(2021/C 490/18)
(Dz.U.UE C z dnia 6 grudnia 2021 r.)
Sąd odsyłający
Verwaltungsgerichts Stade
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: wnioskodawczyni 1, wnioskodawca 2, wnioskodawca 3, wnioskodawca 4, wnioskodawca 5
Strona przeciwna: Bundesrepublik Deutschland (zastępowana przez Bundesamt für Migration und Flüchtlinge)
Pytania prejudycjalne
a. Dochodzenie praw na drodze sądowej
1) Czy art. 27 [rozporządzenia Dublin III] 1 , ewentualnie w związku z art. 47, art. 51 ust. 1 karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą praw podstawowych"), jednakże z uwzględnieniem przepisów dyrektywy Rady 2003/86/WE 2 z dnia 22 września 2003 r. w sprawie prawa do łączenia rodzin, należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, jest zobowiązane do zapewnienia wnioskodawcom - w szczególności dzieciom - przebywającym we wnioskującym państwie członkowskim i żądającym przekazania na podstawie art. 8, 9 lub 10 rozporządzenia Dublin III, lub członkom ich rodziny w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek w rozumieniu art. 8, 9, lub 10 rozporządzenia Dublin III, skutecznego środka prawnego przed sądem w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek, przeciwko decyzji odmownej tego państwa?
2) W razie udzielenia na pytanie a.1. odpowiedzi przeczącej:
Czy w takim przypadku przedstawione powyżej prawo do skutecznego środka prawnego wynika w braku dostatecznej regulacji w rozporządzeniu Dublin III bezpośrednio z art. 47 karty praw podstawowych, ewentualnie w związku z art. 7, 9 i 33 tej karty (zob. wyroki Trybunału: z dnia 7 czerwca 2016 r., C-63/15, Mehrdad Ghezelbash, pkt 51-52 3 ; z dnia 26 lipca 2017 r., C-670/16, Tsegezab Mengesteab, pkt 58 4 )?
3) W razie udzielenia na pytanie a.1. lub pytanie a.2. odpowiedzi twierdzącej:
Czy art. 47 karty praw podstawowych, ewentualnie w związku z zasadą lojalnej współpracy, (zob. wyrok Trybunału z dnia 13 listopada 2018 r., C-47/17 i C-48/17, X 5 ), należy interpretować w ten sposób, że państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, jest zobowiązane do poinformowania wnioskującego państwa członkowskiego o środku prawnym wniesionym przez wnioskodawców przeciwko odmowie przyjęcia wniosku, oraz że wnioskujące państwo członkowskie jest zobowiązane do niepodejmowania decyzji co do istoty w sprawie wniosku o udzielenie azylu złożonego przez wnioskodawców do chwili negatywnego zakończenia postępowania w sprawie środka prawnego?
4) W razie udzielenia na pytanie a.1. lub pytanie a.2. odpowiedzi twierdzącej:
Czy art. 47 karty praw podstawowych, ewentualnie z uwzględnieniem kryteriów znajdujących wyraz w motywie 5 rozporządzenia Dublin III, należy interpretować w takim przypadku jak niniejszy w ten sposób, że zobowiązuje on sądy państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, do zagwarantowania ochrony prawnej z zastosowaniem trybu pilnego? Czy sądom państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, są wyznaczone czasowe wymogi dla podjęcia rozstrzygnięcia w przedmiocie środka prawnego?
b. Przejście odpowiedzialności
1) Czy art. 21 ust. 1 akapit trzeci rozporządzenia Dublin III w związku z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1560/2003 zmienionego rozporządzeniem (UE) nr 118/2014 6 (rozporządzeniem wykonawczym) - zasadniczo - powoduje niepodlegające zaskarżeniu przejście odpowiedzialności na wnioskujące państwo członkowskie, jeżeli państwo członkowskie, do którego skierowano wniosek, we właściwym terminie odrzuci zarówno pierwotny wniosek, jak i wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy (zob. wyrok Trybunału z dnia 13 listopada 2018 r., C-47/17 i C-48/17, pkt 80)?
2) W razie udzielenia na pytanie b.1 odpowiedzi twierdzącej:
Czy jest tak również w przypadku, gdy decyzje odmowne państwa członkowskiego, do którego skierowano wniosek, są sprzeczne z prawem?
3) W razie udzielenia na pytanie b.2 odpowiedzi przeczącej:
Czy osoba ubiegająca się o azyl może powołać się we wnioskującym państwie członkowskim wobec państwa, do którego skierowano wniosek, na sprzeczne z prawem przejście odpowiedzialności z powodu nieposzanowania kryteriów odpowiedzialności dotyczących łączenia rodzin (art. 8-11, 16, 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III)?
c. Kolejny wniosek
1) Czy art. 7 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia Dublin III należy interpretować w ten sposób, że przepisy te nie wyłączają zastosowania przepisów rozdziału III oraz przeprowadzenia postępowania w sprawie przejęcia zgodnie z rozdziałem VI sekcja II rozporządzenia Dublin III w przypadkach, w których wnioskodawcy złożyli już we wnioskującym państwie członkowskim wniosek o udzielenie azylu i wniosek ten został pierwotnie odrzucony przez wnioskujące państwo członkowskie jako niedopuszczalny na podstawie art. 33 ust. 2 lit. c) w związku z art. 38 dyrektywy 2013/32/UE 7 , jednak w międzyczasie - na przykład w następstwie faktycznego odstąpienia od "Deklaracji UE-Turcja z dnia 18 marca 2016 r. (zob. EN P-000604/2021, Answer given by Ms Johansson on behalf of the European Commission z dnia 1 czerwca 2021 r.) - we wnioskującym państwie członkowskim jest prowadzone dopuszczalne postępowanie w sprawie kolejnego wniosku?
