Umowa w sprawie międzynarodowych norm odłowu humanitarnego miedzy Wspólnotą Europejską, Kanadą i Federacją Rosyjską. Bruksela.1998.04.22.

UMOWA

w sprawie międzynarodowych norm odłowu humanitarnego między Wspólnotą Europejską, Kanadą i Federacją Rosyjską

WSPÓLNOTA EUROPEJSKA,

RZĄD KANADY,

oraz

RZĄD FEDERACJI ROSYJSKIEJ,

strony niniejszej Umowy ("Strony"),

PRZYWOŁUJĄC swoje głębokie zaangażowanie w rozwój międzynarodowych norm odłowu humanitarnego, opartych na badaniach naukowych, jak również empirycznych i praktycznych dowodach;

POTWIERDZAJĄC, że każda Strona posiada, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i zasadami prawa międzynarodowego, suwerenne prawo do eksploatowania własnych zasobów na podstawie swojej własnej polityki w zakresie środowiska i rozwoju, oraz że każda Strona jest odpowiedzialna za zachowanie swojej różnorodności biologicznej i za wykorzystywanie swoich zasobów biologicznych w sposób zrównoważony;

POTWIERDZAJĄC, że zrównoważone wykorzystywanie dzikich zwierząt dla korzyści dla ludzi jest zgodne z zasadami Światowej Strategii Ochrony Przyrody, Światowej Komisji do spraw Środowiska i Rozwoju oraz Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Środowiska i Rozwoju;

STWIERDZAJĄC zaangażowanie, podejmowane również przez Państwa Członkowskie Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów (IUCN) na jej 18-tym Zgromadzeniu Ogólnym w rezolucji 18.25, w celu jak najszybszego wyeliminowania odłowu niehumanitarnego;

UZNAJĄC, że proces rozwoju międzynarodowych norm odłowu humanitarnego podjęty przez ISO, Międzynarodową Organizację Normalizacyjną, w 1987 roku, nie został dotąd zakończony;

POTWIERDZAJĄC, że pierwotnym celem każdej międzynarodowej normy technologicznej jest, między innymi, poprawa komunikacji i ułatwianie handlu;

POTWIERDZAJĄC znaczące przeprowadzone badania, w szczególności w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych Ameryki, Federacji Rosyjskiej i Wspólnocie Europejskiej w kierunku rozwoju bardziej humanitarnych praktycznych metod odłowu;

PODKREŚLAJĄC znaczną pracę wykonaną przez, składającą się ze specjalistów z Kanady, Stanów Zjednoczonych Ameryki, Federacji Rosyjskiej i Wspólnoty Europejskiej, grupę roboczą do spraw rozwoju międzynarodowych norm odłowu humanitarnego;

DOCENIAJĄC, że pomimo braku międzynarodowych norm odłowu humanitarnego, kilka systemów prawnych pokierowało się różnym podejściem i wprowadziło ustawodawstwo w celu poprawy metod odłowu i dla dobra dzikich zwierząt; oraz

UZNAJĄC, że wewnętrzne reguły konstytucyjne i instytucjonalne każdej Strony określają podstawowy organ do wykonania norm odłowu humanitarnego w zakresie swojej właściwości,

POSTANAWIAJĄ, CO NASTĘPUJE:

Artykuł  1

Definicje

Do celów niniejszej Umowy:

"Sidła" oznaczają mechaniczne urządzenia do chwytania zwierząt, zarówno uśmiercające, jak i ograniczające ruch.

"Metody odłowu" oznaczają sidła i warunki ich zakładania (np. gatunki, na które są przewidziane, ustawianie, wabik, zacisk i naturalne warunki środowiska).

"Metody odłowu humanitarnego" oznaczają zatwierdzone przez właściwe władze sidła, które są zgodne z normami odłowu humanitarnego ("normy", znajdujące się w załączniku I do niniejszej Umowy) i stosowane w warunkach określonych przez producentów.

Artykuł  2

Cele

Celami niniejszej Umowy są:

a) ustalenie norm w sprawie metod odłowu humanitarnego;

b) poprawa komunikacji i współpracy między Stronami w zakresie wprowadzenia i rozwoju tych norm; oraz

c) ułatwianie handlu miedzy Stronami.

Artykuł  3

Zakres

Niniejsza Umowę stosuje się do metod odłowu i certyfikacji sideł w zakresie odłowu dzikich lądowych i ssaków ziemno - wodnych wymienionych w załączniku I w odniesieniu do:

a) celów zarządzania stanem przyrody, włączając zwalczanie szkodników;

b) uzyskiwania futer, skór lub mięsa; oraz

c) chwytanie ssaków w celu ich ochrony.

Artykuł  4

Zobowiązania na mocy innych umów międzynarodowych

1. Postanowienia niniejszej Umowy nie wpływają na prawa i obowiązki Stron, które są członkami Światowej Organizacji Handlu (WTO) na mocy Porozumienia z Marakeszu ustanawiającego Światową Organizację Handlu.

2. Postanowienia niniejszej Umowy nie wpływają na prawa i obowiązki Stron, które nie są członkami WTO, na mocy dwustronnych umów wymienionych załączniku II między tymi Stronami.

Artykuł  5

Istniejące środki

Strona może utrzymać zakaz stosowania na swoim terytorium sideł, których stosowanie było zakazane w dniu wejścia w życie niniejszej Umowy.

Artykuł  6

Współpraca międzynarodowa

Bez uszczerbku dla postanowień artykułu 9, Strony postanawiają:

a) współpracować ze sobą bezpośrednio lub poprzez właściwe organizacje międzynarodowe, w odniesieniu do spraw wspólnego zainteresowania odnoszących się do niniejszej Umowy; oraz

b) rozwijać i wzmacniać wielostronną współpracę w zakresie humanitarnych metod odłowu na podstawie wzajemnych korzyści i chęci ułatwiania handlu.

