I. Końcowa Sesja Plenarna Konferencji w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej odbyła się w Lizbonie w dniach 16-17 grudnia 1994 roku. W konferencji uczestniczyli przedstawiciele Republiki Albanii, Republiki Armenii, Australii, Republiki Austrii, Republiki Azerbejdżańskiej, Królestwa Belgii, Republiki Białorusi, Republiki Bułgarii, Kanady, Republiki Chorwacji, Republiki Cypryjskiej, Republiki Czeskiej, Królestwa Danii, Republiki Estońskiej, Wspólnot Europejskich, Republiki Finlandii, Republiki Francuskiej, Republiki Gruzji, Republiki Federalnej Niemiec, Republiki Greckiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Islandii, Irlandii, Republiki Włoskiej, Japonii, Republiki Kazachstanu, Republiki Kirgiskiej, Republiki Łotewskiej, Księstwa Liechtenstein, Republiki Litwy, Wielkiego Księstwa Luksemburga, Republiki Malty, Republiki Mołdowy, Królestwa Niderlandów, Królestwa Norwegii, Rzeczpospolitej Polskiej, Republiki Portugalskiej, Rumunii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Słowackiej, Republiki Słowenii, Królestwa Hiszpanii, Królestwa Szwecji, Konfederacji Szwajcarskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turcji, Turkmenistanu, Ukrainy, Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej, Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej oraz Republiki Uzbekistanu (zwani dalej "przedstawicielami"), a także przedstawiciele innych państw i organizacji międzynarodowych zaproszeni do udziału w Konferencji jako obserwatorzy.GENEZA
II. Na posiedzeniu Rady Europejskiej w Dublinie w czerwcu 1990 roku, premier Niderlandów zasugerował, iż ożywienie gospodarcze w Europie Wschodniej i ówczesnym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich można by przyspieszyć i umocnić współpracą w sektorze energii. Sugestia ta spotkała się z przychylnością Rady, która poprosiła Komisję Wspólnot Europejskich o przeanalizowanie najlepszego sposobu podjęcia współpracy. W lutym 1991 roku Komisja złożyła wniosek o sformułowanie Europejskiej Karty Energetycznej.
W wyniku debaty Rady Wspólnot Europejskich nad wnioskiem Komisji, Wspólnoty Europejskie zaprosiły inne państwa Europy Zachodniej i Wschodniej, Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz pozaeuropejskich członków Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju do wzięcia udziału w konferencji zwołanej w Brukseli w lipcu 1991 roku, w celu podjęcia negocjacji w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej. Kilka innych państw oraz organizacji międzynarodowych zaproszono do udziału w Konferencji w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej, jako obserwatorów.
Negocjacje w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej zakończono w 1991 roku, zaś Kartę przyjęto przez podpisanie Dokumentu Końcowego na konferencji zwołanej w Hadze w dniach 16-17 grudnia 1991 roku. Sygnatariuszy Karty, którzy złożyli swoje podpisy podczas konferencji lub później, wymieniono w części I. Lista ta nie obejmuje obserwatorów.
Sygnatariusze Europejskiej Karty Energetycznej postanowili:
– realizować cele i zasady Karty oraz jak najszybciej podjąć i rozszerzyć współpracę przez wynegocjowanie, w dobrej wierze, Porozumienia Podstawowego oraz Protokołów.
Zatem Konferencja w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej dała początek negocjacjom w sprawie Porozumienia Podstawowego - zwanego dalej Traktatem Karty Energetycznej - sporządzonego w celu promowania współpracy przemysłowej między Wschodem i Zachodem przez ustalenie gwarancji prawnych w takich obszarach jak inwestycje, tranzyt i handel. Zapoczątkowała również negocjacje w sprawie Protokołów dotyczących takich dziedzin jak wykorzystywanie energii, bezpieczeństwo jądrowe i węglowodory, przy czym negocjacje dotyczące ostatniego zagadnienia odłożono do momentu zakończenia prac nad Traktatem Karty Energetycznej.
Negocjacje w sprawie Traktatu Karty Energetycznej i protokołu Karty Energetycznej na temat wykorzystywania energii oraz związanych z nią aspektów środowiskowych zakończono z powodzeniem w 1994 roku.
