Belgia-Polska. Konwencja generalna o zabezpieczeniu społecznym. Bruksela.1965.11.26.

KONWENCJA GENERALNA

MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A KRÓLESTWEM BELGII O

ZABEZPIECZENIU SPOŁECZNYM ^*

sporządzona w Brukseli dnia 26 listopada 1965 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 26 listopada 1965 roku podpisana została w Brukseli Konwencja generalna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Belgii o zabezpieczeniu społecznym, o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA GENERALNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A KRÓLESTWEM BELGII O ZABEZPIECZENIU SPOŁECZNYM

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

i

Jego Królewska Mość Król Belgów

pragnąc zapewnić korzyści wynikające z ustawodawstw o zabezpieczeniu społecznym obu Umawiających się Państw osobom, do których ustawodawstwa te stosują się lub stosowały się, postanowili zawrzeć Konwencję i w tym celu mianowali swych pełnomocników, a mianowicie: (pominięto),

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

TYTUŁ  I.

POSTANOWIENIA OGÓLNE.

Artykuł  1.

Obywatele polscy lub belgijscy, pracownicy najemni lub z nimi zrównani przez ustawodawstwa o zabezpieczeniu społecznym, wymienione w artykule 2 niniejszej Konwencji, podlegają odpowiednio tymże ustawodawstwom, stosowanym w Belgii i Polsce, i korzystają z nich na tych samych warunkach, jak obywatele każdego z tych Państw.

Artykuł 2.

§ 1. Ustawodawstwami o zabezpieczeniu społecznym, do których stosuje się niniejsza Konwencja, są:

1) w Belgii -

a) ustawodawstwo dotyczące ubezpieczenia na wypadek choroby i inwalidztwa robotników, pracowników umysłowych i robotników górników;

b) ustawodawstwo dotyczące pensji starczej i na przeżycie robotników i pracowników umysłowych;

c) ustawodawstwo dotyczące pensji starczej i na przeżycie robotników górników i z nimi zrównanych;

d) ustawodawstwo dotyczące zasiłków rodzinnych pracowników najemnych;

e) ustawodawstwo dotyczące wypadków przy pracy;

f) ustawodawstwo dotyczące chorób zawodowych;

2) w Polsce -

a) ustawodawstwo ogólne o ubezpieczeniu na wypadek choroby i macierzyństwa;

b) ustawodawstwo o zabezpieczeniu rodzinnym;

c) ustawodawstwo ogólne o ubezpieczeniu pracowników na starość, na wypadek inwalidztwa lub śmierci;

d) ustawodawstwo specjalne o ubezpieczeniu górników na starość, na wypadek inwalidztwa lub śmierci;

§ 2. Niniejsza Konwencja stosować się będzie również do wszystkich aktów ustawodawczych lub zarządzeń, które zmieniły lub uzupełniły albo które zmienią lub uzupełnią ustawodawstwa, wymienione w § 1 niniejszego artykułu.

Jednakże Konwencja będzie się stosować:

a) do aktów ustawodawczych lub zarządzeń wprowadzających nowy rodzaj zabezpieczenia społecznego - tylko w razie zawarcia odpowiedniego porozumienia w tym przedmiocie pomiędzy Umawiającymi się Państwami;

b) do aktów ustawodawczych lub zarządzeń rozciągających istniejące systemy na nowe kategorie uprawnionych - tylko w razie braku sprzeciwu Rządu zainteresowanego Państwa, notyfikowanego Rządowi drugiego Państwa w terminie trzech miesięcy od daty urzędowego ogłoszenia wymienionych aktów.

Artykuł  3.

Postanowienia niniejszej Konwencji nie stosują się:

- do zawodowych urzędników dyplomatycznych i konsularnych, łącznie z urzędnikami wchodzącymi w skład kancelarii;

- do marynarzy marynarki handlowej;

- do pracownikow innych niż pracownicy najemni lub zrównani z najemnymi.

Artykuł 4.

§ 1. Pracownicy najemni lub zrównani z najemnymi przez ustawodawstwa stosowane w każdym z obu krajów, zatrudnieni w jednym z tych krajów, podlegają ustawodawstwom obowiązującym w miejscu ich pracy.

