Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 7 grudnia 2010 r. w sprawie T-11/07 Frucona Košice a.s. przeciwko Komisji Europejskiej, St. Nicolaus - trade a.s., wniesione w dniu 18 lutego 2011 r. przez Frucona Košice a.s.(Sprawa C-73/11 P)
(2011/C 130/22)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2011 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Frucona Košice a.s. (przedstawiciele: P. Lasok QC, J. Holmes, Barrister, B. Hartnett, Barrister, O. Geiss, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, St. Nicolaus - trade a.s.
Żądania wnoszącej odwołanie
Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:
1) uchylenie wyroku Sądu z dnia 7 grudnia 2010 r. w sprawie T-11/07 w zakresie, w jakim dotyczy zarzutów czwartego i szóstego podniesionych przez wnoszącą odwołanie w skardze do Sądu;
2) uwzględnienie tych zarzutów jako zasadnych;
3) skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd, tak aby mógł wydać rozstrzygnięcie w przedmiocie podniesionych przez wnoszącą odwołanie zarzutów piątego, szóstego, siódmego, ósmego i dziewiątego w zakresie, w jakim dotyczą postępowania w sprawie egzekucji należności podatkowych; i
4) obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi na jego poparcie następujące dwa zarzuty:
1) Zarzut pierwszy:
Sąd nie ocenił zastosowania przez Komisję kryterium wierzyciela prywatnego z naruszeniem wymogów prawnych.
(i) Ocena Komisji nie była oparta na prawidłowym kryterium prawnym, jako że Komisja nie zbadała problematyki z punktu widzenia hipotetycznego inwestora prywatnego, aby określić, czy umorzenie zobowiązania na podstawie układu było ewidentnie większe nić umorzenie, na jakie zgodziłby się taki wierzyciel.
(ii) Sąd popełnił ten sam błąd co Komisja i nie zbadał prawidłowo kwestii, w jaki sposób inwestor prywatny postrzegałby sytuację na podstawie informacji, jakimi taki wierzyciel dysponował w sposób zasadny w momencie zawarcia układu.
(iii) Zamiast tego Sąd potwierdził stanowisko Komisji, mające charakter oceny a posteriori, dotyczące porównania zalet likwidacji i układu. Owa ocena pomijała ryzyko i opóźnienia, które wywołałyby oczywiste i znaczne obciążenie dla inwestora prywatnego decydującego o sposobie postępowania.
(iv) Należy uchylić wyrok Sądu w tym zakresie, a odpowiednie zarzuty podniesione przed Sądem przez wnoszącą odwołanie winny zostać uwzględnione.
2) Zarzut drugi:
Sąd starał się w sposób niedopuszczalny zastąpić rozumowanie Komisji swym własnym rozumowaniem, jeśli chodzi o stosowanie kryterium wierzyciela prywatnego, lub ocenił istniejące dowody dotyczące tego kryterium w sposób ewidentnie nieprawidłowy, przez co wypaczył te dowody.
(i) Chcąc uniknąć stwierdzenia, że Komisja dopuściła się oczywistych błędów i opuszczeń w ramach analizy przychodów, jakie mogłyby zostać uzyskane z postępowania likwidacyjnego, Sąd przekroczył swe uprawnienia kontrolne i starał się przedstawić swe własne rozumowanie i dokonać własnej analizy ekonomicznej.
(ii) Jeśli chodzi o koszty postępowania likwidacyjnego, Sąd stwierdził oczywiste błędy w ocenie stanu faktycznego dokonanej przez Komisję, a oddalenie przez Sąd zarzutu czwartego wnoszącej odwołanie w zakresie dotyczącym kosztów postępowania likwidacyjnego opierało się na zastąpieniu przez Sąd rozumowania Komisji jego własnym rozumowaniem lub na ewidentnym wypaczeniu przedstawionych mu dowodów.
(iii) Badając czas trwania postępowania likwidacyjnego, Sąd wypaczył dowody zawarte w aktach Komisji, starał się w sposób niedopuszczalny przedstawić swe własne motywy, aby uzasadnić a posteriori okoliczność, że Komisja nie wzięła w ogóle pod uwagę tych dowodów, i nie ustosunkował się do argumentu wnoszącej odwołanie, że uchybienia w analizie ekonomicznej Komisji, stwierdzone w skardze, powinny zostać rozpatrzone łącznie.
(iv) Sąd popełnił błąd, opierając się na "ostrożności" Komisji jako powodzie niezajęcia stanowiska w kwestii ewidentnych uchybień w analizie ekonomicznej Komisji, które wnosząca odwołanie podniosła w ramach zarzutów czwartego i szóstego skargi do Sądu, przez co popełnił omyłkę w zakresie oceny ekonomicznej lub wypaczył dostępne dowody.
(v) Wyrok Sądu winien zatem zostać uchylony w zakresie, w jakim dotyczy zarzutów czwartego i szóstego, podniesionych przez wnoszącą odwołanie w skardze do Sądu, a zarzuty te winny zostać uwzględnione.