TRAKTAT KARTY ENERGETYCZNEJ
III. W wyniku obrad Konferencji w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej przyjęto tekst Traktatu Karty Energetycznej (zwanego dalej "Traktatem") określonego w załączniku 1 i decyzje dotyczące Traktatu określonego w załączniku 2 oraz ustalono, iż podpisanie Traktatu nastąpi w Lizbonie w terminie między dniem 17 grudnia 1994 roku a dniem 16 czerwca 1995 roku.
USTALENIA
IV. Podpisując Akt Końcowy, przedstawiciele wyrazili zgodę na przyjęcie następujących ustaleń dotyczących Traktatu:
1. W odniesieniu do Traktatu jako całości
a) Przedstawiciele podkreślają, iż postanowienia Traktatu ustalono mając na uwadze szczególny charakter Traktatu, którego celem jest, stworzenie ram prawnych dla promowania długotrwałej współpracy w danym sektorze i w związku z tym, Traktatu nie można rozumieć jako stwarzającego precedens dla innych negocjacji międzynarodowych.
b) Postanowienia Traktatu nie:
i) zobowiązują żadnej z Umawiających się Stron do obowiązkowego zapewnienia dostępu stronie trzeciej;
ii) przeciwdziałają wykorzystywaniu systemów cenowych, które w odniesieniu do określonej kategorii konsumentów, przewidują stosowanie identycznych cen względem konsumentów w różnych miejscach.
c) Odstępstwa od traktowania określonego państwa w sposób najbardziej uprzywilejowany nie obejmują środków szczególnych przysługujących danemu inwestorowi lub grupie inwestorów i nie mając zastosowania ogólnego.
2. W odniesieniu do artykułu 1 ustęp 5
a) Jest rzeczą zrozumiałą, iż Traktat nie przyznaje praw do angażowania się w działania ekonomiczne inne niż działania ekonomiczne w sektorze energii.
b) Działania wymienione poniżej stanowią przykłady działań ekonomicznych w sektorze energii:
i) poszukiwanie oraz wydobywanie m. in.: oleju, gazu, węgla i uranu;
ii) budowanie i eksploatacja elektrowni, w tym zasilanych wiatrem i energią pochodzącą z innych źródeł odnawialnych;
iii) transport lądowy, dystrybucja, składowanie oraz dostawa produktów i surowców energetycznych, m in. za pomocą sieci dystrybucyjnych oraz przesyłowych i rurociągów lub przeznaczonych do tego celu linii kolejowych oraz budowanie obiektów przeznaczonych do tego celu, w tym kładzenie rurociągów olejowych, gazociągów oraz rurociągów węglowego mułu płuczkowego;
iv) usuwanie i likwidacja odpadów z obiektów związanych z wytwarzaniem energii takich, jak elektrownie, w tym odpadów radioaktywnych z elektrowni jądrowych;
v) wycofywanie z eksploatacji obiektów związanych z wytwarzaniem mocy, w tym odwiertów oleju, rafinerii oleju i elektrowni;
vi) wprowadzanie do obrotu i sprzedaż oraz obrót surowcami i produktami energetycznymi, między innymi sprzedaż detaliczna benzyny; oraz
vii) badanie, konsultowanie, planowanie, zarządzanie i projektowanie działań dotyczących wyżej wymienionych działań, w tym tych mających na celu usprawnienie wykorzystywania energii.
3. W odniesieniu do artykułu 1 ustęp 6
Dla uzyskania większej jasności co do tego, czy inwestycje poczynione na terenie jednej z Umawiających się Stron są kontrolowane przez inwestora innej Umawiającej się Strony bezpośrednio lub pośrednio, kontrola inwestycji oznacza kontrolę stwierdzoną po przeanalizowaniu rzeczywistych okoliczności towarzyszących każdej sytuacji. Podczas takiej analizy sytuacji należy rozważyć wszelkie istotne czynniki, w tym po stronie inwestora:
a) interes finansowy, w tym udział kapitału inwestora w inwestycji;
b) zdolność do wywierania znaczącego wpływu na zarządzanie i funkcjonowanie inwestycji; oraz
c) zdolność do wywierania znaczącego wpływu na dobór członków zarządu lub innego organu zarządzającego.
W przypadku gdy pojawia się wątpliwość co do tego, czy inwestor kontroluje inwestycję bezpośrednio lub pośrednio, inwestor zgłaszający roszczenie ma obowiązek udowodnić istnienie takiej kontroli.
