Skarga wniesiona w dniu 21 stycznia 2011 r. - Rheinischer Sparkassen- und Giroverband przeciwko Komisji(Sprawa T-27/11)
(2011/C 72/47)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 5 marca 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Rheinischer Sparkassen- und Giroverband (Düsseldorf, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci A. Rosenfeld i I. Liebach)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2010) 9525 wersja ostateczna z dnia 21 grudnia 2010 r., pomoc państwa, sprawy MC 8/2009 i C 43/2009 - Niemcy - WestLB w zakresie dotyczącym oddalenia wniosku Niemiec z dnia 28 października 2010 r. o przedłużenie do dnia po dniu 15 lutego 2011 r. terminu do zbycia spółki Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenia nowych transakcji przez tę spółkę;
– tytułem żądania ewentualnego, stwierdzenie częściowej nieważności decyzji Komisji C(2010) 9525 wersja ostateczna z dnia 21 grudnia 2010 r., pomoc państwa, sprawy MC 8/2009 i C 43/2009 - Niemcy - WestLB w zakresie, w jakim Komisja w sposób domniemany postanowiła, że Niemcy ograniczyły się do wystąpienia tylko z jednym wnioskiem mającym na celu przedłużenie do dnia 15 lutego 2011 r. terminu do zbycia spółki Westdeutsche Immobilienbank AG i zakończenia nowych transakcji przez tę spółkę oraz że w związku z tym nie było potrzeby rozstrzygania o przedłużeniu wykraczającym poza tę datę;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów:
1) Zarzut pierwszy: naruszenie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 296 akapit drugi TFUE
– Strona skarżąca utrzymuje, że Komisja nie przedstawiła powodów, dla których potraktowała dwa złożone przez Niemcy wnioski o przedłużenie terminu jako jeden wniosek.
– Ponadto Komisja nie wskazała, dlaczego uznała, że określone w decyzji Komisji C(2009) 3900 sprostowana wersja ostateczna z dnia 12 maja 2009 r. w sprawie pomocy państwa, którą Niemcy zamierzały przyznać na poczet restrukturyzacji WestLB AG [sprawa C 43/2008 (N 390/2008)] warunki przyznania przedłużenia nie zostały spełnione w niniejszej sprawie.
2) Zarzut drugi: błąd w ocenie i nadużycie władzy
– Strona skarżąca podnosi, że Komisja oparła swą dyskrecjonalną decyzję o przedłużeniu terminu na błędnym ustaleniu faktycznym. Zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja została wydana w odpowiedzi na wniosek o przedłużenie terminu do dnia 15 lutego 2011 r., co wiąże się z domyślnym stwierdzeniem, że nie było potrzeby rozstrzygania w przedmiocie drugiego wniosku o przedłużenie terminu wykraczające poza tę datę.
– Ponadto strona skarżąca podnosi, że Komisja nie skorzystała z wyraźnie przewidzianej w art. 2 ust. 2 decyzji z dnia 12 maja 2009 r. możliwości przedłużenia terminu, mimo że zostały spełnione warunki takiego przedłużenia. Zamiast tego, Komisja powołała się na niepisane prawo sui generis do przedłużenia terminu, które nie ma żadnej podstawy prawnej i którego szczegółowe przesłanki są całkowicie niejasne.
3) Zarzut trzeci: naruszenie zasady proporcjonalności
– Strona skarżąca podnosi między innymi, ze decyzja Komisji dotycząca zakończenia z dniem 15 lutego 2011 r. dokonywania nowych transakcji przez Westdeutsche Immobilienbank AG jest dysproporcjonalna w stosunku do wynikających z tego negatywnych następstw..
4) Zarzut czwarty: naruszenie zasady równego traktowania
– Strona skarżąca utrzymuje, że w innych przypadkach związanych z kryzysem finansowym, w których instytucje finansowe uzyskały znacznie większą pomoc, Komisja wyznaczyła znacznie dłuższe terminy do zbycia udziałów i spółek zajmujących się finansowaniem budownictwa.
5) Zarzut piąty: naruszenie art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i zasady dobrej administracji
– Strona skarżąca podnosi, że Komisja nie może interpretować wniosków jednego z państw członkowskich wbrew ich wyraźnemu brzmieniu, istocie i celowi, ani też wydawać decyzji w oparciu o taką interpretację.