Artykuł  7

Zobowiązanie Stron

Każda Strona podejmuje konieczne kroki, zgodnie z harmonogramem w załączniku I, w celu zapewnienia, że jej właściwe władze:

a) ustanawiają właściwe procesy w zakresie certyfikacji sideł zgodnie z normami;

b) zapewniają, że metody odłowu wykonywane na ich terytoriach są zgodne z normami;

c) zakazują stosowania sideł, które nie zostały zatwierdzone zgodnie z normami⁽¹⁾; oraz

d) wymagają od producentów, żeby określili zatwierdzone sidła i zapewnili instrukcje w zakresie ich właściwego zakładania, bezpiecznego użycia i utrzymywania.

Artykuł  8

Wprowadzanie norm

Przy wprowadzaniu w życie norm, właściwe władze Strony powinny dołożyć wszelkich starań w celu zapewnienia, że:

a) istnieją właściwe procesy w celu:

i) udzielania lub odbierania zezwoleń na stosowanie sideł, oraz

ii) wprowadzenia ustawodawstwa dotyczącego metod odłowu humanitarnego;

b) myśliwi zostali przeszkoleni w zakresie humanitarnego, bezpiecznego i skutecznego stosowania metod odłowu, włączając nowe pojawiające się metody; oraz

c) wytyczne co do testowania sideł, określone w załączniku I, są brane pod uwagę przy ustanawianiu krajowych procesów certyfikacji.

Artykuł  9

Bieżący rozwój norm

Strony:

a) wspierają i zachęcają do badań skierowanych na ciągły rozwój norm; oraz

b) dokonują ponownej oceny i uaktualniają załącznik I, po raz pierwszy po trzech latach od wejścia w życie niniejszej Umowy, stosując w szczególności wyniki badań, określone w literze a).

Artykuł  10

Odstępstwa

1. Odstępstwa od zobowiązań określonych w artykule 7 mogą zostać udzielone przez właściwy organ na zasadzie jednostkowych przypadków, pod warunkiem że nie stosuje się ich w sposób podważający cele Umowy, w odniesieniu do następujących celów:

a) interesy zdrowia publicznego i bezpieczeństwa;

b) ochrona własności publicznej i prywatnej;

c) badania, edukacja, przywracanie populacji, odtwarzanie populacji, hodowla lub dla ochrony fauny i flory; oraz

d) stosowanie tradycyjnych drewnianych sideł istotnych dla zachowania dziedzictwa kulturowego miejscowych wspólnot.

2. Odstępstwom udzielonym na podstawie ustępu 1 musi towarzyszyć pisemne przedstawienie powodów i warunków.

3. Strony powiadamiają na piśmie Wspólny Komitet Zarządzający o odstępstwach udzielonych na mocy ustępu 1 oraz o powodach i warunkach, określonych w ustępie 2.

Artykuł  11

Powiadomienie i wymiana informacji

1. Strony regularnie wymieniają się informacjami we wszystkich sprawach odnoszących się do wprowadzenia przez nie w życie niniejszej Umowy. Informują się wzajemnie o postępach pracy dotyczącej oceny sideł, wykonanej przy stosowaniu harmonogramu określonego dalej w załączniku I, w sprawie odnośnych badań i zatwierdzonych sideł.

2. Strony powiadamiają się wzajemnie o właściwych władzach odpowiedzialnych za wprowadzenie w życie niniejszej Umowy.

Artykuł  12

Wzajemne uznawanie

1. Strony mogą zezwolić na stosowanie na swoim terytorium sideł zatwierdzonych przez inną Stronę. Każda odmowa musi zostać uzasadniona na piśmie.

2. Każda Strona uznaje metody odłowu każdej innej Strony za równoważne, jeżeli metody odłowu innej Strony spełniają normy.

Artykuł  13

Handel futrami i wyrobami futrzarskimi między Stronami

1. Bez uszczerbku dla postanowień artykułu 15 i ustępu 2 tego artykułu, a także odpowiednich postanowień Konwencji o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem (konwencja CITES), sporządzonej w Waszyngtonie dnia 3 marca 1973 roku, żadna Strona nie może nałożyć środków ograniczających handel futrami i wyrobami futrzarskimi pochodzącymi od innej Strony.

2. W punkcie przywozu do jej obszaru celnego, Strona może zażądać świadectwa pochodzenia, które:

a) potwierdza, że futra lub futra połączone z innymi produktami, które mają zostać wwiezione, zostały otrzymane od zwierząt, które zostały schwytane lub wyhodowane na terytorium innej Strony; oraz

b) zawiera odniesienie do dokumentacji pochodzenia wydanej przez właściwe władze.

Artykuł  14

Wspólny Komitet Zarządzający

1. Strony ustanawiają Wspólny Komitet Zarządzający ("Komitet") składający się z przedstawicieli Stron. Komitet może rozważać wszystkie sprawy odnoszące się do niniejszej Umowy.

2. Komitet zbiera się w ciągu 12 miesięcy od daty wejścia w życie niniejszej Umowy. Komitet odtąd zbiera się okresowo lub na wniosek Strony. Komitet może również kierować sprawy między posiedzeniami w drodze korespondencji. Na pierwszym posiedzeniu Komitet uchwala swój regulamin.

3. Decyzje Komitetu zapadają w drodze konsensu.

4. Komitet może ustanowić ad hoc, od czasu do czasu, naukowe i techniczne grupy robocze ekspertów w celu kierowania zaleceń do Komitetu dotyczących:

a) wszelkich kwestii naukowych lub technicznych;

b) wątpliwości w zakresie interpretacji proponowanej przez Strony; oraz

c) zaleceń w sprawie rozwiązywania nieporozumień.

5. Komitet może przedłożyć Stronom propozycję zmian niniejszej Umowy, biorąc pod uwagę, w przypadku gdy sytuacja tego wymaga, odpowiednie zalecenia grup roboczych ekspertów.

Artykuł  15

Rozstrzyganie sporów

1. Strony dążą do osiągnięcia w drodze negocjacji wspólnie zadowalającego rozwiązania każdej kwestii, która może mieć wpływ na stosowanie niniejszej Umowy. W przypadku gdy zainteresowane Strony nie są w stanie rozstrzygnąć rozbieżności, na wniosek jednej ze Stron zwołuje się Komitet, w celu podjęcia rozmów i rozstrzygnięcia sporu. W przypadku rozpatrywania przekazanej mu kwestii, Komitet może powołać ad hoc, jeżeli sytuacja tego wymaga, naukową i/lub techniczną grupę roboczą zgodnie z artykułem 14.4 niniejszej Umowy.