4. W odniesieniu do artykułu 1 ustęp 8
Zgodnie z polityką Australii dotyczącą inwestycji zagranicznych, rozpoczęcie w Australii nowego projektu w zakresie wydobywania lub przetwarzania surowców, angażującego środki inwestycyjne w kwocie ogólnej 10 milionów dolarów australijskich lub wyższej i finansowanego przez podmiot zagraniczny, uznaje się za nową inwestycję nawet wtedy, gdy taki podmiot zagraniczny prowadzi już podobną działalność w Australii.
5. W odniesieniu do artykułu 1 ustęp 12
Przedstawiciele uznają konieczność właściwego i skutecznego chronienia praw własności intelektualnej zgodnie z najwyższymi standardami przyjętymi na poziomie międzynarodowym.
6. W odniesieniu do artykułu 5 ustęp 1
Porozumienie przedstawicieli w zakresie artykułu 5 nie stanowi deklaracji stanowiska odnośnie tego, czy lub, w jakim stopniu postanowienia "Porozumienia w sprawie handlowych środków inwestycyjnych" załączone do Aktu Końcowego wielostronnych negocjacji handlowych Rundy Urugwajskiej wynikają z postanowień artykułów III i XI Układu ogólnego w sprawie Taryf Celnych i Handlu (GATT).
7. W odniesieniu do artykułu 6
a) Każda z Umawiających się Stron określa jednostronne i uzgodnione działanie w zakresie przeciwdziałania nieprawidłowej działalności konkurencyjnej według artykułu 6 ustęp 2 zgodnie z własnym prawem i może w nim uwzględnić przeciwdziałanie nadużyciom przez wyzysk.
b) Wyrazy "stosowanie" i "stosuje" obejmują działanie podejmowane na mocy praw o działalności konkurencyjnej Umawiającej się Strony w formie dochodzenia, postępowania sądowego lub administracyjnego, a także decyzji lub innego prawa przyznającego lub przedłużającego uprawnienia.
8. W odniesieniu do artykułu 7 ustęp 4
Stosowane ustawodawstwo obejmuje postanowienia w sprawie ochrony środowiska, użytkowania ziemi, bezpieczeństwa lub norm technicznych.
9. W odniesieniu do artykułów 9, 10 i części V
Ponieważ programy Umawiającej się Strony regulujące udzielanie pożyczek państwowych, grantów, gwarancji lub ubezpieczenia ułatwiającego handel lub inwestycje zagraniczne nie są powiązane z inwestycją lub działaniami pokrewnymi inwestorów innych Umawiających się Stron prowadzonymi w tym zakresie, programy takie mogą podlegać ograniczeniom odnośnie uczestnictwa w nich.
10. W odniesieniu do artykułu 10 ustęp 4
Traktat uzupełniający określa warunki stosowania traktowania opisanego w artykule 10 ustęp 3. Warunki te obejmują, między innymi, postanowienia dotyczące sprzedaży lub innego rodzaju zbycia aktywów państwowych (prywatyzacja) oraz likwidowania monopoli (demonopolizacja).
11. W odniesieniu do artykułu 10 ustęp 4 i artykułu 29 ustęp 6
Umawiające się Strony mogą wziąć pod uwagę związek istniejący między postanowieniami artykułu 10 ustęp 4 i artykułu 29 ustęp 6.
12. W odniesieniu do artykułu 14 ustęp 5
Przyjmuje się, że Umawiająca się Strona przystępująca do Porozumienia wspomnianego w artykule 14 ustęp 5 gwarantuje, iż warunki takiego Porozumienia nie są sprzeczne ze zobowiązaniami tej Umawiającej się Strony wynikającymi z postanowień Umowy Międzynarodowego Funduszu Walutowego.
13. W odniesieniu do artykułu 19 ustęp 1 litera i)
Każda z Umawiających się Stron decyduje o zakresie, w jakim ocena i kontrola wpływu na środowisko powinna podlegać wymogom prawnym, powołuje władze kompetentne do podejmowania decyzji dotyczących takich wymogów oraz określa procedury, które należy stosować.
14. W odniesieniu do artykułów 22 i 23
W odniesieniu do handlu surowcami i produktami energetycznymi regulowanym postanowieniami artykułu 29, artykuł ten określa postanowienia dotyczące zagadnień objętych artykułami 22 i 23.