§ 2. Od zasady ustalonej w § 1 niniejszego artykułu ustala się następujące wyjątki:

a) pracownicy najemni lub z nimi zrównani zatrudnieni w kraju innym niż kraj ich stałego miejsca zamieszkania przez przedsiębiorstwo mające w kraju ich zamieszkania zakład pracy, w którym zainteresowani są normalnie zatrudnieni, podlegają ustawodawstwom obowiązującym w kraju ich zwykłego zatrudnienia, jeżeli ich zatrudnienie na terenie drugiego kraju nie przekracza dwunastu miesięcy; w przypadku gdyby to zatrudnienie przedłużało się wskutek nieprzewidzianych powodów ponad pierwotnie przewidziany okres dwunastu miesięcy, stosowanie ustawodawstw obowiązujących w kraju zwykłego zatrudnienia będzie mogło być wyjątkowo utrzymane za zgodą właściwych władz kraju przejściowego zatrudnienia; wniosek o przedłużenie powinien być złożony przed upływem okresu dwunastu miesięcy;

b) pracownicy najemni lub z nimi zrównani publicznych lub prywatnych przedsiębiorstw transportowych jednego z krajów, zatrudnieni w drugim kraju bądź stale, bądź jako personel objazdowy, podlegają wyłącznie przepisom obowiązującym w kraju, w którym przedsiębiorstwo ma swoją siedzibę;

c) pracownicy najemni lub z nimi zrównani organów administracji państwowej, wysłani z jednego z kraju do drugiego, podlegają przepisom obowiązującym w kraju, z którego zostali wysłani.

§ 3. Naczelne organy administracji Umawiających się Państw będą mogły przewidzieć za wspólną zgodą wyjątki od zasad ustalonych w § 1 niniejszego artykułu. Organy te będą mogły również uzgodnić, że wyjątki przewidziane w § 2 nie będą miały zastosowania w niektórych szczególnych przypadkach.

Artykuł  5.

Postanowienia artykułu 4 § 1 stosują się do pracowników najemnych lub z nimi zrównanych, niezależnie od ich obywatelstwa, zatrudnionych w polskich lub belgijskich przedstawicielstwach dyplomatycznych lub urzędach konsularnych, oraz do osób zatrudnionych przez urzędników tych przedstawicielstw lub urzędów.

Jednakże pracownicy najemni lub z nimi zrównani, którzy są obywatelami Państwa reprezentowanego przez przedstawicielstwo dyplomatyczne lub urząd konsularny, mogą wybrać między stosowaniem ustawodawstwa kraju wysyłającego a stosowaniem ustawodawstwa kraju miejsca ich pracy.

TYTUŁ  II.

POSTANOWIENIA SZCZEGÓŁOWE.

Rozdział  I.

Świadczenia na wypadek choroby i macierzyństwa.

Artykuł  6.

Pracownicy najemni lub z nimi zrównani, udający się z Polski do Belgii lub odwrotnie, jak też osoby uprawnione wspólnie z nimi zamieszkałe w kraju miejscu nowego miejsca pracy, korzystają w tym kraju za świadczeń ubezpieczenia na wypadek choroby, jeżeli:

1) podjęli w tym kraju pracę najemną lub z nią zrównaną;

2) choroba ujawniła się po ich przybyciu na terytorium tego kraju;

3) spełniają warunki wymagane dla korzystania z tych świadczeń przez ustawodawstwo kraju nowego miejsca pracy, z uwzględnieniem okresu ubezpieczenia w kraju, który opuścili, i okresu ubezpieczenia po podjęciu pracy w drugim kraju.

Artykuł 7.

Pracownicy najemni lub z nimi zrównani, udający się z Polski do Belgii lub odwrotnie, jak też osoby uprawnione wspólnie z nimi zamieszkałe w miejscu nowego miejsca pracy, korzystają w tym kraju za świadczeń ubezpieczenia na wypadek macierzyństwa, jeżeli:

1) podjęli w tym kraju pracę najemną lub z nią zrównaną;

2) spełniają warunki wymagane dla korzystania z tych świadczeń przez ustawodawstwo kraju nowego miejsca pracy, z uwzględnieniem okresu ubezpieczenia w kraju, który opuścili, i okresu ubezpieczenia po podjęciu pracy w drugim kraju.

Artykuł  8.

Zliczanie okresów, o których mowa w artykule 6 punkt 3 i w artykule 7 punkt 2, stosuje się tylko wówczas, jeżeli zatrudnienie w kraju nowego miejsca pracy nastąpi w terminie jednego miesiąca od zaprzestania zatrudnienia w kraju poprzedniego miejsca pracy.

Artykuł 9.

Osoby uprawnione do pensji inwalidzkiej, starczej, rodzinnej lub na przeżycie, przyznanej bądź na podstawie postanowień niniejszej Konwencji, bądź jedynie na podstawie ustawodawstwa jednego lub drugiego kraju, jak też osoby uprawnione wspólnie z nimi zamieszkałe, korzystają w kraju zamieszkania ze świadczeń w naturze z ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa, jeżeli spełniają warunki dla przyznania świadczeń według ustawodawstwa tego kraju. Świadczenia te ocbiążają właściwe instytucje kraju zamieszkania.

Rozdział  II.

Świadczenia na wypadek inwalidztwa inne niż udzielane z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Artykuł  10.

