Publikacja wniosku zgodnie z art. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006 w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych(2010/C 164/10)
(Dz.U.UE C z dnia 24 czerwca 2010 r.)
Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 510/2006(1). Oświadczenia o sprzeciwie muszą wpłynąć do Komisji w terminie sześciu miesięcy od daty niniejszej publikacji.
JEDNOLITY DOKUMENT
ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006
"PIACENTINU ENNESE"
NR WE: IT-PDO-0005-0646-25.09.2007
ChOG () ChNP (X)
1. Nazwa:
"Piacentinu Ennese"
2. Państwo członkowskie lub kraj trzeci:
Włochy
3. Opis produktu rolnego lub środka spożywczego:
3.1. Rodzaj produktu (zgodnie z załącznikiem III): Klasa 1.3: Sery.
3.2. Opis produktu noszącego nazwę podaną w pkt 1:
Produkt objęty chronioną nazwą pochodzenia "Piacentinu Ennese" to ser z masy zbitej, prasowanej otrzymywany z pełnego mleka owczego, surowego o naturalnej kwasowości fermentacyjnej, pochodzącego od owiec autochtonicznych ras sycylijskich Comisana, Pinzirita, Valle del Belice i ich krzyżówek. W momencie wprowadzenia do obrotu ser posiada następujące cechy fizyczne: kształt - cylindryczny, brzeg lekko wypukły lub niemal płaski; powierzchnia płaska lub lekko wklęsła. Wymiary: wysokość nie mniej niż 14 cm i nie więcej niż 15 cm, średnica kręgu nie mniej niż 20 cm i nie więcej niż 21 cm, uzyskiwane są dzięki zastosowaniu koszy z sitowia. Waga: od 3,5 do 4,5 kg. Wygląd zewnętrzny: skórka barwy żółtej mniej lub bardziej intensywnej ze względu na zawartość szafranu; na kręgu odbite są ślady kosza, może być pokryty oliwą lub nalotem z oliwy; grubość skórki nie może przekraczać 5 mm. Wygląd masy wewnętrznej: masa o jednorodnej barwie żółtej mniej lub bardziej intensywnej. Pęcherze powietrza: dopuszcza się występowanie niewielkich pęcherzy powietrza. Wygląd masy: gładka bez grudek. Przesiąkanie: brak lub bardzo niewielkie. Cechy organoleptyczne: zapach delikatny z lekkim aromatem szafranu; słoność ledwie wyczuwalna; lekka pikantność w pierwszych miesiącach dojrzewania, z czasem staje się bardziej intensywna. Cechy chemiczne: tłuszcz: minimalna zawartość w suchej masie 40 %; białko: minimalna zawartość w suchej masie 35 %; sól (NaCl): maksymalna zawartość w suchej masie 5 %; pH: od 4,8 do 5,7. Okres sezonowania "Piacentinu Ennese" wynosi nie mniej niż 60 dni od daty produkcji. Sezonowanie musi odbywać się w chłodnych pomieszczeniach z niewielkimi otworami, aby zachodziła w nich umiarkowana wentylacja lub w magazynach, w których temperatura wynosi od 8 do 10 °C, a wilgotność względna od 70 do 80 %.
3.3. Surowce (wyłącznie w odniesieniu do produktów przetworzonych):
Mleko: pełne owcze, surowe o naturalnej kwasowości fermentacyjnej, pH 6,5-6,8 pochodzące od owiec autochtonicznych ras sycylijskich Comisana, Pinzirita, Valle del Belice i ich krzyżówek, hodowanych na określonym obszarze produkcji.
Podpuszczka: jagnięca lub kozia w paście: pochodząca od jagniąt lub koźląt hodowanych na obszarze produkcji.
Szafran (Crocus sativus): produkowany na określonym obszarze produkcji. Szafran jest rośliną, która ma doskonałe zdolności przystosowywania się do sycylijskiego środowiska upraw. Warunki środowiskowe typowe dla regionu miasta Enna sprzyjają produkcji "szafranu wysokiej jakości", o czym świadczy wysoka zawartość krocyny i pikrokrocyny. Dzięki tym parametrom możliwe stało się zaklasyfikowanie ennejskiego szafranu do I i II kategorii jakościowej, a jego specyficzne składniki aromatyczne sprawiają, że bukiet produktu końcowego jest bardziej intensywny i charakterystyczny.
Pieprz czarny (Piper nigrum): do sera "Piacentinu Ennese" dodaje się pieprz czarny cały. Ziarna pieprzu czarnego należy na kilka sekund zanurzyć w gorącej wodzie (o temperaturze powyżej 80 °C) przed dodaniem do masy serowej.
Sól (NaCl): stosuje się sól gruboziarnistą. Sól stosowana do produkcji "Piacentinu Ennese" musi być doskonale biała.