15. W odniesieniu do artykułu 24
W myśl artykułu 4 wyjątki wymienione w GATT i Instrumentach Związanych stosuje się między niektórymi Umawiającymi się Stronami będącymi stronami GATT. W odniesieniu do handlu surowcami i produktami energetycznymi regulowanym postanowieniami artykułu 29, określa on postanowienia dotyczące zagadnień objętych artykułem 24.
16. W odniesieniu do artykułu 26 ustęp 2 litera a)
Artykułu 26 ustęp 2 litera a) nie należy rozumieć jako nakładającego na Umawiającą się Stronę wymogu włączenia do jej prawa krajowego części III Traktatu.
17. W odniesieniu do artykułów 26 i 27
Odniesienie do zobowiązań traktatowych podanych w artykule 10 ustęp 1 zdanie przedostatnie nie obejmuje decyzji podjętych przez organizacje międzynarodowe nawet, jeśli wiążą one prawnie ani też traktatów, które weszły w życie przed dniem 11 stycznia 1970 roku.
18. W odniesieniu do artykułu 29 ustęp 2 litera a)
a) W przypadku gdy postanowienia GATT z 1947 roku lub Instrumentów Związanych podane w niniejszym ustępie regulują wspólne działanie stron GATT, przyjmuje się, iż działanie takie podejmuje Konferencja w sprawie Karty.
b) Wyrazy "przyjęte dnia 1 marca 1994 roku i stosowane wzajemnie przez strony GATT 1947 roku w odniesieniu do surowców i produktów energetycznych" nie dotyczy przypadków, w których strona GATT powołuje się na artykuł XXXV GATT, tym samym nie stosując postanowień GATT względem innej strony GATT, która nie mniej jednak stosuje, jednostronnie i w praktyce, postanowienia GATT względem innej strony GATT.
19. W odniesieniu do artykułu 33
Obecna Konferencja w sprawie Karty jak najszybciej podejmie decyzję w sprawie najlepszego sposobu nadania mocy prawnej celowi tytułu III Europejskiej Karty Energetycznej, do której protokoły podlegają negocjacjom w obszarach współpracy wymienionych w tytule III Karty.
20. W odniesieniu do artykułu 34
a) Obecny sekretarz generalny niezwłocznie skontaktuje się z innymi organami międzynarodowymi w celu ustalenia warunków, na jakich zechcą one wykonać zadania wynikające z Traktatu i Karty. Obecny sekretarz generalny może przekazać uzyskane informacje obecnej Konferencji w sprawie Karty na posiedzeniu, które w myśl artykułu 45 ustęp 4 należy zwołać nie później niż 180 dni po otwarciu terminu podpisania Traktatu.
b) Konferencja w sprawie Karty przyjmuje budżet roczny przed rozpoczęciem roku budżetowego.
21. W odniesieniu do artykułu 34 ustęp 3 litera m)
Zmiany techniczne do załączników mogą obejmować, na przykład, usunięcie z listy stron nie będących sygnatariuszami lub sygnatariuszy, którzy zadeklarowali chęć odstąpienia od ratyfikacji, lub zmiany do załączników N i VC. Przyjmuje się, iż Sekretariat przedłoży propozycje takich zmian Konferencji w sprawie Karty w odpowiednim terminie.
22. W odniesieniu do załącznika TFU ustęp 1
a) Jeśli niektóre strony porozumienia wymienionego w ustępie 1 nie podpisały lub nie przystąpiły do Traktatu w terminie przeznaczonym na notyfikację, te strony porozumienia, które podpisały lub przystąpiły do Traktatu mogą go notyfikować w ich imieniu.
b) Nie przewiduje się potrzeby ogólnej notyfikowania porozumień o charakterze czysto handlowym ponieważ porozumienia takie nie podnoszą kwestii zgodności z postanowieniami artykułu 29 ustęp 2 litera a) nawet wtedy, gdy przystępują do nich przedstawicielstwa państwowe. Jednak do celów załącznika TFU, Konferencja w sprawie Karty mogłaby wyjaśnić, które rodzaje porozumień podanych w artykule 29 ustęp 2 litera b) wymagają na mocy Załącznika notyfikacji, a które nie.
DEKLARACJE
V. Przedstawiciele oświadczyli, iż artykuł 18 ustęp 2 nie należy rozumieć jako zezwalającego na odstąpienie od stosowania pozostałych postanowień Traktatu.
