W tej sprawie zapadły trzy pozytywne dla skarżącej wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, ale od ponad siedmiu lat dr hab. Barbara B. nie może uzyskać tytułu profesora.
Odmowa wszczęcia postępowania
W 2011 roku dr hab. Barbara B. z Wydziału Pedagogiki i Psychologii Uniwersytetu im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie wystąpiła z wnioskiem o nadanie tytułu profesora nauk humanistycznych. Dr Barbara B. jest specjalistką w zakresie pedagogiki pracy.
Czytaj: Doktoraty wdrożeniowe do podpisu Prezydenta>>
Rada Wydziału Pedagogiki w styczniu 2012 r. podjęła uchwałę o odmowie wszczęcia postępowania o uznanie tytułu naukowego profesora. Stwierdziła, że nie ma podstaw do uwzględnienia wniosku. I powołała się na art. 24 ust. 4 ustawy o stopniach i tytule naukowym. Według tego przepisu w postępowaniu o nadanie tytułu profesora Centralna Komisja powołuje pięciu recenzentów o renomie międzynarodowej spośród osób zaproponowanych przez radę jednostki organizacyjnej lub spośród innych osób.
W tej sprawie powołano czterech recenzentów, a powinno być pięciu.
Spóźnione odwołanie
Pismem dziekana z lutego 2012 r. kandydatka została pouczona o prawie odwołania od powyższej uchwały w terminie miesiąca od dnia powiadomienia o treści uchwały. Barbara B. złożyła odwołane dopiero w grudniu 2012 r. Odwołanie nie zawierało wniosku o przywrócenie terminu. Dopiero później skarżąca złożyła wniosek o przywrócenie terminu do złożenia odwołania, motywując go kłopotami zdrowotnymi.
W tej sytuacji Centralna Komisję do Spraw Stopni i Tytułów odmówiła przywrócenia terminu do złożenia odwołania.
Przywrócenie terminu
W skardze na to postanowienie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Barbara B. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Czytaj: WSA: unieważnić habilitację można w każdym czasie, ale ważny jest dorobek>>
WSA w wyroku z 6 maja 2014 r. uznał, że Komisja d.s. Stopni złamała prawo nie uwzględniając wniosku skarżącej o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania.
Następnie Komisja zwróciła się do dwóch recenzentów w sprawie odwołania od uchwały Rady Wydziału. Po otrzymaniu tych recenzji Komisja utrzymała w mocy negatywną uchwałę odmawiającą wszczęcia procedury nadania tytułu.
Recenzenci zarzucili skarżącej m.in. bark dorobku wystarczającego do uzyskania tytułu profesora i autoplagiat.
Drugi pozytywny wyrok dla skarżącej
Ponownie skarżąca odwołała się do WSA i także sprawę z 26 października 2016 r. wygrała, gdyż okazało się, że Komisja nieprawidłowo policzyła głosy. I tym razem sąd przyzna rację skarżącej, że Komisja złamała prawo.
Po drugim wyroku WSA strony próbowały uzgodnić stanowiska w drodze mediacji. Jednak do porozumienia nie doszło, gdyż Centralna Komisja stwierdziła, że nie jest uprawniona do negocjacji. Ale nie przekazała dokumentacji sprawy Radzie Wydziału.
Czytaj:
Na rozprawie przed WSA dr B. przekonywała, że zarzut kradzieży własności intelektualnej nie dotyczy jej prac. Powracanie do tych samych treści w książkach naukowych, w tym wypadku w "Współczesnej pedagogice pracy" nie jest kradzieżą, ani innym przestępstwem.
Uchylenie decyzji Centralnej Komisji
Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za zasadne, gdyż decyzja Centralnej Komisji d.s. Stopni i Tytułów nie przywróciła terminu do wniesienia odwołania. Mimo, że pierwszy wyrok sądu nakazywał rozpatrzyć skargę Barbary B.
Komisja powinna rozstrzygnąć, czy stan zdrowia kandydatki do tytułu profesora nie był przyczyną uchybienia terminu do wniesienia odwołania.
- Decyzja o utrzymaniu odmownej uchwały Rady Wydziału w mocy została podjęta z naruszeniem kodeksu postępowania administracyjnego - powiedziała sędzia Karolina Kisielewicz.
Sygnatura akt II SA/Wa 1019/18, wyrok nieprawomocny z 21 grudnia 2018 r.