Odwołanie od wyroku Sądu wydanego w dniu 24 marca 2010 r. w sprawie T-6/09 Bent Hansen przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 5 maja 2010 r. przez Benta Hansena(Sprawa C-217/10 P)
(2010/C 195/13)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 17 lipca 2010 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Bent Hansen (przedstawiciel: adwokat I. Anderson)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie w całości postanowienia Sądu z dnia 24 marca 2010 r. o odrzuceniu skargi wnoszącego odwołanie jako oczywiście niedopuszczalnej i o obciążeniu go kosztami postępowania;
– uznanie przez Trybunał swojej właściwości do rozpoznania odwołania i zasądzenie od Komisji:
a) na rzecz wnoszącego odwołanie kwoty 800.000 EUR względnie innej sumy, którą Trybunał uzna za sprawiedliwą i słuszną, z tytułu odczuwanego wcześniej, obecnie i w przyszłości bólu, cierpienia i uszczuplenia radości życia ze względu na poważny uszczerbek na zdrowiu wynikający z arbitralnej i niezgodnej z prawem odmowy ze strony Komisji nakazania wdrożenia przepisów dyrektywy 96/29(1) dotyczących zapobiegawczego nadzoru medycznego w zakresie chorób i schorzeń popromiennych w odniesieniu do specjalnych zespołów interwencyjnych działających w Thule;
b) na rzecz wnoszącego odwołanie lub zakładów opieki zdrowotnej bądź osób świadczących usługi opiekuńcze przyszłych kosztów leczenia i leków niezbędnych do złagodzenia i leczenia jego problemów zdrowotnych, o których mowa w lit. a) powyżej, ze względu na niedostępność takiego leczenia i leków w ramach publicznego systemu opieki zdrowotnej jego kraju członkowskiego;
c) zasadnych kosztów prawnych i wydatków poniesionych przez wnoszącego odwołanie przed Sądem i w niniejszym postępowaniu.
Zarzuty i główne argumenty
1) Sąd niesłusznie odrzucił skargę wnoszącego odwołanie o odszkodowanie pozaumowne jako niedopuszczalną, przeinaczając zarówno charakter jego roszczeń, jak i podniesione przez niego zarzuty. W wyniku tego przeinaczenia Sąd nie stwierdził niezgodności z prawem w odniesieniu do arbitralnych i nieuczciwych wymówek Komisji dotyczących odmowy podjęcia działania - który to brak działania nadszarpnął jednolite normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony pracowników i ogółu społeczeństwa w przypadku wypadków radiologicznych spowodowanych użyciem energii nuklearnej w celach wojskowych.
2) Niezastosowanie zasad prawnych wspólnych dla państw członkowskich. Sąd nie dokonał oceny niezgodności z prawem braku troski, staranności i dobrej administracji ze strony Komisji w odniesieniu do zasad prawnych wspólnych dla systemów państw członkowskich w celu ustalenia odpowiedzialności administracyjnej za szkody wyrządzone jednostkom, czego wymaga art. 188 traktatu EWEA.
3) Nieprawidłowe zastosowanie szczególnych uprawnień Komisji w zakresie wyłączeń w dziedzinie prawa konkurencji do dopuszczalności skargi dotyczącej norm zdrowotnych. Ponadto Sąd błędnie rozpatrzył dopuszczone przez Komisję wyłączenie ze względów wojskowych wypadku radiologicznego w Thule z przewidzianych dyrektywą obowiązków dotyczących ochrony zdrowia w świetle szerokiego i szczególnego zakresu swobodnego uznania w odniesieniu do określania polityki konkurencyjnej UE za pośrednictwem uznaniowych wyłączeń dotyczących niezgodnych z prawem umów handlowych. Tym samym Sąd pominął orzeczenia Trybunału o dopuszczalności w innych dziedzinach unijnych, w których Komisja nie posiada takiego szczególnego zakresu swobodnego uznania i w których zarzuty dotyczące zaniechania Komisji nie spowodowały uznania skargi za oczywiście niedopuszczalną.
Sąd przeoczył okoliczność, że Komisja nie posiada szczególnego i nieograniczonego zakresu swobodnego uznania w odniesieniu do wprowadzenia jednolitych norm bezpieczeństwa, jako że traktat EWEA zawężająco określa jej uprawnienia do dopuszczania wyłączeń, a w szczególności przewiduje mechanizmy wnoszenia skarg przez jednostki na zaniechanie administracyjne w dziedzinach, w których przyznana została im ochrona. Obejmuje to sytuacje, w których odmowa podjęcia działania została skierowana do innej strony.
4) Nierozpatrzenie, czy odmowa Komisji podjęcia działania naruszyła określony w traktacie EWEA cel ochrony zdrowia pracowników i ludności.
Sąd także błędnie pominął rozpatrzenie, czy odmowa Komisji podjęcia działania naruszyła określony w traktacie EWEA cel tworzenia i zapewnienia stosowania jednolitych norm bezpieczeństwa mających chronić pracowników i ludność od długofalowych skutków promieniowania jonizującego. Postępując tak, Sąd przeoczył wynikający z traktatu EWEA bezwzględny obowiązek Komisji zapewnienia właściwego stosowania postanowień traktatu, w tym określonej w nim zasady ostrożności.
______
(1) Dyrektywa Rady 96/29/Euratom z dnia 13 maja 1996 r. ustanawiająca podstawowe normy bezpieczeństwa w zakresie ochrony zdrowia pracowników i ogółu społeczeństwa przed zagrożeniami wynikającymi z promieniowania jonizującego (Dz.U. L 159, s. 1).
