Uprawnionymi do pobierania zaopatrzenia na podstawie niniejszej ustawy są:

Zaopatrzenie weteranów składa się:

Miesięczna pensja weterana samotnego wynosi 125 zł, żonatego - 150 zł. Dodatek pielęgnacyjny wynosi 75 zł miesięcznie.

Weterani mają prawo do pomocy lekarskiej w ambulatorjach i szpitalach oraz zakładach leczniczych, niedołężni zaś, a pozbawieni opieki domowej mają być umieszczeni w odpowiednich zakładach wszyscy na koszt Państwa. Przez czas pobytu w zakładzie weteran pobiera 1/5 pensji.

Osobie, która pokryła koszty pogrzebu weterana, przysługuje prawo do zapomogi państwowej, równającej się miesięcznej pensji weterana. Jeżeli zapomoga przysługuje jej z tytułu innej ustawy, ma ona prawo wyboru.

Pensja wdowia wynosi 75 zł miesięcznie. Prawo do zaopatrzenia rozpoczyna się z dniem pierwszym miesiąca, następującego po śmierci weterana samotnego.

Zaopatrzenie w wysokości pensji wdowiej przysługuje również żonie weterana, umieszczonego w zakładzie w myśl art. 4 niniejszej ustawy, przez czas Jego pobytu w zakładzie.

Weteran uprawniony do zaopatrzenia winien zgłosić swe roszczenie w ciągu pół roku od wejścia w życie niniejszej ustawy, a wdowa w ciągu jednego roku od dnia śmierci męża. Przypadające zaopatrzenie przyznane będzie w tym wypadku weteranowi od pierwszego dnia najbliższego miesiąca po złożeniu podania do Ministra Skarbu, a wdowie od pierwszego dnia najbliższego miesiąca po śmierci męża. W razie zgłoszenia roszczenia o zaopatrzenie po upływie tych terminów przyznaje się zaopatrzenie uprawnionej osobie od ' pierwszego dnia miesiąca, następującego po zgłoszeniu.

Prawo do pobierania zaopatrzenia zawiesza się na czas zajmowania przez osobę, uprawnioną do zaopatrzenia, jakiegokolwiek stanowiska w służbie rządowej lub samorządowej, do którego przywiązane jest stałe uposażenie, wyższe od uposażenia, przypadającego z tytułu niniejszej ustawy.

Prawo do zaopatrzenia gaśnie:

Pensje weteranów i wdów po nich nie ulegają zapowiedzeniu i zajęciu sądowemu.

(skreślony).

Wykonanie niniejszej ustawy porucza się Ministrowi Skarbu w porozumieniu z Ministrami Obrony Narodowej oraz Pracy i Opieki Społecznej.

Ustawa niniejsza wchodzi w życie z dniem 1 lutego 1922 r. Równocześnie tracą moc obowiązującą:

ustawa z dnia 2 sierpnia 1919 r. (Dz. P. P. P. z 1919 r. № 65 poz. 397);

ustawa z dnia 18 grudnia 1919 r. (Dz. U. R. R. z 1920 r. № 2 poz. 4);

ustawa z dnia 8 czerwca 1920 r. (Dz. R. R. P. z 1920 r. № 50 poz. 306);

ustawa z dnia 9 lipca 1920 r. (Dz.U. R. P. z 1920 r. № 61 poz. 386);

ustawa z dnia 18 marca 1921 r. (Dz. U. R. P. z 1921 r. № 29 poz. 164);

art. 4 ustawy z dnia 18 grudnia 1919 r. (Dz. U. R. P. z 1920 r. № 2 poz. 5).