m. Jeżeli φf < φmax, ramię prostujące przy kącie zalewania φf nie może być mniejsze niż 0,20 m;

b) 85 kąt zalewania φf nie może być mniejszy niż (φmom + 3°);

c) 86 obszar A pod krzywą ramienia prostującego musi osiągać, w zależności od φf i φmax, następujące wartości:

Przypadek			A
1	φmax ≤ 15° lub φf ≤ 15°		0,05 m.rad do mniejszego z kątów φmax lub φf
2	15° <φmax < 30°	φmax ≤ φf	0,035+0,001 (30-φmax) m.rad do kąta φmax
3	15° < φf < 30°	φmax > φf	0,035+0,001 (30-φf) m.rad do kąta φf
4	φmax ≥ 30° i φf ≥ 30°		0,035 m.rad do kąta φ = 30°

gdzie:

h_max to maksymalne ramię prostujące;

φ to kąt przechyłu;

φ_f to kąt zalewania, czyli kąt przechyłu, przy którym otwory w kadłubie, w nadbudówce lub pokładówce, które nie mogą być zamknięte w sposób zabezpieczający przed warunkami atmosferycznymi, są zanurzone;

φ_mom to maksymalny kąt przechyłu zgodnie z lit. e);

φ_max to kąt przechyłu, przy którym występuje maksymalne ramię prostujące;

A to obszar poniżej krzywej ramienia prostującego;

d) początkowa wysokość metacentryczna, GMo, skorygowana o efekt powierzchni swobodnych w zbiornikach płynów, nie może być mniejsza niż 0,15 m;

e) 87 w żadnym z następujących dwóch przypadków kąt przechyłu φmom nie może przekraczać 12°:

(aa) pod działaniem momentu przechylającego wywołanego przez osoby i wiatr zgodnie z ust. 4 i 5;

(bb) pod działaniem momentu przechylającego wywołanego przez osoby i zwrot statku zgodnie z ust. 4 i 6;

f) pod działaniem momentu przechylającego wywołanego przez pasażerów, wiatr i zwrot statku, zgodnie z ust. 4, 5 i 6, pozostała wolna burta nie może być mniejsza niż 200 mm;

g) w przypadku statków z oknami lub innymi otworami w kadłubie, które nie są wodoszczelne, usytuowanymi poniżej pokładu grodziowego, pod działaniem trzech momentów przechylających, o których mowa w lit. f), pozostały prześwit bezpieczny musi wynosić co najmniej 100 mm.

4. 88 Moment przechylający wynikający z koncentracji osób przy jednej burcie oblicza się zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

P = całkowita masa osób na pokładzie w [t], obliczana jest poprzez dodanie maksymalnej dopuszczalnej liczby pasażerów i maksymalnej liczby personelu pokładowego i załogi przy standardowych warunkach eksploatacyjnych, przy założeniu średniej masy na osobę wynoszącej 0,075 t,

y = poprzeczna odległość środka masy całkowitej osób P od linii środkowej [m],

g = przyspieszenie ziemskie (g = 9,81 m/s²),

P_i = masa osób skoncentrowanych na obszarze A_i [t]

P_i = n_i 0,075 A_i [t]

gdzie

A_i = obszar zajęty przez osoby [m²],

n_i = liczba osób na metr kwadratowy,

n_i 3,75 dla obszarów wolnego pokładu z ruchomym wyposażeniem;

dla obszarów pokładu z mocowanym na stałe wyposażeniem, takim jak ławki, n_i oblicza się przy założeniu, że na osobę przypada 0,50 m szerokości i 0,75 m głębokości siedzenia;

y_i = poprzeczna odległość geometrycznego środka obszaru A_i od linii środkowej [m].

Obliczenie przeprowadza się dla koncentracji osób zarówno po stronie prawej, jak i lewej burty.

Do obliczeń przyjmuje się rozmieszczenie osób w najbardziej niekorzystnym przypadku z punktu widzenia stateczności. Przy obliczaniu momentu wynikającego z koncentracji osób kabiny uznaje się za puste.

Do obliczeń w różnych warunkach obciążeniowych przyjmuje się, że środek ciężkości osoby jest położony 1 m powyżej najniższego punktu danego pokładu przy 0,5 LWL, nie uwzględniając krzywizny pokładu i zakładając masę ciała wynoszącą 0,075 t.

W celu uniknięcia szczegółowych obliczeń obszarów pokładu zajętych przez osoby, można przyjąć następujące wartości:

P = 1,1 F_max 0,075 dotyczy statków wycieczkowych

1,5 Fmax 0,075 dotyczy statków kabinowych

gdzie:

F_max = maksymalna dopuszczalna liczba pasażerów na pokładzie

y = B/2 [m]

5. 89 Moment przechylający wywołany obciążeniem wiatrem (M_W) oblicza się następująco:

M_W = p_W A_W (l_W + T/2)[kNm]

gdzie:

p_W = obciążenie wiatrem wynoszące 0,25 kN/m²,

A_W = powierzchnia boczna kadłuba statku powyżej poziomu zanurzenia w danych warunkach obciążeniowych, w [m²],

l_W = odległość środka ciężkości powierzchni bocznej kadłuba AW od poziomu zanurzenia w danych warunkach obciążeniowych, w [m].

Przy obliczaniu powierzchni bocznej kadłuba należy uwzględnić planowane zabudowanie części pokładu tentami i podobnymi przenośnymi obiektami.";

6. Moment wywołany siłą odśrodkową (Mdr) spowodowaną zwrotem statku oblicza się następująco:

M_dr = c_dr C_B v² D/L_WL (KG-T/2) [kNm]

Gdzie:

c_dr = współczynnik równy 0,45,

C_B = pełnotliwość konstrukcyjna (jeśli nieznana, należy przyjąć jako 1,0),

v = maksymalna prędkość statku w m/s,

KG = odległość pomiędzy środkiem masy a górną krawędzią stępki w m.

W przypadku statków pasażerskich z układami napędowymi, o których mowa w art. 6.06, wartość M_dr określa się metodą prób na statkach naturalnej wielkości lub modelach lub na podstawie odpowiednich obliczeń.

7. Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać na podstawie obliczeń opartych na metodzie utraty wyporności, iż stateczność statku w przypadku zalania jest właściwa. Wszelkie obliczenia należy przeprowadzać bez uwzględniania przegłębienia i tonięcia.

8. Pływalność statku w przypadku zalania wykazuje się przy standardowych warunkach obciążeniowych określonych w ust. 2. Konieczne jest przy tym przeprowadzenie rachunkowego dowodu właściwej stateczności dla trzech faz zalania (25 %, 50 % i 75 % stanu w końcowej fazie zalania) i końcowej fazy zalania.

9. 90 Statki pasażerskie muszą spełniać wymogi statusu jednoprzedziałowego i dwuprzedziałowego.

Przyjmuje się następujące założenia dotyczące rozmiaru zalania:

	Status jednoprzedziałowy		Status dwuprzedziałowy
Wymiary uszkodzenia bocznego
wzdłużne l [m]	0,10 LWL, jednak nie mniej niż 4,00 m	0,05 LWL, jednak nie mniej niż 2,25 m
poprzeczne b [m]	B/5	0,59
pionowe h [m]	od dna statku w górę bez ograniczenia
Wymiary uszkodzenia dna
wzdłużne l [m]	0,10 LWL, jednak nie mniej niż 4,00 m	0,05 LWL, jednak nie mniej niż 2,25 m
poprzeczne b [m]	B/5
pionowe h [m]	0,59; system rur instalowany zgodnie z art. 15.02 ust. 13 lit. c) uznaje się za nienaruszony

a) 91 W przypadku statusu jednoprzedziałowego grodzie uznaje się za nienaruszone, jeżeli odległość pomiędzy dwiema sąsiednimi grodziami jest większa niż długość uszkodzenia. Grodzie wzdłużne znajdujące się w odległości mniejszej niż B/3 od kadłuba mierzonej prostopadle do linii środkowej od poszycia na poziomie maksymalnego zanurzenia nie są brane pod uwagę podczas obliczeń. Wnękę grodziową w grodzi poprzecznej, której długość jest większa niż 2,50 m, uznaje się za gródź wzdłużną.

b) W przypadku statusu dwuprzedziałowego każdą gródź znajdującą się w obrębie uszkodzenia uznaje się za uszkodzoną. Oznacza to, że grodzie muszą być zlokalizowane w sposób zapewniający zachowanie pływalności statku pasażerskiego w przypadku zalania dwóch lub większej liczby sąsiadujących ze sobą wzdłuż osi statku przedziałów.

c) Najniższy punkt każdego otworu niezapewniającego wodoszczelności (np. drzwi, okien, luków) musi znajdować się co najmniej 0,10 m powyżej poziomu wody w końcowej fazie zalania. Pokład grodziowy nie może być zanurzony w końcowej fazie zalania.

d) 92 Przyjmuje się, że stopień zatapialności przedziałów wynosi 95 %. Jeśli obliczenia wykażą, że przeciętny stopień zatapialności przedziału wynosi mniej niż 95 %, można przyjąć zamiast tej liczby obliczoną wartość.

Przyjęte wartości nie mogą być mniejsze niż:

Pomieszczenia mieszkalne 95 %

Maszynownie i kotłownie 85 %

Pomieszczenia bagażowe i składy 75 %

Dna podwójne, zbiorniki paliwa, balastowe i inne, w zależności od tego, czy zgodnie z ich przeznaczeniem, należy przyjąć, że podczas pływania statku przy maksymalnym zanurzeniu muszą być pełne czy puste 0 lub 95 %

e) W przypadku gdy uszkodzenie o mniejszych rozmiarach, niż określono wyżej, powoduje bardziej dotkliwe skutki związane z przechyłami lub utratą wysokości metacentrycznej, należy je uwzględnić w obliczeniach.

10. Dla wszystkich pośrednich faz zalania, o których mowa w ust. 8, należy stosować następujące kryteria:

a) kąt przechyłu j dla położenia równowagi w każdej z faz pośrednich nie może przekraczać 15 °;

b) przy przechyle wykraczającym poza położenie równowagi w każdej z faz pośrednich krzywa ramienia prostującego musi wykazywać w części dodatniej wartość ramienia prostującego GZ ≥ Ý 0,02 m przed zalaniem pierwszego niezabezpieczonego otworu lub osiągnięciem kąta przechyłu φ wynoszącego 25 °;

c) otwory niezapewniające wodoszczelności nie mogą zostać zalane, zanim przechył osiągnie położenie równowagi w każdej z faz pośrednich;

d) 93 obliczenia efektu wolnej powierzchni dla wszystkich pośrednich fazach zalania dokonuje się na podstawie powierzchni brutto uszkodzonych przedziałów.

11. 94 W końcowej fazie zalania muszą być spełnione następujące kryteria dotyczące momentu przechylającego, o którym mowa w ust. 4:

a) kąt przechyłu φE nie może przekroczyć 10 °;

b) 95 przy przechyle wykraczającym poza położenie równowagi krzywa ramienia prostującego musi wykazywać w części dodatniej wartość ramienia prostującego GZR ≥ 0,02 m i wyznaczać obszar A ≥ 0,0025 mrad. Te minimalne parametry stateczności muszą być utrzymywane do czasu zalania pierwszego niezabezpieczonego otworu, a w każdym przypadku przed osiągnięciem kąta przechyłu φm 25°.

grafika

gdzie:

φ_E to kąt przechyłu w końcowej fazie zalania przy uwzględnieniu momentu, o którym mowa w ust. 4;

φ_m to kąt utraty stateczności lub kąt, przy którym ma miejsce zalanie pierwszego niezabezpieczonego otworu lub 25°; należy zastosować mniejszą wartość;

GZ_R to pozostałe ramię prostujące w końcowej fazie zalania przy uwzględnieniu momentu, o którym mowa w ust. 4;

GZ_K to przechył wynikający z momentu, o którym mowa w ust. 4.

c) otwory niezapewniające wodoszczelności nie mogą zostać zalane przed osiągnięciem stanu równowagi. W przypadku gdy otwory takie zostają zalane przed osiągnięciem tego stanu, pomieszczenia, z którymi są połączone, należy uznać za zalane i uwzględnić w obliczeniach dotyczących stateczności w przypadku zalania.

12. Urządzenia zamykające, które muszą umożliwiać wodoszczelne zamknięcie, należy stosownie oznaczyć.

13. W przypadku gdy stosowane są otwory przelewowe, aby ograniczyć zalanie asymetryczne, muszą być spełnione następujące warunki:

a) obliczenia dotyczące przepływów poprzecznych należy przeprowadzać zgodnie z rezolucją IMO A.266 (VIII);

b) muszą działać samoczynnie;

c) nie mogą być wyposażone w urządzenia zamykające;

d) całkowity czas na wyrównanie nie może przekraczać 15 minut.

Artykuł  15.04

Prześwit bezpieczny i wolna burta

1. Prześwit bezpieczny musi być co najmniej równy sumie:

a) dodatkowego zanurzenia bocznego, mierzonego na poszyciu zewnętrznym, powstającego w wyniku dopuszczalnego przechyłu, o którym mowa w art. 15.03 ust. 3 lit. e);

b) pozostałego prześwitu bezpiecznego, o którym mowa w art. 15.03 ust. 3 lit. g).

W przypadku statków bez pokładu grodziowego, prześwit bezpieczny musi wynosić co najmniej 500 mm.

2. Wolna burta musi być co najmniej równa sumie:

a) dodatkowego zanurzenia bocznego, mierzonego na poszyciu zewnętrznym, powstającego w wyniku przechyłu, o którym mowa w art. 15.03 ust. 3 lit. e);

b) pozostałej wolnej burty, o której mowa w art. 15.03 ust. 3 lit. f).

Jednakże wolna burta musi wynosić co najmniej 300 mm.

3. Poziom maksymalnego zanurzenia należy ustalić w sposób zapewniający zachowanie prześwitu bezpiecznego zgodnie z ust. 1, wolnej burty zgodnie z ust. 2 i spełnienie przepisów art. 15.02-15.03.

4. Ze względów bezpieczeństwa komisja inspekcyjna może ustalić większy prześwit bezpieczny lub wyższą wolną burtę.

Artykuł  15.05

Największa dopuszczalna liczba pasażerów

1. Komisja inspekcyjna ustala największą dopuszczalną liczbę pasażerów i wprowadza tę liczbę do świadectwa wspólnotowego.

2. Największa dopuszczalna liczba pasażerów nie może przekraczać żadnej z następujących wartości:

a) liczby pasażerów, dla których określono obszar ewakuacji zgodnie z art. 15.06 ust. 8;

b) liczby pasażerów, którą uwzględniono przy obliczaniu stateczności zgodnie z art. 15.03;

c) liczby dostępnych koi dla pasażerów na statkach z kabinami, wykorzystywanych do rejsów obejmujących nocleg.

3. W przypadku statków kabinowych, które są również wykorzystywane jako statki wycieczkowe, należy obliczyć i wprowadzić do świadectwa wspólnotowego liczbę pasażerów odnoszącą się do wykorzystania statku w charakterze statku wycieczkowego i statku kabinowego.

4. Największa dopuszczalna liczba pasażerów musi być podana w sposób czytelny na tablicach informacyjnych umieszczonych w widocznym miejscu na pokładzie statku.

Artykuł  15.06

Pomieszczenia i strefy dla pasażerów

1. 96 Pomieszczenia dla pasażerów muszą być:

a) na wszystkich pokładach usytuowane za grodzią zderzeniową i, jeżeli są usytuowane poniżej pokładu grodziowego, przed grodzią skrajnika rufowego;

b) odseparowane od maszynowni i kotłowni w sposób gazoszczelny;

c) umieszczone w sposób nieograniczający pola widzenia, zgodnie z art. 7.02.

Obszary pokładu, które są zabudowane tentami lub podobnymi przenośnymi obiektami nie tylko od góry, ale także w całości lub częściowo z boków, muszą spełniać te same wymogi, co obudowane pomieszczenia dla pasażerów.

2. Szafki i pomieszczenia, o których mowa w art. 11.13, przeznaczone do składowania łatwo palnych cieczy muszą znajdować się poza strefą pasażerską.

3. Liczba i szerokość wyjść z pomieszczeń dla pasażerów muszą spełniać następujące wymogi:

a) 97 pomieszczenia lub grupy pomieszczeń przeznaczone lub wyposażone dla 30 lub więcej osób lub wyposażone w koje dla 12 lub więcej pasażerów muszą mieć co najmniej dwa wyjścia. Na statkach wycieczkowych jedno z tych wyjść może być zastąpione dwoma wyjściami awaryjnymi; pomieszczenia, z wyjątkiem kabin i grup pomieszczeń posiadających tylko jedno wyjście, muszą mieć przynajmniej jedno wyjście awaryjne;

b) w przypadku gdy pomieszczenia są usytuowane poniżej pokładu grodziowego, jednym z wyjść mogą być wodoszczelne drzwi grodziowe, o których mowa w art. 15.02 ust. 10, prowadzące do sąsiedniego przedziału posiadającego bezpośredni dostęp na wyżej położony pokład. To drugie wyjście musi prowadzić bezpośrednio lub, jeżeli jest to dopuszczalne zgodnie z lit. a), jako wyjście awaryjne na pokład grodziowy lub na zewnątrz. Niniejszy wymóg nie odnosi się do indywidualnych kabin;

c) wyjścia, o których mowa w lit. a) i b), muszą być odpowiednio umieszczone i posiadać wolną szerokość co najmniej 0,80 m i wolną wysokość co najmniej 2,00 m. W przypadku drzwi kabin pasażerskich i innych małych pomieszczeń, wolna szerokość może być zmniejszona do 0,70 m;

d) w przypadku pomieszczeń lub grup pomieszczeń przeznaczonych dla więcej niż 80 pasażerów suma szerokości wszystkich wyjść przeznaczonych dla pasażerów jako wyjścia awaryjne musi wynosić co najmniej 0,01 m na pasażera;

e) jeśli łączną szerokość wyjść określa się według liczby pasażerów, szerokość każdego wyjścia musi wynosić co najmniej 0,005 m na pasażera;

f) najkrótszy bok wyjść awaryjnych musi mieć długość co najmniej 0,60 m lub średnicę co najmniej 0,70 m. Wyjścia muszą być otwierane w kierunku ewakuacji i być oznaczone po obu stronach;

g) wyjścia z pomieszczeń przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,90 m. Wejścia standardowo przeznaczone do wejść na statek lub zejść ze statku dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 1,50 m.

4. Drzwi pomieszczeń pasażerskich muszą spełniać następujące wymogi:

a) drzwi, z wyjątkiem drzwi prowadzących do korytarzy łączących, muszą być otwierane na zewnątrz lub mieć konstrukcję przesuwną;

b) drzwi kabinowe muszą być zaprojektowane w sposób umożliwiający otwarcie w każdym momencie również z zewnątrz;

c) drzwi uruchamiane mechanicznie muszą umożliwiać łatwe otwieranie w przypadku braku zasilania mechanizmu;

d) drzwi przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą zapewniać od strony, z której drzwi są otwierane, minimalny prześwit wynoszący 0,60 m między krawędzią wewnętrzną ościeżnicy po stronie zamka a sąsiadującą ścianą prostopadłą do płaszczyzny drzwi.

5. Korytarze łączące muszą spełniać następujące wymogi:

a) 98 muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,80 m. Jeśli prowadzą do pomieszczeń przeznaczonych dla więcej niż 80 pasażerów, muszą spełniać wymagania podane w ust. 3 lit. d) i e) w zakresie szerokości wyjść prowadzących do korytarzy łączących.

b) ich wolna wysokość nie może być mniejsza niż 2,00 m.

c) korytarze łączące przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą posiadać wolną szerokość wynoszącą co najmniej 1,30 m. Korytarze łączące o szerokości ponad 1,50 m muszą być wyposażone w poręcze po obu stronach.

d) jeżeli do pomieszczenia przeznaczonego dla pasażerów prowadzi tylko jeden korytarz łączący, jego wolna szerokość musi wynosić co najmniej 1,00 m.

e) korytarze łączące nie mogą posiadać stopni.

f) muszą one prowadzić wyłącznie na otwarte pokłady, do pomieszczeń lub na schody.

g) ślepe korytarze w obrębie korytarzy łączących nie mogą być dłuższe niż dwa metry.

6. Dodatkowo do przepisów ust. 5, drogi ewakuacyjne muszą spełniać następujące wymogi:

a) układ schodów, wyjść i wyjść awaryjnych musi zapewniać w przypadku pożaru w jakimkolwiek pomieszczeniu możliwość opuszczenia wszystkich pozostałych pomieszczeń;

b) drogi ewakuacyjne muszą prowadzić najkrótszą trasą do stref ewakuacji, o których mowa w ust. 8;

c) drogi ewakuacyjne nie mogą prowadzić przez maszynownie lub kuchnie;

d) na drodze ewakuacyjnej nie mogą być mocowane jakiekolwiek stopnie ścienne z pręta, drabiny itp.;

e) drzwi prowadzące do dróg ewakuacyjnych muszą mieć budowę nieograniczającą minimalnej szerokości drogi ewakuacji, o której mowa w ust. 5 lit. a) lub lit. d);

f) drogi ewakuacyjne i wyjścia awaryjne muszą być czytelnie oznaczone. Oznaczenia muszą być oświetlone przez oświetlenie awaryjne.

7. Drogi ewakuacyjne i wyjścia awaryjne muszą posiadać odpowiedni system instrukcji bezpieczeństwa.

8. Dla wszystkich osób na pokładzie muszą być wyznaczone miejsca zbiórki, spełniające następujące wymogi:

a) 99 łączna powierzchnia miejsc zbiórki (AS) musi wynosić przynajmniej:

statki wycieczkowe: AS = 0,35 Fmax [m2],

statki kabinowe: AS = 0,45 Fmax [m2],

gdzie:

Fmax największa dopuszczalna liczba pasażerów na pokładzie;

b) powierzchnia każdego miejsca zbiórki lub ewakuacji musi być większa niż 10 m2;

c) w miejscach zbiórki nie mogą znajdować się elementy wyposażenia ruchomego ani mocowanego;

d) w przypadku gdy w pomieszczeniu przeznaczonym na miejsce zbiórki znajduje się element wyposażenia ruchomego, należy zabezpieczyć go przed przemieszczaniem się;

e) 100 jeśli w pomieszczeniu przeznaczonym na miejsce zbiórki znajdują się mocowane na stałe miejsca do siedzenia, liczby osób, dla których są one przeznaczone, można nie uwzględniać podczas obliczania łącznej powierzchni miejsc zbiórki zgodnie z lit. a). Jednak liczba osób, dla których uwzględniono mocowane na stałe miejsca do siedzenia w określonym pomieszczeniu, nie może przewyższać liczby osób, dla których przeznaczone jest miejsce zbiórki w tym pomieszczeniu;

f) 101 sprzęt ratowniczy musi być łatwo dostępny ze stref ewakuacji;

g) 102 bezpieczna ewakuacja ludzi ze stref ewakuacji musi być możliwa z obu stron statku;

h) 103 miejsca zbiórek muszą być usytuowane powyżej linii granicznej;

i) 104 miejsca zbiórek i ewakuacji muszą być wskazane w planie bezpieczeństwa i oznaczone na pokładzie statku;

j) 105 przepisy lit. d) i e) odnoszą się również do wolnych pokładów, na których wyznaczono miejsca zbiórki;

k) w przypadku gdy na pokładzie znajduje się zbiorowy sprzęt ratowniczy, o którym mowa w art. 15.09 ust. 5, liczby osób, dla których jest przeznaczony, można nie uwzględniać w obliczeniu łącznej powierzchni miejsc zbiórki wymienionych w lit. a);

l) 106 jednak we wszystkich przypadkach, w których dokonano zmniejszenia zgodnie z lit. e), j) i k), łączna powierzchnia, o której mowa w lit. a), musi być wystarczająca dla co najmniej 50 % największej dopuszczalnej liczby pasażerów.

9. Schody i ich podesty w strefie pasażerskiej muszą spełniać następujące wymogi:

a) muszą być zbudowane zgodnie z normą europejską EN 13056: 2000;

b) muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,80 m lub, jeśli prowadzą do korytarzy łączących lub schodów używanych przez więcej niż 80 pasażerów, co najmniej 0,01 m na pasażera;

c) muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 1,00 m w przypadku, gdy stanowią wyłączny dostęp do pomieszczenia przeznaczonego dla pasażerów;

d) tam gdzie do danego pomieszczenia nie prowadzą co najmniej jedne schody z każdej strony statku, schody muszą znajdować się w obszarze bezpiecznym;

e) ponadto schody przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą spełniać następujące wymogi:

aa) nachylenie schodów nie może przekraczać 38 °;

bb) schody muszą posiadać wolną szerokość co najmniej 0,90 m;

cc) schody spiralne są niedozwolone;

dd) schody nie mogą biec poprzecznie do osi statku;

ee) poręcze schodów muszą wychodzić w rzucie poziomym o 0,30 m poza szczyt i dół schodów, nie blokując przy tym przejścia;

ff) poręcze, przednie krawędzie co najmniej pierwszego i ostatniego stopnia, jak również podłoga po obu końcach schodów muszą być oznaczone wyróżniającym się kolorem.

Windy przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu oraz urządzenia dźwigowe, takie jak ruchome schody lub podnośniki, muszą być zaprojektowane zgodnie ze stosowną normą lub rozporządzeniem jednego z Państw Członkowskich.

10. Części pokładu przeznaczone dla pasażerów, które nie są ogrodzone, muszą spełniać następujące wymogi:

a) muszą być ogrodzone mocowanym nadburciem o wysokości co najmniej 1,00 m lub barierką zgodną z europejską normą EN 711: 1995, typ konstrukcji PF, PG lub PZ. Nadburcia i barierki pokładu przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą mieć wysokość co najmniej 1,10 m;

b) musi istnieć możliwość zabezpieczenia otworów i urządzeń przeznaczonych do wejścia lub zejścia ze statku, jak również otworów przeznaczonych do załadunku lub rozładunku, a ich wolna szerokość musi wynosić co najmniej 1,00 m. Otwory przeznaczone zwykle do wejścia i zejścia ze statku osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą mieć wolną szerokość co najmniej 1,50 m;

c) w przypadku gdy otwory lub urządzenia przeznaczone do wejścia lub zejścia ze statku nie są widoczne ze sterówki, muszą być zainstalowane optyczne lub elektroniczne urządzenia pomocnicze;

d) siedzące osoby nie mogą ograniczać pola widzenia, o którym mowa w art. 7.02.

11. Musi istnieć możliwość zabezpieczenia przed wstępem osób nieupoważnionych do części statku nieprzeznaczonych dla pasażerów, w szczególności do miejsc z dostępem do sterowni, wciągarek i maszynowni. Przy każdym takim miejscu dostępu musi być umieszczony w widocznym miejscu symbol wg rys. 1 załącznika I.

12. Schodnie muszą być zaprojektowane zgodnie z europejską normą EN 14206: 2003. W drodze odstępstwa od art. 10.02 ust. 2 lit. d) ich długość może być mniejsza niż 4 m.

13. Obszary komunikacyjne przeznaczone dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą mieć wolną szerokość co najmniej 1,30 m i nie mogą posiadać progów ani zrębnic o wysokości większej niż 0,025 m. Ściany w obszarach komunikacyjnych przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu muszą być wyposażone w poręcze na wysokości 0,90 m nad podłogą.

14. Drzwi i ściany szklane w obszarach komunikacyjnych, jak i szyby okienne muszą być wykonane ze szkła hartowanego lub klejonego. Jeśli pozwalają na to wymogi ochrony pożarowej, mogą również być wykonane z materiału syntetycznego pod warunkiem zgodności z wymogami przeciwpożarowymi.

Przeszklone drzwi i ściany dochodzące do podłogi w obszarach komunikacyjnych muszą być w widoczny sposób oznaczone.

15. 107 Nadbudówki zbudowane całkowicie z szyb panoramicznych lub posiadające dach wykonany z takich szyb, jak również elementy zabudowy wykonane z tentów lub podobnych przenośnych obiektów oraz ich nadbudówki, są zaprojektowane w taki sposób oraz wykonane jedynie z takich materiałów, które w razie wypadku w możliwie największym stopniu ograniczają ryzyko urazów u osób na pokładzie.

16. Instalacje wody pitnej muszą co najmniej spełniać wymogi określone w art. 12.05.

17. Należy zapewnić toalety dla pasażerów. Co najmniej jedna toaleta musi być przystosowana do użytku osób z dysfunkcją narządu ruchu, zgodnie ze stosowną normą lub rozporządzeniem jednego z Państw Członkowskich, i być dostępna z obszarów przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu.

18. Kabiny bez otwieralnych okien muszą być podłączone do instalacji wentylacyjnej.

19. Analogicznie, pomieszczenia przeznaczone dla członków załogi lub personelu pokładowego muszą być zgodne z przepisami niniejszego artykułu.

Artykuł  15.07

Układ napędowy

Oprócz głównego układu napędowego, statki muszą być dodatkowo wyposażone w drugi niezależny układ napędowy, który w przypadku awarii głównego układu napędowego zapewnia, aby statek mógł samodzielnie prowadzić dalszą żeglugę.

Drugi układ napędowy musi być umieszczony w oddzielnej maszynowni. W przypadku gdy obie maszynownie posiadają wspólne ściany, wówczas muszą być wykonane zgodnie z art. 15.11 ust. 2.

Artykuł  15.08

Urządzenia i sprzęt bezpieczeństwa

1. Statki pasażerskie muszą być wyposażone w wewnętrzny system komunikacji głosowej zgodnie z art. 7.08. System ten musi dodatkowo obejmować pomieszczenia użytkowe oraz muszą posiadać - jeżeli nie ma bezpośredniej komunikacji ze sterówką - obszary wejściowe i miejsca ewakuacji dla pasażerów wymienione w art. 15.06 ust. 8.

2. Wszystkie obszary dla pasażerów muszą być w zasięgu systemu głośnikowego. System powinien być zaprojektowany w sposób zapewniający, aby przekazywane informacje wyraźnie wyróżniały się od szumu tła. Tam gdzie możliwa jest komunikacja między sterówką a obszarem dla pasażerów, głośniki nie są konieczne.

3. Statek musi być również wyposażony w instalację alarmową. Instalacja ta musi obejmować:

a) system alarmowy, który umożliwi pasażerom, dowództwu statku i członkom załogi zaalarmowanie dowództwa i załogi statku.

Alarm powinien być odbierany wyłącznie w obszarach przeznaczonych dla dowództwa i załogi statku i tylko dowództwo statku powinno mieć możliwość wyłączenia alarmu. Możliwość uruchomienia alarmu musi być zapewniona co najmniej w następujących miejscach:

aa) w każdej kabinie;

bb) w przejściach, windach i klatkach schodowych, w taki sposób, aby odległość do najbliższego włącznika wynosiła nie więcej niż 10 m, przy czym na każdy przedział wodoszczelny musi przypadać co najmniej jeden włącznik;

cc) w salonach, jadalniach i w podobnych pomieszczeniach mieszkalnych;

dd) w toaletach przeznaczonych dla osób z dysfunkcją narządu ruchu;

ee) w maszynowniach, kuchniach i podobnych pomieszczeniach, gdzie istnieje zagrożenie pożarowe;

ff) w chłodniach i innych magazynach.

Włączniki alarmu muszą być zainstalowane na wysokości od 0,85 m do 1,10 m nad podłogą;

b) system alarmowy umożliwiający dowództwu statku zaalarmowanie pasażerów.

Alarm ten musi być wyraźnie słyszalny we wszystkich pomieszczeniach dostępnych dla pasażerów. Musi być zapewniona możliwość uruchamiania alarmu ze sterówki i miejsca, w którym stale przebywa personel;

c) system alarmowy umożliwiający dowództwu statku zaalarmowanie załogi i personelu pokładowego.

System alarmowy wymieniony w art. 7.09 ust. 1 musi również mieć wystarczający zasięg, by docierać do pomieszczeń, w których przebywa personel pokładowy, a także do chłodni i innych magazynów.

Wyłączniki alarmu muszą być zabezpieczone przed niezamierzonym użyciem.

4. Każdy przedział wodoszczelny powinien być wyposażony w alarm poziomu.

5. Należy zapewnić dwie silnikowe pompy zęzowe.

6. 108 Musi być dostępny system pomp zęzowych z zainstalowanym na stałe orurowaniem.

7. Musi być zapewniona możliwość otwarcia od wewnątrz drzwi chłodni, nawet kiedy są zamknięte.

8. Jeżeli części instalacji barowej wykorzystującej CO2 znajdują się w pomieszczeniach poniżej pokładu, muszą one być wyposażone w automatyczny system wentylacji, który włącza się samoczynnie po otwarciu drzwi lub włazu do pomieszczenia. Przewody wentylacyjne muszą być doprowadzone do wysokości 0,05 m od podłogi tego pomieszczenia.

9. Oprócz zestawów pierwszej pomocy zgodnie z art. 10.02 ust. 2 lit. f), należy zapewnić dodatkową wystarczającą liczbę zestawów pierwszej pomocy. Zestawy pierwszej pomocy i ich rozmieszczenie muszą być zgodne z wymogami określonymi w art. 10.02 ust. 2 lit. f).

Artykuł  15.09

Środki ratunkowe

1. 109 Oprócz kół ratunkowych, o których mowa w art. 10.05 ust. 1, wszystkie części pokładu przeznaczone dla pasażerów i niezamknięte muszą być wyposażone w odpowiednie koła ratunkowe umieszczone po obu stronach statku w odległości nie większej niż 20 m od siebie. Koła ratunkowe uznaje się za odpowiednie, jeśli są one zgodne z:

- normą europejską EN 14144: 2003, lub

- Międzynarodową konwencją o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS z 1974 r.), rozdział III, przepis 7.1 oraz Międzynarodowym kodeksem środków ratunkowych (LSA), ust. 2.1.

Połowa wszystkich wymaganych kół musi być wyposażona w nietonącą linkę o długości co najmniej 30 m i średnicy od 8 do 11 mm. Druga połowa wymaganych kół musi być wyposażona w samozapalające się światło zasilane z baterii i niegasnące w wodzie.

2. 110 Oprócz kół ratunkowych wymienionych w ust. 1 cały personel pokładowy musi mieć łatwy dostęp do osobistych środków ratunkowych, o których mowa w art. 10.05 ust. 2. Dla personelu pokładowego nieodpowiedzialnego za obowiązki przepisane instrukcją bezpieczeństwa dopuszcza się nienadmuchiwane lub półautomatycznie nadmuchiwane kamizelki ratunkowe zgodne z normami podanymi w art. 10.05 ust. 2.

3. Statki pasażerskie muszą być wyposażone w odpowiedni sprzęt do bezpiecznego przenoszenia osób na płytkie wody, na brzeg lub na inną jednostkę.

4. 111 Oprócz środków ratunkowych wymienionych w ust. 1 i 2 należy zapewnić osobiste środki ratunkowe, o których mowa w art. 10.05 ust. 2, dla 100% maksymalnej dopuszczalnej liczby pasażerów. Dopuszcza się nienadmuchiwane lub półautomatycznie nadmuchiwane kamizelki ratunkowe zgodne z normami podanymi w art. 10.05 ust. 2.

W przypadkach gdy osobiste środki ratunkowe, wymienione w ust. 1, nie nadają się dla dzieci, należy zapewnić osobiste środki ratunkowe, przeznaczone dla dzieci ważących nie więcej niż 30 kg dla 10 % maksymalnej dopuszczalnej liczby pasażerów zgodnie z normą europejską EN 395: 1998.

5. "Zbiorowe środki ratunkowe" oznaczają łodzie towarzyszące zgodnie z art. 10.04 i tratwy ratunkowe.

Tratwy ratunkowe muszą:

a) być wyposażone w opis informujący o ich przeznaczaniu i dopuszczalnej liczbie osób;

b) zapewniać wystarczającą ilość miejsca dla dopuszczalnej liczby osób przewożonych na siedząco;

c) zapewniać wypór co najmniej 750 N na osobę w wodzie słodkiej;

d) być wyposażone w linkę połączoną ze statkiem pasażerskim, aby zapobiec odpłynięciu;

e) być wykonane z odpowiednich materiałów i być odporne na ropę, produkty ropopochodne i temperatury do 50 °C;

f) przyjąć i utrzymywać stabilne położenie na powierzchni wody i muszą być wyposażone w odpowiednie urządzenia umożliwiające trzymanie się podanej liczbie osób;

g) być w kolorze pomarańczowym odblaskowym lub posiadać trwale związane powierzchnie odblaskowe koloru pomarańczowego, widoczne ze wszystkich stron, wielkości co najmniej 100 cm2;

h) umożliwiać szybkie i bezpieczne spuszczenie za burtę przez jedną osobę lub swobodne wypływanie na wodę; oraz

i) być wyposażone w odpowiednie środki umożliwiające ewakuację z obszarów ewakuacji wymienionych w art. 15.06 ust. 8 na tratwy ratunkowe, w przypadku gdy odległość pionowa między pokładem obszarów ewakuacji a wodnicą maksymalnego dopuszczalnego zanurzenia jest większa niż 1 m.

6. Dodatkowe zbiorowe środki ratunkowe stanowią przedmioty wyposażenia zapewniające wypór większej liczby osób znajdujących się w wodzie. Środki takie muszą:

a) być wyposażone w opisy informujące o jego przeznaczaniu i dopuszczalnej liczbie osób,

b) zapewniać wypór co najmniej 750 N na osobę w wodzie słodkiej;

c) być wykonane z odpowiednich materiałów i być odporne na ropę, produkty ropopochodne i temperatury do 50 ° C;

d) przyjąć i utrzymywać stabilne położenie na powierzchni wody i być wyposażone w odpowiednie urządzenia umożliwiające trzymanie się podanej liczbie osób;

e) być w kolorze pomarańczowym odblaskowym lub posiadać trwale związane powierzchnie odblaskowe koloru pomarańczowego, widoczne ze wszystkich stron, wielkości co najmniej 100 cm2; oraz

f) umożliwiać szybkie i bezpieczne spuszczenie za burtę przez jedną osobę lub swobodne wypływanie na wodę.

7. Dodatkowo, nadmuchiwane zbiorowe środki ratunkowe muszą:

a) posiadać co najmniej dwie oddzielne komory powietrzne;

b) nadmuchiwać się automatycznie przy zetknięciu się z powierzchnią wody lub za ręcznym uruchomieniem tej funkcji;

c) przyjąć i utrzymywać stabilne położenie na powierzchni wody niezależnie od obciążania, nawet wtedy gdy nadmuchana jest tylko połowa komór powietrznych.

8. Środki ratunkowe muszą być rozmieszczone na pokładzie w taki sposób, aby w razie potrzeby można było do nich dotrzeć łatwo i bezpiecznie. Zakryte miejsca ich składowania muszą być wyraźnie oznaczone.

9. Środki ratunkowe muszą zostać sprawdzone zgodnie z instrukcją producenta.

10. Łódź towarzysząca musi być wyposażona w silnik i reflektor-szperacz.

11. Muszą być zapewnione odpowiednie nosze.

Artykuł  15.10

Instalacje elektryczne

1. Do celów oświetlenia dopuszczalne są wyłącznie instalacje elektryczne.

2. Artykuł 9.16 ust. 3 odnosi się również do przejść i pomieszczeń rekreacyjnych dla pasażerów.

3. Należy zapewnić odpowiednie oświetlenie i oświetlenie awaryjne w pomieszczeniach i miejscach, takich jak:

a) miejsca, w których przechowywane są środki ratunkowe i w których są one zwyczajowo przygotowywane do użycia;

b) drogi ewakuacji, wejścia dla pasażerów, w tym schodnie, wejścia i wyjścia, korytarze łączące, windy i schody do kwater, kabin i rejonów zakwaterowania;

c) oznaczenia dróg ewakuacji i wyjść awaryjnych;

d) inne obszary, przeznaczone dla osób z ograniczonymi możliwościami ruchowymi;

e) pomieszczenia użytkowe, maszynownie, pomieszczenia maszyny sterowej i ich wyjścia;

f) sterówka;

g) pomieszczenie awaryjnego zasilania;

h) miejsca, w których znajdują się gaśnice i elementy obsługowe instalacji gaśniczych;

i) obszary, w których pasażerowie, personel pokładowy i załoga zbierają się w razie zagrożenia.

4. Należy zapewnić awaryjną siłownię wyposażoną w źródło zasilania awaryjnego i awaryjną tablicę rozdzielczą, które w razie awarii zasilania następujących urządzeń, natychmiastowo przejmą zasilanie, o ile urządzenia te nie posiadają własnego źródła zasilania:

a) latarnie nawigacyjne;

b) dźwiękowe urządzenia sygnalizacyjne;

c) oświetlenie awaryjne, zgodnie z ust. 3;

d) instalacje radiotelefoniczne;

e) system alarmowy, głośnikowy i pokładowy system komunikacji głosowej;

f) reflektory zgodnie z art. 10.02 ust. 2 lit. i);

g) instalacja alarmowa przeciwpożarowa;

h) inny sprzęt bezpieczeństwa, taki jak automatyczna ciśnieniowa instalacja tryskaczowa lub pompy gaśnicze;

i) windy i sprzęt dźwigowy, zgodnie z art. 15.06 ust. 9, zdanie drugie.

5. Oprawy oświetleniowe oświetlenia awaryjnego muszą być oznaczone jako takie.

6. 112 Siłownia awaryjna instalowana jest powyżej linii granicznej lub tak daleko, jak to tylko możliwe, od źródeł energii, o których mowa w art. 9.02 ust. 1, tak aby, w przypadku zalania, o którym mowa w art. 15.03 ust. 9, zagwarantować, że siłowania nie zostanie zalana w tym samym czasie, co źródła energii.

7. Dopuszcza się następujące urządzenia jako awaryjne źródła zasilania:

a) agregaty z własnym niezależnym zasilaniem paliwem i niezależnym układem chłodzącym, które w razie zaniku napięcia w sieci automatycznie włączają się przejmując zasilanie w ciągu 30 sekund lub, w przypadku gdy urządzenia te znajdują się w bezpośredniej bliskości sterówki lub innego miejsca, w którym stale przebywają członkowie załogi, mogą zostać uruchomione ręcznie; lub

b) akumulatory, które w razie zaniku napięcia w sieci uruchamiają się automatycznie lub, w przypadku gdy znajdują się w bezpośredniej bliskości sterówki lub innego miejsca, w którym stale przebywają członkowie załogi, mogą zostać uruchomione ręcznie. Akumulatory muszą być w stanie zapewnić zasilanie ww. odbiornikom energii przez wymagany okres bez doładowania i bez niedopuszczalnych obniżeń napięcia.

8. Przewidywany okres pracy zasilania awaryjnego należy określić zgodnie z przeznaczeniem statku pasażerskiego. Okres ten nie może być krótszy niż 30 minut.

9. Przy okazji przeprowadzania badań zgodnie z art. 2.09 należy przebadać oporność izolacji i uziemienie.

10. Źródła zasilania zgodnie z art. 9.02 ust. 1 muszą być od siebie niezależne.

11. Zakłócenia w głównej lub awaryjnej instalacji zasilającej nie mogą mieć wpływu na bezpieczeństwo eksploatacyjne drugiej instalacji.

Artykuł  15.11

Ochrona przeciwpożarowa

1. Zgodność materiałów i części składowych z wymaganiami ochrony przeciwpożarowej musi zostać potwierdzona przez akredytowaną instytucję przeprowadzającą badania na podstawie właściwych przepisów dotyczących badań.

a) Instytucja przeprowadzająca badania musi spełniać wymagania:

aa) Kodeksu procedur prób ogniowych; lub

bb) Europejskiej normy EN ISO/IEC 17025: 2000 dotyczącej ogólnych wymagań odnośnie do kompetencji laboratoriów badawczych i kalibracyjnych.

b) Uznane metody badań określających niepalność materiałów:

aa) załącznik 1 część 1 kodeksu procedur prób ogniowych;

bb) równoważne przepisy jednego z Państw Członkowskich.

c) Uznane metody badań określających zdolność materiałów do wstrzymywania płomienia:

aa) odpowiednie przepisy określone w załączniku 1 części 5 (próba palności powierzchni), 6 (próba dla poszycia pokładu), 7 (próba dla wiszących tkanin i tworzyw sztucznych), 8 (próba dla mebli tapicerowanych) i 9 (próba dla elementów pościeli) kodeksu procedur prób ogniowych;

bb) równoważne przepisy jednego z Państw Członkowskich.

d) Uznane metody prób określające ognioodporność:

aa) 113 załącznik I część 3 kodeksu procedur prób ogniowych; oraz

bb) równoważne przepisy jednego z Państw Członkowskich;

e) 114 Komisja inspekcyjna może, zgodnie z kodeksem procedur prób ogniowych, zalecić przeprowadzenie próby na próbce przegrody w celu sprawdzenia zgodności z przepisami ust. 2 dotyczącymi odporności na podwyższoną temperaturę.

2. 115 Przegrody

a) pomiędzy pomieszczeniami muszą być zaprojektowane zgodnie z następującymi tabelami:

aa) tabela przegród pomiędzy pomieszczeniami bez zainstalowanej instalacji ciśnieniowo-tryskaczowej zgodnie z art. 10.03a

Pomieszczenia	Ośrodki sterowania	Klatki schodowe	Miejsca zbiórki	Pomieszczenia mieszkalne	Maszynownie	Kuchnie	Magazyny
Ośrodki sterowania	-	A0	A0/B15(1)	A30	A60	A60	A30/A60(5)
Klatki schodowe		-	A0	A30	A60	A60	A30
Miejsca zbiórki			-	A30/B15(2)	A60	A60	A30/A60(5)
Pomieszczenia mieszkalne				-A0/B15(3)	A60	A60	A30
Maszynownie					A60/A0(4)	A60	A60
Kuchnie						A0	A30/B15(6)
Magazyny							-
(1) Przegrody pomiędzy ośrodkami sterowania a wewnętrznymi miejscami zbiórki muszą odpowiadać typowi A0, natomiast w przypadku zewnętrznych miejsc zbiórki - wyłącznie typowi B15. (2) Przegrody pomiędzy salonami a wewnętrznymi miejscami zbiórki muszą odpowiadać typowi A30, natomiast w przypadku zewnętrznych miejsc zbiórki - wyłącznie typowi B15. (3) Przegrody pomiędzy kabinami, przegrody pomiędzy kabinami a korytarzami i pionowe przegrody oddzielające miejsca pobytu pasażerów zgodnie z ust. 10 muszą być zgodne z typem B15, natomiast w przypadku pomieszczeń wyposażonych w instalację ciśnieniowo-tryskaczową - z typem B0. Przegrody pomiędzy kabinami i saunami muszą być zgodne z typem A0, natomiast w przypadku pomieszczeń wyposażonych w instalację ciśnieniowo-tryskaczową - z typem B15. (4) Przegrody pomiędzy maszynowniami zgodnie z art. 15.07 i 15.10 ust. 6 muszą być zgodne z typem A60; w pozostałych przypadkach muszą być one zgodne z typem A0. (5) Przegrody pomiędzy magazynami do przechowywania łatwopalnych cieczy a ośrodkami sterowania i miejscami zbiórki muszą być zgodne z typem A60, natomiast w przypadku pomieszczeń wyposażonych w instalację ciśnieniowotryskaczową - z typem A30. (6) Typ B15 jest wystarczający w przypadku przegród pomiędzy kuchniami z jednej strony, a chłodniami składowymi i magazynami żywności z drugiej strony.

bb) tabela przegród pomiędzy pomieszczeniami z zainstalowaną instalacją ciśnieniowo-tryskaczową zgodnie z art. 10.03a

Pomieszczenia	Ośrodki sterowania	Klatki schodowe	Miejsca zbiórki	Pomieszczenia mieszkalne	Maszynownie	Kuchnie	Magazyny
Ośrodki sterowania	-	A0	A0/B15(1)	A0	A60	A30	A0/A30(5)
Klatki schodowe		-	A0	A0	A60	A30	A0
Miejsca zbiórki			-	A30/B15(2)	A60	A30	A0/A30(5)
Pomieszczenia mieszkalne				-/B15/B0(3)	A60	A30	A0
Maszynownie					A60/A0(4)	A60	A60
Kuchnie							A0/B15(6)
Magazyny							-
(1) Przegrody pomiędzy ośrodkami sterowania a wewnętrznymi miejscami zbiórki muszą odpowiadać typowi A0, natomiast w przypadku zewnętrznych miejsc zbiórki - wyłącznie typowi B15. (2) Przegrody pomiędzy salonami a wewnętrznymi miejscami zbiórki muszą odpowiadać typowi A30, natomiast w przypadku zewnętrznych miejsc zbiórki - wyłącznie typowi B15. (3) Przegrody pomiędzy kabinami, przegrody pomiędzy kabinami a korytarzami i pionowe przegrody oddzielające miejsca pobytu pasażerów zgodnie z ust. 10 muszą być zgodne z typem B15, natomiast w przypadku pomieszczeń wyposażonych w instalację ciśnieniowo-tryskaczową - z typem B0. Przegrody pomiędzy kabinami i saunami muszą być zgodne z typem A0, natomiast w przypadku pomieszczeń wyposażonych w instalację ciśnieniowo-tryskaczową - z typem B15. (4) Przegrody pomiędzy maszynowniami zgodnie z art. 15.07 i 15.10 ust. 6 muszą być zgodne z typem A60; w pozostałych przypadkach muszą być one zgodne z typem A0. (5) Przegrody pomiędzy magazynami do przechowywania łatwopalnych cieczy a ośrodkami sterowania i miejscami zbiórki muszą być zgodne z typem A60, natomiast w przypadku pomieszczeń wyposażonych w instalację ciśnieniowotryskaczową - z typem A30. (6) Typ B15 jest wystarczający w przypadku przegród pomiędzy kuchniami z jednej strony, a chłodniami składowymi i magazynami żywności z drugiej strony.

b) przegrody typu A to grodzie, ściany i pokłady spełniające następujące wymogi:

(aa) wykonane są ze stali lub innego równoważnego materiału;

(bb) są w odpowiedni sposób usztywnione;

(cc) są izolowane dopuszczonym materiałem niepalnym w ten sposób, że średnia temperatura powierzchni po stronie przeciwnej w stosunku do ognia podnosi się o nie więcej niż 140 °C powyżej temperatury początkowej i w żadnym punkcie, w tym również spoinach pionowych, nie podnosi się o więcej niż 180 °C powyżej temperatury początkowej w następujących okresach:

Typ A60 - 60 minut

Typ A30 - 30 minut

Typ A0 - 0 minut;

(dd) wykonane są w sposób uniemożliwiający przedostanie się dymu i płomieni w ciągu pierwszej godziny standardowej próby ogniowej;

c) przegrody typu B to grodzie, ściany, pokłady, stropy lub okładziny zgodne z następującymi wymogami:

(aa) wykonane są z dopuszczonego materiału niepalnego. Ponadto wszystkie materiały wykorzystane do budowy i montażu przegród są niepalne, z wyjątkiem okładziny, która musi co najmniej wstrzymywać płomień;

(bb) mają taką wartość, że średnia temperatura powierzchni po stronie przeciwnej w stosunku do ognia podnosi się o nie więcej niż 140 °C powyżej temperatury początkowej i w żadnym punkcie, w tym również spoinach pionowych, nie podnosi się o więcej niż 225 °C powyżej temperatury początkowej w następujących okresach:

Typ B15 - 15 minut

Typ B0 - 0 minut;

(cc) wykonane są w sposób uniemożliwiający przedostanie się płomieni w ciągu pierwszej godziny standardowej próby ogniowej.

3. Farby, lakiery i inne środki nakładane na powierzchnie, jak również pokrycie pokładu, zastosowane w pomieszczeniach zamkniętych, oprócz maszynowni i magazynów, muszą mieć właściwości wstrzymujące płomień. Wykładziny dywanowe, tkaniny, zasłony i inne wiszące materiały włókiennicze, jak również tapicerowane meble i pościel muszą mieć właściwości wstrzymujące płomień, w przypadku gdy pomieszczenie, w którym się znajdują, nie jest wyposażone w ciśnieniową instalację tryskaczową zgodnie z art. 10.03a.

4. 116 Stropy i okładziny ścienne w pomieszczeniach mieszkalnych, w tym ich podłoża, muszą, jeśli pomieszczenia te nie są wyposażone w ciśnieniową instalację tryskaczową zgodnie z art. 10.03a, być wykonane z materiałów niepalnych, z wyjątkiem ich powierzchni zewnętrznych, które muszą posiadać co najmniej właściwości wstrzymujące płomień. Pierwsze zdanie nie ma zastosowania do saun.

5. W pomieszczeniach mieszkalnych, w których znajdują się obszary zbiórek, meble i elementy zamontowane muszą, jeśli pomieszczenia nie są wyposażone w ciśnieniową instalację tryskaczową zgodnie z art. 10.03a, być wykonane z materiałów niepalnych.

6. Farby, lakiery i inne materiały zastosowane na powierzchniach pomieszczeń wewnętrznych nie mogą wytwarzać nadmiernej ilości dymu lub substancji toksycznych. Należy to potwierdzić zgodnie z kodeksem procedur prób ogniowych.

7. Materiały izolacyjne w pomieszczeniach mieszkalnych muszą być niepalne. Nie odnosi się to do izolacji stosowanych na przewodach z chłodziwem. Powierzchnie materiałów izolacyjnych zastosowanych na przewodach muszą mieć co najmniej właściwości wstrzymujące płomień.

7a. 117 Tenty i podobne przenośne obiekty, którymi w całości lub częściowo odgrodzone są obszary pokładu, a także ich podłoża, muszą posiadać co najmniej właściwości wstrzymujące płomień.

8. Drzwi w przegrodach zgodnie z ust. 2 muszą być zgodne z następującymi wymogami:

a) muszą spełniać te same wymogi określone w ust. 2, które muszą spełniać przegrody;

b) muszą być samozamykające się w przypadku drzwi w ścianach działowych, o których mowa w ust. 10 lub w przypadku zabudowy maszynowni, kuchni i klatek schodowych;

c) drzwi samozamykające się, które pozostają otwarte podczas normalnego użytkowania muszą mieć możliwość zamykania ich z miejsca oraz zdalnie ze stanowiska, na którym stale przebywają członkowie załogi lub personel pokładowy. Po zdalnym ich zamknięciu, drzwi muszą się dać ponownie otworzyć z miejsca i bezpiecznie zamknąć;

d) drzwi wodoszczelne zgodnie z art. 15.02 nie wymagają izolacji.