2. Jeżeli Komitet nie rozwiąże sporu w terminie 90 dni, na wniosek Strony skarżącej, powołuje się w zastosowaniu załącznika III organ arbitrażowy.

3. Organ arbitrażowy może wydawać wyroki w odniesieniu do każdego sporu dotyczącego interpretacji i stosowania Umowy przez Stronę, przeciwko której złożona jest skarga.

4. Organ arbitrażowy nie wykracza poza zakres uprawnień uzgodnionych przez Strony i nie wydaje wyroku poza zakres przewidziany w niniejszym artykule.

5. Niniejszy artykuł jest stosowany mutatis mutandis do spraw, w których jest więcej niż jedna Strona skarżąca lub pozwana.

Artykuł  16

Przystąpienie

Każde państwo może przystąpić do niniejszej Umowy, z zastrzeżeniem warunków, jakie mogą zostać uzgodnione przez takie państwo i Strony.

Artykuł  17

Postanowienia końcowe

1. Załączniki stanowią integralną część niniejszej Umowy.

2. Niniejsza Umowa wchodzi w życie 60 dni po złożeniu ostatniego dokumentu ratyfikacyjnego, zawarcia lub przyjęcia, zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie w stosunku do każdej Strony.

3. Niniejsza Umowa nie jest samowykonalna. Każda Strona wykonuje zobowiązania i obowiązki wynikające z niniejszej Umowy zgodnie z własnymi procedurami wewnętrznymi.

4. Komitet lub każda Strona w każdym czasie może wystąpić z propozycjami zmian niniejszej Umowy. Każda zmiana zatwierdzona przez Strony wchodzi w życie w dniu następującym po złożeniu do depozytu ostatniego dokumentu ratyfikacyjnego, zawarcia lub przyjęcia uzgodnionej zmiany, zgodnie z zasadami mającymi zastosowanie w stosunku do każdej Strony.

5. Strona może wystąpić z niniejszej Umowy wydając, co najmniej sześć miesięcy wcześniej wypowiedzenie na piśmie. W takiej sytuacji, zobowiązania wynikające z niniejszej Umowy dotyczące występującej Strony kończą się w dniu wygaśnięcia okresu wypowiedzenia.

6. Niniejsza Umowa sporządzona jest w językach duńskim, niderlandzkim, angielskim, fińskim, francuskim, niemieckim, greckim, włoskim, portugalskim, hiszpańskim, szwedzkim i rosyjskim, przy czym wszystkie teksty są na równi autentyczne. Niniejsza Umowa zostanie złożona do depozytu w archiwach Sekretariatu Generalnego Rady Unii Europejskiej, który przekazuje każdej ze Stron jego uwierzytelniony odpis.

______

⁽¹⁾ Strony postanawiają, że artykuł 7 nie zabrania jednostkom konstruowania i stosowania sideł, pod warunkiem że sidła takie są zgodne z projektami zatwierdzonymi przez właściwy organ.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK  I

CZĘŚĆ  I

NORMY

1. CELE, ZASADY I WZGLĘDY OGÓLNE NORM

1.1. Cele

Celem norm jest zapewnienie odpowiedniego poziomu dobrostanu schwytanych zwierząt, a także dalszej poprawy tego dobrostanu.

1.2. Zasady

1.2.1. Przy ocenie, czy dana metoda odłowu jest czy nie jest humanitarna, musi zostać wzięty pod uwagę dobrostan schwytanego zwierzęcia.

1.2.2. Zasadą przy decydowaniu, czy dana metoda odłowu jest humanitarna, są wymagania progowe zawarte w pkt 2 i 3.

1.2.3. Przy ustalaniu norm zakłada się, że sidła powinny być selektywne, skuteczne i spełniać właściwe wymagania każdej ze Stron dotyczące bezpieczeństwa ludzi.

1.3. Względy ogólne

1.3.1. Dobrostan zwierząt zostaje wyznaczony za pomocą mierników stopnia zdolności lub niezdolności do życia w środowisku naturalnym oraz stopnia niepowodzeń w czasie życia w tym środowisku. Ze względu na występujące u zwierząt różnice w zdolności radzenia sobie w środowisku naturalnym, przy ocenie ich dobrostanu należy stosować różne rodzaje mierników.

Wskaźniki dobrostanu schwytanych zwierząt zawierają elementy związane z fizjologią, obrażeniami i zachowaniem. Ze względu na to, że niektóre z tych wskaźników nie zostały zbadane w odniesieniu do różnych gatunków, konieczne będą, gdzie właściwe, dalsze badania naukowe w celu określenia progów na podstawie tych norm.

Chociaż pojęcie dobrostanu może mieć różnorodne znaczenie, pojęcie "humanitarne" jest stosowane jedynie w odniesieniu do tych metod odłowu, gdzie dobrostan danych zwierząt jest zachowany na odpowiednim poziomie, chociaż zostało potwierdzone, że w niektórych przypadkach sideł przeznaczonych do zabijania zaistnieje krótki okres czasu, w którym poziom dobrostanu może być niski.

1.3.2. Progi ustanowione w normach dla certyfikacji sideł zawierają:

a) w zakresie sideł ograniczających ruch: poziom wskaźników, poniżej którego dobrostan schwytanych zwierząt uważany jest za niski; oraz

b) w zakresie sideł przeznaczonych do zabijania: czas nieprzytomności i nieświadomości oraz utrzymywanie takiego stanu do śmierci zwierzęcia.

1.3.3. Bez względu na to, że metody odłowu muszą spełniać wymogi ppkt 2.4 i 3.4, należy rozważyć dalszą poprawę konstrukcji i ustawiania sideł, w szczególności w celu:

a) poprawy dobrostanu zwierząt schwytanych w sidła ograniczające ruch w czasie uwięzienia;

b) wywołania szybkiego pozbawienia przytomności i świadomości zwierząt schwytanych w sidła przeznaczone do zabijania; oraz

c) zminimalizowania przypadków schwytania zwierząt, dla których sidła nie są przeznaczone.