2) W razie udzielenia na pytanie c.1. odpowiedzi przeczącej:
Czy art. 7 ust. 2 i art. 20 ust. 1 rozporządzenia Dublin III w przypadku opisanym w pytaniu c.1. należy interpretować w ten sposób, że nie wyłączają one zastosowania przepisów rozdziału III oraz przeprowadzenia postępowania w sprawie przejęcia zgodnie z rozdziałem VI sekcja II rozporządzenia Dublin III w przypadkach związanych z zastosowaniem kryteriów odpowiedzialności dotyczących łączenia rodzin (art. 8-11, 16 rozporządzenia Dublin III)?
3) Czy art. 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III ma wciąż zastosowanie, jeśli wnioskodawcy złożyli już we wnioskującym państwie członkowskim wniosek o udzielenie azylu i wniosek ten został pierwotnie odrzucony przez wnioskujące państwo członkowskie jako niedopuszczalny na podstawie art. 33 ust. 2 lit. c) w związku z art. 38 dyrektywy 2013/32/UE, jednak w międzyczasie - na przykład w następstwie faktycznego odstąpienia od "Deklaracji UE-Turcja z dnia 18 marca 2016 r." (zob. EN P-000604/2021, Answer given by Ms Johansson on behalf of the European Commission z dnia 1 czerwca 2021 r.) - we wnioskującym państwie członkowskim jest prowadzone dopuszczalne postępowanie w sprawie kolejnego wniosku?
4) W razie udzielenia na pytanie c.3. odpowiedzi twierdzącej:
Czy art. 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III przyznaje osobom ubiegającym się o azyl prawo podmiotowe, którego można dochodzić w państwie, do którego skierowano wniosek? Czy istnieją w tym względzie wynikające z prawa Unii wymogi w zakresie wykonywania przez władze krajowe uprawnień dyskrecjonalnych, na przykład wymóg poszanowania jedności rodziny, dobra dziecka, czy też kwestia ta podlega wyłącznie prawu krajowemu? d. Prawa podmiotowe członka rodziny przebywającego w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek
Czy również członkowi rodziny przebywającemu już w państwie członkowskim, do którego skierowano wniosek, przysługuje prawo, którego można dochodzić na drodze sądowej, do domagania się przestrzegania art. 8 i nast. rozporządzenia Dublin III i związanych z tym przepisów dotyczących przekazania (art. 18, 29 i nast. rozporządzenia Dublin III; ewentualnie w związku z motywami 13, 14 i 15 rozporządzenia Dublin III w związku z art. 47 karty praw podstawowych) lub art. 17 ust. 2 rozporządzenia Dublin III?
W piątek, 19 grudnia 2025 roku, Senat przyjął bez poprawek uchwalone na początku grudnia przez Sejm bardzo istotne zmiany w przepisach dla pracodawców obowiązanych do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Odnoszą się one do tych podmiotów, w których nie działają organizacje związkowe. Ustawa trafi teraz na biurko prezydenta.
19.12.2025
Nowe okresy wliczane do okresu zatrudnienia mogą wpłynąć na wymiar urlopów wypoczynkowych osób, które jeszcze nie mają prawa do 26 dni urlopu rocznie. Pracownicy nie nabywają jednak prawa do rozliczenia urlopu za okres sprzed dnia objęcia pracodawcy obowiązkiem stosowania art. 302(1) Kodeksu pracy, wprowadzającego zaliczalność m.in. okresów prowadzenia działalności gospodarczej czy wykonywania zleceń do stażu pracy.
19.12.2025
Wszyscy pracodawcy, także ci zatrudniający choćby jednego pracownika, będą musieli dokonać wartościowania stanowisk pracy i określić kryteria służące ustaleniu wynagrodzeń pracowników, poziomów wynagrodzeń i wzrostu wynagrodzeń. Jeszcze więcej obowiązków będą mieli średni i duzi pracodawcy, którzy będą musieli raportować lukę płacową. Zdaniem prawników, dla mikro, małych i średnich firm dostosowanie się do wymogów w zakresie wartościowania pracy czy ustalenia kryteriów poziomu i wzrostu wynagrodzeń wymagać będzie zewnętrznego wsparcia.
18.12.2025
Minister finansów i gospodarki podpisał cztery rozporządzenia wykonawcze dotyczące funkcjonowania KSeF – potwierdził we wtorek resort finansów. Rozporządzenia określają m.in.: zasady korzystania z KSeF, w tym wzór zawiadomienia ZAW-FA, przypadki, w których nie ma obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych, a także zasady wystawiania faktur uproszczonych.
16.12.2025
Od 1 stycznia 2026 r. zasadą będzie prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów przy użyciu programu komputerowego. Nie będzie już można dokumentować zakupów, np. środków czystości lub materiałów biurowych, za pomocą paragonów bez NIP nabywcy. Takie zmiany przewiduje nowe rozporządzenie w sprawie PKPiR.
15.12.2025
Senat zgłosił w środę poprawki do reformy orzecznictwa lekarskiego w ZUS. Zaproponował, aby w sprawach szczególnie skomplikowanych możliwe było orzekanie w drugiej instancji przez grupę trzech lekarzy orzeczników. W pozostałych sprawach, zgodnie z ustawą, orzekać będzie jeden. Teraz ustawa wróci do Sejmu.
10.12.2025| Identyfikator: | Dz.U.UE.C.2021.490.18 |
| Rodzaj: | Ogłoszenie |
| Tytuł: | Sprawa C-504/21: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Stade (Niemcy) w dniu 17 sierpnia 2021 r. - Wnioskodawczyni 1 i in. / Bundesrepublik Deutschland |
| Data aktu: | 06/12/2021 |
| Data ogłoszenia: | 06/12/2021 |