Skarga wniesiona w dniu 17 lipca 2006 r. - Air Liquide przeciwko Komisji(Sprawa T-185/06)
(2006/C 212/66)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 2 września 2006 r.)
Strony
Strona skarżąca: Air Liquide SA (Paryż, Francja) (Przedstawiciele: adwokaci R. Saint Esteben i M. Pittie)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– uznanie skargi za dopuszczalną;
– stwierdzenie nieważności art. 1(i) decyzji Komisji C (2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE i art. 53 porozumienia o EOG (sprawa COMP/F/38.620 - Nadtlenek wodoru i nadboran), w zakresie w jakim stwierdzono w nim, że Air Liquide naruszyła art. 81 WE i art. 53 EOG między dniem 12 maja 1995 r. a dniem 31 grudnia 1997 r.;
– w konsekwencji, stwierdzenie nieważności art. 2(f) i art. 4 decyzji Komisji C (2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r., w zakresie w jakim dotyczą one Air Liquide;
– obciążenie Komisji wszystkimi kosztami poniesionymi przez skarżącą w związku z niniejszą skargą.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca wnosi o częściowe stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C (2006) 1766 wersja ostateczna z dnia 3 maja 2006 r. w sprawie COMP/F/38.620 - Nadtlenek wodoru i nadboran, w której Komisja stwierdziła, że przedsiębiorstwa będące adresatami decyzji, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 ust. 1 WE oraz art. 53 porozumienia o EOG poprzez uczestniczenie w szeregu porozumień i uzgodnionych praktyk polegających na wymianie informacji między konkurentami, porozumieniach co do cen i mocy produkcyjnej oraz nadzorze nad wykonaniem tych porozumień w sektorze nadtlenku wodoru i nadboranu sodu.
Na poparcie swych żądań skarżąca podnosi cztery zarzuty:
W zarzucie pierwszym skarżąca stwierdza, że Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, uznając okoliczności przedstawione przez nią w celu przyjęcia domniemania odpowiedzialności solidarnej Air Liquide z powodu zachowania jej spółki zależnej za wystarczające w świetle kryteriów ustalonych przez orzecznictwo oraz że w konsekwencji Komisja naruszyła zasady regulujące odpowiedzialność spółki dominującej za zachowanie spółki zależnej i w ten sposób naruszyła art. 81 WE.
W zarzucie drugim skarżąca twierdzi, że powołując się niesłusznie względem Air Liquide na domniemanie odpowiedzialności, Komisja ponadto nieprawidłowo przerzuciła ciężar dowodu i w ten sposób naruszyła prawo skarżącej do obrony.
W zarzucie trzecim skarżąca podnosi, że nawet w przypadku uznania przez Sąd, iż Komisja mogła w uzasadniony sposób domniemywać odpowiedzialność Air Liquide za zachowanie jej spółki zależnej Chemoxal, Komisja uchybiła ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, ponieważ nie rozważyła ona żadnego z argumentów przedstawionych przez Air Liquide w celu wykazania autonomiczności spółki Chemoxal i w ten sposób obaliła to domniemanie odpowiedzialności solidarnej, które jest jedynie domniemaniem wzruszalnym.
W zarzucie czwartym skarżąca twierdzi, że Komisja nie udowodniła w sposób wystarczający pod względem prawnym i faktycznym uzasadnionego interesu do podjęcia działania przeciwko niej w niniejszym postępowaniu, poprzez wydanie - mimo upływu terminu przedawnienia jej prawa do nałożenia kary na Air Liquide - decyzji stwierdzającej naruszenie przez Air Liquide art. 81 ust. 1 WE i art. 53 porozumienia o EOG oraz że w braku takiego uzasadnionego interesu Komisja nie miała kompetencji do wydania takiej decyzji względem skarżącej.