9. Ściany, o których mowa w ust. 2, muszą stanowić ciągłość od pokładu do pokładu lub kończyć się pokładami ciągłymi, które są zgodne z wymogami ust. 2.

10. Następujące obszary dla pasażerów muszą być dzielone przegrodami pionowymi, jak określono w ust. 2:

a) obszary dla pasażerów o całkowitej powierzchni ponad 800 m2;

b) obszary dla pasażerów z kabinami w odległości nie większej niż 40 m od siebie.

Przegrody pionowe muszą w normalnych warunkach być dymoszczelne i muszą stanowić ciągłość od pokładu do pokładu.

11. Pustki nad sufitem, poniżej podłogi i za okładzinami ścian muszą być oddzielone w odstępach nie przekraczających 14 m niepalnymi ogranicznikami ciągu, które w razie pożaru zapewniają skuteczną osłonę przed ogniem.

12. Schody muszą być wykonane ze stali lub innego równoważnego niepalnego materiału.

13. Schody wewnętrzne i windy na wszystkich poziomach muszą być obudowane ścianami zgodnie z ust. 2. Dopuszczalne są następujące wyjątki:

a) schody łączące tylko dwa pokłady nie muszą być obudowane, jeśli schody na jednym z pokładów są obudowane ścianami zgodnie z ust. 2;

b) w pomieszczeniu mieszkalnym schody nie muszą być obudowane, jeśli znajdują się całkowicie wewnątrz pomieszczenia i

aa) jeśli pomieszczenie obejmuje tylko dwa pokłady; lub

bb) jeśli pomieszczenie jest na wszystkich pokładach wyposażone w ciśnieniową instalację tryskaczową zgodnie z art. 10.03a, w instalację odprowadzania dymu zgodnie z ust. 16 i jeśli na wszystkich pokładach posiada dostęp do schodów.

14. Instalacje wentylacyjne i napowietrzające muszą być zgodne z następującymi wymogami:

a) muszą być wykonane w taki sposób, aby nie dopuszczać do rozprzestrzeniania ognia i dymu;

b) otwory nawiewu i wywiewu powietrza i instalacji napowietrzającej muszą być wykonane w taki sposób, aby umożliwiały ich zamknięcie;

c) przewody wentylacyjne muszą być wykonane ze stali lub równoważnego materiału niepalnego i muszą być bezpiecznie połączone z sobą i nadbudówką statku;

d) w przypadku gdy przewody wentylacyjne o przekroju większym niż 0,02 m2 przechodzą przez przegrody typu A zgodnie z ust. 2 lub przegrody zgodnie z ust. 10, należy je wyposażyć w klapy przeciwpożarowe działające samoczynnie i sterowane zdalnie z miejsca, w którym stale przebywa personel pokładowy lub członkowie załogi;

e) instalacje wentylacyjne kuchni i maszynowni muszą być oddzielone od instalacji wentylacyjnych innych obszarów;

f) przewody wywiewu muszą być wyposażone w zamykane włazy do celów inspekcji i czyszczenia. Włazy te muszą być umieszczone w pobliżu klap przeciwpożarowych;

g) należy zapewnić możliwość wyłączenia wbudowanych wentylatorów ze stanowiska centralnego miejsca poza maszynownią.

15. Kuchnie muszą być wyposażone w instalacje wentylacyjne i kuchenki z wyciągami. Przewody wywiewu wyciągów muszą być zgodne z wymogami określonymi w ust. 14 i dodatkowo muszą być wyposażone w ręcznie uruchamiane klapy przeciwpożarowe na czerpniach.

16. Stanowiska kontrolne, schody i wewnętrzne obszary ewakuacji muszą być wyposażone w instalację odprowadzającą dym z wywiewem naturalnym lub mechanicznym. Instalacje odprowadzania dymu muszą być zgodne z następującymi wymogami:

a) muszą mieć wystarczającą moc i niezawodność;

b) muszą być zgodne z warunkami użytkowania statków pasażerskich;

c) w przypadku gdy instalacje do odprowadzania dymu służą również jako wentylatory główne pomieszczeń, nie może to utrudniać ich pracy jako instalacji do odprowadzania dymu w przypadku pożaru;

d) instalacje do odprowadzania dymu muszą być wyposażone w ręczne urządzenie uruchamiające;

e) dodatkowo należy zapewnić możliwość sterowania mechanicznymi instalacjami do odprowadzania dymu z miejsca, w którym stale przebywa personel pokładowy lub członkowie załogi;

f) instalacje do odprowadzania dymu z wywiewem naturalnym należy wyposażyć w mechanizm otwierający, uruchamiany ręcznie lub ze źródła energii położonego wewnątrz wyciągu;

g) ręcznie sterowane urządzenia uruchamiające i mechanizmy otwierające muszą być dostępne od wewnątrz lub od zewnątrz pomieszczenia chronionego.

17. Pomieszczenia mieszkalne bez stałego nadzoru personelu pokładowego lub członków załogi, kuchnie, maszynownie i inne pomieszczenia zagrożone należy połączyć ze specjalną instalacją alarmową przeciwpożarową. Obecność pożaru i jego dokładne położenie muszą być automatycznie ukazane w miejscu, w którym stale przebywa personel pokładowy lub członkowie załogi.

Artykuł  15.12

Gaszenie ognia

1. Oprócz gaśnic przenośnych zgodnie z art. 10.03 należy zapewnić na pokładzie następujące gaśnice przenośne:

a) jedna gaśnica przenośna na każde 120 m2 powierzchni brutto stropów w pomieszczeniach pasażerskich;

b) jedna gaśnica przenośna na każdą rozpoczętą grupę 10 kabin;

c) jedna gaśnica przenośna w każdej kuchni i w pobliżu każdego pomieszczenia, w którym przechowuje lub użytkuje się płyny łatwopalne. W kuchniach należy zapewnić środki gaśnicze odpowiednie do gaszenia pożarów tłuszczu.

Wyżej wymienione dodatkowe gaśnice muszą być zgodne z wymogami określonymi w art. 10.03 ust. 2 i zainstalowane i rozmieszczone na statku w taki sposób, aby w przypadku wystąpienia pożaru w jakimkolwiek miejscu i czasie były natychmiastowo dostępne. Kuchnie, salony fryzjerskie i perfumerie muszą być również wyposażone w koc gaśniczy w sposób umożliwiający natychmiastowe użycie.

2. Statki pasażerskie należy wyposażyć w instalację hydrantową zawierającą:

a) dwie silnikowe pompy gaśnicze o wystarczającej wydajności, z których jedna jest zainstalowana na stałe;

b) instalacje wody gaśniczej z wystarczającą liczbą hydrantów z zamocowanymi na stałe wężami gaśniczymi o długości co najmniej 20 m wyposażonymi w prądownice umożliwiające wytwarzanie strumienia rozpylonego lub zwartego oraz odcięcie strumienia.

3. Instalacje hydrantowe należy zaprojektować i wymiarować taki w sposób, aby:

a) jakikolwiek punkt na statku był w zasięgu co najmniej dwu hydrantów usytuowanych w różnych miejscach, każdy z pojedynczym wężem długości nie przekraczającej 20 m;

b) ciśnienie w hydrantach wynosiło co najmniej 300 kPa;

c) na wszystkich pokładach osiągalny był strumień wody o długości co najmniej 6 m.

Jeśli zastosowano szafki hydrantowe, na zewnętrznej stronie szafki należy umieścić symbol "Wąż gaśniczy" odpowiadający rys. 5 załącznika I o długości boku co najmniej 10 cm.

4. Zawory hydrantu gwintowane lub kurkowe muszą być wykonane w sposób umożliwiający oddzielenie i usunięcie węża gaśniczego podczas pracy pomp gaśniczych.

5. Węże gaśnicze na obszarze wewnętrznym muszą być zwinięte na zamontowanym na osi bębnie do zwijania.

6. Materiały, z których wykonany jest sprzęt gaśniczy, muszą być odporne na wysoką temperaturę lub stosownie zabezpieczone przed utratą sprawności w wyniku nadmiernej temperatury.

7. Przewody i hydranty muszą być zainstalowane w sposób uniemożliwiający ich zamarzanie.

8. Obie pompy pożarowe muszą:

a) być zainstalowane lub umieszczone w oddzielnych pomieszczeniach;

b) móc pracować niezależne od siebie;

c) każda z osobna umożliwiać na wszystkich pokładach utrzymywanie niezbędnego ciśnienia hydrantów i niezbędną długość strumienia wody;

d) być zainstalowane przed grodzią rufową.

Pompy gaśnicze mogą być również wykorzystywane w celach ogólnych.

9. Maszynownie muszą być wyposażone w stały system gaśniczy zgodnie art. 10.03b.

10. Statki kabinowe muszą być wyposażone w:

a) dwa zestawy aparatów oddechowych odpowiadających europejskiej normie EN 137: 1993 wyposażone w maski na całą twarz zgodne z europejską normą EN 136: 1998;

b) dwa zestawy sprzętu zawierającego co najmniej ubranie ochronne, kask, buty, rękawice, toporek, łom, latarkę i linkę asekuracyjną;

c) cztery kaptury ucieczkowe.

Artykuł  15.13

Organizacja bezpieczeństwa

1. Na pokładzie statku pasażerskiego należy zapewnić instrukcje bezpieczeństwa. Instrukcja bezpieczeństwa określa obowiązki załogi i personelu pokładowego w razie następujących okoliczności:

a) awarii;

b) pożaru na pokładzie;

c) ewakuacji pasażerów;

d) alarmu "człowiek za burtą".

Należy przy tym uwzględnić szczególne środki bezpieczeństwa dla osób z dysfunkcją narządu ruchu.

Członkom załogi i personelowi pokładowemu, którzy mają przypisane zadania w instrukcji bezpieczeństwa, należy przydzielić obowiązki w zależności od stanowiska. W szczególności instrukcje dla załogi muszą przez określone zapisy zapewniać w przypadku niebezpieczeństwa natychmiastowe hermetyczne zamknięcie drzwi i włazów w grodziach wodoszczelnych wymienionych w art. 15.02.

2. Instrukcja bezpieczeństwa zawiera plan bezpieczeństwa dla statku, który jasno i precyzyjnie określa:

a) obszary przewidziane do użytkowania przez osoby z ograniczonymi zdolnościami ruchowymi;

b) drogi ewakuacji, wyjścia awaryjne, miejsca zbiórki i ewakuacji wymienione w art. 15.06 ust. 8;

c) sprzęt ratunkowy i łodzie towarzyszące;

d) gaśnice i samoczynne instalacje gaśnicze ciśnieniowo-tryskaczowe;

e) inny sprzęt bezpieczeństwa;

f) instalację alarmową wymienioną w art. 15.08 ust. 3 lit. a);

g) instalację alarmową wymienioną w art. 15.08 ust. 3 lit. b) i c);

h) drzwi w grodziach zgodnie z art. 15.02 ust. 5 i miejsca, z których są sterowane, a także inne otwory zgodnie z art. 15.02 ust. 9, 10 i 13 oraz art. 15.03 ust. 12;

i) drzwi zgodnie z art. 15.11 ust. 8;

j) klapy przeciwpożarowe;

k) instalację alarmową przeciwpożarową;

l) siłownię awaryjną;

m) elementy obsługowe instalacji wentylacyjnej;

n) przyłącza do zasilania z lądu;

o) elementy odcinające przewodów paliwowych;

p) instalacje płynnego gazu;

q) instalacje głośnikowe;

r) sprzęt radiotelefoniczny;

s) zestawy pierwszej pomocy.

3. Instrukcja bezpieczeństwa, o której mowa w ust. 1 i schemat bezpieczeństwa, o którym mowa w ust. 2, muszą być:

a) zatwierdzone przez komisję inspekcyjną;

b) umieszczone w widoczny sposób w odpowiednim miejscu na każdym pokładzie.

4. W każdej kabinie muszą być umieszczone instrukcje postępowania dla pasażerów, jak również uproszczony schemat bezpieczeństwa zawierający wyłącznie informacje wymienione w ust. 2 lit. a)-f).

Instrukcje postępowania muszą zawierać co najmniej:

a) opis sytuacji nagłej

- pożar,

- zalanie,

- ogólne zagrożenie;

b) opis odpowiednich sygnałów alarmowych;

c) instrukcje odnośnie do:

- drogi ewakuacji,

- postępowania,

- zachowania spokoju;

d) wskazówki odnośnie do:

- palenia,

- użycia ognia i otwartego płomienia,

- otwierania okien,

- użycia określonych urządzeń.

Niniejsze informacje muszą być dostępne w języku niemieckim, angielskim, francuskim i niderlandzkim.

Artykuł  15.14

Urządzenia do odbioru i odprowadzania ścieków gospodarczych

1. 118 Statki pasażerskie muszą być wyposażone w zbiorniki do odbioru ścieków bytowo-gospodarczych zgodnie z ust. 2 niniejszego artykułu lub odpowiednie pokładowe oczyszczalnie ścieków zgodnie z rozdziałem 14a.

2. Zbiorniki do odbioru ścieków muszą mieć wystarczającą objętość. Zbiorniki muszą posiadać urządzenie wyposażone we wskaźnik poziomu zawartości. Do opróżniania zbiorników należy również zapewnić pompy pokładowe i przewody, umożliwiające zrzut ścieków z obu stron statku. Należy zapewnić możliwość przeprowadzenia ścieków z innego statku.

Przewody należy wyposażyć w złącze wylotowe zgodnie z europejską normą EN 1306: 1996.

Artykuł  15.15

Odstępstwa dla określonych statków pasażerskich

1. 119 Statki pasażerskie dopuszczone do przewozu maksymalnie 50 pasażerów i o długości LWL nieprzekraczającej 25 m muszą wykazać się odpowiednią statecznością po uszkodzeniu, o którym mowa w art. 15.03 ust. 7 do 13 lub, alternatywnie, muszą się wykazać zgodnością z następującymi kryteriami po zalaniu symetrycznym:

a) 120 zanurzenie statku nie powinno przekraczać linii granicznej; oraz

b) wysokość metacentryczna GMR nie może być mniejsza niż 0,10 m.

Należy zapewnić niezbędny pozostały wypór przez dobór odpowiedniego materiału do konstrukcji kadłuba lub za pomocą pływaków z pianki zamkniętokomórkowej, trwale połączonych z kadłubem. W przypadku statków o długości większej niż 15 m można zapewnić pozostały wypór, stosując połączenie pływaków i podziału grodzi odpowiadającego statusowi jednoprzedziałowemu w rozumieniu art. 15.03.

2. W przypadku statków pasażerskich, o których mowa w ust. 1, komisja inspekcyjna może dopuścić minimalne odstępstwa od wolnej wysokości określonej w art. 15.06 ust. 3 lit. c) i ust. 5 lit. b). Odstępstwa nie mogą być większe niż 5 %. W przypadku zastosowania odstępstw odpowiednie części statków należy oznaczyć kolorem.

3. W drodze odstępstwa od art. 15.03 ust. 9, statki pasażerskie długości nieprzekraczającej 45 m i mające zezwolenie na przewóz nie więcej niż 250 pasażerów nie muszą posiadać statusu dwuprzedziałowego.

4. (pozostawiono puste)

5. 121 Komisja inspekcyjna może odstąpić od zastosowania art. 10.04 w przypadku statków pasażerskich mających zezwolenie na transport nie więcej niż 250 pasażerów i o długości LWL nieprzekraczającej 25 m, jeżeli statek jest wyposażony w platformę dostępną z każdej strony statku umieszczoną bezpośrednio nad linią wody, aby można było wydostać ratowane osoby z wody. Statek pasażerski może być wyposażony w porównywalne urządzenie, przy czym:

a) do obsługi urządzenia wystarczy jedna osoba;

b) dozwolone są urządzenia ruchome;

c) urządzenie jest umieszczone poza obszarem zagrożenia zespołów napędowych;

d) niezbędne jest zapewnienie skutecznej komunikacji pomiędzy kapitanem a osobą obsługującą urządzenie.

6. Komisja inspekcyjna może odstąpić od zastosowania art. 10.04 w przypadku statków pasażerskich mających zezwolenie na transport nie więcej niż 600 pasażerów i długości nieprzekraczającej 45 m, pod warunkiem że statek jest wyposażony w platformę zgodnie z ust. 5 pierwsze zdanie, lub urządzenie równoważne zgodnie z ust. 5 drugie zdanie. Dodatkowo statek pasażerski musi posiadać:

a) ster-śrubę, pędnik cykloidalny lub napęd strugowodny jako napęd główny; lub

b) główny układ napędowy z 2 zespołami napędowymi; lub

c) główny układ napędowy i ster strumieniowy dziobowy.

7. W drodze odstępstwa od art. 15.02 ust. 9, statki pasażerskie o długości nieprzekraczającej 45 m i mające zezwolenie na transport liczby pasażerów odpowiadającej długości statku w metrach, mogą być wyposażone w obszarze dla pasażerów w ręcznie uruchamiane drzwi bez zdalnego sterowania w grodziach, o których mowa w art. 15.02 ust. 5, w przypadku gdy:

a) statek posiada tylko jeden pokład;

b) wyżej wymienione drzwi są dostępne bezpośrednio z pokładu i usytuowane nie dalej jak 10 m od wejścia na pokład;

c) dolna krawędź otworu drzwiowego leży co najmniej 30 cm nad podłogą obszaru dla pasażerów;

d) oba przedziały oddzielone drzwiami są wyposażone w alarm poziomu.

8. W drodze odstępstwa od art. 15.06 ust. 6 lit. c) na statkach pasażerskich, o których mowa w ust. 7, jedna droga ewakuacji może prowadzić przez kuchnię, jeśli istnieje druga dostępna droga ewakuacji.

9. W przypadku statków pasażerskich o długości nieprzekraczającej 45 m nie stosuje się: artykułu 15.01 ust. 2 lit. e), jeżeli instalacje gazu płynnego wyposażone są w odpowiednie instalacje alarmowe ostrzegające przed stężeniem CO mogącym zagrażać zdrowiu i przed potencjalnie wybuchowymi mieszankami gazu i powietrza.

10. 122 Nie stosuje się następujących przepisów w przypadku statków pasażerskich o długości LWL nieprzekraczającej 25 m:

a) artykułu 15.04 ust. 1 ostatnie zdanie;

b) artykułu 15.06 ust. 6 lit. c) odnośnie do kuchni, o ile istnieje druga droga ewakuacji;

c) artykułu 15.07.

11. W przypadku statków kabinowych o długości nieprzekraczającej 45 m nie stosuje się art. 15.12 ust. 10, pod warunkiem że każda kabina jest wyposażona w łatwo dostępne kaptury ucieczkowe w ilości odpowiadającej liczbie koi.

ROZDZIAŁ  15a

WYMAGANIA SZCZEGÓLNE DLA ŻAGLOWYCH STATKÓW PASAŻERSKICH

Artykuł 15a.01

Zakres zastosowania części II

Oprócz przepisów części II wymagania zawarte w niniejszym rozdziale mają dodatkowo zastosowanie do żaglowych statków pasażerskich.

Artykuł 15a.02

Wyjątki dla określonych typów żaglowych statków pasażerskich

1. W odniesieniu do żaglowych statków pasażerskich o LWL nieprzekraczającym 45 m i maksymalnej dopuszczalnej liczbie pasażerów nieprzekraczającej LWL w pełnych metrach poniższe zapisy nie znajdują zastosowania:

a) artykuł 3.03 ust. 7, pod warunkiem że kotwice nie są przewożone w przewłokach cumowniczych;

b) artykuł 10.02 ust. 2 lit. d) w odniesieniu do długości;

c) artykuł 15.08 ust. 3 lit. a);

d) artykuł 15.15 ust. 9 lit. a).

2. W drodze odstępstwa od wymogów ust. 1, liczba pasażerów może być zwiększona do 1,5-krotności LWL w pełnych metrach, jeśli pozwalają na to ożaglowanie oraz wyposażenie pokładu.

Artykuł 15a.03

Wymagania w zakresie stateczności dla statków pod żaglami

1. Przy określaniu środka ciężkości statku dla obliczania momentu przechyłu zgodnie z zapisami art. 15.03 ust. 3 należy przyjmować żagle zwinięte.

2. Biorąc pod uwagę wszelkie warunki obciążenia zgodnie z art. 15.03 ust. 2 oraz przy zastosowaniu standardowego ożaglowania, moment przechyłu spowodowany przez parcie wiatru nie powinien być tak wysoki, żeby spowodować kąt przechyłu powyżej 20 °. Jednocześnie

a) do obliczeń należy przyjąć stałe parcie wiatru na poziomie 0,07 kN/m2;

b) pozostały prześwit bezpieczny musi wynosić przynajmniej 100 mm; i

c) pozostała wolna burta nie powinna być ujemna.

3. Ramię prostujące stateczności statycznej powinno

a) osiągać maksymalną wartość przy kącie przechyłu 25 ° lub wyższym;

b) wynosić przynajmniej 200 mm przy kącie przechyłu 30 ° lub wyższym;

c) osiągać wartość dodatnią przy kącie przechyłu do 60 °.

4. Powierzchnia znajdująca się pod krzywą ramienia prostującego nie może być mniejsza niż

a) 0,055 mrad dla kąta do 30 °;

b) 0,09 mrad dla kąta do 40 ° lub dla kąta mniejszego niż 40 °, przy którym niechroniona przestrzeń zachodzi pod powierzchnię wody.

Pomiędzy

c) 30 ° a 40 °; lub

d) 30 ° a kątem mniejszym niż 40 °, przy którym niechroniona przestrzeń zachodzi pod powierzchnię wody,

powierzchnia ta nie powinien być mniejsza niż 0,03 mrad.

Artykuł 15a.04

Budowa statków i wymagania mechaniczne

1. W drodze odstępstwa od art. 6.01 ust. 3 i art. 9.01 ust. 3 urządzenia muszą być zaprojektowane do stałego przechylenia statku wynoszącego do 20 °.

2. W drodze odstępstwa od art. 15.06 ust. 5 lit. a) i art. 15.06 ust. 9 lit. b) w przypadkach żaglowych statków pasażerskich nieprzekraczających długości całkowitej 25 m komisja inspekcyjna ds. statków żaglowych może dopuścić wolną szerokość łączników oraz schodów mniejszą niż 800 mm. Wymiar ten nie może jednakże być mniejszy niż 600 mm.

3. W drodze odstępstwa od art. 15.06 ust. 10 lit. a), w szczególnych przypadkach komisja inspekcyjna może dopuścić zastosowanie demontowanych relingów w przypadkach, gdy jest to niezbędne do obsługi ożaglowania.

4. W rozumieniu art. 15.07, ożaglowanie stanowi główny układ napędowy.

5. W drodze odstępstwa od art. 15.15 ust. 7 lit. c), wysokość dolnej krawędzi otworu drzwiowego może być obniżona do 200 mm powyżej poziomu obszaru dla pasażerów. Po otwarciu drzwi muszą się samoczynnie zamykać i ryglować.

6. Jeżeli w przypadku płynięcia pod żaglami śruba może się swobodnie obracać, należy chronić wszystkie elementy układu napędowego narażone na uszkodzenia.

Artykuł 15a.05

Olinowanie

1. Elementy olinowania muszą być rozmieszczone w taki sposób, by uniknąć niedopuszczalnego tarcia.

2. W przypadku zastosowania innego materiału niż drewno lub nietypowego olinowania ich konstrukcja musi gwarantować spełnienie wymogów bezpieczeństwa dla wymiarów i wytrzymałości określonych w niniejszym rozdziale. Jako dowód na spełnienie wymogów dotyczących wytrzymałości należy:

a) przeprowadzić obliczenia wytrzymałości; lub

b) uzyskać potwierdzenie wystarczających wartości wytrzymałości od zatwierdzonej instytucji klasyfikacyjnej; lub

c) przeprowadzić wymiarowanie na podstawie uznanych wzorców (np. Middendorf, Kusk-Jensen).

Dowód na spełnienie wymogów należy przedstawić komisji inspekcyjnej.

Artykuł 15a.06

Maszty i drzewca w ogólności

1. Wszystkie drzewca muszą być wykonane z materiałów wysokiej jakości.

2. Drewno przeznaczone na maszty musi:

a) być wolne od skupień sęków;

b) być wolne od bielu w wymaganym zakresie wymiarowym;

c) mieć jak najdłuższe włókna;

d) być jak najprostsze.

3. W przypadku zastosowania sosny smołowej lub daglezji zielonej o jakości "clear and better" średnice zawarte w tabeli w art. 15a.07-15a.12 mogą być mniejsze o 5 %.

4. W przypadku gdy do budowy masztów, steng masztów, noków rei, bomów i bukszprytów użyto drewna o przekroju poprzecznym innym niż kołowy, elementy te muszą mieć taką samą wytrzymałość mechaniczną.

5. Pięta i kolumna masztu, elementy mocujące na pokładzie, wręgach i stewie muszą być tak wykonane, aby przenosiły siły, na które są wystawione, na inne połączone elementy konstrukcji lub przejmowały je same.

6. W zależności od stabilności statku i sił zewnętrznych, którym jest on poddawany, a także od rozmieszczenia dostępnej powierzchni żagla, komisja inspekcyjna może w uzasadnionych przypadkach dopuścić zmniejszenie przekrojów drzewc olinowania w stosunku do wymiarów określonych w art. 15a.07-15a.12. W takim przypadku należy przedstawić dowód zgodnie z art. 15a.05 ust. 2.

7. W przypadkach gdy okres wahania/czas kołysania statku wyrażony w sekundach jest mniejszy niż trzy czwarte jego szerokości wyrażonej w metrach, wymiary określone w art. 15a.07-15a.12 muszą być zwiększone. W takim przypadku należy przedstawić dowód zgodnie z art. 15a.05 ust. 2.

8. W tabelach zawartych w art. 15a.07-15a.12 i 15a.14 należy interpolować ewentualne wartości pośrednie.

Artykuł 15a.07

Przepisy specjalne dotyczące masztów

1. Drewniane maszty muszą spełniać przynajmniej niżej określone wymagania minimalne:

Długość(*) (m)	Średnica przy pokładzie (cm)	Średnica przy salingu (cm)	Średnica przy dybach masztu (cm)
10	20	17	15
11	22	17	15
12	24	19	17
13	26	21	18
14	28	23	19
15	30	25	21
16	32	26	22
17	34	28	23
18	36	29	24
19	39	31	25
20	41	33	26
21	43	34	28
22	44	35	29
23	46	37	30
24	49	39	32
25	51	41	33
(*) Odległość od salingu do pokładu.

W przypadkach gdy maszt ma dwie reje, średnice muszą być powiększone co najmniej o 10 %.

W przypadkach gdy maszt ma więcej niż dwie reje, średnice muszą być powiększone co najmniej o 15 %.

W przypadkach masztów montowanych przez pokład, średnica pięty masztu musi wynosić minimum 75 % średnicy masztu na poziomie pokładu.

2. Okucia masztu, obręcze masztowe, salingi i dyby masztu muszą być wystarczająco zwymiarowane i zamocowane w odpowiedni sposób.

Artykuł 15a.08

Przepisy specjalne dotyczące steng masztu

1. Drewniane stengi masztu muszą spełniać niżej określone wymagania minimalne:

Długość(*) (m)	Średnica przy pięcie (cm)	Średnica w połowie długości (cm)	Średnica przy okuciu(**) (cm)
4	8	7	6
5	10	9	7
6	13	11	8
7	14	13	10
8	16	15	11
9	18	16	13
10	20	18	15
11	23	20	16
12	25	22	17
13	26	24	18
14	28	25	20
15	31	27	21
(*) Całkowita długość stengi, bez topu.
(**) Średnica stengi na poziomie okucia topowego.

W przypadku montażu do steng żagli rejowych należy zwiększyć wymiary przedstawione w tabeli o 10 %.

2. Założenie między stengą a masztem musi wynosić minimum 10-krotność wymaganej średnicy pięty stengi.

Artykuł 15a.09

Przepisy specjalne dotyczące bukszprytów

1. Drewniane bukszpryty muszą spełniać przynajmniej niżej określone wymagania:

Długość(*) (m)	Średnica przy dziobnicy (cm)	Średnica w połowie długości (cm)
4	14,5	12,5
5	18	16
6	22	19
7	25	23
8	29	25
9	32	29
10	36	32
11	39	35
12	43	39
(*) Całkowita długość bukszprytu.

2. Część bukszprytu znajdująca się pod pokładem musi mieć długość równą co najmniej czterem średnicom bukszprytu przy dziobnicy.

3. Średnica bukszprytu przy jego noku musi wynosić minimum 60 % jego średnicy przy dziobnicy.

Artykuł 15a.10

Przepisy specjalne dotyczące bomsteng

1. Drewniane bomstengi muszą spełniać przynajmniej niżej określone wymagania:

Długość(*) (m)	2	3	4	5	6	7	8	9	10
Średnica przy stewie (cm)	7	10	14	17	21	24	28	31	35
(*) Całkowita długość bomstengi.

2. Średnica bomstengi przy noku musi wynosić minimum 60 % jej średnicy przy stewie.

Artykuł 15a.11

Przepisy specjalne dotyczące bomów grota

1. Drewniane bomy grota muszą spełniać przynajmniej niżej określone wymagania:

Długość(*) (m)	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16
Średnica (cm)	14	15	16	17	18	20	21	23	24	25	26	27
(*) Całkowita długość bomu grota.

2. Średnica przy sworzniu zwrotnicy musi wynosić minimum 72 % średnicy wyspecyfikowanej w tabeli.

3. Średnica przy rogu szotowym musi wynosić minimum 85 % średnicy wyspecyfikowanej w tabeli.

4. Największa średnica musi przypadać w dwóch trzecich długości od strony masztu.

5. W przypadku:

a) gdy kąt pomiędzy głównym bomem a likiem wolnym żagla jest mniejszy niż 65 °, a szot grota jest zamocowany na noku bomu; lub

b) gdy punkt przyłożenia szotu nie jest w jednej linii z rogiem szotowym;

komisja inspekcyjna może zażądać zwiększenia średnicy zgodnie z art. 15a.05 ust. 2.

6. Komisja inspekcyjna ma prawo dopuścić mniejsze wymiary niż przedstawione w tabeli, w przypadku gdy powierzchnia żagla jest mniejsza niż 50 m2.

Artykuł 15a.12

Przepisy specjalne dotyczące gafli

1. Drewniane gafle muszą spełniać przynajmniej niżej określone wymagania:

Długość(*) (m)	4	5	6	7	8	9	10
Średnica (cm)	10	12	14	16	17	18	20
(*) Całkowita długość gafla.

2. Długość niepodpartej części gafla nie może być większa niż 75 % długości całkowitej.

3. Wytrzymałość na zerwanie wieloramiennikamusi być przynajmniej 1,2 raza większa od wytrzymałości na zerwanie pikfału.

4. Kąt wierzchołka wieloramiennika może wynosić najwyżej 60 °.

5. W przypadku, gdy na zasadzie odstępstwa od ust. 4 kąt wierzchołka wieloramiennika wynosi ponad 60°, wytrzymałość na zerwanie musi być dopasowana do sił, które mogą w takim wypadku wystąpić.

6. W przypadku gdy powierzchnia żagla jest mniejsza niż 50 m2, komisja inspekcyjna ma prawo dopuścić mniejsze wymiary niż przedstawione w tabeli.

Artykuł 15a.13

Wymagania ogólne dla olinowania stałego i ruchomego

1. Olinowanie stałe i ruchome musi spełniać wymogi wytrzymałości mechanicznej zgodnie z art. 15a.14 i 15a.15.

2. Połączenia lin stalowych mogą być realizowane w postaci:

a) splotów;

b) tulei zaciskowych; lub

c) tulei uszczelniających.

Wykonane sploty muszą być obwiązane, a końcówki opracowane.

3. Każde oko liny musi być wyposażone w sercówkę.

4. Liny muszą być rozmieszczone w sposób nie utrudniający korzystania z wejść i zejść.

Artykuł 15a.14

Przepisy szczególne dotyczące olinowania stałego

1. Foksztagi i fokwanty muszą przynajmniej spełniać niżej określone wymagania:

Wysokość masztu(*) (m)	11	12	13	14	15	16	17	18
Wytrzymałość na zerwanie foksztagu (kN)	160	172	185	200	220	244	269	294
Wytrzymałość na zerwanie want (kN)	355	415	450	485	525	540	630	720
Ilość lin want po każdej stronie	3	3	3	3	3	3	4	4
(*) Odległość od topu lub salingu do pokładu.

2. Baksztagi, topstengi, sztagi lataczy, bomstengi i watersztagi/waterbaksztagi muszą spełniać niżej określone wymagania minimalne:

Wysokość masztu(*) (m)	<13	13-18	>18
Wytrzymałość na rozerwanie baksztagu (kN)	89	119	159
Wytrzymałość na złamanie topstengi (kN)	89	119	159
Długość topstengi (m)	<6	6-8	>8
Wytrzymałość na rozerwanie sztagu latacza (kN)	58	89	119
Długość bomstengi (m)	<5	5-7	>7
Wytrzymałość na rozerwanie watrsztagów/waterbaksztagów (kN)	58	89	119
(*) Odległość od topu lub salingu do pokładu.

3. Preferowane wykonanie lin powinno być oparte na Metodzie Budowy Lin 6 x 7 FE w klasie wytrzymałości 1550 N/mm2. Jako alternatywę można zastosować Metodę Budowy Lin 6 x 36 SE lub 6 x 19 FE w tej samej klasie wytrzymałości. Ze względu na większą elastyczność Metody 6 x 19, wytrzymałości na rozciąganie podane w tabeli powyżej należy zwiększyć o 10 %. Inne konstrukcje lin są dopuszczalne, o ile mają porównywalne właściwości.

4. W przypadku stosowania takielunku sztywnego wytrzymałości na rozciąganie podane w tabeli powyżej należy zwiększyć o 30 %.

5. Do olinowania mogą być stosowane wyłącznie zatwierdzone typy widełek, oczek oraz śrub.

6. Śruby, widełki, oczka oraz ściągacze muszą mieć możliwość właściwego zabezpieczenia.

7. Wytrzymałość na rozerwanie watersztagu musi by przynajmniej o 1,2 raza większa od wytrzymałości na złamanie sztagów kliwrów i lataczy.

8. Dla statków o wyporności poniżej 30 m3 komisja inspekcyjna może dopuścić przedstawione w poniższej tabeli zmniejszone wartości wytrzymałości na zerwanie:

Wyporność podzielona przez ilość masztów (m3)	Zmniejszenie o (%)
> 20 do 30	20
10 do 20	35
< 10	60

Artykuł 15a.15

Przepisy szczególne dotyczące olinowania ruchomego

1. W przypadku olinowania ruchomego należy stosować liny włókienne lub stalowe. Wytrzymałość na rozerwanie i średnice olinowania ruchomego muszą w zależności od powierzchni żagla spełniać poniższe wymagania:

Typ olinowania	Materiał na linę	Powierzchnia żagla (m2)	Minimalna wytrzymałość na rozerwanie (KN)	Średnica liny (mm)
Fał sztaksla	Drut stalowy	do 35	20	6
		> 35	38	8
	Włókna (polipropylen - PP)	Średnica liny minimum 14 mm i jeden krążek linowy na każde rozpoczęte 25 m2 powierzchni
Fał żagla gaflowego Fał marsżagla	Drut stalowy	do 50	20	6
		> 50 to 80	30	8
		> 80 to 120	60	10
		>120 to 160	80	12
	Włókna (PP)	Średnica liny minimum 18 mm i jeden krążek linowy na każde rozpoczęte 30 m2 powierzchni
Szot sztaksla	Włókna (PP)	do 40	14
		> 40	18
	Dla powierzchni żagla powyżej 30 m2, szot powinien być wykonany jako talia lub mieć możliwość obsługi za pomocą wyciągu
Szot żagla gaflowego i marsżagla	Drut stalowy	< 100	60	10
		100 do 150	85	12
		> 150	116	14
		W przypadku szotów marsżagla niezbędne jest zastosowanie złączy elastycznych (od strony dziobu).
	Włókna (PP)	Średnica liny minimum 18 mm i minimum 3 krążki linowe. W przypadku żagli o powierzchni powyżej 60 m2, jeden krążek na każde 20 m2

2. Olinowanie ruchome, które spełnia rolę usztywnienia, musi mieć wytrzymałość na rozerwanie odpowiadającą wytrzymałości odnośnego sztagu lub wanty.

3. W przypadku zastosowania innych materiałów niż wymienione w ust. 1 muszą być dotrzymane wartości wytrzymałości mechanicznej podane w tabeli w ust. 1.

Stosowanie lin polietylenowych jest niedozwolone.

Artykuł 15a.16

Okucia i elementy olinowania

1. W przypadku zastosowania lin stalowych lub włókiennych średnice krążków (mierzone od osi liny do osi liny) muszą spełniać przynajmniej poniższe wymagania:

Drut stalowy (mm)	6	7	8	9	10	11	12
Włókno (mm)	16	18	20	22	24	26	28
Krążek linowy (mm)	100	110	120	130	145	155	165

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 średnica krążków linowych może być równa 6-krotności średnicy liny stalowej o ile lina nie przesuwa się stale po krążku.

3. Wytrzymałość na złamanie okuć (np. widełek, oczek, ściągaczy, kluz, śrub, pierścieni i szekli) musi być zgodna z wytrzymałością na rozerwanie przymocowanego do nich olinowania stałego lub ruchomego.

4. Mocowanie podwięzi burtowych sztagów i want musi być wykonane w taki sposób, aby przenosić obciążenia, którym będą poddawane.

5. Do każdego oczka może być przymocowana tylko jedna szekla i przynależne do niej sztag lub wanta.

6. Bloczki fałów i topenant muszą być w bezpieczny sposób przymocowane do masztu, a wieloramienniki obrotowe używane do ich mocowania muszą być w dobrym stanie technicznym.

7. Elementy mocujące śrub oczkowych, rożki, nagle oraz kołkownice muszą być wykonane w taki sposób, aby były zdolne do przeniesienia sił, którym będą poddawane.

Artykuł 15a.17

Żagle

1. Należy zapewnić, aby żagle mogły być stawiane w sposób prosty, szybki i bezpieczny.

2. Powierzchnia żagli musi być odpowiednia dla typu statku oraz jego wyporności.

Artykuł 15a.18

Wyposażenie

1. Statki wyposażone w bomstengę lub bukszpryt muszą być wyposażone w odpowiednią siatkę i wystarczającą liczbę urządzeń podtrzymujących i napinających.

2. Wyposażenie wymienione w ust. 1 może być zbędne w przypadku, gdy bomstenga lub bukszpryt są wyposażone w handreling i pertę zwymiarowane w taki sposób, aby pozwolić na przymocowanie pasów bezpieczeństwa.

3. Do wykonania prac na olinowaniu niezbędne jest zapewnienie siodełka.

Artykuł 15a.19

Testy

1. Stan techniczny olinowania powinien być sprawdzany przez komisję inspekcyjną co 2,5 roku. Minimalny zakres kontroli powinien obejmować:

a) żagle wraz z likami, rogami szotowymi i oczkami do refowania;

b) stan masztów i drzewc;

c) stan olinowania stałego i ruchomego wraz z połączeniami lin stalowych;

d) możliwość szybkiego i bezpiecznego refowania żagla;

e) prawidłowe mocowanie bloków fałów i topenant;

f) mocowanie kolumn masztów i inne punkty mocowania dla olinowania stałego i ruchomego stale połączone z konstrukcją statku;

g) wciągarki do obsługi żagli;

h) inne urządzenia, w które statek jest wyposażony na potrzeby żeglugi takie jak miecze i elementy do ich obsługi;

i) środki podjęte w celu zapobieżenia ocieraniu się drzewców, olinowania statycznego i ruchomego oraz żagli;

j) wyposażenie zgodnie z art. 15a.18.

2. Część drewnianego masztu przechodząca przez pokład i znajdująca się pod nim musi być okresowo kontrolowana z częstotliwością ustaloną przez komisję inspekcyjną, niemniej nie rzadziej niż przy okazji każdej inspekcji określonej w art. 2.09. Do tego celu należy zdemontować maszt.

3. Na pokładzie musi się znajdować świadectwo wystawione, opatrzone datą i podpisane przez komisję inspekcyjną po ostatniej dokonanej inspekcji zgodnie z ust. 1.

ROZDZIAŁ  16

POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE DLA JEDNOSTEK PRZEZNACZONYCH DO ŁĄCZENIA W ZESTAWY PCHANE, HOLOWANE LUB SPRZĘŻONE

Artykuł  16.01

Jednostki pchające

1. Jednostki przeznaczone do pchania powinny być zaopatrzone w odpowiednie urządzenia do pchania. Muszą być tak zaprojektowane i wyposażone, aby:

a) umożliwić łatwe i bezpieczne przejście na pchaną jednostkę, również gdy użyto urządzeń sprzęgających;

b) umożliwić zajęcie stałego położenia względem sprzężonej(-ych) jednostki (jednostek);

c) uniknąć przemieszczania się jednostek względem siebie.

2. Jeśli do sprzęgania stosowane są liny sprzęgające, jednostka przeznaczona do pchania musi być wyposażona w co najmniej dwie specjalne wciągarki lub podobne urządzenia przeznaczone do naciągania lin.

3. Sprzęt sprzęgający powinien umożliwiać utworzenie sztywnego połączenia z pchaną(-ymi) jednostką(-ami).

W przypadku zestawów pchanych składających się z jednostki pchającej i tylko jednej jednostki pchanej urządzenia sprzęgające mogą umożliwiać również sprzężenie elastyczne. Urządzenia napędowe niezbędne do tego pobierają z łatwością moc przesyłową oraz są proste i bezpieczne w obsłudze. Artykuły 6.02-6.04 stosuje się odpowiednio w odniesieniu do tych urządzeń napędowych.

4. Pchacze, zgodnie z art. 3.03 ust. 1 lit. a), nie muszą posiadać grodzi zderzeniowej.

Artykuł  16.02

Jednostki pchane

1. Do barek pchanych nieposiadających urządzeń sterowniczych, pomieszczeń dla załogi, maszynowni lub kotłowni nie mają zastosowania przepisy:

a) rozdziałów 5-7 i 12;

b) artykułu 8.08 ust. 2-8, art. 10.02, art. 10.05 ust. 1.

Jeśli na barkach znajdują się urządzenia sterownicze, pomieszczenia dla załogi, maszynownie lub kotłownie, stosuje się odpowiednie wymagania niniejszego załącznika.

2. Barek pchanych przewożonych statkiem o długości L nieprzekraczającej 40 m dotyczy ponadto:

a) jeżeli część czołowa może przyjąć ciężar co najmniej 2,5 raza większy niż gródź zderzeniowa statku żeglugi śródlądowej przy takim samym zanurzeniu, zbudowanym zgodnie z przepisami uznanej instytucji klasyfikacyjnej, można nie używać wodoszczelnej grodzi poprzecznej, o której mowa w art. 3.03 ust. 1;

b) na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 8.08 ust. 1 zwalnia się z obowiązku odpompowywania trudno dostępnych pomieszczeń z podwójnym dnem, jeśli ich objętość nie przekracza 5 % wyporności objętościowej barki pchanej przewożonej statkiem przy maksymalnym dopuszczalnym zanurzeniu.

3. Jednostki, które mają być pchane, powinny być wyposażone w urządzenia sprzęgające zapewniające bezpieczne połączenie z innymi jednostkami.

Artykuł  16.03

Jednostki przemieszczające jednostki sprzężone

Jednostki przeznaczone do przemieszczania sprzężonych jednostek powinny być wyposażone w pachoły lub podobne urządzenia w liczbie i ustawieniu umożliwiającym bezpieczne połączenie ze sprzężonymi jednostkami.

Artykuł  16.04

Jednostki przemieszczane w zestawie

Jednostki, które mają być przemieszczane w zestawie, muszą być wyposażone w urządzenia sprzęgające, pachoły lub podobne urządzenia w liczbie i ustawieniu zapewniającym bezpieczne połączenie z jednostką lub pozostałymi jednostkami zestawu.

Artykuł  16.05

Jednostki przeznaczone do holowania

1. Jednostki przeznaczone do holowania powinny spełniać następujące wymagania:

a) sprzęt holowniczy powinien być rozmieszczony w taki sposób, aby jego użytkowanie nie zagrażało bezpieczeństwu jednostki, załogi lub ładunku;

b) jednostki holujące powinny być wyposażone w hak holowniczy, który może być bezpiecznie zwolniony ze sterówki; nie obowiązuje to w przypadku, gdy konstrukcja lub inne urządzenia zabezpieczają jednostkę przed wywróceniem;

c) sprzęt holowniczy składa się z wciągarki lub haka holowniczego. Sprzęt holowniczy znajduje się przed płaszczyzną obrotową śruby. Nie dotyczy to holowników sterowanych przez urządzenie napędowe, jak ster-śrubę czy pędnik cykloidalny;

d) na zasadzie odstępstwa od lit. c), w przypadku jednostek przeznaczonych tylko do asysty holowniczej jednostek z napędem mechanicznym - zgodnie z policyjnymi przepisami dotyczącymi żeglugi właściwymi dla Państw Członkowskich - jako sprzęt holowniczy wystarczy pachoł lub podobne urządzenie. Litera b) obowiązuje odpowiednio;

e) w przypadku niebezpieczeństwa zaplątania się lin holowniczych w części rufowej należy umieścić poręcze holownicze wraz z zaciskami lin.

2. Statki o całkowitej długości L przekraczającej 86 m nie mogą być dopuszczone do holowania w dół rzeki.

Artykuł  16.06

Próby w ruchu zestawów

1. W przypadku wydawania pozwolenia dla pchacza lub statku o napędzie mechanicznym przeznaczonego do przemieszczania jednostek w zestawie sprzężonym lub wprowadzania odpowiednich adnotacji do świadectwa klasyfikacyjnego komisja inspekcyjna określa, czy i jakie formacje mają być przedstawione i zarządza próby w ruchu, które uważa za stosowne, zgodnie z art. 5.02, w zestawie z wnioskowaną(-ymi) formacją(-ami). Formacje muszą wówczas spełniać przepisy art. 5.02-5.10.

Komisja inspekcyjna upewnia się, czy zabezpieczone jest sztywne połączenie podczas manewrów, zgodnie z przepisami rozdziału 5.

2. 123 Jeśli podczas prób w ruchu, o których mowa w ust. 1, zastosowane zostaną specjalne instalacje w jednostkach przemieszczanych w zestawie, takie jak urządzenia sterownicze, mechaniczne urządzenia napędowe, sprzęt sterowy i złącza elastyczne, aby spełnić wymagania zawarte w art. 5.02-5.10, do świadectwa wspólnotowego jednostki przemieszczającej zestaw wprowadza się informacje dotyczące: formacji, pozycji, nazwy i europejskiego numeru identyfikacyjego statku dopuszczonych jednostek, które wyposażono w te specjalne instalacje.

Artykuł  16.07

Wpisy do świadectwa wspólnotowego

1. Jeśli jednostka przemieszcza zestaw lub jest przemieszczana w zestawie, należy zamieścić w świadectwie wspólnotowym informację, że jest do tego dostosowana zgodnie z wymaganiami, o których mowa w art. 16.01-16.06.

2. Do świadectwa wspólnotowego jednostki przemieszczającej wprowadza się następujące informacje:

a) dopuszczone zestawy i formacje;

b) rodzaj sprzężeń;

c) maksymalne stwierdzone siły połączenia; oraz

d) w odpowiednim przypadku, minimalną siłę rozrywającą lin sprzęgających w połączeniu wzdłużnym, jak również liczbę prowadnic lin.

ROZDZIAŁ  17

POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE DLA URZĄDZEŃ PŁYWAJĄCYCH

Artykuł  17.01

Przepisy ogólne

Rozdziały 3, 7-14 i 16 stosuje się do urządzeń pływających w odniesieniu do budowy i wyposażenia. Urządzeń pływających z napędem mechanicznym dotyczą dodatkowo przepisy rozdziałów 5 i 6. Napędy pozwalające jedynie na niewielkie przemieszczenia nie są uznawane za napędy mechaniczne.

Artykuł  17.02

Odstępstwa

1. Komisja inspekcyjna może zgodzić się na odstępstwa od następujących przepisów:

a) artykuł 3.03 ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio;

b) artykuł 7.02 stosuje się odpowiednio;

c) maksymalny poziom ciśnienia akustycznego, zgodnie z art. 12.02 ust. 5 zdanie drugie, może być przekroczony podczas działania urządzeń roboczych, jeśli wówczas nikt nie nocuje na pokładzie;

d) pozostałe przepisy dotyczące budowy, urządzenia i wyposażenia, pod warunkiem że w każdym przypadku zapewniony jest jednakowy poziom bezpieczeństwa.

2. Komisja inspekcyjna może odstąpić od stosowania następujących przepisów:

a) artykuł 10.01 ust. 1, jeśli podczas działania urządzeń roboczych urządzenie pływające może być bezpiecznie zakotwiczone za pomocą kotwicy lub pali cumowniczych. Urządzenie pływające z własnym napędem mechanicznym musi jednak posiadać co najmniej jedną kotwicę, zgodnie z art. 10.01 ust. 1, gdzie współczynnik k równy jest 45, a T oznacza najmniejszą wysokość boczną;

b) artykuł 12.02 ust. 1 druga część zdania, jeśli pomieszczenia można wystarczająco oświetlić elektrycznie.

3. Dodatkowo obowiązuje:

a) w art. 8.06 ust. 2 zdanie drugie: pompa zęzowa musi być napędzana mechanicznie;

b) w art. 8.08 ust. 3: natężenie dźwięku podczas działania urządzeń roboczych może przekroczyć wartość 65 dB(A) w odległości 25 m od burty urządzenia wolno pływającego;

c) w art. 10.03 ust. 1: w przypadku pracujących urządzeń wolno stojących na pokładzie musi znajdować się co najmniej jedna gaśnica przenośna;

d) w art. 14.02 ust. 2: oprócz instalacji gazu płynnego do użytku wewnętrznego na statku mogą znajdować się również instalacje gazu płynnego. Urządzenia te wraz z osprzętem spełniają przepisy właściwego Państwa Członkowskiego.

Artykuł  17.03

Inne postanowienia

1. Urządzenia pływające, na których podczas pracy znajdują się ludzie, powinny być wyposażone w ogólny system alarmowy. Sygnał alarmu musi się wyraźnie różnić od innych sygnałów i musi wywoływać we wszystkich pomieszczeniach dla załogi i na stanowiskach pracy poziom ciśnienia akustycznego, który jest o co najmniej 5dB(A) wyższy od maksymalnego poziomu hałasu występującego na miejscu. Powinna istnieć możliwość uruchomienia systemu alarmowego ze sterówki i najważniejszych stanowisk obsługi.

2. Urządzenia robocze muszą ze względu na swoje obciążenie posiadać wystarczającą wytrzymałość i spełniać przepisy dyrektywy 98/37/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 lipca 1998 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do maszyn(4).

3. Stateczność i wytrzymałość urządzeń i, odpowiednio, ich umocowań muszą być takie, aby urządzenia te wytrzymywały efekty spodziewanego przechyłu, przegłębienia lub przemieszczeń urządzenia pływającego.

4. Jeżeli ładunek podnoszony jest za pomocą dźwigu, to maksymalne dopuszczalne obciążenie wynikające ze stateczności i wytrzymałości musi być w wyraźnie widoczny sposób umieszczone na tablicy na pokładzie i na stanowiskach sterowniczych. Jeżeli udźwig można zwiększyć poprzez przyłączenie dodatkowych konstrukcji pływających, należy podać te wartości z dodatkowymi konstrukcjami pływającymi oraz bez nich.

Artykuł  17.04

Pozostały prześwit bezpieczny

1. Dla celów niniejszego rozdziału, w drodze odstępstwa od art. 1.01 niniejszego załącznika, pozostały prześwit bezpieczny to najmniejsza pionowa odległość między lustrem wody a najniższym punktem, powyżej którego urządzenie pływające przestaje być wodoszczelne, uwzględniając przegłębienie i przechył, wynikające z momentów, o których mowa w art. 17.07 ust. 4.

2. Zgodnie z art. 17.07 ust. 1 wystarczy, gdy pozostały prześwit bezpieczny dla otworów strugoszczelnych i odpornych na działanie warunków atmosferycznych wynosi 300 mm.

3. Pozostały prześwit bezpieczny dla otworów, które nie są strugoszczelne ani odporne na warunki atmosferyczne, musi wynosić co najmniej 400 mm.

Artykuł  17.05

Pozostała wolna burta

1. Dla celów niniejszego rozdziału, w drodze odstępstwa od art. 1.01 niniejszego załącznika, pozostała wolna burta to najmniejsza pionowa odległość między lustrem wody a krawędzią pokładu, uwzględniając przegłębienie i przechył, wynikające z momentów, o których mowa w art. 17.07 ust. 4.

2. Zgodnie z art. 17.07, wystarczy, gdy pozostała wolna burta wynosi 300 mm.

3. Możliwe jest zmniejszenie pozostałej wolnej burty, jeśli spełniony jest art. 17.08.

4. Jeżeli istnieje wyraźna różnica między kształtem scalonych materiałów pływających a pontonu, jak w przypadku cylindrycznych scalonych materiałów pływających lub scalonych materiałów pływających, której przekrój wykazuje więcej niż cztery boki, komisja inspekcyjna może żądać lub zatwierdzić pozostałą wolną burtę, która nie spełnia przepisów ust. 2. Dotyczy to także urządzenia pływającego zawierającego kilka konstrukcji pływających.

Artykuł  17.06

Próba przechyłu

1. Dowód stateczności, zgodnie z art. 17.07 i 17.08, jest przeprowadzany na podstawie odpowiednio przeprowadzonej próby przechyłu.

2. Jeśli podczas próby przechyłu niemożliwe jest uzyskanie właściwego kąta przechyłu lub jeśli przeprowadzenie próby przechyłu jest niemożliwe z powodu trudności technicznych, zastępczo można dokonać obliczenia masy i środka ciężkości statku. Wynik obliczenia masy jest sprawdzany za pomocą pomiarów zanurzenia, przy czym różnica nie może przekraczać ± 5 %.

