Skarga wniesiona w dniu 17 kwietnia 2007 r. - Hitachi i inni przeciwko Komisji(Sprawa T-112/07)
(2007/C 129/38)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 9 czerwca 2007 r.)
Strony
Strona skarżąca: Hitachi Ltd (Tokyo, Japonia), Hitachi Europe Ltd (Maidenhead, Zjednoczone Królestwo), Japan AE Power Systems Corp. (Tokyo, Japonia) (przedstawiciele: adwokaci: M. Reynolds, P. Mansfield and D. Arts)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
Strony skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji, w zakresie, w jakim jest ona ich adresatem;
– w konsekwencji, umorzenie grzywien, które zostały na nie nałożone;
– posiłkowo, stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji, w zakresie, w jakim dotyczy on każdej z nich, lub przynajmniej umorzenie lub obniżenie grzywien nałożonych na każdą z nich;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zgodnie z art. 225 i 230 WE, skarżący wnieśli skargę o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 24 stycznia 2007 r. (Sprawa COMP/F/38.899 - Rozdzielnice z izolacją gazową C(2006) 6762 wersja ostateczna), na podstawie której Komisja uznała skarżących oraz inne przedsiębiorstwa jako odpowiedzialnych za naruszenie art. 81 WE i art. 53 EOG, którego dopuścili się w sektorze rozdzielnic z izolacją gazową (zwanych dalej "RIG") zawierając szereg porozumień i uzgodnionych praktyk polegających na a) podziale rynku, b) przydzieleniu ilości i zachowaniu poszczególnych udziałów rynkowych, c) przyznaniu określonym producentom poszczególnych projektów RIG (ustalanie ofert przetargowych) oraz manipulowaniu procedurą przetargową w zakresie tych projektów, d) ustalaniu cen, e) zawieraniu porozumień w celu zaprzestania umów licencyjnych z podmiotami niebiorącymi udziału w kartelu oraz f) wymianie istotnych informacji rynkowych. Posiłkowo, skarżący wnoszą na podstawie art. 31 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003(1) o umorzenie lub zmniejszenie grzywien, które zostały nałożone na każdego z nich.
Podstawy, na które powołują się skarżący wnosząc tą skargę można streścić w sposób następujący. Skarżący podnoszą naruszenie przez Komisję podstawowych zasad dotyczących prawa do obrony, naruszenie art. 2 rozporządzenia 1/2003 oraz art. 81 WE, jak również ogólnych zasad prawa wspólnotowego w sposób następujący:
W pierwszej kolejności, utrzymuje się, iż Komisja naruszyła przysługujące skarżącemu prawa do obrony, poprzez brak udostępnienia przez nią pewnych rzekomo obciążających dowodów, jak również pewnych dokumentów, które mogłyby potencjalnie przyczynić się do uniewinnienia.
W drugiej kolejności, skarżący utrzymują, iż Komisja nie przedstawiła dowodów na występowanie naruszenia art. 81 ust. 1 WE zgodnie z tym co wynika w sposób wymagany prawem z art. 2 rozporządzenia 1/2003. W tym kontekście skarżący utrzymują w szczególności, iż Komisja nie przedstawiła dowodów na to, że omawiane europejskie i japońskie przedsiębiorstwa wypracowały wspólne podejście, zgodnie z tym co stwierdzono w decyzji lub, na to, że jakiekolwiek wspólne podejście stanowiło porozumienie ograniczające i/lub praktykę ograniczającą.
W trzeciej kolejności, skarżący utrzymują, że Komisja nie przedstawiła dowodów na to, iż skarżący uczestniczyli w ciągłym i powtarzającym się naruszeniu.
W czwartej kolejności, Komisja dopuściła się najwyraźniej oczywistych błędów w ocenie grzywien nałożonych na skarżących dlatego, że nie oceniła szczególnej wagi rzekomego naruszenia, jakiego dopuścili się skarżący.
W piątej kolejności, Komisja dopuściła się w opinii skarżących oczywistych błędów dlatego, że dokonując ocenę grzywien nałożonych na skarżącą nie uwzględniła ona czynników nawiązujących do czasu trwania naruszenia.
Ostatecznie, skarżący utrzymują, że stosowana przez Komisję metoda oceny grzywien z uwzględnieniem współczynnika odstraszającego narusza ogólne zasady prawa wspólnotowego dotyczące równego traktowania i proporcjonalności, zarówno w odniesieniu do zagrożenia możliwości spowodowania przez skarżących jakiejkolwiek znaczącej szkody na rynku europejskim oraz nie uwzględnienia przez nich powtarzających się naruszeń.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz.U. L 1 z 4.1.2003, str. 1-25).