2. WYMOGI W ODNIESIENIU DO METOD ODŁOWU OGRANICZAJĄCYCH RUCH

2.1. Definicja

"Metody odłowu ograniczające ruch" oznaczają sidła zaprojektowane i zastawione z zamiarem niezabijania schwytanego zwierzęcia, ale ograniczenia jego możliwości poruszania się do takiego stopnia, aby człowiek mógł wejść z nim w bezpośredni kontakt.

2.2. Parametry

2.2.1. Przy ocenie czy dana metoda odłowu ograniczająca ruch spełnia te normy musi zostać oceniony dobrostan schwytanego zwierzęcia.

2.2.2. Parametry muszą zawierać wskaźniki zachowania i obrażeń wymienione w ppkt 2.3.1 i 2.3.2.

2.2.3. Należy ocenić stopień reakcji w odniesieniu do każdego z parametrów.

2.3. Wskaźniki

2.3.1. Wskaźnikami zachowania uznanymi za wskaźniki niskiego poziomu dobrostanu schwytanych dzikich zwierząt są:

a) samokąsanie prowadzące do ciężkich obrażeń (samookaleczenie);

b) nadmierne ograniczenie ruchu i brak reakcji.

2.3.2. Objawami uznanymi za wskaźniki niskiego poziomu dobrostanu schwytanych dzikich zwierząt są:

a) złamanie;

b) zwichnięcie stawu w pobliżu nadgarstków lub stępów;

c) zerwanie ścięgna lub wiązadła;

d) znaczne otarcie okostnej;

e) ostry krwotok zewnętrzny lub krwotok wewnętrzny;

f) znaczne szkieletowe zwyrodnienie mięśni;

g) niedokrwienie kończyny;

h) złamanie stałego zęba odsłaniające miazgę;

i) uszkodzenie oka włączając uszkodzenie rogówki;

j) uszkodzenia rdzenia kręgowego;

k) poważne uszkodzenie organu wewnętrznego;

l) zwyrodnienie mięśnia sercowego;

m) amputacja;

n) śmierć.

2.4. Progi

Metoda odłowu ograniczająca ruch spełniałaby normy, jeżeli:

a) liczba okazów tych samych gatunków docelowych, od których pochodzą dane wynosi co najmniej 20; oraz

b) co najmniej 80 % tych zwierząt nie wykazuje żadnych ze wskaźników wymienionych w ppkt 2.3.1 i 2.3.2.

3. WYMOGI W ODNIESIENIU DO METOD ODŁOWU PRZEZNACZONYCH DO ZABIJANIA

3.1. Definicja

"Metody odłowu przeznaczone do zabijania" oznaczają sidła zaprojektowane i ustawiane z zamiarem zabicia schwytanego zwierzęcia gatunków docelowych.

3.2. Parametry

3.2.1. Musi zostać określony czas nastąpienia utraty przytomności i świadomości wywołanej techniką zabicia, a utrzymanie tego stanu do śmierci musi zostać sprawdzone (tj. do czasu, aż nieodwracalnie ustaje funkcja serca).

3.2.2. Brak przytomności i świadomości musi być obserwowany poprzez sprawdzanie bezwarunkowych odruchów rogówki i powieki lub innych odpowiednich potwierdzonych naukowo parametrów zastępczych⁽¹⁾.

3.3. Wskaźniki i przedziały czasowe

Przedział czasowy utraty bezwarunkowych odruchów rogówki i powieki	Gatunek
45 sekund	Mustela erminea
120 sekund	Martes americana
	Martes zibellina
	Martes martes
300 sekund(1)	Wszystkie inne gatunki wymienione w ppkt 4.1.
(1) Komitet oceni przedział czasowy po trzech latach na przeglądzie, określonym w artykule 9 litera b), jeżeli dane dadzą podstawy takim działaniom, w celu przystosowania ich w zależności od gatunku, w celu zmniejszenia 300 sekundowego okresu, a także określenia rozsądnych ram czasowych wprowadzenia w życie.

3.4. Progi

Metoda odłowu przeznaczona do zabijania spełniałaby normy, jeżeli:

a) liczba okazów tych samych gatunków docelowych, od których pochodzą dane wynosi co najmniej 12; oraz

b) co najmniej 80 % tych zwierząt jest nieprzytomnych lub nieświadomych w przedziale czasowym oraz pozostaje w tym stanie do śmierci.

CZĘŚĆ  II

WYKAZ GATUNKÓW I HARMONOGRAM WPROWADZANIA W ŻYCIE

4. WYKAZ GATUNKÓW OKREŚLONYCH W ARTYKULE 3 NINIEJSZEJ UMOWY I HARMONOGRAM WPROWADZANIA W ŻYCIE

4.1. Wykaz gatunków

Normy stosuje się w odniesieniu do następujących gatunków:

Nazwa zwyczajowa: Gatunek

Kojot Canis latrans

Wilk Canis lupus

Bóbr (Północnoamerykański) Castor canadensis

Bóbr (Europejski) Castor fiber

Ryś Amerykański Felix rufus

Wydra (Północnoamerykańska) Lutra canadensis

Wydra (Europejska) Lutra lutra

Ryś (Północnoamerykański) Lynx canadensis

Ryś (Europejski) Lynx lynx

Kuna Martes americana

Kuna Martes pennanti

Soból Martes zibellina

Kuna leśna Martes martes

Borsuk (Europejski) Meles meles

Gronostaj Mustela erminea

Jenot Nyctereutes procyonoides

Piżmak Ondatra zibethicus

Szop Procyon lotor

Borsuk (Północnoamerykański) Taxidea taxus

Jeżeli właściwe, w przyszłości zostaną włączone kolejne gatunki.

4.2. Harmonogram wprowadzania w życie

4.2.1. Jak określono w artykule 7 Umowy, metody odłowu muszą zostać zbadane w celu wykazania ich zgodności z normami, a także zatwierdzone jako takie przez właściwe władze Stron, w zakresie:

a) metod odłowu ograniczających ruch, od trzech do pięciu lat po wejściu w życie Umowy, w zależności od priorytetów badawczych i dostępności środków badawczych; oraz

b) metod odłowu przeznaczonych do zabijania, pięć lat po wejściu w życie Umowy.

