Skarga wniesiona w dniu 24 lutego 2012 r. - T&L Sugars i Sidul Açúcares przeciwko Komisji(Sprawa T-103/12)
(2012/C 151/55)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 26 maja 2012 r.)
Strony
Strona skarżąca: T&L Sugars Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) i Sidul Açúcares, Unipessoal Lda (Santa Iria de Azóia, Portugalia) (przedstawiciele: D. Waelbroeck, adwokat i D. Slater, Solicitor)
Strona pozwana: Komisja Europejska i Unia Europejska reprezentowana przez Komisję Europejską
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– uznanie, że niniejsza skarga o stwierdzenie nieważności na podstawie art. 263 ust. 4 TFUE lub zarzut niezgodności z prawem na podstawie art. 277 TFUE w odniesieniu do rozporządzenia nr 1240/2011, rozporządzenia nr 1308/2011, rozporządzenia nr 1239/2011, rozporządzenia nr 1281/2011, rozporządzenia nr 1316/2011, rozporządzenia nr 1384/2011, rozporządzenia nr 27/2012 i rozporządzenia nr 57/2012 są dopuszczalne i zasadne;
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1240/2011 z dnia 30 listopada 2011 r. ustanawiającego nadzwyczajne środki w odniesieniu do udostępniania cukru pozakwotowego i izoglukozy pozakwotowej na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty za przekroczenie kwoty krajowej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 318, s. 9);
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1308/2011 z dnia 14 grudnia 2011 r. ustalającego współczynnik przydziału, odrzucającego dalsze wnioski i zamykającego okres składania wniosków w odniesieniu do dostępnych ilości pozakwotowego cukru do sprzedania na rynku Unii z zastosowaniem obniżonej opłaty za przekroczenie kwoty krajowej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 332, s. 8);
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1239/2011 z dnia 30 listopada 2011 r. otwierającego stały przetarg na przywóz cukru objętego kodem CN 1701 z zastosowaniem obniżonej stawki celnej w roku gospodarczym 2011/2012 (Dz.U. L 318, s. 4);
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1281/2011 z dnia 8 grudnia 2011 r. w sprawie minimalnej stawki cła ustalanej w związku z pierwszym częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 327, s. 60);
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 316/2011 z dnia 15 grudnia 2011 r. w sprawie minimalnej stawki cła ustalanej w związku z drugim częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 334, s. 16);
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 1384/2011 z dnia 22 grudnia 2011 r. w sprawie minimalnej stawki cła ustalanej w związku z trzecim częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 343, s. 33);
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 27/2012 z dnia 12 stycznia 2012 r. w
sprawie minimalnej stawki cła na cukier ustalanej w związku z czwartym częściowym zaproszeniem do składania ofert w ramach postępowania o udzielenie zamówienia otwartego rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 9, s. 12); oraz
– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 57/2012 z dnia 23 stycznia 2012 r. zawieszającego przetarg otwarty rozporządzeniem wykonawczym (UE) nr 1239/2011 (Dz.U. L 19, s. 12);
– tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie, że zarzut nielegalności w odniesieniu do art. 186 lit. a) i art. 187 rozporządzenia nr 1234/2007(1) jest dopuszczalny i zasadny oraz stwierdzenie, że przepisy te są niezgodne z prawem, a także stwierdzenie nieważności spornych rozporządzeń, które bezpośrednio bądź pośrednio opierają się na tych przepisach;
– zobowiązanie UE reprezentowanej przez Komisję do naprawy wszelkich szkód poniesionych przez skarżące w wyniku naruszenia przez Komisję jej zobowiązań prawnych oraz ustalenie wysokości odszkodowania za szkodę poniesioną przez skarżące w okresie od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 29 stycznia 2012 r. na kwotę 87.399.257 EUR powiększoną o wysokość wszelkich dalszych strat poniesionych przez skarżące po tej dacie lub wszelkie inne kwoty odzwierciedlające szkodę, jaka została lub zostanie poniesiona przez skarżące, jeśli zostanie to przez nie wykazane w trakcie niniejszego postępowania, w szczególności przy uwzględnieniu w należyty sposób szkód przyszłych;
– zasądzenie odsetek - według stopy ustalonej ówcześnie przez Europejski Bank Centralny dla głównych operacji refinansowych powiększonej o dwa punkty procentowe lub według innej właściwej stopy określonej przez Trybunał - od kwoty należnej od daty wydania wyroku Trybunału do dnia zapłaty;
– obciążenie Komisji wszystkimi kosztami i wydatkami związanymi z niniejszym postępowaniem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.
1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady niedyskryminacji, w ten sposób, że zaskarżone akty dyskryminują rafinerie cukru trzcinowego wobec zakładów przetwórstwa buraków cukrowych.
2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia rozporządzenia nr 1234/2007 i braku właściwej podstawy prawnej, w ten sposób, że pozwana nie posiada uprawnień do zwiększania kwot i jest zobowiązana do nakładania wysokich, odstraszających opłat za udostępnianie pozakwotowego cukru ani nie posiada upoważnienia, ani uprawnień do zastosowania takiego rodzaju środków, których nigdy nie przewidziano w podstawowym rozporządzeniu.
3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa, w ten sposób, że w rozporządzeniu nr 1239/2011 i w jego rozporządzeniach wykonawczych stworzono system, zgodnie z którym należności celne nie są przewidywalne i ustalane poprzez stosowanie spójnych, obiektywnych kryteriów, lecz są raczej określane subiektywną gotowością do płacenia bez rzeczywistego związku z rzeczywistymi importowanymi produktami.
4) Zarzut czwarty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności w zakresie w jakim pozwana mogła łatwo zastosować mniej restrykcyjne środki, które nie byłyby podjęte wyłącznie na szkodę rafinerii importujących.
5) Zarzut piąty dotyczący naruszenia uzasadnionych oczekiwań, w ten sposób, że pozwana nie poszanowała uzasadnionych oczekiwań skarżących do bycia potraktowanymi w zrównoważony, uczciwy i niedyskryminujący sposób.
6) Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasad staranności, sumienności i dobrej administracji, w ten sposób, że pozwana najpierw nie podjęła żadnych działań, pomimo powtarzanych ostrzeżeń o zakłóceniach rynku, następnie zastosowała środki oczywiście niewłaściwe do usunięcia tych zakłóceń, a czyniąc to naruszyła ustanowioną przez Radę równowagę pomiędzy producentami krajowymi a rafineriami importującymi.
W celu stwierdzenia nieważności rozporządzenia nr 57/2012 skarżące wskazują jedynie zarzuty pierwszy, czwarty i szósty.
Tytułem żądania ewentualnego skarżące wskazują powyższe podstawy stwierdzenia nieważności w odniesieniu do rozporządzenia nr 1239/2011 i rozporządzenia nr 1308/2011, jako zarzut nielegalności na podstawie art. 277 TFUE. W przypadku gdyby Sąd oddalił te zarzuty mające na celu stwierdzenie nieważności, skarżące podnoszą również zarzut nielegalności na podstawie art. 277 TFUE wobec art. 186a i art. 187 rozporządzenia nr 1234/2007, na którym oparte są zaskarżone rozporządzenia oraz domagają się stwierdzenia tych przepisów rozporządzenia nr 1234/2007 a także zaskarżonych rozporządzeń.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustanawiające wspólną organizację rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produktów rolnych (rozporządzenie o jednolitej wspólnej organizacji rynku) (Dz.U. L 299, s. 1).
