Odwołanie od wyroku Sądu (siódma izba) wydanego w dniu 13 grudnia 2012 r. w sprawie T-103/08 Versalis SpA, wcześniej Polimeri Europa SpA i Eni SpA przeciwko Komisji, wniesione w dniu 15 marca 2013 r. przez Versalis SpA i Eni SpA(Sprawa C-123/13 P)
(2013/C 147/23)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 25 maja 2013 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Versalis SpA, Eni SpA (przedstawiciele: adwokaci M. Siragusa, G.M. Roberti, F. Moretti, I. Perego, F. Cannizzaro, A. Bardanzellu, D. Durante i V. Laroccia)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Tytułem żądania ewentualnego,
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie ich odwołania od wyroku Sądu spółki Versalis i Eni podnoszą w pierwszej kolejności, że Sąd z naruszeniem art. 101 TFUE odszedł od europejskiego orzecznictwa mającego znaczenie w celu przypisania spółce dominującej, Eni, naruszenia rzekomo popełnionego przez spółki zależne w sektorze kauczuku chloroprenowego a w szczególności naruszył obowiązki analizy i uzasadnienia mające znaczenie w ramach oceny dowodów przedstawionych w celu obalenia domniemania wywierania rzeczywistego decydującego wpływu, naruszając również podstawowe zasady legalności i osobistej odpowiedzialności w dziedzinie karteli, domniemania niewinności i prawo do obrony oraz zasadę ograniczonej odpowiedzialności spółek.
W drugiej kolejności Sąd błędnie zastosował europejskie orzecznictwo mające znaczenie w celu przypisania spółce Versalis naruszenia popełnionego przez spółkę Syndial S.p.A. i uzasadnił w niewystarczający sposób oddalenie podniesionych przez nie w postępowaniu w pierwszej instancji zarzutów.
W ramach trzeciego zarzutu odwołania wnoszący odwołanie podnoszą, że Sąd zastosował w błędny i wewnętrznie niespójny sposób wynikającą z orzecznictwa zasadę w zakresie wyraźnego zdystansowania się przez kartel i naruszył zasadę in dubbio pro reo, przyjmując, iż spółka EniChem S.p.A. uczestniczyła w spotkaniu w dniach 12-13 maja 1993 r. we Florencji i że spotkania mające miejsce w 2002 r., w których uczestniczyła spółka Versalis, miały charakter antykonkurencyjny. Sąd dokonał zatem błędnej oceny oraz nie dokonał merytorycznej kontroli sądowej, przyjmując, że strony te uczestniczyły w kartelu przez cały czas jego trwania (to jest od maja 1993 r. do maja 2002 r.).
Ponadto Sąd naruszył prawo Unii Europejskiej, pomijając poważne błędy popełnione przez Komisję w określaniu kwoty podstawowej grzywny w rozumieniu wytycznych przy ustalaniu grzywien.
Sąd naruszył również prawo Unii Europejskiej, utrzymując częściowo w mocy zastosowanie do spółki Versalis okoliczności obciążającej polegającej na powrocie do naruszenia i poza tym nie uzasadnił w wystarczający sposób własnego ustalenia w tej kwestii; ewentualnie Sąd błędnie ustalił procentową obniżkę podwyższenia grzywny i utrzymał odpowiedzialność solidarną spółki Eni za zapłatę również w części związanej z powrotem do naruszenia.
Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd zastosował następnie w sposób oczywiście błędny art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003(1) przy określaniu maksymalnej kwoty grzywny i popełnił błąd, nie dokonując w pełnym zakresie sądowej kontroli w przedmiocie zastosowania komunikatu w sprawie łagodzenia sankcji przez Komisję. Sąd nie wskazał również, że Komisja naruszyła zasady słuszności, równości traktowania i uzasadnionych oczekiwań, podczas gdy, po pierwsze, naruszył ich możliwość konkurowania "na tych samych zasadach" co pozostałe przedsiębiorstwa w celu uzyskania obniżki grzywny a, po drugie, uznał, że ich współpraca nie zasługiwała na obniżenie kwoty grzywny w rozumieniu ww. komunikatu ani wytycznych.
Wreszcie wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd nie wykonał merytorycznej kontroli sądowej nad oceną Komisji dotyczącą ustalenia ostatecznej kwoty grzywny.
______(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).
