Skarga wniesiona w dniu 22 lipca 2009 r. - Intel przeciwko Komisji(Sprawa T-286/09)
(2009/C 220/86)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 12 września 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Intel Corp. (Wilmington, Stany Zjednoczone Ameryki) (przedstawiciele: N. Green, I. Forrester, QC, M. Hoskins, K. Bacon, S. Singla, Barristers, A. Parr i R. MacKenzie, Solicitors)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności, w całości lub w części, decyzji Komisji C(2009) 3726 wersja ostateczna z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie COMP/C-3/37.990 - Intel;
– tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub znaczące obniżenie kwoty nałożonej grzywny;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez Intel.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze strona skarżąca wnosi na postawie art. 230 WE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2009) 3726 z dnia 13 maja 2009 r. w sprawie COMP/C-3/37.990 - Intel, w której uznano, że dopuściła się ona jednego ciągłego naruszenia art. 82 WE i art. 54 porozumienia EOG w okresie od października 2002 r. do grudnia 2007 r., polegającego na wdrożeniu strategii mającej na celu eliminowanie konkurentów z rynku jednostek centralnych x86 ("CPU"). Ponadto skarżąca wnosi o uchylenie lub obniżenie nałożonej na nią grzywny.
W uzasadnieniu swych żądań skarżąca podnosi następujące zarzuty.
Po pierwsze twierdzi ona, że Komisja naruszyła prawo:
a) uznawszy, że warunkowe obniżki udzielone przez Intel jej klientom miały per se charakter abuzywny ze względu na to, że były one warunkowe, nie wykazawszy jednak, jakoby mogły one rzeczywiście prowadzić do wyeliminowania konkurencji;
b) oparłszy się na instytucji nadużycia eliminującego określanej mianem "nagich ograniczeń" i nie przeprowadziwszy w tym względzie jakiejkolwiek analizy eliminacji konkurencji (a nawet jej możliwości lub prawdopodobieństwa);
c) nie zbadawszy, czy warunki, na jakich klientom przyznawane były rabaty, stosowane były na terytorium Wspólnoty Europejskiej lub czy wywierały one natychmiastowe, istotne, bezpośrednie i przewidywalne skutki na terenie Wspólnoty Europejskiej.
Po drugie skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła wymogi obowiązujące w zakresie oceny dowodów. Tak oto Komisja nie wykazała, że warunkiem udzielania przez Intel rabatów było to, by klienci nabywali od Intel jednostki centralne x86 w ilości zaspakajającej ich całe lub prawie całe zapotrzebowanie na takie jednostki. Ponadto w celu ustalenia, czy rabaty udzielane przez Intel mogły skutkować ograniczeniem konkurencji, Komisja posłużyła się kryterium zwanym "kryterium równie skutecznego konkurenta" ("AEC"), jednakże popełniła ona liczne błędy w zakresie analizy i oceny dowodów w związku z zastosowaniem tego kryterium. Komisja pominęła także inne rodzaje dowodów, które były istotne dla oceny skutków obniżek stosowanych przez Intel. W szczególności Komisja:
a) pominęła dowód prowadzący do wniosku, że w okresie zarzucanego naruszenia jeden z konkurentów Intel znacząco zwiększył swój udział w rynku oraz zysk, przy czym jego niepowodzenia dotyczące pewnych segmentów rynku lub pewnych producentów oryginalnego sprzętu ("OEM") były wynikiem jego własnych niedociągnięć;
b) nie wykazała istnienia związku przyczynowego między tym, co uznała ona za warunkowe obniżki, a decyzjami klientów Intel o rezygnacji z dokonywania zakupów u tego konkurenta;
c) nie dokonała oceny dowodu dotyczącego kwestii oddziaływania obniżek udzielanych przez Intel na zachowania konsumentów.
Po trzecie skarżąca podnosi, że Komisja nie wykazała, jakoby Intel wypracowała długoterminową strategię eliminowania konkurentów. Taki wniosek nie jest poparty dowodami i nie jest on uprawniony w świetle fragmentarycznego charakteru dotyczących każdego z klientów Intel twierdzeń Komisji (zarówno w odniesieniu do objętych tą strategią produktów, jak i okresu jej stosowania).
Skarżąca utrzymuje także, iż należy stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji w całości lub w części ze względu na to, że w postępowaniu administracyjnym Komisja naruszyła istotne wymogi proceduralne, co w istotny sposób naruszyło prawo Intel do obrony. W szczególności Komisja:
a) nie umożliwiła Intel ustnego ustosunkowania się do treści dodatkowego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów oraz pisma dotyczącego okoliczności faktycznych, mimo iż w pismach tych podniesiono zupełnie nowe zarzuty i powołano się na nowe dowody, na których w znacznej mierze oparto się w zaskarżonej decyzji;
b) nie dołączyła do akt sprawy - gdy zażądała tego skarżąca - pewnych wewnętrznych dokumentów pochodzących od konkurenta, mimo iż w ocenie skarżącej dokumenty te:
i) miały bezpośredni związek z zarzutami Komisji podnoszonymi wobec Intel,
ii) mogły stanowić dowód braku winy po stronie Intel oraz
iii) zostały precyzyjnie wskazane przez Intel;
c) nie przywiązała właściwej wagi do przebiegu spotkania z kluczowym świadkiem, reprezentującym jednego z klientów Intel, który najprawdopodobniej dostarczył dowodu braku winy po stronie Intel.
Powołując się na art. 229 WE, skarżąca kwestionuje także wysokość nałożonej na nią grzywny i podnosi w tym względzie trzy główne argumenty.
Po pierwsze twierdzi ona, że grzywna w wysokości 1.060.000.000 EUR (najwyższa grzywna, jaką Komisja nałożyła kiedykolwiek na pojedyncze przedsiębiorstwo) jest rażąco nieproporcjonalna, biorąc pod uwagę to, że Komisja nie wykazała żadnej szkody po stronie konsumentów ani wyeliminowania konkurentów.
Po drugie skarżąca podnosi, że nie naruszyła ona art. 82 WE umyślnie ani nieumyślnie: przeprowadzona przez Komisję analiza AEC oparta jest na informacjach, które nie były dostępne skarżącej w czasie, gdy przyznawała ona obniżki na rzecz swych klientów.
Po trzecie skarżąca twierdzi, że przy ustalaniu kwoty grzywny Komisja nie zastosowała poprawnie swych wytycznych w sprawie grzywien z 2006 r. oraz wzięła pod uwagę pozbawione znaczenia bądź niewłaściwe okoliczności.