4.2.2. Zgodnie z artykułem 7 Umowy, w ciągu trzech lat od końca okresów, określonych w 4.2.1, stosowanie sideł, które nie są zatwierdzone zgodnie z normami, musi zostać zakazane przez właściwe władze Stron.

4.2.3. W przypadku gdy właściwy organ stwierdza, że wyniki testowania sideł nie skłaniają do certyfikacji sideł w odniesieniu do określonych gatunków lub w związku ze szczególnymi warunkami środowiska, właściwy organ może utrzymać zezwolenie stosowania sideł tymczasowo, w czasie gdy trwają badania w celu opracowania sideł zastępczych. Właściwy organ dokonuje uprzedniego zawiadomienia innych Stron Umowy na temat sideł, które zostaną zatwierdzone dla tymczasowego stosowania oraz statusu programu badań.

CZĘŚĆ  III

WYTYCZNE

5. WYTYCZNE DLA TESTOWANIA SIDEŁ I BADAŃ W ZAKRESIE BIEŻĄCEGO ROZWOJU METOD ODŁOWU

W celu zapewnienia dokładności i wiarygodności oraz w celu wykazania, że metody odłowu spełniają wymogi wymienione w badaniach normalizacyjnych testowania metod odłowu należy stosować ogólne zasady dobrych praktyk doświadczalnych.

W przypadku gdy procedury testowe są ustanowione w ramach ISO, Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej, oraz gdy takie procedury są właściwe do oceny zgodności metod odłowu z niektórymi lub wszystkimi wymogami norm, stosuje się odpowiednio procedury ISO.

5.1. Ogólne wytyczne

5.1.1. Testy powinny być przeprowadzane zgodnie z protokołami wszechstronnych badań.

5.1.2. Funkcjonowanie mechanizmów sideł powinno być testowane.

5.1.3. Testowanie sideł w terenie powinno zostać przeprowadzane w szczególności w celu oceny selektywności. Test ten może również zostać zastosowany do zebrania danych w zakresie skuteczności chwytania i bezpieczeństwa użytkownika.

5.1.4. Sidła ograniczające ruch powinny zostać przetestowane na terenie zamkniętym, w szczególności w celu oceny parametrów zachowania i fizjologii. Sidła przeznaczone do zabijania powinny zostać przetestowane na terenie zamkniętym, w szczególności w celu ustalenia utraty przytomności.

5.1.5. W przypadku testów w terenie sidła powinny być sprawdzane codziennie.

5.1.6. Skuteczność sideł przeznaczonych do zabijania w zakresie pozbawiania danego zwierzęcia przytomności i zabicia go powinna zostać przetestowana w odniesieniu do przytomnych, ruszających się zwierząt, za pomocą pomiarów laboratoryjnych lub z zamkniętego terenu oraz w terenie. Powinna zostać oceniona możliwość sideł uderzenia zwierzęcia docelowego w decydujących miejscach.

5.1.7. Kolejność procedur testowych może różnić się w celu zapewnienia najbardziej skutecznej oceny testowanych sideł.

5.1.8. Sidła nie powinny narażać osoby je stosującej na nadmierne niebezpieczeństwo przy normalnym użytkowaniu.

5.1.9. Jeżeli sytuacja tego wymaga, przy testowaniu sideł powinien zostać przeprowadzony szerszy zakres pomiarów. Testowanie w terenie powinno obejmować badania skutków odłowu zarówno dla gatunków docelowych, jak i innych gatunków.

5.2. Sytuacja badawcza

5.2.1. Sidła powinny być ustawiane i stosowane zgodnie z właściwymi instrukcjami producentów i innych stosownych osób.

5.2.2. W zakresie testowania w terenie zamkniętym, powinien zostać wykorzystany teren zamknięty zapewniający odpowiednie środowisko naturalne dla zwierząt gatunków docelowych, umożliwiające im swobodne przemieszczanie się, ukrywanie i wykazywanie normalnego zachowania. Powinno być możliwe ustawienie sideł i obserwowanie schwytanego zwierzęcia. Sidła powinny zostać ustawione w taki sposób, aby można było sfilmować i nagrać dźwięk całej sytuacji.

5.2.3. W zakresie testowania w terenie, powinny zostać wyznaczone miejsca, które są reprezentatywne w odniesieniu do tych, które będą stosowane praktycznie. Ze względu na to, że selektywność sideł i możliwe negatywne skutki dla gatunków, które nie są docelowe, są ważnymi powodami badań w terenie, miejsc do badań w terenie może być koniecznym wyznaczenie ich w różnych siedliskach, w których istnieje wysokie prawdopodobieństwo występowania gatunków niebędących gatunkami docelowymi. Należy zrobić zdjęcia każdych sideł i ich ustawienia, a także środowiska. Numer identyfikacyjny sideł powinien być załączony jako część zapisu fotograficznego przed i po uderzeniu.

5.3. Personel do badań

5.3.1. Personel do testów powinien być właściwie wykwalifikowany i przeszkolony.

5.3.2. Personel do testów powinien składać się z co najmniej jednej osoby posiadającej doświadczenie w stosowaniu sideł i posiadającej umiejętności w zakresie odłowu zwierząt użytych do testu, a także z co najmniej jednej osoby posiadającej doświadczenie w każdej z metod oceny dobrostanu w odniesieniu do sideł ograniczających ruch i metod oceny braku przytomności w zakresie sideł przeznaczonych do zabijania. Na przykład, ocena reakcji zachowań w odniesieniu do chwytania w sidła i awersji powinna zostać sporządzona w szczególności przez przeszkoloną osobę, która jest zaznajomiona z interpretacją takich danych.

5.4. Zwierzęta, jakie mają być wykorzystane do testowania sideł

5.4.1. Zwierzęta do testów na terenie zamkniętym powinny cieszyć się dobrym zdrowiem i być reprezentatywnymi w odniesieniu do tych, które mogą zostać schwytane w naturalnym środowisku. Wykorzystane zwierzęta nie powinny posiadać wcześniejszych doświadczeń w zakresie odłowu w odniesieniu do testowanych sideł.

