Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 lipca 2008 r. w sprawie T-266/02 Deutsche Post AG, popieranej przez Republikę Federalną Niemiec przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, popieranej przez Bundesverband Internationaler Express- und Kurierdienste e.V. (BIEK) i UPS Europe NV/SA, wniesione w dniu 15 września 2008 r. (faks: 12 września 2008 r.) przez Komisję Wspólnot Europejskich(Sprawa C-399/08 P)
(2008/C 301/33)
(Dz.U.UE C z dnia 22 listopada 2008 r.)
Język postępowania: niemiecki
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Kreuschitz, J. Flett, B. Martenczuk, pełnomocnicy)
Pozostali uczestnicy postępowania: Bundesverband Internationaler Express- und Kurierdienste eV, UPS Europe NV/SA, Deutsche Post AG, Republika Federalna Niemiec
Żądania wnoszącej odwołanie
– Uchylenie zaskarżonego wyroku w całości;
– stwierdzenie zgodnie z art. 61 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, że skarżąca nie wykazała, iż decyzja narusza art. 87 ust. 1 WE i oddalenie w związku z tym skargi. Tytułem żądania ewentualnego Komisja wnosi o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Pierwszej Instancji;
– obciążenie skarżącej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Drugą stroną postępowania odwoławczego jest Deutsche Post AG (DPAG), duże przedsiębiorstwo międzynarodowe prowadzące działalność w zakresie usług pocztowych, które otrzymało istotne płatności wyrównawcze z zasobów państwowych. W odrębnej decyzji wydanej w 2002 r. zgodnie z art. 82 WE, która nie została zaskarżona, Komisja stwierdziła, że DPAG nadużyła pozycji dominującej poprzez stosowanie cen niepokrywających kosztów na rynku paczek. Jako że w rozpatrywanym okresie DPAG odniosła wszędzie straty, ta agresywna polityka cenowa mogła być finansowana jedynie z zasobów, które przedsiębiorstwo otrzymało jako wyrównanie finansowe.
W niniejszym odwołaniu chodzi głównie o kwestię, jaką metodę analizy Komisja mogła zastosować w szczególnych okolicznościach niniejszego przypadku, aby stwierdzić istnienie bezprawnej pomocy przyznanej DPAG.
Według metody, za którą Sąd Pierwszej Instancji opowiedział się w zaskarżonym wyroku, wszystkie koszty i przychody przedsiębiorstwa związane z usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym w okresie odniesienia powinny zostać zbadane pod tym kątem, czy przedsiębiorstwo otrzymało od państwa nadmierne wyrównanie finansowe. Gdyby wystąpiła nadmierna rekompensata, można by z tego wywnioskować, że te zasoby zostały również użyte do finansowania nieuczciwej polityki cenowej na sąsiednim rynku usług przewozu paczek od drzwi do drzwi.
Zdaniem Komisji zgodnie z metodą, która została zastosowana w decyzji, ustalone zostają kwoty deficytu powstałego na sąsiednim rynku na skutek nieuczciwej polityki cenowej oraz stwierdza się, czy te kwoty deficytu zostały wyrównane czy też nie przy użyciu zasobów państwowych. Jeżeli takie wyrównanie zostaje stwierdzone i gdy nie ma innego źródła finansowania (w postaci własnych środków przedsiębiorstwa), należałoby stąd wywnioskować, że zasoby państwowe zostały użyte do finansowania nieuczciwej polityki cenowej na sąsiednim rynku usług przewozu paczek od drzwi do drzwi.
Komisja uważa metodę zastosowaną w swojej decyzji za prawidłową. Przy jej pomocy - na podstawie logicznego ciągu argumentacyjnego, który obejmuje również założenie, że pieniądze muszą w końcu skądś pochodzić - można wyciągnąć wniosek o istnieniu niezgodnej z prawem pomocy państwa. Ani ciąg argumentacyjny, ani okoliczności faktyczne leżące u jego podstaw nie zostały zakwestionowane w zaskarżonym wyroku. Mimo to Sąd Pierwszej Instancji wychodzi w zaskarżonym wyroku bez dalszego wyjaśnienia z założenia, że w rachubę wchodzi tylko pierwsza metoda.
Komisja podnosi następujące zarzuty: Artykuł 87 ust. 1 WE i art. 86 ust. 2 WE zostały naruszone z tego powodu, że postanowienia te zostały błędnie zinterpretowane w zaskarżonym wyroku w ten sposób, iż wykluczają one metodę niekwestionowaną poza tym w zaskarżonym wyroku, która umożliwia na podstawie logicznej, niezbitej argumentacji wyciągnięcie wniosku o istnieniu pomocy państwa niezgodnej ze wspólnym rynkiem. Następnie Komisja powołuje się na niewłaściwość Sądu Pierwszej Instancji i na naruszenie art. 230 WE, jako że Sąd Pierwszej Instancji przekroczył zakres swojej właściwości i wyszedł poza uprawnienia kontrolne przewidziane w art. 230 WE, jak również na art. 36 Statutu Trybunału Sprawiedliwości, jako że Sąd Pierwszej Instancji nie uzasadnił niezgodności z prawem metody zastosowanej w decyzji.
