Dekret z dnia 14 kwietnia 1948 r. o zmianie dekretu z dnia 3 lutego 1947 r. (Dz. U. R. P. Nr 21, poz. 140) wszedł w życie z dniem 1 maja 1948 r. Jednolity tekst dekretu z dnia 3 lutego 1947 r. o rejestracji i umarzaniu niektórych dokumentów na okaziciela emitowanych przed dniem 1 września 1939 r. został ogłoszony w Dz. U. R. P. z 1948 r. Nr 28, poz. 190.W myśl postanowień art. 3 dekretu z dnia 14 kwietnia 1948 r. (Dz. U. R. P. Nr 21, poz. 140) czynności rejestracyjne dokonane przed dniem 1 maja 1948 r., zgodnie z przepisami dekretu z dnia 3 lutego 1947 r. (Dz. U. R. P. Nr 22, poz. 88), pozostają w mocy.
Do art. 1 i 4.
Czas trwania rejestracji ulega przedłużeniu i ostateczny termin do przeprowadzenia rejestracji, zarówno w kraju jak i zagranicą kończy się z dniem 31 marca 1949 r.
Ten sam termin obowiązuje dla zgłoszenia wniosków do sądów o umorzenie dokumentów na podstawie art. 9 oraz dla zgłoszenia utraty dokumentu na podstawie art. 19 dekretu.
Do art. 2.
Przy dokonywaniu rejestracji na podstawie zaświadczeń placówki rejestracyjne obowiązane są badać, czy przedłożone zaświadczenia zostały wydane zgodnie z art. 2 i odpowiadają warunkom przewidzianym w ust. 1 i 2 tegoż artykułu. Znowelizowany ust. 2 art. 2 wylicza szczegółowo warunki, jakim winno odpowiadać zaświadczenie. Odpisy zaświadczeń winny posiadać wszystkie ich cechy i być poświadczone przez wystawiającego zaświadczenie.
Bez podania istotnych znamion utraconego dokumentu a w szczególności jego numeru nie można wydać zaświadczenia przewidzianego w art. 2. Zaświadczenie czysto ilościowe z podaniem tylko liczby sztuk dokumentów lub sumy, na jaką opiewały, może służyć jedynie za podstawę do zgłoszenia, przewidzianego w art. 19. Wystawiający zaświadczenie winien prowadzić szczegółowy spis wydanych zaświadczeń.
Do art. 3.
Posługiwanie się przez wystawcę przy dokonywaniu rejestracji innymi osobami lub instytucjami nie pozostającymi z nim w związku organizacyjnego podporządkowania jest niedopuszczalne z wyjątkiem tych przypadków, kiedy wystawca powierzy przeprowadzenie rejestracji jednej z czynnych instytucyj kredytowych, działającej w kraju.
Z dniem wejścia w życie noweli (1 maja 1948 r.) ustaje działalność sądów rejestrowych w przedmiocie wyznaczania przedstawicieli wystawców dla rejestracji. Po ogłoszeniu przez Instytucję sprawującą nadzór nad rejestracją w Monitorze Polskim wykazu placówek rejestracyjnych (co winno było nastąpić do dnia 30 czerwca 1948 r.) - rejestrację dokumentów emitowanych przez wystawców, których placówki rejestracyjne nie zostały umieszczone w tym wykazie, przeprowadzać będą w kraju wyłącznie Izby przemysłowo-handlowe, właściwe według ostatniej siedziby wystawcy, a w braku takiej izby w kraju Izba Przemysłowo-Handlowa w Warszawie.
Niedopełnienie obowiązku zgłoszenia placówek rejestracyjnych, przewidzianego w nowym brzmieniu ust. 1 art. 3 podlega karze grzywny do 300.000 zł (art. 21).
Dotychczasowi przedstawiciele wystawców, wyznaczeni przez sądy rejestrowe, obowiązani są przekazać wszelkie akta i dokumenty dotyczące rejestracji właściwej izbie przemysłowo-handlowej.
Za siedzibę osoby prawnej, podlegającej obowiązkowi wpisu do rejestru handlowego, uważa się miejscowość uwidocznioną w rejestrze jako siedziba tej osoby prawnej.
Za siedzibę innych osób prawnych uważać należy miejscowość, gdzie, zgodnie ze statutem, znajduje się zarząd główny.
Izby Przemysłowo-Handlowe obowiązane są przed rozpoczęciem czynności rejestracyjnych za wystawcę ustalić jego siedzibę, a tym samym swoją właściwość, i zawiadamiać bieżąco Bank Gospodarstwa Krajowego, w imieniu jakich wystawców rejestrują dokumenty na okaziciela.
Zarządy państwowe i przymusowe zarządy nie są powołane, w rozumieniu art. 3 dekretu, do wykonywania czynności rejestracyjnych w imieniu osób prawnych, których przedsiębiorstwa znajdują się pod ich zarządem.
Wykaz placówek rejestracyjnych izb przemysłowo-handlowych:
