Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. - Sacem przeciwko Komisji(Sprawa T-422/08)
(2008/C 327/58)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 20 grudnia 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Société des auteurs, compositeurs et éditeurs de musique (Sacem) (Neuilly-sur-Seine, Francja) (przedstawiciel: adwokat H. Calvet)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698 CISAC w zakresie, w jakim a) stwierdza ona w swym art. 1, na podstawie art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia o EOG, że skarżąca ustanawiała w zawieranych przez siebie porozumieniach o wzajemnej reprezentacji ograniczenia zrzeszania się odpowiadające art. 11(II) wzoru umowy CISAC lub faktycznie stosowała ograniczenia zrzeszania się, a także b) nakazuje jej w konsekwencji w swym art. 4.1 natychmiastowe zaprzestanie tego naruszenia, jeśli nie uczyniła tego do tej pory, oraz informowanie Komisji o wszelkich podjętych w tym celu środkach;
– stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698 CISAC w zakresie, w jakim a) stwierdza ona w swym art. 3, na podstawie art. 81 traktatu WE oraz art. 53 porozumienia o EOG, że skarżąca koordynowała terytorialne rozgraniczenia wzajemnych upoważnień w taki sposób, aby ograniczyć do terytorium krajowego każdej z tych organizacji zakres obowiązywania licencji oraz b) nakazuje jej w konsekwencji w swym art. 4.2 zaprzestanie tego naruszenia w ciągu stu dwudziestu dni począwszy od daty podania do wiadomości decyzji w przedmiocie naruszenia, a także informowanie Komisji w tym samym terminie o wszelkich podjętych w tym celu środkach;
– stwierdzenie nieważności decyzji wydanej przez Komisję w dniu 16 lipca 2008 r. w sprawie COMP/C2/38.698 CISAC w zakresie, w jakim nakazuje ona skarżącej wstrzymanie się od tej pory od wszelkich opisanych w art. 1 i art. 3 działań i zachowań, a także wszelkich działań i zachowań mający identyczny lub podobny skutek;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej sprawie skarżąca zwraca się o częściowe stwierdzenie nieważności wydanej przez Komisję w dniu 16 lipca 2008 r. decyzji dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 EOG (Sprawa COMP/C2/38.698 CISAC) w sprawie uzgodnionych praktyk dotyczących warunków zarządzania prawami do publicznych wykonań utworów muzycznych, a także warunków przyznawania stosownych licencji przez organizacje zbiorowego zarządzania, przyjmujących postać stosowanych w porozumieniach o wzajemnej reprezentacji ograniczeń zrzeszania się odpowiadających wzorowi umowy stosowanemu przez Międzynarodową Konfederację Stowarzyszeń Kompozytorów ("wzór umowy CISAC") lub faktycznego stosowania ograniczeń zrzeszania się.
Skargę swą skarżąca opiera w pierwszej kolejności na tym, że Komisji naruszyła jej prawo do obrony oraz istotne wymogi proceduralne:
– uznając w zaskarżonej decyzji, że skarżąca brała udział w rzekomej praktyce uzgodnionej, podczas gdy skierowane do skarżącej pismo w sprawie przedstawienia zarzutów zostało oparte na teorii efektu sieciowego; skarżąca została zatem pozbawiona możliwości przedstawienia argumentów na swą obronę przed zarzutem uczestnictwa w rzekomej praktyce uzgodnionej;
– nie uzasadniając podniesienia przeciwko skarżącej zarzutu dotyczącego ograniczeń zrzeszania się, które miały zostać zawarte w zawartych między europejskimi stowarzyszeniami autorów umowach o wzajemnej reprezentacji lub też które miały być faktycznie stosowane, podczas gdy skarżąca wykazała, że usunęła te klauzule i ich nie stosowała;
– nie podając - w odniesieniu do naruszenia dotyczącego rzekomej praktyki uzgodnionej, a zatem, w odniesieniu do zakresu obowiązywania nakazu - definicji działalności, której dotyczy zaskarżona decyzja.
Po drugie, skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 81 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG:
– uznając, że skarżąca popełniła naruszenie z tytułu klauzuli dotyczącej zrzeszania się, podczas gdy skarżąca wykazała, że usunęła te klauzule i ich nie stosowała;
– popełniając oczywisty błąd w ocenie w odniesieniu do przekazu drogą satelitarną, podczas gdy stowarzyszenia autorów upoważniły się wzajemnie do wydawania operatorom zajmującym się przekazem satelitarnym zezwolenia obejmujące terytoria kilku organizacji zbiorowego zarządzania (multi-territorial) oraz zasięg wpływu satelity wykorzystywanego do nadawania ich programów;
– przyjmując w zaskarżonej decyzji nieprecyzyjną definicję rynku właściwego;
– uznając, że skarżąca uczestniczyła w rzekomej praktyce uzgodnionej, i nie przedstawiając na to dowodu;
– wyciągając wniosek o istnieniu praktyki uzgodnionej, podczas gdy rzekome uzgodnienie stanowisk między stowarzyszeniami autorów nie mogło ograniczyć konkurencji;
– zakazując stowarzyszeniom autorów "wszelkich działań i zachowań mający skutek identyczny lub podobny" jak rzekome praktyki uzgodnione, które miały spowodować przewidziane w porozumieniach o wzajemnej reprezentacji rozgraniczenia terytorialne, i twierdząc jednocześnie, że każde stowarzyszenie miało swobodę ustalania w stosunkach dwustronnych treści zawieranych przez siebie umów o wzajemnej reprezentacji
– ze względu na to, że te sprzeczności naruszają zasadę pewności prawa.
