Dyrektywa 94/40/WE zmieniająca dyrektywę Rady 87/153/EWG ustalającą wskazówki dotyczące oceny dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt

DYREKTYWA KOMISJI 94/40/WE

z dnia 22 lipca 1994 r.

zmieniająca dyrektywę Rady 87/153/EWG ustalającą wskazówki dotyczące oceny dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 70/524/EWG z dnia 23 listopada 1970 r. dotyczącą dodatków paszowych⁽¹⁾, ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 94/17/WE⁽²⁾, w szczególności jej art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

dyrektywa Rady 70/524/EWG ustala wskazówki dotyczące oceny dodatków stosowanych w środkach żywienia zwierząt, przyjęte następnie na mocy dyrektywy Rady 87/153/EWG⁽³⁾ oraz wszelkich wprowadzanych do niej zmian w świetle postępu wiedzy naukowo-technicznej;

wskazówki te powinny być uzupełnione o kryteria dotyczące rozpatrywania podań o dopuszczenie stosowania enzymów i mikroorganizmów jako dodatków paszowych;

zgodnie z przepisami dyrektywy Rady 93/114/WE⁽⁴⁾ konieczne jest włączenie do wspólnotowej procedury dopuszczania dodatków wymogów dyrektywy Rady 90/220/EWG z dnia 23 kwietnia 1990 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska organizmów genetycznie zmodyfikowanych⁽⁵⁾ zmienioną dyrektywą Komisji 94/15/WE⁽⁶⁾, ze względu na ocenę ryzyka dla środowiska naturalnego, tak aby mogły być stosowane do wszystkich dodatków zawierających lub składających się z organizmów modyfikowanych genetycznie; w konsekwencji konieczna jest zmiana dyrektywy 87/153/EWG, tak aby była zgodna z wymogami dyrektywy 90/220/EWG;

ze względu na wprowadzenie licznych zmian celowe wydaje się wprowadzenie konsolidacji wskazówek w Załączniku do niniejszej dyrektywy;

środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Pasz,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Załącznik do dyrektywy 87/153/EWG zastępuje się Załącznikiem do niniejszej dyrektywy.

Artykuł  2

Państwa Członkowskie wprowadzą w życie, najpóźniej do dnia 1 października 1994 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Przepisy te zawierają odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

Artykuł  3

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 22 lipca 1994 r.

	W imieniu Komisji
	René STEICHEN
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 270 z 14.12.1970, str. 1.

⁽²⁾ Dz.U. L 105 z 26.4.1994, str. 19.

⁽³⁾ Dz.U. L 64 z 7.3.1987, str. 19.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 334 z 31.12.1993, str. 24.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 117 z 8.5.1990, str. 115.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 103 z 22.4.1994, str. 20.

ZAŁĄCZNIK 

WSKAZÓWKI DOTYCZĄCE OCENY DODATKÓW PASZOWYCH

WSKAZÓWKI OGÓLNE

Niniejsze zasady zostały pomyślane jako wskazówki przy opracowywaniu dokumentacji dotyczącej substancji i preparatów przedstawianych do zatwierdzenia jako dodatki paszowe. Dokumentacja ta musi umożliwić dokonanie oceny dodatków w oparciu o obecny stan wiedzy oraz upewnienie się, że dodatki spełniają podstawowe zasady dotyczące ich dopuszczenia, określone w art. 7 ust. 2 dyrektywy 70/524/EWG.

Wszelkie badania określone w niniejszych wskazówkach mogą być wymagane, a kiedy będzie to konieczne, wystosowana zostanie prośba o dostarczenie dodatkowych informacji. Zasadą, ogólną jest, że niezbędnym jest przeprowadzanie badań identyfikujących dodatek, warunki jego stosowania, właściwości fizyczno-chemiczne, metody oznaczania oraz skuteczność, jak również skutki jego metabolizmu oraz efekty biologiczne i toksykologiczne obserwowane u gatunków, w żywieniu, których dodatek ma być stosowany. Kiedy dodatek jest przeznaczony dla kategorii zwierząt należących do określonego gatunku, badania te muszą być wykonywane u tej kategorii docelowej. Badania konieczne do określenia zagrożenia dla zdrowia ludzi lub dla środowiska będą zależały głównie od rodzaju dodatku oraz okoliczności, w jakich będzie on stosowany. Pod tym względem nie stosuje się rygorystycznych zasad.

W przypadku dodatków przeznaczonych wyłącznie do karmienia zwierząt domowych nie zawsze konieczne będzie poddawanie ich równie wyczerpującemu programowi testów dotyczących toksyczności przewlekłej, właściwości mutagennych oraz rakotwórczych, jak w przypadku dodatków przeznaczonych do karmienia zwierząt, z których otrzymuje się produkty spożywane przez ludzi. Na ogół badania prowadzone przez okres jednego roku na dwóch gatunkach, dla których dany dodatek jest przeznaczony, lub na jednym takim gatunku oraz na szczurach będą wystarczające do określenia toksyczności przewlekłej. Na ogół badania nad właściwościami mutagennymi i rakotwórczymi mogą być pominięte, jeżeli skład chemiczny, dotychczasowe obserwacje oraz inne względy nie wskazują na prawdopodobieństwo występowania zmian. Możliwe jest pominięcie analizy pozostałości substancji u zwierząt domowych.

W przypadku zwierząt przeznaczonych do produkcji żywności niezbędna jest znajomość procesów metabolicznych danej substancji, jej pozostałości oraz biodostępności. Powinna ona umożliwić określenie zakresu badań toksykologicznych przeprowadzanych na zwierzętach laboratoryjnych w celu oceny zagrożeń, na jakie mogą być narażeni konsumenci. Ocena nie powinna opierać się wyłącznie na danych ograniczających się do określenia bezpośrednich skutków, jakie dany dodatek wywołuje u zwierząt laboratoryjnych. Badania takie nie dostarczają szczegółowych informacji na temat faktycznych skutków wywoływanych przez substancje powstałe podczas jego przemian u gatunków, dla których przeznaczony jest dany dodatek.