§ 1. Pracownikom najemnym lub z nimi zrównanym, obywatelom polskim lub belgijskim, którzy w obu krajach byli objęci kolejno lub na przemian jednym lub kilku systemami ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa, okresy przebyte w tych systemach lub okresy uznane za równoznaczne z okresami ubezpieczenia na podstawie tych systemów zlicza się na warunkach, przewidzianych w artykule 16 §§ 1 i 2, zarówno dla ustalenia prawa do świadczeń pieniężnych lub w naturze, jak też dla utrzymania lub odzyskania tego prawa.

§ 2. Świadczenia pieniężne z ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa są przyznawane stosownie do przepisów tego ustawodawstwa, które stosowało się do zainteresowanego w chwili pierwszego stwierdzenia przez lekarza choroby lub wypadku, i obciążają instytucję właściwą w myśl tego ustawodawstwa.

§ 3. Jednakże inwalidztwo wynikające z choroby, stwierdzonej przed upływem jednego roku od przybycia pracownika do danego kraju, nie daje uprawnień do żadnego świadczenia pieniężnego ze strony tego kraju. Jeżeli zainteresowany objęty był poprzednio systemem ubezpieczenia na wypadek inwalidztwa w drugim kraju, korzysta on ze świadczeń pieniężnych, przewidzianych przez ustawodawstwo tego kraju i na warunkach tegoż ustawodawstwa.

Artykuł  11.

Odmienne od postanowień artykułu 10 § 2 prawa do świadczeń z tytułu inwalidztwa pracowników, którzy podlegali ustawodawstwu specjalnemu górników i z nimi zrównanych w Polsce i Belgii, są ustalane według zasad określonych w artykule 16 § 4, jeżeli z uwzględnieniem zliczonych okresów pracownicy ci spełniają warunki przewidziane przez te ustawodawstwa specjalne. Jeżeli pracownicy ci nie spełniają warunków żadnego z obu ustawodawstw, prawa ich są ustalane w myśl postanowień artykułu 10.

Artykuł 12.

Jeżeli ubezpieczony, o którym mowa w artykule 11, był w dniu powstania choroby lub wypadku, które spowodowały inwalidztwo, zatrudniony w innym kraju niż kraj, którego instytucja zobowiązana jest do udzielania świadczeń, przyjmuje się dla ustalenia pensji lub zasiłku inwalidzkiego zarobek przysługujący w kraju zobowiązanej instytucji pracownikom tej kategorii zawodowej, do której należał zainteresowany w tym dniu.

Artykuł  13.

§ 1. Jeżeli po zawieszeniu pensji lub zasiłku inwalidzkiego ubezpieczony odzyska do nich prawo, wypłatę świadczeń wznawia instytucja, zobowiązana pierwotnie do przyznania pensji lub zasiłku, o ile inwalidztwo spowodowane zostało chorobą lub wypadkiem, które uzasadniały przyznanie tej pensji lub zasiłku.

§ 2. Jeżeli po cofnięciu pensji lub zasiłku inwalidzkiego stan zdrowia ubezpieczonego uzasadnia przyznanie pensji lub zasiłku inwalidzkiego, świadczenie to przyznaje się według zasad ustalonych w artykule 10, z uwzględnieniem w razie potrzeby postanowień artykułu 11.

Artykuł  14.

Dla otwarcia prawa do pensji lub zasiłku inwalidzkiego - za okres, w czasie którego zainteresowany powinien otrzymać zasiłki pieniężne z tytułu ubezpieczenia na wypadek choroby przed przyznaniem pensji lub zasiłku inwalidzkiego, uważa się we wszystkich przypadkach okres przewidziany przez ustawodawstwo kraju, w którym zainteresowany pracował w chwili, gdy powstała choroba lub nastąpił wypadek, które spowodowały inwalidztwo.

Artykuł 15.

Pensja inwalidzka lub zasiłek inwalidzki ulega zamianie na pensję starczą w chwili spełnienia się warunków wymaganych przez ustawodawstwo jednego z Umawiających się Państw, którego instytucja zobowiązana jest do udziału w ponoszeniu ciężarów pensji starczej. Stosuje się w tym przypadku postanowienia rozdziału III.

Rozdział  III.

Świadczenia na starość i świadczenia na wypadek śmierci (pensje) inne niż udzielane z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Artykuł  16.

§ 1. Pracownikom najemnym lub z nimi zrównanym, obywatelom polskim lub belgijskim, którzy w obu krajach byli objęci kolejno lub na przemian jednym lub kilku systemami ubezpieczenia na starość i na wypadek śmierci (pensje), okresy ubezpieczenia przebyte w tych systemach lub okresy ubezpieczenia na podstawie tych systemów zlicza się, pod warunkiem że się nie pokrywają, zarówno dla ustalenia prawa do świadczeń, jak też dla utrzymania lub uzyskania tego prawa.