Artykuł  17.07

Dowód stateczności

1. Należy stwierdzić, czy przy obciążeniach występujących podczas pracy i podróży zapewniony jest wystarczający pozostały prześwit bezpieczny i wystarczająca pozostała wolna burta. Suma kątów przechyłu i przegłębienia nie może przy tym przekroczyć 10°, a dno konstrukcji wodnej nie może się wynurzać.

2. Dowód stateczności zawiera następujące dane i dokumenty:

a) rysunki skalowane pływaków i urządzeń roboczych oraz szczegółowe dane wymagane do dowodu stateczności, takie jak objętości zbiorników, otwory umożliwiające dostęp do wnętrza statku;

b) dane lub krzywe hydrostatyczne;

c) krzywe ramion prostujących dla zapewnienia stateczności statycznej, jeśli wymagane zgodnie z ust. 5 lub art. 17.08;

d) opis warunków pracy wraz z odpowiednimi danymi na temat masy i środka ciężkości, w tym danymi dotyczącymi statku bez załadunku i podczas transportu;

e) obliczenia momentu przechylającego, przegłębiającego i prostującego, wraz z danymi dotyczącymi występujących kątów przechyłu i przegłębienia oraz pozostałego prześwitu bezpiecznego i pozostałej wolnej burty;

f) zestawienie wyników obliczeń z wyszczególnieniem ograniczeń pracy i załadunku.

3. Dowód stateczności jest oparty na co najmniej następujących hipotetycznych załadunkach:

a) gęstość urobku dla pogłębiarki:

- piasek i żwir: 1,5 t/m3,

- bardzo mokry piasek 2,0 t/m3,

- ziemia średnio: 1,8 t/m3,

- mieszanina piasku i wody w rurociągach: 1,3 t/m3;

b) w przypadku pogłębiarek chwytakowych wartości podane w lit. a) są zwiększone o 15 %;

c) w przypadku pogłębiarek hydraulicznych - na maksymalnej sile posuwu.

4.1. Test stateczności uwzględnia następujące momenty wynikające z:

a) załadunku;

b) asymetrycznej konstrukcji;

c) naporu wiatru;

d) ruchu obrotowego w przypadku urządzeń z własnym napędem mechanicznym;

e) przeciwnego prądu, o ile wymagane;

f) balastu i zapasów;

g) obciążenia pokładu i, w odpowiednich przypadkach, ładunku;

h) swobodnej powierzchni cieczy;

i) sił bezwładności;

j) pozostałych urządzeń mechanicznych.

Należy dodać momenty, które mogą działać w tym samym czasie.

4.2. Moment wynikający z naporu wiatru oblicza się zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

c = współczynnik oporu zależny od kształtu;

Dla szkieletu konstrukcji c = 1,2, a dla dźwigara pełnościennego c = 1,6. Obydwie wielkości uwzględniają wpływ podmuchów wiatru.

Jako powierzchnię podlegającą działaniu wiatru uznaje się powierzchnię wyznaczoną przez linię obrysu szkieletu konstrukcji.

p_w = określony napór wiatru, przyjmuje się jednolitą wartość 0,25 kN/m²;

A = powierzchnia boczna powyżej wodnicy maksymalnego zanurzenia w m²;

l_w = odległość między środkiem ciężkości powierzchni bocznej A a wodnicą maksymalnego zanurzenia w m.

4.3. Aby wyznaczyć momenty wynikające z ruchu obrotowego urządzenia pływającego z napędem mechanicznym, zgodnie z ust. 4.1 lit. d), stosuje się wzór określony w art. 15.03 ust. 6.

4.4. Moment wynikający z prądu przeciwnego, zgodnie z ust. 4.1 lit. e), należy uwzględnić tylko w przypadku urządzeń pływających zakotwiczonych lub zacumowanych w trakcie ich pracy w poprzek prądu wody.

4.5. Obliczając momenty wynikające z płynnego balastu i zapasów, zgodnie z ust. 4.1 lit. f), określa się najmniej korzystny dla stateczności poziom wypełnienia zbiorników oraz uwzględnia w wyliczeniach odpowiedni moment.

4.6. Jeśli oczekiwane jest przemieszczanie się ładunku i urządzeń roboczych, które wpłynie na zmianę stateczności, należy to we właściwy sposób uwzględnić, wyznaczając moment wynikający z sił bezwładności, zgodnie z ust. 4.1 lit. i).

5. Momenty prostujące dla pływaków z pionowymi ścianami bocznymi można obliczyć, używając następującego wzoru:

gdzie:

= wysokość metacentryczna w m;

φ = kąt przechyłu w stopniach.

Wzór ten obowiązuje dla kątów przechyłów do 10° lub do wartości kąta przechyłu odpowiadającj zanurzeniu krawędzi pokładu lub wynurzeniu dna. O wyniku decyduje mniejszy kąt. Wzór można stosować dla skośnych ścian bocznych dla kątów przechyłu do 5°; w pozostałych przypadkach obowiązują warunki brzegowe, zgodnie z ust. 3 i 4.

Jeśli szczególny kształt scalonych materiałów pływających nie pozwala na takie uproszczenie, wymagane jest zastosowanie krzywych ramion prostujących zgodnie z ust. 2 lit. c).

Artykuł  17.08

Dowody stateczności w przypadku zmniejszonej pozostałej wolnej burty

Jeśli stosowana jest zmniejszona pozostała wolna burta, zgodnie z art. 17.05 ust. 3, należy dla wszystkich warunków działania dowieść, że:

a) po korekcie dla swobodnych powierzchni cieczy wysokość metacentryczna wynosi co najmniej 0,15 m;

b) dla wartości przechyłów pomiędzy 0° i 30° ramię prostujące wynosi co najmniej

h = 0,30-0,28 φn [m].

to wartość kąta przechyłu, od której krzywa ramion prostujących przyjmuje wartości ujemne (zakres stateczności). Nie powinna być ona mniejsza niż 20° lub 0,35 rad; we wzorze stosuje się wartości co najwyżej 30° lub 0,52 rad, gdzie jednostką jest radian (rad) (1°=0,01745 rad);

c) suma kątów przechyłu i przegłębienia nie przekracza 10°;

d) istnieje pozostały prześwit bezpieczny, zgodnie z art. 17.04;

e) istnieje pozostała wolna burta długości co najmniej 0,05 m;

f) dla wartości kątów przechyłów pomiędzy 0° i 30° istnieje pozostałe ramię o długości co najmniej

h = 0,20-0,23 φn [m].

jn to wartość kąta przechyłu, od którego krzywa ramion prostujących przyjmuje wartości ujemne; we wzorze stosuje się wartości co najwyżej 30° lub 0,52 rad.

Pozostałe ramię prostujące to maksymalna różnica między krzywą ramienia prostującego i krzywą przechyłu dla przechyłu o wartości między 0° i 30°. Jeśli otwór prowadzący do wnętrza statku znajduje się pod wodą przy kącie przechyłu mniejszym od kąta przechyłu przy maksymalnej różnicy, jako ten kąt przechyłu traktuje się wymagane pozostałe ramię.

Artykuł  17.09

Oznakowanie i wskaźniki zanurzenia

Oznakowanie i wskaźniki zanurzenia powinny być przymocowane zgodnie z, odpowiednio, art. 4.04 i 4.06.

Artykuł  17.10

Urządzenia pływające bez dowodu stateczności

1. Można nie stosować przepisów art. 17.04-17.08 dla urządzeń pływających:

a) których urządzenie robocze nie może w żaden sposób zmienić ich przechyłu lub przegłębienia; i

b) w przypadku których można wykluczyć przesunięcie środka ciężkości.

2. Jednakże,

a) przy maksymalnym obciążeniu prześwit bezpieczny powinien wynosić 300 mm, a wolna burta 150 mm;

b) dla otworów, które nie są strugoszczelne ani odporne na działanie warunków atmosferycznych, prześwit bezpieczny powinien wynosić 500 mm.

ROZDZIAŁ  18

PRZEPISY SPECJALNE DOTYCZĄCE ŁODZI ROBOCZYCH

Artykuł  18.01

Warunki pracy

Łodzie robocze opisane w świadectwie wspólnotowym, określonym w cześci I lub II załącznika V, mogą pływać poza miejscem pracy tylko, jeśli są niezaładowane. Ograniczenie to powinno być umieszczone w świadectwie wspólnotowym.

W tym celu łodzie robocze powinny posiadać zaświadczenie wydane przez upoważnione organy, określające czas trwania prac i granice geograficzne miejsca pracy jednostki.

Artykuł  18.02

Zastosowanie części II

Konstrukcja i wyposażenie łodzi roboczych powinny być zgodne z rozdziałami 3-14 części II, chyba że inaczej określono w tym rozdziale.

Artykuł  18.03

Odstępstwa

1.

a) Artykuł 3.03 ust. 1 stosuje się odpowiednio.

b) Rozdziały 5 i 6 stosuje się odpowiednio, jeśli jednostka ma napęd mechaniczny.

c) Artykuł 10.02 ust. 2 lit. a) i b) stosuje się odpowiednio.

d) Komisja inspekcyjna może zgodzić się na odstępstwa od pozostałych wymagań dotyczących konstrukcji, rozmieszczenia i wyposażenia pod warunkiem zapewnienia jednakowego poziomu bezpieczeństwa w każdym przypadku.

2. Komisja inspekcyjna może odstąpić od następujących przepisów:

a) artykuł 8.08 ust. 2-8, jeśli nie jest wymagana żadna załoga;

b) artykuł 10.01 ust. 1 i 3, jeśli łódź roboczą można bezpiecznie zakotwiczyć za pomocą kotwic lub pali cumowniczych. Jednakże łodzie robocze z własnym napędem mechanicznym muszą mieć co najmniej jedną kotwicę spełniającą wymagania art. 10.01 ust. 1, gdzie współczynnik empiryczny k równy jest 45, a T oznacza najmniejszą wysokość boczną;

c) artykuł 10.02 ust. 1 lit. c) jeśli łódź robocza nie posiada napędu mechanicznego.

Artykuł  18.04

Prześwit bezpieczny i wolna burta

1. Jeśli łódź robocza używana jest jako barka rekultywacyjna lub szalanda dennoklapowa, prześwit bezpieczny poza przestrzenią ładunkową ładowni powinien wynosić co najmniej 300 mm, a wolna burta co najmniej 150 mm. Komisja inspekcyjna może dopuścić mniejszą wolną burtę, jeśli obliczenia udowodnią, że stateczność zapewniona dla ładunku o masie 1,5 t/m3 jest odpowiednia oraz że woda nie dociera do żadnej części pokładu. Należy uwzględnić działanie ładunku płynnego.

2. Przepisy art. 4.01 i 4.02 stosuje się odpowiednio dla łodzi roboczych nie ujętych w ust. 1. Komisja inspekcyjna może określić odstępstwa od powyższych wartości prześwitu bezpiecznego i wolnej burty.

Artykuł  18.05

Łodzie towarzyszące

Łodzie towarzyszące nie są wymagane na łodziach roboczych, jeśli:

a) łodzie robocze nie mają napędu mechanicznego, lub

b) łodzie towarzyszące dostępne są gdzie indziej w miejscu pracy.

Zwolnienie to powinno być umieszczone na świadectwie wspólnotowym.

ROZDZIAŁ  19

PRZEPISY SPECJALNE DOTYCZĄCE STATKÓW HISTORYCZNYCH

(skreślony)

ROZDZIAŁ  19a

PRZEPISY SPECJALNE DOTYCZĄCE BAREK KANAŁOWYCH

(skreślony)

ROZDZIAŁ  19b

PRZEPISY SPECJALNE DOTYCZĄCE STATKÓW PŁYWAJĄCYCH PO DROGACH WODNYCH W REJONIE 4

Artykuł 19b.01

Zastosowanie rozdziału 4

1. Poprzez uchylenie zapisów art. 4.01 ust. 1 i 2 prześwit bezpieczny drzwi i otworów innych niż włazy ładowni na statku pływającym po drogach wodnych w rejonie 4 jest zmniejszony jak następuje:

a) do 150 mm dla otworów strugoszczelnych i odpornych na działanie warunków atmosferycznych;

b) do 200 mm dla otworów, które nie mogą być strugoszczelne i odporne na działanie warunków atmosferycznych.

2. Na zasadzie odstępstwa od zapisów art. 4.02, minimalna wolna burta statku pływającego po drogach wodnych w rejonie 4 wynosi 0 mm, jeśli zgodnie z ust. 1 zachowany jest prześwit bezpieczny.

ROZDZIAŁ  20

PRZEPISY SPECJALNE DOTYCZĄCE STATKÓW PEŁNOMORSKICH

(skreślony)

ROZDZIAŁ  21

PRZEPISY SPECJALNE DOTYCZĄCE STATKÓW REKREACYJNYCH

Artykuł  21.01

Przepisy ogólne

Dla konstrukcji i wyposażenia statków rekreacyjnych stosuje się tylko przepisy art. 21.02 i 21.03.

Artykuł  21.02

Zastosowanie części II

1. Statków rekreacyjnych dotyczą przepisy:

a) z rozdziału 3:

artykuł 3.01, art. 3.02 ust. 1 lit. a) i ust. 2, art. 3.03 ust. 1 lit. a) i ust. 6 oraz art. 3.04 ust. 1;

b) rozdział 5;

c) z rozdziału 6:

artykuł 6.01 ust. 1 i art. 6.08;

d) z rozdziału 7:

artykuł 7.01 ust. 1 i 2, art. 7.02; art. 7.03 ust. 1 i 2; art. 7.04 ust. 1; art. 7.05 ust. 2; art. 7.13, jeśli na statku znajduje się jednoosobowe stanowisko radarowe;

e) z rozdziału 8:

artykuł 8.01 ust. 1 i 2; art. 8.02 ust. 1 i 2; art. 8.03 ust. 1 i 3; art. 8.04; art. 8.05 ust. 1-10 i 13; art. 8.08 ust. 1, 2, 5, 7, 10, art. 8.09 ust. 1 i art. 8.10;

f) z rozdziału 9:

artykuł 9.01 ust. 1 stosuje się odpowiednio;

g) 124 z rozdziału 10:

artykuł 10.01 ust. 2, 3 i 5-14, art. 10.02 ust. 1 lit. a)-c) i ust. 2 lit. a) i e)-h), art. 10.03 ust. 1 lit. a), b) i d), przy czym na pokładzie muszą znajdować się co najmniej dwie gaśnice; art. 10.03 ust. 2-6, art. 10.03a, art. 10.03b, art. 10.03c i art. 10.05;

h) rozdział 13;

i) rozdział 14.

2. Pierwsza inspekcja i inspekcje okresowe statków rekreacyjnych objętych dyrektywą 94/25/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lipca 1994 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do łodzi rekreacyjnych(5) dotyczą tylko:

a) artykułu 6.08, jeśli zainstalowany jest wskaźnik obrotu;

b) artykułu 7.01 ust. 2, art. 7.02, art. 7.03 ust. 1 i art. 7.13, jeśli na statku znajduje się jednoosobowe stanowisko radarowe;

c) artykułu 8.01 ust. 2, art. 8.02 ust. 1, art. 8.03 ust. 3, art. 8.05 ust. 5, art. 8.08 ust. 2, art. 8.10;

d) 125 artykuły 10.01 ust. 2, 3, 6 i 14, art. 10.02 ust. 1 lit. b) i c),. 2 lit. a) i e)-h), art. 10.03 ust. 1 lit. b) i d), ust. 2-6, art. 10.05;

e) rozdziału 13;

f) z rozdziału 14:

aa) artykuł u14.12;

bb) artykuł u14.13, kontrola odbiorcza instalacji gazu płynnego musi być przeprowadzona zgodnie z wymaganiami dyrektywy 94/25/WE, raport odbiorczy należy przedstawić komisji inspekcyjnej;

cc) artykułu 14.14 i 14.15; instalacje gazu płynnego muszą spełniać wymagania dyrektywy 94/25/WE;

dd) całego rozdziału 14, jeśli instalacja gazu płynnego jest zamontowana na statku rekreacyjnym będącym w eksploatacji.

Artykuł  21.03

(Skreślony)

ROZDZIAŁ  22

STATECZNOŚĆ KONTENEROWCÓW

Artykuł  22.01

Przepisy ogólne

1. Przepisy tego rozdziału stosuje się dla kontenerowców, jeżeli zgodnie z przepisami nawigacyjnymi obowiązującymi w Państwach Członkowskich wymagane są dokumenty stateczności.

Dokumenty stateczności muszą być sprawdzone lub przedłożone do sprawdzenia przez komisję inspekcyjną oraz opatrzone odpowiednią pieczęcią.

2. Dokumenty stateczności muszą dostarczyć kapitanowi zrozumiałych informacji o stateczności statku przy każdym rodzaju załadunku.

Dokumenty stateczności muszą zawierać co najmniej:

a) informacje o dopuszczalnym współczynniku stateczności, dopuszczalnych wartościach oraz dopuszczalnych wysokościach środka ciężkości ładunku;

b) dane dotyczące dostępnych miejsc do wypełnienia wodą balastową;

c) arkusze sprawdzania stateczności;

d) instrukcje obliczeń lub ich przykłady dla potrzeb kapitana.

3. Stwierdzenie stateczności transportu zarówno zabezpieczonych, jak i niezabezpieczonych kontenerów znajdujących się na tym samym statku powinno być obliczane innymi metodami dla zabezpieczonych, a innymi dla niezabezpieczonych kontenerów.

4. Załadunek kontenerów uważa się za zabezpieczony tylko w wypadku, jeśli poszczególne kontenery są mocno przyczepione do kadłuba statku za pomocą linek mocujących lub urządzeń sczepiających, a ich pozycja podczas podróży nie może zostać zmieniona.

Artykuł  22.02

Warunki szczegółowe i metoda obliczania potwierdzenia stateczności dla transportu kontenerów niezabezpieczonych

1. Wszystkie sposoby obliczania stateczności statku w przypadku kontenerów niezabezpieczonych muszą uwzględniać następujące warunki szczegółowe:

a) wysokość metacentryczna nie powinna być mniejsza niż 1,00 m;

b) kąt przechyłu nie powinien przekroczyć 5°, a krawędź pokładu nie powinna być zanurzona w wyniku jednoczesnego działania siły odśrodkowej przy skręcaniu statku, naporu wiatru i swobodnej powierzchni cieczy;

c) przechył wynikający z działania siły odśrodkowej spowodowanej skręcaniem statku należy określić zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

c_KZ parametr (c_KZ = 0,04) [s²/m];

v maksymalna prędkość statku względem wody [m/s];

wysokość środka ciężkości statku z ładunkiem powyżej jego podstawy [m];

T' zanurzenie statku z ładunkiem [m];

d) przechył wynikający z naporu wiatru należy określić zgodnie z następującą formułą:

gdzie:

c_KW parametr (c_KW = 0,025) [t/m²];

A' powierzchnia nawiewu statku z ładunkiem [m²];

D' masa całkowita statku z ładunkiem [t];

l_W wysokość środka ciężkości powierzchni nawiewu A' powyżej linii wody [m];

T' zanurzenie statku z ładunkiem [m];

e) przechył wynikający ze swobodnej powierzchni deszczu i pozostałości wody w ładowni lub w podwójnym dnie statku należy określić zgodnie z następującym wzorem:

gdzie:

c_KfO parametr (c_KfO = 0,015) [t/m²];

b szerokość ładowni lub jej części [m];^(*)

l długość ładowni lub jej części [m];^(*)

D' masa całkowita statku z ładunkiem [t];

f) przy każdym rodzaju załadunku należy uwzględnić połowę ilości paliwa i połowę zapasów wody pitnej.

2. Statek żeglugi śródlądowej przewożący niezabezpieczone kontenery ma odpowiednią stateczność, jeśli faktyczna wartość nie przekracza wartości otrzymanej z następujących wzorów. należy obliczyć dla różnych wyporności statku, uwzględniając całkowity zakres zanurzeń .

a) Dla nie należy przyjmować wartości mniejszych niż 11,5 (11,5 = 1/tan5°)

b) Rozstrzygająca ma być najmniejsza wartość zgodnie ze wzorem (a) lub (b).

W tych wzorach:

oznacza maksymalnie dopuszczalną wysokość środka ciężkości statku z ładunkiem powyżej jego podstawy [m];

oznacza wysokość metacentryczną powyżej podstawy [m] zgodnie ze wzorem podanym w ust. 3;

F oznacza odpowiednią rzeczywistą wolną burtę przy ½ L [m];

Z oznacza parametr siły odśrodkowej wynikającej ze skręcania

v maksymalna prędkość statku w odniesieniu do wody [m/s];

T_m oznacza odpowiednie średnie zanurzenie [m];

h_KW oznacza przechył wynikający z naporu wiatru od strony burty zgodnie z ust. 1 lit. d) [m];

h_KfO oznacza sumę przechyłów wynikających ze swobodnej powierzchni cieczy zgodnie z ust. 1 lit. e) [m].

3. Przybliżenie wzoru na

Jeżeli nie ma dostępnych wykresów hydrostatycznych, wartość zgodnie z ust. 2 i art. 22.03 ust. 2 można obliczyć za pomocą następujących wzorów:

a) dla statków o kształcie pontonu

b) dla pozostałych statków

Artykuł  22.03

Warunki szczegółowe i metoda obliczania potwierdzenia stateczności dla transportu kontenerów zabezpieczonych

1. Wszystkie sposoby obliczania stateczności statku w przypadku kontenerów zabezpieczonych muszą spełnić następujące warunki szczegółowe:

a) wysokość metacentryczna nie powinna być mniejsza niż 0,50 m;

b) żadne otwory w kadłubie nie powinny być zanurzone w wyniku jednoczesnego działania siły odśrodkowej przy skręcaniu statku, naporu wiatru i swobodnej powierzchni cieczy;

c) przechył wynikający z działania siły odśrodkowej spowodowanej skręcaniem statku, naporu wiatru i swobodnej powierzchni cieczy należy określić zgodnie z następującymi wzorami, o których mowa w art. 22.02 ust. 1 lit. c)-e);

d) przy każdym rodzaju załadunku należy uwzględnić połowę ilości paliwa i połowę zapasów wody pitnej.

2. Statek przewożący zabezpieczone kontenery ma odpowiednią stateczność, jeśli faktyczna wartość nie przekracza wartości otrzymanej z nastepujących wzorów dla różnych wyporności statku, uwzględniając wszystkie głębokości zanurzenia.

a) Dla nie należy przyjmować wartości mniejszych niż 6,6 i

dla nie należy przyjmować wartości mniejszych niż 0 .

b) .

Rozstrzygająca ma być najmniejsza wartość KGzul zgodnie ze wzorem a) lub b).

W tych wzorach, poza pojęciami już określonymi:

I oznacza moment bezwładności powierzchni poprzecznej linii wodnej przy zanurzeniu T_m [m⁴] (szczegóły przybliżenia wzoru przedstawiono w ust. 3);

i oznacza moment bezwładności powierzchni poprzecznej linii wodnej równoległej do podstawy na wysokości

" wyporność objętościowa statku przy zanurzeniu T_m [m³];

F' idealna wolna burta lub , rozstrzygająca ma być najmniejsza wartość;

a pionowa odległość między niższą krawędzią otworu, który zanurza się jako pierwszy w przypadku przechylenia oraz linią wodną statku znajdującego się w pozycji pionowej [m];

b odległość od tego otworu do środka statku [m];

H' idealna wysokość boczna ;

q suma objętości pokładów, włazów, pokładów skrzyniowych i pozostałych nadbudówek do wysokości maksymalnie 1,0 m powyżej H lub do najniższej wysokości otworów znajdujących się w rozpatrywanej objętości. Decydująca ma być najmniejsza wartość. Nie uwzględnia się części objętości położonej w odległości do 0,05 L od skrajów statku [m³].

3. Przybliżenie wzoru dla I

Jeżeli nie ma dostępnych wykresów hydrostatycznych, wartość momentu bezwładności i powierzchni poprzecznej linii wodnej można obliczyć za pomocą następujących wzorów:

a) dla statków o kształcie pontonu

b) dla pozostałych statków

Artykuł  22.04

Procedura szacowania stateczności na pokładzie

Procedurę szacowania stateczności na pokładzie mogą określać dokumenty, o których mowa w art. 22.01 ust. 2.

ROZDZIAŁ  22a

PRZEPISY SPECJALNE DOTYCZĄCE JEDNOSTEK DŁUŻSZYCH NIŻ 110 M

Artykuł 22a.01

Zastosowanie części II

Dodatkowo do wymagań określonych w art. 2.03 ust. 3 komisja inspekcyjna, która wydaje świadectwo wspólnotowe, powinna być poinformowana przez właściciela jednostki lub jego przedstawiciela o zamiarze zbudowania jednostki dłuższej niż 110 m. Nie dotyczy to statków pełnomorskich (budowania nowych czy wydłużenia tych będących w eksploatacji).

Właściwa komisja inspekcyjna przeprowadza inspekcje w trakcie budowy statku. Można odstąpić od inspekcji w trakcie budowy statku, jeśli przed rozpoczęciem budowy zostało wydane zaświadczenie, w którym uznana instytucja klasyfikacyjna potwierdza zamiar nadzorowania budowy.

Artykuł 22a.02

Zastosowanie części II

W dodatku do części II, dla statków dłuższych niż 110 m stosuje się art.22a.03-22a.05.

Artykuł 22a.03

Wytrzymałość

Odpowiednia wytrzymałość kadłuba zgodnie z art. 3.02 ust. 1 lit. a) (wytrzymałość wzdłużna, poprzeczna i miejscowa) powinna być zweryfikowana za pomocą zaświadczenia wystawionego przez uznaną instytucję klasyfikacyjną.

Artykuł 22a.04 ¹²⁶

Pływalność i stateczność

1. Dla jednostek dłuższych niż 110 m, z wyłączeniem statków pasażerskich, obowiązują ust. 2-10.

2. Podstawowe wartości do obliczenia stateczności, ciężar statku bez załadunku i położenie środka ciężkości należy określić za pomocą próby przechyłu przeprowadzonej zgodnie z załącznikiem I do rezolucji IMO MSC 267 (85).

3. Wnioskodawca zobowiązany jest wykazać na podstawie obliczeń opartych na metodzie utraty wyporności, iż pływalność i stateczność statku w przypadku zalania są właściwe. Wszelkie obliczenia należy przeprowadzać z uwzględnieniem swobodnego osiadania i przegłębienia.

Właściwą pływalność i stateczność statku w przypadku zalania należy wykazać przy użyciu ładunku odpowiadającego jego maksymalnemu zanurzeniu i równomiernie rozłożonemu we wszystkich ładowniach, przy maksymalnym zaopatrzeniu i z pełnymi zbiornikami paliwa.

W przypadku zróżnicowanego ładunku obliczanie stateczności należy przeprowadzić przy uwzględnieniu najmniej korzystnych warunków obciążenia. Obliczanie stateczności należy przeprowadzać na pokładzie statku.

W tym celu należy określić rachunkowy dowód właściwej stateczności dla pośrednich faz zalania (25 %, 50 % i 75 % stanu w końcowej fazie zalania oraz, w stosownych przypadkach, dla fazy bezpośrednio poprzedzającej równowagę poprzeczną) i końcowej fazy zalania przy warunkach obciążenia wskazanych powyżej.

4. W przypadku uszkodzeń należy uwzględnić następujące założenia:

a) rozmiar uszkodzeń burty:

wzdłużnych: co najmniej 0,10 L,

poprzecznych: 0,59 m,

pionowych: od dna w górę bez ograniczeń;

b) rozmiar uszkodzeń dna:

wzdłużnych: co najmniej 0,10 L,

poprzecznych: 3,00 m,

pionowych: od podstawy na wysokości 0,39 m w górę, z wyjątkiem zęzy;

c) należy założyć, że grodzie w uszkodzonym obszarze są też uszkodzone, co znaczy, że powinno się przeprowadzić dalszy podział grodzi, aby jednostka utrzymała się na powierzchni po zalaniu dwóch lub więcej przylegających pomieszczeń w kierunku długości statku. W przypadku głównej maszynowni należy uwzględnić tylko standard jednoprzedziałowy, tj. należy uznać, że grodzie końcowe maszynowni nie są uszkodzone.

W przypadku uszkodzeń dna należy także założyć, że przylegające pomieszczenia usytuowane poprzecznie są zalane;

d) przepuszczalność.

Należy przyjąć przepuszczalność na poziomie 95 %.

Jeśli według obliczeń średnia przepuszczalność któregokolwiek pomieszczenia jest mniejsza niż 95 %, można w zamian użyć wartości wyliczonej.

Użyte wartości nie mogą wynosić mniej niż:

- maszynownia i pomieszczenia sterownicze: 85 %,

- ładownie: 70 %,

- podwójne dna, zbiorniki paliwa, zbiorniki balastowe itp., w zależności, czy na urządzeniu pływającym o maksymalnie dopuszczalnym zanurzeniu są one puste lub pełne na poziomie: 0 lub 95 %;

e) podstawę do obliczania efektu powierzchni swobodnej w pośrednich fazach zalania stanowi powierzchnia brutto obszaru uszkodzonych przedziałów.

5. Dla wszystkich pośrednich faz zalania, o których mowa w ust. 3, należy stosować następujące kryteria:

a) kąt przechyłu φ dla położenia równowagi w każdej z faz pośrednich nie może przekraczać 15 ° (5 ° w przypadku, gdy kontenery nie są zabezpieczone);

b) przy przechyle wykraczającym poza położenie równowagi w każdej z faz pośrednich krzywa ramienia prostującego musi wykazywać w części dodatniej wartość ramienia prostującego GZ ≥ 0,02 m (0,03 m w przypadku, gdy kontenery nie są zabezpieczone) przed zalaniem pierwszego niezabezpieczonego otworu lub osiągnięciem kąta przechyłu φ wynoszącego 27 ° (15 ° w przypadku, gdy kontenery nie są zabezpieczone);

c) otwory niezapewniające wodoszczelności nie mogą zostać zalane, zanim przechył osiągnie położenie równowagi w każdej z faz pośrednich.

6. W końcowej fazie zalania muszą być spełnione następujące kryteria:

a) niższa krawędź zamykanych otworów, które nie są wodoszczelne (np. drzwi, okien, wejść do luków), powinna znajdować się co najmniej 0,10 m nad linią wodną;

b) kąt przechyłu φ dla położenia równowagi nie może przekraczać 12 ° (5 ° w przypadku, gdy kontenery nie są zabezpieczone);

c) przy przechyle wykraczającym poza położenie równowagi w każdej z faz pośrednich krzywa ramienia prostującego musi wykazywać w części dodatniej wartość ramienia prostującego GZ ≥ 0,05 m, a obszar pod krzywą musi osiągnąć wartość co najmniej 0,0065 m.rad przed zalaniem pierwszego niezabezpieczonego otworu lub osiągnięciem kąta przechyłu φ wynoszącego 27 ° (10 ° w przypadku, gdy kontenery nie są zabezpieczone);

grafika

d) jeżeli otwory niezapewniające wodoszczelności zostaną zalane, zanim przechył osiągnie położenie równowagi, pomieszczenia, z którymi są połączone, należy uznać za zalane i uwzględnić w obliczeniach dotyczących stateczności w przypadku zalania.

7. W przypadku gdy stosowane są otwory przelewowe, aby ograniczyć zalanie asymetryczne, muszą być spełnione następujące warunki:

a) obliczenia dotyczące przepływów poprzecznych należy przeprowadzać zgodnie z rezolucją IMO A.266 (VIII);

b) muszą działać samoczynnie;

c) nie mogą być wyposażone w urządzenia zamykające;

d) całkowity czas na wyrównanie nie może przekraczać 15 minut.

8. Jeśli otwory, przez które mogą zostać zalane nieuszkodzone pomieszczenia, można szczelnie zamknąć, urządzenia zamykające muszą być opatrzone po obu stronach łatwo czytelną instrukcją:

"Zamykać natychmiast po przejściu.".

9. Należy uwzględnić wyliczenia zgodnie z ust. 3-7, jeśli wyniki obliczeń uszkodzenia stateczności, zgodnie z częścią 9 rozporządzeń załączonych do Europejskiego porozumienia w sprawie międzynarodowych przewozów materiałów niebezpiecznych śródlądowymi drogami wodnymi (dalej zwanego "ADN"), są pozytywne.

10. Aby spełnić, tam gdzie zaistnieje taka potrzeba, wymogi określone w ust. 3, należy ponownie ustalić wodnicę maksymalnego zanurzenia.

Artykuł 22a.05

Wymagania dodatkowe

1. Jednostki dłuższe niż 110 m muszą:

a) posiadać napęd wielośrubowy z co najmniej dwoma niezależnymi silnikami o równej mocy i ster strumieniowy dziobowy, który można kontrolować ze sterówki i który jest skuteczny, nawet gdy jednostka jest niezaładowana;

lub

napęd jednośrubowy i ster strumieniowy dziobowy z własnym źródłem zasilania, który można kontrolować ze sterówki i który jest skuteczny nawet, gdy jednostka jest niezaładowana. Własne zasilanie umożliwia przemieszczanie się jednostki w przypadku awarii głównego układu napędowego;

b) posiadać system nawigacji radarowej wraz ze wskaźnikiem obrotu zgodnie z art. 7.06 ust. 1;

c) posiadać stałą instalację zęzową zgodnie z art. 8.08;

d) spełniać wymagania art. 23.09 ust. 1.1.

2. Obok przepisów ust. 1, jednostki dłuższe niż 110 m, wyłączając statki pasażerskie:

a) można, w razie wypadku, rozdzielić w połowie 1/3 części statku bez użycia ciężkiego sprzętu ratowniczego, a rozdzielone części statku muszą utrzymać się na powierzchni wody;

b) posiadają świadectwo, które musi być dostępne na pokładzie i które jest wystawione przez uznaną instytucję klasyfikacyjną, i które odnosi się do pływalności, przegłębienia i stateczności rozdzielonych części statku z zaznaczeniem stopnia załadowania, powyżej którego nie jest zapewniona pływalność dwóch części statku;

c) 127 są zbudowane jako statki dwukadłubowe zgodnie z ADN, gdzie dla statków do przewozu ładunków suchych obowiązują sekcje 9.1.0.91-9.1.0.95, a dla statków zbiornikowców obowiązują ust. 9.3.2.11.7 i sekcje 9.3.2.13-9.3.2.15 lub ust. 9.3.3.11.7 i sekcje 9.3.3.13-9.3.3.15 części 9 ADN;

d) posiadają napęd wielośrubowy zgodnie z ust. 1, pierwsza połowa zdania;

na świadectwie wspólnotowym pod nr. 52, należy umieścić zapis o zgodności z wymaganiami zawartymi w lit. a)-d).

3. W dodatku do treści ust. 1 statki pasażerskie dłuższe niż 110 m

a) są zbudowane lub przekształcone w najwyższej klasie statki w swojej kategorii pod nadzorem uznanej instytucji klasyfikacyjnej, w tym przypadku ich zgodność musi być potwierdzona certyfikatem wydanym przez instytucję klasyfikacyjną bez konieczności umieszczania informacji o klasie obecnej;

b) albo

mają podwójne dno o wysokości co najmniej 600 mm z podziałem na grodzie, aby zapewnić, że w przypadku zalania dwóch przylegających wodoszczelnych pomieszczeń statek nie zanurzy się poniżej linii granicznej i utrzyma pozostały prześwit bezpieczny na 100 mm

lub

mają podwójne dno o wysokości co najmniej 600 mm i podwójny kadłub w odległości co najmniej 800 mm między ścianą burty statku a grodzią wzdłużną;

c) posiadają wielośrubowy układ napędowy z co najmniej dwoma niezależnymi silnikami o równej mocy i ster strumieniowy dziobowy, który można kontrolować ze sterówki i który działa wzdłużnie i poprzecznie;

d) umożliwiają bezpośrednią obsługę kotwicy rufowej ze sterówki;

na świadectwie wspólnotowym pod nr. 52 należy umieścić zapis o zgodności z wymaganiami zawartymi w lit. a)-d).

Artykuł 22a.06

Zastosowanie części IV w przypadku przebudowy

Komisja inspekcyjna może stosować przepisy rozdziału 24 w stosunku do jednostek przedłużonych o więcej niż 110 m tylko w oparciu o określone zalecenia Komitetu.

ROZDZIAŁ  22b

PRZEPISY SPECJALNE DLA STATKÓW O DUŻEJ PRĘDKOŚCI

Artykuł 22b.01

Przepisy ogólne

1. Statki o dużej prędkości nie mogą być budowane jako łodzie kabinowe.

2. Następujące instalacje są niedozwolone na statku o dużej prędkości:

a) urządzenia wyposażone w palniki z knotami zgodnie z art. 13.02;

b) piece olejowe z palnikami parowymi zgodnie z art. 13.03 i 13.04;

c) urządzenia grzewcze na paliwo stałe zgodnie z art. 13.07;

d) instalacje gazu płynnego zgodnie z rozdziałem 14.

Artykuł 22b.02

Zastosowanie części II

1. Dodatkowo do postanowień art. 2.03, statki o dużej prędkości muszą być zbudowane i sklasyfikowane pod nadzorem i zgodnie ze stosownymi zasadami uznanej instytucji klasyfikacyjnej, posiadającej specjalne przepisy odnoszące się do statków o dużej prędkości. Należy zachować klasę.

2. Poprzez uchylenie art. 2.06 świadectwa wspólnotowe wydane zgodnie z postanowieniami tego rozdziału są ważne maksymalnie przez okres pięciu lat.

Artykuł 22b.03

Zastosowanie części II

1. Nie naruszając przepisów ust. 2 i art. 22b.02 ust. 2, dla statków o dużej prędkości stosuje się rozdział 3 z wykluczeniem następujących przepisów:

a) artykułu 3.04 ust. 6 tiret drugie;

b) artykułu 8.08 ust. 2 zdanie drugie;

c) artykułu 11.02 ust. 4 zdanie drugie i trzecie;

d) artykułu 12.02 ust. 4 zdanie drugie;

e) artykułu 15.06 ust. 3 lit. a) zdanie drugie.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 15.02 ust. 9 i art. 15.15 ust. 7 drzwi wodoszczelnych grodzi muszą być zdalnie sterowane.

3. Na zasadzie odstępstwa od przepisów art. 6.02 ust. 1, w przypadku uszkodzonych lub niesprawnych urządzeń sterujących stosuje się niezwłocznie drugi niezależny napęd sterujący lub napęd ręczny.

4. Dodatkowo do wymagań części II, statki szybkie muszą spełniać wymagania art. 22b.04 - 22b.12.

Artykuł 22b.04

Miejsca siedzące i pasy bezpieczeństwa

Liczba miejsc siedzących musi być dostępna dla maksymalnej dozwolonej liczy pasażerów. Siedzenia muszą posiadać pasy bezpieczeństwa. W przypadku zapewnienia właściwej ochrony przed uderzeniem lub, gdy pasy nie są wymagane przepisami rozdziału 4 części 6 HSC Code 2000, można nie stosować pasów bezpieczeństwa.

Artykuł 22b.05

Wolna burta

Na zasadzie odstępstwa od zapisów art. 4.02 i 4.03 wolna burta musi wynosić co najmniej 500 mm.

Artykuł 22b.06

Pływalność, stateczność i dalszy podział

Statki o dużej prędkości muszą posiadać właściwe dokumenty dotyczące:

a) właściwości pływalności i właściwości statycznych zapewniających bezpieczeństwo jednostki pracującej w trybie przemieszczania, zarówno nietkniętej, jak i uszkodzonej;

b) właściwości statycznych i układów statecznych zapewniających bezpieczeństwo jednostki znajdującej się w fazie pływalności i fazie przejściowej;

c) właściwości statycznych statku w fazie pływalności i przejściowej odpowiednie do bezpiecznego transferu jednostki w tryb przemieszczania w przypadku niesprawności jakiegokolwiek układu.

Artykuł 22b.07

Sterówka

1. Rozplanowanie

a) W drodze odstępstwa od przepisów ust. 1, sterówka musi być tak rozplanowana, aby sternik i drugi członek załogi mogli wypełniać swoje obowiązki podczas pracy statku.

b) Umiejscowienie steru musi być tak rozplanowane, aby zapewnić miejsce na stanowiska pracy dla osób wymienionych w lit. a). Przyrządy nawigacyjne, manewrowe, monitorujące i komunikacyjne oraz pozostałe istotne urządzenia sterowania muszą znajdować się odpowiednio blisko siebie, aby umożliwić drugiemu członkowi załogi i sternikowi uzyskanie koniecznych informacji i obsługę urządzeń zdalnego sterowania oraz instalacji w pozycji siedzącej. Następujące wymagania stosuje się do wszystkich przypadków:

aa) umiejscowienie steru dla sternika musi być rozplanowane jako jednoosobowe stanowisko radarowe;

bb) drugi członek załogi ma posiadać ekran radarowy na swoim stanowisku pracy i musi mieć możliwość przesyłania informacji i kontrolowania napędu statku ze swojego stanowiska.

c) Osoby wymienione w lit. a) muszą mieć możliwość obsługi urządzeń wymienionych w lit. b) bez jakichkolwiek przeszkód, z uwzględnieniem właściwie zapiętych pasów bezpieczeństwa.

2. Dobra widoczność

a) W drodze odstępstwa od przepisów art. 7.02 ust. 2, utrudnione pole widzenia w kierunku rufy dla sternika w pozycji siedzącej nie może być większe niż jedna długość statku bez względu na ilość ładunku.

b) W drodze odstępstwa od przepisów art. 7.02 ust. 3, całkowity łuk strefy niewidoczności od prawej strony ku przodowi do 22,5° za prostopadłą na drugiej stronie nie może przekroczyć 20°. Każda poszczególna strefa niewidoczności nie może przekroczyć 5°. Strefa widoczności między dwiema strefami niewidoczności nie może być mniejsza niż 10°.

3. Przyrządy

Panele przyrządów do obsługi i monitorowania urządzeń, o których mowa w art.22b.11, muszą znajdować się w oddzielnych i wyraźnie oznaczonych miejscach w sterówce. Stosuje się to, tam gdzie to właściwe, do urządzeń sterujących wodowanie sprzętu ratunkowego.

4. Oświetlenie

W miejscach i dla części urządzeń, które muszą być oświetlone podczas pracy, należy stosować czerwone światło.

5. Okna

Muszą zapobiegać odbijaniu promieni słonecznych i oślepieniu światłem słonecznym.

6. Materiały powierzchniowe

W sterówce nie należy stosować materiałów odbijających światło.

Artykuł 22b.08

Dodatkowe wyposażenie

Statki o dużej prędkości powinny posiadać następujące urządzenia:

a) radar i wskaźnik obrotu zgodnie z art. 7.06 ust. 1;

b) łatwo dostępne osobiste środki ratunkowe dostosowane do normy europejskiej EN 395:1998 określającej maksymalną dopuszczalną liczbę osób na pokładzie.

Artykuł  22.09

Obszary zamknięte

1. Przepisy ogólne

Miejsca i pomieszczenia ogólnie dostepne oraz ich wyposażenie muszą być tak zaprojektowane, aby żadna osoba właściwie użytkująca urządzenia nie ucierpiała w trakcie ich normalnego i awaryjnego włączania i wyłączania ani podczas manewrów wykonywanych podczas rejsu czy w awaryjnych lub trudnych warunkach.

2. Komunikacja

a) Aby poinformować pasażerów o środkach bezpieczeństwa, wszystkie statki pasażerskie muszą być wyposażone w urządzenia akustyczne i wizualne dostępne dla wszystkich obecnych na pokładzie.

b) Urządzenia opisane w lit. a) muszą umożliwić kapitanowi przekazywanie informacji pasażerom.

c) Każdy pasażer powinien mieć w pobliżu swojego miejsca łatwy dostęp do instrukcji działania w przypadku sytuacji awaryjnych, instrukcje muszą zawierać plan statku z naniesionymi wszystkimi wyjściami, drogami ewakuacyjnymi, urządzeniami awaryjnymi, sprzętem ratunkowym i instrukcjami użycia kamizelek ratunkowych.

Artykuł 22b.10

Wyjścia i drogi ewakuacyjne

Drogi ewakuacyjne muszą spełniać następujące wymagania:

a) prosty, szybki i bezpieczny dostęp ze sterówki do miejsc i pomieszczeń ogólnie dostępnych;

b) drogi ewakuacyjne prowadzące do wyjść awaryjnych muszą być trwale i wyraźnie oznaczone;

c) wszystkie wyjścia muszą być właściwie oznaczone. Obsługa mechanizmów otwierających musi być oczywista ze strony zewnętrznej i wewnętrznej;

d) drogi ewakuacyjne i wyjścia awaryjne powinny posiadać odpowiednie instrukcje zapewniające bezpieczną ewakuację;

e) obok wyjścia musi znajdować się miejsce wystarczające dla jednego członka załogi.

Artykuł 22b.11

Ochrona przeciwpożarowa i gaszenie pożarów

1. Korytarze, pokoje i pomieszczenia dla załogi ogólnie dostępne oraz kuchnia i maszynownia powinny być podłączone do właściwego systemu alarmowego. Pojawienie się ognia i jego zlokalizowanie musi być sygnalizowane automatycznie w miejscu stale obsługiwanym przez członków załogi.

2. Maszynownie powinny być wyposażone w stały system przeciwpożarowy zgodnie z art. 10.03b.

3. Pokoje i pomieszczenia mieszkalne ogólnie dostępne oraz prowadzące z nich wyjścia ewakuacyjne muszą być wyposażone w system automatycznych ciśnieniowych instalacji tryskaczowych zgodnie z art. 10.03a. Wykorzystana woda powinna szybko i bezpośrednio odpływać na zewnątrz.

Artykuł 22b.12

Postanowienia przejściowe

Statki o dużej prędkości zgodnie z art. 1.01 ust. 22, które 31 marca 2003 r. miały ważne świadectwo wspólnotowe, powinny spełnić następujące przepisy niniejszego rozdziału:

a) artykuły 22b.01, 22b.04, 22b.08, 22b.09, 22b.10, 22b.11 ust. 1

przy odnawianiu świadectwa wspólnotowego;

b) od dnia 1 kwietnia 2013 r.:

artykuł 22b.07 ust. 1, 3, 4, 5 i 6;

c) od dnia 1 stycznia 2023 r.:

wszystkie pozostałe przepisy.

CZĘŚĆ  III

ROZDZIAŁ  23

WYPOSAŻENIE STATKÓW, ASPEKTY ZWIĄZANE Z ZAŁOGĄ

Artykuł  23.01

(Skreślony)

Artykuł  23.02

(Skreślony)

Artykuł  23.03

(Skreślony)

Artykuł  23.04

(skreślony)

Artykuł  23.05

(skreślony)

Artykuł  23.06

(skreślony)

Artykuł  23.07

(skreślony)

Artykuł  23.08

(skreślony)

Artykuł  23.09

Wyposażenie statków

1. W odniesieniu do statków motorowych, pchaczy, zestawów pchanych i statków pasażerskich, zgodność lub brak zgodności z postanowieniami ust. 1.1 lub 1.2 powinna być ujęta w nr 47 świadectwa wspólnotowego przez komisję inspekcyjną.

1.1. Standard S1

a) Systemy napędowe powinny być zaprojektowane w taki sposób, że prędkość może być zmieniana, a kierunek ciągu śruby odwracany ze sterówki.

Powinno być możliwe włączanie i wyłączanie ze sterówki silników potrzebnych do celów manewrowych, o ile nie jest to dokonywane automatycznie lub silniki pracują w sposób ciągły w czasie każdego rejsu.

b) W obszarach niebezpiecznych

– temperatura wody chłodzącej silnika głównego,

– ciśnienie oleju smarującego silniki główne i układ napędowy,

– ciśnienie oleju i powietrza podzespołów odwracających ciąg silnika głównego, układu napędowego z odwracaniem ciągu lub śrub,

– poziomy wody zęzowej w maszynowni z silnikiem głównym,

powinny być monitorowane za pomocą przyrządów, które zapewniają sygnalizację akustyczną i wizualną w sterówce w wypadku wystąpienia usterek. Sygnały alarmu akustycznego mogą być połączone z dźwiękowym urządzeniem ostrzegawczym. Powinny one być wyłączane, jak tylko usterka zostanie potwierdzona. Sygnały alarmu wizualnego mogą być wyłączane jedynie wówczas, kiedy usterka, które je włączyła, zostanie usunięta.

c) Paliwo powinno być podawane, a silnik główny chłodzony w sposób automatyczny.

d) Urządzenie sterownicze powinno być przystosowane do obsługi przez jedną osobę, nawet przy maksymalnym zanurzeniu, bez konieczności użycia szczególnie dużej siły.

e) Powinno być możliwe nadawanie sygnałów wizualnych i akustycznych, wymaganych przez krajowe lub międzynarodowe przepisy władz nawigacyjnych, stosownie do okoliczności, ze sterówki.

f) W wypadkach kiedy nie ma bezpośredniej komunikacji pomiędzy sterówką a częścią dziobową, rufą, pomieszczeniami mieszkalnymi i maszynownią, powinien być zainstalowany system komunikacji głosowej. Do komunikacji z maszynownią, może to mieć postać sygnalizatorów optycznych lub akustycznych.

g) Wymagana łódź towarzysząca powinna nadawać się do opuszczenia na wodę przez jednego członka załogi w pojedynkę i w odpowiednim czasie.

h) Powinien być zainstalowany reflektor, który można obsługiwać ze sterówki.

i) Obsługa korb i podobnych obrotowych części urządzeń podnoszących nie powinna wymagać siły większej niż 160 N.

k) Wciągarki holownicze wprowadzane do świadectwa wspólnotowego powinny mieć napęd silnikowy.

l) Pompy zęzowe i do zmywania pokładu powinny mieć napęd silnikowy.

m) Podstawowe urządzenia sterujące i przyrządy pomiarowe powinny być ergonomicznie rozplanowane.

n) Sprzęt wymagany w ramach art. 6.01 ust. 1 powinien być przystosowany do obsługi zdalnej ze sterówki.

1.2. Standard S2

a) W odniesieniu do statków motorowych funkcjonujących samodzielnie:

standard S1 i dodatkowo wyposażony w dziobowy ster strumieniowy, który może być obsługiwany ze sterówki.

b) W odniesieniu do statków motorowych napędzających zestaw sprzężony:

standard S1 dodatkowo wyposażony w dziobowy ster strumieniowy, który może być obsługiwany ze sterówki.

c) W odniesieniu do statków motorowych napędzających zestawy pchane składające się z samego statku motorowego i jednostki z przodu:

standard S1 i dodatkowo wyposażone w hydraulicznie lub elektrycznie obsługiwane wyciągarki sprzęgające.

Jednakże to wyposażenie nie jest wymagane, jeżeli barka na samym przodzie zestawu pchanego jest wyposażona w dziobowy napęd strumieniowy, który może być obsługiwany ze sterówki pchającego statku z napędem.

d) W odniesieniu do pchaczy napędzających zestawy pchane:

standard S1 i dodatkowo wyposażone w hydraulicznie lub elektrycznie obsługiwane wciągarki sprzęgające.

Jednakże, to wyposażenie nie jest wymagane, jeżeli jednostka na samym przodzie zestawu pchanego jest wyposażona w dziobowy napęd strumieniowy, który może być obsługiwany ze sterówki napędzającego pchacza motorowego.

e) W odniesieniu do statków pasażerskich:

standard S1 dodatkowo wyposażone w dziobowy napęd strumieniowy, który może być obsługiwany ze sterówki.

Jednakże, nie jest to wymagane, jeżeli system napędowy i urządzenie sterownicze statku pasażerskiego gwarantują taką samą zdolność manewrową.

Artykuł  23.10

(skreślony)

Artykuł  23.11

(skreślony)

Artykuł  23.12

(skreślony)

Artykuł  23.13

(skreślony)

Artykuł  23.14

(skreślony)

Artykuł  23.15

(skreślony)

CZĘŚĆ  IV

ROZDZIAŁ  24

POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł  24.01

Stosowalność postanowień przejściowych w odniesieniu do jednostek, które obecnie są eksploatowane

1. Postanowienia art. 24.02 do 24.04 mają zastosowanie tylko do jednostek posiadających w dniu 30 grudnia 2008 r. ważne świadectwa statków zgodne z "Przepisami dotyczącymi inspekcji statków na Renie" obowiązującymi od 31 grudnia 1994 r., lub które były w trakcie budowy lub w trakcie przebudowy w dniu 31 grudnia 1994 r.

2. W odniesieniu do jednostek nieobjętych przez ust. 1 zastosowanie mają postanowienia art. 24.06.

Artykuł  24.02

Odstępstwa w odniesieniu do jednostek, które są obecnie eksploatowane

1. Bez uszczerbku dla art. 24.03 i 24.04, jednostki, które nie są w pełni zgodne z postanowieniami niniejszej dyrektywy, muszą:

a) być dostosowane tak, aby stały się zgodne z postanowieniami przejściowymi, które są wymienione w tabeli poniżej;

oraz

b) aż do dostosowania się do nich, być zgodne z "Przepisami dotyczącymi inspekcji statków na Renie" obowiązującymi od dnia 31 grudnia 1994 r.

2. 128 W tabeli poniżej mają zastosowanie następujące definicje:

- "N.Z.P.": To postanowienie nie ma zastosowania do jednostek, które są obecnie eksploatowane, chyba że odpowiednie ich części zostały zamienione lub poddane przebudowie, to jest, postanowienie to ma zastosowanie tylko do Nowo budowanych statków oraz Zamian lub Przebudowy ich części. Jeżeli istniejące części są zamieniane na części zamienne wykonane w tej samej technologii i są one tego samego typu, nie stanowi to zamiany ("Z") w rozumieniu postanowień przejściowych.

- "Wystawienie lub wznowienie świadectwa wspólnotowego": To postanowienie musi być spełnione do czasu wystawienia lub odnowienia świadectwa wspólnotowego po wskazanej dacie.

grafika

Artykuł  24.03

Odstępstwa w odniesieniu do jednostek, które były wodowane w dniu 1 kwietnia 1976 r. lub wcześniej

1. 129 Oprócz postanowień art. 24.02, jednostki, które były wodowane w dniu 1 kwietnia 1976 r. lub wcześniej, podlegają następującym postanowieniom.

Następujące definicje mają zastosowanie w tabeli poniżej:

- "Z.P.": To postanowienie nie ma zastosowania do jednostek, które są obecnie eksploatowane, chyba że odnośne ich części były zastąpione lub poddane przebudowie, to znaczy, że to postanowienie ma zastosowanie tylko do Zastąpienia lub Przebudowy odpowiednich części czy miejsc. Jeżeli istniejące części są zamieniane na części zamienne wykonane w tej samej technologii i są one tego samego typu, nie stanowi to zamiany ("Z") w rozumieniu postanowień przejściowych.