Wszelkie wnioski o dopuszczenie dodatku paszowego do użytku lub o dopuszczenie nowego zastosowania dla dodatku muszą być poparte dokumentacją, która powinna zawierać szczegółowe raporty ponumerowane i ułożone według porządku przedstawionego w niniejszych wskazówkach. Należy podać powody, dla których w dokumentacji pominięto jakiekolwiek dane przewidziane w niniejszych wskazówkach. Do dokumentacji należy załączyć publikacje, w których zamieszczone są informacje. Raporty z doświadczeń powinny zawierać plan, numer ewidencyjny, datę rozpoczęcia i zakończenia doświadczenia, szczegółowy opis badań, wyniki oraz ich analizę, a także nazwisko, adres i podpis osoby odpowiedzialnej za przeprowadzenie badania. Każda partia pasz wykorzystywana w badaniach doświadczalnych na zwierzętach musi być analizowana pod kątem stężenia właściwych substancji czynnych przy zastosowaniu odpowiedniej metody. Konieczne jest również dostarczenie raportu dotyczącego wyników analitycznych. Raport musi zawierać informacje o poszczególnych dawkach określonych w każdym badaniu doświadczalnym, odpowiednie daty, nazwisko, adres i podpis osoby odpowiedzialnej za kontrole. Ponadto do raportu musi być załączone świadectwo sporządzone przez laboratorium lub laboratoria, w których przeprowadzono doświadczenia w celu zaświadczenia, że badania zostały przeprowadzone zgodnie z zasadami dobrych praktyk laboratoryjnych stosowanie do dyrektywy Rady 87/18/EWG w sprawie harmonizacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania zasad dobrej praktyki laboratoryjnej i weryfikacji jej stosowania na potrzeby badań substancji chemicznych⁽¹⁾.

Ocenę właściwości fizykochemicznych, toksykologicznych oraz toksycznych skutków dla środowiska przeprowadza się zgodnie z dyrektywą Rady 67/548/EWG w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do klasyfikacji, pakowania i etykietowania substancji niebezpiecznych⁽²⁾, ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 93/105/WE⁽³⁾, lub zgodnie z metodami uznawanymi w skali międzynarodowej przez organy naukowe. Przypadki wykorzystywania innych metod powinny być uzasadniane.

Każda dokumentacja powinna zawierać odpowiednie streszczenie. W przypadku antybiotyków, kokcydiostatyków oraz innych środków farmaceutycznych lub przyspieszających wzrost, mikroorganizmów i/lub preparatów enzymatycznych do dokumentacji musi być załączona monografia sporządzona według wzoru podanego w sekcji piątej, aby umożliwić dokonanie identyfikacji i charakterystyki danego dodatku paszowego zgodnie z art. 8 ust. 1 dyrektywy 70/524/EWG.

Termin "dodatek" używany w niniejszych wskazówkach odnosi się do substancji czynnych lub substancji wzbogacających zawierających substancje czynne w stanie, w jakim substancje te mają być dodawane do premiksów oraz pasz. Substancja czynna może być substancją określoną chemicznie, mikroorganizmem lub preparatem enzymatycznym.

W niniejszych wskazówkach wyrażenie "substancje określone chemicznie" oznacza substancje chemiczne, dla których nazwa została uzgodniona zgodnie z nomenklaturą IUPAC.

Państwo Członkowskie, które przedstawiło dokumentację, musi z odpowiednim wyprzedzeniem powiadomić Komisję o jakichkolwiek zmianach dotyczących procesu stosowanego przy produkcji danego dodatku, składu dodatku czy zakresu lub warunków jego stosowania W takim przypadku może okazać się konieczne dostarczenie odpowiedniej dokumentacji w celu dokonania ponownej oceny. Stosowanie tych wymogów jest konieczne szczególnie w przypadku produktów otrzymywanych z mikroorganizmów, których cechy genetyczne zostały zmodyfikowane lub które występują jako naturalne mutanty.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 15 z 17.1.1987, str. 29.

⁽²⁾ Dz.U. L 196 z 16.8.1967, str. 1.

⁽³⁾ Dz.U. L 294 z 30.11.1993, str. 21.

SEKCJA I

STRESZCZENIE INFORMACJI ZAWARTYCH W DOKUMENTACJI

SEKCJA  II

IDENTYFIKACJA, CHARAKTERYSTYKA I WARUNKI STOSOWANIA DODATKU.METODY KONTROLI

1. Identyfikacja dodatku

1.1. Proponowane nazwy handlowe

1.2. Rodzaj dodatku określony zgodnie z jego podstawową funkcją

1.3. Skład jakościowy i ilościowy skład (substancja czynna, inne składniki, zanieczyszczenia)

1.4. Stan fizyczny, wielkość cząstek

1.5. Proces produkcyjny, w tym wszelkie szczególne procesy przetwórcze

Uwaga: Jeśli substancja czynna jest mieszanką składników czynnych, z których każdy posiada definicję chemiczną, główne składniki muszą być opisane osobno i konieczne jest podanie proporcji mieszanki.

2. Charakterystyka substancji czynnej

2.1. Dla substancji określonych chemicznie: nazwa własna, nazwa chemiczna zgodnie ze standardami IUPAC, inne międzynarodowe nazwy własne i skróty, numer według klasyfikacji chemicznej (CAS) Chemical Abstracts Service Number.

Dla mikroorganizmów: nazwa i opis taksonomiczny zgodnie z międzynarodowym Kodem Nomenklatury. Można wykorzystywać inne uznane na płaszczyźnie międzynarodowej podręczniki klasyfikacji⁽¹⁾.

Dla preparatów enzymatycznych: nazwa określona według podstawowych czynności enzymatycznych zgodnie z IUB/Iupac, Einecs i numerem CAS.

2.2. Wzór, chemiczny i strukturalny, oraz masa cząsteczkowa. Jeśli substancja czynna jest produktem fermentacji, jakościowy i ilościowy skład głównych składników.

Dla mikroorganizmów: nazwa i miejsce zbioru kultury, jeśli możliwe jedna w zbiorze WE, gdzie szczep jest zdeponowany i numer depozytu, modyfikacja genetyczna oraz wszystkie właściwe cechy dla jej identyfikacji. Dodatkowo pochodzenie, właściwe cechy morfologiczne i fizjologiczne, stadium rozwoju, odpowiednie czynniki, które mogą brać udział w jej aktywności biologicznej (jako dodatku) oraz inne dane genetyczne dla jej identyfikacji. Liczba jednostek tworzących kolonię (CFU) na gram.

Dla preparatów enzymatycznych: pochodzenie biologiczne (w przypadku pochodzenia mikrobowego nazwa i miejsce zbioru kultury, jeśli możliwe jedna w zbiorze WE, gdzie szczep jest zdeponowany i numer depozytu, modyfikacja genetyczna oraz wszystkie właściwe cechy dla jej identyfikacji, w tym dane genetyczne, działania w kierunku właściwych, chemicznie czystych substratów modelowych i inne cechy fizykochemiczne.

2.3. Stopień czystości

Jakościowy i ilościowy skład zanieczyszczeń.

