Język postępowania: niemiecki(2021/C 44/41)
(Dz.U.UE C z dnia 8 lutego 2021 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Gesamtverband Verkehrsgewerbe Niedersachsen eV (GVN) (przedstawiciel: C. Antweiler, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec, Land Niedersachsen
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Po pierwsze, wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd naruszył art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych i dopuścił się uchybienia proceduralnego poprzez całkowite pominięcie istotnych z punktu widzenia wydania rozstrzygnięcia argumentów wnoszącej odwołanie dotyczących przesłanek, przy spełnieniu których niemieckie kraje związkowe są uprawnione na podstawie § 64a Personenbeförderungsgesetz (niemieckiej ustawy o przewozie osób, PBefG) do zastąpienia § 45a tej ustawy przez prawo krajów związkowych.
Po drugie, wnoszący odwołanie podnosi szereg naruszeń prawa Unii.
Po pierwsze, zdaniem wnoszącego odwołanie prawo Unii zostało naruszone, ponieważ Sąd stwierdził w pkt 36 zaskarżonego wyroku, że pomiędzy stronami bezsporne było, iż ustawodawca niemiecki w drodze § 45a PBefG i § 8 ust. 4 zdanie trzecie PBefG wyłączył z zakresu stosowania rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 2 rekompensaty finansowej w zakresie publicznego transportu pasażerskiego osób korzystających z biletów okresowych w ramach transportu osób w związku z edukacją. W związku z tym Sąd pominął fakt, że Republika Federalna Niemiec nie zgłosiła Komisji Europejskiej ani § 45a PBefG, ani § 8 ust. 4 zdanie trzecie PBefG zgodnie z art. 3 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia nr 1370/2007.
Ponadto wnoszący odwołanie podnosi, że Sąd niesłusznie założył w pkt 40 i nast. zaskarżonego wyroku, że ustawodawca może, na podstawie art. 3 ust. 3 rozporządzenia nr 1370/2007, nie tylko wyłączyć z zakresu stosowania tego rozporządzenia przepisy dotyczące rekompensaty finansowej z tytułu obowiązku świadczenia usług publicznych w zakresie transportu uczniów i stażystów, ale może również, bez dalszych wyjaśnień, ograniczyć zakres tego wyłączenia, zmieniając taką decyzję w celu ponownego włączenia takich rekompensat do zakresu stosowania rozporządzenia nr 1370/2007. Zmiana uznana przez Sąd za dopuszczalną stanowi bowiem actus contrarius w stosunku do decyzji wydanej na podstawie art. 3 ust. 3 zdanie drugie rozporządzenia nr 1370/2007; podlega ona zatem tym samym formalnym warunkom skuteczności, które nie są tu spełnione w przypadku braku powiadomienia Komisji o zmianie.
Wreszcie wnoszący odwołanie podnosi naruszenie prawa Unii, w szczególności art. 107 i 108 ust. 3 TFUE, ponieważ w odniesieniu do drugiego zarzutu Sąd wyszedł z założenia, że Land Niedersachsen nie przyznaje przedsiębiorcom pomocy państwa na podstawie § 7a Niedersächsisches Nahverkehrsgesetz (dolnosaksońskiej ustawy o transporcie lokalnym, NNVG), mimo że wszystkie przedsiębiorstwa komunalne otrzymały od podmiotów realizujących zdania publiczne w całości środki finansowe, które Land Niedersachsen udostępnia tym gminnym podmiotom realizującym zdania publiczne. Wbrew ocenie Sądu, nie jest możliwe rozróżnienie pomiędzy działalnością podmiotów realizujących zdania publiczne w ramach władztwa państwowego z jednej strony, a ich działalnością gospodarczą jako udziałowców kontrolowanych przez nie przedsiębiorstw transportowych z drugiej strony.