- "Wystawienie lub wznowienie świadectwa wspólnotowego": To postanowienie musi być spełnione do czasu wystawienia lub odnowienia świadectwa wspólnotowego po nabraniu mocy obowiązującej przez to postanowienie.

grafika

2. Artykuł 15.11 ust. 3 lit. a) ma zastosowanie do statków wycieczkowych wodowanych w dniu 1 kwietnia 1976 r. lub wcześniej, aż do pierwszego wystawienia lub odnowienia świadectwa wspólnotowego po 1.1.2045 r., z postanowieniem, że tylko farby, lakiery, powłoki i inne materiały używane na powierzchniach od strony dróg ewakuacyjnych i inne materiały do powierzchniowego wykańczania paneli muszą być ognioodporne i, że dym lub toksyczne opary nie będą wydzielały się w jakichkolwiek niebezpiecznych ilościach.

3. Artykuł 15.09 ust. 4 zdania pierwsze i drugie, mają zastosowanie do statków wycieczkowych wodowanych w dniu 1 kwietnia 1976 r. lub wcześniej, z postanowieniem, że wystarczające jest, jeżeli, zamiast schodów w postaci nośnej konstrukcji stalowej, schody służące jako droga ewakuacyjna będą zaprojektowane w taki sposób, że pozostaną zdatne do użytku w wypadku pożaru, przez w przybliżeniu taki sam czas jak schody w postaci nośnej konstrukcji stalowej.

Artykuł  24.04

Inne odstępstwa

1. Dla jednostek, których minimalna wolna burta została określona zgodnie z art. 4.04 "Przepisów dotyczących inspekcji statków na Renie", w wersji obowiązującej w dniu 31 marca 1983 r., komisja inspekcyjna może, na żądanie armatora, określić wolną burtę zgodnie z art. 4.03 "Przepisów dotyczących inspekcji statków na Renie" w wersji obowiązującej w dniu 1 stycznia 1995 r.

2. Jednostki zwodowane przed 1 lipca 1983 r. nie muszą być zgodne z rozdziałem 9, lecz muszą co najmniej być zgodne z rozdziałem 6 "Przepisów dotyczących inspekcji statków na Renie", w wersji obowiązującej w dniu 31 marca 1983 r.

3. Artykuł 15.06 ust. 3 lit. a)-e) oraz art. 15.12 ust. 3 lit. a), w odniesieniu do zasady dotyczącej długości pojedynczego węża, ma tylko zastosowanie wobec statków pasażerskich wodowanych po 30 września 1984 r., oraz w przypadku przebudowy odnośnych miejsc, najpóźniej kiedy świadectwo statku będzie wznowione po 1 stycznia 2045 r.

4. Jeżeli jest trudno stosować w praktyce postanowienia sformułowane w tym rozdziale po wygaśnięciu postanowień przejściowych, albo jeżeli ich zastosowanie pociąga za sobą nieracjonalnie wysokie koszty, komisja inspekcyjna może zezwolić na uchylenie tych postanowień, stosownie do zaleceń Komitetu. Uchylenia te muszą być wpisane do świadectwa wspólnotowego.

5. Kiedy to postanowienie nawiązuje, w związku z wymaganiami projektowymi sprzętu, do normy europejskiej lub międzynarodowej, taki sprzęt może, po jakiejkolwiek zmianie tej normy, nadal być używany przez dalsze 20 lat po jej zmianie.

Artykuł  24.05

(skreślony)

Artykuł  24.06

Odstępstwa w odniesieniu do jednostek ni objętych przez art. 24.01

1. Zastosowanie mają następujące postanowienia:

a) w odniesieniu do jednostek, dla których świadectwo zgodne z "Przepisami dotyczącymi inspekcji statków na Renie", było wydane po raz pierwszy między 1 stycznia 1995 r. a 30 grudnia 2008 r., pod warunkiem, że nie były one w trakcie budowy lub przebudowy w dniu 31 grudnia 1994 r.;

b) w odniesieniu do jednostek, który uzyskały inne licencje dopuszczające do ruchu pomiędzy 1 stycznia 1995 r. a 30 grudnia 2008 r.

2. Musi być udowodnione, że te jednostki są zgodne z "Przepisami dotyczącymi inspekcji statków na Renie", w wersji obowiązującej w dniu, kiedy przyznane było świadectwo statku lub inna licencja dopuszczająca do ruchu.

3. Jednostki te muszą być przystosowane tak, aby pozostawać w zgodzie z postanowieniami, które nabierają mocy obowiązującej po pierwszym przyznaniu świadectwa statku lub innej licencji dopuszczającej do ruchu, zgodnie z postanowieniami przejściowymi sformułowanymi w tabeli poniżej.

4. Artykuł 24.04 ust. 4 i 5 stosuje się odpowiednio.

5. 130 W tabeli poniżej mają zastosowanie następujące definicje:

- "N.Z.P.": To postanowienie nie ma zastosowania do jednostek, które są obecnie eksploatowane, chyba że odpowiednie ich części zostały zamienione lub poddane przebudowie, to znaczy, postanowienie to ma zastosowanie tylko do Nowo budowanych statków oraz Zamian lub Przebudowy ich części. Jeżeli istniejące części są zamieniane na części zamienne wykonane w tej samej technologii i są one tego samego typu, nie stanowi to zamiany ("Z") w rozumieniu postanowień przejściowych.

- "Wystawienie lub wznowienie świadectwa wspólnotowego": To postanowienie musi być spełnione do czasu wystawienia lub odnowienia świadectwa wspólnotowego po nabraniu mocy obowiązującej przez to postanowienie.

grafika

Artykuł  24.07

(skreślony)

Artykuł  24.08 ¹³¹

Przepisy przejściowe do artykułu 2.18

Wydając świadectwo wspólnotowe dla jednostki, która posiadała po dniu 31 marca 2007 r. ważne świadectwo statku zgodne z przepisami dotyczącymi inspekcji statków na Renie, należy posłużyć się przyznanym już jednolitym europejskim numerem identyfikacyjnym statku, w razie konieczności uzupełnionym na początku o cyfrę "0".

ROZDZIAŁ  24a

DODATKOWE POSTANOWIENIA PRZEJŚCIOWE DLA STATKÓW NIEPŁYWAJĄCYCH PO DROGACH WODNYCH REJONU R

Artykuł 24a.01

Stosowanie postanowień przejściowych dla jednostek będących już w eksploatacji i ważność poprzednich świadectw wspólnotowych

1. Następujące postanowienia mają zastosowanie dla:

a) jednostek, dla których zostało wystawione świadectwo wspólnotowe po raz pierwszy przed 30 grudnia 2008 r.;

oraz

b) jednostek, które uzyskały inną licencję dopuszczającą do ruchu przed 30 grudnia 2008 r.;

niepływających po drogach wodnych rejonu R.

2. Musi być udowodnione, że te jednostki są zgodne z postanowieniami rozdziałów 1 do 13 załącznika II dyrektywy 82/714/EWG w dniu, w którym zostało przyznane świadectwo statku lub inna licencja dopuszczająca do ruchu.

3. Świadectwa wspólnotowe dostarczone przed 30 grudnia 2008 r. pozostają ważne aż do daty wygaśnięcia podanej na świadectwie. Artykuł 2.09 ust. 2 nadal ma zastosowanie.

Artykuł 24a.02

Odstępstwa dotyczące jednostek nadal pozostających w eksploatacji

1. Bez uszczerbku dla art. 24a.03 i 24a.04 jednostki, które nie są w pełni zgodne z postanowieniami niniejszej dyrektywy muszą być dostosowane tak, aby stały się zgodne z postanowieniami przejściowymi obowiązującymi od dnia, w którym zostało im przyznane świadectwo wspólnotowe lub inna licencja dopuszczająca do ruchu, wymienionymi w tabeli poniżej.

2. 132 W poniższej tabeli termin:

- "N.Z.P.": postanowienie nie ma zastosowania do jednostek, które są obecnie eksploatowane, chyba że odpowiednie ich części zostały zamienione lub poddane przebudowie, to jest, postanowienie to ma zastosowanie tylko do Nowo budowanych statków oraz Zamian lub Przebudowy ich części. Jeżeli istniejące części są zamieniane na części zamienne wykonane w tej samej technologii i są one tego samego typu, nie stanowi to zamiany ("Z") w rozumieniu postanowień przejściowych.

- "Wystawienie lub wznowienie świadectwa wspólnotowego": ten wymóg musi być spełniony następnym razem, kiedy świadectwo będzie wystawiane lub wznawiane po 30 grudnia 2008 r.. Jednakże jeżeli świadectwo wygaśnie pomiędzy 30 grudnia 2008 r. a dniem przed 30 grudnia 2009 r.), wymóg ten jest obowiązujący tylko od 30 grudnia 2009 r..

grafika

Artykuł 24a.03

Odstępstwa w odniesieniu statków, pod które stępka została położona przed dniem 1 stycznia 1985 r.

1. Oprócz postanowień z art. 24a.02, statki, pod które stępka została położona przed dniem 1 stycznia 1985 r., powinny być wyłączone spod następujących postanowień, pod warunkami opisanymi w kolumnie 3 tabeli, jeżeli bezpieczeństwo statków i ich załóg jest zagwarantowane w inny stosowny sposób:

2. W tabeli termin:

- "N.Z.P.": oznacza, że ten wymóg postanowienia nie ma zastosowania do jednostek, które są obecnie eksploatowane, chyba że odpowiednie ich części zostały zamienione lub poddane przebudowie, to jest, postanowienie to ma zastosowanie tylko do nowo budowanych statków oraz zamian lub przebudowy ich części. Jeżeli istniejące części są zamieniane na części zamienne wykonane w tej samej technologii i są one tego samego typu, nie stanowi to zamiany ("Z") w rozumieniu postanowień przejściowych.

- "Wystawienie lub wznowienie świadectwa wspólnotowego": oznacza, że ten wymóg musi być spełniony następnym razem, kiedy świadectwo będzie wystawiane lub wznawiane po 30 grudnia 2008 r.. Jednakże jeżeli świadectwo wygaśnie pomiędzy30 grudnia 2008 r. a dniem przed 30 grudnia 2009 r., wymóg ten jest obowiązujący tylko od 30 grudnia 2009 r..

grafika

Artykuł 24a.04

Inne odstępstwa

Jeżeli jest trudno w kategoriach praktycznych stosować postanowienia sformułowane w tym rozdziale po wygaśnięciu postanowień przejściowych, albo jeżeli ich zastosowanie pociąga za sobą nieracjonalnie wysokie koszty, organ inspekcyjny może zezwolić na odstępstwo od tych postanowień, stosownie do zaleceń Komitetu. Odstępstwa te muszą być wpisane do świadectwa wspólnotowego.

Artykuł 24a.05 ¹³³

Przepisy przejściowe do artykułu 2.18

Artykuł 24.08 ma zastosowanie z odpowiednimi zmianami.

^(*) Przestrzenie swobodnej powierzchni cieczy powstają, kiedy podczas wodoszczelnych podziałów podłużnych lub poprzecznych tworzą się, niezależne od siebie, swobodne powierzchnie cieczy.

⁽¹⁾ Dz.U. L 46 z 17.2.1997, s. 25.

⁽²⁾ Dz.U. L 59 z 27.2.1998, s. 1.

⁽³⁾ Alternatywne homologacje typu uznane zgodnie z dyrektywą 97/68/WE podano w załączniku XII pkt 2 dyrektywy 97/68/WE.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 207 z 23.7.1998, str. 1. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 98/79/WE (Dz.U. L 331 z 7.12.1998, str. 1).

⁽⁵⁾ Dz.U. L 164 z 30.6.1994, str. 15. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003.

DODATEK  I

  ¹³⁴ Sygnały bezpieczeństwa

grafika

DODATEK  II

  ¹³⁵ Instrukcje administracyjne

Nr 1: Wymagania w odniesieniu do zdolności wykonania manewru omijania i właściwości zwrotu.

Nr 2: Wymagania w odniesieniu do prędkości ruchu naprzód, właściwości hamowania oraz właściwości ruchu wstecz.

Nr 3: Wymagania w odniesieniu do systemów sprzęgania i urządzeń sprzęgających przeznaczonych dla jednostek przemieszczających lub przemieszczanych w zestawach sztywnych.

Nr 4: Skreślona.

Nr 5: Pomiary hałasów.

Nr 6: Skreślona.

Nr 7: Specjalne kotwice o obniżonej masie.

Nr 8: Wytrzymałość wodoszczelnych okien.

Nr 9: Wymagania w odniesieniu do ciśnieniowych instalacji tryskaczowych.

Nr 10: Skreślona.

Nr 11: Wypełnianie świadectwa wspólnotowego.

Nr 12: Zbiorniki paliwa na urządzeniach pływających.

Nr 13: Minimalna grubość kadłuba dla barek holowanych.

Nr 14: Skreślona.

Nr 15: Prędkość sterowna statku poruszającego się siłą własnego napędu.

Nr 16: Skreślona.

Nr 17: Odpowiedni system alarmu przeciwpożarowego.

Nr 18: Próba pływalności, przegłębienia i stateczności rozdzielonych części statku.

Nr 19: Skreślona.

Nr 20: Wyposażenie statków, które muszą być eksploatowane zgodnie ze standardami S1 i S2.

Nr 21: Wymagania w odniesieniu do oświetlenia dolnego.

Nr 22: Szczególne potrzeby w zakresie bezpieczeństwa osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się.

Nr 23: Skreślona.

Nr 24: Odpowiednie przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze.

Nr 25: Kable elektryczne.

Uwaga:

Zgodnie z art. 5 ust. 7 dyrektywy, w odniesieniu do podmiotów objętych zakresem załącznika IV, każde państwo członkowskie może zezwolić na mniej rygorystyczne wymagania dotyczące odpowiednich wartości wskazanych w przedstawionych poniżej instrukcjach administracyjnych dla jednostek pływających wyłącznie w rejonach 3 i 4 dróg wodnych w obrębie jego terytorium.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 i 3 dyrektywy, w odniesieniu do podmiotów objętych zakresem załącznika III, każde państwo członkowskie może przyjąć bardziej rygorystyczne wymagania dotyczące odpowiednich wartości wskazanych w przedstawionych poniżej instrukcjach administracyjnych dla jednostek pływających w rejonach 1 i 2 dróg wodnych w obrębie jego terytorium.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 1

Wymagania w odniesieniu do zdolności wykonania manewru omijania i właściwości zwrotu

(art. 5.09 i 5.10 w związku z art. 5.02 ust. 1, 5.03 ust. 1, 5.04 i 16.06 załącznika II)

1. Warunki ogólne i warunki graniczne dotyczące próby wykonania manewru omijania

1.1. Zgodnie z art. 5.09 statki i zestawy muszą być zdolne do wykonania manewru omijania w odpowiednim czasie, a właściwości te wykazuje się za pomocą manewrów omijania przeprowadzanych na odcinku próbnym zgodnie z art. 5.03. Właściwości te są wykazywane za pomocą symulacji manewrów omijania na prawą i na lewą burtę przy zachowaniu wymaganych parametrów, wskutek czego nie mogą być przekroczone wartości graniczne czasu dla określonych prędkości zwrotu w przypadku przełożenia steru na drugą stronę i sprawdzenia jego położenia.

Podczas prób należy zachować zgodność z wymaganiami określonymi w sekcji 2, przy czym głębokość wody pod stępką powinna wynosić co najmniej 20 % zanurzenia statku lub zestawu, ale nie mniej niż 0,50 m.

2. Procedura próby wykonania manewru omijania i zapisywanie danych

(wykres w załączniku 1)

2.1. Manewry omijania wykonuje się w następujący sposób:

W momencie rozpoczęcia manewru (czas t_o = 0 s, prędkość zwrotu r = 0°/min, kąt wychylenia steru δ_o = 0°, prędkość układu napędowego stała) statek lub zestaw powinien płynąć ze stałą prędkością V_o = 13 km/h względem wody. Manewr omijania na lewą lub prawą burtę jest inicjowany poprzez zmianę kąta położenia steru. Na początku manewru należy wychylić ster o kąt δ lub, w przypadku sterów aktywnych, zespół sterowniczy o kąt δ_a, zgodnie ze wskazówkami w punkcie 2.3. Kąt ten (np. 20° na prawą burtę) należy utrzymywać do czasu osiągnięcia prędkości zwrotu r₁ podanej w pkt 2.2 dla danych wymiarów statku lub zestawu. Gdy prędkość zwrotu osiągnie wartość r₁, należy odnotować czas t₁ i wychylić ster na przeciwną burtę o taki sam kąt (np. 20° na lewą burtę) w celu zredukowania prędkości zwrotu do wartości r₂ = 0, a następnie zapewnienia ponownego jej wzrostu do wartości r₃ podanej w pkt 2.2. Gdy prędkość zwrotu osiągnie wartość r₂ = 0, należy odnotować czas t₂. Kiedy prędkość zwrotu osiągnie wartość r₃ podaną w pkt 2.2, należy odnotować czas t₃ i wychylić ster na przeciwną burtę o taki sam kąt δ, aby zakończyć rotację. Kiedy prędkość zwrotu osiągnie wartość r₄ = 0, należy odnotować czas t₄ i sprowadzić statek lub zestaw na pierwotny kurs.

2.2. W celu osiągnięcia prędkości zwrotu r₄ należy zachować zgodność z następującymi wartościami granicznymi, uzależnionymi od wymiarów statku lub zestawu oraz głębokości akwenu:

	Wymiary statku lub zestawu L×B	Wymagana prędkość zwrotu r1 = r3 (°/min)		Wartości graniczne czasu t4 (s) dla wody płytkiej i wody głębokiej
		δ = 20°	δ = 45 °	1,2 ≤ h/T ≤ 1,4	1,4 < h/T < 2	h/T > 2
1	Wszystkie statki motorowe; zestawy jednorzędowe ≤ 110 × 11,45	20°/min	28°/min	150 s	110 s	110 s
2	Zestawy jednorzędowe nieprzekraczające 193 × 11,45 oraz zestawy dwurzędowe nieprzekraczające 110 × 22,90	12°/min	18°/min	180 s	130 s	110 s
3	Zestawy dwurzędowe ≤ 193 × 22,90	8°/min	12°/min	180 s	130 s	110 s
4	Zestawy dwurzędowe nieprzekraczające 270 × 22,90 oraz zestawy trzyrzędowe nieprzekraczające 193 × 34,35	6°/min	8°/min	(*)	(*)	(*)
(*) Zgodnie z decyzją eksperta ds. nautyki.

Wartości czasu t₁, t₂, t₃ i t₄ wymagane do uzyskania prędkości zwrotu r₁, r₂, r₃ i r₄ zapisuje się w sprawozdaniu z pomiaru zgodnie z załącznikiem 2. Wartości t₄ nie mogą przekroczyć wartości granicznych podanych w tabeli.

2.3. Należy wykonać co najmniej cztery manewry omijania:

- jeden manewr na prawą burtę z kątem wychylenia steru δ = 20°,

- jeden manewr na lewą burtę z kątem wychylenia steru δ = 20°,

- jeden manewr na prawą burtę z kątem wychylenia steru δ = 45°,

- jeden manewr na lewą burtę z kątem wychylenia steru δ = 45°.

W razie potrzeby (np. w przypadku braku pewności co do zmierzonych wartości lub niezadowalającego wykonania manewrów) manewry omijania należy powtórzyć. Należy przestrzegać prędkości zwrotu podanych w pkt 2.2 oraz granicznych wartości czasu. W przypadku statków ze sterami aktywnymi lub sterami specjalnej konstrukcji istnieje możliwość wyboru innego położenia δ_a zespołu sterowniczego lub kąta wychylenia steru δ_a niż δ = 20° i δ = 45°, na podstawie oceny eksperta i w zależności od rodzaju urządzenia sterowego.

2.4. Na statku powinien znajdować się wskaźnik skrętu umożliwiający określenie prędkości zwrotu zgodnie z załącznikiem IX.

2.5. Zgodnie z art. 5.04 stopień załadowania podczas manewru omijania powinien wynosić od 70 % do 100 % maksymalnej nośności. Jeżeli próbę przeprowadza się przy mniejszym załadowaniu, dopuszczenie do żeglugi z prądem i pod prąd ogranicza się do tego stopnia załadowania.

Procedura przeprowadzania manewrów omijania oraz zastosowane pojęcia zostały przedstawione na wykresie w załączniku 1.

3. Właściwości zwrotu

Właściwości zwrotu statków i zestawów o długości nieprzekraczającej 86 m i szerokości nieprzekraczającej 22,90 m uznaje się za wystarczające w rozumieniu art. 5.10 w związku z art. 5.02 ust. 1, jeżeli podczas manewru zwrotu pod prąd z początkową prędkością 13 km/h względem wody nie zostaną przekroczone wartości graniczne dla zatrzymania statku płynącego z prądem wody określone w instrukcji administracyjnej nr 2. Głębokość wody pod stępką powinna spełniać warunki określone w sekcji 1.1.

4. Pozostałe wymagania

4.1. Niezależnie od treści pkt 1-3, należy spełnić następujące wymagania:

a) w przypadku urządzeń sterowych z napędem ręcznym jednemu obrotowi koła sterowego powinno odpowiadać wychylenie steru o co najmniej 3°;

b) w przypadku urządzeń sterowych z napędem mechanicznym, dla całego zakresu wychyleń steru należy zapewnić średnią prędkość kątową 4°/s przy maksymalnym zanurzeniu płetwy steru.

Spełnienie tego wymogu powinno również zostać sprawdzone dla wychyleń steru od 35° na lewą burtę do 35° na prawą burtę, gdy statek płynie z pełną prędkością. Dodatkowo należy sprawdzić, czy ster utrzymuje swoje maksymalne wychylenie, gdy układ napędowy statku rozwija pełną moc. W przypadku sterów aktywnych i sterów specjalnej konstrukcji przepis ten stosuje się odpowiednio.

4.2. Jeżeli w celu osiągnięcia wymaganych właściwości manewrowych konieczne jest użycie dodatkowych urządzeń, o których mowa w art. 5.05, muszą one spełniać wymagania określone w rozdziale 6, a w punkcie 52 świadectwa wspólnotowego należy zamieścić następujące uwagi:

"Stery boczne^(*)/dziobowe urządzenia sterowe^(*)/inne urządzenia^(*) wymienione w punkcie 34 muszą posiadać właściwości manewrowe określone w rozdziale 5.

______

^(*) Niepotrzebne skreślić."

5. Zapisywanie danych i sprawozdania

Pomiary, sporządzanie sprawozdań i zapisywanie danych powinny odbywać się z zastosowaniem procedury określonej w załączniku 2.

ZAŁĄCZNIK 1

do instrukcji administracyjnej nr 1

Wykres manewru omijania

grafika

ZAŁĄCZNIK 2

do instrukcji administracyjnej nr 1

Sprawozdanie dotyczące manewru omijania i właściwości zwrotu

grafika

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 2

Wymagania w odniesieniu do prędkości ruchu naprzód, właściwości hamowania oraz właściwości ruchu wstecz

(art. 5.06, 5.07 i 5.08 w związku z art. 5.02 ust. 1, 5.03 ust. 1, 5.04 i 16.06 załącznika II)

1. Maksymalna wskazana prędkość ruchu naprzód zgodnie z art. 5.06

Zgodnie z art. 5.06 ust. 1 prędkość względem wody jest wystarczająca, jeżeli osiąga wartość co najmniej 13 km/h. Podczas prób konieczne jest spełnienie następujących warunków w taki sam sposób, jak w przypadku próby zatrzymania się:

a) głębokość wody pod stępką powinna spełniać warunki określone w pkt 2.1;

b) należy dokonać pomiaru, zapisu, rejestracji i oceny danych uzyskanych podczas próby.

2. Właściwości hamowania i właściwości ruchu wstecz określone zgodnie z art. 5.07 i 5.08

2.1. Uznaje się, że statki i zestawy płynące z prądem wody mają możliwość zahamowania w odpowiednim czasie zgodnie z art. 5.07 ust. 1, jeżeli możliwość ta zostanie wykazana podczas próby zatrzymania się względem brzegu akwenu statku płynącego z prądem wody z początkową prędkością 13 km/h względem wody, przy głębokości wody pod stępką wynoszącej co najmniej 20 % zanurzenia statku i nie mniejszej niż 0,50 m.

a) Na wodzie płynącej (prędkość nurtu 1,5 m/s) zatrzymanie się względem wody należy wykazać na odcinku o maksymalnej długości mierzonej względem brzegu wynoszącej:

550 m w przypadku statków i zestawów:

- o długości L > 110 m, lub

- o szerokości B > 11,45 m,

lub

480 m w przypadku statków i zestawów:

- o długości L ≤ 110 m, oraz

- o szerokości B ≤ 11,45 m.

Manewr zatrzymania uważa się za zakończony w momencie zatrzymania względem brzegu akwenu.

b) Na wodzie stojącej (prędkość nurtu poniżej 0,2 m/s) zatrzymanie się względem wody należy wykazać na odcinku o maksymalnej długości mierzonej względem brzegu wynoszącej:

350 m w przypadku statków i zestawów:

- o długości L > 110 m, lub

- o szerokości B > 11,45 m, lub

305 m w przypadku statków i zestawów:

- o długości L ≤ 110 m, oraz

- o szerokości B ≤ 11,45 m.

Na wodzie stojącej należy również przeprowadzić próbę w celu wykazania, że podczas ruchu wstecz istnieje możliwość osiągnięcia prędkości nie mniejszej niż 6,5 km/h.

Pomiar, zapis i rejestracja danych uzyskanych podczas prób, o których mowa w lit. a) lub b), musi odbywać się zgodnie z procedurą określoną w dodatku 1.

Podczas całej próby statek lub zestaw musi zachować odpowiednią manewrowość.

2.2. Zgodnie z art. 5.04 stopień załadowania statków podczas prób powinien wynosić od 70 % do 100 % nośności statku. Stopień załadowania ocenia się zgodnie z treścią dodatku 2. Jeżeli próby prowadzone są przy stopniu załadowania mniejszym niż 70 %, maksymalny ciężar statku z ładunkiem dopuszczalny dla żeglugi z prądem wody ustala się według rzeczywistego ciężaru ładunku, pod warunkiem zachowania wartości granicznych określonych w pkt 2.1.

2.3. W przypadku gdy rzeczywiste wartości prędkości początkowej i prędkości nurtu podczas próby nie spełniają warunków określonych w pkt 2.1, uzyskane wyniki oceniane są z zastosowaniem procedury opisanej w dodatku 2.

Dozwolone odchylenie od prędkości początkowej 13 km/h nie może przekraczać + 1 km/h, a prędkość nurtu wody płynącej powinna mieścić się w przedziale 1,3-2,2 m/s. W przypadku gdy wartości tych prędkości wykraczają poza podane zakresy, próby należy powtórzyć.

2.4. Maksymalny dopuszczalny ciężar statku z ładunkiem lub odpowiednie maksymalne obciążenie lub maksymalna powierzchnia przekroju zanurzonej części dla statków i zestawów płynących z prądem wody określana jest na podstawie prób i zapisywana w świadectwie wspólnotowym.

Dodatek 1

do instrukcji administracyjnej nr 2

POMIAR, ZAPISYWANIE I REJESTROWANIE DANYCH ZGROMADZONYCH PODCZAS PRÓB MANEWRU ZATRZYMANIA

1. Manewr zatrzymania

Statki i zestawy, o których mowa w rozdziale 5, poddawane są próbie na wodzie płynącej lub stojącej w rejonie prób, aby wykazać, że są zdolne do zatrzymania się podczas ruchu z prądem wody, używając do tego celu wyłącznie własnego układu napędowego bez korzystania z kotwic. Zasadniczo próbę manewru zatrzymania przeprowadza się według schematu przedstawionego na rys. 1. Manewr rozpoczyna się, gdy statek płynie ze stałą prędkością możliwie jak najbardziej zbliżoną do wartości 13 km/h względem wody poprzez przesterowanie układu napędowego na pracę "wstecz" (punkt A na wykresie odpowiada komendzie "stop"), a kończy się, gdy statek przestaje się przemieszczać względem brzegu (punkt E: v = 0 względem brzegu; punkt D: = punkt E: v = 0 względem wody i względem brzegu, gdy manewr zatrzymania wykonywany jest na wodzie stojącej).

Jeżeli manewr zatrzymania wykonywany jest na wodzie płynącej, odnotowuje się położenie i moment zatrzymania statku względem wody (statek porusza się z prędkością nurtu wody; punkt D: v = 0 względem wody).

Zmierzone parametry zapisywane są w sprawozdaniu w sposób przedstawiony na wykresie w tabeli 1. Przed rozpoczęciem manewru zatrzymania w górnej części formularza wpisuje się dane, które nie ulegają zmianie.

Średnia prędkość nurtu wody (v_STR) toru wodnego określana jest, o ile to możliwe, na podstawie tabeli odczytów założonego wodowskazu lub na podstawie pomiaru przemieszczenia płynącego przedmiotu i zapisywana w sprawozdaniu.

Zasadniczo dopuszcza się stosowanie mierników prędkości nurtu do określenia prędkości statku względem wody podczas manewru zatrzymania, jeżeli istnieje możliwość zarejestrowania ruchu statku oraz wymaganych danych zgodnie w opisaną powyżej procedurą.

2. Rejestracja zmierzonych danych oraz ich zapisywanie w sprawozdaniu (tabela 1)

W przypadku manewru zatrzymania należy wyznaczyć przede wszystkim prędkość początkową statku względem wody. Można to zrobić na podstawie pomiaru czasu potrzebnego na pokonanie przez statek odległości między dwoma znakami znajdującymi się na lądzie. Jeżeli próbę przeprowadza się na wodzie płynącej, należy uwzględnić średnią prędkość nurtu wody.

Manewr zatrzymania rozpoczyna się komendą "stop" A wydaną w momencie mijania znaku na lądzie. Minięcie znaku rejestruje się w chwili, gdy jest on prostopadły do osi statku i zapisuje w sprawozdaniu. W podobny sposób rejestrowane jest mijanie pozostałych znaków na lądzie w trakcie całego manewru zatrzymania, a każdy znak (np. znak kilometrowy) oraz moment, w którym jest on mijany, zostaje odnotowany w sprawozdaniu.

O ile jest to możliwe, mierzone wielkości należy rejestrować co 50 m. Każdorazowo należy odnotować moment osiągnięcia punktów B i C (jeżeli jest to możliwe) oraz punktów D i E i oszacować względem nich pozycję statku. Dane dotyczące prędkości obrotowej silnika nie muszą być zapisywane w sprawozdaniu, jednak powinny być odnotowywane, aby umożliwić bardziej dokładną kontrolę prędkości początkowej.

3. Opis manewru zatrzymania

Przebieg manewru zatrzymania przedstawia się w formie wykresu, tak jak to pokazano na rys. 1. Najpierw, na podstawie pomiarów zapisanych w sprawozdaniu, wykreśla się krzywą przebytych odległości w funkcji czasu i oznacza na niej punkty A do E. Na tej podstawie możliwe będzie określenie średniej prędkości pomiędzy dwoma punktami pomiarowymi i wykreślenie krzywej prędkości w funkcji czasu.

Wykonuje się to w następujący sposób (zob. rys. 1):

Średnią prędkość statku można obliczyć na podstawie stosunku różnicy położeń statku do upływu czasu pomiędzy tymi położeniami - Δs/Δt.

Przykład:

W przedziale czasu od 0 s do 10 s statek przebył odległość od 0 m do 50 m.

Δs/Δt = 50 m/10 s = 5,0 m/s = 18,0 km/h

Wartość ta zapisywana jest jako średnia prędkość i oznaczana jako rzędna na odciętej 5 s. W drugim przedziale czasu, od 10 s do 20 s, została przebyta odległość 45 m.

Δs/Δt = 45 m/10 s = 4,5 m/s = 16,2 km/h

Na wysokości punktu D statek zatrzymał się względem wody, tj. prędkość nurtu wody wynosi w przybliżeniu 5 km/h.

Rysunek 1

Manewr zatrzymania

grafika

Dodatek 2

do instrukcji administracyjnej nr 2

OCENA WYNIKÓW PRÓBY MANEWRU ZATRZYMANIA

1. Na podstawie zapisanych wartości należy sprawdzić zgodność z wartościami granicznymi podanymi w dodatku 1. Jeżeli warunki, w jakich przeprowadzono manewr zatrzymania, różniły się znacznie od warunków standardowych lub jeżeli istnieją wątpliwości co do zgodności z wartościami granicznymi, wyniki należy poddać ocenie. W tym celu zastosować można następującą procedurę wykonywania obliczeń dotyczących manewrów zatrzymania.

2. Należy obliczyć teoretyczną odległość zatrzymania dla standardowych warunków (S_referencyjne) określonych w pkt 2.1 instrukcji administracyjnej nr 2 oraz dla rzeczywistych warunków manewru zatrzymania (S_rzeczywiste), a następnie porównać te odległości ze zmierzoną odległością zatrzymania (S_zmierzone). Skorygowaną odległość zatrzymania (S_standardowe) odniesioną do warunków standardowych oblicza się w następujący sposób:

Wzór 2.1:

≤ Wartość graniczna zgodnie z pkt 2.1 lit. a) lub b) instrukcji administracyjnej nr 2. S

Jeżeli, zgodnie z pkt 2.2 instrukcji administracyjnej nr 2, statek podczas przeprowadzania próby manewru zatrzymania był załadowany w granicach 70-100 % swojej maksymalnej nośności, w celu obliczenia wartości s_standardowenależy wykorzystać wyporność (D_referencyjne = D_rzeczywiste) odpowiadającą załadowaniu statku w czasie próby, aby wyznaczyć s_referencyjnei s_rzeczywiste.

Jeżeli z obliczeń s_standardowewg wzoru 2.1 wynika, że dana wartość graniczna została przekroczona lub nie została osiągnięta, wartość s_referencyjnenależy zmniejszyć lub zwiększyć poprzez zmianę D_referencyjnetak, aby uzyskać odpowiednią wartość graniczną (s_standardowe= dana wartość graniczna). Należy odpowiednio ustalić maksymalną dopuszczalną wyporność dla żeglugi z prądem wody.

3. Zgodnie z wartościami granicznymi podanymi w pkt 2.1 lit. a) i b) instrukcji administracyjnej nr 2 oblicza się tylko odległości zatrzymania zmierzone:

- w I fazie manewru (przesterowanie układu napędowego na pracę "cała wstecz"): S_I

oraz

- w II fazie manewru (zakończenie pracy "cała wstecz" układu napędowego w chwili, gdy statek zatrzymał się względem wody) S_II

(zob. rys. 1). Całkowita odległość zatrzymania (S_total) wynosi zatem:

Wzór 3.1:

S_total =S_I+S_II

4. Poszczególne odległości zatrzymania oblicza się w następujący sposób:

OBLICZENIE MANEWRU ZATRZYMANIA

Rysunek 2

Wykres

grafika

Tabela 1

Współczynniki k dla:

a) statków motorowych i zestawów jednorzędowych;

b) zestawów dwurzędowych;

c) zestawów trzyrzędowych.

	a	b	c	Jednostki
k1	0,95	0,95	0,95	-
k2	0,115	0,120	0,125
k3	1,20	1,15	1,10	-
k4	0,48	0,48	0,48	-
k6	0,90	0,85	0,80	-
k7	0,58	0,55	0,52	-

Tabela 2

Współczynnik f dla stosunku uciągu na palu przy wstecznym ciągu śruby do mocy silników napędowych

Układ napędowy	f	Jednostki
Dysze nowego typu z zaokrągloną krawędzią tylną	0,118	kN/kW
Dysze starego typu z ostrą krawędzią tylną	0,112	kN/kW
Śruby bez dysz	0,096	kN/kW
Sterośruby z dyszami (na ogół z ostrą krawędzią tylną)	0,157	kN/kW
Sterośruby bez dysz	0,113	kN/kW

Tabela 3

Wykres dotyczący obliczania oporu

grafika

Załącznik do dodatku 2

do instrukcji administracyjnej nr 2

Przykłady zastosowania dodatku 2

(ocena wyników prób manewru zatrzymania)

PRZYKŁAD I

1. Dane dotyczące statków i zestawu

Formacja: typowy statek motorowy sczepiony z barką pchaną (Europa IIa)

	L [m]	B [m]	T max [m]	Dwt (*)max [t]	D max [m3]	PB [kW]
Statek motorowy	110	11,4	3,5	2 900	3 731	1 500
Barka pchana	76,5	11,4	3,7	2 600	2 743	-
Zestaw	110	22,8	3,7	5 500	6 474	1 500
Układ napędowy statku motorowego: dysze nowego typu z zaokrągloną krawędzią tylną (*)Dwt = nośność.

2. Wartości zmierzone podczas manewru zatrzymania

Prędkość nurtu wody		= 1,4 m/s	≈ 5,1 km/h
Prędkość statku (względem wody)		= 3,5 m/s	≈ 12,5 km/h
Prędkość statku (względem brzegu)		= 4,9 m/s	≈ 17,6 km/h
Czas przesterowania układu napędowego na pracę wstecz (zmierzony) (od punktu A do punktu C)	tI	= 16 s
Odległość zatrzymania się względem wody: (od punktu A do punktu D)	SZMIERZONE	= 340 m
Stopień załadowania (ewentualnie oszacowany)	Drzeczywiste	= 5 179 m3	≈ 0,8 Dmax
Rzeczywiste zanurzenie zestawu:	Trzeczywiste	= 2,96 m	≈ 0,8 Tmax

3. Wartość graniczna zgodnie z pkt 2.1 lit. a) lub b), którą należy porównać z S_standardowe

Ponieważ B > 11,45 m i ponieważ zestaw porusza się po wodzie płynącej, dla tego zestawu przyjmuje się następującą wartość graniczną zgodnie z pkt 2.1 lit. a):

S_standardowe < 550 m

4. Wyznaczenie skorygowanej odległości zatrzymania odniesionej do warunków standardowych

- Wartość zmierzona zgodnie z dodatkiem 1 (zob. pkt 2)

s_zmierzone= 340 m

- Należy obliczyć:

s_rzeczywistejako suma

(ze wzoru 4.1 w dodatku 2, podstawiając wartość )

i

(ze wzorów 4.2, 4.3, 4.4, 4.5 i 4.6 w dodatku 2, podstawiając rzeczywiste wartości prędkości , oraz D_rzeczywiste)

s_referencyjne jako suma

(ze wzoru 4.1 w dodatku 2, podstawiając wartość )

i

(ze wzorów 4.2-4.6 w dodatku 2, podstawiając referencyjne wartości prędkości zgodnie z pkt 2.1 instrukcji administracyjnej, oraz zakładając, że stopień załadowania jest większy niż 70 % maksymalnego (≈ 80 %): D_referencyjne = D_rzeczywiste oraz T_referencyjne = T_rzeczywiste)

- W celu sprawdzenia warunku:

4.1. Współczynniki do obliczeń przyjęte z dodatku 2

Tabela 1

dla i k₁ = 0,95

dla i k₂ = 0,12

k₃ = 1,15

k₄ = 0,48

k₆ = 0,85

k₇ = 0,55

Tabela 2 (dysze nowego typu z zaokrągloną krawędzią tylną)

f= 0,118

4.2. Obliczanie S_rzeczywiste

a) dla wartości zmierzonych podczas manewru zatrzymania (wzór 4.1)

= k₁∙ ∙

=0,95∙ 4,9∙ 16= 74,5 m

b) Wzór na

c) Obliczenie na podstawie tabeli 3 i wzoru 4.3 w dodatku 2

D_actual^1/3 = 5179^1/3 +17,3 [m]

D_actual^1/3 · (B + 2 ∙ T_actual) = 17,3 ∙ (22,8 + 5,92) = 496,8 [m²]

na podstawie tabeli

- = 4,9 - 1,4 = 3,5 m/s

d) Obliczenie oporu związanego z nachyleniem R_Gzewzoru 4.4

R_G=10^-6 ∙ (0,16∙ D_actual∙ ρ∙ g) = 10^-6 ∙ (0,16∙ 5.179∙ 1.000 ∙ 9,81) = 8,13 [kN]

e) Obliczenie ze wzoru 4.5

f) Obliczenie F_PORze wzoru 4.6 i tabeli 2

F_POR= 0,118∙ 1.500= 177 [kN]

g) Obliczenie ze wzoru b) i z wykorzystaniem wyników c), d), e) i f)

= 228,9 m

h) Obliczenie całkowitej odległości ze wzoru 3.1

s_actual= 74,51 + 228,9 = 303,4 m

Uwaga: Wartość wyrażenia (R_tmII - R_G) będącego funkcją D, która w rzeczywistości wynosi 20,67 kN, jest stosunkowo mała w porównaniu z wartością k₃ ∙ F_POR, która w rzeczywistości wynosi 203,55 kN, i w związku z tym dla uproszczenia można przyjąć, że s_IIjest proporcjonalne do D, tj. s_II = Constant ∙ D.

4.3. Obliczenie s_referencyjne

Wartości początkowe

= 1,5 m/ s = 5,4 km/h D _reference = D _actual = 5.179 m ³

= 3,6 m/s = 13 km/h T_reference = T_actual = 2,96m

= 5,1 m/s= 18,4 km/h

a) =k₁∙ v ∙ t_l

=0,95∙ 5,1 ∙ 16 = 77,50m

b)

c) obliczenie

jak w pkt 4.2, ponieważ B, D i T pozostają niezmienione.

d) Opór wynikający z nachylenia nurtu wody R_Gjak w pkt 4.2

e) Obliczenie

f) F_PORjak w pkt 4.2

g) Obliczenie ze wzoru b) z wykorzystaniem wyników z lit. c)-f)

h) Obliczenie całkowitej odległości

s_{reference =}

4.4. Sprawdzenie zgodności z wartością dopuszczalnej odległości zatrzymania w standardowych warunkach s_standardowe ze wzoru 2.1 w dodatku 2 s 322

Wniosek:

Uzyskana wartość jest znacznie niższa od dopuszczalnej wartości granicznej, tj.

- przy rzeczywistym stopniu załadowania (0,8 ∙ D_max) zestaw może zostać bez problemu dopuszczony do żeglugi z prądem wody,

- możliwe jest zwiększenie stopnia załadowania, który można obliczyć w sposób pokazany w pkt 5 poniżej.

5. Możliwe zwiększenie D_rzeczywiste dla żeglugi z prądem wody

Przy

Stąd

Z obliczeń tych wynika, że:

ponieważ (D_reference)_Limit > D_max (8.756 > 6.474), formacja taka (zob. pkt 1) może zostać dopuszczona do żeglugi z prądem wody przy pełnym obciążeniu.

PRZYKŁAD II

1. Dane dotyczące statków i zestawu

Formacja: duży statek motorowy-pchacz

2 barki pchane sprzężone z przodu oraz

1 barka pchana sprzężona bocznie

	L [m]	B [m]	T max [m]	Dwt(*)max [t]	D max [m3]	PB [kW]
Statek motorowy	110	11,4	3,5	2 900	3 731	1 500
Każda barka	76,5	11,4	3,7	2 600	2 743	-
Zestaw	186,5	22,8	3,7	10 700	11 960	1 500
Układ napędowy statku z napędem własnym: dysze nowego typu z zaokrągloną krawędzią tylną. (*)Dwt = nośność.

2. Wartości zmierzone podczas manewru zatrzymania

Prędkość nurtu wody:		= 1,4 m/s	≈ 5,1 km/h
Prędkość statku (względem wody):		= 3,5 m/s	≈ 12,5 km/h
Prędkość statku (względem brzegu):		= 4,9 m/s	≈ 17,6 km/h
Czas przesterowania na pracę wstecz (zmierzony) (od punktu A do punktu C):	tI	= 16 sec
Odległość zatrzymania się względem wody (od punktu A do punktu D):	smeasured	= 580 m
Stopień załadowania (ewentualnie oszacowany):	Dactual	= 9.568 m3	≈ 0,8 Dmax
Rzeczywiste zanurzenie zestawu:	Tactual	= 2,96 m	≈ 0,8 Tmax

3. Wartość graniczna według pkt 2.1 lit. a) lub b) instrukcji administracyjnej, którą należy porównać z s_standardowe

Ponieważ B > 11,45, a zestaw porusza się po wodzie płynącej, dla takiego zestawu przyjmuje się następującą wartość zgodnie z pkt 2.1 lit. a):

s_standard≤ 550 m

4. Wyznaczenie skorygowanej odległości zatrzymania odniesionej do warunków standardowych

- Zmierzona wartość:

s_measured= 340 m

- Należy obliczyć:

s_rzeczywistejako suma

(ze wzoru 4.1 w dodatku 2, podstawiając wartość )

i

(ze wzorów 4.2, 4.3, 4.4, 4.5 i 4.6 w dodatku 2, podstawiając rzeczywiste wartości prędkości (zob. pkt 2 powyżej) oraz D_rzeczywiste)

s_reference: sum + (ze wzorów 4.1-4.6 w dodatku 2, podstawiając referencyjne wartości prędkości, oraz na podstawie dodatku 2, ponieważ stopień załadowania > 70 % maksymalnego, gdzie D_reference = D_actual oraz T_reference = T_actual)

- w celu sprawdzenia warunku:

- w przeciwnym wypadku należy również obliczyć:

s* _standard = 550 m by reduction of D_actual to D*

4.1. Współczynniki do obliczeń na podstawie dodatku 2

Tabela 1

dla ik₁ = 0,95

dla ik₂ = 0,12

k₃ = 1,15

k₄ = 0,48

k₅ = 0,85

k₇ = 0,55

Tabela 2 (dysze nowego typu z zaokrągloną krawędzią tylną)

f= 0,118

4.2. Obliczenie

a) wykorzystując wartości zmierzone podczas prób manewrów zatrzymania

b) Wzór na

c) Obliczenie na podstawie tabeli 3 i wzoru 4.3 w dodatku 2

D_actual ^1/3 = 9568^{1/3 = 21,2 [m]}

D_actual ^1/3 · (B + 2 · T_actual) = 21,2 · (22,8 - 5,92) = 609 ^[m^2]

z tabeli

d) Obliczenie oporu wynikającego z nachylenia R_G, ze wzoru 4.4 w dodatku 2

R_G=10^-6 · (0,16∙ D_actual∙ ρ∙ g) = 10^-6 · (0,16∙ 9.568∙ 1.000 ∙ 9,81) = 15,02 [kN

e) Obliczenie ze wzoru 4.5 w dodatku 2

=8,35 [m/s]²

f) Obliczenie F_PORna podstawie wzoru 4.6 i tabeli 2

F_POR= 0,118∙ 1.500= 177 [kN

g) Obliczenie ze wzoru b) i z wykorzystaniem wyników c), d), e) i f)

h) Obliczenie całkowitej odległości ze wzoru 3.1

s_actual= 73 + 402 = 475 m

4.3. Obliczenie s_reference

Wartości początkowe:

= 1,5 m/ s≈ 5,4 km/h D_reference= D_actual= 9.568 m ³

=3,6 m/s ≈ 13 km/h T_reference=T_actual= 2,96 m

= 5,1 m/s≈ 18,4 km/h

a) =k₁∙ ∙ t₁

=0,95∙ 5,1 ∙ 16 = 77,50 m

b)

c) Obliczenie

jak w pkt 4.2, ponieważ B, D i T pozostają niezmienione.

d) Opór wynikający z nachylenia R_G, jak w pkt 4.2

e) Obliczenie

f) F_PORjak w pkt 4.2

g) Obliczenie ze wzoru b) i z wykorzystaniem wyników c)-f)

h) Obliczenie całkowitej odległości

4.4. Sprawdzenie zgodności z wartością dopuszczalnej odległości zatrzymania w standardowych warunkach S_standard

na podstawie wzoru 2.1 w dodatku 2

Wniosek: Wartość graniczna została wyraźnie przekroczona; dopuszczenie do żeglugi z prądem wody jest możliwe jedynie po ograniczeniu stopnia załadowania. Ograniczony stopień załadowania można wyznaczyć zgodnie z pkt 5 poniżej.

5. Dopuszczalna wyporność D* dla żeglugi z prądem wody według wzoru 2.1 w dodatku 2

550 m

Stąd:

Rezultat: Ponieważ w żegludze z prądem wody dopuszczalna wyporność D^* wynosi jedynie 7.950 m³, dopuszczalna nośność (perm. Dwt.) dla takiej formacji to w przybliżeniu:

Dopuszczalna nośność (zob. pkt 1)

0,66 ∙ 10.700 = 7.112 t

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 3

Wymagania w odniesieniu do systemów sprzęgania i urządzeń sprzęgających przeznaczonych dla jednostek przemieszczających lub przemieszczanych w zestawach sztywnych

(art. 16.01, 16.02, 16.06, 16.07 załącznika II)

Oprócz wymagań określonych w rozdziale 16 załącznika II należy przestrzegać odpowiednich przepisów władz nawigacyjnych obowiązujących w państwach członkowskich.

1. Wymagania ogólne

1.1. Każdy system sprzęgania musi zapewnić sztywne sprzężenie wszystkich jednostek w zestawie, tj. w przewidywanych warunkach pracy urządzenie sprzęgające musi uniemożliwiać ruch wzdłużny lub poprzeczny między statkami, tak aby dany zestaw mógł zostać uznany za "jednostkę morską".

1.2. System sprzęgania i jego części składowe muszą być bezpieczne i łatwe w obsłudze, umożliwiając szybkie sprzężenie jednostki bez narażenia personelu na niebezpieczeństwo.

1.3. Siły powstające w przewidywanych warunkach pracy muszą być odpowiednio absorbowane i bezpiecznie przenoszone na konstrukcję statku za pośrednictwem systemu sprzęgania i jego części składowych.

1.4. Należy zapewnić wystarczającą liczbę punktów sprzężenia.

2. Siły połączenia i wymiarowanie urządzeń sprzęgających

W celu dopuszczenia do eksploatacji urządzenia sprzęgające zestawów i formacji statków muszą być tak zwymiarowane, aby zapewniały dostateczny poziom bezpieczeństwa. Warunek ten uznaje się za spełniony, jeżeli dla potrzeb wymiarowania elementów sprzężenia wzdłużnego przyjmuje się, że siły połączenia, wyznaczone zgodnie z pkt 2.1, 2.2 i 2.3, stanowią siłę rozciągającą.

2.1. Punkty sprzężenia pomiędzy pchaczem a barkami pchanymi lub inną jednostką:

2.2. Punkty sprzężenia pomiędzy pchającym statkiem motorowym a jednostką pchaną

2.3. Punkty sprzężenia pomiędzy jednostkami pchanymi

Wartość 1.200 kN uznaje się za wystarczającą maksymalną siłę połączenia dla jednostki pchającej w punkcie sprzężenia pomiędzy pierwszą pchaną jednostką a jednostką sprzężoną z nią z przodu, nawet w przypadku uzyskania wyższej wartości w wyniku zastosowania wzoru z pkt 2.3.

W przypadku punktów sprzężenia wszystkich innych połączeń wzdłużnych między jednostkami pchanymi wymiarowanie urządzeń sprzęgających powinno odbywać się na podstawie siły połączenia wyznaczonej ze wzoru w pkt 2.3.

grafika

2.4.1. W celu sprzężenia wzdłużnego pojedynczej jednostki należy zastosować co najmniej dwa punkty sprzężenia. Każdy z tych punktów powinien być zwymiarowany dla siły połączenia wyznaczonej na podstawie pkt 2.1, 2.2 lub 2.3. W przypadku stosowania podzespołów służących do sprzężenia sztywnego dopuszczone jest sprzężenie jednopunktowe, jeżeli zapewnia ono bezpieczne połączenie jednostki.

Wytrzymałość lin na zerwanie dobiera się stosowanie do przewidywanej liczby zwojów. Na jeden punkt sprzężenia nie mogą przypadać więcej niż trzy zwoje. Liny należy dobierać zgodnie z ich przeznaczeniem.

2.4.2. W przypadku pchaczy z jedną barką pchaną w celu wyznaczenia siły połączenia można zastosować wzór przedstawiony w pkt 2.2, jeżeli tego rodzaju pchacze zostały dopuszczone do przemieszczania kilku takich barek.

2.4.3. Należy zapewnić wystarczającą liczbę pachołów lub podobnych urządzeń, zdolnych do absorbowania sił powstających w sprzęgu.

3. Szczególne wymagania dotyczące połączeń przegubowych

Połączenia przegubowe muszą mieć taką konstrukcję, która zapewni sztywne sprzężenie między jednostkami. Podczas prób w ruchu zestawu sztywnego, zgodnie z art. 16.06, należy skontrolować zgodność z wymaganiami określonymi w rozdziale 5.

Zespół napędowy połączenia przegubowego musi umożliwiać prawidłowy powrót do położenia wyprostowanego. Wymagania określone w art. 6.02-6.04 stosuje się odpowiednio, stąd, w przypadku zastosowania napędu silnikowego, należy zapewnić dostępność drugiego niezależnego systemu napędu oraz źródła energii na wypadek awarii.

Musi istnieć możliwość obsługi i monitorowania połączenia przegubowego (co najmniej jego ruchu przegubowego) ze sterówki, przy czym wymogi określone w art. 7.03 i 7.05 stosuje się odpowiednio.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 4

Stosowanie postanowień przejściowych

(Rozdziały 15-22b, rozdział 24 i rozdział 24a załącznika II)

1. STOSOWANIE POSTANOWIEŃ PRZEJŚCIOWYCH PRZY ŁĄCZENIU CZĘŚCI JEDNOSTEK

1.1. Zasady

W przypadku gdy łączone są części różnych statków, ochronę obecnego stanu rzeczy przyznaje się jedynie dla tych części, które są przynależne do statku zachowującego swoje świadectwo wspólnotowe. Tym samym na postanowienia przejściowe można powoływać się jedynie w odniesieniu do wspomnianych części. Pozostałe części należy traktować jako nowo zbudowany statek.

1.2. Stosowanie postanowień przejściowych w ujęciu szczegółowym

1.2.1. W przypadku gdy łączone są części różnych statków, na postanowienia przejściowe można powoływać się jedynie w odniesieniu do tych części, które są przynależne do statku zachowującego swoje świadectwo wspólnotowe.

1.2.2. Części, które nie są przynależne do statku zachowującego swoje świadectwo, należy traktować jako nowo zbudowaną jednostkę.

