Sprawa T-691/20: Skarga wniesiona w dniu 18 listopada 2020 r. - Kühne / Parlament.

Skarga wniesiona w dniu 18 listopada 2020 r. - Kühne / Parlament

(Sprawa T-691/20)

Język postępowania: niemiecki

(2021/C 28/87)

(Dz.U.UE C z dnia 25 stycznia 2021 r.)

Strony

Strona skarżąca: Verena Kühne (Berlin, Niemcy) (przedstawiciel: O. Schmechel, Rechtsanwalt)

Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

Skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 17 kwietnia 2020 r., uzupełnionej w dniu 21 kwietnia 2020 r., oddalającej wniosek skarżącej z dnia 19 grudnia 2019 r. o wydanie oświadczenia w sprawie mobilności;

– zobowiązanie strony pozwanej do podjęcia odpowiednich działań w odniesieniu do możliwości zastosowania zasady mobilności wobec skarżącej;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania;

– połączenie niniejszej sprawy ze sprawą T-468/20, na podstawie art. 68 § 1 regulaminu postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.

1. Zarzut pierwszy: decyzja o oddaleniu wniosku wywołuje skutek niekorzystny.

– Decyzja o oddaleniu wniosku jest niekorzystna dla skarżącej w rozumieniu orzecznictwa wynikającego z wyroku Deshormes ¹ , ponieważ zawiera oświadczenie, że skarżąca podlega zasadzie mobilności, nawet jeśli oświadczenie to stałoby się skuteczne jedynie w drodze decyzji wykonawczej, która w odniesieniu do daty wydania decyzji o oddaleniu wniosku leży w przyszłości i w związku z tym skutek ten zostałby odroczony w czasie.

2. Zarzut drugi: interes w oświadczeniu.

– Skarżąca ma ciągły interes w uzyskaniu oświadczenia, że nie można zarządzić jej przeniesienia z urzędu na podstawie programu mobilności.

3. Zarzut trzeci: Naruszenie obowiązku dbałości o dobro urzędnika.

– Naruszone zostałoby prawo do życia prywatnego i rodzinnego oraz prawo jej nieletniej córki do utrzymywania stałego, osobistego związku i bezpośredniego kontaktu z obojgiem rodziców, ponieważ rodzina skarżącej musiałaby się rozdzielić: jej córka pozostałaby w Berlinie z ojcem, a skarżąca sama przeprowadziłaby się do Luksemburga.

– Naruszone zostałoby prawo do równości wobec prawa i niedyskryminacji. Skarżąca, jako zamężna urzędniczka EPLO (Biura Łącznikowego Parlamentu Europejskiego) i matka nieletniej córki, nad którą sprawuje wspólną opiekę z mężem, podlega zasadzie mobilności, na podstawie której ma zostać przeniesiona do Luksemburga. Urzędnicy EPLO pozostający w separacji lub rozwiedzeni, którzy sprawują wspólna opiekę nad małoletnim dzieckiem wraz z drugim rodzicem są wyłączeni z programu mobilności do momentu osiągnięcia przez dziecko wieku dojrzałości. Dla takiego nierównego traktowania nie ma obiektywnego uzasadnienia.

4. Zarzut czwarty: nieproporcjonalny charakter przeniesienia z urzędu do innego miejsca zatrudnienia.

– Nie przeprowadzono wyważenia interesów skarżącej z interesami strony pozwanej, chociaż strona pozwana była do tego zobowiązana w ramach obowiązku dobrej administracji (art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej).

– Chronione interesy skarżącej wyraźnie przeważają nad interesami strony pozwanej związanymi z przeniesieniem.

– Przeniesienie z EPLO w Berlinie do EPLO w Luksemburgu nie leży w interesie służby.

5. Zarzut piąty: niewłaściwe korzystanie z uprawnień dyskrecjonalnych.

– Strona pozwana twierdzi, że nie ma w tym zakresie uprawnień dyskrecjonalnych i w związku z tym nie skorzystała z nich.

6. Zarzut szósty: zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań.

– Od momentu powołania skarżącej w 2001 r. do momentu wydania przez Prezydium Parlamentu Europejskiego decyzji w sprawie mobilności w 2018 r. obowiązywała zasada, że urzędnicy AST, podobnie jak skarżąca, nie podlegali zasadzie mobilności. Zasada ta obowiązywała od momentu wydania decyzji o mobilności z 1998 r. i została potwierdzona w decyzjach Prezydium Parlamentu Europejskiego o mobilności z 2002 r. i 2004 r.

– Uzasadnione oczekiwania skarżącej w zakresie dalszego zwolnienia z udziału w programie mobilności podlegają ochronie. Zmiana zasad wymaga zatem odpowiednich ustaleń przejściowych i odpowiednich wyjątków. Przewidziany trzyletni okres przejściowy jest niewłaściwy, ponieważ nie zaradza on separacji rodziny skarżacej. Brakuje wyjątku dla skarżacej.

7. Zarzut siódmy: utrata możliwości

– Strona pozwana utraciła możliwość nakazania mobilności skarżącej, prowadzącej do zmiany miejsca zatrudnienia, ponieważ poprzez wielokrotne zwalnianie urzędników AST z mobilności stworzyła wrażenie, że skarżąca nie powinna się spodziewać zmiany miejsca zatrudnienia.

1 Wyrok z dnia 1 lutego 1979 r., Deshormes/Komisja (17/78, EU:C:1979:24).

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2021.28.57/2
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa T-691/20: Skarga wniesiona w dniu 18 listopada 2020 r. - Kühne / Parlament.
• Data aktu: 25/01/2021
• Data ogłoszenia: 25/01/2021