Dla mikroorganizmów: trwałość genetyczna i czystość hodowanych szczepów.

Dla preparatów enzymatycznych:

– czystość poprzez sprawdzanie poziomu zanieczyszczających mikroorganizmów, metali ciężkich, nieobecności toksyn pochodzących od organizmów źródłowych (np. mykotoksyn), wykazana przy zastosowaniu odpowiedniej metody;

– brak aktywności antymikrobowej na poziomie stężenia paszy, ustalona przy zastosowaniu odpowiedniej metody;

– budowa składników niebędących enzymami (w szczególności ciała stałe ogółem TOS⁽²⁾.

2.4. Odpowiednie własności

Własności elektrostatyczne; temperatura topnienia; temperatura wrzenia; temperatura, w której dana substancja się rozpada; gęstość; ciśnienie pary; rozpuszczalność w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych; masa i spektrum absorpcji oraz wszelkie inne stosowne własności fizyczne.

Dla mikroorganizmów: własności odpowiednie dla identyfikacji i proponowanego zastosowania (np. forma wegetatywna lub przetrwalnikowa, CFU na g).

Dla preparatów enzymatycznych: optymalny poziom PH (wartość(ci) optymalna temperaturay) i inne stosowne własności).

2.5. Procesy wytwarzania, oczyszczania i stosowane pożywki

Różnice w składzie partii w trakcie produkcji.

3. Własności fizykochemiczne, technologiczne i biologiczne dodatku

3.1. Wytrzymałość (dla mikroorganizmów: utrata aktywności biologicznej, np. żywotności) na działanie czynników atmosferycznych, takich jak światło, temperatura, pH, wilgotność i tlen. Okres przechowywania.

3.2. Wytrzymałość (dla mikroorganizmów: utrata aktywności biologicznej, np. żywotności) podczas przygotowywania premiksów i pasz, w szczególności wytrzymałość na ciepło, ciśnienie i wilgotność. Możliwe produkty rozkładu.

3.3. Wytrzymałość (dla mikroorganizmów: utrata aktywności biologicznej, np. żywotności) na przechowywanie mieszanek wstępnych i pasz w określonych warunkach. Okres przechowywania.

Dla preparatów enzymatycznych: szczegółowe informacje dotyczące obecności produktów nieoczekiwanej reakcji powstałych w wyniku reakcji enzymatycznych lub chemicznych preparatu enzymatycznego ze składnikami pasz lub w wyniku rozpadu preparatu enzymatycznego w czasie przechowywania pasz.

3.4. Inne stosowne własności fizykochemiczne, technologiczne lub biologiczne, takie jak możliwość otrzymania jednorodnej mieszanki w przypadku premiksów i pasz, właściwości dotyczące pylenia, a dla mikroorganizmów i/lub preparatów enzymatycznych - ocena wytrzymałości na rozpad lub utratę aktywności biologicznej w przewodzie pokarmowym lub przez systemy symulacji in vitro.

3.5. Fizykochemiczne lub biologiczne niezgodności czy też interakcje (np. z paszami, innymi zatwierdzonymi dodatkami, lekami).

4. Warunki stosowania dodatku

4.1. Proponowane stosowanie w żywieniu zwierząt (np. gatunek lub kategoria zwierząt, rodzaj paszy, okres stosowania i czas wycofania środka).

4.2. Przeciwwskazania

4.3. Proponowany poziom zawartości w premiksach i paszach określona jako:

– zawartość procentowa substancji czynnej w stosunku do masy premiksu oraz mg/kg masy paszy w przypadku substancji określonych chemicznie,

– właściwe jednostki aktywności biologicznej, takie jak CFU na gram produktu dla mikroorganizmów lub właściwe jednostki aktywności dla preparatów enzymatycznych.

4.4. Inne znane zastosowania substancji czynnej lub preparatu (np. w paszach, w leczeniu ludzi lub zwierząt, w rolnictwie). Dla każdego zastosowania podać nazwy handlowe, wskazania i przeciwwskazania.

4.5. Jeżeli jest to konieczne, środki, jakie należy powziąć w celu zapobieżenia ryzyku oraz środki ochronne stosowane podczas produkcji i obchodzenia się z danymi substancjami.

5. Metody kontroli

5.1. Opis metod stosowanych przy określeniu kryteriów wymienionych w pkt 1.3., 2.3., 2.4., 2.5., 3.1., 3.2., 3.3., 3.4. i 4.3.

5.2. Opis jakościowych i ilościowych metod analitycznych stosowanych w rutynowej kontroli dodatku wykorzystywanego w premiksach i paszach.

5.3. Opis jakościowych i ilościowych metod analitycznych stosowanych przy określaniu pozostałości dodatku w produktach zwierzęcych.

Uwaga: Opisowi metod i wynikom powinny towarzyszyć informacje dotyczące procentu odzyskiwalności, swoistości, czułości, ograniczeń wykrywania, możliwych interferencji, powtarzalności oraz metody wykorzystywanej przy pobieraniu próbek. Kryteria wzorcowe muszą być dostępne dla substancji czynnej i jej postaci.

W przypadku mikroorganizmów należy podać metody wykrywania, numerowania, identyfikacji i właściwe rynki.

______

⁽¹⁾ Takie jak Bergery's Manual of Systematic Bacteriology. The Yeasts, a taxonomic study, Lodder i Kreger van Rij; Ainsworth and Bisby's Dictionary of the Fungi, Hawksworth, Sutton and Aisnworth lub The Genus Aspergillus, Raper and Fennell.

⁽²⁾ TOS (%) = 100 - (% popiołu + woda + % rozpuszczalników i/lub dodatki oraz składniki).

SEKCJA  III

BADANIA DOTYCZĄCE SKUTECZNOŚCI DODATKU

1. Badania dotyczące pozytywnego wpływu na jakość pasz

Badania te dotyczą dodatków technologicznych, takich jak przeciwutleniacze, konserwanty, substancje łączące, emulgatory, stabilizatory, substancje żelujące itd., które mają na celu poprawienie lub stabilizację cech premiksów i pasz. Pewne mikroorganizmy i/lub preparaty enzymatyczne mogłyby również być uważane za dodatki technologiczne, jeśli przyczyniają się do poprawy odpowiednich cech żywieniowych.

Skuteczność dodatku powinna być wykazana za pomocą odpowiednich kryteriów w przewidywanych warunkach stosowania w porównaniu z innymi paszami jako kontroli ujemnych oraz, w miarę możliwości, w porównaniu z paszami zawierającymi dodatki technologiczne o znanej skuteczności.

