Skarga wniesiona w dniu 15 grudnia 2010 r. - Quimitécnica.com i de Mello przeciwko Komisji Europejskiej(Sprawa T-564/10)
(2011/C 55/46)
(Dz.U.UE C z dnia 19 lutego 2011 r.)
Język postępowania: portugalski
Strony
Strona skarżąca: Quimitécnica.com - Comércio e Indústria Química, S.A. (Lordelo, Portugalia) i José de Mello - Sociedade
Gestora de Participações Sociais, S.A. (Lisbona, Portugalia) (przedstawiciele: J. Calheiros, adwokat)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Skarżące wnoszą do Sądu o:
– częściowe stwierdzenie nieważności na podstawie art. 264 TFUE decyzji Komisji wydanej przez jej księgowego w piśmie z dnia 8 października 2010 r. pod nr referencyjnym BUDG/C5/MG s737983, w zakresie, w jakim decyzja ta wymaga udzielenia gwarancji pieniężnej przez bank o ratingu [notowaniu] "AA" dla zobowiązań długoterminowych;
– obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojej skargi skarżące podnoszą następujące zarzuty:
1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia istotnych wymogów formalnych - brak uzasadnienia decyzji wydanej w dniu 8 października 2010 r.
W oparciu o ten zarzut skarżące twierdzą, że:
– Zgodnie z art. 296 TFUE wszystkie akty, w tym decyzje są uzasadniane. Decyzja wydana w dniu 8 października 2010 r. nie zawiera żadnego uzasadnienia wymogu, aby bank wydający gwarancję posiadał dany rating.
– Biorąc pod uwagę wymagany poziom ratingu, uzasadnienie to powinno istnieć, tym bardziej, że ponieważ chodzi o wykonywanie uprawnień dyskrecjonalnych, wymóg uzasadnienia jest większy, niż w przypadku uprawnień związanych.
– Z drugiej strony decyzja nie powołuje się również na żaden przepis wspólnotowy (nawet czysto wewnętrzny), na którym można by było oprzeć taki wymów. Decyzja ta, jako pozbawiona uzasadnienia, powinna zostać w tej części unieważniona.
2) Drugi zarzut oparty na naruszeniu Traktatu - zasady proporcjonalności
W oparciu o ten zarzut skarżące twierdzą, że:
– Zgodnie z art. 85 rozporządzenia Komisji (WE, Euratom) nr 2342/2002 z dnia 23 grudnia 2002 r. ustanawiające szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (WE, Euratom) nr 1605/2002 w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich w celu przyznania dodatkowego terminu płatności "w celu ochrony praw Wspólnoty dłużnik składa gwarancję finansową, obejmującą nieuregulowany dług, zarówno kwotę główną, jak i odsetki, co jest zaakceptowane przez księgowego instytucji". Odsetki, które są zabezpieczone ww. gwarancją stanowią zatem prawo Wspólnot, w niniejszym przypadku prawo do otrzymania należnych kwot.
– Gwarancja na pierwsze żądanie, w formie podobnej do formy wymaganej przez Komisję, wydawana przez instytucję kredytową, stanowi odpowiednią i właściwa formę zabezpieczenia zapłaty dłużnych kwot. W związku z tym cały portugalski system sądowy (oraz, powszechnie, systemy innych państw członkowskich Unii Europejskiej) dopuszczają ustanowienie gwarancji bankowej w różnych celach, w tym nawet w celu zawieszenia wykonania decyzji sądowych.
– W konkretnych przypadku gwarancja zaproponowana przez skarżące (i nie dopuszczona przez Komisję została ustanowiona przez Banco Comercial Português, S.A., instytucję kredytową z siedzibą w Unii Europejskiej, podlegającej przepisom o kontroli i konsolidacji ustanowionym przez same instytucje wspólnotowe. W związku z tym wydaje się, że nic nie uzasadnia, aby w celu obrony praw Wspólnot odmówiono możliwości gwarancji udzielonej przez ww. bank i wymagano udzielenia gwarancji przez bak posiadający rating "AA" dla zobowiązań długoterminowych.
– Ponadto pojawiają się dodatkowe okoliczności, które są powszechnie znane, iż rating banków portugalskich uległ zmianie w wyniku zmiany ratingu Republiki Portugalskiej. W ten sposób, na chwilę obecną brak jest jakiegokolwiek banku mającego siedzibę w Portugalii, który spełniałby kryteria ratingu ("AA" dla zobowiązań długoterminowych) wymagane w decyzji Komisji.
– W ten sposób decyzja Komisji nie spełnia kryterium konieczności (które stanowi ważną płaszczyznę zasady proporcjonalności), ponieważ wśród dostępnych środków Komisja wybrała ten, który w chwili obecnej najbardziej szkodzi interesom skarżących.
– W ten sposób można zaobserwować wyraźną dysproporcję pomiędzy wymogiem ustanowionym przez Komisję (gwarancji udzielonej przez bank europejski posiadający ranking "AA" dla zobowiązań długoterminowych) a celem, jaki zamierzano osiągnąć (ochrona prawa Komisji do otrzymania należnych kwot), z którego to względu należy stwierdzić w tej części nieważność decyzji Komisji.