VI. Przedstawiciele przekazali również poniższe deklaracje sporządzone w odniesieniu do Traktatu:
1. W odniesieniu do artykułu 1 ustęp 6
Federacja Rosyjska pragnie ponownego rozważenia, w toku negocjacji w zakresie Traktatu uzupełniającego podanego w artykule 10 ustęp 4, kwestii znaczenia ustawodawstwa krajowego w odniesieniu do kontroli rozumianej w znaczeniu artykułu 1 ustęp 6.
2. W odniesieniu do artykułu 5 i artykułu 10 ustęp 11
Australia oświadcza, iż postanowienia artykułu 5 i 10 ustęp 11 nie ograniczają jej praw i obowiązków wynikających z postanowień GATT, w tym ustalonych w wyniku Rundy Urugwajskiej postanowień Porozumienia w sprawie handlowych środków inwestycyjnych, szczególnie w odniesieniu do listy wyjątków podanej w artykule 5 ustęp 3, którą uznaje za niepełną.
Ponadto Australia oświadcza, iż dla rozstrzygania sporów, posługiwanie się przez organy ustanowione na mocy Traktatu do rozstrzygania sporów wykładnią artykułu III i XI GATT, nie byłoby właściwe, szczególnie w kontekście sporów między stronami GATT lub między inwestorem strony GATT a inną stroną GATT. Australia uznaje, iż w odniesieniu do stosowania artykułu 10 ustęp 11 między inwestorem i stroną GATT, jedynym zagadnieniem, jakie można rozważać na mocy artykułu 26 jest problem przyznawania prawa arbitrażu w przypadku gdy komitet GATT lub organ Światowej Organizacji Handlu rozstrzygający spór wstępnie ustali, iż środek inwestycyjny dotyczący handlu, stosowany przez Umawiającą się Stronę jest niezgodny z jej zobowiązaniami wynikającymi z GATT lub z Porozumienia w sprawie handlowych środków inwestycyjnych.
3. W odniesieniu do artykułu 7
Wspólnoty Europejskie i ich Państwa Członkowskie oraz Austria, Norwegia, Szwecja i Finlandia oświadczają, iż postanowienia artykułu 7 podlegają uzgodnionym zasadom prawa międzynarodowego w sprawie jurysdykcji nad kablami i rurociągami morskimi lub tam, gdzie zasady takie nie istnieją, ogólnemu prawu międzynarodowemu.
Ponadto oświadczają, iż artykuł 7 nie ma na celu ujemnego wpływania na wykładnię obowiązującego prawa międzynarodowego oraz jurysdykcję sprawowaną nad kablami i rurociągami morskimi i nie może być traktowany jako taki.
4. W odniesieniu do artykułu 10
Kanada oraz Stany Zjednoczone Ameryki niezależnie potwierdzają, iż zastosują postanowienia artykułu 10 biorąc pod uwagę, co następuje:
W celu oceny traktowania stosowanego w odniesieniu do inwestorów innych Umawiających się Stron oraz ich inwestycji, konieczne jest rozpatrzenie okoliczności każdego przypadku odrębnie. Porównanie między traktowaniem stosowanym w odniesieniu do inwestorów jednej z Umawiających się Stron lub inwestycji inwestorów jednej z Umawiających się Stron, a traktowaniem inwestycji lub inwestorów innej Umawiającej się Strony, jest zasadne jedynie wtedy, gdy dokonuje się go między inwestorami i inwestycjami znajdującymi się w podobnej sytuacji. Przy stwierdzaniu, czy inne traktowanie inwestorów lub inwestycji jest zgodne z artykułem 10, należy wziąć pod uwagę dwa czynniki podstawowe.