Dokładny rodzaj badanych substancji czynnych, ich postaci, premiksów i pasz, numer serii, poziom zawartości substancji czynnej w premiksach i paszach, warunki, w jakich przeprowadzano badanie (temperatura, wilgotność itp.), jak również data i czas trwania badania, reakcje uboczne i inne skutki negatywne zaobserwowane podczas badań powinny być podane w przypadku każdego doświadczenia.

2. Badania dotyczące wpływu stosowania dodatków na produkcję zwierzęcą

Badania te dotyczą dodatków zootechnicznych, które mają wpływ na produkcję zwierzęcą. Następujące badania, w tym określenie stosunku dawka/reakcja, powinny być przeprowadzone dla każdego gatunku, dla którego przeznaczony jest dany dodatek, w porównaniu ze zwierzętami stanowiącymi kontrolę ujemną oraz, w miarę możliwości, w porównaniu z grupami żywionymi paszami zawierającymi dodatki o znanej skuteczności.

Jeśli substancja czynna jest mieszanką składników czynnych, obecność każdego składnika musi być uzasadniona.

2.1. W przypadku kokcydiostatyków i innych środków farmaceutycznych należy przede wszystkim kłaść nacisk na wykazanie specyficznych skutków, a zwłaszcza właściwości profilaktycznych (np. zachorowalność, liczba oocyst oraz ocena uszkodzeń). Można dodać informacje na temat wykorzystania paszy, wzrostu zwierząt oraz jakości rynkowej produkcji zwierzęcej.

2.2. W przypadku innych dodatków zootechnicznych (w tym, w razie potrzeby, właściwych mikroorganizmów i/lub preparaty enzymatycznych) należy podać informacje na temat skutków wpływających na: wartość odżywczą, wzrost zwierząt, cechy produktów zwierzęcych i ich wydajność, ochrony zwierząt i inne parametry mające pozytywny wpływ na produkcję zwierzęcą.

2.3. Warunki przeprowadzania doświadczeń

Przeprowadzony eksperyment musi być opisany, a wyniki przedstawione oddzielnie w szczegółach. Należy podać informacje o ocenie statystycznej i zastosowanych metodach. Muszą być przedstawione następujące dane:

2.3.1. Gatunek, rasa, wiek i płeć zwierząt, metoda identyfikacji.

2.3.2. Numer badania i grup doświadczalnych, liczba zwierząt w każdej grupie. Liczba zwierząt obydwu płci musi być wystarczająca do celów statystycznych.

2.3.3. Poziom zawartości substancji czynnej (a także gdy zachodzi taki przypadek, substancji wykorzystywanych w celach porównawczych) w paszach określony za pomocą analizy kontrolnej przy użyciu właściwej uznanej metody. Numer serii. Składniki odżywcze diety pod względem jakościowym i ilościowym.

2.3.4. Miejsce przeprowadzenia każdego doświadczenia. Warunki zdrowotne, fizjologiczne, żywieniowe i hodowlane zwierząt zgodnie ze standardowymi metodami stosowanymi we Wspólnocie. Kontrola żywienia i środki podejmowane w celu uniknięcia zatrucia grup kontrolnych w czasie doświadczenia (zwłaszcza w przypadku mikroorganizmów poprzez zatrucie krzyżowe pasz przez mikroorganizm).

2.3.5. Data i dokładny czas trwania badania. Data i charakter przeprowadzonych badań.

2.3.6. Efekty uboczne i inne negatywne skutki, jakie wystąpiły podczas doświadczeń, oraz czas, kiedy zostały one zaobserwowane.

3. Badania dotyczące jakości produkcji zwierzęcej

Badania nad własnościami organoleptycznymi, odżywczymi, higienicznymi i technologicznymi produktów żywnościowych otrzymywanych ze zwierząt karmionych paszami zawierającymi dany dodatek.

SEKCJA  IV

BADANIA DOTYCZĄCE NIESZKODLIWOŚCI DODATKU

Badania określone w niniejszej sekcji mają na celu umożliwienie oceny:

- nieszkodliwości danego dodatku w przypadku gatunków, dla których jest on przeznaczony,

- ryzyka związanego z wdychaniem, innym kontaktem poprzez śluzówki, oczy lub skórę, na które narażone są osoby stykające się z dodatkiem jako takim lub dodatkiem jako składnikiem premiksów i pasz,

- ryzyka, na jakie mogą być narażeni konsumenci, spożywając produkty żywnościowe zawierające pozostałości dodatku lub jego metabolity,

- ryzyka zanieczyszczenia środowiska lub utrzymywania się w środowisku samego dodatku lub produktów powstałych z dodatku i wydalanych przez zwierzęta,

- możliwego ryzyka dla gatunków niebędących gatunkami docelowymi.

Badania te będą wymagane w całości lub w części w zależności od rodzaju dodatku i proponowanych warunków jego stosowania.

Zasadą generalną jest to, że mikroorganizmy i/lub preparaty enzymatyczne muszą być mikroorganizmami lub pochodzić od mikroorganizmów, które nie są chorobotwórcze i toksyczne dla gatunków docelowych i ludzi w oczekiwanych warunkach stosowania.

W przypadku mikroorganizmów i/lub preparatów enzymatycznych należy wykonywać właściwe testy bezpieczeństwa, chyba że dostarczono inną dokumentację zadowalającą pod względem bezpieczeństwa stosowania. Dla mikroorganizmów musi zostać przeprowadzony przynajmniej test tolerancji na gatunkach docelowych.

Zasadniczo nie są wymagane testy toksykologiczne dla enzymów pochodzących od jadalnych części zwierząt lub roślin; gdy produkty takie nie są ogólnie uważane za normalną część stosowanej diety, mogą być wymagane pewne testy toksykologiczne.

Jeśli substancja czynna jest określona chemicznie, znajomość jej metabolizmu u różnych gatunków docelowych, jak i składu oraz biologicznej dostępności pozostałości tkanek ma podstawowe znaczenie przy określeniu zakresu badań na zwierzętach laboratoryjnych w celu oceny ryzyka, na jakie mogą być narażeni konsumenci. Ponadto znajomość składu oraz fizyko chemicznych i biologicznych właściwości wydalanych pozostałości powstałych z dodatku będzie niezbędna przy określaniu zakresu badań koniecznych do oceny ryzyka zanieczyszczenia środowiska lub utrzymywania się w środowisku.

