Skarga wniesiona w dniu 7 września 2006 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej(Sprawa C-365/06)
(2006/C 281/37)
Język postępowania: włoski
(Dz.U.UE C z dnia 18 listopada 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: E. Traversa i E. Montaguti, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Włoska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że Republika Włoska,
– zastrzegając doradcom w dziedzinie zatrudnienia ("consulente di lavoro") lub osobom traktowanym na równi z nimi, wpisanym do rejestru zawodowego, dostęp do działalności polegającej na przygotowaniu i drukowaniu kart wynagrodzeń;
– ustanawiając szczególne wymagania dotyczące struktury i zakładania centrów przetwarzania danych;
– uzależniając wpis do wspomnianych rejestrów zawodowych od wymogu posiadania miejsca zamieszkania we Włoszech;
uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 i art. 49 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską;
– zabraniając wykonywania działalności doradztwa w dziedzinie zatrudnienia w braku wpisu do włoskiego rejestru;
uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 49 traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
– obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
– Zastrzeżenie dostępu do działalności polegającej na przygotowaniu i drukowaniu kart wynagrodzeń wyłącznie doradcom w dziedzinie zatrudnienia i innym kategoriom zawodowym wymienionym w sposób wyczerpujący w ustawie stanowi utrudnienie w swobodzie przedsiębiorczości oraz swobodzie świadczenia usług, ustanowionych w art. 43 i art. 49 WE. Działalność prowadzona przez centra przetwarzania danych polega zasadniczo na prostym wykonywaniu wskazówek otrzymanych od klienta. Chodzi bowiem o wprowadzenie dostarczonych przez klienta danych do określonych programów komputerowych, opracowanych na podstawie informacji udostępnionych przez tego klienta zgodnie z obowiązującymi przepisami. Centra przetwarzania danych przygotowujące karty wynagrodzeń nie wykonują jednak jakiejkolwiek pracy polegającej na obliczeniu, na podstawie odpowiednich przepisów, wynagrodzenia netto poszczególnego pracownika, co wymagałoby analizy i dogłębnej znajomości przepisów z tej dziedziny. Zastrzeżenie działalności polegającej na przygotowaniu i drukowaniu kart wynagrodzeń na rzecz doradców w dziedzinie zatrudnienia nie może być uzasadnione z uwagi na cel, jakim jest ochrona praw pracowników, gdyż takie zadania mają charakter głównie wykonawczy i nie wymagają specjalnych kwalifikacji zawodowych.
– Aby móc świadczyć na rzecz małych przedsiębiorstw usługi polegające na przygotowaniu i drukowaniu kart wynagrodzeń, centra przetwarzania danych muszą "być utworzone i składać się wyłącznie z podmiotów wpisanych do rejestru zawodowego". "Taki wymóg wyklucza osoby zasiadające w zarządzie zagranicznej spółki-matki z udziału w zakładaniu lub z zasiadania w zarządzie włoskiej spółki zależnej, jeżeli nie są one wpisane do rejestru zawodowego, o którym mowa. Stanowi to ukrytą formę dyskryminacji, która stosując inne kryterium niż obywatelstwo, osiąga w istocie ten sam cel jak dyskryminacja jawnie oparta na obywatelstwie". (Opinia rzecznika generalnego Micho przedstawiona w sprawie C-79/01 Payroll Data Services, Rec. 2002, str. I-8923).
– Włoskie przepisy przewidują, że podmiot składający wniosek o wpis do takiego rejestru musi załączyć do niego zaświadczenie o zamieszkaniu. Jeżeli celem tego wymogu zamieszkiwania jest umożliwienie dokonania kontroli i ewentualne ukarania usługodawców odpowiedzialnych za naruszenie przepisów, wymóg ten wydaje się być zupełnie nieproporcjonalny. Niezależnie od miejsca zamieszkania jest, bez wątpienia możliwe przeprowadzenie kontroli, a w razie potrzeby nałożenie sankcji na jakiekolwiek centrum przetwarzania danych z siedzibą w jakimkolwiek państwie członkowskim. Wymóg zamieszkiwania nie jest zatem uzasadniony koniecznością ochrony pracowników, na którą powołują się włoskie władze.
– Włoskie przepisy będące przedmiotem skargi stanowią, że także centra przetwarzania danych z siedzibą w innych państwach członkowskich, aby móc świadczyć usługi, muszą posiadać w obrębie ich struktury doradców w dziedzinie zatrudnienia, wpisanych do włoskiego rejestru zawodowego. Obowiązek wpisu do rejestru zawodowego doradców w dziedzinie zatrudnienia wydaje się wykraczać poza to, co jest niezbędne dla ochrony pracowników jak też uzależnia świadczenie usług od uzyskania faktycznego zezwolenia ze strony właściwych władz, bez dokonywania rozróżnienia między stałym a czasowym świadczeniem usług. Pominięcie takiego rozróżnienia prowadzi do "pozbawieniem skuteczności postanowień traktatu mających zapewnić swobodę świadczenia usług" (wyrok z dnia 3 października 2000 r. w sprawie C-58/98 Corsten, Rec., str. I-7919).
