Sprawa T-321/13: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2013 r. - Adorisio i in. przeciwko Komisji.

Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2013 r. - Adorisio i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-321/13)

(2013/C 233/21)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 10 sierpnia 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Adorisio i 367 innych (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: adwokaci F. Sciaudone, L. Dezzani, D. Contini, R. Sciaudone i S. Frazzani)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 22 lutego 2013 r. (C(2013) 1053 wersja ostateczna) dotyczącej pomocy państwa SA. 35382 (2013/N) -Niderlandy (Rescue SNS REAAL 2013), (Dz.U. C 104, s. 3);

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 3 lit. b) TFUE i oczywistego błędu w ocenie, jako że:

– kwestionowana pomoc nie dotyczy nadzwyczajnych okoliczności, lecz raczej nieudolności zarządu SNS REAAL i jego słabych umiejętności w zakresie prowadzenia działalności;

– podnoszone zaburzenie gospodarki w Niderlandach nie jest poważne. Władze niderlandzkie nie wykazały istnienia poważnych problemów społecznych i gospodarczych;

– podnoszone zaburzenie nie dotyczy nawet jednego całego sektora gospodarki, tym bardziej całej gospodarki Niderlandów. Rząd niderlandzki nie wykazał bowiem, że upadłość SNS Bank miałaby skutki systemowe dla niderlandzkiego systemu finansowego oraz, ogólniej, dla całej niderlandzkiej gospodarki i w związku z tym nie przedstawił liczbowego oszacowania potencjalnych konsekwencji upadłości banku dla całej gospodarki.

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/99 ¹ , jako że decyzja Komisji zawiera szereg warunków nałożonych przez Komisję, których celem jest zmiana zgłoszonych środków, co jest niezgodne z art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/99. Zgodnie z tym przepisem na etapie badania wstępnego Komisja nie ma kompetencji pozwalającej jej na interweniowanie w zgłoszony środek pomocy państwa i jego zmianę poprzez warunki lub inne żądania nakładane na państwa członkowskie.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 4 ust. 4 rozporządzenia Rady (WE) nr 659/99, jako że istniały dowody i okoliczności uzasadniające poważne wątpliwości co do zgodności środka ze wspólnym rynkiem, takie jak niespójność pomiędzy stwierdzeniem Komisji "that Dutch banks performed well in the latest round of EBA (European Banking Authority) stress tests thanks to a favourable weighting of risk-weighted assets (including mortgage loans) and should be able to withstand a heightened level of defaults" [, że niderlandzkie banki dobrze wypadły w ostatniej rundzie testów odporności na kryzys, przeprowadzonych przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego, dzięki korzystnemu wyważeniu aktywów obciążonych wysokim stopniem ryzyka (włącznie z kredytami hipotecznymi) i powinny być w stanie oprzeć się podwyższonemu poziomowi niedoborów] a pasywną akceptacją argumentu władz niderlandzkich, w myśl którego niderlandzki sektor bankowy jest słaby i wykorzystanie niderlandzkiego DGS (systemu gwarantowania depozytów) pogorszy sytuację sektora, czy też fakt, że zaskarżona decyzja zawiera warunki stanowiące kolejną oczywistą wskazówkę, iż wszczęcie formalnej procedury dochodzenia było niezbędne.

4) Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa skarżącego, jako że:

– brak jest dowodów na to, że odwołanie strony skarżącej dotyczące środków pomocy państwa było przedmiotem jakiegokolwiek badania, czy analizy. Nie było to bowiem przywołane w zaskarżonej decyzji;

– strona skarżąca nie została poinformowana w żaden sposób o zaskarżonej decyzji.

5) Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, jako że:

– stosowanie przepisów regulujących pomoc państwa nie może naruszać innych praw UE, takich jak prawo własności. W niniejszej sprawie Komisja nie mogła polegać na wywłaszczeniu inwestycji bez choćby poddania analizie, czy akt ten był wykonywany zgodnie z prawem. Wywłaszczenie jest per se naruszeniem prawa własności i Komisja nie mogła była zignorować tych okoliczności w dokonywanej przez siebie ocenie;

– Komisja powinna była zweryfikować warunki takiego wywłaszczenia, tak aby móc zdecydować, czy był to aspekt, na którym mogła oprzeć dokonywaną ocenę pomocy.

1 Rozporządzenie Rady (WE) NR 659/1999 z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 Traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1.)

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2013.233.12/2
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa T-321/13: Skarga wniesiona w dniu 13 czerwca 2013 r. - Adorisio i in. przeciwko Komisji.
• Data aktu: 10/08/2013
• Data ogłoszenia: 10/08/2013