Skarga wniesiona w dniu 30 września 2008 r. - SIAE przeciwko Komisji(Sprawa T-433/08)
(2008/C 301/95)
(Dz.U.UE C z dnia 22 listopada 2008 r.)
Język postępowania: włoski
Strony
Strona skarżąca: Societŕ Italiana degli Autori ed Editori - SIAE (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: M. Siragusa, M. Mandel, L. Vullo, S. Valentino, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 3 i art. 4 ust. 2 decyzji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania;
– zarządzenie innych środków, w tym środków dochodzeniowych, które Sąd uzna za stosowne.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzja zaskarżona w niniejszej sprawie jest tą samą decyzją, która jest przedmiotem postępowania w sprawie T-392/08 AEPI przeciwko Komisji.
Na poparcie swoich żądać skarżąca podnosi pięć zarzutów.
W zarzucie pierwszym skarżąca podnosi naruszenie i błędne zastosowanie art. 81 WE oraz brak przeprowadzenia dochodzenia, w zakresie w jakim Komisja stwierdza w decyzji występowanie uzgodnionej praktyki bez przedstawienia żadnego dowodu, poza samym faktem, że liczba umów o wzajemnej reprezentacji ogranicza możliwość przyznania licencji na terytorium, na którym działa inne stowarzyszenie zbiorowego zarządzania. Komisja pomija w związku z tym, że wiele stowarzyszeń zarządzania uznaje, że mogą w jak najlepszy sposób zagwarantować prawa ich członków powierzając ich repertuar stowarzyszeniom zarządzania, mogącym zapewnić skuteczną ochronę praw autorskich, przy czym oczywiste jest, że to właśnie stowarzyszenia związane trwale z danym terytorium mogą w pełni spełnić ten wymóg.
W zarzucie drugim skarżąca podnosi naruszenie i błędne zastosowanie art. 81 WE oraz nielogiczny charakter uzasadnienia decyzji, gdyż sama Komisja usiłując wykazać możliwość zarządzania licencjami obejmującymi różne obszary na nadawanie utworów muzycznych drogą satelitarną, kablową i przez Internet, dostarczyła dowód na nieistnienie podobnych działań stowarzyszeń zarządzających. Zarzut postawiony przez Komisję został podważony przez podawane przez nią przykłady udzielania przez stowarzyszenia zarządzające pełnomocnictw szerszych niż terytorium, na którym działa jedno stowarzyszenie.
W zarzucie trzecim skarżąca powołuje się na naruszenie i błędne zastosowanie art. 81 WE, gdyż nawet jeśli zdaniem Komisji doszłoby do uzgodnionej praktyki, co zostało zakwestionowane, praktyka ta nie ograniczałyby w żaden sposób konkurencji, w zakresie w jakim rozgraniczenie terytorialne stanowi konieczną konsekwencję wyłącznego charakteru praw przysługujących autorom.
W zarzucie czwartym skarżąca powołuje się na naruszenie przez Komisję zasady kontradyktoryjności i art. 253 WE z uwagi na brak uzasadnienia, gdyż Komisja nie poinformowała stowarzyszeń o istotnych okolicznościach faktycznych, na podstawie których, w wyniku przeprowadzonych dochodzeń, nie zaakceptowała ona zobowiązań zaproponowanych przez SIAE.
W zarzucie piątym skarżąca powołuje się na naruszenie art. 253 WE z uwagi na brak uzasadnienia, naruszenie zasady proporcjonalności i zasady pewności prawa oraz sprzeczny i nielogiczny charakter środków ustanowionych w art. 4 ust. 2 decyzji. Całkowicie nieokreślony charakter żądanych przez stowarzyszenia zarządzające działań "weryfikujących", stawia SIAE w sytuacji niepewności, jeśli chodzi o określenie działań, jakie Komisja uznałaby za wystarczające do zakończenia podnoszonej uzgodnionej praktyki. Ponadto, skoro Komisja przyznaje wyraźnie, że ograniczenie pełnomocnictwa do terytorium innego stowarzyszenia zarządzającego nie stanowi ograniczenia konkurencji, w wyraźnej sprzeczności z tym twierdzeniem pozostaje nakazanie stowarzyszeniom zarządzającym dokonania w sposób dwustronny weryfikacji rozgraniczenia terytorialnego w zakresie wszystkich pełnomocnictw co do nadawania drogą satelitarną, kablową i przez Internet i nakazanie przekazania Komisji kopii weryfikacji wszystkich umów o wzajemnej reprezentacji. Należy dodać do tego fakt, że ponieważ Komisja wymaga dwustronnej weryfikacji rozgraniczenia terytorialnego, poszanowanie w pełni art. 4 ust. 2 decyzji przez SIAE pozostaje poza jej obszarem decyzyjnym, gdyż jest ona zależna od niezależnych uchwał 23 innych stowarzyszeń zarządzających.