1. Badania na gatunkach, dla których dodatek jest przeznaczony

1.1. Badania toksykologiczne dodatku

Testy na tolerancję

Badania skutków biologicznych, toksykologicznych, makroskopowych i histologicznych. Określenie wskaźnika bezpieczeństwa (margines pomiędzy maksymalną proponowaną dawką a poziomem wywołującym skutki negatywne). Wystarczające może się okazać oznaczenie wartości minimalnej lub przybliżonej tego wskaźnika, jeśli można wykazać, że poziom powodujący skutki negatywne jest znacznie wyższy od maksymalnego proponowanego dawkowania.

1.2. Badania mikrobiologiczne dodatku

1.2.1. Jeśli substancja czynna jest określona chemicznie i odznacza się aktywnością antymikrobową na poziomie stężenia paszy, to należy przedstawić badanie antybakteryjnego spektrum działania dodatku poprzez określenie minimalnego niebezpiecznego stężenia (MIC - minimum inhibition concentration) u różnych chorobotwórczych i niechorobotwórczych Gram-ujemnych i Gram-dodatnich gatunków bakterii

1.2.2. Badania oporności krzyżowej na antybiotyki stosowane w terapii poprzez określenie MIC dla mutantów otrzymanych in vitro, które wykazują oporność chromosomalną na dodatek. W przypadku mikroorganizmów, które są oporne na antybiotyki terapeutyczne, należy wykazać genetyczną podstawę tej oporności.

1.2.3. Badania mające na celu wykazanie, czy dodatek jest w stanie dokonać selekcji czynników oporności. Doświadczenia te mają być przeprowadzane w warunkach terenowych na gatunkach zwierząt, dla których dodatek jest w pierwszym rzędzie przeznaczony. Następnie należy określić, czy czynniki R, które mogły być wykryte podczas eksperymentu, są nośnikami wielooporności i czy mogą być przekazywane.

1.2.4. Badania mające na celu określenie skutków wywoływanych przez dodatek,

- na florze układu pokarmowego,

- na kolonizacji przewodu pokarmowego, jeśli jest to mikroorganizm lub mieszanka kilku szczepów mikroorganizmów,

- na wydzielaniu lub wydalaniu mikroorganizmów chorobotwórczych, jeśli substancja czynna jest chemicznie określona i odznacza się aktywnością antymikrobową.

1.2.5. W przypadkach gdy substancja czynna wykazuje aktywność antymikrobową, należy przedstawić badania terenowe w celu monitorowania procentowej grupy bakterii opornych na dany dodatek. Badania te mają być one przeprowadzane w dłuższych odstępach przed, w trakcie i po (jeden miesiąc) stosowaniu substancji dodatkowej.

1.2.6. Jeśli substancja czynna jest mikroorganizmem, należy określić, czy jest oporna na antybiotyki.

1.2.7. Jeśli substancja czynna (np. preparaty enzymatyczne) jest produkowana przez mikroorganizm, należy określić poziom danego żywotnego organizmu.

1.2.8. Jeśli dodatek zawiera lub w jego skład wchodzi organizm genetycznie modyfikowany (GMO) w rozumieniu art. 2 ust. 1 i 2 dyrektywy Rady 90/220/EWG, należy dostarczyć następujące informacje:

- kopię jakiejkolwiek zgody lub zgód na piśmie właściwych władz na celowe uwolnienie organizmu modyfikowanego genetycznie w celach badawczo-rozwojowych zgodnie z art. 6 ust. 4 dyrektywy 90/220/EWG oraz streszczenie notyfikacji, jak podano w art. 9 dyrektywy 90/220/EWG zgodnie z modelem utworzonym decyzją Rady 91/596/EWG⁽¹⁾,

- kompletną dokumentację techniczną z informacjami wymaganymi w załączniku II dyrektywy 90/220/EWG poszerzoną, w razie potrzeby, o różnorodne miejsca stosowania dodatku, w tym informacje na temat danych i wyników uzyskanych na podstawie naukowo-badawczych uwolnień GMO dotyczących ekosystemów, na które wpływ mogłoby mieć użycie dodatku, a także ocena ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt oraz dla środowiska naturalnego w związku z genetycznie uwolnionym organizmem(-ami) zawartym w produkcie, w tym informacje uzyskane ze stadium rozwojowo-badawczego na temat wpływu uwolnienia GMO na zdrowie ludzi i środowisko naturalne,

- warunki wprowadzania dodatku na rynek, w tym warunki specjalne stosowania i przenoszenia oraz propozycja etykietowania i opakowania, która powinna przynajmniej obejmować wymogi określone w załączniku III do dyrektywy 90/220/EWG.

Jeśli na podstawie jakiegokolwiek uwolnienia, o którym powiadomiono zgodnie z częścią B dyrektywy 90/220/EWG, lub na obszernie uzasadnionych podstawach naukowych, osoba odpowiedzialna za dokumentację uważa, że wprowadzanie na rynku lub zastosowanie dodatku nie stwarza ryzyka dla zdrowia ludzi, zwierząt i środowiska naturalnego, może zaproponować nieprzestrzeganie jednego lub więcej wymogów załącznika III B.

Załączone zostaną informacje na temat danych lub wyników uwolnień tego samego GMO lub tej samej kombinacji GMO, o których powiadomiono uprzednio lub obecnie, i/lub przeprowadzonych przez osobę odpowiedzialną za dokumentację zarówno we Wspólnocie, jak i poza nią.

Można powoływać się na inne dane lub wyniki zamieszczane w powiadomieniach uprzednio przedstawionych przez inne osoby, pod warunkiem że osoby te wyraziły na to zgodę na piśmie.

1.3. Badania nad metabolizmem i pozostałościam⁽²⁾.⁽³⁾Jeśli substancja czynna jest określona chemicznie).

1.3.1. Badania nad metabolizmem,

- równowaga metaboliczna: wskaźnik i zakres absorpcji i eliminacji substancji czynnej,

- identyfikacja ścieżek metabolizmu i główne metabolity,

- roznoszenie i wydalanie metabolitów (w żółci, moczu, kale),

- w razie potrzeby wpływ na metabolizm mikroflory jelitowej lub przeżuwanej, obecności cyklu wewnątrzwątrobowego, wpływu koprofagii u królików (caectotrofii).

1.3.2. Analityczne badania pozostałości: jakościowy i ilościowy skład pozostałości (substancji czynnej, produktów jej przemian) w różnych produktach pochodzenia zwierzęcego, gdy osiągnięta jest równowaga metaboliczna i w praktycznych warunkach stosowania dodatku.

1.3.3. Farmakokinetyczne badanie pozostałości (po wielokrotnym stosowaniu dodatku zgodnie z proponowanym jego użyciem): pozostawanie substancji czynnej i głównych produktów jej przemiany w różnych narządach i tkankach po wycofaniu wzbogaconej paszy.