5.4.2. Przed testowaniem sideł, zwierzęta powinny być przetrzymywane we właściwych warunkach i odpowiednio karmione i pojone. Zwierzęta nie powinny być trzymane w sposób, który mógłby prowadzić do ich negatywnego dobrostanu.

5.4.3. Zwierzęta przed rozpoczęciem testowania powinny zaaklimatyzować się w terenie zamkniętym, w którym będzie on przeprowadzany.

5.5. Uwagi

5.5.1. Zachowanie

5.5.1.1. Przeszkolona osoba powinna odnotowywać uwagi co do zachowania, w szczególności w odniesieniu do znajomości etologii gatunku.

5.5.1.2. Zniechęcenie może zostać ocenione przez schwytanie zwierzęcia w łatwo rozpoznawalnej sytuacji, przy ponownym narażeniu zwierzęcia na sidła we właściwej sytuacji i ocenianie jego zachowania.

5.5.1.3. Należy dołożyć starań w celu rozróżnienia reakcji na dodatkowe bodźce od reakcji na sidła lub sytuację.

5.5.2. Fizjologia

5.5.2.1. Niektóre zwierzęta powinny zostać zaopatrzone przed testem w zdalne urządzenie zapisu danych (np., w celu zapisu rytmu serca, oddechu). Taka instalacja powinna nastąpić wystarczająco długo przez odłowem zwierzęcia, aby doszło ono do siebie po możliwych zakłóceniach spowodowanych przez zainstalowanie takiego urządzenia.

5.5.2.2. Należy przedsięwziąć wszystkie możliwe środki ostrożności w celu zmniejszenia niepełnych lub tendencyjnych ocen i parametrów, w szczególności tych spowodowanych przez element ludzki przy pobieraniu próbek.

5.5.2.3. Jeżeli wykonuje się biologiczne pobieranie próbek (np., krwi, moczu, śliny), powinno to następować we właściwym czasie w odniesieniu do czasu odłowu i zależnych od czasu parametrów podlegających ocenie. Dane kontrolne dotyczące zwierząt trzymanych gdzie indziej w dobrych warunkach i w odniesieniu do różnych rodzajów aktywności, dane bazowe pobrane przed nastąpieniem odłowu, a także niektóre dane wyjściowe po ekstremalnych stymulacjach (np., test z hormonem adrenokortykotropowym) powinny również zostać zgromadzone.

5.5.2.4. Wszystkie biologiczne próbki przed analizą powinny zostać pobrane i przechowywane zgodnie z obecnym stanem wiedzy w celu zapewnienia prawidłowości badań.

5.5.2.5. Zastosowane metody analityczne powinny zostać zatwierdzone.

5.5.2.6. W odniesieniu do sideł przeznaczonych do zabijania, jeżeli wykonuje się badania neurologiczne za pomocą odruchów bezwarunkowych (takich, jak związane z bólem lub oczami) łącznie z pomiarem EEG i/lub reakcji wywołanych czynnikami wizualnymi lub reakcji wywołanych czynnikami dźwiękowymi, powinny one być wykonywane przez eksperta, w celu dostarczenia istotnych informacji dotyczących świadomości zwierzęcia i skuteczności techniki zabijania.

5.5.2.7. Jeżeli zwierzęta są przytomne i świadome w czasie określonym w Protokole, powinny zostać zabite w sposób humanitarny.

5.5.3. Urazy i patologia

5.5.3.1. Każde testowane zwierzę powinno zostać właściwie zbadane w celu oceny urazów. Powinno zostać przeprowadzone badanie radiologiczne w celu potwierdzenia możliwych złamań.

5.5.3.2. Powinno zostać przeprowadzone dalsze szczegółowe badanie patologiczne padłego zwierzęcia. Badanie pośmiertne powinno zostać przeprowadzone zgodnie z przyjętą praktyką weterynaryjną w zakresie badań przez doświadczonego weterynarza.

5.5.3.3. Naruszone organy i/lub części powinny zostać zbadane makroskopowo, a także, jeżeli to właściwe histologicznie.

5.6. Sprawozdanie

5.6.1. Sprawozdanie z badań powinno zawierać wszystkie istotne informacje o schemacie doświadczenia, materiałach i metodach, oraz wynikach, w szczególności:

a) opis techniczny konstrukcji sideł włączając materiał konstrukcyjny;

b) instrukcję stosowania dołączoną przez producentów;

c) opis sytuacji testowej;

d) warunki pogodowe, w szczególności temperaturę i głębokość śniegu;

e) personel biorący udział w testach;

f) liczbę zwierząt i testowanych sideł;

g) całkowitą liczbę zwierząt schwytanych z gatunków docelowych i innych, a także ich względną liczebność wyrażoną jako niewielka, zwykła lub obfita na tym obszarze;

h) selektywność;

i) szczegóły dowodów, że sidła zostały uruchomione i zraniły zwierzę, które nie zostało schwytane;

j) uwagi co do zachowania;

k) wartości każdego pobranego parametru fizjologicznego i metodologii;

l) opis urazów i badania pośmiertnego;

m) czas do utraty przytomności i świadomości; oraz

n) analizy statystyczne.

CZĘŚĆ  IV

BADANIE

6. PROGRAMY BADAWCZE W CELU POPRAWY ZAKRESU NORM

Właściwy zakres pomiarów dobrostanu zwierząt, które zostały schwytane, musi zostać oceniony przy testowaniu systemów odłowu. Jeżeli takie pomiary, w szczególności dodatkowe pomiary w odniesieniu do zachowania i fizjologii, nie wystąpiły i nie zostały zastosowane w stosunku do różnych gatunków, ich zastosowanie w tych normach w odniesieniu do rozważanych gatunków będzie musiało zostać uzupełnione o badania naukowe przeprowadzone w celu określenia poziomów bazowych, zakresów reakcji, a także innych właściwych pomiarów.