3.4. Pasza (wyłącznie w odniesieniu do produktów pochodzenia zwierzęcego):
Owce są żywione paszą świeżą, sianem i słomą otrzymywaną z naturalnych lub uprawianych łąk znajdujących się na określonym obszarze produkcji, zbożami ze ściernisk i podproduktami roślinnymi: kladodia opuncji figowej czy uzyskane z przycinania w okresie zimowym gałęzie drzew oliwnych również pochodzących z określonego obszaru produkcji. Zwyczajowo trzoda wypasana jest na pastwiskach przez większą część roku. Ograniczenie wypasu dopuszczalne jest w przypadku, gdy warunki środowiskowe, klimatyczne i sanitarne mogłyby wpłynąć negatywnie na jakość paszy świeżej lub mleka.
Dopuszcza się uzupełnienie paszy ziarnami zbóż, roślinami strączkowymi i koncentratami paszowymi jedno- lub wieloskładnikowymi niemodyfikowanymi genetycznie. Dodatki uzupełniające podaje się owcom tylko w te zimowe dni, w czasie których zwierzęta nie mogą być wypasane.
3.5. Poszczególne etapy produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym:
Hodowla zwierząt, produkcja sera i sezonowanie są tymi etapami produkcji, które muszą odbywać się na wyznaczonym obszarze geograficznym.
3.6. Szczegółowe zasady dotyczące krojenia, tarcia, pakowania itd.:
-
3.7. Szczegółowe zasady dotyczące etykietowania:
Oznakowanie identyfikujące ser to płytka kazeinowa i etykieta.
Płytka kazeinowa zawierająca napis "Piacentinu Ennese" i kody identyfikacyjne kręgu nakładana jest na etapie formowania i prasowania.
Etykieta naklejana na kręgi sera "Piacentinu Ennese" zawiera obowiązkowo naniesione czcionką drukowaną wyraźną i czytelną - oprócz wspólnotowego symbolu graficznego i odpowiednich danych i informacji wymaganych przepisami prawa, następujące dodatkowe informacje: nazwę "Piacentinu Ennese" a po niej skrót "DOP" (ChNP) o wymiarach większych niż jakiekolwiek inne napisy; nazwisko, nazwę, adres przedsiębiorstwa produkującego lub pakującego; logo. Logo składa się z elipsy, poniżej i na zewnątrz której umieszczony jest napis "Piacentinu Ennese" w jednej linii. Wewnątrz elipsy widnieje rysunek kręgu sera "Piacentinu Ennese" z ziarnami pieprzu, z którego wysunięty jest odkrojony plaster sera o kształcie przypominającym kształt Sycylii.
4. Zwięzłe określenie obszaru geograficznego:
Obszar produkcji "Piacentinu Ennese" obejmuje gminy położone w zachodniej części prowincji Enna w regionie Sycylia: Aidone, Assoro, Barrafranca, Calascibetta, Enna, Piazza Armerina, Pietraperzia, Valguarnera, Villarosa, w których tradycyjnie hoduje się owce ras autochtonicznych, wypasane na naturalnych lub uprawianych łąkach, żywiące się lokalnym ekotypami, i gdzie od wieków występuje szafran.
5. Związek z obszarem geograficznym:
5.1. Specyfika obszaru geograficznego:
Charakterystyczne dla obszaru produkcji "Piacentinu Ennese" warunki orograficzne oraz cechy klimatu, który jest subkontynentalny i ukształtowany przez odległość od morza, przyczyniają się do produkcji paszy o szczególnych cechach jakościowo-ilościowych i do jej dostępności w ciągu roku. Produkcja prowadzona jest na terenach charakteryzujących się glebami brunatnymi, wyjątkowo odpowiednimi do produkcji pasz, a ukształtowanie terenu jest łagodnie pochyłe. Obszary te znajdują się na wysokości od 400 do 800 m n.p.m. W skład roślinności naturalnych łąk wchodzą gatunki pastewne roślin trawiastych i strączkowych, wśród których przeważają ekotypy lokalne.
Rośliny pastewne obsiewane po zbożach to często lokalne ekotypy wyki, uprawianej razem z owsem i z lespedezą.
Ponadto warunki środowiskowe typowe dla regionu miasta Enna sprzyjają produkcji szafranu wysokiej jakości.
5.2. Specyfika produktu:
Specyfika "Piacentinu Ennese" polega na dodaniu szafranu do mleka w trakcie procesu przekształcania mleka w masę serową, co sprawia, że ser nabiera charakterystycznej jednorodnej żółtej barwy. Ta cecha łączy się ze specyficznym zapachem wynikającym z obecności roślin pastewnych pochodzących z tego obszaru, których charakterystyczny aromat, wynikający z obecności substancji naturalnie obecnych tj. terpenów, przenika niezmieniony do mleka a następnie do wytwarzanego sera.