1.3.4. Badania biodostępności pozostałości w produktach zwierzęcych (patrz pkt 3.7.).

1.3.5. Metody monitoringu: jakościowe i ilościowe metody określania wykorzystywane do badań wymienionych w pkt 1.3.1-1.3.4 wraz z informacją na temat procentowej odzyskiwalności, swoistości oraz granic wykrywalności. Metody określania pozostałości muszą być wystarczająco czułe, aby umożliwić wykrycie pozostałości na poziomie toksykologicznie nieistotnym.

2. Badania nad wydalanymi pozostałościami (tam, gdzie substancja czynna jest określona chemicznie)

2.1. Rodzaj i stężenie pozostałości pochodzących od dodatku (substancje czynne, produkty jej przemian) w ekskrementach.

2.2. Pozostawianie (okres półtrwania) oraz kinetyka eliminowania tych pozostałości w nawozie, gnojówce i ściółce.

2.3. Wpływ na tworzenie metanu.

2.4. Rozpad, pozostawanie (okres półtrwania) i kinetyka eliminowania w glebie (zróżnicowane rodzaje gleby).

2.5. Wpływ na faunę gleby i procesy transformacji przez drobnoustrój (np. rozkład pozostałości roślinnych i zwierzęcych).

2.6. Wpływ na rośliny lądowe (np. kiełkowanie ziarna, wzrost roślin). Badania te powinny być prowadzone w warunkach kontrolowanych oraz w warunkach terenowych przy wykorzystaniu różnych gatunków roślin.

2.7. Rozpuszczalność i trwałość w wodzie produktów powstałych z dodatku (substancja czynna, produkty jej przemian).

2.8. Wpływ na organizmy żyjące w wodzie

2.8.1. Wpływ na florę (np. Chlorella).

2.8.2. Toksyczność dla bezkręgowców (np. Daphnia magna).

2.8.3. Toksyczność dla ryb (przynajmniej dwa dziko żyjące gatunki spotykane na terytorium Wspólnoty).

3. Badania na zwierzętach laboratoryjnych

Badania te muszą być przeprowadzane z substancją czynną i jej głównymi produktami przemian lub produktami, jeśli te ostatnie są również obecne w jadalnych produktach pochodzenia zwierzęcego i są biodostępne. Należy podjąć jak najdalej idące wysiłki w celu dokonania wyboru zwierząt laboratoryjnych, w przypadku których można się spodziewać, że metabolizm danego dodatku będzie przebiegał podobnie do metabolizmu ludzi lub gatunków zwierząt, dla których jest przeznaczony.

Konieczne jest dostarczenie pełnych i szczegółowych opisów przeprowadzonych badań. Powinny one obejmować gatunek i szczep zwierząt, liczebność i liczbę grup badanych i kontrolnych, poziom dawkowania, skład diety i wyniki analiz paszy, warunki hodowli, dokładny czas trwania testów, daty różnych przeprowadzonych badań oraz śmiertelność. Muszą być podane pełne szczegóły dotyczące zmian makroskopowych zjawisk histopatologicznych zaobserwowanych u wszelkich zwierząt biorących udział w doświadczeniach, wraz z datą zaobserwowania wszelkich zmian patologicznych. Konieczne jest szczegółowe przedstawienie wszystkich wyników, włącznie z ocenami statystycznymi.

3.1. Ostra toksyczność (nieistotna dla mikroorganizmów)

3.1.1. Badania nad ostrą toksycznością doustną muszą być przeprowadzone na dwóch gatunkach zwierząt (jednym z tych gatunków powinien być szczur). Maksymalne dawkowanie nie powinno przekraczać 2000 mg/kg masy ciała. Należy przedstawić szczegółowe uwagi na temat skutków biologicznych obserwowanych przez okres co najmniej dwóch tygodni po podaniu dodatku. Badania te nie są odpowiednie dla preparatów enzymatycznych.

3.1.2. Konieczne jest przeprowadzenie odpowiednich badań nad ostrą toksycznością po wdychaniu, kontakcie skórnym i jeżeli jest to konieczne, nad podrażnieniem błon śluzowych, jak również badań nad działaniem alergogennym, w celu dokonania oceny potencjalnego ryzyka przy manipulacjach z danym dodatkiem.

3.2. Mutagenność

3.2.1. Jeśli substancja czynna jest określona chemicznie

W celu zidentyfikowania substancji czynnych lub produktów ich przemian, lub produktów posiadających własności mutagenne konieczne jest przeprowadzenie wybranej kombinacji testów na mutagenność w oparciu o różne docelowe układy genetyczne. Testy muszą być przeprowadzone w obecności i bez obecności preparatu mikrosomowego zwierząt ssących w celu pobudzenia przemiany materii.

Zaleca się przeprowadzenie następującej grupy testów:

a) test na mutacje genów w systemie prokariotycznym;

b) test na mutacje genów w systemie eukariotycznym in vitro lub sprzężony z płcią recesywny letalny test na Drosophila melanogaster;

c) test na uszkodzenia chromosomowe in vitro i in vivo.

Sugerowany powyżej zestaw testów nie oznacza jednak, że inne testy nie są właściwe, ani że inne testy, zwłaszcza przeprowadzone in vivo, nie będą przyjęte jako alternatywne.

We wszystkich przypadkach należy podać przyczyny uzasadniające wybór testów. Badania muszą być przeprowadzane zgodnie ze sprawdzonymi procedurami. W zależności od wyniku testów i biorąc pod uwagę cały profil toksyczności substancji, jak również jej przeznaczenie, mogą być wskazane dodatkowe badania.

3.2.2. W przypadku preparatów enzymatycznych pochodzących od mikroorganizmów wymagane są na ogół następujące testy:

a) test na mutacje genów u bakterii;

b) test na uszkodzenia chromosomowe (najlepiej in vitro).

Testy toksykologiczne będą, gdy jest to możliwe, przeprowadzane na partii z końcowego oczyszczonego produktu fermentacji przed dodaniem nośników, rozpuszczalników i innych substancji. Zasadniczo powinny być one przeprowadzane zgodnie z ustanowionymi wskazówkami⁽⁴⁾ z uznanych instytucji międzynarodowych, chociaż ze względu na skutki wywoływane na poziomie komórkowym przez białkopodobny charakter i/lub enzymatyczną aktywność niektórych preparatów enzymatycznych konieczne mogą być pewne modyfikacje standardowych protokołów testów, zwłaszcza w przypadku testów in vitro. Takie odchylenia będą akceptowane, jeśli będą do nich dołączone właściwe argumenty popierające.