6.1. Cele

Badania wspierane i popierane przez Strony na podstawie artykułu 9 muszą w szczególności mieć na celu ustalenie danych bazowych i wyjściowych koniecznych do ustalenia progów w zakresie dodatkowych parametrów, lub w celu oceny przydatność innych pomiarów dobrostanu niezawartych w obecnym zakresie ppkt 2.3 norm, włączając pewną liczbę wskaźników zachowania i wskaźników fizjologicznych.

6.2. Szczególne programy badawcze w odniesieniu do gatunków

W celu poprawy wiedzy naukowej w zakresie oceny dobrostanu schwytanych zwierząt, każda Strona wspiera dalsze badania w odniesieniu do gatunków wymienionych w następującej tabeli, która zostanie wypełniona w określonych ramach czasowych po wejściu w życie Umowy.

Gatunek	Strona odpowiedzialna	Ramy czasowe
Ondatra, zibethicus	Wspólnota Europejska	3 lata
Procyon lotor	Kanada	3 lata
Martes zibellina	Rosja	3 lata

6.3. Szczególne pomiary poddane badaniom

6.3.1. Parametry poddane badaniom muszą, w szczególności zawierać:

a) reakcje zachowania po schwytaniu, włączając wydawane dźwięki, skrajną panikę, opóźnienie przed powrotem do normalnego zachowania po wypuszczeniu z sideł i niechęci. Przy testowaniu niechęci musi zostać oceniony zakres unikania lub oporu przed zbliżaniem do uprzednio doznanej sytuacji odłowu; oraz

b) parametry fizjologiczne, włączając tempo bicia serca i arytmię oraz parametry biochemiczne (pomiary krwi, moczu lub śliny) właściwe dla danych gatunków, włączając stężenia glukokortykoidowe, stężenia prolaktyny, działanie kinazy kreatynowej, dehydrogenezę mleczanową (oraz możliwie ISO-enzym 5) i poziomy beta-endorfiny (jeżeli istnieją próby).

6.3.2. Rozpiętość reakcji parametrów fizjologicznych będzie odnosić się do podstawowych i skrajnych poziomów oraz zależności od czasu.

6.3.3. Poziom podstawowy oznacza ilość, stężenie lub częstotliwość tej zmiennej fizjologicznej, gdy zwierzę nie jest niepokojone przez warunki środowiska. W odniesieniu do zmiennych fizjologicznych, które zmieniają się w okresach kilku sekund lub minut, ten poziom podstawowy powinien odnosić się do poszczególnych aktywności, na przykład leżenie, stanie, chód lub bieganie i skakanie. Poziom skrajny oznacza bliski minimum lub maksimum poziomu właściwego dla danych zwierząt. Reakcje fizjologiczne, określone powyżej, mogą wykazywać wszystkie ssaki, ale dokładne poziomy podstawowe i skrajne, a także wzór zmian między nimi musi zostać ustalony w odniesieniu do każdego testowanego gatunku.

6.3.4. Aspektami pomiarów reakcji fizjologicznych, które wykazują niski poziom dobrostanu, są kwestie czy zmierzony poziom jest daleki od normalnego poziomu i czy czas trwania takiego zmienionego poziomu jest znaczny.

6.4. Monitorowanie programów badawczych

Komitet monitoruje i koordynuje badania wspierane i popierane przez Strony na podstawie artykułu 9.

______

⁽¹⁾ W przypadkach gdy dalsze testy są konieczne w celu określenia czy metoda odłowu spełnia normy, można przeprowadzić dodatkowe pomiary w zakresie elektroencefalogramu (EEG), reakcji wywołanych czynnikami wizualnymi oraz reakcji wywołanych czynnikami dźwiękowymi.

ZAŁĄCZNIK  II

1. Umowa przejściowa w sprawie handlu i kwestii związanych z handlem między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, Europejską Wspólnotą Węgla i Stali oraz Europejską Wspólnotą Energii Atomowej, z jednej strony, a Federacją Rosyjską, z drugiej strony, sporządzona w Brukseli dnia 17 lipca 1995 roku, weszła życie dnia 1 lutego 1996 roku.

2. Umowa o partnerstwie i współpracy między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi z jednej strony, a Federacją Rosyjską z drugiej strony, sporządzona na Korfu dnia 24 czerwca 1994 roku.

3. Umowa w sprawie handlu i stosunków handlowych między Federacją Rosyjską a Kanadą, weszła w życie dnia 29 grudnia 1992 roku.

ZAŁĄCZNIK  III

ORGAN ARBITRAŻOWY

Artykuł  1

Strona skarżąca powiadamia Komitet, że chce przekazać sprawę do sądu arbitrażowego na podstawie artykułu 15 Umowy. Powiadomienie musi zawierać przedmiot postępowania arbitrażowego, oraz w szczególności postanowienia Umowy, których interpretacja lub stosowanie jest kwestią sporną.

Artykuł  2

1. Organ arbitrażowy składa się z trzech członków.

2. W sporach między dwoma Stronami, każda ze Stron uczestniczących w sporze powołuje arbitra. W sporach między więcej niż dwoma Stronami, Strony mające ten sam interes powołują wspólnie jednego arbitra w drodze Umowy. W obydwu przypadkach, dwóch arbitrów powołanych w ten sposób powołuje za pomocą wspólnego Umowy trzeciego arbitra jako przewodniczącego organu arbitrażowego.

3. Przewodniczący organu arbitrażowego nie może:

a) być obywatelem Stron sporu;

b) być związany z żadną ze Stron sporu; lub

c) mieć do czynienia ze sporem z innego stanowiska.

4. Każdy wakat w organie arbitrażowym musi zostać wypełniony w sposób przewidziany dla pierwotnego powołania.

Artykuł  3

Jeżeli w ciągu 60 dni od powołania arbitrów przez Strony, nie zostanie wyznaczony przewodniczący organu arbitrażowego, każda ze Stron może poprosić Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości o jego wyznaczenie.

Artykuł  4

1. Organ arbitrażowy wydaje orzeczenia wyłącznie zgodnie z postanowieniami Umowy, prawa międzynarodowego oraz następującego standardowego zakresu uprawnień:

"Ustalić, w świetle stanu faktycznego i właściwych postanowień Umowy (tu określić właściwe postanowienia), czy Strona działa zgodnie z zobowiązaniami na mocy Umowy, oraz wydać orzeczenie w tym celu."