Pierwszym czynnikiem są cele polityki Umawiających się Stron w różnych dziedzinach, o ile są one zgodne z zasadami przeciwdziałania dyskryminacji wymienionymi w artykule 10. Prawnie uzasadnione cele polityki mogą usprawiedliwiać inne traktowanie inwestorów zagranicznych lub ich inwestycji zastosowane po to, by pokazać, iż inwestorzy i inwestycje zagraniczne znajdują się w sytuacji innej niż ich krajowe odpowiedniki. Na przykład, cel zagwarantowania integralności państwowego systemu finansowego usprawiedliwiałby podjęcie w odniesieniu do inwestorów i inwestycji zagranicznych środków podyktowanych rozwagą w przypadku gdy podjęcie takich środków nie byłoby niezbędne do zagwarantowania osiągnięcia tych samych celów w przypadku inwestycji lub inwestorów krajowych. W takim przypadku, inwestorzy i inwestycje zagraniczne nie znajdowaliby się w "sytuacji podobnej" do sytuacji inwestorów lub inwestycji krajowych. W związku z tym nawet jeśli środek zezwalałby na inne traktowanie, nie byłoby ono sprzeczne z artykułem 10.
Drugim czynnikiem jest zakres, do jakiego środek jest umotywowany faktem, iż określony inwestor lub inwestycja podlegają własności lub kontroli zagranicznej. Środek zastosowany wyłącznie względem inwestorów zagranicznych, bez właściwego uzasadnienia prawnego, spójnego z poprzednim ustępem byłby sprzeczny z zasadami artykułu 10. Inwestor lub inwestycja zagraniczna znajdowałaby się w "sytuacji podobnej" do sytuacji inwestorów lub inwestycji krajowych, a zastosowany środek byłby sprzeczny z artykułem 10.
5. W odniesieniu do artykułu 25
Wspólnoty Europejskie i ich Państwa Członkowskie przypominają, iż zgodnie z artykułem 58 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską:
a) przedsiębiorstwa lub firmy założone zgodnie z prawem Państwa Członkowskiego i posiadające zarejestrowaną siedzibę, centralę lub podstawowe miejsce prowadzenia działalności na terytorium Wspólnoty, w myśl prawa o przedsiębiorczości i na podstawie części trzeciej tytuł III rozdziału 2 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską traktuje się tak samo jak osoby fizyczne będące obywatelami Państw Członkowskich; w związku z tym, przedsiębiorstwa lub firmy posiadające na terytorium Wspólnoty jedynie zarejestrowaną siedzibę muszą wykazać rzeczywiste i stałe powiązanie z gospodarką jednego z Państw Członkowskich;
b) "przedsiębiorstwa i firmy" to przedsiębiorstwa lub spółki prawa cywilnego lub handlowego, w tym spółdzielnie oraz inne osoby prawne prawa publicznego lub prywatnego oprócz tych, które nie prowadzą działalności dochodowej.
Wspólnoty Europejskie i ich Państwa Członkowskie przypominają ponadto, iż:
Prawo wspólnotowe przewiduje możliwość rozszerzenia traktowania opisanego powyżej na oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorstw lub firm nieustanowionych na terytorium jednego z Państw Członkowskich; oraz, że stosowanie artykułu 25 Traktatu Karty Energetycznej dopuszcza jedynie odstępstwa konieczne do zagwarantowania traktowania preferencyjnego wynikającego z szerszego procesu integracji gospodarczej wynikającej z Traktatów ustanawiających Wspólnoty Europejskie.
6. W odniesieniu do artykułu 40
Dania przypomina, iż Europejska Karta Energetyczna nie dotyczy Grenlandii i Wysp Owczych, o ile rządy krajowe Grenlandii i Wysp Owczych nie przyjmą Europejskiej Karty Energetycznej.
W tym zakresie Dania potwierdza, iż artykuł 40 Traktatu stosuje się do Grenlandii i Wysp Owczych.
7. W odniesieniu do załącznika G ustęp 4
a) Wspólnoty Europejskie i Federacja Rosyjska oświadczają, iż o ile nie osiągną innego porozumienia, handel materiałami jądrowymi między nimi jest regulowany postanowieniami artykułu 22 Umowy o Partnerstwie i Współpracy ustanawiającym partnerstwo między Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Federacją Rosyjską, z drugiej strony, podpisanej na Korfu w dniu 24 czerwca 1994 roku, wraz z załączoną do niej wymianą listów i wspólną deklaracją, a spory dotyczące takiego handlu podlegają procedurom w wymienionej Umowie.
b) Wspólnoty Europejskie i Ukraina oświadczają, iż zgodnie z Umową o Partnerstwie i Współpracy, podpisanej w Luksemburgu dnia 14 czerwca 1994 roku oraz umową przejściową do niniejszej Umowy podpisaną w tym samym miejscu i tego samego dnia, handel materiałami jądrowymi między nimi jest regulowany wyłącznie postanowieniami specjalnej umowy, jakie zawrą Europejska Wspólnota Energii Atomowej i Ukraina.