1.2.3. Po dołączeniu do danego statku części innego statku, pierwszy z wymienionych otrzymuje europejski numer identyfikacyjny tej jednostki, która zachowuje swoje świadectwo wspólnotowe jako jednostka przebudowana.

1.2.4. W przypadku gdy obowiązujące świadectwo wspólnotowe zostaje zachowane lub gdy wydane jest nowe świadectwo wspólnotowe dla jednostki po przebudowie, do świadectwa wspólnotowego należy dodatkowo wpisać rok konstrukcji najstarszej części tej jednostki.

1.2.5. Jeżeli do jednostki dołącza się nową część dziobową, silnik steru strumieniowego zainstalowanego w części dziobowej także musi spełniać aktualne wymogi.

1.2.6. Jeżeli do statku dołącza się nową część rufową, silniki zainstalowane w części rufowej także muszą spełniać aktualne wymogi.

1.3. Przykłady poglądowe

1.3.1. Statek został zestawiony z dwóch starszych statków (rok budowy statku 1: 1968; rok budowy statku 2: 1972). Wykorzystano cały statek 1 z wyjątkiem części dziobowej; ze statku 2 wykorzystano część dziobową. Zmontowany statek otrzymuje świadectwo wspólnotowe statku 1. Część dziobową zmontowanego statku należy teraz wyposażyć m.in. we wnęki kotwiczne.

1.3.2. Statek został zestawiony z dwóch starszych statków (rok budowy statku 1: 1975; rok budowy statku 2: 1958, najstarsza część: 1952). Wykorzystano cały statek 1 z wyjątkiem części dziobowej; ze statku 2 wykorzystano część dziobową. Zmontowany statek otrzymuje świadectwo wspólnotowe statku 1. Część dziobową zmontowanego statku należy teraz wyposażyć m.in. we wnęki kotwiczne. Najstarszą część pochodząca z pierwotnego statku 2, skonstruowaną w roku 1952, wpisuje się dodatkowo do świadectwa wspólnotowego.

1.3.3. Część rufowa statku, skonstruowanego w roku 2001, została dołączona do statku, skonstruowanego w roku 1988. Silnik statku skonstruowanego w roku 1988, musi pozostać na statku. W tym przypadku silnik musi uzyskać homologację. Konieczne byłoby także uzyskanie homologacji silnika, gdyby był to silnik w części rufowej z roku 2001.

2. STOSOWANIE POSTANOWIEŃ PRZEJŚCIOWYCH W PRZYPADKU ZMIANY TYPU JEDNOSTKI (PRZEZNACZENIE JEDNOSTKI)

2.1. Zasady

2.1.1. W przypadku każdej decyzji w sprawie stosowania postanowień przejściowych w razie zmiany typu jednostki (typ statku; przeznaczenie statku), w odniesieniu do załącznika II do niniejszej dyrektywy, względy bezpieczeństwa muszą mieć kluczowe znaczenie.

2.1.2. Jeżeli wymogi dotyczące bezpieczeństwa mające zastosowanie do nowego typu jednostki różnią się od tych dotyczących starego typu, stanowi to zmianę typu jednostki; sytuacja taka ma miejsce, gdy przepisy specjalne zamieszczone w rozdziałach 15-22b załącznika II mają zastosowanie do nowego typu, natomiast nie miały zastosowania do starego typu.

2.1.3. W przypadku zmiany typu jednostki, wszystkie przepisy specjalne i wszystkie wymogi dotyczące konkretnie tego typu jednostki muszą być w pełni przestrzegane; w odniesieniu do wspomnianych wymogów nie można się powoływać na postanowienia przejściowe. Powyższe ma również zastosowanie do tych części, które zostały przejęte z istniejącej jednostki i są objęte wspomnianymi wymogami specjalnymi.

2.1.4. Przebudowa zbiornikowca na statek do przewozu ładunków suchych nie stanowi zmiany typu jednostki określonej w ppkt 2.1.2.

2.1.5. W przypadku przebudowy statku kabinowego na statek wycieczkowy, wszystkie nowe części muszą w pełni spełniać aktualne wymogi.

2.2. Stosowanie postanowień przejściowych w ujęciu szczegółowym

2.2.1. Art. 24.02 ust. 2 (N.Z.P.), wzgl. art. 24a 02 ust. 2, ma zastosowanie do tych części jednostki, które są odnowione; skutkiem tego nowe części jednostki nie mogą być objęte postanowieniami przejściowymi.

2.2.2. W odniesieniu do tych części jednostki, które nie są przebudowane, postanowienia przejściowe nadal obowiązują z wyjątkiem części wymienionych w ppkt 2.1.3, zdanie drugie.

2.2.3. Jeżeli wymiary jednostki zostały zmienione, postanowienia przejściowe przestają obowiązywać w odniesieniu do tych części jednostki, które mają związek ze wspomnianą zmianą (np. odległość grodzi zderzeniowej, wolnej burty i kotwicy).

2.2.4. W przypadku zmiany typu jednostki stosuje się wymogi specjalne określone w załączniku II, które obowiązują jedynie w odniesieniu do nowego typu jednostki. Wszystkie części i elementy wyposażenia, na które przebudowa jednostki ma wpływ, muszą spełniać aktualne wymogi określone w częściach II i III załącznika II.

2.2.5. Jednostce przyznaje się następnie nowe lub zmienione świadectwo wspólnotowe, przy czym należy dokonać wpisu w rubrykach 7 i 8 świadectwa dotyczącego zarówno pierwotnej konstrukcji, jak i przebudowy.

2.3. Przykłady poglądowe

2.3.1. Statek towarowy (rok budowy 1996) został przebudowany na statek pasażerski. W takim przypadku rozdział 15 załącznika II ma zastosowanie do całego statku, bez powoływania się na postanowienia przejściowe. Jeżeli część dziobowa nie została poddana zmianie stosownie do planów przebudowy ani zgodnie z rozdziałem 15, na statku nie muszą występować żadne wnęki kotwiczne zgodne z art. 3.03.

2.3.2. Holownik (rok budowy 1970) został przebudowany na pchacz. Fizyczna przebudowa polega wyłącznie na zmianie wyposażenia pokładowego i zainstalowaniu urządzenia do pchania. Wszystkie postanowienia przejściowe odnoszące się do statku z roku 1970 mają nadal zastosowanie, z wyjątkiem rozdziałów 5, 7 (częściowo), art. 10.01 i art. 16.01.

2.3.3. Zbiornikowiec z napędem silnikowym (rok budowy 1970) został przebudowany na pchacz. Fizyczna przebudowa polega na oddzieleniu części dziobowej od części towarowej, a także na zmianie wyposażenia pokładowego i zainstalowaniu urządzenia do pchania. Wszystkie postanowienia przejściowe odnoszące się do statku z roku 1970 mają nadal zastosowanie, z wyjątkiem przepisów określonych w rozdziałach 5, 7 (częściowo), art. 10.01 i art. 16.01.

2.3.4. Zbiornikowiec z napędem silnikowym został przebudowany na statek towarowy z napędem silnikowym. Statek towarowy z napędem silnikowym musi spełniać aktualne wymogi w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy, zwłaszcza te określone w art. 11.04 rozdziału 11 załącznika II.

3. STOSOWANIE POSTANOWIEŃ PRZEJŚCIOWYCH W PRZYPADKU PRZEBUDOWY STATKÓW PASAŻERSKICH

3.1. Stosowanie postanowień przejściowych

3.1.1. Działania w zakresie przebudowy, które są niezbędne w celu spełnienia wymogów określonych w rozdziale 15, bez względu na to, kiedy są przeprowadzane, nie stanowią przebudowy "C" w rozumieniu art. 24.02 ust. 2, art. 24.03 ust. 1 lub art. 24.06 ust. 5 załącznika II, wzgl. art. 24a.02, art. 24a.03.

3.1.2. W przypadku przebudowy statku kabinowego na statek wycieczkowy wszystkie nowe części muszą w pełni spełniać aktualne wymogi.

3.2. Przykłady poglądowe

3.2.1. Statek pasażerski (rok budowy 1995) musi posiadać drugi niezależny układ napędowy najpóźniej do dnia 1 stycznia 2015 r. Jeżeli na omawianym statku pasażerskim nie są dokonywane żadne inne dobrowolne przebudowy, nie jest konieczne przeprowadzenie obliczenia stateczności zgodnie z nowymi wymogami; jeżeli jednak istnieje obiektywna potrzeba przeprowadzenia go, obliczenie stateczności można przeprowadzić zgodnie z pierwotnymi wymogami danego państwa członkowskiego dotyczącymi stateczności.

3.2.2. Statek pasażerski (rok budowy 1994, świadectwo statku odnowione po raz ostatni w roku 2012) zostanie wydłużony o 10 m w 2016 r. Ponadto jednostka ta musi otrzymać drugi niezależny układ napędowy. Niezbędne będzie także nowe obliczenie stateczności, które należy przeprowadzić zgodnie z rozdziałem 15 w przypadku statusu jednoprzedziałowego i statusu dwuprzedziałowego.

3.2.3. Statek pasażerski (rok budowy 1988) otrzymuje silniejszy układ napędowy wraz ze śrubami napędowymi. Jest to przebudowa na tyle poważna, że wymagane jest obliczenie stateczności. Należy je przeprowadzić zgodnie z aktualnymi wymogami.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 5

Pomiary hałasów

(art. 3.04 ust. 7, art. 7.01 ust. 2, art. 7.03 ust. 6, art. 7.09 ust. 3, art. 8.10, art. 11.09 ust. 3, art. 12.02 ust. 5, art. 17.02 ust. 3 lit. b) oraz art. 17.03 ust. 1 załącznika II)

1. Postanowienia ogólne

Dla potrzeb kontroli maksymalnego poziomu ciśnienia akustycznego hałasu podanego w załączniku II, należy określić mierzone wartości, procedury pomiaru oraz warunki ilościowego i powtarzalnego rejestrowania poziomów ciśnienia akustycznego hałasu zgodnie z pkt 2 i 3.

2. Przyrządy pomiarowe

Przyrząd pomiarowy musi spełniać wymagania klasy 1 zgodnie z normą EN 60651:1994.

Przed każdą serią pomiarów i po jej zakończeniu na mikrofonie należy umieścić kalibrator klasy 1 zgodny z normą EN 60942:1998, w celu dokonania kalibracji systemu pomiarowego. Raz w roku należy skontrolować zgodność kalibratora z wymogami normy EN 60942:1998. Co dwa lata należy skontrolować zgodność urządzeń pomiarowych z wymogami normy EN 60651:1994.

3. Pomiary hałasu

3.1. Na pokładzie statku

Pomiary należy przeprowadzać zgodnie z przepisami sekcji 5-8 normy ISO 2923:2003, mierząc tylko ważony poziom ciśnienia akustycznego A.

3.2. Zanieczyszczenie hałasem emitowanym przez jednostkę

Poziom emisji z jednostek znajdujących się na śródlądowych drogach wodnych oraz w portach wyznaczany jest w drodze pomiarów zgodnie z sekcjami 7-11 normy EN ISO 22922:2000. Podczas pomiarów drzwi i okna maszynowni muszą być zamknięte.

4. Dokumentacja

Pomiary zapisuje się w sposób zgodny ze "Sprawozdaniem z pomiaru hałasu" (załącznik).

Sprawozdanie z pomiaru hałasu

- na pokładzie statku zgodnie z normą ISO 2923:2003

- zanieczyszczenie hałasem emitowanym przez jednostkę zgodnie z normą EN ISO 2922:2000^(*)

A. Dane jednostki

1. Rodzaj i nazwa jednostki:

Jednolity europejski numer identyfikacyjny statku:

2. Armator:

3. Główny układ napędowy:

3.1. Serwomotory:

Numer	Producent	Rodzaj	Rok produkcji	Moc (kW)	Prędkość obrotowa silnika (min-1)	Dwusuwowy/ czterosuwowy	Turbodoładowanie tak/nie
1
2

3.2. Przeniesienie napędu

Producent: .............. Rodzaj: ............. Przełożenie przekładni: 1: ...................

3.3. Śruby

Liczba: ..... Liczba skrzydeł: ..... Średnica: ....... mm ........... Dysza: tak/nie^(*)

3.4. Urządzenia sterowe

Rodzaj:

4. Silniki pomocnicze:

Numer	Napędzane urządzenie	Producent	Rodzaj	Rok produkcji	Moc (kW)	Prędkość obrotowa silnika (min-1)
1
2
3
4
5

5. Zastosowane środki mające na celu obniżenie poziomu hałasu:

6. Uwagi:

B. Zastosowane przyrządy pomiarowe

1. Miernik poziomu ciśnienia akustycznego dźwięku:

Producent: ............. Rodzaj: .................. Data ostatniej kontroli: ............................

2. Analizator z filtrami oktawowymi lub tercjowymi

Producent: ............ Rodzaj: ................... Data ostatniej kontroli: ............................

3. Kalibrator

Producent: ............... Rodzaj: ................ Data ostatniej kontroli: ............................

4. Osprzęt:

5. Uwagi:

C. Warunki pomiaru - jednostka pływająca

1. Formacja podczas pomiarów:

2. Wielkość ładunku/Wyporność: .... t/m^3(*) (około ....... % maksymalnej wartości)

3. Prędkość serwomotoru: ....... min^-1 (około ................. % maksymalnej wartości)

4. Używany osprzęt nr:

5. Uwagi:

D. Warunki pomiaru - otoczenie

1. Obszar pomiaru: ..................................................... Żegluga pod prąd/z prądem^(*)

2. Głębokość wody: ........... m (Odpowiedni poziom wody ........... = .................... m)

3. Warunki pogodowe: ........ Temperatura: ........... °C; Siła wiatru: ...................... BF

4. Zewnętrzne źródła hałasu: tak/nie^(*), w przypadku odpowiedzi twierdzącej należy je wymienić: ........................

5. Uwagi:

E. Rejestrowanie pomiaru

1. Pomiar przeprowadził(-a):

2. Data:

3. Uwagi:

4. Podpis:

F.1. Wyniki pomiaru

Pomiar natężenia hałasu na pokładzie jednostki:

Numer	Punkt pomiarowy	Drzwi		Okna		Zmierzona wartość w dB(A)	Uwagi
		otwarte	zamknięte	otwarte	zamknięte

F.2. Wyniki pomiaru

Pomiar zanieczyszczenia hałasem emitowanym przez jednostkę:

Numer	Punkt pomiarowy	Zmierzona wartość w dB(A)	Uwagi

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 6

Stosowanie wymogów określonych w rozdziale 15 Lokalne dalsze podziały

Wymogi przejściowe odnoszące się do elementów zabudowy wykonanych z tentów lub podobnych przenośnych obiektów

(Art. 15.02 ust. 5, art. 15.03 ust. 4, art. 15.03 ust. 9 załącznika II)

1. LOKALNE DALSZE PODZIAŁY (ART. 15.02 UST. 5)

Na mocy art. 15.02 ust. 5 nie można wykluczyć, że lokalne dalsze podziały wodoszczelne, np. poprzecznie podzielone wtórnie zbiorniki o podwójnym dnie, o długości większej niż długość uszkodzenia, jaką należy uwzględnić, nie zostaną uwzględnione w ocenie. W tym przypadku uwzględnienie poprzecznego dalszego podziału może nie być możliwe, jeżeli nie jest on przedłużony aż do pokładu grodziowego. Może to doprowadzić do niewłaściwych dalszych podziałów grodzi.

grafika

Interpretacja wymogu:

Jeżeli przedział wodoszczelny jest dłuższy, niż przewiduje to wymóg określony w art. 15.03 ust. 9, i zawiera lokalne dalsze podziały, które tworzą wodoszczelne przedziały dalszego rzędu i pomiędzy którymi może być zawarta minimalna długość uszkodzenia, można je uwzględnić przy obliczaniu stabilności w przypadku zalania.

2. WYMOGI PRZEJŚCIOWE ODNOSZĄCE SIĘ DO ELEMENTÓW ZABUDOWY WYKONANYCH Z TENTÓW LUB PODOBNYCH PRZENOŚNYCH OBIEKTÓW, W ODNIESIENIU DO STATECZNOŚCI (ART. 15.03 UST. 5)

Elementy zabudowy wykonane z tentów lub podobnych przenośnych obiektów mogą powodować problemy ze statecznością statku, gdyż - jeżeli ich wymiary są wystarczająco duże - wywierają wpływ na moment przechylający z powodu naporu wiatru.

Interpretacja wymogu:

W przypadku statków pasażerskich, dla których świadectwo statku wydano po raz pierwszy przed dniem 1 stycznia 2006 r. lub w przypadku których dochodzi do powołania się na art. 24.06 ust. 2 zdanie drugie, po montażu elementu zabudowy wykonanego z tentów lub podobnych przenośnych obiektów należy przeprowadzić nowe obliczenie stateczności zgodnie z niniejszą dyrektywą, o ile jego powierzchnia boczna Awz jest większa o 5 % od całkowitej powierzchni bocznej Aw, którą należy uwzględnić w każdym przypadku.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 7

Specjalne kotwice o obniżonej masie

(art. 10.01 ust. 5 załącznika II)

CZĘŚĆ 1

Dopuszczone kotwice specjalne

W poniższej tabeli wymienione zostały specjalne kotwice o obniżonej masie, które zostały dopuszczone przez właściwe organy zgodnie z art. 10.01 ust. 5.

Nr kotwicy	Dopuszczalne obniżenie masy kotwicy (%)	Właściwy organ
1. HA-DU	30 %	Niemcy
2. D'Hone Spezial	30 %	Niemcy
3. Pool 1 (drążona)	35 %	Niemcy
4. Pool 2 (pełna)	40 %	Niemcy
5. De Biesbosch-Danforth	50 %	Niemcy
6. Vicinay-Danforth	50 %	Francja
7. Vicinay AC 14	25 %	Francja
8. Vicinay typ 1	45 %	Francja
9. Vicinay typ 2	45 %	Francja
10. Vicinay typ 3	40 %	Francja
11. Stockes	35 %	Francja
12. D'Hone-Danforth	50 %	Niemcy
13. Schmitt HHP-anker	40 %	Niderlandy
14. Kotwica SHI o dużej sile trzymania, typ ST (standardowa)	30 %	Niderlandy
15. Kotwica SHI o dużej sile trzymania, typ FB (całkowicie wyważona)	30 %	Niderlandy
16. Kotwica Klinsmanna	30 %	Niderlandy
17. Kotwica HA-D-UPOWER	50 %	Niemcy

CZĘŚĆ 2

Procedury dopuszczenia do eksploatacji oraz przeprowadzania prób specjalnych kotwic o obniżonej masie

(Obniżenie wartości masy kotwic wyznaczonej zgodnie z art. 10.01 ust. 1-4 załącznika II)

1. Rozdział 1 - Procedura dopuszczenia do eksploatacji

1.1. Specjalne kotwice o obniżonej masie zgodnie z art. 10.01 ust. 5 załącznika II muszą być dopuszczone do eksploatacji przez właściwe organy. Właściwy organ wyznacza dopuszczalne obniżenie masy dla specjalnych kotwic zgodnie procedurą, która została opisana poniżej.

1.2. Kotwica może być dopuszczona do eksploatacji jako kotwica specjalna, jeśli obniżenie jej określonej masy wynosi co najmniej 15 %.

1.3. Wnioski o dopuszczenie specjalnej kotwicy do eksploatacji zgodnie z pkt 1.1 należy składać do właściwego organu państwa członkowskiego. Do każdego wniosku należy dołączyć dziesięć kopii następujących dokumentów:

a) opis wymiarów i masy specjalnej kotwicy z podaniem głównych wymiarów oraz oznaczenia typu każdego dostępnego rozmiaru kotwicy;

b) wykres siły hamowania dla kotwicy referencyjnej A (zgodnie z pkt 2.2) i specjalnej kotwicy B, która ma uzyskać dopuszczenie, sporządzony i oceniony przez instytucję wyznaczoną przez właściwy organ.

1.4. Właściwy organ informuje Komisję o wszystkich wnioskach dotyczących obniżenia masy kotwicy, w których przypadku rozważa dopuszczenie do eksploatacji po przeprowadzeniu prób. Właściwy organ powiadamia następnie Komisję również o wszystkich specjalnych kotwicach, które zostały dopuszczone do eksploatacji, podając ich oznaczenie typu oraz dopuszczalne obniżenie masy. Właściwy organ wydaje dopuszczenie podmiotowi składającemu wniosek najwcześniej w terminie 3 miesięcy od momentu powiadomienia Komisji, pod warunkiem że Komisja nie zgłosi zastrzeżeń.

2. Rozdział 2 - Procedura przeprowadzania prób

2.1. Na wykresach, o których mowa w pkt 1.3, siły hamowania przedstawiane są jako funkcja prędkości kotwicy referencyjnej A i prędkości specjalnej kotwicy B, która ma być dopuszczona do eksploatacji na podstawie prób przeprowadzonych zgodnie z pkt 2.2-2.5 poniżej. W załączniku I opisana jest jedna z możliwych prób siły hamowania.

2.2. Wykorzystywaną podczas testów kotwicą referencyjną A jest tradycyjna składana kotwica patentowa, odpowiadająca rysunkowi i informacjom przedstawionym poniżej, o masie co najmniej 400 kg.

grafika

W odniesieniu do podanych wymiarów i masy obowiązuje tolerancja ± 5 %. Powierzchnia każdej łapy kotwicy musi jednak wynosić co najmniej 0,15 m².

2.3. Masa specjalnej kotwicy B wykorzystywanej podczas prób może wykazywać maksymalnie 10-procentowe odchylenie od masy kotwicy referencyjnej A. W przypadku większych tolerancji należy ponownie obliczyć wartość sił proporcjonalnie do masy.

2.4. Wykresy sił hamowania powinny przedstawiać prędkość liniową (v) w przedziale 0-5 km/h (prędkość nad dnem). W tym celu należy przeprowadzić trzy próby podczas żeglugi pod prąd na zmianę dla kotwicy referencyjnej A i specjalnej kotwicy B, na każdym z dwóch odcinków rzeki wyznaczonych przez właściwy organ. Dno jednego z tych odcinków musi pokrywać gruby żwir, natomiast drugiego - drobny piasek. Na Renie odcinkiem referencyjnym dla próby na grubym żwirze może być odcinek między 401 km a 402 km, a dla potrzeb próby na drobnym piasku wykorzystać można odcinek między 480 km a 481 km.

2.5. Podczas każdej próby badana kotwica jest wleczona za pomocą stalowej liny, której długość między punktem połączenia z kotwicą a punktem połączenia z jednostką holująca lub sprzętem holowniczym jest dziesięciokrotnością wysokości położenia punktu połączenia na jednostce powyżej dna kotwicowiska.

2.6. Procent obniżenia masy kotwicy oblicza się według następującego wzoru:

Gdzie:

r procent obniżenia masy specjalnej kotwicy B w stosunku do masy kotwicy referencyjnej A;

PA masa kotwicy referencyjnej A;

PB masa specjalnej kotwicy B;

FA siła trzymania kotwicy referencyjnej A przy v = 0,5 km/h;

FB siła trzymania specjalnej kotwicy B przy v = 0,5 km/h;

AA powierzchnia na wykresie siły hamowania wyznaczona przez:

- linię równoległą do osi y przy v = 0,

- linię równoległą do osi y przy v = 5 km/h,

- linię równoległą do osi x przy sile trzymania F = 0,

- krzywą siły hamowania dla kotwicy referencyjnej A.

Wzorcowy wykres siły hamowania

grafika

AB taka sama definicja jak dla AA, z tą różnicą, że wykorzystuje się krzywą siły hamowania dla specjalnej kotwicy B.

2.7. Dopuszczalna wielkość procentowa jest średnią sześciu wartości r obliczonych zgodnie z pkt 2.6.

Załącznik I do przepisów dotyczących kontroli i dopuszczania specjalnych kotwic do eksploatacji

Przykład metody badania z udziałem jednorzędowego dwuczęściowego zestawu pchanego

grafika

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 8

Wytrzymałość wodoszczelnych okien

(art. 15.02 ust. 16 załącznika II)

1. Przepisy ogólne

Zgodnie z art. 15.02 ust. 16 załącznika II okna mogą być umieszczane poniżej linii granicznej, jeżeli są wodoszczelne, nieotwieralne, wystarczająco wytrzymałe i spełniają wymogi art. 15.06 ust. 14.

2. Konstrukcja okien wodoszczelnych

Wymagania art. 15.02 ust. 16 załącznika II uznaje się za spełnione, jeżeli konstrukcja wodoszczelnych okien jest zgodna z poniższymi przepisami.

2.1. Należy stosować wyłącznie szkło hartowane spełniające wymagania normy ISO 614 opublikowanej w kwietniu 1994 r.

2.2. Okrągłe okna powinny spełniać wymagania normy ISO 1751 opublikowanej w kwietniu 1994 r., seria B: okna o średnio wysokiej wytrzymałości, rodzaj: okno nieotwieralne.

2.3. Okna kątowe powinny muszą spełniać wymagania normy ISO 3903 opublikowanej w kwietniu 1994 r., seria E: okna o wysokiej wytrzymałości, rodzaj: okno nieotwieralne.

2.4. Okna spełniające wymagania normy ISO mogą zostać zastąpione oknami, których konstrukcja jest co najmniej równorzędna pod względem wymagań określonych w pkt 2.1-2.3.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 9

Wymagania w odniesieniu do ciśnieniowych instalacji tryskaczowych

(art. 10.03a ust. 1 załącznika II)

Specjalne automatyczne ciśnieniowe instalacje tryskaczowe, o których mowa w art. 10.03a ust. 1, powinny spełniać następujące wymagania:

1. Automatyczne ciśnieniowe instalacje tryskaczowe powinny być gotowe do użytku przez cały czas przebywania ludzi na pokładzie. Ich uruchomienie nie powinno wymagać żadnych dodatkowych czynności ze strony członków załogi.

2. Należy stale utrzymywać niezbędne ciśnienie w instalacji. Rury powinny być zawsze wypełnione wodą do poziomu dysz rozpylających. Instalacja musi być podłączona do stałego źródła zaopatrzenia w wodę. Do instalacji nie mogą przedostawać się zanieczyszczenia mające szkodliwy wpływ na jej działanie. Należy zainstalować odpowiednie przyrządy wskazujące oraz systemy testujące (np. ciśnieniomierze, mierniki poziomu wody w zbiornikach ciśnieniowych, przewody do testowania pomp) umożliwiające monitorowanie i kontrolowanie instalacji.

3. Pompa doprowadzająca wodę do dyszy rozpylających powinna być uruchamiana automatycznie w wyniku spadku ciśnienia w instalacji. Jeżeli wszystkie dysze rozpylające niezbędne dla pokrycia powierzchni największego zabezpieczanego pomieszczenia są uruchamiane jednocześnie, wymiary pompy powinny zagwarantować ciągły dopływ wystarczającej ilości wody pod niezbędnym ciśnieniem. Pompa powinna służyć wyłącznie do zasilania automatycznej ciśnieniowej instalacji tryskaczowej. W przypadku awarii pompy musi istnieć możliwość doprowadzenia do dysz rozpylających wystarczającej ilości wody z innej pompy pokładowej.

4. Instalacja musi być podzielona na sekcje, z których każda powinna obejmować maksymalnie 50 dysz rozpylających.

5. Liczba i rozmieszczenie dysz rozpylających powinny zapewniać skuteczne rozprowadzenie wody w zabezpieczanych pomieszczeniach.

6. Dysze rozpylające powinny uruchamiać się w temperaturze 68-79 °C.

7. Instalacja elementów automatycznej ciśnieniowej instalacji tryskaczowej w zabezpieczanych pomieszczeniach powinna ograniczać się do niezbędnego minimum. Nie należy instalować żadnych tego typu elementów w maszynowniach głównych.

8. W jednym lub kilku odpowiednich miejscach należy zainstalować wskaźniki optyczne i dźwiękowe, z których co najmniej jeden musi znajdować się w miejscu, w którym przez cały czas przebywają członkowie załogi, w celu informowania o uruchomieniu poszczególnych sekcji automatycznej ciśnieniowej instalacji tryskaczowej.

9. Automatyczna ciśnieniowa instalacja tryskaczowa powinna być zasilana z dwóch niezależnych źródeł energii, które nie powinny być zainstalowane w tym samym miejscu. Każde z tych źródeł energii powinno posiadać możliwość samodzielnego zasilania całej instalacji.

10. Przed zainstalowaniem automatycznej ciśnieniowej instalacji tryskaczowej należy przedłożyć komisji inspekcyjnej plan instalacji. Plan powinien zawierać informacje na temat rodzaju oraz wydajności używanych maszyn i urządzeń. Instalacja, która przeszła testy i uzyskała świadectwo uznanej instytucji klasyfikacyjnej, zachowująca zgodność co najmniej z przedstawionymi powyżej zaleceniami, może być dopuszczona bez potrzeby wykonywania dodatkowych testów.

11. Obecność automatycznej ciśnieniowej instalacji tryskaczowej zaznacza się w pozycji 43 świadectwa wspólnotowego.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 10

(skreślona)

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 11

Wypełnianie świadectwa wspólnotowego

1. PRZEPISY OGÓLNE

1.1 Formularze

W celu wypełnienia świadectwa wspólnotowego stosuje się wyłącznie formularze dopuszczone przez właściwy organ. Formularze te wypełnia się tylko z jednej strony.

W przypadku wydania nowego świadectwa wspólnotowego uwzględnia się wszystkie strony od 1 do 13, nawet jeśli niektóre z nich nie zawierają wpisów.

1.2 Sposób dokonywania wpisu

Wpisu do świadectwa wspólnotowego dokonuje się na maszynie do pisania lub komputerowo z wydrukiem. Wpisów ręcznych można dokonywać tylko w wyjątkowych przypadkach. Wpisy powinny być nieusuwalne. Stosuje się tylko czcionkę w kolorze czarnym lub niebieskim. Skreśleń dokonuje się kolorem czerwonym.

2. WPISY

2.1 Skreślanie możliwości do wyboru

W przypadku wpisów oznaczonych symbolem^(*) skreśla się niepotrzebną informację.

2.2 Pozycje bez wpisu

Jeżeli w przypadku któregokolwiek z punktów od 1 do 48 wpis nie jest konieczny lub możliwy, całe pole należy przekreślić linią.

2.3 Ostatnia strona świadectwa wspólnotowego

Jeżeli dołączenie dodatkowych stron po stronie 13 (zob. pkt 3.2.3) nie jest konieczne, u dołu tej strony skreśla się słowa "Ciąg dalszy na stronie^(*)".

2.4 Zmiany

2.4.1 Pierwsza odręczna zmiana na stronie

Dane na poszczególnych stronach mogą być zmieniane tylko jeden raz, jednak przy tej okazji można wprowadzić jednocześnie kilka zmian. Wszystkie zmieniane informacje należy przekreślić czerwoną linią. Uprzednio skreślony alternatywny wpis (zob. pkt 2.1) lub punkt, który wcześniej nie zawierał wpisu (zob. pkt 2.3) należy podkreślić kolorem czerwonym. Nowych informacji nie wpisuje się w zmienionym polu, lecz na tej samej stronie w punkcie "Zmiany"; skreśla się wiersz "Niniejsza strona została zastąpiona".

2.4.2 Kolejne odręczne zmiany na stronie

W przypadku kolejnych zmian daną stronę zastępuje się, a niezbędne zmiany, wraz z wszelkimi wcześniejszymi zmianami, wpisuje się bezpośrednio w odpowiednich punktach. W punkcie "Zmiany" skreśla się wiersz "Zmiana(-y) do pozycji".

Komisja inspekcyjna, która pierwotnie wydała świadectwo wspólnotowe, zatrzymuje poprzednią wersję strony.

2.4.3 Zmiany wprowadzane na zasadzie elektronicznego przetwarzania danych

W przypadku zmian wprowadzanych na zasadzie elektronicznego przetwarzania danych, stronę zastępuje się, a niezbędne zmiany, wraz z wszelkimi wcześniejszymi zmianami, wpisuje się bezpośrednio w odpowiednich punktach. W punkcie "Zmiany" skreśla się wiersz "Zmiana(-y) do pozycji".

Komisja inspekcyjna, która pierwotnie wydała świadectwo wspólnotowe, zatrzymuje poprzednią wersję strony.

2.5 Korekta poprzez nadpisywanie

Nadpisywanie wpisów lub wstawianie dodatkowych informacji do pozycji jest niedozwolone.

3. ZASTĘPOWANIE I DODAWANIE STRON

3.1 Zastępowanie stron

Pierwsza strona świadectwa wspólnotowego nie może zostać w żadnym przypadku zastąpiona. W odniesieniu do zastępowania pozostałych stron stosuje się procedury opisane w pkt 2.4.2 lub 2.4.3.

3.2 Dodawanie stron

Jeżeli na stronach 10, 12 lub 13 świadectwa wspólnotowego brakuje miejsca na kolejne wpisy, można dołączyć dodatkowe strony.

3.2.1 Przedłużenie/Potwierdzenie ważności

W razie konieczności kolejnego przedłużenia ważności świadectwa, które było już wcześniej przedłużane sześciokrotnie, u dołu strony 10 dodaje się słowa "Ciąg dalszy na stronie 10a", kolejną stronę 10 oznacza się jako stronę 10a i dołącza po stronie 10. Następnie w pozycji 49 na górze strony 10a dokonuje się odpowiedniego wpisu. U dołu strony 10a wpisuje się sformułowanie "Ciąg dalszy na stronie 11".

3.2.2 Przedłużenie ważności świadectwa instalacji gazu płynnego

Należy zastosować podobną procedurę jak w pkt 3.2.1, dodając stronę 12a po stronie 12.

3.2.3 Załącznik do świadectwa wspólnotowego

U dołu strony 13 skreśla się kolorem czerwonym słowa "Koniec świadectwa inspekcji", skreślone słowa "Ciąg dalszy na stronie^(*)" należy podkreślić kolorem czerwonym, a po nich należy wpisać numer strony 13a. Zmiana ta powinna zostać opatrzona pieczęcią urzędową. Kolejną stronę 13 oznacza się jako stronę 13a i dołącza po stronie 13. W odniesieniu do strony 13a stosuje się odpowiednio przepisy pkt 2.2 i 2.3.

Tę samą procedurę stosuje się w przypadku ewentualnych kolejnych załączników (strony 13b, 13c itd.).

4. WYJAŚNIENIA DOTYCZĄCE POSZCZEGÓLNYCH PUNKTÓW

Poniższe uwagi nie uwzględniają punktów niewymagających wyjaśnienia.

2. W stosownych przypadkach należy używać pojęć określonych w art. 1.01. W odniesieniu do innych rodzajów statków podaje się ich powszechnie przyjęte określenie.

10. W odniesieniu do statków dopuszczonych do żeglugi na Renie, tj.

a) takich, które spełniają w pełni wymogi określone w załączniku II, w tym postanowienia przejściowe określone w rozdziale 24; oraz

b) takich, które nie korzystają z postanowień przejściowych określonych w rozdziale 24a ani z ograniczeń przewidzianych w załączniku IV;

do tiret "- na wspólnotowych drogach wodnych w strefie (strefach) dodaje się, co następuje:

a) Renu lub

b) strefie R."

15. Sekcję tę wypełnia się jedynie dla jednostek, w przypadku których nie zostaje skreślona co najmniej jedna z właściwości 1.1 lub 1.2 lub 3 w pkt 14, w przeciwnym razie należy skreślić całą tabelę.

15.1 W tabeli w kolumnie "Szkic formacji" wpisuje się numer/numery formacji, dla których sporządzone zostały szkice. Wiersze niezawierające wpisu wykreśla się.

Istnieje możliwość sporządzenia szkiców kolejnych formacji w wierszu "Inne formacje"; są one oznaczane numerami 18, 19, 20 itd.

Jeżeli z właściwości "nadający się do pchania" w poprzednim świadectwie statku nie wynika, które formacje uzyskały dopuszczenie, wpis z poprzedniego świadectwa może zostać przeniesiony do pkt 52. W wierszu 1 tabeli "Dopuszczone formacje" należy umieścić odniesienie "zob. pkt 52".

15.2 Sprzężenia

Podaje się tylko informacje dotyczące sprzężenia między jednostką pchającą a jednostkę pchaną w zestawie.

17-20 Informacje zgodne ze świadectwem pomiarowym podaje się w punktach 17-19 z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku, a w pkt 20 - w postaci liczb całkowitych. Długość całkowita i szerokość całkowita wyznaczają maksymalne wymiary jednostki z uwzględnieniem wszystkich wystających elementów przymocowanych na stałe. Długość L i szerokość B wyznaczają maksymalne wymiary kadłuba (zob. również art. 1.01 Definicje).

21. Nośność statków towarowych w t, zgodnie ze świadectwem pomiarowym dla maksymalnego zanurzenia zgodnie z pkt 19.

W przypadku wszystkich innych jednostek wyporność w m³. W razie braku świadectwa pomiarowego należy obliczyć wyporność na podstawie iloczynu współczynnika pełnotliwości oraz długości L_WL, szerokości B_WL i średniej głębokości zanurzenia przy maksymalnym zanurzeniu.

23. Liczba dostępnych koi pasażerskich (w tym składanych łóżek itp.).

24. Uwzględnia się tylko grodzie poprzeczne sięgające od jednej burty statku do drugiej. 26. W odpowiednich przypadkach stosuje się następujące wyrażenia:

- ręcznie obsługiwane pokrywy luków,

- ręcznie obsługiwane przesuwne pokrywy luków,

- ręcznie obsługiwane przesuwne pokrywy luków,

- mechanicznie obsługiwane przesuwne pokrywy luków,

- mechanicznie obsługiwane pokrywy luków.

W przypadku innych rodzajów pokryw luków podaje się ich powszechnie przyjęte określenie.

Należy wymienić wszystkie ładownie nieposiadające pokryw luków, np. w pkt 52.

28. Liczba całkowita.

30., 31. i 33. Każda obudowa wciągarki liczona jest jako jedna wciągarka, niezależnie od liczby połączonych z nią kotwic czy lin holowniczych.

34. W pozycji "Inne urządzenia" wymienia się urządzenia, które nie wykorzystują płetw sterowych (np. urządzenia typu ster-śruba, pędnik cykloidalny, dziobowy ster strumieniowy).

Należy również wymienić ręcznie uruchamiane elektryczne silniki pomocnicze.

W przypadku dziobowych sterów strumieniowych "sterowanie zdalne" odnosi się tylko do sterowania zdalnego ze sterówki.

35. Należy podać tylko wartości teoretyczne zgodnie z art. 8.08 ust. 2 i 3, art. 15.01 ust. 1 lit. c) oraz art. 15.08 ust. 5 i tylko w odniesieniu do jednostek, których stępka została położona po dniu 31 grudnia 1984 r.

36. W celu wyjaśnienia konieczne może być sporządzenie szkicu.

37. Należy podać wyłącznie wartości teoretyczne bez uwzględnienia obniżenia masy zgodnie z art. 10.01 ust. 1-4.

38. Należy podać tylko minimalne długości zgodnie z art. 10.01 ust. 10 oraz minimalną siłę rozrywającą zgodnie z art. 10.01 ust. 11.

39., 40. Należy podać tylko minimalne długości oraz minimalne wartości siły rozrywającej zgodnie z art. 10.02 ust. 2.

42. Komisja inspekcyjna może dodawać pozycje na liście niezbędnego wyposażenia. Wprowadzenie nowych pozycji powinno być uzasadnione jako istotne dla bezpieczeństwa statku w odniesieniu do danego rodzaju statku lub obszaru jego eksploatacji. Dodane pozycje wpisuje się w pkt 52.

Lewa kolumna, wiersze 3 i 4: w przypadku statków pasażerskich należy skreślić pierwszy wymieniony element wyposażenia, a przy drugim należy podać długość schodni określoną przez komisję inspekcyjną. W przypadku wszystkich innych statków należy całkowicie skreślić drugi wymieniony element wyposażenia względnie, jeżeli komisja inspekcyjna dopuściła mniejszą długość niż przewidziana w art. 10.02 ust. 2 lit. d), należy skreślić jedynie pierwszą połowę i podać długość schodni.

Lewa kolumna, wiersz 6: należy podać liczbę zestawów pierwszej pomocy wymaganych zgodnie z art. 10.02 ust. 2 lit. f) i art. 15.08 ust. 9.

Lewa kolumna, wiersz 10: należy podać liczbę zbiorników ognioodpornych wymaganych zgodnie z art. 10.02 ust. 1 lit. d)-f).

43. Gaśnice przenośne, wymagane na mocy innych przepisów bezpieczeństwa, takich jak np. Europejskie porozumienie w sprawie międzynarodowych przewozów materiałów niebezpiecznych śródlądowymi drogami wodnymi (ADN), nie są w tym miejscu ujęte.

44. Wiersz 3: w świadectwach wspólnotowych, których ważność należy przedłużyć przed dniem 1 stycznia 2010 r. (lub przed dniem 1 stycznia 2025 r. jeśli zastosowanie ma rozdział 24a), należy skreślić dopisek "zgodnie z EN 395:1998 lub 396:1998", jeżeli na pokładzie brak kamizelek ratunkowych spełniających wymagania tych norm.

Wiersz 4: jeżeli ważność świadectw wspólnotowych jest przedłużana po dniu 1 stycznia 2015 r. (lub po dniu 1 stycznia 2030 r. jeśli zastosowanie ma rozdział 24a) lub jeśli na statku są instalowane nowe łodzie towarzyszące należy skreślić dopisek "z jednym zestawem wioseł, jedną liną cumowniczą jednym czerpakiem". Należy skreślić dopisek "zgodnie z EN 1914:1997", jeżeli na pokładzie brak łodzi towarzyszących spełniających wymagania tej normy.

46. Z reguły w przypadku braku koi lub w razie zbyt wysokiego poziomu hałasu w punkcie tym nie podaje się pracy ciągłej.

50. Ekspert składa swój podpis tylko wówczas, gdy osobiście wypełnił stronę 11.

52. W tym miejscu można umieścić dodatkowe ograniczenia, zwolnienia, wyjaśnienia itp., odnoszące się do wpisów w poszczególnych punktach.

5. PRZEPISY PRZEJŚCIOWE

5.1 Istniejące świadectwa wspólnotowe

Nie dokonuje się dalszego przedłużenia ważności istniejących świadectw wspólnotowych, z wyjątkiem określonym w art. 2.09 ust. 2.

5.2 Wymiana po przeprowadzeniu inspekcji okresowej

Po przeprowadzeniu inspekcji okresowej statku, który nie posiada jeszcze świadectwa wspólnotowego zgodnego ze wzorem w części 1 załącznika V, wydaje się takie świadectwo wspólnotowe. Stosuje się art. 2.09 ust. 4 i art. 2.17.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 12

Zbiorniki paliwa na urządzeniach pływających

(art. 8.05 ust. 1 i art. 17.02 ust. 1 lit. d) załącznika II)

Zgodnie z art. 8.05 ust. 1 zbiorniki paliwa stanowią integralną część kadłuba albo są do niego trwale przytwierdzone.

Zbiorniki paliwa dla silników urządzeń roboczych na urządzeniach pływających nie muszą stanowić integralnej części kadłuba ani być do niego trwale przytwierdzone. Zbiorniki przenośne mogą być używane, jeżeli spełnione są następujące warunki:

1. Pojemność tych zbiorników nie przekracza 1.000 litrów.

2. Zbiorniki te mogą być w odpowiedni sposób przytwierdzone i uziemione.

3. Zbiorniki są wykonane ze stali o wystarczającej grubości ścian i zostały umieszczone w wannie ściekowej. Wanna ta powinna być skonstruowana w sposób zapobiegający wyciekom paliwa zanieczyszczającego szlaki wodne. Można zrezygnować z wanny ściekowej w przypadku stosowania zbiorników z podwójnymi ściankami wyposażonych w system zabezpieczenia przed wyciekami lub ostrzegania o nieszczelnościach, napełnianych wyłącznie za pośrednictwem automatycznego zaworu tłocznego. Przepisy określone w pkt 3 uznaje się za spełnione, jeżeli konstrukcja zbiornika uzyskała świadectwo i została zatwierdzona zgodnie z przepisami danego państwa członkowskiego.

W świadectwie wspólnotowym dokonuje się odpowiedniego wpisu.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 13

Minimalna grubość kadłuba dla barek holowanych

(art. 3.02 ust. 1 załącznika II)

Podczas przeprowadzanych zgodnie z art. 2.09 okresowych inspekcji barek, które są wyłącznie holowane, komisja inspekcyjna może zezwolić na niewielkie odchylenia od wartości określonych w art. 3.02 ust. 1 lit. b) w odniesieniu do minimalnej grubości poszycia kadłuba. Odchylenia te nie powinny przekraczać 10 %, a minimalna grubość kadłuba nie powinna być mniejsza niż 3 mm.

Odchylenia należy zaznaczyć w świadectwie wspólnotowym.

W pkt 14 świadectwa wspólnotowego stosuje się tylko właściwość nr 6.2 "holowana jako statek bez napędu".

Należy skreślić właściwości nr 1-5.3 oraz 6.1.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 14

(skreślona)

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 15

Prędkość sterowna statku poruszającego się siłą własnego napędu

(art. 10.03b ust. 2 lit. a), art. 15.07 ust. 1, art. 22a.05 ust. 1 lit. a) załącznika II)

1. Minimalne wymagania dotyczące prędkości sterownej statku

Prędkość sterowną statku poruszającego się siłą własnego napędu zgodnie z art. 10.03b ust. 2 lit. a), art. 15.07 ust. 1 i art. 22a.05 ust. 1 lit. a) uznaje się za wystarczającą, jeżeli - w przypadku używania dziobowego steru strumieniowego - statek lub przemieszczany przez niego zestaw osiąga prędkość 6,5 km/h względem wody i przy takiej prędkości istnieje możliwość uzyskania i utrzymania wskaźnika skrętu o wartości 20°/min.

2. Próby w ruchu

Podczas kontroli minimalnych wymagań należy zachować zgodność z przepisami art. 5.03 i 5.04.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 16

(skreślona)

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 17

Odpowiedni system alarmu przeciwpożarowego

(art. 10.03b ust. 3, art. 15.11 ust. 17, art. 22b.11 ust. 1 załącznika II)

Systemy alarmu przeciwpożarowego uznaje się za odpowiednie, jeśli spełniają następujące warunki.

0. ELEMENTY SKŁADOWE

0.1. System alarmu przeciwpożarowego składa się z

a) systemu czujek pożarowych;

b) systemu wskaźników pożaru;

c) centralki sygnalizacji pożarowej; oraz zewnętrznego źródła zasilania energią.

0.2. System czujek pożarowych może być podzielony na jedną lub więcej stref pożarowych.

0.3. System wskaźników pożaru może obejmować jedno lub więcej urządzeń wskazujących.

0.4. Centralka sygnalizacji pożarowej jest centralnym zespołem sterowania systemem alarmu przeciwpożarowego. Zawiera ona również elementy systemu wskaźników pożaru (np. urządzenie wskazujące).

0.5. W jednej strefie wykrywania pożaru może znajdować się jedna czujka pożarowa lub większa ich liczba.

0.6. Czujkami pożarowymi mogą być

a) czujki ciepła;

b) czujki dymu;

c) czujki jonizacyjne;

d) czujki płomienia;

e) czujki zespolone (czujki pożarowe składające się z dwóch lub większej liczby czujek wymienionych w lit. a)-d)).

Komisja inspekcyjna może zatwierdzić czujki pożarowe reagujące na inne czynniki sygnalizujące wybuch pożaru pod warunkiem, że ich czułość nie jest mniejsza od czułości czujek wymienionych w lit. a)-e).

0.7. Czujki pożarowe mogą być instalowane

a) z uwzględnieniem; lub

b) bez uwzględnienia indywidualnej identyfikacji.

1. WYMAGANIA KONSTRUKCYJNE

1.1. Przepisy ogólne

1.1.1. Obowiązkowe systemy alarmu przeciwpożarowego powinny być zawsze w pełni sprawne.

1.1.2. Czujki pożarowe wymagane zgodnie z pkt 2.2 powinny być automatyczne. Istnieje możliwość zainstalowania dodatkowych czujek pożarowych obsługiwanych ręcznie.

1.1.3. System i jego elementy składowe powinny wykazywać odporność na wahania i gwałtowne skoki napięcia, zmiany temperatury otoczenia, wibracje, wilgotność, wstrząsy, uderzenia i korozję, jakie powszechnie występują na statkach.

1.2. Zasilanie

1.2.1. Źródła energii i obwody elektryczne niezbędne dla potrzeb działania systemu alarmu przeciwpożarowego powinny posiadać funkcję autokontroli. Wszelkie awarie powinny powodować uruchomienie świetlnego i dźwiękowego sygnału alarmowego w centralce sygnalizacji pożarowej, który można odróżnić od sygnału alarmu przeciwpożarowego.

1.2.2. Należy zapewnić co najmniej dwa źródła zasilania elektrycznej instalacji systemu alarmu przeciwpożarowego. Jednym z nich powinien być układ awaryjnego zasilania energią elektryczną (tzn. awaryjne źródło zasilania i awaryjna tablica rozdzielcza). Wyłącznie w tym celu należy zapewnić dwa oddzielne doprowadzenia zasilania. Powinny one być podłączone do automatycznego przełącznika znajdującego się w centralce sygnalizacji pożarowej lub w jej pobliżu. W przypadku statków wycieczkowych o długości L_WL do 25 m oraz statków motorowych wystarczy oddzielne źródło zasilania awaryjnego.

1.3. System czujek pożarowych

1.3.1. Czujki pożarowe powinny być zgrupowane w strefy wykrywania pożaru.

1.3.2. Systemy czujek pożarowych nie mogą być wykorzystywane w żadnym innym celu. W drodze odstępstwa centralka sygnalizacji pożarowej może być wyposażona w funkcję zamykania drzwi i sygnalizowania zamknięcia drzwi zgodnie z art. 15.11 ust. 8 oraz w inne podobne funkcje.

1.3.3. Systemy czujek pożarowych powinny być zaprojektowane w taki sposób, aby pierwszy zasygnalizowany alarm pożarowy nie uniemożliwiał uruchomienia alarmów pożarowych przez inne czujki.

1.4. Strefy wykrywania pożaru

1.4.1. W razie braku możliwości zdalnej identyfikacji każdej czujki pożarowej żadna strefa wykrywania pożaru nie może obejmować większej liczby pokładów niż jeden. Nie dotyczy to stref wykrywania pożaru umożliwiających monitorowanie obudowanej klatki schodowej.

W celu uniknięcia zwłoki w identyfikacji źródła pożaru należy ograniczyć liczbę wydzielonych pomieszczeń obsługiwanych przez każdą strefę. Jedna strefa wykrywania pożaru nie może obejmować więcej niż pięćdziesiąt wydzielonych pomieszczeń.

Jeżeli system wykrywania pożaru umożliwia zdalną identyfikację czujek, strefy wykrywania pożaru mogą obejmować kilka pokładów i obsługiwać dowolną liczbę wydzielonych pomieszczeń.

1.4.2. Na statkach pasażerskich, które nie są wyposażone w system czujek pożarowych ze zdalną identyfikacją każdej czujki, strefa wykrywania pożaru nie powinna obejmować więcej niż jeden obszar wyznaczony zgodnie z art. 15.11 ust. 10. Uruchomienie czujki pożarowej w kabinie znajdującej się w tej strefie powinno spowodować włączenie sygnału świetlnego i dźwiękowego w przejściu na zewnątrz tej kabiny.

1.4.3. Kuchnie, maszynownie i kotłownie powinny stanowić oddzielne strefy wykrywania pożaru.

1.5. Czujki pożarowe

1.5.1. Jako czujki pożarowe wykorzystuje się tylko czujki ciepła, czujki dymu lub czujki jonizacyjne. Inne rodzaje czujek mogą być stosowane tylko jako czujki pomocnicze.

1.5.2. Czujki pożarowe powinny posiadać homologację.

1.5.3. Wszystkie automatyczne czujki pożarowe powinny być zaprojektowane w sposób umożliwiający ich testowanie w celu zapewnienia skuteczności działania oraz wykonywanie napraw bez konieczności wymiany części.

1.5.4. Czujki dymu powinny być wyregulowane w taki sposób, aby reagowały na spowodowane obecnością dymu ograniczenie widoczności o więcej niż 2 % do 12,5 % na metr. Czułość czujek dymu zainstalowanych w kuchniach, maszynowniach i kotłowniach powinna mieścić się w granicach odpowiadających wymaganiom komisji inspekcyjnej, co pozwoli uniknąć zbyt niskiej i nadmiernej czułości czujek.

1.5.5. Czujki ciepła powinny być wyregulowane w taki sposób, aby reagowały na temperatury w przedziale 54 °C-78 °C przy szybkości wzrostu temperatury poniżej 1 °C/min.

W razie szybszego tempa wzrostu temperatury czujka ciepła powinna reagować w takim przedziale temperatur, w którym można uniknąć zbyt niskiej lub nadmiernej czułości czujki.

1.5.6. Za zgodą komisji inspekcyjnej dopuszczalna temperatura robocza czujek ciepła może zostać zwiększona do 30 °C powyżej maksymalnej temperatury w górnych częściach maszynowni i kotłowni.

1.5.7. Czułość czujek płomienia musi być wystarczająca do wykrycia płomieni na oświetlonym tle. Czujki płomienia powinny być ponadto wyposażone w system identyfikacji fałszywych alarmów.

1.6. System czujek pożarowych i centralka sygnalizacji pożarowej

1.6.1. Uruchomienie czujki pożarowej powinno spowodować włączenie świetlnego i dźwiękowego sygnału alarmowego w centralce sygnalizacji pożarowej i na urządzeniach wskazujących.

1.6.2. Centralka sygnalizacji pożarowej i urządzenia wskazujące powinny znajdować się w miejscu, w którym przez cały czas przebywają członkowie załogi lub personel pokładowy. Jeden wskaźnik powinien znajdować się w sterówce.

1.6.3. Urządzenia wskazujące powinny informować co najmniej o strefie wykrywania pożaru, w której uruchomiona została czujka pożarowa.

1.6.4. Na każdym urządzeniu wskazującym lub w jego pobliżu powinna znajdować się wyraźna informacja o monitorowanych obszarach oraz o położeniu stref wykrywania pożaru.

