Skarga wniesiona w dniu 14 kwietnia 2009 r. - Republika Grecka przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-158/09)
(2009/C 153/85)
(Dz.U.UE C z dnia 4 lipca 2009 r.)
Język postępowania: grecki
Strony
Strona skarżąca: Republika Grecka (przedstawiciele: V. Karra, I. Chalkias i S. Papaioannou)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie nieważności lub dokonanie zmiany zaskarżonej decyzji Komisji C(2009) 810 z dnia 13 lutego 2009 r. "dotyczącej konsekwencji finansowych, które należy wyciągnąć w ramach rozliczenia wydatków finansowanych z EFOGR w niektórych przypadkach nieprawidłowości, jakich dopuściły się podmioty gospodarcze", w części odnoszącej się do Republiki Greckiej;
– zwrócenie skarżącej 50 % kwoty potrąconej zgodnie z art. 32 ust. 5 rozporządzenia nr 1290/05 w przypadkach nr 3, 4, 6-13 (z wyjątkiem przypadku nr 7), w których nie występują nieprawidłowości, bądź w przypadku nr 2, w którym dłużnik jest niewypłacalny;
– obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W decyzji C(2009) 810 z dnia 13 lutego 2009 r. "dotyczącej konsekwencji finansowych, które należy wyciągnąć w ramach rozliczenia wydatków finansowanych z EFOGR w niektórych przypadkach nieprawidłowości, jakich dopuściły się podmioty gospodarcze", Komisja zastosowała do skarżącej korekty finansowe w wysokości 13.348.979,02 EUR z powodu niedbalstwa, jakim - zdaniem Komisji - wykazały się władze greckie w okresie czterech lat od momentu pierwszego ustalenia nieprawidłowości oraz z powodu okoliczności, że nie odzyskały one kwot, które zostały nienależnie wypłacone 5 przedsiębiorstwom działającym w sektorze winiarskim, sektorze bawełny i innych sektorach oraz 8 przedsiębiorstwom zajmującym się normalizacją, które uczestniczyły w systemie pomocy na konsumpcję oliwy z oliwek.
Republika Grecka utrzymuje w pierwszym ogólnym zarzucie nieważności, iż nie ma ważnej podstawy prawnej do zastosowania korekty w żadnej z trzynastu badanych spraw, ponieważ Komisja dokonała błędnej wykładni przepisów art. 31 ust. 1 i art. 32 ust. 8 rozporządzenia (WE) nr 1290/2005(1) oraz błędnie je zastosowała. Skarżąca twierdzi również, że Komisja popełniła oczywisty, fundamentalny błąd i dokonała błędnej oceny okoliczności faktycznych odnoszących się do działań właściwych władz greckich, a ponadto, iż uzasadnienie zaskarżonej decyzji, które opiera się na błędnym założeniu, że czteroletni okres biegnący od pierwszego ustalenia nieprawidłowości upłynął bezowocnie oraz że nie rozpoczęło się postępowanie w sprawie odzyskania bądź ważne postępowanie w sprawie odzyskania, nie czyni zadość wymogowi przewidzianemu w art. 253 WE, ponieważ jest ono wadliwe, niewystarczające i niejasne, i nie odparto w nim argumentów podniesionych przez Grecję w trakcie rozmów dwustronnych i w trakcie postępowania przed organem pojednawczym.
W zarzucie drugim skarżąca utrzymuje, że w czterech przypadkach Komisja błędnie nie zastosowała art. 32 ust. 5 i ust. 6 lit. a) i b) rozporządzenia (WE) nr 1290/05, zamiast art. 32 ust. 1 i 8 tego rozporządzenia, co doprowadziło do tego, że Komisja obciążyła spornymi wydatkami skarżącą, zamiast obciążyć nimi EFOGR.
W trzecim zarzucie nieważności skarżąca twierdzi, że art. 32 rozporządzenia (WE) nr 1290/05, w którym ustalony został roczny termin, biegnący od pierwszego administracyjnego lub sądowego ustalenia nieprawidłowości, do wszczęcia wszelkich postępowań administracyjnych lub sądowych przewidzianych w prawie krajowym w celu odzyskania kwot, odnosi się wyłącznie do nieprawidłowości, które miały miejsce po wejściu w życie wspomnianego rozporządzenia i nie może odnosić się do nieprawidłowości, które miały miejsce dziesięć lat wcześniej, to jest w czasie, gdy obowiązywało inne uregulowanie prawne, które nie przewidywało takiego terminu, lecz ograniczało kontrolę do zachowania rozsądnego terminu.
W czwartym zarzucie nieważności skarżąca twierdzi, że żądanie Komisji, by obciążyć ją spornymi kwotami po upływie piętnastu-dwudziestu lat od danej nieprawidłowości, jest przedawnione z uwagi na zbyt długi czas trwania postępowania, a ewentualnie, że doszło do naruszenia zasady pewności prawa.
Wreszcie w piątym zarzucie nieważności skarżąca podnosi, że z uwagi na to, iż w przypadkach nr 3, 4, 6, 8-13 nie występują nieprawidłowości, reguła 24 miesięcy - przewidziana w art. 31 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1290/05 - dotyczy wszystkich przypadków odzyskania należnych kwot, i że w związku z tym obciążenie jej odpowiednimi kwotami odnoszącymi się do okresu wykraczającego znacznie poza 24 miesiące od momentu powiadomienia o wynikach kontroli jest obarczone błędem i powinno zostać unieważnione.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1290/2005 z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej (Dz.U. L 209 z 11.8.2005 r., s. 1).
