Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 9 września 2011 r. w sprawie T-257/07 Francja przeciwko Komisji, wniesione w dniu 28 listopada 2011 r. przez Republikę Francuską(Sprawa C-601/11 P)
(2012/C 80/07)
Język postępowania: francusk
(Dz.U.UE C z dnia 17 marca 2012 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Republika Francuska (przedstawiciele: E. Belliard, G. de Bergues, C. Candat, S. Menez i R. Loosli-Surrans, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Odwołanie swe rząd francuski opiera na czterech zarzutach.
W pierwszym z nich wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył ciążący na nim obowiązek uzasadnienia ze względu na to, iż nie ustosunkował się w wystarczającym stopniu, po pierwsze, do jej zarzutów opartych na braku uwzględnienia przez Komisję dostępnych danych naukowych, ponieważ jej zdaniem błędnie uznał, że wszystkie te zarzuty sprowadzają się do zarzucenia Komisji, iż ta o nich nie wiedziała, oraz, po drugie, do zarzutów opartych na naruszeniu art. 24a rozporządzenia nr 999/2001, ponieważ jej zdaniem Sąd uznał, że te zarzuty sprowadzają się do żądania sprawdzenia, czy kwestionowane środki były właściwe, aby zapewnić wysoki poziom ochrony zdrowia ludzkiego.
W swym drugim zarzucie, który dzieli się na trzy części, rząd francuski twierdzi, że Sąd przeinaczył przedstawione mu okoliczności faktyczne. Wnosząca odwołanie twierdzi w pierwszej kolejności, że Sąd przeinaczył opinie Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) z dnia 8 marca 2007 r. i 24 stycznia 2008 r. uznając, iż Komisja mogła, nie popełniając błędu w ocenie, wyciągnąć na ich podstawie wniosku, że zagrożenie przenoszeniem się na ludzi EST innych niż ESB jest niezwykle niskie (część pierwsza). W części drugiej wnosząca odwołanie twierdzi następnie, że Sąd przeinaczył opinie EFSA z dnia 17 maja i 26 września 2005 r. uznając, iż Komisja mogła, nie popełniając błędu w ocenie, uznać, że zawarta w tych opiniach ocena wiarygodności szybkich testów dotyczy wykorzystania tych testów w ramach kontroli wprowadzenia do spożycia przez ludzi baraniny lub koziny. W części trzeciej rząd francuski twierdzi wreszcie, że Sąd przeinaczył przedstawione mu okoliczności faktyczne uznając, iż wszystkie dowody naukowe powołane przez Komisję w celu uzasadnienia przyjęcia kwestionowanych środków zawartych w rozporządzeniu nr 746/2008 stanowią nowe okoliczności w odniesieniu do wcześniejszych środków zapobiegawczych.
W swym trzecim zarzucie rząd francuski twierdzi, że Sąd popełnił błąd w kwalifikacji prawnej okoliczności faktycznych uznając powołane przez Komisję dane naukowe jako nowe okoliczności mogące zmienić odbiór zagrożenia lub świadczące o tym, że zagrożenie to można ograniczyć metodami mniej restrykcyjnymi niż środki istniejące.
W swym czwartym zarzucie, który dzieli się na trzy części, wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył prawo przy stosowaniu zasady ostrożności. W tym kontekście wnosząca odwołanie podnosi w pierwszej kolejności, że Sąd naruszył prawo uznając, iż Komisja nie naruszyła przepisów art. 24a rozporządzenia nr 999/2001, ponieważ zdaniem Sądu uczyniła ona zadość ustanowionemu w art. 152 ust. 1 WE obowiązkowi zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia ludzkiego. W części drugiej tego zarzutu rząd francuski twierdzi następnie, że Sąd naruszył prawo zakładając, iż dowody naukowe powołane przez Komisję w celu uzasadnienia przyjęcia rozporządzenia nr 746/2008 muszą pociągnąć za sobą zmianę poziomu zagrożenia uznanego za dopuszczalne. Tytułem uzupełnienia rząd francuski twierdzi, że Sąd naruszył prawo nie sprawdzając, czy, aby określić poziom zagrożenia uznanego za dopuszczalne, Komisja wzięła pod uwagę nieodwracalność szkodliwych skutków EST dla zdrowia ludzkiego. W części trzeciej rząd francuski twierdzi wreszcie, że Sąd naruszył prawo ze względu na to, iż nie wziął pod uwagę faktu, że rozporządzenie nr 746/2008 nie zastępuje wcześniejszych środków zapobiegawczych, lecz je uzupełnia bardziej elastycznymi rozwiązaniami alternatywnymi.
______(1) Dz.U. L 202, s. 11.