2. WYMAGANIA INSTALACYJNE

2.1. Czujki pożarowe powinny być zainstalowane w sposób zapewniający jak najlepsze działanie systemu. Należy unikać instalowania czujek w pobliżu wzdłużników pokładowych i kanałów wentylacyjnych lub innych miejsc, gdzie strumień powietrza mógłby ograniczyć skuteczność działania systemu oraz miejsc, gdzie występuje prawdopodobieństwo uderzeń lub uszkodzeń mechanicznych.

2.2. Zasadniczo czujki pożarowe instalowane na suficie powinny znajdować się w odległości co najmniej 0,5 m od grodzi. Maksymalna odległość między czujkami a grodziami powinna być zgodna z wartościami podanymi w poniższej tabeli:

Rodzaj czujki pożarowej	Maksymalna powierzchnia podłogi chroniona przez jedną czujkę	Maksymalna odległość między czujkami pożarowymi	Maksymalna odległość czujek pożarowych od grodzi
ciepła	37 m2	9 m	4,5 m
dymu	74 m2	11 m	5,5 m

Komisja inspekcyjna może określić lub zatwierdzić inne odległości w oparciu o przeprowadzone testy potwierdzające właściwości czujek.

2.3. Niedozwolone jest prowadzenie kabli elektrycznych systemu alarmu przeciwpożarowego przez maszynownie i kotłownie oraz inne obszary wysokiego ryzyka pożarowego, chyba że jest to konieczne ze względu na wykrywanie pożaru w tych obszarach lub połączenie ze źródłem energii.

3. ODBIÓR

3.1. Systemy alarmu przeciwpożarowego muszą byćsą kontrolowane przez eksperta:

a) przed ich uruchomieniem po raz pierwszy;

b) przed ich ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek poważnej zmianie lub naprawie;

c) regularnie co najmniej raz na dwa lata.

W przypadku maszynowni i kotłowni kontrole te należy przeprowadzać w różnych warunkach pracy sprzętu oraz w zmieniających się warunkach wentylacyjnych. Inspekcje, o których mowa w podsekcji c) powyżej, może przeprowadzać także kompetentna osoba z upoważnionej firmy specjalizującej się w systemach gaśniczych.

3.2. Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez eksperta lub kompetentną osobę i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 18

Próba pływalności, przegłębienia i stateczności rozdzielonych części statku

(art. 22a.05 ust. 2 w związku z art. 22.02 i art. 22.03 załącznika II)

1. Podczas prób pływalności, przegłębienia i stateczności części statku, które zostały rozdzielone zgodnie z art. 22a.05 ust. 2 lit. a), zakłada się, że obie części zostały wcześniej częściowo lub w całości rozładowane lub że kontenery wystające poza zrębnicę luku zostały odpowiednio zabezpieczone przed poślizgiem.

2. W przypadku każdej z dwóch części należy zatem spełnić następujące wymagania podczas obliczania stateczności zgodnie z art. 22.03 (Warunki szczegółowe i metoda obliczania potwierdzenia stateczności dla transportu kontenerów zabezpieczonych):

- wysokość metacentryczna MG nie powinna być mniejsza niż 0,50 m,

- pozostały prześwit bezpieczny powinien wynosić 100 mm,

- należy uwzględnić prędkość 7 km/h,

- przyjmuje się wartość naporu wiatru 0,01 t/m².

3. W przypadku części statku, które zostały rozdzielone zgodnie z art. 22a.05 ust. 2, nie ma konieczności zachowania kąta przechyłu (≤ 5°), ponieważ kąt ten - obliczony na podstawie współczynnika tarcia - został określony w przypadku kontenerów niezabezpieczonych.

Przechył wynikający ze swobodnej powierzchni cieczy należy wyznaczyć na podstawie wzoru podanego w art. 22.02 ust. 1 lit. e).

4. Wymogi określone w pkt 2 i 3 należy także uznać za spełnione, jeżeli - w odniesieniu do każdej z dwóch części - spełnione są wymogi dotyczące stateczności określone w sekcji 9.1.0.95.2 Europejskiego porozumienia w sprawie międzynarodowych przewozów materiałów niebezpiecznych śródlądowymi drogami wodnymi (ADN).

5. Potwierdzenie stateczności rozdzielonych części statku można uzyskać przyjmując założenie, że ładunek jest rozmieszczony równomiernie, ponieważ równomiernego rozmieszczenia ładunku - o ile nie miało to jeszcze miejsca - można dokonać przed rozdzieleniem, albo że ładunek statku może być w dużym stopniu usunięty.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 19

(skreślona)

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 20

Wyposażenie statków, które muszą być eksploatowane zgodnie ze standardami S1 i S2

(art. 23.09 załącznika II)

1. WPROWADZENIE OGÓLNE

Zgodnie z art. 23.09 ust. 1 załącznika II, statki, które mają być eksploatowane według standardów S1 i S2, powinny spełniać wymagania przepisów tego artykułu. Zgodnie z art. 23.09 ust. 1 komisja inspekcyjna potwierdza zgodność danego statku z wymaganiami przepisów w świadectwie wspólnotowym.

Przepisy te stanowią uzupełniające wymagania dotyczące wyposażenia i obowiązują obok wymagań, które statek musi spełnić w celu wydania świadectwa wspólnotowego. W niniejszej instrukcji administracyjnej wyjaśnione są te przepisy art. 23.09, które można interpretować na różne sposoby. Przepisy art. 23.09 ust. 1 załącznika II należy zatem interpretować w następujący sposób:

2. ARTYKUŁ 23.09

2.1. Ustęp 1.1 lit. a) - Rozmieszczenie systemu napędowego

Jeżeli statek jest wyposażony w bezpośrednio odwracalny serwomotor, w instalacji sprężonego powietrza potrzebnej do odwrócenia kierunku ciągu:

a) powinno być cały czas utrzymywane ciśnienie korygowane automatycznie przez sprężarkę; lub

b) w razie włączenia alarmu w sterówce, ciśnienie powinno zostać zwiększone przez pomocniczy silnik, który można uruchomić ze sterówki. Jeżeli silnik pomocniczy ma własny zbiornik paliwa, w sterówce powinno znajdować się, zgodnie z art. 8.05 ust. 13, urządzenie ostrzegawcze emitujące sygnał, jeżeli poziom paliwa w zbiorniku nie jest wystarczający, aby zapewnić dalszą bezpieczną pracę.

2.2. Ustęp 1.1 lit. b) - Poziomy wody zęzowej w maszynowni z silnikiem głównym

Jeżeli w celu spełnienia wymagań manewrowych określonych w rozdziale 5 niezbędne są dziobowe urządzenia sterownicze, pomieszczenie, w którym znajdują się te urządzenia uznaje się za maszynownię główną.

2.3. Ustęp 1.1 lit. c) - Automatyczne doprowadzanie paliwa

2.3.1. Jeżeli układ napędowy zawiera zbiornik z dziennym zapasem paliwa,

a) jego zawartość powinna zapewniać 24-godzinną pracę układu napędowego, przy założeniu zużycia paliwa na poziomie 0,25 l/kW/h;

b) pompa paliwowa zasilająca zbiornik z dziennym zapasem powinna pracować w sposób ciągły; lub

c) pompa paliwowa zasilająca powinna być wyposażona w:

- włącznik powodujący automatycznie uruchomienie pompy paliwowej zasilającej w momencie, gdy paliwo w zbiorniku z dziennym zapasem osiągnie określony niski poziom, oraz

- wyłącznik powodujący automatycznie wyłączenie pompy paliwowej zasilającej w momencie, gdy zbiornik z dziennym zapasem zostaje całkowicie napełniony.

2.3.2. Zbiornik z dziennym zapasem paliwa powinien posiadać urządzenie alarmujące o zmianie poziomu paliwa, spełniające wymagania zawarte w art. 8.05 ust. 13.

2.4. Ustęp 1.1 lit. d) - Brak konieczności użycia szczególnie dużej siły do obsługi urządzeń sterowniczych

Wymaganie to spełniają urządzenia sterownicze z napędem hydraulicznym. Urządzenia obsługiwane ręcznie nie powinny wymagać do swojej obsługi siły większej niż 160 N.

2.5. Ustęp 1.1 lit. e) - Sygnały wizualne i akustyczne wymagane podczas żeglugi

Sygnały wizualne nie obejmują cylindrów, kul, stożków ani podwójnych stożków wymaganych przez przepisy władz nawigacyjnych państw członkowskich.

2.6. Ustęp 1.1 lit. f) - Komunikacja bezpośrednia i komunikacja z maszynownią

2.6.1. Uznaje się, że komunikacja bezpośrednia jest zapewniona, jeżeli:

a) możliwy jest bezpośredni kontakt wzrokowy pomiędzy sterówką a stanowiskami kontrolnymi dla wciągarek i pachołów w przedniej części lub na rufie statku, a ponadto odległość od sterówki do tych stanowisk nie przekracza 35 m; oraz

b) istnieje możliwość bezpośredniego przejścia ze sterówki do pomieszczeń dla załogi.

2.6.2. Uznaje się, że komunikacja z maszynownią jest zapewniona, jeżeli sygnał, o którym mowa w art. 7.09 ust. 3 zdanie drugie, może być obsługiwany niezależnie od włącznika/wyłącznika, o którym mowa w art. 7.09 ust. 2.

2.7. Ustęp 1.1 lit. i) - Korby i podobne obrotowe elementy obsługi Zaliczają się do nich:

a) ręcznie obsługiwane wciągarki kotwiczne (za maksymalną wymaganą siłę uznaje się siłę działającą w momencie, gdy kotwice są swobodnie zawieszone);

b) korby służące do podnoszenia pokryw luków;

c) korby wind masztowych i wciągarek kominowych.

Nie zaliczają się do nich:

a) windy cumowe i wciągarki sprzęgające;

b) korby na dźwigach, chyba że są one przeznaczone dla łodzi towarzyszących.

2.8. Ustęp 1.1 lit. m) - Ergonomiczne rozmieszczenie Przepisy te uznaje się za spełnione, jeżeli:

a) sterówka jest rozplanowana zgodnie z normą europejską EN 1864:2008; lub

b) sterówka jest zaprojektowana jako jednoosobowe stanowisko radarowe; lub

c) sterówka spełnia następujące wymagania:

aa) urządzenia sterujące i przyrządy pomiarowe znajdują się w przednim polu widzenia i w obrębie łuku wynoszącego maksymalnie 180° (90° na prawą burtę i 90° na lewą burtę), z uwzględnieniem podłogi i sufitu; są one czytelne i wyraźnie widoczne z miejsca, które zwykle zajmuje sternik;

bb) główne urządzenia sterujące, takie jak koło sterowe lub dźwignia steru, urządzenia sterujące silnikami, urządzenia sterujące urządzeniami radiowymi, a także urządzenia sterujące sygnałami dźwiękowymi oraz sygnałami ostrzegawczymi i manewrowymi wymaganymi przez krajowe lub międzynarodowe przepisy władz nawigacyjnych, stosownie do okoliczności, są rozmieszczone w taki sposób, aby odległość między urządzeniami sterującymi na prawej burcie a urządzeniami na lewej burcie nie była większa niż 3 m; sternik powinien mieć możliwość obsługi silników bez wypuszczania z rąk urządzeń systemu sterowania, mając nadal możliwość obsługi innych urządzenia sterujących, takich jak urządzenia radiowe, a także urządzenia sterujące sygnałami dźwiękowymi oraz sygnałami ostrzegawczymi i manewrowymi wymaganymi przez krajowe lub międzynarodowe przepisy władz nawigacyjnych, stosownie do okoliczności;

cc) sygnały ostrzegawcze i manewrowe wymagane przez krajowe lub międzynarodowe przepisy władz nawigacyjnych, stosownie do okoliczności, są uruchamiane elektrycznie, pneumatycznie, hydraulicznie lub mechanicznie. W drodze odstępstwa mogą być one obsługiwane za pomocą naprężonej linki, jeżeli sposób ten zapewnia ich bezpieczną obsługę ze sterówki.

3. ARTYKUŁ 23.09

3.1. Ustęp 1.2 lit. a) - Statki motorowe funkcjonujące samodzielnie

Statki motorowe, które według świadectwa wspólnotowego mogą być również jednostkami pchającymi, ale które

a) nie są wyposażone w hydraulicznie lub elektrycznie obsługiwane wyciągarki sprzęgające; lub

b) których hydraulicznie lub elektrycznie obsługiwane wyciągarki sprzęgające nie spełniają wymagań określonych w pkt 3.3 niniejszej instrukcji administracyjnej

są klasyfikowane wg standardu S2 jako statki motorowe funkcjonujące samodzielnie.

W pkt 47 świadectwa wspólnotowego dokonuje się wpisu "Standard S2 nie ma zastosowania do statku motorowego podczas pchania".

3.2. Ustęp 1.2 lit. c) - Zestawy pchane

Statki motorowe, które według świadectwa wspólnotowego mogą być jednostkami pchającymi i są wyposażone w hydraulicznie lub elektrycznie obsługiwane wyciągarki sprzęgające spełniające wymagania określone w pkt 3.3 niniejszej instrukcji administracyjnej, ale które nie posiadają własnego dziobowego napędu strumieniowego, są klasyfikowane według standardu S2 jako statki motorowe pchające zestaw. W pkt 47 świadectwa wspólnotowego dokonuje się wpisu "Standard S2 nie ma zastosowania w przypadku, gdy statek motorowy funkcjonuje samodzielnie".

3.3. Ustęp 1.2 lit. c) zdanie pierwsze i ust. 1.2 lit. d) zdanie pierwsze - Specjalne wyciągarki lub podobne urządzenia przeznaczone do naciągania lin (urządzenia sprzęgające)

Wymagane urządzenia sprzęgające stanowią minimalne wyposażenie określone w art. 16.01 ust. 2, które, zgodnie z pkt 2.1 i 2.2 instrukcji administracyjnej nr 3 (połączenia wzdłużne), służy do przenoszenia obciążeń i spełnia następujące wymagania:

a) urządzenie powinno zapewniać siłę naciągową wymaganą do sprzężenia tylko w sposób mechaniczny;

b) urządzenia sterujące tym urządzeniem powinny znajdować się na samym urządzeniu. W drodze odstępstwa dozwolone jest sterowanie zdalne, pod warunkiem że:

- osoba obsługująca urządzenie ma niczym nieograniczony bezpośredni widok na urządzenie ze stanowiska sterowniczego,

- na stanowisku sterowniczym znajduje się urządzenie zapobiegające nieumyślnemu uruchomieniu,

- urządzenie jest wyposażone w mechanizm awaryjnego zatrzymania;

c) urządzenie powinno być wyposażone w hamulec natychmiastowego działania na wypadek zwolnienia urządzeń sterujących lub zaniku siły napędowej;

d) w razie zaniku siły napędowej powinna istnieć możliwość ręcznego zwolnienia liny sprzęgającej.

3.4. Ustęp 1.2 lit. c) zdanie drugie i ust. 1.2 lit. d) zdanie drugie - Obsługa dziobowego steru strumieniowego

Urządzenia sterujące dziobowego steru strumieniowego powinny być zainstalowane na stałe w sterówce. Powinny być spełnione wymogi art. 7.04 ust. 8. Kable elektryczne niezbędne do obsługi dziobowego steru strumieniowego powinny być poprowadzone na stałe aż do przedniej części pchającego statku motorowego lub pchacza.

3.5. Ustęp 1.2 lit. e) - Równorzędna zdolność manewrowa

Równorzędną zdolność manewrową zapewnia układ napędowy składający się z:

a) napędu wielośrubowego oraz co najmniej dwóch niezależnych układów napędowych o podobnej mocy wyjściowej;

b) co najmniej jednego pędnika cykloidalnego;

c) co najmniej jednej ster-śruby; lub

d) co najmniej jednego napędu strugowodnego o obrocie 360°.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 21

Wymagania w odniesieniu do oświetlenia dolnego

(art. 15.06 ust. 7; art. 22b.10 lit. d) załącznika II)

1. Przepisy ogólne

1.1 Zgodnie z przywołanymi wyżej przepisami statki pasażerskie oraz statki o dużej prędkości powinny posiadać odpowiednie systemy umożliwiające wyraźną identyfikację dróg ewakuacji i wyjść ewakuacyjnych, kiedy skuteczność standardowego oświetlenia awaryjnego jest mniejsza z powodu obecności dymu. Tego rodzaju systemy powinny mieć formę oświetlenia dolnego (ang. low-location lighting - LLL). Niniejsza instrukcja administracyjna obejmuje zatwierdzanie, instalowanie i konserwację takich systemów.

1.2 Oprócz wymaganego na mocy art. 15.10 ust. 3 oświetlenia awaryjnego, drogi ewakuacji łącznie z klatkami schodowymi, wyjściami i wyjściami ewakuacyjnymi powinny być oznakowane dolnym oświetleniem (LLL) na całym ich przebiegu, zwłaszcza na zakrętach i skrzyżowaniach.

1.3 System oświetlenia dolnego powinien działać przez co najmniej 30 minut od momentu uruchomienia.

1.4 Elementy oświetlenia dolnego nie powinny być wykonane z materiałów radioaktywnych ani trujących.

1.5 Instrukcje dotyczące systemu oświetlenia dolnego powinny być uwzględnione na planie bezpieczeństwa zgodnie z art. 15.13 ust. 2 oraz znajdować się w każdej kabinie.

2. Definicje

2.1 System oświetlenia dolnego - zasilane energią elektryczną oświetlenie lub fotoluminescencyjne wskaźniki umieszczone wzdłuż dróg ewakuacji, zapewniające łatwą identyfikację wszystkich takich dróg.

2.2 System fotoluminescencyjny - system oświetlenia dolnego wykorzystujący materiał fotoluminescencyjny. Materiał fotoluminescencyjny zawiera substancję chemiczną (np. siarczan cynku) posiadającą właściwości magazynowania energii świetlnej. Emituje on światło, które staje się widoczne przy zmniejszonej skuteczności światła z otoczenia. Brak źródła światła zapewniającego ponowne zasilenie materiału energią powoduje, że materiał fotoluminescencyjny przez określony czas emituje zmagazynowaną energię z malejącą luminancją.

2.3 System zasilany energią elektryczną - system oświetlenia dolnego, który, aby mógł działać, wymaga zasilania energią elektryczna, np. systemy, w których wykorzystywane są żarówki, diody elektroluminescencyjne, taśmy lub lampy elektroluminescencyjne, lampy fluorescencyjne itp.

3. Przejścia i klatki schodowe

3.1 We wszystkich przejściach oświetlenie dolne powinno być ciągłe, z wyjątkiem przerw na korytarze i drzwi kabin, aby zapewnić widoczność wzdłuż drogi ewakuacji. Dopuszczalne są również systemy oświetlenia dolnego zgodne z normą międzynarodową, o wyraźnym zarysie pomimo braku ciągłości. Oświetlenie dolne powinno być instalowane co najmniej po jednej stronie korytarza, na ścianie, na wysokości nie większej niż 0,3 m nad podłogą, lub na podłodze, w odległości nie większej niż 0,15 m od ściany. W korytarzach o szerokości większej niż dwa metry oświetlenie dolne powinno być zainstalowane po obu stronach.

3.2 W ślepych korytarzach oświetlenie dolne powinno być wykonane w postaci strzałek rozmieszczonych w odstępach nie większych niż 1 m lub w postaci równoważnych wskaźników kierunkowych wskazujących kierunek drogi ewakuacji.

3.3 We wszystkich klatkach schodowych oświetlenie dolne powinno być instalowane co najmniej po jednej stronie klatki schodowej nad stopniami, na wysokości nieprzekraczającej 0,3 m, tak aby każdy stopień był wyraźnie widoczny dla osoby stojącej powyżej lub poniżej tego stopnia. Jeżeli szerokość klatki schodowej jest równa lub większa niż 2 metry, oświetlenie dolne powinno być zainstalowane po obu jej stronach. Góra i dół każdego biegu schodowego powinny być odpowiednio oznaczone, aby wskazać jego koniec.

4. Drzwi

4.1 Oświetlenie dolne powinno prowadzić do klamki drzwi wyjściowych. Aby uniknąć pomyłki, w podobny sposób nie powinny być oznaczone żadne inne drzwi.

4.2 W przypadku drzwi przesuwnych w przegrodach, zgodnie z art. 15.11 ust. 2, oraz w grodziach, zgodnie z art. 15.02 ust. 5, należy wskazać kierunek otwierania drzwi.

5. Znaki i oznaczenia

5.1 Wszystkie oznakowania dróg ewakuacji powinny być wykonane z materiału fotoluminescencyjnego lub powinny być oświetlone elektrycznie. Wielkość takich znaków i oznaczeń powinna być proporcjonalna do wielkości pozostałych elementów sytemu oświetlenia dolnego.

5.2 Przy wszystkich wyjściach powinny znajdować się odpowiednie znaki oświetlenia dolnego. Znaki te powinny być umieszczone w wyznaczonym obszarze po tej stronie drzwi wyjściowych, po której znajduje się klamka.

5.3 Kolor wszystkich znaków powinien kontrastować z tłem (ścianą lub podłogą), na którym znaki te są umieszczone.

5.4 W systemie oświetlenia dolnego należy stosować znormalizowane symbole (np. opisane w rezolucji IMO A.760(18)).

6. Systemy fotoluminescencyjne

6.1 Szerokość taśm fotoluminescencyjnych nie powinna być mniejsza niż 0,075 m. Dopuszcza się stosowanie taśm o mniejszej szerokości, pod warunkiem odpowiedniego zwiększenia ich luminancji.

6.2 Materiały fotoluminescencyjne powinny zapewnić luminancję równą co najmniej 15 mcd/m², mierzoną po 10 minutach od momentu odłączenia wszystkich zewnętrznych źródeł światła. Przez kolejne 20 minut system nadal powinien zapewnić luminancję większą niż 2 mcd/m².

6.3 W celu spełnienia powyższych wymagań dotyczących luminancji należy zapewnić co najmniej minimalny poziom oświetlenia zewnętrznego zapewniającego naładowanie materiału fotoluminescencyjnego.

7. Systemy zasilane energią elektryczną

7.1 Systemy zasilane energią elektryczną powinny być połączone z awaryjną tablicą rozdzielczą, wymaganą zgodnie z art. 15.10 ust. 4, tak aby zapewnić ich zasilanie z podstawowego źródła energii w normalnych warunkach eksploatacyjnych i z awaryjnego źródła energii elektrycznej, jeżeli to ostatnie zostało włączone. Dla potrzeb obliczenia wydajności awaryjnego źródła energii, systemy zasilane energią elektryczną uwzględnia się w wykazie urządzeń wymagających zasilania w warunkach awaryjnych.

7.2 Uruchamianie systemów zasilanych energią elektryczną powinno być automatyczne lub powinna być zapewniona możliwość ich uruchamiania poprzez wykonanie jednej czynności w sterówce.

7.3 W przypadku zainstalowania systemów zasilanych energią elektryczną należy zastosować następujące normy dotyczące luminancji:

1) aktywne części systemów zasilanych energią elektryczną powinny wykazywać minimalną luminancję 10 cd/m²;

2) punktowe źródła światła w postaci miniaturowych żarówek powinny zapewniać średnią światłość sferyczną równą co najmniej 150 mcd przy odstępach między żarówkami nie większych niż 0,1 m;

3) punktowe źródła światła wykonane z diod elektroluminescencyjnych powinny posiadać światłość szczytową wynoszącą co najmniej 35 mcd. Kąt stożka połowicznej światłości kierunkowej powinien być zgodny z prawdopodobnym kierunkiem ruchu i widzenia; odstępy między diodami nie powinny być większe niż 0,3 m;

4) systemy elektroluminescencyjne powinny działać przez 30 minut od chwili odłączenia podstawowego źródła zasilania, z którym powinny być połączone zgodnie z pkt 7.1.

7.4 Wszystkie systemy zasilane energią elektryczną powinny być wykonane w taki sposób, aby uszkodzenie pojedynczej żarówki, taśmy oświetleniowej lub baterii nie powodowało zaniku oznakowania.

7.5 Systemy zasilane energią elektryczną powinny spełniać wymagania art. 9.20 w zakresie testów odporności na drgania i na temperaturę. W drodze odstępstwa od przepisów art. 9.20 ust. 2 lit. c) test odpornościowy na temperaturę może być przeprowadzany w referencyjnej temperaturze otoczenia 40 °C.

7.6 Systemy zasilane energią elektryczną powinny spełniać wymagania wymienności elektromagnetycznej zawarte w art. 9.21.

7.7 Zgodnie z IEC 60529:1992 systemy zasilane energią elektryczną powinny posiadać stopień ochrony co najmniej IP 55.

8. Odbiór

8.1. Luminancja systemów oświetlenia dolnego jest kontrolowana przez eksperta

a) przed uruchomieniem po raz pierwszy;

b) przed ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek poważnej zmianie lub naprawie;

c) regularnie co najmniej raz na pięć lat.

Kontrole, o których mowa w podsekcji c) powyżej, może przeprowadzać także kompetentna osoba przeszkolona w zakresie systemów instrukcji bezpieczeństwa.

8.2. Wydaje się zaświadczenie o inspekcji podpisane przez eksperta lub kompetentną osobę i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

8.3. Jeżeli po pojedynczym pomiarze luminancja nie spełnia wymogów określonych w niniejszej instrukcji administracyjnej, pomiary należy przeprowadzić w co najmniej dziesięciu równoodległych punktach. Jeżeli ponad 30 % pomiarów nie spełnia wymogów określonych w niniejszej instrukcji administracyjnej, należy wymienić systemy instrukcji bezpieczeństwa. Jeżeli 20-30 % pomiarów nie spełnia wymogów określonych w niniejszej instrukcji administracyjnej, należy ponownie skontrolować systemy instrukcji bezpieczeństwa w terminie jednego roku.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 22

Szczególne potrzeby w zakresie bezpieczeństwa osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się

(art. 1.01 ust. 104, art. 15.01 ust. 4, art. 15.06 ust. 3-5, 9, 10, 13 i 17, art. 15.08 ust. 3, art. 15.10 ust. 3, art. 15.13 ust. 1-4 załącznika II)

1. Wprowadzenie

Potrzeby w zakresie bezpieczeństwa osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się są większe niż innych pasażerów. Zostały one uwzględnione w wymaganiach określonych w rozdziale 15, które wyjaśniono poniżej.

Celem tych wymagań jest zapewnienie osobom z ograniczoną możliwością przemieszczania się bezpiecznego pobytu i poruszania się na statkach. Ponadto w sytuacji zagrożenia osoby takie powinny mieć zapewniony taki sam poziom bezpieczeństwa, jak pozostali pasażerowie.

Nie ma potrzeby, aby wszystkie strefy dla pasażerów spełniały szczególne wymagania w zakresie bezpieczeństwa osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się. Wymagania te mają zatem zastosowanie tylko do niektórych stref. Osoby takie muszą jednak mieć możliwość uzyskania informacji na temat stref, które zostały specjalnie dostosowane do ich potrzeb ze względu na bezpieczeństwo, aby mogły odpowiednio zorganizować swój pobyt na statku. Armator statku ponosi odpowiedzialność za udostępnienie odpowiednich stref, przedstawienie ich do wiadomości oraz poinformowanie o nich osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się.

Przepisy dotyczące osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się nawiązują do:

- dyrektywy 2003/24/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 kwietnia 2003 r. zmieniającej dyrektywę Rady 98/18/WE w sprawie reguł i norm bezpieczeństwa statków pasażerskich, oraz

- przewodnika dotyczącego dostosowania statków pasażerskich pływających po wodach śródlądowych do potrzeb osób niepełnosprawnych zgodnie z rezolucją nr 25 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Stosowana w załączniku II definicja "osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się" pokrywa się w dużym stopniu z definicją zawartą w dyrektywie, natomiast większość wymagań technicznych opiera się na treści przewodnika. W razie wątpliwości oba te dokumenty mogą stanowić punkt odniesienia podczas procesu decyzyjnego. Zasadniczo zakres wymagań dyrektywy i przewodnika wykracza poza wymagania przedstawione w załączniku II.

Wymagania załącznika II nie obejmują koi oraz podobnych instalacji, które podlegają przepisom krajowym.

2. Artykuł 1.01 ust. 104 - "Osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się"

Wyrażenie "Osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się" oznacza osoby, które z powodu niepełnosprawności fizycznej nie mogą poruszać się lub rozpoznawać otoczenia w taki sam sposób, jak inni pasażerowie. Definicja ta obejmuje osoby z niepełnosprawnością wzrokową lub słuchową oraz osoby z dziećmi w wózkach lub noszonymi na rękach. Dla celów niniejszych przepisów do osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się nie zaliczają się osoby z niepełnosprawnością umysłową.

3. Artykuł 15.01 ust. 4 - Przepisy ogólne: Strefy przeznaczone dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się

Strefą przeznaczoną dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się może być, w najprostszym przypadku, obszar w obrębie wejścia, ale mogą być to również miejsca, z których w sytuacji zagrożenia odbywać się będzie ewakuacja. Strefy te obejmują:

- miejsce przechowywania lub wydawania środków ratunkowych w sytuacji zagrożenia,

- miejsca siedzące,

- odpowiednio przystosowaną toaletę (nr 10 niniejszych wytycznych), oraz

- korytarze łączące.

Liczba miejsc siedzących odpowiada co najmniej przybliżonej liczbie osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się, które - w dłuższym okresie - najczęściej przebywają w tym samym czasie na pokładzie. Liczbę tę powinien określić armator, kierując się doświadczeniem, ponieważ właściwy organ nie posiada odpowiedniej wiedzy w tym zakresie.

W przypadku statków kabinowych należy również zwrócić uwagę na korytarze prowadzące do kabin, z których korzystają osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się. Liczbę takich kabin powinien określić armator, w taki sam sposób, jak liczbę miejsc siedzących. Nie wprowadza się żadnych wymagań dotyczących specjalnego wyposażenia kabin, z wyjątkiem szerokości drzwi. Dokonanie ewentualnych dalszych niezbędnych dostosowań pozostaje w gestii armatora.

Brzmienie zdania 2 jest takie samo, jak w art. 24.04 ust. 4, z uwzględnieniem szczególnych wymagań w zakresie bezpieczeństwa osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się. Należy stosować je zatem w podobny sposób. Jeżeli zalecenia wymagają zastosowania alternatywnych środków, mogą one mieć przede wszystkim charakter organizacyjny.

4. Artykuł 15.06 ust. 3 lit. g) - Wyjścia z pomieszczeń

W odniesieniu do wymagań dotyczących szerokości korytarzy łączących, wyjść oraz otworów w nadburciach i barierkach przeznaczonych dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się lub wykorzystywanych zwykle do wejścia na statek i zejścia ze statku takich osób, należy wziąć pod uwagę wózki dziecięce, a także fakt, iż niektóre osoby mogą korzystać z różnego rodzaju pomocy w chodzeniu lub poruszać się na wózkach. W przypadku wyjść lub otworów wykorzystywanych w celu wejścia na statek lub zejścia ze statku należy również uwzględnić dodatkowe miejsce dla personelu pomocniczego.

5. Artykuł 15.06 ust. 4 lit. d) - Drzwi

Wymagania dotyczące rozplanowania strefy wokół drzwi przeznaczonych dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się powinny zapewnić możliwość bezpiecznego otwierania takich drzwi osobom korzystającym na przykład z pomocy w chodzeniu.

6. Artykuł 15.06 ust. 5 lit. c) - Korytarze łączące Zob. pkt 4 niniejszej instrukcji administracyjnej.

7. Artykuł 15.06 ust. 9 - Schody i windy

Wymagania dotyczące rozplanowania schodów powinny uwzględniać, oprócz ewentualnego ograniczenia możliwości przemieszczania się, również wady wzroku.

8. Artykuł 15.06 ust. 10 lit. a) i b) - Nadburcia i barierki

Wymagania dotyczące nadburci i barierek na pokładach przeznaczonych dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się powinny przewidywać zwiększoną wysokość tych elementów, ponieważ w przypadku takich osób istnieje większe prawdopodobieństwo utraty równowagi lub braku możliwości samodzielnego trzymania się.

Zob. również pkt 4 niniejszej instrukcji administracyjnej.

9. Artykuł 15.06 ust. 13 - Obszary komunikacyjne

Z wielu przyczyn osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się muszą podpierać się lub częściej korzystać z podpory, dlatego ściany w obszarach komunikacyjnych przeznaczonych dla takich osób powinny być wyposażone w poręcze umieszczone na odpowiedniej wysokości.

Zob. również pkt 4 niniejszej instrukcji administracyjnej.

10. Artykuł 15.06 ust. 17 - Toalety

Osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się powinny mieć również możliwość bezpiecznego przebywania i poruszania się w toaletach, w związku z czym co najmniej jedna toaleta powinna być odpowiednio przystosowana do ich potrzeb.

11. Artykuł 15.08 ust. 3 lit. a) i b) - System alarmowy

Osoby z ograniczoną możliwością przemieszczania się częściej mogą znaleźć się w sytuacji, w której będą uzależnione od pomocy innych osób. W pomieszczeniach, w których osoby te z reguły nie są widoczne dla członków załogi, personelu pokładowego lub pasażerów, należy zapewnić możliwość uruchomienia alarmu. Dotyczy to również toalet przeznaczonych dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się.

Do osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się zaliczają się osoby z niepełnosprawnością wzrokową lub słuchową. Dlatego co najmniej strefy przeznaczone dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się powinny być wyposażone w odpowiednie alarmy wizualne i akustyczne.

12. Artykuł 15.10 ust. 3 lit. d) - Wystarczające oświetlenie

Do osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się zaliczają się również osoby z niepełnosprawnością wzrokową. Dlatego w strefach przeznaczonych dla tych osób niezbędne jest odpowiednie oświetlenie, które powinno spełniać wyższe wymagania niż oświetlenie pozostałych stref dla pasażerów.

13. Artykuł 15.13 ust. 1 - Instrukcja bezpieczeństwa

Szczególne środki bezpieczeństwa dotyczące osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się, które należy uwzględnić w instrukcji bezpieczeństwa, powinny obejmować zarówno ewentualność ograniczonej możliwości przemieszczania się, jak i niepełnosprawność słuchową i wzrokową. W przypadku takich osób należy uwzględnić, oprócz środków na wypadek sytuacji zagrożenia, środki odnoszące się do normalnych warunków.

14. Artykuł 15.13 ust. 2 - Plan bezpieczeństwa

Należy określić strefy objęte zakresem pkt 3 niniejszej instrukcji administracyjnej.

15. Artykuł 15.13 ust. 3 lit. b) - Sposób przedstawiania instrukcji i planu bezpieczeństwa

Przynajmniej egzemplarze instrukcji i planu bezpieczeństwa umieszczane w strefach przeznaczonych dla osób z ograniczoną możliwością przemieszczania się powinny być czytelne, o ile możliwe, dla osoby niedowidzącej. Można to osiągnąć na przykład poprzez odpowiednie zastosowanie kontrastu oraz wielkość czcionki.

Ponadto plany powinny być umieszczone na wysokości umożliwiającej ich odczytanie również przez osoby poruszające się na wózkach.

16. Artykuł 15.13 ust. 4 - Instrukcje postępowania dla pasażerów Stosuje się odpowiednio pkt 15 niniejszej instrukcji administracyjnej.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 23

Zastosowanie silnika objęte odpowiednią homologacją typu

(artykuł 8a.03 ust. 1 załącznika II)

1. Wprowadzenie

Uznaje się na podstawie art. 8a.03 ust. 1 homologacje typu zgodne z dyrektywą 97/68/WE oraz homologacje typu, które zgodnie z dyrektywą 97/68/WE uznawane są za równoważne, pod warunkiem że zastosowanie silnika objęte jest odpowiednią homologacją typu.

Silniki na pokładzie statków żeglugi śródlądowej mogą mieć więcej niż jedno zastosowanie.

Sekcja 2 niniejszej instrukcji administracyjnej wyjaśnia, kiedy zastosowanie silnika może zostać uznane za objęte odpowiednią homologacją typu. W sekcji 3 podano wyjaśnienie dotyczące kwestii, jak traktować silniki, które w trakcie eksploatacji na pokładzie muszą być użyte do więcej niż jednego zastosowania.

2. Odpowiednia homologacja typu

Zastosowania silnika uznaje się za objęte odpowiednią homologacją typu, jeśli silnik uzyskał homologację typu na podstawie poniższej tabeli. Kategorie silnika, poziomy wartości granicznych oraz cykle kontroli podano zgodnie z oznaczeniami numerycznymi homologacji typu.

Zastosowanie silnika			Podstawa prawna	Kategoria silnika	Poziom wartości granicznych	Kontrola
						wymóg	cykl ISO 8178
Silniki napędowe wraz z charakterystyką śruby		I	Dyrektywa 97/68/WE	V	IIIA	C(1)	E3
			RVIR	-	I, II(2)	-	E3
Silniki głównego napędu o stałej prędkości obrotowej (obejmujące instalacje z napędem diesel-elektrycznym oraz ze śrubami napędowymi o zmiennym skoku)		II	Dyrektywa 97/68/WE	V	IIIA	C(1)	E2
			RVIR	-	I, II(2)	-	E2
Silniki pomocnicze o	prędkości stałej	III	Dyrektywa 97/68/WE	D, E, F,G	II	B	D2
				H, I, J, K	IIIA
				V(3)
			RVIR	-	I, II(2)	-	D2
	prędkości zmiennej i zmiennym obciążeniu	IV	Dyrektywa 97/68/WE	D,E,F,G	II	A	C 1
				H, I, J, K	IIIA
				V(3)
				L, M, N, P	IIIB
				Q, R	IV
			RVIR	-	I, II(2)	-	C1
(1) Zastosowanie "napęd jednostki wraz z charakterystyką śruby" lub "napęd jednostki o prędkości stałej" powinno być podane w dokumencie homologacji typu. (2) Poziom II wartości granicznych określony w RVIR stosuje się, począwszy od dnia 1 lipca 2007 r. (3) Dotyczy tylko silników o mocy znamionowej powyżej 560 kW.

3. Specjalne zastosowania silników

3.1. Silniki, które w trakcie eksploatacji na pokładzie muszą być użyte do więcej niż jednego zastosowania, traktuje się w następujący sposób:

a) silniki pomocnicze napędzające układy lub urządzenia napędowe, które, zgodnie z tabelą w sekcji 2, mają być użyte do zastosowań III lub IV, muszą uzyskać homologację typu dla każdego odpowiedniego zastosowania wymienionego w tabeli;

b) silniki napędu głównego napędzające dodatkowe układy lub urządzenia napędowe muszą uzyskać tylko homologację typu niezbędną dla odpowiedniego typu głównego napędu zgodnie z tabelą w sekcji 2, o ile głównym zastosowaniem silnika jest napęd jednostki. Jeśli czas potrzebny tylko dla zastosowania pomocniczego przekracza 30 %, silnik musi uzyskać, oprócz homologacji typu dla głównego zastosowania napędowego, dodatkową homologację typu dla zastosowania pomocniczego.

3.2. Silniki napędzające ster strumieniowy dziobowy, bezpośrednio lub za pomocą generatora przy:

a) zmiennej prędkości silnika i zmiennym obciążeniu, mogą być użyte do zastosowań I lub IV zgodnie z tabelą w sekcji 2;

b) stałej prędkości silnika, mogą być użyte do zastosowań II lub III zgodnie z tabelą w sekcji 2.

3.3. Instaluje się silniki o mocy dopuszczonej na podstawie homologacji typu i podanej na silniku w formie identyfikacji typu. Jeśli silniki takie mają napędzać układy lub urządzenia napędowe o mniejszym poborze energii, moc można zmniejszyć jedynie działaniami zewnętrznymi w stosunku do silnika w celu uzyskania poziomu mocy niezbędnego dla danego zastosowania.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 24

Odpowiedni system ostrzegania przed gazami

(art. 15.15 ust. 9 załącznika II)

1. Zgodnie z art. 24.02 ust. 2 i 24.06 ust. 5 (w obu przypadkach są to przepisy przejściowe do art. 15.01 ust. 2 lit. e)) instalacje gazu płynnego (LPG) do użytku domowego znajdujące się na pokładach istniejących statków pasażerskich mogą być eksploatowane tylko do czasu pierwszego odnowienia świadectwa wspólnotowego po dniu 1 stycznia 2045 r., pod warunkiem obecności przeciwgazowych urządzeń ostrzegawczych zgodnie z art. 15.15 ust. 9. Zgodnie z art. 15.15 ust. 9, w przyszłości instalacje LPG do użytku domowego będą mogły być instalowane na statkach pasażerskich, które wprowadzane są do eksploatacji po raz pierwszy i których długość nie przekracza 45 m, pod warunkiem jednoczesnego zainstalowania wspomnianych urządzeń ostrzegawczych.

2. Zgodnie z art. 24.02 ust. 2 i 24.06 ust. 5 (w obu przypadkach są to przepisy przejściowe do art. 15.15 ust. 9) przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze muszą zostać zainstalowane przy pierwszym odnowieniu świadectwa zgodnie z art. 14.15.

3. Na przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze składają się czujniki, urządzenia oraz rury; urządzenia te uznaje się za wystarczające, jeżeli spełniają co najmniej poniższe wymagania.

3.1. Wymagania, które powinien spełniać system (czujniki, urządzenia, rury).

3.1.1. Ostrzeżenie przeciwgazowe powinno następować najpóźniej po osiągnięciu lub przekroczeniu jednej z następujących wartości:

a) 10 % dolnej granicy wybuchowości (ang. lower explosion limit - LEL) mieszaniny propan/powietrze; oraz

b) 30 ppm CO (tlenek węgla).

3.1.2. Czas potrzebny na uruchomienie alarmu w całym systemie nie może przekraczać 20 s.

3.1.3. Wartości graniczne wymienione w pkt 3.1.1 i 3.1.2 nie mogą być nastawialne.

3.1.4. Uwalnianie gazu testowego powinno być zaprojektowane w sposób zapewniający wykrywanie wszelkich przerw lub przeszkód. Należy unikać wszelkich zafałszowań spowodowanych wprowadzeniem powietrza lub utratą gazu testowego w konsekwencji ulotnienia się lub zapewnić ich wykrycie i zgłoszenie.

3.1.5. Urządzenia powinny być przeznaczone do eksploatacji w przedziale temperatur od -10 °C do 40 °C oraz wilgotności 20-100 %.

3.1.6. Przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze muszą posiadać funkcję autokontroli. Należy uniemożliwić ich wyłączenie przez osoby nieupoważnione.

3.1.7. Przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze zasilane z pokładowej sieci elektrycznej powinny być zabezpieczone przed przerwami w dopływie energii elektrycznej. Urządzenia zasilane z akumulatora powinny być wyposażone w sygnalizację spadku napięcia akumulatora.

3.2. Wymagania, które powinny spełniać urządzenia:

3.2.1. Urządzenia składają się z zespołu przetwarzającego i wyświetlacza.

3.2.2. Osiągnięcie lub przekroczenie wartości granicznych podanych w pkt 3.1.1 lit. a) i b) powinno być sygnalizowane alarmem wizualnym i akustycznym, widocznym zarówno w monitorowanym pomieszczeniu, jak i w sterówce lub w innym miejscu, w którym przez cały czas przebywają członkowie załogi. Alarm powinien być wyraźnie widoczny i słyszalny nawet podczas pracy przy najwyższym poziomie hałasu. Alarm powinien wyraźnie różnić się od wszelkich innych sygnałów dźwiękowych i świetlnych w zabezpieczonym pomieszczeniu. Alarm akustyczny powinien być również wyraźnie słyszalny przy zamkniętych drzwiach łączących przy wejściach i w sąsiadujących pomieszczeniach. Alarm akustyczny może być wyciszony po uruchomieniu, natomiast alarm wizualny może być wyłączony tylko wówczas, gdy wartości graniczne spadną poniżej poziomów określonych w pkt 3.1.1.

3.2.3. Powinna istnieć możliwość osobnego wykrywania przypadków osiągnięcia lub przekroczenia wartości granicznych, o których mowa w pkt 3.1.1 lit a) i b) oraz wyraźnego przyporządkowania zgłoszeń sygnalizujących takie przypadki.

3.2.4. Jeżeli dane urządzenie posiada specjalny status (uruchamianie, awaria, kalibracja, parametryzacja, konserwacja itp.), powinien on być wskazany. Awaria całego systemu lub jednego z jego elementów powinna być sygnalizowana alarmem analogicznie do pkt 3.2.2. Alarm akustyczny może być wyciszony po uruchomieniu, alarm wizualny może być wyłączony dopiero po usunięciu awarii.

3.2.5. W przypadku możliwości generowania różnych zgłoszeń (wartości graniczne, specjalny status) powinna istnieć również możliwość ich oddzielnego rozpoznania oraz wyraźnego przyporządkowania. W razie konieczności powinien zostać wyświetlony zbiorczy sygnał wskazujący na brak możliwości wygenerowania wszystkich zgłoszeń. W tym przypadku zgłoszenia generowane są według hierarchii ważności, zaczynając od zgłoszenia o największym znaczeniu dla bezpieczeństwa. Powinna istnieć możliwość wyświetlenia zgłoszeń, które nie mogą zostać wygenerowane, przez naciśnięcie odpowiedniego przycisku. Hierarchia ważności powinna wyraźnie wynikać z dokumentacji urządzenia.

3.2.6. Urządzenia powinny być zaprojektowane w sposób uniemożliwiający ingerencję osób nieupoważnionych.

3.2.7. We wszystkich przypadkach, gdy używane są urządzenia wykrywające i alarmowe, powinna istnieć możliwość obsługi zespołu kontroli alarmu oraz urządzenia sygnalizacyjnego spoza pomieszczeń, w których przechowywany jest gaz i gdzie znajdują się odbiorniki gazu.

3.3. Wymagania, które powinny spełniać czujniki/przyrządy do pobierania próbek:

3.3.1. W każdym pomieszczeniu, w którym znajdują się odbiorniki gazu, w pobliżu tych odbiorników powinny znajdować się przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze. Czujniki/przyrządy do pobierania próbek powinny być instalowane w sposób umożliwiający wykrywanie nagromadzenia się gazu zanim osiągnięte zostaną wartości graniczne podane w pkt 3.1.1. Rozplanowanie i instalacja czujników powinny być udokumentowane. Wybór miejsc zainstalowania czujników powinien zostać uzasadniony przez producenta lub specjalistyczne przedsiębiorstwo instalujące urządzenia. Rury przyrządów do pobierania próbek powinny być możliwie jak najkrótsze.

3.3.2. Czujniki powinny być łatwo dostępne, aby umożliwiać ich regularną kalibrację, konserwację, a także kontrole bezpieczeństwa.

3.4. Wymagania, które powinna spełniać instalacja.

3.4.1. Wszystkie przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze powinny być instalowane przez specjalistyczne przedsiębiorstwo.

3.4.2. W odniesieniu do instalacji należy uwzględnić następujące aspekty:

a) lokalne systemy wentylacyjne;

b) uwarunkowania konstrukcyjne (konstrukcja ścian, ścianek działowych itp.) ułatwiające lub utrudniające gromadzenie się gazów;

c) zapobieganie negatywnym skutkom wywoływanym przez uszkodzenia mechaniczne, uszkodzenia spowodowane przez wodę lub ciepło.

3.4.3. Wszystkie rury przyrządów do pobierania próbek powinny być usytuowane w sposób uniemożliwiający tworzenie się skroplin.

3.4.4. Instalacja powinna być wykonana w sposób uniemożliwiający manipulowanie w niej przez osoby nieupoważnione.

4. Kalibracja i inspekcja detektorów wycieku gazu, wymiana części o ograniczonym okresie użytkowania

4.1. Detektory wycieku gazu są kalibrowane i poddawane inspekcji przez eksperta lub kompetentną osobę zgodnie z zaleceniami wytwórcy:

a) przed ich uruchomieniem po raz pierwszy;

b) przed ich ponownym uruchomieniem po jakiejkolwiek poważnej zmianie lub naprawie;

c) w regularnych odstępach czasu.

Wydaje się zaświadczenie o kalibracji i inspekcji podpisane przez eksperta lub kompetentną osobę i opatrzone datą przeprowadzenia inspekcji.

4.2. Części przeciwgazowych urządzeń ostrzegawczych, które mają ograniczony okres użytkowania, muszą zostać w należyty sposób wymienione przed wygaśnięciem ich określonego okresu eksploatacji.

5. Znakowanie

5.1. Na wszystkich urządzeniach powinny być trwale umieszczone co najmniej następujące informacje, przedstawione w czytelny sposób:

a) nazwa i adres producenta;

b) znak legalizacyjny;

c) seria i typ;

d) ewentualnie numer seryjny;

e) w razie potrzeby wszelkie informacje konieczne do zapewnienia bezpiecznego użytkowania; oraz

f) określenie gazu kalibracyjnego dla każdego czujnika.

5.2. W przypadku elementów przeciwgazowych urządzeń ostrzegawczych o krótkim okresie użyteczności należy wyraźnie zaznaczyć tę ich właściwość.

6. Informacje dotyczące przeciwgazowych urządzeń ostrzegawczych podawane przez producenta:

a) pełne instrukcje, rysunki i schematy dotyczące bezpiecznego i odpowiedniego działania oraz instalacji, uruchomienia i konserwacji przeciwgazowych urządzeń ostrzegawczych;

b) instrukcja obsługi zawierająca co najmniej:

aa) opis działań, które należy podjąć w razie alarmu lub błędnego wskazania;

bb) opis środków bezpieczeństwa, gdy urządzenia nie funkcjonują (np. kalibracja, kontrola, rozłączenie);

cc) wskazanie osób odpowiedzialnych za instalację i konserwację;

c) instrukcje kalibracji urządzeń przed ich uruchomieniem oraz okresowej kalibracji z podaniem wymaganej częstotliwości;

d) napięcie zasilania;

e) rodzaj i znaczenie alarmów oraz wyświetlanych komunikatów (np. specjalnego statusu);

f) informacje dotyczące wykrywania problemów eksploatacyjnych oraz usuwania awarii;

g) rodzaj i zakres wymiany części o krótkim okresie przydatności do użycia; oraz h) rodzaj, zakres i częstotliwość kontroli.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 25

Kable elektryczne

(art. 9.15 i art. 15.10 ust. 6 załącznika II)

Przepisy ogólne (wszystkie statki) - art. 9.15

1. Stosując przepisy art. 9.15 ust. 5, należy uwzględnić ograniczoną wentylację kabli ekranowanych lub kabli znajdujących się w całkowicie zamkniętych kanałach.

2. Zgodnie z art. 9.15 ust. 9 należy ograniczyć do minimum liczbę złączy kablowych. Mogą być one wykorzystywane dla potrzeb napraw lub wymiany, a także, w wyjątkowych sytuacjach, w celu uproszczenia instalacji. Za dopuszczalne uważane będą złącza kablowe wykonane zgodnie z pkt 3.28 i załącznikiem D do normy IEC 60092-352:2005 lub z równorzędnymi przepisami uznanymi przez jedno z państw członkowskich.

Statki pasażerskie - art. 15.10 ust. 6

1. W przypadku statków pasażerskich kable oraz sposób ich prowadzenia uznaje się za zadowalające pod warunkiem spełnienia warunków określonych w pkt 2 i 3.

2. W przypadku kabli, które w sytuacji awaryjnej zasilają urządzenia wymienione w art. 15.10 ust. 4, zgodność z art. 15.10 ust. 6, akapit drugi zapewnia spełnienie następujących wymagań:

a) kable układane są w taki sposób, aby uniknąć ich niezdatności do użycia w wyniku wzrostu temperatury grodzi i pokładów na skutek pożaru w sąsiednim pomieszczeniu;

b) w przypadku gdy kable zasilają urządzenia znajdujące się w miejscach wysokiego ryzyka pożarowego, kabel prowadzony w takich miejscach powinien biec poza obrębem obszarów położonych nad górną częścią urządzeń wyposażonych w silniki wysokoprężne lub opalanych paliwem olejowym lub w ich pobliżu, lub w małej odległości od gorących powierzchni, np. układów wydechowych silników wysokoprężnych. W razie braku alternatywnej drogi kable muszą być zabezpieczone przed uszkodzeniem spowodowanym ciepłem lub ogniem; tego rodzaju zabezpieczenie przed ogniem może mieć formę grubej blachy stalowej lub kanału;

c) kable i połączone z nimi urządzenia zasilane z awaryjnego źródła energii znajdują się w miarę możliwości w obszarze bezpiecznym;

d) systemy kabli są rozplanowane w taki sposób, aby pożar w dowolnym obszarze odgrodzonym przegrodami typu A, zgodnie z art. 15.11 ust. 2, nie zakłócił realizacji czynności niezbędnych dla zapewnienia bezpieczeństwa w innych tego rodzaju obszarach. Wymaganie to będzie spełnione, jeżeli kable główne i awaryjne nie będą przebiegać przez ten sam obszar. Jeżeli przebiegają one przez ten sam obszar, wymaganie to będzie spełnione; jeżeli

aa) są one możliwie jak najbardziej oddalone od siebie; lub

bb) kabel awaryjny jest ognioodporny.

3. Należy uwzględnić rozmieszczenie wiązek kabli, aby nie zostały naruszone właściwości ognioodporne kabli. Wymaganie to jest spełnione, jeżeli kable zachowują zgodność z normą IEC 60332-3:2000. W razie braku zgodności z wymienioną normą lub równorzędnymi przepisami uznanymi przez jedno z państw członkowskich, należy rozważyć wprowadzenie przegród ogniowych na długich odcinkach wiązek kabli (powyżej 6 m w pionie i 14 m w poziomie), chyba że kable są całkowicie zamknięte w kanałach. Stosowanie nieodpowiednich farb, kanałów i osłon może mieć istotny wpływ na właściwości kabli dotyczące rozprzestrzeniania ognia i należy go unikać. Dopuszcza się stosowanie specjalnych rodzajów kabli, takich jak kable częstotliwości radiowej, bez konieczności przestrzegania powyższych wymagań.