2. Organ arbitrażowy musi upewnić się, że roszczenie jest właściwie umotywowane faktycznie i prawnie.

Artykuł  5

1. Jeśli Strony sporu nie uzgodnią inaczej, organ arbitrażowy ustala swój regulamin wewnętrzny.

2. Regulamin wewnętrzny organu arbitrażowego musi w każdym wypadku być zgodny z niniejszym załącznikiem, zakresem kompetencji organu arbitrażowego do wydawania orzeczeń i zasadami sprawiedliwości proceduralnej w prawie i praktyce międzynarodowej.

Artykuł  6

Strony sporu ułatwiają pracę organu arbitrażowego i w szczególności, stosując wszelkie dostępne im środki:

a) dostarczają mu wszystkie właściwe dokumenty, informacje i ułatwienia, z zastrzeżeniem tylko krajowych wymagań prawnych i administracyjnych; oraz

b) umożliwiają mu, gdy jest to niezbędne, powoływanie świadków lub ekspertów, a także przyjmowanie ich zeznań.

Artykuł  7

Strony sporu i arbitrzy chronią poufność każdej informacji otrzymanej poufnie podczas postępowania arbitrażowego.

Artykuł  8

Strony sporu ponoszą koszty postępowania arbitrażowego, włączając honoraria arbitrów i koszty podróży, tłumaczeń i usług sekretarskich, a także inne odnośne koszty, w równych częściach.

Artykuł  9

Organ arbitrażowy może wysłuchać i ustalić wysuwane wzajemne roszczenia wynikające bezpośrednio z przedmiotu sporu.

Artykuł  10

Organ arbitrażowy wydaje swoje orzeczenia zarówno na podstawie procedury, jak i przedmiotu sporu większością głosów arbitrów. Oddanych głosów nie ujawnia się.

Artykuł  11

1. Organ arbitrażowy wydaje orzeczenie nie później niż 180 dni po dacie wyznaczenia przewodniczącego.

2. Organ arbitrażowy może, głosując jednomyślnie, opóźnić wydanie orzeczenia, jeżeli Strony sporu tak postanowią.

Artykuł  12

1. Ustaleniu i orzeczeniu organu arbitrażowego musi towarzyszyć oświadczenie na piśmie określające ustalenia i powody, na których się opiera.

2. Spór dotyczący interpretacji lub sposobu wykonania ustalenia i orzeczenia organu arbitrażowego może zostać przedstawiony przez jedną ze Stron sporu organowi arbitrażowemu, który wydał orzeczenie.

Artykuł  13

Ustalenie i orzeczenie organu arbitrażowego jest ostateczne, wiążące dla Stron sporu i nie ma od niego odwołania.

ZAŁĄCZNIK  V

DEKLARACJE STRON

Deklaracja Rządu Kanady dotycząca przyśpieszonego okresu wycofania tradycyjnych ograniczających ruch sideł o stalowych szczękach

W uznaniu celów Umowy w sprawie międzynarodowych norm odłowu humanitarnego ("Porozumienie") i na podstawie artykułu 7 Umowy, Kanada oświadcza, że:

1. Stosowanie wszystkich ograniczających ruch sideł o stalowych szczękach będzie w Kanadzie zakazane w odniesieniu do następujących gatunków od daty wejścia w życie Umowy:

Martes americana

Mustela erminea

Castor canadensis

Ondatra zibethicus

Martes pennanti

Taxidea taxus

Lutra canadensis

2. a) Na podstawie wyników testów już dostępnych, stosowanie tradycyjnych ograniczających ruch sideł o stalowych szczękach jest zakazane w odniesieniu do pozostałych gatunków kanadyjskich wymienionych w załączniku I do Umowy, jak następuje:

Canis latrans

Felis rufus

Procyon lotor

Canis lupus

Lynx canadensis

b) Niniejszy zakaz wchodzi w życie po:

i) zakończeniu pełnego sezonu testów w terenie zaczynającego się w październiku 1999 roku; lub

ii) zakończeniu okresu koniecznego do testów i wprowadzenia w życie, określonego w literze c).

c) "Okres konieczny do testów i wprowadzenia w życie" określony w klauzuli 2 litera b) ii) składa się z dwóch pełnych sezonów testów w terenie plus jednego roku po końcu drugiego sezonu testów w terenie, zaczynający się po ostatecznym zawarciu Umowy przez Radę Unii Europejskiej.

d) W odniesieniu do Kanady, sezon testów w terenie (określony w klauzuli 2 litera b) i) i akapit 2 litera c)) biegnie od dnia 1 października do dnia 31 marca.

3. W związku z akapitem 2 litera b), niniejsza deklaracja skutkuje w okresie między ostatecznym zawarciem Umowy przez Radę Unii Europejskiej a wejściem w życie Umowy tak długo, jak Porozumienie (włączając, dla większej pewności, załączone deklaracje) jest stosowane zgodnie z jego warunkami przez Wspólnotę Europejską.

Deklaracja Wspólnoty Europejskiej

Wspólnota Europejska przyjmuje, że podpisanie Umowy w sprawie międzynarodowych norm odłowu humanitarnego jest ważnym i znaczącym krokiem w kierunku zapewniania właściwego poziomu dobrostanu schwytanych zwierząt.

W związku z tym, Wspólnota Europejska potwierdza, że nie podejmie żadnych środków wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 3254/91 w rozsądnym terminie koniecznym innym Stronom do ratyfikowania Umowy i, po ratyfikacji, tak długo jak Umowa pozostaje w mocy i jest stosowane zgodnie z jego postanowieniami.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1998.42.43
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Umowa w sprawie międzynarodowych norm odłowu humanitarnego miedzy Wspólnotą Europejską, Kanadą i Federacją Rosyjską. Bruksela.1998.04.22.
• Data aktu: 22/04/1998
• Data ogłoszenia: 14/02/1998
• Data wejścia w życie: 01/05/2004, 01/06/1999