5.3. Związek przyczynowy zachodzący pomiędzy charakterystyką obszaru geograficznego a jakością lub właściwościami produktu (w przypadku ChNP) lub szczególne cechy jakościowe, renoma lub inne właściwości produktu (w przypadku ChOG):
Specyficzną cechą sera "Piacentinu Ennese" jest jednorodna żółta barwa, którą nadaje szafran produkowany na tym terenie, dodawany do mleka w trakcie procesu przekształcania mleka w masę serową. O jakości stosowanego szafranu świadczy wysoka zawartość krocyny i pikrokrocyny. Dzięki tym parametrom możliwe stało się zaklasyfikowanie ennejskiego szafranu do I i II kategorii jakościowej, a jego specyficzne składniki aromatyczne sprawiają, że bukiet produktu końcowego jest bardziej intensywny i charakterystyczny. Ze względu na niewielką liczbę zakładów przemysłowych prowincja Enna stanowi nieskażoną zieloną oazę o dużej wartości ekologicznej dla działalności rolniczej i hodowlanej. System chowu owiec i przetwórstwa mleka owczego jest jedną z branż o najmniejszym wpływie na środowisko. Dzięki warunkom orograficznym obszaru produkcji i cechom panującego tu klimatu typu subkontynentalnego produkowana pasza ma szczególne cechy jakościowo-ilościowe; gleby brunatne położone na wysokości od 400 do 800 m n.p.m., średnio zbite i zawierające glinę i piasek, sprzyjają rozwojowi roślin pastewnych o specyficznych cechach aromatycznych, wynikających z naturalnej obecności w roślinach takich substancji, jak terpeny, które przenikają niezmienione do mleka a następnie do wytwarzanego z niego sera. W "Piacentinu Ennese" stwierdzono obecność specyficznego terpenu, zwanego aterponeolem, który pochodzi wyłącznie z roślin pastewnych występujących w prowincji Enna i nadaje produktowi specyficzny i wyjątkowy zapach. Historyczne korzenie działalności serowarskiej w prowincji Enna związane z tradycją produkcji mleka owczego i obecnością szafranu - występującego naturalnie i uprawianego - powodują, że wiarygodne staje się tłumaczenie określenia "piacentinu" nadane przez dawnych producentów. Zgodnie z bezpośrednimi świadectwami termin ten związany był z przyjemnością (wł. piacevolezza) płynącą z produktu: przyjemnym, nie bardzo ostrym smakiem, który wynika między innymi z dodatku szafranu. Pochodzenie nazwy jest więc idiomatyczne: "piacentinu" pochodzi od słowa z dialektu sycylijskiego "piacenti", tzn. podobający się, smaczny. Świadectwa o przyjemnym smaku tego sera i o pochodzeniu nazwy "piacentinu" znajdują się również w historycznych tekstach, takich jak "Le venti giornate dell'agricoltura e dei piaceri della villa" z XVI w., w których opisuje się technikę solenia i dodawania szafranu w celu nadania serowi intensywniejszej barwy, lub w "La Sicilia passeggiata" autorstwa Mai z XVII w. czy też w starej legendzie, według której Ruggero il Normanno w trosce o zdrowie psychiczne współmałżonki umęczonej ciężką depresją, a jednocześnie lubiącej sery, poprosił serowarów o przygotowanie sera o właściwościach leczniczych. Stąd narodził się pomysł dodania do masy serowej garści szafranu (crocus dativus), znanego ze swoich właściwości stymulujących i pobudzających. Produkcja tego sera kontynuowana jest od wieków po dziś dzień i stanowi bezdyskusyjną i specyficzną spuściznę historyczno-kulturalną i gospodarczą typową wyłącznie dla prowincji Enna.
Odesłanie do publikacji specyfikacji:
Właściwe władze administracyjne wszczęły krajową procedurę sprzeciwu, publikując propozycję uznania chronionej nazwy pochodzenia "Piacentinu Ennese" w Dzienniku Urzędowym Republiki Włoskiej nr 186 z dnia 11 sierpnia 2007 r.
Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji można znaleźć na stronie internetowej:
za pośrednictwem poniższego linku: http://www.politicheagricole.it/DocumentiPubblicazioni/Search_Documenti_Elenco.htm?txtTipoDocumento=Disciplinare%20in%20esame%20UE&txtDocArgomento=Prodotti%20di%20Qualit%E0>Prodotti%20Dop,%20Igp%20e%20Stg
lub
wchodząc na stronę internetową Ministerstwa polityki rolnej, żywnościowej i leśnej (http://www. politicheagricole.it), otwierając zakładkę "Prodotti di Qualità" (po lewej stronie ekranu) a następnie zakładkę "Disciplinari di Produzione all'esame dell'UE [regolamento (CE) n. 510/2006]".
______
(1) Dz.U. L 93 z 31.3.2006, s. 12.