System testów ma na celu odkrycie nieokreślonych reakcji toksycznych oraz odkrycie skutków genotoksycznych. Połączone informacje dotyczące specyfikacji ogólnych oraz ta grupa testów umożliwia ocenę produktu ze względu na obecność zarówno specyficznych dobrze znanych toksyn, jak i nieznanych związków toksycznych.

Raport toksykologiczny będzie zawierać odpowiednią dokumentację, że testy zostały przeprowadzone na materiale, który tworzy podstawę produktu komercyjnego, jak podano w dokumentacji technologicznej.

3.3. Aspekty farmakokinetyczne

Jeżeli substancja czynna jest określona chemicznie, badania nad równowagą i identyfikacją metabolitów muszą być przeprowadzone przy wykorzystaniu właściwych oznakowanych cząsteczek lub innych właściwych technik i powinny obejmować zarówno pojedyncze, jak i wielokrotne dawkowanie w odpowiednich okresach. Badania nad metabolizmem muszą również obejmować badania nad farmakokinetyką substancji czynnej i jej głównych produktów przemian. Przy wyborze najbardziej odpowiednich gatunków do dalszych testów toksykologicznych należy wziąć pod uwagę różnice występujące pomiędzy procesami metabolizmu substancji czynnych u różnych gatunków.

3.4. Toksyczność subchroniczna

Badania te muszą być przeprowadzane zasadniczo na dwóch gatunkach zwierząt (jednym z tych gatunków powinien być szczur). W niektórych przypadkach drugim gatunkiem może być gatunek, dla którego przeznaczony jest dany dodatek. Badana substancja może być podawana doustnie i konieczne jest ustalenie stosunku między dawkowaniem a reakcją. W przypadku gryzoni okres musi wynosić co najmniej 90 dni.

W niektórych przypadkach badania trwające od ponad sześciu miesięcy do dwóch lat przeprowadzane na innych gatunkach nienależących do gryzoni mogą być pożądane w celu ustalenia różnic dotyczących wrażliwości różnych gatunków zwierząt na daną substancję.

Badania te nie są odpowiednie dla mikroorganizmów. W przypadku preparatów enzymatycznych powstałych z mikroorganizmów wystarczający może się okazać 90-dniowy test na toksyczność doustną u gatunków należących do gryzoni.

3.5. Toksyczność przewlekła/właściwości rakotwórcze

Badania nad toksycznością przewlekłą muszą być przeprowadzane na jednym gatunku (najlepiej szczurach), a badania nad właściwościami rakotwórczymi na dwóch gatunkach gryzoni. Substancja musi być podawana doustnie przy kilku poziomach dawkowania. Połączone badania nad toksycznością przewlekłą i nad właściwościami rakotwórczymi również są dopuszczalne przy ekspozycji in utero. Doświadczenia muszą trwać co najmniej 24 miesiące na szczurach i 18 miesięcy na myszach. Jeśli są kontynuowane przez okres dłuższy niż minimalny, test musi być zakończony, kiedy liczba żyjących zwierząt w jakiejkolwiek z grup, z wyjątkiem grupy przyjmującej najwyższe dawki spada do poziomu 20 %.

Pełna kliniczne badania chemiczne, badania hematologiczne oraz badania moczu muszą być wykonywane w odpowiednich odstępach czasu w ciągu trwania eksperymentu. Pełne badania makroskopowe i histopatologiczne muszą być przeprowadzone w przypadku wszystkich zwierząt padłych w czasie trwania eksperymentu oraz w momencie, kiedy badanie zostaje zakończone na wszystkich zwierzętach, które przeżyły doświadczenie

Badania te nie są odpowiednie dla mikroorganizmów i preparatów enzymatycznych.

3.6. Toksyczność dotycząca rozrodu (gdy substancja czynna jest określona chemicznie)

Badania nad rozrodem muszą być przeprowadzone najlepiej na szczurach. Muszą one trwać przez okres co najmniej dwóch pokoleń potomnych i mogą być połączone z badaniami nad embriotoksycznością włącznie z badaniami nad teratogennością. Szczegółowe badania nad wadami rozwojowymi muszą być przeprowadzane na przynajmniej dwóch odpowiednich gatunkach zwierząt.

3.7. Toksykologia metabolitów (gdy substancja czynna jest określona chemicznie)

Muszą zostać udostępnione informacje służące jako podstawa obliczenia proponowanego okresu karencji. Badania wymienione w pkt 1.3.4. muszą być przeprowadzane na zwierzętach laboratoryjnych.

3.8. Inne właściwe badania

Wszelkie dalsze badania dostarczające dodatkowych informacji pożytecznych przy ocenie testowanej substancji mogą być udostępniane (np. dostępność biologiczna, neurotoksyczność lub immunotoksyczność).

______

(1) Dz.U. L 322 z 23.11.1991, str. 1.

(2) Badania wymienione w pkt 1.3.1, 1.3.3 i 1.3.4 powinny być przeprowadzane z oznaczonymi cząsteczkami lub przy zastosowaniu innych właściwych metod, przy czym w każdym przypadku wybór wykorzystanej metody musi być uzasadniony. Oznakowanie musi być odpowiednie dla zamierzonego celu.

(3) Jeśli substancja czynna jest produktem fermentacji, badania te powinny być rozszerzone na substancje pochodne otrzymane w wyniku procesu produkcji.

(4) Takimi jak:

- Przedstawienie wniosku o ocenę dodatku do żywności przed jego dopuszczeniem. 1989. (ISBN 92-826-0135-B)

- Raport Komitetu Naukowego ds. Żywności dotyczący wskazówek odnośnie do bezpieczeństwa oceny dodatków do żywności. 1980. 10. seria raportu (EUR 6892).

SEKCJA  V

WZÓR MONOGRAFII

1. Identyfikacja dodatku

1.1. Proponowane nazwy handlowe

1.2. Rodzaj dodatku określony zgodnie z jego podstawową funkcją

1.3. Skład jakościowy i ilościowy (substancja czynna, inne składniki, zanieczyszczenia)

1.4. Stan fizyczny, wielkość cząstek

1.5. Możliwa specyficzna obróbka

Uwaga: Jeżeli substancja czynna jest mieszaniną czynnych składników, każdy chemicznie zdefiniowany główny składnik musi być opisany oddzielnie i konieczne jest podanie proporcji mieszaniny.

2. Szczegółowe informacje dotyczące substancji czynnej

2.1. Nazwa własna oraz nazwa chemiczna określona zgodnie ze standardami IUPAC, inne nazwy własne i skróty, numer chemiczny CAS (Chemical Abstracts Service Number).