Do momentu wejścia w życie tej specjalnej umowy, do handlu materiałami jądrowymi między nimi stosuje się wyłącznie postanowienia Umowy w sprawie handlu oraz współpracy gospodarczej i handlowej zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, Europejską Wspólnotą Energii Atomowej i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisanej w Brukseli dnia 18 grudnia 1989 roku.
c) Wspólnoty Europejskie i Kazachstan oświadczają, iż zgodnie z Umową o Partnerstwie i Współpracy, podpisaną w Brukseli dnia 20 maja 1994 roku, handel materiałami jądrowymi między nimi jest regulowany wyłącznie postanowieniami specjalnej umowy, jaką zawrą Europejska Wspólnota Energii Atomowej i Kazachstan.
Do momentu wejścia w życie tej specjalnej umowy, do handlu materiałami jądrowymi między nimi nadal stosuje się postanowienia Umowy w sprawie handlu oraz współpracy gospodarczej i handlowej zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, Europejską Wspólnotą Energii Atomowej i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisanej w Brukseli dnia 18 grudnia 1989 roku.
d) Wspólnoty Europejskie i Kirgistan oświadczają, iż zgodnie z Umową o Partnerstwie i Współpracy podpisaną w Brukseli dnia 31 maja 1994 roku, handel materiałami jądrowymi między nimi jest regulowany wyłącznie postanowieniami specjalnej umowy, jaką zawrą Europejska Wspólnota Energii Atomowej i Kirgistan.
Do momentu wejścia w życie tej specjalnej umowy, do handlu materiałami jądrowymi między nimi stosuje się wyłącznie postanowienia Umowy w sprawie handlu oraz współpracy gospodarczej i handlowej zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, Europejską Wspólnotą Energii Atomowej i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisanej w Brukseli dnia 18 grudnia 1989 roku.
e) Wspólnoty Europejskie i Tadżykistan oświadczają, iż handel materiałami jądrowymi między nimi jest regulowany wyłącznie postanowieniami specjalnej umowy, jaką zawrą Europejska Wspólnota Energii Atomowej i Tadżykistan.
Do momentu wejścia w życie tej specjalnej umowy, do handlu materiałami jądrowymi między nimi nadal stosuje się postanowienia Umowy w sprawie handlu oraz współpracy gospodarczej i handlowej zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, Europejską Wspólnotą Energii Atomowej i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisanej w Brukseli dnia 18 grudnia 1989 roku.
f) Wspólnoty Europejskie i Uzbekistan oświadczają, iż handel materiałami jądrowymi między nimi jest regulowany wyłącznie postanowieniami specjalnej umowy, jaką zawrą Europejska Wspólnota Energii Atomowej i Uzbekistan.
Do momentu wejścia w życie tej specjalnej umowy, do handlu materiałami jądrowymi między nimi nadal stosuje się postanowienia Umowy w sprawie handlu oraz współpracy gospodarczej i handlowej zawartej między Europejską Wspólnotą Gospodarczą, Europejską Wspólnotą Energii Atomowej i Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich, podpisanej dnia 18 grudnia 1989 roku.
PROTOKÓŁ KARTY ENERGETYCZNEJ W SPRAWIE WYKORZYSTANIA ENERGII I POZWIĄZANYCH ASPEKTÓW ŚRODOWISKOWYCH
VII. Konferencja w sprawie Europejskiej Karty Energetycznej przyjęła tekst Protokołu Karty Energetycznej w sprawie wykorzystania energii i powiązanych aspektów środowiskowych wymienionych w załączniku 3.
EUROPEJSKA KARTA ENERGETYCZNA
VIII. Obecna Konferencja w sprawie Karty oraz Konferencja Karty, przewidziane w Traktacie są odpowiedzialne za podejmowanie decyzji w sprawie wniosków o podpisanie Dokumentu Końcowego Konferencji Haskiej w sprawie przyjętej przez tą Konferencję Europejskiej Karty Energetycznej.
DOKUMENTACJA
XI. Zapisy z negocjacji Konferencji Europejskiej Karty Energetycznej zostaną złożone w Sekretariacie.
..................................................Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
grafika
ZAŁĄCZNIKI
