Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 30 września 2009 r. w sprawie T-168/05 Arkema przeciwko Komisji, wniesione w dniu 15 grudnia 2009 r. przez Arkema France SA(Sprawa C-520/09 P)
(2010/C 37/34)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 13 lutego 2010 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Arkema France SA (przedstawiciel: M. Debroux, adwokat)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie orzeczenia Sądu z dnia 30 września 2009 r. w sprawie T-168/05,
– obciążenie Komisji całością kosztów postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Wnosząca odwołanie podnosi cztery zarzuty na poparcie swego odwołania.
W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi naruszenie przepisów dotyczących możliwości przypisania odpowiedzialności w zakresie praktyk antykonkurencyjnych spółki zależnej jej spółce dominującej. Podnosi ona w tym zakresie wewnętrzną sprzeczność dotyczącą samej treści zaskarżonego wyroku związaną z tym, że Sąd stwierdza w tym wyroku, że domniemanie decydującego wpływu spółki dominującej na jej spółkę zależną stanowi wzruszalne domniemanie, które może zostać obalone w przypadku, gdy spółka dominująca lub spółka zależna dostarczą dowody wskazujące na autonomię zachowania spółki zależnej, jednocześnie twierdząc, że funkcja spółki dominującej polega na zapewnieniu jednolitego kierowania spółkami zależnymi w ramach grupy spółek, w szczególności poprzez kontrolę budżetową. Z powyższego wynika de iure niewzruszalne domniemanie decydującego wpływu spółki dominującej na jej spółki zależne i w świetle tego twierdzenia Sądu niemożliwe jest dostarczenie przez spółkę zależną dowodów wskazujących na autonomię jej zachowania na rynku.
W ramach zarzutu drugiego Arkema podnosi naruszenie zasady niedyskryminacji wynikające z niewzruszalnego charakteru domniemania decydującego wpływu spółki dominującej na jej spółki zależne, ponieważ z uwagi na to domniemanie uczestnicy kartelu traktowani są różnie w zależności od tego, czy należą do grupy spółek, czy też do niej nie należą.
W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie twierdzi, że zaskarżony wyrok narusza zasadę równego traktowania i prawo do rzetelnego procesu w zakresie, w jakim Sąd - w odpowiedzi na jej zarzut w przedmiocie naruszenia istotnych wymogów proceduralnych, wynikającego z braku uzasadnienia - zbadał tylko argumentację Elf Aquitaine, spółki dominującej Arkemy, a nie tę, którą przywołała sama Arkema. Wprawdzie Sąd nie jest zobowiązany do wyczerpującego zaprezentowania każdego punktu rozumowania przedstawionego przez strony sporu, jednak uzasadnienie zaskarżonego wyroku powinno przynajmniej pozwolić wnoszącej odwołanie na dokładne poznanie przyjętego wobec niej przez Sąd rozumowania.
W ramach zarzutu czwartego i zarazem ostatniego Arkema podnosi wreszcie naruszenie zasady proporcjonalności w zakresie, w jakim jej obroty zostały uwzględnione przez Komisję dwukrotnie przy obliczaniu podstawy grzywny, oraz błąd, jaki popełnił Sąd, twierdząc, iż Komisja nie miała innego wyboru, jeśli nie chciała odstąpić od metody obliczania zgodnej z wytycznymi. Czyniąc tak, Sąd przyznał bowiem wytycznym Komisji bezwzględną moc obowiązującą, której one nie posiadają. Zdaniem wnoszącej odwołanie takie wytyczne są raczej zbliżone do reguł postępowania, które stanowią pewną wskazówkę dla praktyki administracyjnej, niż do przepisów prawnych, których w każdym razie musi przestrzegać administracja.