Dla mikroorganizmów: nazwa i opis taksonomiczny zgodnie z międzynarodowymi kodami nomenklatury. Można korzystać z innych podręczników⁽¹⁾ uznanych na płaszczyźnie międzynarodowej.

Dla preparatów enzymatycznych: nazwa określona według głównej aktywności enzymatycznej zgodnie z IUB/IUPAC, EINECS i numerem CAS.

2.2. Wzór, chemiczny i strukturalny, oraz masa cząsteczkowa. Jeśli substancja czynna jest produktem procesu fermentacji, jakościowy i ilościowy skład głównych składników.

Dla mikroorganizmów: nazwa i miejsce zbioru kultury, jeśli jest to możliwe jedna w zbiorze WE, gdzie jest zdeponowany szczep oraz numer depozytowy, modyfikacja genetyczna i wszelkie właściwe cechy dla jej identyfikacji.

Dla preparatów enzymatycznych: pochodzenie biologiczne (w przypadku pochodzenia mikrobowego: nazwa i miejsce zbioru kultury, jeśli jest to możliwe jedna w zbiorze WE, gdzie jest zdeponowany szczep oraz numer depozytowy, modyfikacja genetyczna i wszelkie właściwe cechy dla jej identyfikacji), działania w kierunku właściwych chemicznie czystych substratów modelowych i innych cech fizykochemicznych.

2.3. Stopień czystości

Jakościowy i ilościowy skład zanieczyszczeń

Dla mikroorganizmów: stabilność genetyczna oraz czystość hodowanych szczepów.

Dla preparatów enzymatycznych:

– czystość (poprzez sprawdzenie poziomu zanieczyszczających mikroorganizmów, metali ciężkich, nieobecności toksyn (np. mykotoksyn) pochodzących z organizmu źródłowego, jak pokazano zgodnie z odpowiednią metodą);

– brak aktywności antymikrobowej na poziomie stężenia pasz, jak określono przy zastosowaniu odpowiedniej metody;

– budowa składników nieenzymatycznych (w szczególności organicznych ciał stałych ogółem (T.O.S. - Total Organic Solids).

2.4. Odpowiednie własności

Dla substancji określonych chemicznie: własności elektrostatyczne; temperatura topnienia; temperatura wrzenia; temperatura, w której dana substancja się rozpada; gęstość; ciśnienie pary; rozpuszczalność w wodzie i rozpuszczalnikach organicznych; masa i spektrum absorpcji oraz wszelkie inne stosowne własności fizyczne.

Dla mikroorganizmów: własności odpowiednie przy identyfikacji i proponowanym zastosowaniu (np. forma wegetatywna lub przetrwalnikowa, CFU na g).

Dla preparatów enzymatycznych: optymalna wartość(ci) pH, optymalna temperaturay) i inne odpowiednie własności.

3. Własności fizykochemiczne, technologiczne i biologiczne dodatku

3.1. Wytrzymałość (dla mikroorganizmów: utrata aktywności biologicznej, np. żywotności) na działanie czynników atmosferycznych (np. światło, temperatura, pH, wilgotność i tlen). Okres przechowywania.

3.2. Wytrzymałość (dla mikroorganizmów: utrata aktywności biologicznej, np. żywotności) podczas przygotowywania premiksów i pasz, a w szczególności na ciepło, ciśnienie i wilgotność. Okres przechowywania. Możliwe produkty rozkładu.

3.3. Wytrzymałość (dla mikroorganizmów: utrata aktywności biologicznej, np. żywotności) na przechowywanie premiksów i pasz w określonych warunkach. Okres przechowywania.

3.4. Inne stosowne własności fizykochemiczne, technologiczne oraz biologiczne, takie jak możliwość otrzymania jednorodnej mieszanki w przypadku premiksów i pasz, właściwości dotyczące pylenia, a dla mikroorganizmów i/lub preparatów enzymatycznych - ocena oporności na utratę aktywności biologicznej w układzie pokarmowym lub przez systemy symulacji in vitro.

3.5. Fizyczno-chemiczne lub biologiczne niezgodności lub interakcje (np. z paszami, innymi zatwierdzonymi dodatkami lub lekami).

4. Metody kontroli

4.1. Opis metod stosowanych przy określeniu kryteriów wymienionych w pkt: 3.1., 3.2., 3.3. oraz 3.4. niniejszej sekcji.

4.2. Opis jakościowych i ilościowych metod analitycznych stosowanych przy określeniu pozostałości dodatków w produktach zwierzęcych.

4.3. Jeśli wyżej wymienione metody zostały wcześniej opublikowane, wystarczające może się okazać podanie bibliografii oraz należy podać odpowiednie przedruki.

5. Biologiczne właściwości dodatku

5.1. Szczegółowe informacje dotyczące działania profilaktycznego w przypadku kokcydiostatyków i innych środków farmaceutycznych (zachorowalność, liczba oocyst oraz ocena uszkodzeń).

5.2. Dla dodatków zootechnicznych innych niż te wymienione w pkt 5.1 obejmujących, w razie potrzeby, mikroorganizmy i/lub preparaty enzymatyczne: szczegółowe informacje na temat skutków wywieranych na wartość odżywczą, wzrost zwierząt, cechy produktów pochodzenia zwierzęcego i ich uzysk, ochrona zwierząt i inne parametry mające pozytywny wpływ na produkcję zwierzęcą.

5.3. Wszelkie przeciwwskazania lub ostrzeżenia, w tym również biologiczne niezgodności, wraz ze szczegółowymi informacjami uzasadniającymi przeciwwskazania.

6. Szczegółowe informacje ilościowe i jakościowe ewentualnych pozostałości w produktach zwierzęcych w związku z zastosowaniem danego dodatku.

7. Inne szczegółowe informacje wskazane ze względu na identyfikację dodatku.

______

⁽¹⁾ Takich jak Bergey's Manual of Systematic Bacteriology. The Yeasts, a taxonomic study, Lodder i Kreger van Rij. Ainsworth and Bisby's Dictionary of the Fungi. Hawksworth, Suttton i Ainsworth lub The Genus Aspergillus. Raper i Fennel.

• Identyfikator: Dz.U.UE.L.1994.208.15
• Rodzaj: Dyrektywa
• Tytuł: Dyrektywa 94/40/WE zmieniająca dyrektywę Rady 87/153/EWG ustalającą wskazówki dotyczące oceny dodatków stosowanych w żywieniu zwierząt
• Data aktu: 22/07/1994
• Data ogłoszenia: 11/08/1994
• Data wejścia w życie: 01/05/2004, 31/08/1994