1 Minister Rolnictwa i Rozwoju Wsi kieruje działem administracji rządowej - rolnictwo, na podstawie § 1 ust. 2 pkt 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 29 marca 2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi (Dz. U. Nr 32, poz. 305).
2 Przepisy niniejszego rozporządzenia wdrażają postanowienia- Dyrektywy Rady 93/85/EEC z dnia 4 października 1993 r. w sprawie zwalczania bakteriozy pierścieniowej ziemniaka (Dz. Urz. WE, L 259 z 18.10.1993 r.).
Dane dotyczące ogłoszenia aktu prawa Unii Europejskiej, zamieszczone w niniejszym rozporządzeniu, z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej, dotyczą ogłoszenia tego aktu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej - wydanie specjalne.
3 Objawami obserwowanymi najwcześniej, głównie w pobliżu części przystolonowej, jest lekka szklistość lub przejrzystość tkanek, bez rozmiękczenia tkanki otaczającej wiązki przewodzące. Pierścień wiązek przewodzących w części przystolonowej może być nieznacznie ciemniejszy niż normalnie. Pierwszym, łatwym do rozpoznania objawem jest przebarwienie pierścienia wiązek przewodzących na żółtawo oraz wydostawanie się z nich serowatej masy po lekkim ściśnięciu bulwy. Wyciek ten zawiera miliony bakterii. W tym stadium wiązki przewodzące mogą ulec przebarwieniu na brązowo. Początkowo objawy te mogą być ograniczone do części pierścienia, niekoniecznie w pobliżu części przystolonowej, i mogą rozszerzać się stopniowo na cały pierścień. W miarę rozwoju infekcji dochodzi do zniszczenia wiązek przewodzących; tkanki bulwy kory pierwotnej mogą oddzielać się od miękiszu rdzeniowego. W zaawansowanym stadium infekcji na powierzchni bulwy pojawiają się spękania, które często mają czerwonawobrązowe brzegi. Objawy mogą być maskowane przez wtórne patogeny bakteryjne czy grzybowe, stąd odróżnienie zaawansowanego stadium bakteriozy pierścieniowej od gnicia powodowanego przez inne czynniki może być trudne, a nawet niemożliwe.
4 W preparatach z naturalnie zainfekowanych tkanek lub świeżo wyizolowanych kultur często dominują zaokrąglone pałeczki, zwykle nieznacznie mniejsze niż komórki ze starszych kultur wyhodowanych na agarze. Na większości podłoży hodowlanych komórki bakterii Clavibacter michiganensis ssp. sepedonicus są pleomorficznymi, maczugowatymi pałeczkami i mogą wykazywać zmienność w reakcji Grama. Komórki występują pojedynczo, układają się w pary z charakterystycznym wygięciem, co ma związek z ich podziałem, czasami tworzą nieregularne grupy przypominające palisady lub chińskie litery.
5 Bakteria Clavibacter michiganensis ssp. sepedonicus powoduje więdnięcie liści oberżyny, które może rozpoczynać się wiotczeniem brzegów lub przestrzeni między nerwami. Zwiędłe tkanki mogą być początkowo ciemnozielone lub plamiste, lecz jaśnieją, zanim ulegną nekrozie. Więdnące tkanki między nerwami często sprawiają wrażenie natłuszczonych i uwodnionych. Tkanki nekrotyczne mają często jasnożółty brzeg. Rośliny nie zawsze zamierają; im dłuższy okres poprzedzający wystąpienie objawów, tym większa szansa na przeżycie. Rośliny mogą pokonać infekcję. Podatne, młode rośliny oberżyny są bardziej wrażliwe na niższe koncentracje bakterii Clavibacter michiganensis ssp. sepedonicus niż rośliny starsze, stąd konieczność stosowania do badań roślin w stadium trzeciego liścia lub nieco młodszych. Sprawcą więdnięcia mogą być również populacje innych bakterii lub grzybów zasiedlających tkanki bulwy. Do nich należą Erwinia carotovora subsp. carotovora i E. carotovora subsp. atroseptica, Phoma exigua var foveata, jak również duże populacje bakterii saprofitycznych. Tego typu więdnięcie można odróżnić od więdnięcia powodowanego przez bakterię Clavibacter michiganensis ssp. sepedonicus, ponieważ w pierwszym przypadku gwałtownie więdną całe liście lub całe rośliny.
6 Bakteria Clavibacter michiganensis ssp. sepedonicus jest organizmem wolnorosnącym. Typowe kolonie są kremowobiałe lub barwy kości słoniowej, okrągłe, gładkie, wzniesione, śluzowato-płynne, całobrzegie i zwykle mają średnicę 1 do 3 mm.