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 26 Eksperci i kompetentne osoby

(art. 1.01 ust. 106 i 107 załącznika II)

Eksperci

Eksperci mają obowiązek przeprowadzania odbiorów wymagających wiedzy specjalistycznej ze względu na złożoność systemów lub ze względu na wymagany poziom bezpieczeństwa. Do przeprowadzania takich odbiorów dopuszczone są m.in. następujące osoby lub instytucje:

- instytucje klasyfikacyjne dysponujące wymaganą wewnętrzną wiedzą fachową lub odpowiedzialne, na podstawie swojego zezwolenia, za sprowadzanie osób lub instytucji z zewnątrz, a także posiadające wymagane systemy kontroli jakości w odniesieniu do wyboru wspomnianych osób lub instytucji,

- członkowie komisji inspekcyjnych lub pracownicy stosownych organów,

- oficjalnie uznane osoby lub instytucje dysponujące uznaną wiedzą fachową w zakresie inspekcji w odpowiedniej dziedzinie, przy czym komisje inspekcyjne dla statków mogą równie wydawać wspomniane dopuszczenie w charakterze agencji publicznych, w najlepszym wypadku w oparciu o system zapewniania jakości. Osobę lub instytucję uważa się także za uznaną, jeżeli ta ostatnia przeszła pomyślnie oficjalną procedurę selekcji, w ramach której dokonuje się określonej oceny dysponowania wymaganą wiedzą specjalistyczną i doświadczeniem.

Kompetentne osoby

Kompetentne osoby mają na przykład obowiązek dokonywania regularnych kontroli wizualnych oraz kontroli działania sprzętu bezpieczeństwa. Jako kompetentne osoby można zaklasyfikować:

- osoby, które, w oparciu o swoje przeszkolenie i doświadczenie zawodowe, dysponują wystarczającą wiedzą fachową umożliwiającą im dokonanie oceny określonych sytuacji i okoliczności, np. kapitanowie statku, specjaliści ds. bezpieczeństwa w przedsiębiorstwach żeglugowych, członkowie załogi posiadający odpowiednie doświadczenie,

- przedsiębiorstwa, które zdobyły wystarczającą wiedzę specjalistyczną w oparciu o wykonywane regularnie prace, np. stocznie lub firmy instalujące,

- wytwórcy systemów specjalnego przeznaczenia (np. systemów gaśniczych, urządzeń zdalnej obsługi).

Terminologia

Niemiecki	Angielski	Francuski	Niderlandzki	Polski
Sachverständiger	expert	expert	erkend deskundige	ekspert
Sachkundiger	competent person	spécialiste	deskundige	kompetentna osoba
Fachfirma	competent firm	société spécialisée	deskundig bedrijf	upoważniona firma

Odbiory

W poniższej tabeli zestawiono wykaz odbiorów, w tym ich częstotliwość oraz rodzaj inspektora wymaganego do ich przeprowadzenia. Niniejsza tabela służy wyłącznie celom informacyjnym.

Przepis	Zagadnienie	Maksymalna przerwa między odbiorami	Inspektor
Art. 6.03 ust. 5	Cylindry hydrauliczne, pompy i silniki	8 lat	Upoważniona firma
Art. 6.09 ust. 3	Napędzane silnikiem urządzenia obsługi	3 lata	Kompetentna osoba
Art. 8.01 ust. 2	Zbiorniki ciśnieniowe	5 lat	Ekspert
Art. 10.03 ust. 5	Gaśnice przenośne	2 lata	Kompetentna osoba
Art. 10.03a ust. 6 lit. d)	Wbudowane systemy gaśnicze	2 lata	Kompetentna osoba lub upoważniona firma
Art. 10.03b ust. 9 lit. b) dd)	Wbudowane systemy gaśnicze	2 lata	Kompetentna osoba lub upoważniona firma
Art. 10.04 ust. 3	Nadmuchiwane szalupy	Zgodnie z instrukcją wytwórcy
Art. 10.05 ust. 3	Kamizelki ratunkowe	Zgodnie z instrukcją wytwórcy
Art. 11.12 ust. 6	Dźwigi	10 lat	Ekspert
Art. 11.12 ust. 7	Dźwigi	1 rok	Kompetentna osoba
Art. 14.13	Instalacje gazu płynnego	3 lata	Ekspert
Art. 15.09 ust. 9	Sprzęt ratowniczy	Zgodnie z instrukcją wytwórcy
Art. 15.10 ust. 9	Opór izolacji, uziemienie	Przed wygaśnięciem ważności świadectwa wspólnotowego
Instrukcja administracyjna nr 17	Instalacje alarmowe przeciwpożarowe	2 lata	Ekspert lub kompetentna osoba
Instrukcja administracyjna nr 21	Systemy instrukcji bezpieczeństwa	5 lat	Ekspert lub kompetentna osoba
Instrukcja administracyjna nr 24	Przeciwgazowe urządzenia ostrzegawcze	Zgodnie z instrukcją wytwórcy	Ekspert lub kompetentna osoba

INSTRUKCJA ADMINISTRACYJNA NR 27

Rekreacyjne jednostki pływające

(art. 21.02 ust. 2 w związku z art. 7.02, art. 8.05 ust. 5, art. 8.08 ust. 2 i art. 8.10 załącznika II)

1. Przepisy ogólne

Rekreacyjne jednostki pływające o długości do 24 metrów, które są wprowadzone do obrotu, muszą spełniać wymogi dyrektywy 94/25/WE^(**) zmienionej dyrektywą 2003/44/WE^(***). Zgodnie z art. 3 w związku z art. 2 niniejszej dyrektywy rekreacyjne jednostki pływające o długości co najmniej 20 metrów muszą posiadać wspólnotowe świadectwo żeglugi śródlądowej potwierdzające zgodność jednostki z wymaganiami technicznymi określonymi w załączniku II. Ponieważ należy unikać dwukrotnych inspekcji lub certyfikacji w odniesieniu do niektórych urządzeń, układów i instalacji nowo zbudowanych rekreacyjnych jednostek pływających, które mogą wynikać z określonych przepisów art. 21.02 załącznika II, niniejsza instrukcja administracyjna zawiera informacje na temat tych wymogów wyszczególnionych w art. 21.02, które są już w stopniu wystarczającym uwzględnione na mocy dyrektywy 94/25/WE.

2. Wymogi określone w art. 21.02, które są już uwzględnione na mocy dyrektywy 94/25/WE

W przypadku rekreacyjnych jednostek pływających podlegających dyrektywie 94/25/WE, komisja inspekcyjna nie wymaga, w odniesieniu do wydawania wspólnotowego świadectwa żeglugi śródlądowej (inspekcja początkowa), dalszej inspekcji lub certyfikacji następujących wymogów określonych w art. 21.02 ust. 2 załącznika II, pod warunkiem że jednostka zgłoszona do inspekcji została wprowadzona do obrotu nie więcej niż 3 lata przed datą zgłoszenia do komisji inspekcyjnej oraz że nie dokonano na statku żadnych zmian, przy czym deklaracja zgodności odnosi się do następujących zharmonizowanych norm lub ich odpowiedników:

- art. 7.02: EN ISO 11591:2000, (Dobra widoczność)

- art. 8.05 ust. 5: EN ISO 10088:2001, (Zbiorniki paliwa i przewody paliwowe)

- art. 8.08 ust. 2: EN ISO 15083:2003, (Pompy zęzowe)

- art. 8.10: EN ISO 14509, (Emisja dźwięku)

^(*) Niepotrzebne skreślić

^(**) Dz.U. L 164 z 30.6.1994, s. 15.

^(***) Dz.U. L 214 z 26.8.2003, s. 18

DODATEK  III

  ¹³⁶ Wzór jednolitego europejskiego numeru indentyfikacyjnego statku

A	A	A	x	x	x	x	x
[Kod właściwego organu nadającego europejski numer identyfikacyjny statku]			[Numer porządkowy]

We wzorze "AAA" oznacza trzycyfrowy kod przydzielany przez właściwy organ nadający europejski numer identyfikacyjny statku zgodnie z następującym zakresem numerów:

001-019	Francja
020-039	Niderlandy
040-059	Niemcy
060-069	Belgia
070-079	Szwajcaria
080-099	zarezerwowane dla jednostek z krajów niebędących stroną konwencji z Mannheim i dla których
	wydano świadectwo statków zgodne z przepisami dotyczącymi inspekcji statków na Renie przed
	dniem 1 kwietnia 2007 r.
100-119	Norwegia
120-139	Dania
140-159	Zjednoczone Królestwo
160-169	Islandia
170-179	Irlandia
180-189	Portugalia
190-199	zarezerwowane
200-219	Luksemburg
220-239	Finlandia
240-259	Polska
260-269	Estonia
270-279	Litwa
280-289	Łotwa
290-299	zarezerwowane
300-309	Austria
310-319	Liechtenstein
320-329	Republika Czeska
330-339	Słowacja
340-349	zarezerwowane
350-359	Chorwacja
360-369	Serbia
370-379	Bośnia i Hercegowina
380-399	Węgry
400-419	Federacja Rosyjska
420-439	Ukraina
440-449	Białoruś
450-459	Republika Mołdawii
460-469	Rumunia
470-479	Bułgaria
480-489	Gruzja
490-499	zarezerwowane
500-519	Turcja
520-539	Grecja
540-549	Cypr
550-559	Albania
560-569	Była Jugosłowiańska Republika Macedonii
570-579	Słowenia
580-589	Czarnogóra
590-599	zarezerwowane
600-619	Włochy
620-639	Hiszpania
640-649	Andora
650-659	Malta
660-669	Monako
670-679	San Marino
680-699	zarezerwowane
700-719	Szwecja
720-739	Kanada
740-759	Stany Zjednoczone Ameryki
760-769	Izrael
770-799	zarezerwowane
800-809	Azerbejdżan
810-819	Kazachstan
820-829	Kirgistan
830-839	Tadżykistan
840-849	Turkmenistan
850-859	Uzbekistan
860-869	Iran
870-999	zarezerwowane.
"xxxxx" oznacza pięciocyfrowy numer porządkowy nadawany przez właściwy organ.

DODATEK  IV

  ¹³⁷ Dane do identyfikacji statku

A. Wszystkie statki

1. Jednolity europejski numer identyfikacyjny zgodnie z art. 2.18 niniejszego załącznika (załącznik V, część 1, pozycja 3 wzoru, oraz załącznik VI, kolumna piąta).

2. Nazwa jednostki/statku (załącznik V, część 1, pozycja 1 wzoru, oraz załącznik VI, kolumna czwarta).

3. Typ jednostki zgodnie z definicją w art. 1.01 pkt 1-28 niniejszego załącznika (załącznik V, część 1, pozycja 2 wzoru).

4. Długość całkowita zgodnie z definicją w art. 1.01 pkt 70 niniejszego załącznika (załącznik V, część 1, pozycja 17a).

5. Szerokość całkowita zgodnie z definicją w art. 1.01 pkt 73 niniejszego załącznika (załącznik V, część 1, pozycja 18a).

6. Zanurzenie zgodnie z definicją w art. 1.01 pkt 76 niniejszego załącznika (załącznik V, część 1, pozycja 19).

7. Źródło danych (= świadectwo wspólnotowe).

8. Nośność (załącznik V, część 1, pozycja 21 oraz załącznik VI, kolumna 11) dla statków towarowych.

9. Wyporność objętościowa zgodnie z definicją w art. 1.01 pkt 60 niniejszego załącznika (załącznik V, część 1, pozycja 21 oraz załącznik VI, kolumna 11) dla statków innych niż statki towarowe.

10. Operator (właściciel lub jego pełnomocnik, załącznik II, rozdział 2).

11. Organ wydający (załącznik V, część 1, oraz załącznik VI).

12. Numer wspólnotowego świadectwa zdolności żeglugowej (załącznik V, część 1, oraz załącznik VI, kolumna pierwsza wzoru).

13. Data ważności (załącznik V, część 1, pozycja 11 wzoru, oraz załącznik VI, kolumna siedemnasta).

14. Twórca zbioru danych.

B. Jeżeli dostępne

1. Numer krajowy.

2. Typ jednostki zgodnie ze specyfikacją techniczną w zakresie elektronicznej sprawozdawczości dotyczącej statków w żegludze śródlądowej.

3. Pojedynczy lub podwójny kadłub zgodnie z AND/ADNR.

4. Wysokość zgodnie z definicją w art. 1.01 pkt 75.

5. Tonaż brutto (dla statków morskich).

6. Numer IMO (dla statków morskich).

7. Sygnał wezwania (dla statków morskich).

8. Numer MMSI.

9. Kod ATIS.

10. Typ, numer, organ wydający i data ważności pozostałych świadectw.

DODATEK  V

  ¹³⁸ Protokół parametrów silnika

grafika

Załącznik DO PROTOKOŁU PARAMETRÓW SILNIKA

grafika

DODATEK  VI

  ¹³⁹ Pokładowe oczyszczalnie ścieków Przepisy uzupełniające i wzory świadectw

CZĘŚĆ  I

Przepisy uzupełniające

1. Oznaczanie pokładowych oczyszczalni ścieków

1.1 Na homologowanej pokładowej oczyszczalni ścieków należy obowiązkowo umieścić następujące informacje (oznaczenia):

1.1.1 znak towarowy lub nazwa handlowa producenta;

1.1.2 typ pokładowej oczyszczalni ścieków oraz jej numer seryjny;

1.1.3 numer homologacji typu zgodnie z częścią IV niniejszego dodatku;

1.1.4 rok produkcji pokładowej oczyszczalni ścieków.

1.2 Oznaczenia zgodne z pkt 1.1 muszą być trwałe, wyraźnie czytelne oraz odporne na ścieranie przez cały okres użytkowania pokładowej oczyszczalni ścieków. W przypadku stosowania etykiet samoprzylepnych lub tabliczek, muszą być one zamocowane w taki sposób, aby pozostały na swoim miejscu przez cały okres użytkowania pokładowej oczyszczalni ścieków, oraz aby nie można było ich usunąć bez doprowadzenia do ich uszkodzenia lub utraty czytelności.

1.3 Oznaczenia muszą być zamocowane na takiej części pokładowej oczyszczalni ścieków, która jest niezbędna do normalnego funkcjonowania tej oczyszczalni, i która zazwyczaj nie wymaga wymiany podczas okresu użytkowania oczyszczalni.

1.3.1 Oznaczenia muszą być zamocowane w taki sposób, aby były widoczne po zainstalowaniu pokładowej oczyszczalni ścieków wraz z całością wyposażenia pomocniczego niezbędnego do jej eksploatowania.

1.3.2 W razie potrzeby, pokładowa oczyszczalnia ścieków musi zostać opatrzona dodatkową wymienną tabliczką wykonaną z wytrzymałego materiału, która musi zawierać informacje określone w pkt 1.1, i która musi być umieszczona w taki sposób, aby informacje te były wyraźnie czytelne oraz łatwo dostępne po zainstalowaniu pokładowej oczyszczalni ścieków na statku.

1.4 Wszystkie części składowe pokładowej oczyszczalni ścieków, które mogą mieć wpływ na proces oczyszczania ścieków, muszą być wyraźnie oznaczone i opisane.

1.5 Dokładne umiejscowienie oznaczeń, o których mowa w pkt 1.1, zostaje określone w sekcji I świadectwa homologacji typu.

2. Badania i kontrole

Procedurę badania pokładowej oczyszczalni ścieków ustanowiono w dodatku VII.

3. Ocena zgodności produkcji

3.1 W odniesieniu do sprawdzenia, czy wdrożone zostały wystarczające mechanizmy i procedury zapewniające skuteczną kontrolę zgodności produkcji przed przyznaniem homologacji typu, właściwy organ musi uznać, że zarejestrowanie przez producenta stosowania zharmonizowanej normy EN ISO 9001: 2008 (której zakres obejmuje produkcję danych pokładowych oczyszczalni ścieków) lub równoważnej normy stanowi spełnienie stosownych wymogów. Producent musi przedstawić szczegółowe informacje dotyczące tej rejestracji i zobowiązać się do informowania właściwego organu o jakichkolwiek zmianach jej ważności lub zakresu. Aby zapewnić trwałe spełnianie wymogów art. 14a.02 ust. 2-5, przeprowadza się stosowne kontrole produkcji.

3.2 Posiadacz homologacji typu musi:

3.2.1 zapewnić wdrożenie procedur pozwalających na skuteczne kontrolowanie jakości produktu;

3.2.2 posiadać dostęp do urządzeń niezbędnych do kontroli zgodności z każdym homologowanym typem;

3.2.3 dopilnować, aby wyniki badań były rejestrowane, oraz aby rejestry te wraz ze stosowną dokumentacją były dostępne przez okres uzgodniony z właściwym organem;

3.2.4 analizować na bieżąco wyniki wszystkich rodzajów badań, aby sprawdzać i zapewniać utrzymanie właściwości pokładowej oczyszczalni ścieków, uwzględniając przy tym odchylenia typowe dla produkcji seryjnej;

3.2.5 dopilnować, aby wszelkie próbki pobrane z pokładowych oczyszczalni ścieków lub instalacji testowej, które w ramach danego badania ujawniły widoczną niezgodność, skutkowały pobraniem kolejnych próbek i przeprowadzeniem kolejnych badań, oraz aby podjęto wszelkie konieczne działania służące przywróceniu zgodności produkcji.

3.3 Właściwy organ, który przyznał homologację typu, może w dowolnym czasie dokonać weryfikacji metod kontroli zgodności stosowanych w poszczególnych zakładach produkcyjnych.

3.3.1 Dokumentacja z badania i produkcji jest udostępniana podmiotowi przeprowadzającemu kontrolę przy okazji każdego badania.

3.3.2 Jeżeli jakość przeprowadzonych badań wydaje się niewystarczająca, stosuje się następującą procedurę:

3.3.2.1 z danej serii wybiera się jedną pokładową oczyszczalnię ścieków i poddaje badaniu poprzez pomiary próbek losowych w warunkach pracy przy normalnym obciążeniu zgodnie z dodatkiem VII po jednym dniu eksploatacji. Oczyszczone ścieki nie mogą - zgodnie z metodami badań określonymi w dodatku VII - przekraczać wartości podanych w art. 14a.02 ust. 2 tabela 2;

3.3.2.2 jeżeli którakolwiek z pokładowych oczyszczalni ścieków wybranych z danej serii nie spełnia wymogów określonych w pkt 3.3.2.1, producent może zwrócić się o przeprowadzenie pomiarów próbek losowych z kilku pokładowych oczyszczalni ścieków o tej samej specyfikacji wybranych z tej serii. Ta nowa próba musi obejmować pierwotnie wybraną pokładową oczyszczalnię ścieków. Producent uzgadnia z właściwym organem wielkość n serii, która podlega sprawdzeniu. Pokładowe oczyszczalnie ścieków przechodzą badanie w drodze pomiarów próbek losowych z wyjątkiem pierwotnie wybranej oczyszczalni. Następnie musi zostać ustalona arytmetyczna średnia ðxÞ wyników uzyskanych dla próbki losowej z pokładowej oczyszczalni ścieków. Produkcja seryjna zostaje uznana za zgodną z wymogami, jeżeli spełniony jest następujący warunek:

gdzie:

k to współczynnik statystyczny zależny od n, podany w następującej tabeli:

n	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	19
k	0,973	0,613	0,489	0,421	0,376	0,342	0,317	0,296	0,279	0,265	0,253	0,242	0,233	0,224	0,216	0,210	0,203	0,198

gdzie x i to dowolny indywidualny wynik uzyskany z próbki losowej n;

L to dopuszczalna wartość graniczna określona w art. 14a.02 ust. 2 tabela 2 dla każdej monitorowanej substancji zanieczyszczającej;

3.3.3 jeżeli wartości określone w art. 14a.02 ust. 2 tabela 2 zostały przekroczone, przeprowadza się nowe badanie zgodnie z pkt 3.3.2.1 oraz, jeżeli w ramach badania nie uzyskano pozytywnych wyników, przeprowadza się pełne badanie zgodnie z pkt 3.3.2.2, stosując się do procedury badania przewidzianej w dodatku VII. Wartości graniczne określone w art. 14a.02 ust. 2 tabela 1 nie mogą zostać przekroczone ani w próbce złożonej ani w próbce losowej.

3.3.4 Właściwy organ musi przeprowadzać badania pokładowych oczyszczalni ścieków, które są w pełni lub częściowo eksploatowane, zgodnie z informacjami dostarczonymi przez producenta.

3.3.5 Zwyczajowa częstotliwość, z jaką właściwy organ ma prawo przeprowadzać kontrole zgodności produkcji, wynosi jeden raz na rok. W przypadku niezgodności z wymogami pkt 3.3.2 właściwy organ dopilnowuje, aby podjęto wszelkie niezbędne działania w celu niezwłocznego przywrócenia zgodności produkcji.

CZĘŚĆ  II

(WZÓR)

Dokument informacyjny nr

dotyczący homologacji typu pokładowych oczyszczalni ścieków przeznaczonych do montażu na statkach żeglugi śródlądowej

grafika

Addendum

Podstawowa charakterystyka typu pokładowej oczyszczalni ścieków

(WZÓR)

1. Opis pokładowej oczyszczalni ścieków

1.1 Producent: ...................................................................................................................

1.2 Numer seryjny oczyszczalni: ...............................................................................

1.3 Tryb oczyszczania: biologiczny lub mechaniczny/chemiczny⁽¹⁾

1.4 Wstępny odbiornik na ścieki? Tak, ... m³/Nie⁴

2. Opis konstrukcji i kryteria wymiarowania (w tym wszelkie szczególne instrukcje w zakresie montażu lub ograniczenia eksploatacyjne)

2.1 ......................................................................................................................................

2.2 ......................................................................................................................................

3. Wymiarowanie pokładowej oczyszczalni ścieków

3.1 Maksymalne dzienne objętościowe natężenie przepływu ścieków Qd (m³/d): .......

3.2 Dzienny poziom stężenia zanieczyszczeń wg BZT5 (kg/d): ...............................

______

⁽¹⁾ Zaznaczyć właściwą odpowiedź.

CZĘŚĆ  III

Świadectwo homologacji typu

(WZÓR)

grafika

Addendum

Wyniki testów na potrzeby homologacji typu

(WZÓR)

grafika

CZĘŚĆ  IV

System numerowania homologacji typu

1. System

Numer składa się z czterech członów, oddzielonych znakiem "*".

Człon 1

Mała litera "e", po której następuje numer określający państwo wydające homologację typu:

1 Niemcy 18 Dania

2 Francja 19 Rumunia

3 Włochy 20 Polska

4 Niderlandy 21 Portugalia

5 Szwecja 23 Grecja

6 Belgia 24 Irlandia

7 Węgry 25 Chorwacja

8 Republika Czeska 26 Słowenia

9 Hiszpania 27 Słowacja

11 Zjednoczone Królestwo 29 Estonia

12 Austria 32 Łotwa

13 Luksemburg 34 Bułgaria

14 Szwajcaria 36 Litwa

17 Finlandia 49 Cypr

50 Malta

Człon 2

Określenie poziomu wymogów. Wymogi dotyczące wydajności oczyszczania zostaną najprawdopodobniej zaostrzone w przyszłości. Poszczególne poziomy wymogów określa się za pomocą cyfr rzymskich, począwszy od poziomu I.

Człon 3

Czterocyfrowy numer sekwencyjny (w razie potrzeby z zerami na początku) oznaczający numer podstawowej homologacji typu. Sekwencja zaczyna się od 0001.

Człon 4

Dwucyfrowy numer sekwencyjny (w razie potrzeby z zerem na początku) oznaczający przedłużenie. Sekwencja każdego numeru zaczyna się od 01.

2. Przykłady

a) Trzecia homologacja typu (do tej pory bez przedłużenia) wydana przez Niderlandy stosownie do poziomu I:

e 4*I*0003*00

b) Drugie przedłużenie czwartej homologacji typu wydane przez Niemcy stosownie do poziomu II:

e 1*II* 0004*02

CZĘŚĆ  V

Zbiorcze zestawienie homologacji typu dla typów pokładowych oczyszczalni ścieków

(WZÓR)

grafika

CZĘŚĆ  VI

WZÓR

Zbiorcze zestawienie wyprodukowanych pokładowych oczyszczalni ścieków

grafika

CZĘŚĆ  VII

Arkusz danych pokładowych oczyszczalni ścieków posiadających homologację typu

(WZÓR)

Pieczęć właściwego organu

Charakterystyka pokładowej oczyszczalni ścieków

Wydajność oczyszczania

Nr

Data homologacji typu

Numer homologacji typu

Marka

Typ pokładowej oczyszczalni ścieków

Dzienne objętościowe natężenie przepływu ścieków Qd (m3/d)

Dzienny poziom stężenia zanieczyszczeń wg BZT5 (kg/d)

BZT5

ChZT

CWO

Próbka złożona 24h

Próbka losowa

Próbka złożona 24h

Próbka losowa

Próbka złożona 24h

Próbka losowa

CZĘŚĆ  VIII

Rejestr parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków na potrzeby kontroli specjalnej

(WZÓR)

grafika

Addendum I

Dodatek do rejestru parametrów pokładowej oczyszczalni ścieków

(WZÓR)

grafika

CZĘŚĆ  IX

Równoważne homologacje typu

Homologacje typu zgodnie z uchwałą 2010-II-27 Centralnej Komisji Żeglugi na Renie z dnia 9 grudnia 2010 r.

DODATEK  VII

  ¹⁴⁰ Pokładowa oczyszczalnia ścieków

Procedura badania

1 INFORMACJE OGÓLNE

1.1 Podstawowe założenia

W celu sprawdzenia przydatności pokładowych oczyszczalni ścieków na statkach pasażerskich stosuje się specyfikację badania.

W ramach niniejszej procedury poddaje się badaniu proces i technologię oczyszczania oraz homologuje się je przy pomocy instalacji testowej. Zgodność instalacji testowej z eksploatowanymi później oczyszczalniami ścieków zapewnia się poprzez stosowanie identycznej konstrukcji i kryteriów wymiarowania.

1.2. Odpowiedzialność i miejsce przeprowadzenia badania

Instalacja testowa dla danej gamy typów pokładowych oczyszczalni ścieków jest badana przez służbę techniczną. Za warunki przeprowadzenia badania w miejscu badania odpowiada służba techniczna; warunki te muszą być zgodne z warunkami określonymi w niniejszym dokumencie.

1.3 Wymagane dokumenty

Badanie przeprowadza się na podstawie dokumentu informacyjnego zgodnie z dodatkiem VI część II.

1.4 Specyfikacje wymiarowania oczyszczalni

Pokładowe oczyszczalnie ścieków są wymiarowane i projektowane w taki sposób, aby w trakcie ich eksploatacji nie dochodziło do przekroczenia wartości granicznych na wyjściu określonych w art. 14a.02 ust. 2 tabele 1 i 2.

2 ŚRODKI PRZYGOTOWAWCZE PRZED BADANIEM

2.1 Informacje ogólne

Przed rozpoczęciem badania producent przekazuje służbie technicznej specyfikacje instalacji testowej: konstrukcyjną i procesową, które obejmują kompletny zestaw rysunków i obliczeń pomocniczych zgodnie z dodatkiem VI część II, oraz dostarcza wyczerpujących informacji na temat wymogów pokładowej oczyszczalni ścieków w zakresie jej montażu, eksploatacji i konserwacji. Producent przekazuje służbie technicznej informacje na temat bezpieczeństwa mechanicznego, elektrycznego i technicznego pokładowej oczyszczalni ścieków, która ma zostać poddana badaniu.

2.2 Montaż i pierwsze uruchomienie

Na potrzeby badania producent montuje instalację testową w taki sposób, aby warunki jej montażu odpowiadały przewidywanym warunkom montażu na statkach pasażerskich. Przed rozpoczęciem badania producent musi zmontować pokładową oczyszczalnię ścieków i uruchomić ją. Rozruch musi odbywać się zgodnie z instrukcją obsługi producenta i podlega kontroli służby technicznej.

2.3 Faza rozruchu

Producent informuje służbę techniczną o nominalnym czasie trwania fazy rozruchu do osiągnięcia normalnego trybu eksploatacyjnego w tygodniach. Producent określa moment, w którym fazę rozruchu uznaje się za zakończoną i można rozpocząć badanie.

2.4 Parametry na wejściu

Do przeprowadzenia badania instalacji testowej wykorzystuje się nieobrobione ścieki bytowo-gospodarcze. Parametry na wejściu dotyczące stężenia substancji zanieczyszczających otrzymuje się z dokumentacji wymiarowej producenta pokładowej oczyszczalni ścieków zgodnie z dodatkiem VI część II, obliczając iloraz natężenia przepływu substancji organicznych wyrażonego jako stężenie BZT₅ w kg/d oraz projektowanego natężenia przepływu ścieków Qd wyrażonego w m³/d. Parametry na wejściu określa odpowiednio komisja inspekcyjna.

Wzór 1

Obliczenie parametrów na wejściu

Jeżeli w wyniku zastosowania wzoru 1 otrzymane średnie stężenie BZT₅ okaże się niższe niż C_BOD5mean = 500 mg/l, przyjmuje się, że średnie stężenie BZT₅ dla ścieków na wejściu wynosi przynajmniej C_BOD5,min = 500 mg/l.

Służbie technicznej nie wolno rozbijać wchodzących nieobrobionych ścieków w rozdrabniarce. Dopuszcza się usuwanie piasku (np. przy pomocy sit).

3. PROCEDURA BADANIA

3.1 Fazy obciążenia i zasilanie hydrauliczne

Okres badania obejmuje 30 dni testowych. Instalacja testowa jest zasilana w miejscu przeprowadzania badania ściekami bytowo-gospodarczymi zgodnie z poziomem obciążenia określonym w tabeli 1. Badanie obejmuje poszczególne fazy obciążenia, przy czym sekwencja badania uwzględnia fazy pracy przy normalnym obciążeniu oraz fazy pracy przy szczególnym obciążeniu, takie jak przeciążenie, niedociążenie i tryb czuwania. Czas trwania każdej z faz obciążenia (liczbę dni testowych) określono w tabeli 1. Średnie dzienne obciążenie hydrauliczne dla każdej fazy obciążenia ustala się zgodnie z tabelą 1. Średnie stężenie substancji zanieczyszczającej, ustalane zgodnie z pkt 2.4, musi utrzymywać się na stałym poziomie.

Tabela 1

Ustawienia obciążenia dla poszczególnych faz obciążenia

Faza	Liczba dni testowych	Dzienne obciążenie hydrauliczne	Stężenie substancji zanieczyszczającej
Normalne obciążenie	20 dni	Qd	CBOD5 zgodnie z 2.4
Przeciążenie	3 dni	1,25 Qd	CBOD5 zgodnie z 2.4
Niedociążenie	3 dni	0,5 Qd	CBOD5 zgodnie z 2.4
Czuwanie	4 dni	Dzień 1 i dzień 2: Qd= 0 Dzień 3 i dzień 4: Qd	CBOD5 zgodnie z 2.4

Fazy pracy przy szczególnym obciążeniu: przeciążenie, niedociążenie i praca w trybie czuwania wprowadza się kolejno bez przerywania pracy instalacji; fazę pracy przy normalnym obciążeniu dzieli się na kilka faz składowych. Badanie zaczyna się i kończy fazą pracy przy normalnym obciążeniu, trwającą każdorazowo co najmniej pięć dni.

Zależnie od określonego trybu pracy pokładowej oczyszczalni ścieków ustala się dzienne hydrografy zasilania hydraulicznego. Dzienne hydrografy zasilania hydraulicznego zostają dobrane zgodnie z koncepcją eksploatacyjną dla danej pokładowej oczyszczalni ścieków. Rozróżnia się dwa warianty zależnie od tego, czy pokładowa oczyszczalnia ścieków eksploatowana jest razem ze wstępnym odbiornikiem na ścieki czy bez niego. Hydrografy zasilania (dzienne hydrografy) przedstawiono na wykresach 1 i 2.

Przez cały okres trwania badania godzinny poziom przepływu musi utrzymywać się na stałym poziomie. Średnie godzinne objętościowe natężenie przepływu ścieków Q_h,mean jest równe 1/24 dziennego obciążenia hydraulicznego zgodnie z tabelą 1. Przepływ jest mierzony na bieżąco przez służbę techniczną. Realizacja dziennego hydrografu musi mieścić się w granicach tolerancji ±5 %.

Wykres 1

Dzienny hydrograf zasilania pokładowej oczyszczalni ścieków z wstępnym odbiornikiem na ścieki

grafika

Wykres 2

Dzienny hydrograf zasilania pokładowej oczyszczalni ścieków bez wstępnego odbiornika na ścieki

grafika

3.2 Przerwanie lub anulowanie badania

Jeżeli ze względu na awarię zasilania lub awarię jednego z podzespołów nie jest możliwe kontynuowanie prawidłowej eksploatacji instalacji testowej, konieczne może być przerwanie badania. Badanie może zostać przerwane na czas trwania naprawy. W takim przypadku nie jest konieczne powtarzanie całego badania, lecz jedynie powtórzenie tej fazy obciążenia, w trakcie której nastąpiła awaria podzespołu.

W przypadku przerwania badania po raz drugi, służba techniczna podejmuje decyzję, czy badanie można kontynuować czy należy je anulować. Powody podjętej decyzji muszą zostać przedstawione i udokumentowane w sprawozdaniu z badania. W przypadku anulowania badania konieczne jest jego pełne powtórzenie.

3.3 Badanie wydajności oczyszczania i spełnienia wymogów w zakresie wartości granicznych na wyjściu

Służba techniczna pobiera próbki na wejściu do instalacji testowej i bada je, aby potwierdzić ich zgodność z parametrami na wejściu. Próbki ścieków są pobierane na wyjściu z instalacji testowej i badane, aby ustalić wydajność oczyszczania i zgodność z wymaganymi wartościami granicznymi na wyjściu. W ramach pobierania próbek pobiera się zarówno próbki proste losowe, jak i próbki złożone 24h. W przypadku próbek złożonych 24h, możliwe jest pobieranie próbek według kryterium czasowego lub przepływu. Komisja inspekcyjna określa rodzaj próbek złożonych 24h. Próbki pobiera się na wejściu i na wyjściu jednocześnie i w tych samych proporcjach.

Poza parametrami kontrolnymi BZT₅, ChZT i CWO, pomiarom na wejściu i wyjściu poddaje się także poniższe parametry, aby opisać i przedstawić warunki otoczenia i warunki prowadzenia badania:

a) faza stała separowana poprzez filtrację (FSSF);

b) pH;

c) przewodność;

d) temperatura faz ciekłych.

Liczba badań różni się stosownie do odpowiedniej fazy obciążenia i jest określona w tabeli 2. Liczba poborów próbek jest stosowna do wielkości przepływu na wejściu lub wyjściu instalacji testowej.

Tabela 2

Specyfikacja liczby i czasów pobierania próbek na wejściu i wyjściu instalacji testowej

Faza obciążenia	Liczba dni testowych	Liczba pobrań próbek	Specyfikacja czasów pobierania próbek
Normalne obciążenie	20 dni	Próbki złożone 24h: 8 Próbki losowe: 8	Próbki pobiera się w regularnych odstępach czasu w ramach określonego okresu
Przeciążenie	3 dni	Próbki złożone 24h: 2 Próbki losowe: 2	Próbki pobiera się w regularnych odstępach czasu w ramach określonego okresu
Niedociążenie	3 dni	Próbki złożone 24h: 2 Próbki losowe: 2	Próbki pobiera się w regularnych odstępach czasu w ramach określonego okresu
Czuwanie	4 dni	Próbki złożone 24h: 2 Próbki losowe: 2	Próbka złożona 24h: próbkę pobiera się po włączeniu dopływu oraz 24h później Próbka losowa: próbkę pobiera się 1 godzinę po włączeniu dopływu oraz 24h później
Ogólna liczba próbek złożonych 24h: 14 Ogólna liczba próbek losowych: 14

W stosownych przypadkach, na podstawie pobranych próbek losowych dokonuje się także pomiaru poniższych parametrów roboczych:

a) stężenie tlenu rozpuszczonego w bioreaktorze;

b) zawartość masy suchej w bioreaktorze;

c) temperatura w bioreaktorze;

d) temperatura otoczenia;

e) inne parametry robocze zgodnie z instrukcją obsługi producenta.

3.4 Ocena badań

Aby udokumentować stwierdzoną wydajność oczyszczania oraz sprawdzić zgodność z wartościami granicznymi procesu, określa się minimalną wartość z próbki (Min), maksymalną wartość z próbki (Max) oraz średnią arytmetyczną (Mean), a także poszczególne wyniki pomiarów dla parametrów kontrolnych BZT₅, ChZT i CWO.

Dla maksymalnej wartości z próbki określa się także fazę obciążenia. Oceny przeprowadza się wspólnie dla wszystkich faz obciążenia. Wyniki przetwarza się zgodnie z poniższą tabelą:

Tabela 3a

specyfikacja statystycznego przetwarzania zebranych danych - ocena dokumentująca zgodność z granicznymi wartościami na wyjściu

Parametr	Rodzaj próbek	Liczba testów, których wyniki mieszczą się w wartościach granicznych	Wartość średnia (Mean)	Wartość minimalna (Min)	Wartość maksymalna (Max)
					Wartość	Faza
BZT5 na wejściu	Próbki złożone 24h	-(1)
BOD5 na wyjściu	Próbki złożone 24h
BZT5 na wejściu	Próbki losowe	-
BOD5 na wyjściu	Próbki losowe
ChZT na wejściu	Próbki złożone 24h	-
ChZT na wyjściu	Próbki złożone 24h
ChZT na wejściu	Próbki losowe	-
ChZT na wyjściu	Próbki losowe
CWO na wejściu	Próbki złożone 24h	-
CWO na wyjściu	Próbki złożone 24h
CWO na wejściu	Próbki losowe	-
CWO na wyjściu	Próbki losowe
FSSF na wejściu	Próbki złożone 24h
FSSF na wyjściu	Próbki złożone 24h
FSSF na wejściu	Próbki losowe	-
FSSF na wyjściu	Próbki losowe
(1) Nie istnieją wartości graniczne dla wejścia.

Tabela 3b

specyfikacja statystycznego przetwarzania zebranych danych - ocena dokumentująca wydajność oczyszczania

Parametr	Rodzaj próbek	Wartość średnia (Mean)	Wartość minimalna (Min)	Wartość maksymalna (Max)
Wydajność eliminacji wg BZT5	Próbki złożone 24h
Wydajność eliminacji wg BZT5	Próbki losowe
Wydajność eliminacji wg ChZT	Próbki złożone 24h
Wydajność eliminacji wg ChZT	Próbki losowe
Wydajność eliminacji wg CWO	Próbki złożone 24h
Wydajność eliminacji wg CWO	Próbki losowe
Wydajność eliminacji wg FSSF	Próbki złożone 24h
Wydajność eliminacji wg FSSF	Próbki losowe

Pozostałe parametry zgodnie z pkt 3.3 lit. b)-d) oraz parametry robocze zgodnie z pkt 3.3 ujmuje się zbiorczo w tabeli określającej minimalny wynik z próbki (Min), maksymalny wynik z próbki (Max) oraz średnią arytmetyczną (Mean).

3.5 Zgodność z wymogami określonymi w rozdziale 14a

Wartości graniczne zgodnie z art. 14a.02 ust. 2 tabela 1 i 2 uznaje się za spełnione, jeżeli spełnione zostają poniższe warunki odnośnie do poszczególnych parametrów ChZT, BZT₅, CWO:

a) średnie wartości z całkowitej liczby 14 próbek pobranych na wyjściu; oraz

b) przynajmniej 10 z całkowitej liczby 14 próbek pobranych na wyjściu - nie przekraczają określonych wartości granicznych dla próbek złożonych 24h i próbek losowych.

3.6 Eksploatacja i konserwacja podczas badania

Podczas badania instalacja testowa jest eksploatowana zgodnie ze specyfikacjami producenta. Planowe przeglądy oraz prace konserwacyjne przeprowadza się zgodnie z instrukcjami obsługi i konserwacji producenta. Nadmiar osadu powstały w wyniku procesu oczyszczania biologicznego może zostać usunięty z pokładowej oczyszczalni ścieków jedynie, jeżeli działanie takie przewidział producent w swojej instrukcji obsługi i konserwacji. Wszelkie prace konserwacyjne są dokumentowane przez służbę techniczną i odnotowywane w sprawozdaniu z badania. Podczas badania do instalacji testowej nie dopuszcza się osób nieupoważnionych.

3.7 Analiza próbek / metoda analizy

Monitorowane parametry analizuje się, stosując zatwierdzone procedury standardowe. Stosowana procedura standardowa musi zostać określona.

4 SPRAWOZDANIE Z BADANIA

4.1 Komisja inspekcyjna ma obowiązek sporządzić sprawozdanie z przeprowadzonego badania typu. Sprawozdanie to zawiera co najmniej następujące informacje:

a) szczegółowe dane badanej oczyszczalni, takie jak jej typ, informacja o nominalnym dziennym stężeniu substancji zanieczyszczających oraz zasadach wymiarowania stosowanych przez producenta;

b) informację o zgodności badanej pokładowej oczyszczalni ścieków z dokumentacją dostarczoną przed badaniem;

c) informacje o wynikach poszczególnych pomiarów, a także o ocenie wydajności oczyszczania instalacji i o spełnieniu wymogów w zakresie obowiązujących wartości granicznych na wyjściu;

d) szczegółowe dane na temat usuwania nadmiaru osadu, takie jak wielkość usuwanych ilości i częstotliwość usuwania;

e) informacje o wszystkich pracach eksploatacyjnych, konserwacyjnych i naprawczych przeprowadzonych podczas badania;

f) informacje o wszelkich przypadkach obniżenia jakości pokładowej oczyszczalni ścieków odnotowanych podczas badania, a także o wszelkich przypadkach przerwania badania;

g) informacje o wszelkich problemach napotkanych podczas badania;

h) wykaz osób odpowiedzialnych uczestniczących w badaniu typu pokładowej oczyszczalni ścieków, zawierający ich imiona i nazwiska oraz stanowisko;

i) nazwę i adres laboratorium, w którym przeprowadzono analizę pobranych próbek ścieków;

j) zastosowane metody analizy.

Przykłady sekwencji badania

Przykład 1

grafika

Przykład 2

grafika

Uwagi dotyczące ustalania biochemicznego zapotrzebowania na tlen po pięciu dniach (BZT₅) w próbkach złożonych 24h

Międzynarodowe normy ISO 5815 i 5815-2:2003 stanowią, iż aby przeprowadzić analizę w celu określenia biochemicznego zapotrzebowania na tlen po pięciu dniach, próbki ścieków należy przechowywać - bezpośrednio od momentu pobrania do czasu przeprowadzenia analizy - w wypełnionej do pełna, szczelnie zamkniętej butelce, w temperaturze od 0 do 4 °C. Proces określania BZT₅ należy rozpocząć jak najszybciej lub przynajmniej w ciągu dwudziestu czterech godzin od zakończenia pobierania próbek.

Aby nie dopuścić do rozpoczęcia procesów rozpadu biochemicznego w próbkach złożonych 24h, w praktyce próbkę ścieków schładza się do maksymalnie 4 °C jeszcze w trakcie procesu pobierania próbek i przechowuje w tej temperaturze po zakończeniu procesu pobierania próbek.

Stosowne wyposażenie do pobierania próbek jest dostępne na rynku.

ZAŁĄCZNIK  III

 ZAKRESY MOŻLIWYCH DODATKOWYCH POSTANOWIEŃ TECHNICZNYCH MAJĄCYCH ZASTOSOWANIE DOSTATKÓW PŁYWAJĄCYCH PO ŚRÓDLĄDOWYCH DROGACH WODNYCH REJONÓW 1 I 2

Wszelkie dodatkowe postanowienia techniczne przyjęte przez Państwo Członkowskie zgodnie z art. 5 ust. 1 niniejszej dyrektywy, dotyczące statków pływających po rejonach 1 lub 2 terytorium tego Państwa Członkowskiego, są ograniczone do poniższych zakresów:

1. Definicje

– Konieczne do zrozumienia dodatkowych postanowień

2. Wytrzymałość

– Wzmocnienie konstrukcji

– Świadectwo wydane przez uznane instytucję klasyfikacyjną

3. Prześwit bezpieczny i wolna burta

– Wolna burta

– Prześwit bezpieczny

4. Stan zamknięcia otworów kadłuba i nadbudówek

– Nadbudówki

– Drzwi

– Okna i świetliki

– Luki ładunkowe

– Inne otwory (przewody wentylacyjne, odprowadzające gazy spalinowe itp.)

5. Wyposażenie

– Kotwice i łańcuchy kotwiczne

– Światła nawigacyjne

– Urządzenia do nadawania sygnałów dźwiękowych

– Kompas

– Radar

– Instalacje nadawczo-odbiorcze

– Wyposażenie ratunkowe

– Dostępność map morskich

6. Postanowienia szczegółowe dla statków pasażerskich

– Stateczność (siła wiatru, kryteria)

– Wyposażenie ratunkowe

– Wolna burta

– Prześwit bezpieczny

– Dobra widoczność

7. Zestawy i transport kontenerów

– Połączenie pchacz-barka pchana

– Stateczność jednostek/barek pchanych transportujących kontenery

ZAŁĄCZNIK  IV

 ZAKRESY MOŻLIWYCH OGRANICZEŃ POSTANOWIEŃ TECHNICZNYCH DLA STATKÓW PŁYWAJĄCYCH PO ŚRÓDLĄDOWYCH DROGACH WODNYCH REJONÓW 3 I 4

Ograniczenia postanowień technicznych przyjęte przez Państwo Członkowskie, zgodnie z art. 5 ust. 7 niniejszej dyrektywy, dotyczące statków pływających wyłącznie po drogach wodnych rejonu 3 lub rejonu 4 na terytorium tego Państwa Członkowskiego, powinny być ograniczone do następujących zakresów:

Rejon 3

– Wyposażenie kotwiczne, włącznie z długością łańcuchów kotwicznych

– Prędkość (postępowa)

– Zbiorowe środki ratunkowe

– Status dwuprzedziałowy

– Dobra widoczność

Rejon 4

– Wyposażenie kotwiczne, włącznie z długością łańcuchów kotwicznych

– Prędkość (postępowa)

– Wyposażenie ratunkowe

– Status dwuprzedziałowy

– Dobra widoczność

– Drugi niezależny układ napędowy

ZAŁĄCZNIK  V

  ¹⁴¹ WZORY WSPÓLNOTOWYCH ŚWIADECTW ZDOLNOŚCI ŻEGLUGOWEJ

Część  I

WZÓR WSPÓLNOTOWEGO ŚWIADECTWA ZDOLNOŚCI ŻEGLUGOWEJ

grafika

Część  II

WZÓR UZUPEŁNIAJĄCEGO WSPÓLNOTOWEGO ŚWIADECTWA ŻEGLUGI ŚRÓDLĄDOWEJ

grafika

Część  III

WZÓR TYMCZASOWEGO WSPÓLNOTOWEGO ŚWIADECTWA ZDOLNOŚCI ŻEGLUGOWEJ

grafika

ZAŁĄCZNIK  VI

  ¹⁴² WZÓR REJESTRU WSPÓLNOTOWYCH ŚWIADECTW ZDOLNOŚCI ŻEGLUGOWEJ

grafika

ZAŁĄCZNIK  VII

  ¹⁴³ INSTYTUCJE KLASYFIKACYJNE

Część  I

Kryteria uznawania instytucji klasyfikacyjnych

Instytucja klasyfikacyjna zwracająca się o uznanie zgodnie z art. 10 niniejszej dyrektywy musi spełniać następujące kryteria:

1) Instytucja klasyfikacyjna musi być w stanie udokumentować szerokie doświadczenie w ocenie projektów i wykonania statków żeglugi śródlądowej. Instytucja klasyfikacyjna musi posiadać całościowy regulamin dotyczący projektowania, budowy i okresowych inspekcji statków żeglugi śródlądowej, w szczególności dotyczący obliczania stateczności zgodnie z częścią 9 rozporządzenia załączonego do Europejskiego porozumienia w sprawie międzynarodowych przewozów materiałów niebezpiecznych śródlądowymi drogami wodnymi (ADN), o której mowa w art. 22a.04 i art. 22a.05 załącznika II, który zostanie opublikowany co najmniej w języku niderlandzkim, angielskim, francuskim i niemieckim, oraz jest na bieżąco aktualizowany oraz poprawiany w ramach programów badawczo-rozwojowych. Regulamin ten nie może być sprzeczny z przepisami prawa wspólnotowego ani z obowiązującymi umowami międzynarodowymi.

2) Instytucja klasyfikacyjna publikuje corocznie swój rejestr statków.

3) Instytucja klasyfikacyjna jest niezależna od armatorów statków oraz od podmiotów prowadzących działalność w zakresie projektowania, budowy, wyposażania, konserwacji, eksploatacji lub ubezpieczania statków. Dochody instytucji klasyfikacyjnej nie mogą być uzależnione od jednego przedsiębiorstwa.

4) Siedziba instytucji klasyfikacyjnej lub oddziału uprawnionego do wydawania decyzji oraz dokonywania wszelkich czynności, do których jest uprawniony na mocy przepisów dotyczących żeglugi śródlądowej, znajduje się w jednym z Państw Członkowskich.

5) Instytucja klasyfikacyjna oraz jej eksperci muszą cieszyć się dobrą reputacją w zakresie transportu śródlądowego; eksperci muszą być w stanie udokumentować swoje kwalifikacje zawodowe. Działają oni w imieniu instytucji klasyfikacyjnej.

6) Instytucja klasyfikacyjna zatrudnia znaczącą liczbę pracowników technicznych, pracowników kadry kierowniczej, personelu pomocniczego, inspektorów i personelu badawczego, stosownie do liczby zadań i sklasyfikowanych statków, dbając jednocześnie o rozwój kwalifikacji oraz o aktualizowanie regulaminu. Dysponuje ona inspektorami przynajmniej w jednym Państwie Członkowskim.

7) Instytucja klasyfikacyjna działa zgodnie z kodeksem etycznym.

8) Kierownictwo i administracja instytucji klasyfikacyjnej działają w sposób zapewniający poufność informacji wymaganych przez Państwo Członkowskie.

9) Instytucja klasyfikacyjna musi być przygotowana do udzielania stosownych informacji Państwu Członkowskiemu.

10) Zarząd instytucji klasyfikacyjnej określa na piśmie swoją politykę, cele i zobowiązania dotyczące jakości i zapewnia zrozumienie, realizację i aktualizację tej polityki na wszystkich poziomach instytucji klasyfikacyjnej.

11) Instytucja klasyfikacyjna opracowuje, realizuje oraz utrzymuje efektywny wewnętrzny system jakości oparty na właściwych częściach uznanych międzynarodowych norm jakości oraz zgodny z normą EN ISO/IEC 17020:2004, w interpretacji przepisów określonej w wymogach dotyczących zasad certyfikacji systemów jakości zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli (ZSZIK). System jakości musi posiadać certyfikat niezależnego organu kontrolnego uznawanego przez administrację państwa, w którym znajduje się siedziba główna instytucji klasyfikacyjnej lub oddziału, zgodnie z przepisami ust. 4,

który między innymi zapewnia, że:

a) przyjmowany jest regulamin instytucji klasyfikacyjnej oraz jest on systematycznie aktualizowany;

b) regulamin instytucji klasyfikacyjnej jest przestrzegany;

c) przestrzegane są przepisy dotyczące zadań statutowych, do wykonywania których instytucja klasyfikacyjna jest uprawniona;

d) zdefiniowane i dokumentowane są zakres odpowiedzialności i kompetencji oraz współpraca poszczególnych pracowników, których działania wpływają na jakość usług instytucji klasyfikacyjnej;

e) wszystkie prace wykonywane są w warunkach kontrolowanych;

f) istnieje system kontroli czynności i pracy inspektorów i personelu administracyjnego zatrudnionego bezpośrednio przez instytucję klasyfikacyjną;

g) najważniejsze zadania statutowe, do wykonywania których instytucja klasyfikacyjna jest uprawniona, realizowane są jedynie przez jego inspektorów na wyłączność lub przez inspektorów na wyłączność innych uznanych instytucji klasyfikacyjnych albo pod bezpośrednim nadzorem takich inspektorów;

h) inspektorzy podlegają systematycznym szkoleniom i podwyższają swoje kwalifikacje;

i) prowadzone są rejestry wykazujące osiągnięcie wymaganych standardów zadań objętych świadczonymi usługami oraz wykazujące skuteczne działanie systemu jakości; oraz j) istnieje całościowy system planowej i udokumentowanej wewnętrznej kontroli działań związanych z jakością we wszystkich lokalizacjach instytucji.

12) System jakości musi podlegać certyfikacji niezależnego organu kontrolnego uznawanego przez administrację państwa, w którym znajduje się siedziba instytucji klasyfikacyjnej lub oddziału, zgodnie z przepisami ust. 4.

13) Instytucja klasyfikacyjna zobowiązuje się do dostosowywania swoich wymogów do stosownych dyrektyw Unii Europejskiej oraz do przedstawienia Komitetowi we właściwym terminie wszelkich istotnych informacji.

14) Instytucja klasyfikacyjna zobowiązuje się do okresowych konsultacji z dotychczas uznanymi instytucjami klasyfikacyjnymi w celu zagwarantowania równoważności stosowanych przez nie norm technicznych i sposobów ich wdrażania oraz powinna zezwalać na uczestnictwo w opracowywaniu swojego regulaminu przedstawicielom Państwa Członkowskiego i innym zainteresowanym stronom.

Część  II

Procedura uznawania instytucji klasyfikacyjnych

Decyzja dotycząca uznania instytucji klasyfikacyjnej zgodnie z art. 10 niniejszej dyrektywy jest podejmowana przez Komisję zgodnie z procedurą, o której mowa w art. 19 ust. 2 niniejszej dyrektywy. Ponadto przestrzegana musi być następująca procedura:

1) Wniosek o uznanie zostaje przedłożony Komisji przez przedstawicieli państwa, w którym znajduje się siedziba instytucji klasyfikacyjnej lub oddział uprawniony do wydawania decyzji oraz dokonywania wszelkich czynności, do których jest uprawniony na mocy przepisów dotyczących żeglugi śródlądowej. Ponadto przedstawiciele tego państwa przesyłają wszelkie informacje oraz dokumentację wymaganą do ustalenia, czy spełnione są kryteria uznania.

2) Każdy członek Komitetu może zwrócić się o przedstawienie dodatkowych informacji lub dokumentacji oraz o przesłuchanie z udziałem zainteresowanego instytucji klasyfikacyjnej.

3) W podobny sposób następuje cofnięcie uznania. Każdy członek Komitetu może zwrócić się o cofnięcie uznania. Przedstawiciele państwa zwracającego się o cofnięcie uznania przedstawiają informacje oraz dokumentację na poparcie swojego wniosku.

4) Przed uznaniem instytucji klasyfikacyjnej, która nie została zweryfikowana w ramach Przepisów dotyczących inspekcji statków na Renie przez wszystkie państwa członkowskie Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie, Komisja konsultuje się z sekretariatem Centralnej Komisji.

5) Po każdej decyzji dotyczącej uznania instytucji klasyfikacyjnej lub cofnięcia uznania aktualizuje się wykaz uznanych instytucji.

6) Komisja informuje zainteresowane instytucje klasyfikacyjne o swoich decyzjach.

Część  III

Wykaz uznanych instytucji klasyfikacyjnych

Na podstawie kryteriów określonych w częściach I i II zgodnie z art. 10 ust. 1 niniejszej dyrektywy obecnie uznane są następujące instytucje klasyfikacyjne:

1) Bureau Veritas;

2) Germanischer Lloyd;

3) Rejestr Lloyda;

4) Polski Rejestr Statków SA;

5) RINA s.p.a;

6) Rosyjski Morski Rejestr Statków.

Do czasu uznania zgodnie z częściami I i II instytucje klasyfikacyjne, które zostały uznane, zatwierdzone i uprawnione przez państwo członkowskie zgodnie z dyrektywą Rady 94/57/WE z dnia 22 listopada 1994 r. w sprawie wspólnych reguł i norm dotyczących organizacji dokonujących inspekcji i przeglądów na statkach oraz odpowiednich działań administracji morskich⁽¹⁾. zostają obecnie uznane zgodnie z art. 10 niniejszej dyrektywy tylko w odniesieniu do statków pływających wyłącznie na drogach wodnych tego państwa członkowskiego.

⁽¹⁾ Dz.U. L 319 z 12.12.1994, s. 20

ZAŁĄCZNIK  VIII

 PROCEDURA PRZEPROWADZANIA INSPEKCJI

Artykuł  1

Jeśli właściwe organy ustalą w trakcie inspekcji, że świadectwo znajdujące się na statku jest nieważne lub że statek nie spełnia wymagań określonych w świadectwie, jednakże taka nieważność albo niezgodność nie stanowi oczywistego zagrożenia, właściciel statku lub jego przedstawiciel podejmuje wszelkie środki niezbędne do zaradzenia tej sytuacji. Organ, który wystawił świadectwo lub który ostatnio je odnowił, jest zawiadamiany o sprawie w ciągu siedmiu dni.

Artykuł  2

Jeśli w trakcie inspekcji, o której mowa w art. 1, właściwe organy ustalą, że na statku nie ma świadectwa lub że statek stanowi oczywiste zagrożenie, mogą one zabronić kontynuacji żeglugi do czasu podjęcia środków niezbędnych do zaradzenia tej sytuacji.

Organy te mogą również zalecić środki, których podjęcie umożliwi bezpieczną kontynuację żeglugi, w odpowiednich przypadkach po zakończeniu przewozu, do miejsca, gdzie przeprowadzona zostanie inspekcja albo naprawa statku.

Organ, który wystawił świadectwo lub który ostatnio je odnowił, jest zawiadamiany o sprawie w ciągu siedmiu dni.

Artykuł  3

Państwo Członkowskie, które przerwało żeglugę statku albo zawiadomiło właściciela o takim zamiarze, w przypadku gdy stwierdzone usterki nie zostały naprawione, zawiadamia w ciągu siedmiu dni o decyzji o podjętym lub zamierzonym środku organ Państwa Członkowskiego, który wystawił świadectwo lub ostatnio je odnowił.

Artykuł  4

Każda decyzja o przerwaniu żeglugi statku podjęta w związku z realizacją przepisów niniejszej dyrektywy jest szczegółowo uzasadniana. Jest ona niezwłocznie doręczana zainteresowanym stronom wraz z pouczeniem o środkach odwoławczych przysługujących zgodnie z prawem danego Państwa Członkowskiego oraz o terminach ich wniesienia.

ZAŁĄCZNIK  IX

  ¹⁴⁴ SPRZĘT RADAROWY I WSKAŹNIKI SKRĘTU STOSOWANE NA POKŁADACH STATKÓW ŻEGLUGI ŚRÓDLĄDOWEJ

ZAWARTOŚĆ

Definicje

CZĘŚĆ I: Przepisy dotyczące wymogów minimalnych oraz warunków badania instalacji radarowych stosowanych w nawigacji na pokładach statków żeglugi śródlądowej

CZĘŚĆ II: Przepisy dotyczące wymogów minimalnych oraz warunków badania wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej

CZĘŚĆ III: Przepisy dotyczące badania instalacji i działania sprzętu radarowego i wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej

CZĘŚĆ IV: Świadectwo instalacji i działania sprzętu radarowego i wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej

CZĘŚĆ V: Rejestr właściwych organów, służb technicznych, dopuszczonego radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu oraz dopuszczonych firm specjalistycznych

CZĘŚĆ VI: Sprzęt równoważny

Definicje:

1. "Badanie przed dopuszczeniem" oznacza procedurę badań określoną w części I art. 4 lub części II art. 1.03, którą stosuje służba techniczna w celu zbadania zgodności z wymogami zgodnie z niniejszym załącznikiem. Badanie przed dopuszczeniem stanowi integralną część dopuszczenia.

2. "Dopuszczenie" oznacza procedurę administracyjną, w ramach której państwo członkowskie potwierdza, że sprzęt spełnia wymogi określone w niniejszym załączniku.

W przypadku radarowego sprzętu nawigacyjnego procedura ta obejmuje przepisy zgodnie z art. 5-7 i 9. W przypadku wskaźników skrętu procedura obejmuje przepisy zgodnie z częścią II, art. 1.04-1.06 i 1.08.

3. "Świadectwo badania" oznacza dokument, w którym zapisuje się wyniki badania przed dopuszczeniem.

4. "Wnioskodawca" lub "wytwórca" oznacza każdą osobę prawną lub fizyczną, pod której nazwą, znakiem handlowym lub dowolną inną formą identyfikacji sprzęt przedstawiony do badania jest wytwarzany lub wprowadzany do obrotu handlowego, i która jest odpowiedzialna za wszystkie sprawy związane z badaniem przed dopuszczeniem i procedurą dopuszczenia w odniesieniu do służby technicznej i organu dopuszczającego.

5. "Służba techniczna" oznacza instytucję, organ lub organizację, która wykonuje badania przed dopuszczeniem.

6. "Deklaracja wytwórcy" oznacza deklarację, za pomocą której wytwórca udziela zapewnienia, że sprzęt spełnia powszechnie obowiązujące wymogi minimalne oraz że jest w każdym względzie identyczny z typem przedłożonym do badania.

7. "Deklaracja zgodności" zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1999/5/WE z dnia 9 marca 1999 r. w sprawie urządzeń radiowych i końcowych urządzeń telekomunikacyjnych oraz wzajemnego uznawania ich zgodności⁽¹⁾ oznacza deklarację zgodnie z ust. 1 załącznika II do dyrektywy 1999/5/WE, za pomocą której wytwórca potwierdza, że przedmiotowe produkty spełniają obowiązujące wymogi dyrektywy.

8. "Właściwy organ" oznacza oficjalny organ, który wydaje dopuszczenie.

⁽¹⁾ Dz.U. L 91 z 7.4.1999, s. 10.

CZĘŚĆ  I

Przepisy dotyczące wymogów minimalnych oraz warunków badania instalacji radarowych stosowanych w nawigacji na pokładach statków żeglugi śródlądowej

Artykuł  1

Zakres stosowania

Niniejsze przepisy określają wymogi minimalne dotyczące sprzętu radarowego stosowanego w nawigacji na pokładach statków żeglugi śródlądowej, jak również warunki badania zgodności z tymi wymogami minimalnymi.

Artykuł  2

Przeznaczenie radarowego sprzętu nawigacyjnego

Radarowy sprzęt nawigacyjny ułatwia żeglugę statku, dostarczając czytelnego obrazu radarowego jego pozycji względem boi, linii brzegowych i struktur nawigacyjnych, jak również umożliwiać rzetelne i odpowiednio wczesne rozpoznanie innych statków i przeszkód wystających ponad powierzchnię wody.

Artykuł  3

Wymogi minimalne

1. Z wyjątkiem wymogów dotyczących kompatybilności elektromagnetycznej (art. 3.1.b dyrektywy 1999/5/WE) oraz wymogów dotyczących efektywnego wykorzystania widma w celu wyeliminowania szkodliwych zakłóceń, wynikających z art. 3.2 dyrektywy 1999/5/WE, radarowy sprzęt nawigacyjny stosowany na statkach żeglugi śródlądowej musi spełniać wymogi określone w normie europejskiej EN 302194-1:2006.

2. Ust. 1 odnosi się do śródlądowego sprzętu systemu ECDIS, który można użytkować w trybie nawigacyjnym. Wspomniany sprzęt musi ponadto spełniać wymogi norm w odniesieniu do śródlądowego sprzętu systemu ECDIS w wersji ważnej w dniu wydania dopuszczenia.

Artykuł  4

Badania przed dopuszczeniem

1. Zgodność z wymogami minimalnymi określonymi w art. 3 ust. 1 należy ustalić za pomocą badania przed dopuszczeniem.

2. Jeżeli sprzęt uzyska pozytywny wynik badanie przed dopuszczeniem, placówka badawcza wydaje świadectwo badania. Jeżeli sprzęt nie spełnia wymogów minimalnych, wnioskodawcę powiadamia się pisemnie o powodach odrzucenia wniosku.

Artykuł  5

Wniosek o badanie przed dopuszczeniem

1. Wnioski o badanie przed dopuszczeniem radarowych instalacji nawigacyjnych należy przedkładać służbie technicznej.

Służby techniczne notyfikuje się Komisji Europejskiej.

2. Do każdego wniosku muszą być dołączone następujące dokumenty:

a) szczegółowe opisy techniczne;

b) kompletny zestaw dokumentacji instalacyjnej i serwisowej;

c) szczegółowe instrukcje obsługi;

d) skrócona instrukcja obsługi; oraz

e) w stosownych przypadkach, poświadczenie wykonanych wcześniej badań.

3. W przypadku gdy nie jest zamiarem wnioskodawcy, aby deklaracja zgodności na mocy dyrektywy 1999/5/WE została ustanowiona jednocześnie z dopuszczeniem, deklarację zgodności należy przedłożyć wraz z wnioskiem o badanie przed dopuszczeniem.

Artykuł  6

Dopuszczenie

1. Dopuszczenie przyznaje właściwy organ na podstawie świadectwa badania. Właściwy organ powiadamia Komisję Europejską o sprzęcie, dla którego wydał dopuszczenie. W stosownym zawiadomieniu należy zamieścić przyznany numer dopuszczenia, jak również oznaczenie typu, nazwę wytwórcy, nazwę posiadacza dopuszczenia oraz datę dopuszczenia.

2. Każdy właściwy organ lub służba techniczna wyznaczone przez właściwy organ są upoważnione do wyboru sprzętu z serii produkcyjnej na potrzeby inspekcji w dowolnym momencie.

Jeżeli podczas inspekcji zostaną ujawnione defekty sprzętu, dopuszczenie może zostać wycofane.

Dopuszczenie zostaje wycofane przez organ, który je wydał.

Artykuł  7

Oznaczenia sprzętu i numer dopuszczenia

1. Każdy komponent sprzętu należy oznaczyć w sposób nieusuwalny:

a) nazwą wytwórcy;

b) określeniem handlowym sprzętu;

c) typem sprzętu; oraz

d) numerem seryjnym.

2. Numer dopuszczenia przyznany przez właściwy organ należy przytwierdzić w sposób nieusuwalny na wyświetlaczu w taki sposób, aby był wyraźnie widoczny po instalacji sprzętu.

Elementy składowe numeru dopuszczenia: e-N-NNNN

e = Unia Europejska

NN = kod państwa dopuszczenia, gdzie

01 = Niemcy	08 = Republika Czeska
02 = Francja	09 = Hiszpania
03 = Włochy	11 = Zjednoczone Królestwo
04 = Niderlandy	12 = Austria
05 = Szwecja	13 = Luksemburg
06 = Belgia	14 = Szwajcaria
07 = Węgry	17 = Finlandia
18 = Dania	27 = Słowacja
19 = Rumunia	29 = Estonia
20 = Polska	32 = Łotwa
21 = Portugalia	34 = Bułgaria
23 = Grecja	36 = Litwa
24 = Irlandia	49 = Cypr
25 = Chorwacja	50 = Malta
26 = Słowenia

NNN = trzycyfrowy numer, który zostanie określony przez właściwy organ.

3. Numeru dopuszczenia używa się jedynie w połączeniu z powiązanym dopuszczeniem.

Przygotowanie i przytwierdzenie numeru dopuszczenia należy do obowiązków wnioskodawcy.

Artykuł  8

Deklaracja wytwórcy

Do każdej jednostki sprzętu musi być dołączona deklaracja wytwórcy.

Artykuł  9

Zmiany w sprzęcie dopuszczonym jako typ

1. Wszelkie zmiany dokonane w sprzęcie już dopuszczonym powodują wycofanie dopuszczenia. W każdym przypadku, gdy planowane są zmiany, do właściwej służby technicznej należy przesłać na piśmie szczegółowe informacje.

2. Po konsultacji ze służbą techniczną właściwy organ podejmuje decyzję co do tego, czy dopuszczenie stosuje się nadal, czy też konieczna jest inspekcja lub nowe badanie przed dopuszczeniem.

W razie przyznania nowego badania przed dopuszczeniem przyznawany jest nowy numer dopuszczenia.

CZĘŚĆ  II

Przepisy dotyczące wymogów minimalnych oraz warunków badania wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej

ROZDZIAŁ  1

Przepisy ogólne

Artykuł  1.01

Zakres stosowania

Niniejsze przepisy określają wymogi minimalne dotyczące wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej, jak również warunki badania zgodności z tymi wymogami minimalnymi.

Artykuł  1.02

Przeznaczenie wskaźnika skrętu

Wskaźnik skrętu przeznaczony jest do wspomagania nawigacji radarowej oraz do mierzenia i wskazywania stopnia obrotu statku w kierunku lewej lub prawej burty.

Artykuł  1.03

Badanie przed dopuszczeniem

1. Zgodność z wymogami minimalnymi dotyczącymi wskaźników skrętu zgodnie z rozdziałami 2-4 należy ustalić za pomocą badania przed dopuszczeniem.

2. Jeżeli sprzęt uzyska pozytywny wynik badania przed dopuszczeniem, służba techniczna wydaje świadectwo badania. Jeżeli sprzęt nie spełnia wymogów minimalnych, wnioskodawca zostaje pisemnie powiadomiony o powodach odrzucenia wniosku.

Artykuł  1.04

Wniosek o badanie przed dopuszczeniem

1. Wnioski o badanie przed dopuszczeniem wskaźnika skrętu przedkłada się służbie technicznej.

Służby techniczne notyfikuje się Komisji Europejskiej.

2. Do każdego wniosku muszą być dołączone następujące dokumenty:

a) szczegółowe opisy techniczne;

b) kompletny zestaw dokumentacji instalacyjnej i serwisowej;

c) instrukcje użytkowania.

3. Za pomocą badań wnioskodawca musi ustalić bądź zlecić ustalenie, czy sprzęt spełnia wymogi minimalne określone w niniejszych przepisach.

Wyniki badania oraz sprawozdania pomiarowe należy załączyć do wniosku.

Wspomniane dokumenty oraz informacje uzyskane w trakcie badania przechowuje właściwy organ.

Artykuł  1.05

Dopuszczenie

1. Dopuszczenie przyznaje właściwy organ na podstawie świadectwa badania.

Właściwy organ powiadamia Komisję Europejską o sprzęcie, który dopuścił. W stosownym zawiadomieniu należy zamieścić przyznany numer dopuszczenia, jak również oznaczenie typu, nazwę wytwórcy, nazwę posiadacza dopuszczenia oraz datę dopuszczenia.

2. Każdy właściwy organ lub służba techniczna wyznaczone przez właściwy organ są upoważnione do wyboru sprzętu z serii produkcyjnej na potrzeby inspekcji w dowolnym momencie.

Jeżeli podczas inspekcji zostaną ujawnione defekty sprzętu, dopuszczenie może zostać wycofane.

Dopuszczenie zostaje wycofane przez organ, który je wydał.

Artykuł  1.06

Oznaczenia sprzętu i numer dopuszczenia

1. Każdy komponent sprzętu należy oznaczyć w sposób nieusuwalny

a) nazwą wytwórcy;

b) oznaczeniem handlowym sprzętu;

c) typem sprzętu; oraz

d) numerem seryjnym.

2. Numer dopuszczenia przyznany przez właściwy organ należy przytwierdzić w sposób nieusuwalny na jednostce kontrolnej w taki sposób, aby był wyraźnie widoczny po instalacji sprzętu.

Elementy składowe numeru dopuszczenia: e-N-NNNN

e = Unia Europejska
NN = kod państwa dopuszczenia
01	=	Niemcy	19	=	Rumunia
02	=	Francja	20	=	Polska
03	=	Włochy	21	=	Portugalia
04	=	Niderlandy	23	=	Grecja
05	=	Szwecja	24	=	Irlandia
06	=	Belgia	25	=	Chorwacja
07	=	Węgry	26	=	Słowenia
08	=	Republika Czeska	27	=	Słowacja
09	=	Hiszpania	29	=	Estonia
11	=	Zjednoczone Królestwo	32	=	Łotwa
12	=	Austria	34	=	Bułgaria
13	=	Luksemburg	36	=	Litwa
14	=	Szwajcaria	49	=	Cypr
17	=	Finlandia	50	=	Malta
18	=	Dania

NNN = trzycyfrowy numer, który zostanie określony przez właściwy organ.

3. Numeru dopuszczenia używa się jedynie w połączeniu z powiązanym dopuszczeniem.

Wytworzenie i przytwierdzenie numeru dopuszczenia należy do obowiązków wnioskodawcy.

Artykuł  1.07

Deklaracja wytwórcy

Do każdej jednostki sprzętu musi być dołączona deklaracja wytwórcy.

Artykuł  1.08

Zmiany w sprzęcie dopuszczonym jako typ

1. Wszelkie zmiany dokonane w sprzęcie już dopuszczonym powodują wycofanie dopuszczenia.

W każdym przypadku, gdy planowane są zmiany, do upoważnionej służby technicznej należy przesłać na piśmie szczegółowe informacje.

2. Po konsultacji ze służbą techniczną właściwy organ podejmuje decyzję co do tego, czy dopuszczenie stosuje się nadal, czy też konieczna jest inspekcja lub nowe badanie przed dopuszczeniem.

W razie przyznania nowego badania przed dopuszczeniem przyznawany jest nowy numer dopuszczenia.

ROZDZIAŁ  2

Ogólne wymogi minimalne dla wskaźników skrętu

Artykuł  2.01

Konstrukcja, projekt

1. Wskaźniki skrętu muszą być odpowiednie do użytkowania na pokładach statków żeglugi śródlądowej.

2. Konstrukcja i projekt sprzętu muszą być zgodne z dobrą praktyką inżynieryjną - zarówno pod względem układów mechanicznych, jak i elektrycznych.

3. W razie braku jakiegokolwiek konkretnego przepisu w załączniku II lub w niniejszym załączniku, wymogi i metody badania zawarte w normie europejskiej EN 60945:2002 stosuje się do zasilania, bezpieczeństwa, wzajemnych interferencji sprzętu na statku, bezpiecznej odległości kompasu, odporności na wpływy klimatu, wytrzymałości mechanicznej, wpływów środowiska, emisji dźwięków słyszalnych oraz oznaczeń sprzętu.

Ponadto sprzęt musi spełniać wszelkie wymogi określone w niniejszym załączniku przy temperaturach otoczenia w zakresie 0-40 °C.

Artykuł  2.02

Emisje uboczne i kompatybilność elektromagnetyczna

1. Wymogi ogólne:

Wskaźniki skrętu muszą spełniać wymogi dyrektywy 2004/108/WE⁽¹⁾ Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do kompatybilności elektromagnetycznej oraz uchylającej dyrektywę 89/336/EWG.

2. Emisje uboczne:

W zakresach częstotliwości 156-165 MHz, 450-470 MHz i 1,53-1,544 GHz natężenie pola nie może przekroczyć wartości 15 μV/m. Podane wartości natężenia pola stosuje się w odległości badawczej wynoszącej 3 metry od badanego sprzętu.

Artykuł  2.03

Użytkowanie

1. Sprzęt nie powinien posiadać większej liczby elementów regulacyjnych, niż jest to konieczne dla właściwego użytkowania.

Projekt, oznaczenia i manipulacja elementami regulacyjnymi muszą umożliwiać ich proste, jednoznaczne i szybkie użycie. Ich ułożenie powinno zapobiegać, w miarę możliwości, błędom użytkownika.

Elementy regulacyjne, które nie są niezbędne do normalnego użytkowania, nie mogą być bezpośrednio dostępne.

2. Wszelkie elementy regulacyjne i wskaźniki muszą być opatrzone symbolami lub oznaczeniami w języku angielskim. Symbole muszą spełniać wymogi określone w normie europejskiej EN 60417:1998.

Wszelkie cyfry i litery muszą mieć wysokość co najmniej 4 mm. Jeżeli istnieje możliwość wykazania, że z przyczyn technicznych nie jest możliwe zastosowanie cyfr i liter o wysokości 4 mm, oraz jeżeli dla celów użytkowania mniejsze cyfry i litery są możliwe do zaakceptowania, dozwolone jest ich zmniejszenie do 3 mm.

3. Sprzęt musi być zaprojektowany w taki sposób, aby błędy w użytkowaniu nie powodowały jego zawodności.

4. Wszelkie funkcje przekraczające wymogi minimalne, na przykład instalacje umożliwiające połączenie z innym sprzętem, muszą być zaprojektowane w taki sposób, aby sprzęt spełniał wymogi minimalne w każdych warunkach.

Artykuł  2.04

Instrukcje użytkowania

Do każdego urządzenia należy dostarczyć szczegółową instrukcję obsługi. Musi być ona dostępna w językach angielskim, francuskim, niderlandzkim i niemieckim oraz musi zawierać przynajmniej następujące informacje:

a) aktywacja i użytkowanie;

b) konserwacja i serwis;

c) ogólne instrukcje bezpiecznego użytkowania.

Artykuł  2.05

Instalacja czujnika

Kierunek instalacji w stosunku do linii stępki należy wskazać na jednostce czujnika wskaźnika skrętu. Należy dostarczyć instrukcje instalacji sprzętu, tak by zapewnić największą możliwą obojętność na pozostałe normalne ruchy statku.

ROZDZIAŁ  3

Minimalne wymogi operacyjne dla wskaźników skrętu

Artykuł  3.01

Gotowość operacyjna wskaźnika skrętu

1. Od momentu włączenia wskaźnik skrętu musi być w pełni operacyjny w ciągu 4 minut i powinien funkcjonować w wymaganych granicach tolerancji dla precyzji wskazań.

2. Sygnał ostrzegawczy powinien informować, że wskaźnik jest włączony. Musi być możliwe jednoczesne obserwowanie wskaźnika i manipulowanie nim.

3. Piloty bezprzewodowe nie są dozwolone.

Artykuł  3.02

Wskazania prędkości zmiany kursu

1. Prędkość zmiany kursu musi być wskazywana na skali linearnej z punktem zero umieszczonym pośrodku. Musi istnieć możliwość odczytania kierunku i stopnia prędkości zmiany kursu z niezbędną precyzją. Dozwolone są wyłącznie wskaźniki igłowe oraz tabele słupkowe.

2. Długość skali wskaźnika musi wynosić co najmniej 20 cm; skala może być okrągła lub prostoliniowa. Skale liniowe mogą mieć wyłącznie położenie poziome.

3. Wskaźniki wyłącznie cyfrowe nie są dozwolone.

Artykuł  3.03

Zakresy pomiaru

Wskaźniki skrętu mogą mieć co najmniej jeden zakres pomiaru. Zalecane są następujące zakresy pomiaru:

30 °/minutę

60 °/minutę

90 °/minutę

180 °/minutę

300 °/minutę.

Artykuł  3.04

Precyzja wskazywanej prędkości zmiany kursu

Wskazywana wartość prędkości zmiany kursu nie może odbiegać o więcej niż 2 % od maksymalnej wartości mierzalnej, względnie więcej niż o 10 % od wartości rzeczywistej, w zależności od tego, która z nich jest wyższa (zob.: dodatek).

Artykuł  3.05

Czułość

Próg operacyjny musi być mniejszy lub równy zmianie prędkości kątowej odpowiadającej l % wartości wskazywanej.

Artykuł  3.06

Monitorowanie działania

1. Jeżeli wskaźnik skrętu nie funkcjonuje w wymaganym zakresie precyzji, musi to zostać wskazane.

2. Jeżeli używany jest żyroskop, każdy krytyczny spadek stopnia rotacji żyroskopu musi być sygnalizowany przez wskaźnik. Krytyczny spadek stopnia rotacji żyroskopu to taki spadek, który obniża precyzję o 10 %.

Artykuł  3.07

Obojętność na normalne ruchy statku

1. Kołysanie poprzeczne statku z kątami przechyłu do 10° przy prędkości kątowej do 4° na sekundę nie może powodować błędów pomiarowych przekraczających przewidziane zakresy tolerancji.

2. Podobne czynniki, które mogą wystąpić w czasie cumowania, nie mogą powodować błędów pomiarowych przekraczających przewidziane zakresy tolerancji.

Artykuł  3.08

Obojętność na pola magnetyczne

Wskaźnik skrętu musi być obojętny na pola magnetyczne występujące zazwyczaj na pokładzie statku.

Artykuł  3.09

Wskaźniki urządzeń typu slave

Wskaźniki urządzeń typu slave muszą spełniać wszystkie wymogi odnoszące się do wskaźników skrętu.

ROZDZIAŁ  4

Minimalne wymogi techniczne dla wskaźników skrętu

Artykuł  4.01

Użytkowanie

1. Wszelkie elementy regulacyjne muszą być ułożone w taki sposób, aby podczas ich użytkowania żadna informacja nie była niewidoczna oraz aby nawigacja radarowa odbywała się bez przeszkód.

2. Wszystkie elementy regulacyjne i wskaźniki muszą być wyposażone w oświetlenie nierażące wzroku, dostosowane do warunków oświetleniowych otoczenia i dające się regulować do zera za pomocą odrębnego nastawnika.

3. Operowanie elementami regulacyjnymi musi odbywać się w taki sposób, aby przesunięcie w prawo lub do góry miało pozytywny skutek dla zmiennej, a przesunięcie w lewo lub w dół - negatywny.

4. Jeżeli zastosowane zostaną przyciski, musi być możliwe ich dotykowe zlokalizowanie i uruchomienie. Przyciski muszą mieć również wyraźnie wyczuwalny punkt włączania. Jeżeli przyciski mają wiele funkcji, musi być widoczne, który poziom hierarchiczny jest aktywny.

Artykuł  4.02

Urządzenia amortyzujące

1. System czujników musi być amortyzowany dla wartości krytycznych. Stała amortyzacji (63 % wartości granicznej) nie może przekraczać 0,4 sekundy.

2. Wskaźnik musi być amortyzowany dla wartości krytycznych.

Powinien istnieć element regulacyjny służący do dodatkowego zwiększania amortyzacji wskaźnika. W żadnym razie stała amortyzacji nie może przekroczyć pięciu sekund.

Artykuł  4.03

Podłączanie dodatkowego sprzętu

1. Jeśli wskaźnik skrętu może zostać podłączony do wskaźników typu slave lub podobnego sprzętu, sygnał prędkości zmiany kursu musi być dostępny w formie analogowego sygnału elektrycznego. Ponadto wskaźnik skrętu może posiadać interfejs cyfrowy zgodnie z ust. 2.

Sygnał ten musi być wskazywany przy galwanicznej izolacji od ziemi i ekwiwalencie napięcia analogowego 20 mV/°/min ± 5 % oraz maksymalnym oporze wewnętrznym 100 omów.

Polaryzacja musi być dodatnia, jeśli statek skręca w kierunku prawej burty i ujemna, kiedy skręca w kierunku lewej.

Próg operacyjny nie może przekroczyć 0,3°/minutę.

Błąd zera nie może przekraczać 1°/minutę w temperaturze 0-40 °C.

Kiedy wskaźnik jest włączony, a jego czujnik nie jest wystawiony na oddziaływanie ruchu, uboczne napięcie na sygnale wychodzącym mierzone niskozakresowym (low pass) filtrem zakresu pasma (pass band) o częstotliwości 10 Hz nie może przekraczać 10 mV.

Sygnał prędkości zmiany kursu musi być odbierany bez żadnej dodatkowej amortyzacji poza granicami, o których mowa w art. 4.02 ust. 1.

2. Interfejs cyfrowy musi być zaprojektowany zgodnie z normami europejskimi EN 61162-1: 2008, EN 61162-2: 1998 i EN 61162-3: 2008.

3. Sprzęt musi być wyposażony w zewnętrzny przycisk alarmowy. Przycisk ten musi być zainstalowany w postaci przerywnika izolacji galwanicznej.

Alarm powinien musi być uruchamiany przez zamknięcie kontaktu:

a) jeżeli wskaźnik skrętu jest wyłączony; lub

b) jeżeli wskaźnik skrętu nie jest w trybie gotowości do działania; lub

c) jeżeli kontrola funkcji zareagowała na niedopuszczalnie duży błąd (art. 3.06).

ROZDZIAŁ  5

Warunki i metodyka badania dla wskaźników skrętu

Artykuł  5.01

Bezpieczeństwo, zasilanie i kompatybilność elektromagnetyczna

Zasilanie, bezpieczeństwo, interferencje ze sprzętem pokładowym, bezpieczna odległość kompasu, odporność na warunki klimatyczne, wytrzymałość mechaniczna, wpływ na środowisko naturalne oraz emisja dźwięków słyszalnych zostaną poddane badaniu zgodnie z normą europejską EN 60945:2002.

Artykuł  5.02

Emisje uboczne

Pomiary emisji ubocznych przeprowadza się zgodnie z normą europejską EN 60945:2002 w zakresie częstotliwości 30-2000 MHz.

Wymogi określone w art. 2.02 ust. 2 muszą zostać spełnione.

Artykuł  5.03

Procedura badania

1. Wskaźniki skrętu bada się w warunkach nominalnych i granicznych. W tym kontekście, aż do obowiązującej wartości granicznej, badaniu poddaje się wpływ napięcia operacyjnego i temperatury otoczenia.

Ponadto za pomocą nadajników radiowych ustala się maksymalne pole magnetyczne w pobliżu wskaźników.

2. W warunkach opisanych w ust. 1 błędy wskaźnika muszą utrzymywać się w ramach tolerancji wyznaczonych w załączniku.

3. Wszystkie wymogi minimalne określone w rozdziałach 2-4 muszą zostać spełnione.

⁽¹⁾ Dz.U. L 390 z 31.12.2004, s. 24.

DODATEK

Rysunek 1

Maksymalne tolerancje błędów wskazania wskaźników skrętu

grafika

CZĘŚĆ  III

Przepisy dotyczące badania instalacji i działania sprzętu radarowego i wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej

Artykuł  1

Przepisy ogólne

1. Badania instalacji i działania systemów radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu należy przeprowadzać zgodnie z następującymi przepisami.

2. Wyłącznie sprzęt dopuszczony przy użyciu:

a) dopuszczenia zgodnie z: aa) częścią I art. 6; lub bb) częścią II art. 1.05; lub

b) dopuszczone przy użyciu dopuszczenia uznanego za równoważne zgodnie z częścią VI; oraz

c) oznaczone odpowiednim numerem dopuszczenia są dopuszczone do instalacji.

Artykuł  2

Dopuszczone firmy specjalistyczne

1. Instalacja, wymiana, naprawa lub konserwacja radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu może być przeprowadzana wyłącznie przez specjalistyczne firmy dopuszczone przez właściwy organ.

Właściwe organy odpowiedzialne za dopuszczenie notyfikuje się Komisji Europejskiej.

2. Dopuszczenie może zostać wycofane przez właściwy organ.

3. Właściwy organ bezzwłocznie notyfikuje Komisji Europejskiej firmy specjalistyczne, które dopuścił.

Artykuł  3

Wymogi dla zasilania pokładowego

Wszystkie źródła zasilania pokładowego dla sprzętu radarowego i wskaźników skrętu muszą być wyposażone w odrębne przypisane im urządzenia bezpieczeństwa i, jeśli to możliwe, być bezusterkowe.

Artykuł  4

Instalacja anteny radaru

1. Antenę radaru należy zainstalować możliwie najbliżej osi podłużnej statku. W pobliżu anteny nie powinny występować żadne przeszkody prowadzące do powstawania fałszywego echa lub niepożądanych cieni; w razie konieczności antenę należy zamontować w części dziobowej statku. Elementy montażowe oraz mocujące anteny radaru w położeniu operacyjnym muszą być wystarczająco stabilne, aby umożliwić radarowemu sprzętowi nawigacyjnemu działanie w wymaganych przedziałach dokładności.

2. Po korekcji błędu kątowego w montażu i uruchomieniu sprzętu różnica między kreską kursową a linią osi podłużnej statku nie może przekraczać 1 stopnia.

Artykuł  5

Instalacja wyświetlacza i jednostki kontrolnej

1. Wyświetlacz i jednostkę kontrolną należy zainstalować w sterówce w taki sposób, aby ocena obrazu radaru i użytkowanie radarowego sprzętu nawigacyjnego odbywały się bez żadnych trudności. Orientacja azymutowa obrazu radarowego musi być zgodna z normalną sytuacją otoczenia. Uchwyty i regulatory powinny być skonstruowane w sposób umożliwiający ich zablokowanie w dowolnej pozycji z wyeliminowaniem wibracji.

2. Podczas nawigacji radarowej sztuczne oświetlenie nie może być odbijane w kierunku operatora radaru.

3. Jeżeli jednostka kontrolna nie jest częścią wyświetlacza, należy ją zlokalizować w obudowie w odległości 1 metra od wyświetlacza. Piloty bezprzewodowe nie są dozwolone.

4. Jeżeli zainstalowane są wskaźniki typu slave, powinny one być zgodne z przepisami odnoszącymi się do sprzętu do nawigacji radarowej.

Artykuł  6

Instalacja wskaźnika skrętu

1. Wskaźnik skrętu musi być umiejscowiony przed sternikiem i w jego polu widzenia.

2. Układ czujników należy zainstalować w miarę możliwości na śródokręciu, w sposób poziomy oraz wyrównany do osi podłużnej statku. Miejsce instalacji powinno być w miarę możliwości pozbawione wibracji oraz podlegać jedynie umiarkowanym wahaniom temperatury. Jednostka wskaźnika powinna być w miarę możliwości zainstalowana powyżej wyświetlacza radaru.

3. Jeżeli zainstalowane są wskaźniki typu slave, muszą one spełniać wymogi odnoszące się do wskaźników skrętu.

Artykuł  7

Instalacja czujnika pozycji

W przypadku śródlądowego sprzętu systemu ECDIS używanego w trybie nawigacyjnym, czujnik pozycji (np. antena DGPS) musi zostać zainstalowany w sposób zapewniający jego działanie z najwyższą możliwą precyzją i bez niekorzystnych wpływów struktur leżących powyżej i sprzętu nadawczego na pokładzie statku.

Artykuł  8

Badania instalacji i działania

Przed pierwszym uruchomieniem sprzętu po instalacji lub po odnowieniu lub rozszerzeniu świadectwa wspólnotowego (z wyjątkiem sytuacji, o których mowa w art. 2.09 ust. 2 załącznika II) oraz po każdej zmianie wprowadzonej na statku, która może mieć wpływ na warunki operacyjne sprzętu, właściwy organ lub służba techniczna wyznaczona przez właściwy organ lub firma dopuszczona na podstawie art. 2 musi przeprowadzić badanie instalacji i działania. W tym celu muszą zostać spełnione następujące warunki:

a) zasilanie powinno posiadać odrębne urządzenie zabezpieczające;

b) napięcie operacyjne mieści się w granicach tolerancji;

c) okablowanie i jego instalacja są zgodne z przepisami załącznika II oraz, w stosownych przypadkach, ADN;

d) liczba obrotów anteny wynosi przynajmniej 24 na minutę;

e) w sąsiedztwie anteny nie znajdują się przeszkody zakłócające nawigację;

f) wyłącznik bezpieczeństwa anteny, o ile występuje, jest gotowy do działania;

g) rozkład wyświetlaczy, wskaźników skrętu oraz jednostek kontroli/elementów regulacyjnych jest ergonomiczny i przyjazne dla użytkownika;

h) kreska kursu radarowego sprzętu nawigacyjnego nie odchyla się od osi podłużnej statku o więcej niż 1 stopień;

i) precyzja wyświetlaczy zasięgu i azymutu spełnia wymogi (pomiary w oparciu o znane cele);

j) linearność w krótkim zasięgu jest poprawna (pchanie i ciągnięcie);

k) wyświetlany zasięg minimalny powinien być nie większy niż 15 metrów;

l) centrum obrazu jest widoczne, a jego średnica nie przekracza 1 mm;

m) fałszywe echo wywołane odbiciami i niepożądanymi cieniami na kresce kursowej nie występuje lub nie naraża bezpieczeństwa żeglugi;

n) redukcje zakłóceń pochodzących od morza i deszczu (STC i FTC w ustawieniach domyślnych) oraz powiązane z nimi instrumenty kontrolne funkcjonują poprawnie;

o) regulacja wzmocnienia jest sprawna;

p) ostrość oraz definicja obrazu są poprawne;

q) kierunek skrętu statku jest zgodny ze wskazaniami wskaźnika skrętu, a pozycja zero w kierunku naprzód jest poprawna;

r) sprzęt radarowy nie jest czuły na przekaz ze sprzętu radiowego statku ani na interferencje z innymi źródłami na pokładzie;

s) radarowy sprzęt nawigacyjny lub wskaźnik skrętu nie powinny wchodzić w interferencje z innym sprzętem pokładowym.

Ponadto, w przypadku śródlądowego sprzętu systemu ECDIS:

t) statystyczny błąd pozycji wpływający na mapę nie może przekroczyć 2 m;

u) statystyczny błąd kąta fazy wpływający na mapę nie może przekroczyć 1 stopnia.

Artykuł  9

Świadectwo instalacji i działania

Po pomyślnym ukończeniu badania zgodnie z art. 8 właściwy organ, służba techniczna lub dopuszczona firma wydaje świadectwo zgodne ze wzorem przedstawionym w części IV. Świadectwo to należy stale przechowywać na pokładzie.

Jeżeli warunki badania nie zostały spełnione, sporządza się wykaz usterek. Służba techniczna lub dopuszczona firma wycofuje względnie przesyła wszystkie istniejące świadectwa do właściwego organu.

CZĘŚĆ  IV

(WZÓR)

Świadectwo instalacji i działania radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej

Nazwa/typ statku: .......................................................................................................

Europejski numer identyfikacyjny statku: ...................................................................

Właściciel statku: .......................................................................................................

Nazwa/nazwisko: .......................................................................................................

Adres: ...............................................................................................................................

Radarowy sprzęt nawigacyjny Numer: ...................................................................

Pozycja nr	Typ	Wytwórca	Numer dopuszczenia	Numer seryjny

Wskaźniki skrętu Numer: ...................................................................

Pozycja nr	Typ	Wytwórca	Numer dopuszczenia	Numer seryjny

Niniejszym zaświadcza się, że radarowy sprzęt nawigacyjny i wskaźniki skrętu zainstalowane na tym statku spełniają wymogi określone w części III załącznika IX do dyrektywy 2006/87/WE, dotyczącej badania instalacji i działania systemów nawigacji radarowej i wskaźników skrętu stosowanych na pokładach statków żeglugi śródlądowej.

Dopuszczona firma specjalistyczna/służba techniczna/właściwy organ⁽¹⁾

Nazwa: ...............................................................................................................................

Adres: ...............................................................................................................................

Pieczęć/Odciskpieczęci Miejscowość .................... Data ....................

Podpis

⁽¹⁾ Niepotrzebne skreślić

CZĘŚĆ  V

(WZÓR)

1. Rejestr właściwych organów ds. Dopuszczenia radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu:

Państwo	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail
Belgia
Bułgaria
Dania
Niemcy
Estonia
Finlandia
Francja
Grecja
Włochy
Irlandia
Chorwacja
Łotwa
Litwa
Luksemburg
Malta
Niderlandy
Austria
Polska
Portugalia
Rumunia
Szwecja
Szwajcaria
Hiszpania
Słowacja
Słowenia
Republika Czeska
Węgry
Zjednoczone Królestwo
Cypr
Jeżeli nie podano organu, dane państwo nie wskazało właściwego organu.

Jeżeli nie podano organu, dany kraj nie wskazał właściwego organu.

2. Rejestr dopuszczonego radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu:

Pozycja nr	Typ	Wytwórca	Posiadacz dopuszczenia	Data dopuszczenia	Właściwy organ	Numer dopuszczenia

3. Rejestr radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu dopuszczonych na podstawie równoważnych dopuszczeń:

Pozycja nr	Typ	Wytwórca	Posiadacz dopuszczenia	Data dopuszczenia	Właściwy organ	Numer dopuszczenia

4. Rejestr specjalistycznych firm dopuszczonych do celów instalacji lub wymiany radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu:

Belgia

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Bułgaria

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Dania

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Niemcy

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Estonia

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Finlandia

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Francja

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczenia firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Grecja

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Włochy

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Irlandia

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Chorwacja

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail
Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Łotwa

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Litwa

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Luksemburg

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Malta

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Niderlandy

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Austria

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Polska

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Portugalia

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Rumunia

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Szwecja

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Szwajcaria

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Hiszpania

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Słowacja

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Słowenia

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Republika Czeska

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Węgry

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Zjednoczone Królestwo

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

Cypr

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail

Jeżeli nie określono dopuszczonej firmy, w danym państwie nie przyznano firmom dopuszczenia.

5. Rejestr placówek badawczych wyznaczonych do badania przed dopuszczeniem radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu:

Pozycja nr	Nazwa	Adres	Numer telefonu	E-mail	Państwo

CZĘŚĆ  VI

Sprzęt równoważny

1. Radarowy sprzęt nawigacyjny: dopuszczenia na podstawie rezolucji 1989-II-33 Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie z dnia 19 maja 1989 r. ostatnio zmienionej rezolucją 2008-II-11 z dnia 27 listopada 2008 r.⁽¹⁾.

2. Wskaźniki skrętu: dopuszczenia na podstawie rezolucji 1989-II-34 Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie z dnia 19 maja 1989 r. ostatnio zmienionej rezolucją 2008-II-11 z dnia 27 listopada 2008 r.⁽¹⁾.

3. Radarowy sprzęt nawigacyjny i wskaźniki skrętu zainstalowane i funkcjonujące są zgodne z rezolucją 1989-II-35 Centralnej Komisji ds. Żeglugi na Renie z dnia 19 maja 1989 r. ostatnio zmienionej rezolucją 2008-II-11 z dnia 27 listopada 2008 r.⁽¹⁾.

⁽¹⁾ Wymogi dotyczące instalacji i funkcjonowania radarowego sprzętu nawigacyjnego i wskaźników skrętu do celów żeglugi na Renie.

1 Dz.U. C 157 z 25.5.1998, str. 17.

2 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 16 września 1999 r. (Dz.U. C 54 z 25.2.2000, str. 79), wspólne stanowisko Rady z dnia 23 lutego 2006 r. (Dz.U. C 166 E z 18.7.2006, str. 1), stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 5 lipca 2006 r. oraz decyzja Rady z dnia 23 października 2006 r.

3 Dz.U. L 301 z 28.10.1982, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona Aktem Przystąpienia z 2003 r.

4 Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23. Decyzja zmieniona decyzją 2006/512/WE (Dz.U. L 200 z 22.7.2006, str. 11).

5 Dz.U. L 21 z 29.1.1976, str. 10. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 78/1016/EWG (Dz.U. L 349 z 13.12.1978, str. 31).

6 Dz.U. L 164 z 30.6.1994, str. 15. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).

7 Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1.

8 Dz.U. L 144 z 15.5.1998, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 2003/75/WE (Dz.U. L 190 z 30.7.2003, str. 6).

9 Art. 6 skreślony przez art. 11 dyrektywy nr 2008/68/WE z dnia 24 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.260.13) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 20 października 2008 r.

10 Dz.U. L 373 z 31.12.1991, str. 29. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003.

11 Art. 19 ust. 3 dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 2006/137/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.389.261) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 grudnia 2006 r.

12 Art. 19 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy nr 2006/137/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.389.261) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 grudnia 2006 r.

13 Art. 20 zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy nr 2006/137/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.389.261) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 grudnia 2006 r.

14 Załącznik I:

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Rady nr 2008/59/WE z dnia 12 czerwca 2008 r. dostosowującej dyrektywę 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej w związku z przystąpieniem Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.08.166.31) z dniem 27 czerwca 2008 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Rady nr 2013/22/UE z dnia 13 maja 2013 r. (Dz.U.UE.L.13.158.356) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2013 r.

15 Załącznik II art. 1.01 pkt 52 zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

16 Załącznik II art. 1.01 pkt 76 zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

17 Załącznik II art. 1.01 pkt 76a dodany przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

18 Załącznik II art. 1.01 pkt 97 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

19 Załącznik II art. 1.01 pkt 97a:

- dodany przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

20 Załącznik II art. 1.01 pkt 97b:

- dodany przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

21 Załącznik II art. 1.01 pkt 106 dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

22 Załącznik II art. 1.01 pkt 107 dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

23 Załącznik II art. 1.06 zmieniony przez art. 1 pkt 3 ppkt 1 dyrektywy nr 2006/137/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.389.261) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 grudnia 2006 r.

24 Załączniki II art. 2.01 ust. 2 lit. c) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

25 Załącznik II art. 2.07 ust. 1:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

- zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

26 Załącznik II art. 2.17 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

27 Załącznik II art. 2.17 ust. 3 dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

28 Załącznik II art. 2.18 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

29 Załącznik II Art. 2.18 ust. 6 zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2013/49/UE z dnia 11 października 2013 r. (Dz.U.UE.L.2013.272.41) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 listopada 2013 r.

30 Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.

31 Dz.U. L 8 z 12.1.2001, s. 1.

32 Załącznik II art. 2.19 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

33 Załącznik II art. 3.02 ust. 1 lit. b) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

34 Załącznik II art. 6.02 ust. 1 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

35 Załącznik II art. 6.03 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

36 Załącznik II art. 6.07 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

37 Załącznik II art. 6.09:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

38 Załącznik II art. 7.02 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

39 Załącznik II art. 7.02 ust. 6 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

40 Załącznik II art. 7.04 ust. 3 zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

41 Załącznik II art. 7.04 ust. 9 zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

42 Załącznik II art. 7.06 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

43 Załącznik II art. 8.01 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

44 Załącznik II art. 8.05 ust. 7 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

45 Załącznik II rozdział 8a dodany przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

46 Załącznik II art.9.15 ust. 9 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

47 Załącznik II art. 10.02 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

48 Załącznik II art. 10.03 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

49 Załącznik II art. 10.03 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

50 Załącznik II art. 10.03 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

51 Załącznik II art. 10.03a tytuł zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

52 Załącznik II art. 10.03a ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 3 ppkt 2 dyrektywy nr 2006/137/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.389.261) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 grudnia 2006 r.

53 Załącznik II art. 10.03a ust. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

54 Załącznik II art. 10.03a ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

55 Załącznik II art. 10.03a ust. 8:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

56 Załącznik II art. 10.03a ust. 10 skreślony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

57 Załącznik II art. 10.03b tytuł zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

58 Załącznik II art. 10.03b ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 3 ppkt 3 dyrektywy nr 2006/137/WE z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.389.261) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 grudnia 2006 r.

59 Załącznik II art. 10.03b ust. 1 lit. d) dodana przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

60 Załącznik II art. 10.03b ust. 4 lit. b) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

61 Załącznik II art. 10.3b ust. 5 lit. e) ppkt iii) zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

62 Załącznik II art. 10.03b ust. 9 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

63 Załącznik II art. 10.03b ust. 9 lit. e) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

64 Załącznik II art. 10.03b ust. 13 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

65 Załącznik II art. 10.03c dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

66 Załącznik II art. 10.05 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

67 Załącznik II art. 11.02 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

68 Załącznik II art. 11.02 ust. 4a dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

69 Załącznik II art. 11.02 ust. 4b dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

70 Załącznik II art. 11.02 ust. 6 dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

71 Załącznik II art. 11.04 ust. 2 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

72 Art. 11.04 ust. 4 dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

73 Załącznik II art. 11.12 ust. 6 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

74 Załącznik II art. 11.12 ust. 7 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

75 Załącznik II art. 11.12 ust. 8 skreślony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

76 Załącznik II art. 11.12 ust. 10 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

77 Załącznik II art. 14.13:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

78 Załącznik II art. 14.14 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

79 Załącznik II art. 14.15 ust. 3 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

80 Załącznik II rozdział 14a dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2012/49/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.49) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

81 Załącznik II art. 15.02 ust. 8 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

82 Załącznik II art. 15.03 ust. 1 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

83 Załącznik II art. 15.03 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

84 Załącznik II art. 15.03 ust. 3 lit. a) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

85 Załącznik II art. 15.03 ust. 3 lit. b) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

86 Załącznik II art. 15.03 ust. 3 lit. c) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

87 Załącznik II art. 15.03 ust. 3 lit e) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

88 Załącznik II art. 15.03 ust. 4 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

89 Załącznik II art. 15.03 ust. 5 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

90 Załącznik II art. 15.03 ust. 9 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

91 Załącznik II art. 15.03 ust. 9 lit. a) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

92 Załącznik II art. 15.03 ust. 9 lit. d) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.z przystąpieniem Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.08.166.31) z dniem 27 czerwca 2008 r.

93 Załącznik II art. 15.03 ust. 10 lit. d) dodana przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

94 Załącznik II art. 15.03 ust. 11 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

95 Załącznik II art. 15.03 ust. 11 lit. b) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.z przystąpieniem Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.08.166.31) z dniem 27 czerwca 2008 r.

96 Załącznik II art. 15.06 ust. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

97 Załącznik II art. 15.06 ust. 3 lit. a) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

98 Załącznik II art. 15.06 ust. 5 lit. a) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

99 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. a) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

100 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. e) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

101 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. f) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

102 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. g) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

103 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. h) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

104 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. i) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

105 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. j) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

106 Załącznik II art. 15.06 ust. 8 lit. l) zmieniona przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

107 Załącznik II art. 15.06 ust. 15 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

108 Załącznik II art. 15.08 ust. 6 zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

109 Załącznik II art. 15.09 ust. 1 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

110 Załącznik II art. 15.09 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

111 Załącznik II art. 15.09 ust. 4 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

112 Załącznik II art. 15.10 ust. 6 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

113 Załącznik II art. 15.11 ust. 1 lit. d) ppkt aa) zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

114 Załącznik II art. 15.11 ust. 1 lit. e) dodana przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

115 Załącznik II art. 15.11 ust. 2:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

116 Załącznik II art. 15.11 ust. 4 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

117 Załącznik II art. 15.11 ust. 7a dodany przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

118 Załącznik art. 15.14 ust. 1 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2012/49/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.49) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

119 Załącznik II art. 15.15 ust. 1 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

120 Załącznik II art. 15.15 ust. 1 lit. a) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.z przystąpieniem Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.08.166.31) z dniem 27 czerwca 2008 r.

121 Załącznik II art. 15.15 ust. 5 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

122 Załącznik II art. 15.15 ust. 10 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

123 Załącznik II art. 16.06 ust. 2 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

124 Załącznik II art. 21.2 ust. 1 lit. g) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

125 Załącznik II art. 21.02 ust. 2 lit d) zmieniona przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

126 Załącznik II art. 22a.04 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

127 Załącznik II art. 22a.05 ust. 2 lit. c) zmieniona przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

128 Załącznik II art. 24.02 ust. 2:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2012/49/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.49) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

129 Załącznik II art. 24.03 ust. 1 zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

130 Załącznik II art. 24.6 ust. 5:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2012/49/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.49) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

131 Załącznik II art. 24.08 dodany przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

132 Załącznik II art. 24a.02 ust. 2:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2012/49/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.49) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

133 Art. 24a.05 dodany przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

134 Załącznik II dodatek I:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

135 Załącznik II dodatek II:

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/126/WE z dnia 19 grudnia 2008 r. (Dz.U.UE.L.09.32.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 stycznia 2009 r.

- zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

136 Załącznik II dodatek III dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

137 Załącznik II dodatek IV dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r.

138 Załącznik II dodatek V dodany przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r.

139 Załącznik II dodatek VI:

- dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2012/49/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.49) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Rady nr 2013/22/UE z dnia 13 maja 2013 r. (Dz.U.UE.L.13.158.356) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2013 r.

140 Załącznik II dodatek VII dodany przez art. 1 dyrektywy Komisji nr 2012/49/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.49) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

141 Załącznik V:

- zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

- zmieniony przez art. 3 dyrektywy Komisji nr 2009/46/WE z dnia 24 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.09.109.14) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 30 kwietnia 2009 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

142 Załącznik VI zmieniony przez art. 2 dyrektywy Komisji nr 2008/87/WE z dnia 22 września 2008 r. (Dz.U.UE.L.08.255.5) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 września 2008 r. Zmiany nie zostały naniesione na tekst.

143 Załącznik VII zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

144 Załącznik IX:

- zmieniony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy Rady nr 2008/59/WE z dnia 12 czerwca 2008 r. dostosowującej dyrektywę 2006/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającą wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej w związku z przystąpieniem Republiki Bułgarii i Rumunii do Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.08.166.31) z dniem 27 czerwca 2008 r.

- zmieniony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy Komisji nr 2012/48/UE z dnia 10 grudnia 2012 r. (Dz.U.UE.L.13.6.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 10 stycznia 2013 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy Rady nr 2013/22/UE z dnia 13 maja 2013 r. (Dz.U.UE.L.13.158.356) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 lipca 2013 r.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.2006.389.1
• Rodzaj: Dyrektywa
• Tytuł: Dyrektywa 2006/87/WE ustanawiająca wymagania techniczne dla statków żeglugi śródlądowej i uchylająca dyrektywę Rady 82/714/EWG
• Data aktu: 12/12/2006
• Data ogłoszenia: 30/12/2006
• Data wejścia w życie: 30/12/2006