Okresami równoznacznymi z okresami ubezpieczenia są w każdym kraju te okresy, które uważane są za takie przez ustawodawstwo tego kraju.

Każdy okres, uznany za równoznaczny z okresem ubezpieczenia na podstawie tak ustawodawstwa polskiego, jak i ustawodawstwa belgijskiego, będzie uwzględniony przy przyznawaniu świadczeń przez instytucje tego kraju, w którym zainteresowany był zatrudniony ostatnio przed tym okresem.

§ 2. Przy stosowaniu ustawodawstw specjalnych, dotyczących górników i z nimi zrównanych, zlicza się tylko okresy przebyte na podstawie tych ustawodawstw.

§ 3. Jeżeli okresy, o których mowa w § 2, nie dają prawa do świadczeń przewidzianych w ustawodawstwie specjalnym, uważa się je za ważne dla przyznania świadczeń przewidzianych w ustawodawstwie ogólnym.

§ 4. Świadczenia, do których ubezpieczony ma prawo ze strony każdej zainteresowanej instytucji, ustala się w zasadzie przez zmniejszenie wysokości świadczeń, do których miałby prawo, gdyby całość okresów, o których mowa w §§ 1 i 2 niniejszego artykułu, została przebyta w odpowiednim systemie, proporcjonalnie do długości okresów przebytych w tym systemie.

Każda instytucja ustala według obowiązującego ją ustawodawstwa i biorąc pod uwagę całość okresów ubezpieczenia, bez względu na to, w którym kraju okresy te zostały przebyte, czy zainteresowany spełnia warunki wymagane do nabycia prawa do świadczeń, przewidzianych przez to ustawodawstwo.

Instytucja ta ustala dla porządku wysokość świadczeń, do których zainteresowany miałby prawo, gdyby wszystkie zliczone okresy ubezpieczenia zostały przebyte wyłącznie na podstawie obowiązującego ją ustawodawstwa, i zmniejsza tę wysokość proporcjonalnie do długości okresów przebytych na podstawie tego ustawodawstwa.

Jednakże żadne świadczenie nie obciąża danej instytucji, jeżeli okresy przebyte na podstawie ustawodawstwa obowiązującego tę instytucję nie wynoszą w całości jednego roku, zawierającego przewidziane przez to ustawodawstwo roczne minimum dni efektywnej pracy lub dni zrównanych z efektywną pracą; w tym przypadku instytucja drugiego kraju ponosi w całości ciężar świadczeń, do których ubezpieczony ma prawo według ustawodawstwa obowiązującego tę instytucję, z uwzględnieniem całości okresów ubezpieczenia.

§ 5. Jeżeli według ustawodawstwa jednego kraju prawo do pensji nie jest uzależnione od stażu, lecz powstaje z roku na rok, właściwa instytucja tego kraju ustala prawo do pensji bezpośrednio i wyłącznie w zależności od okresów ubezpieczenia przebytych w tym kraju i okresów uznanych za równoznaczne z okresami ubezpieczenia na podstawie ustawodawstwa tego kraju; w tym przypadku właściwa instytucja stosuje postanowienia ustawodawstwa tego kraju, które odnoszą się do ubezpieczonych osiągających wiek uprawniający do pensji w dniu, w którym decyzja wywołuje skutki.

Artykuł  17.

Jeżeli przy uwzględnieniu całości okresów, o których mowa w artykule 16 §§ 1 i 2, ubezpieczony nie spełnia jednocześnie warunków wymaganych przez ustawodawstwa obu krajów, jego prawo do pensji ustala się według każdego usawodawstwa w miarę spełniania przez ubezpieczonego tych warunków.

Artykuł 18.

§ 1. Przewidziane przez specjalne ustawodawstwo polskie lub belgijskie prawo kumulowania pensji starczej z zarobkiem górniczym przysługuje zainteresowanym, którzy kontynuują pracę w kopalniach drugiego kraju, jeżeli spełniają warunki przewidziane dla korzystania z takiego kumulowania przez ustawodawstwo specjalne tego kraju.

§ 2. Przewidziane przez specjalne ustawodawstwo belgijskie prawo kumulowania pensji wcześniejszej z zarobkiem górniczym przysługuje na warunkach i w granicach ustalonych przez to ustawodawstwo tylko zainteresowanym, którzy kontynuują pracę w belgijskich kopalniach węgla.

§ 3. Odmiennie od postanowień artykułu 16 przyznanie górnikom przewidzianej przez belgijskie ustawodawstwo specjalne wcześniejszej pensji zastrzeżone jest dla zainteresowanych, którzy spełniają warunki wymagane przez to ustawodawstwo z uwzględnieniem ich pracy wyłącznie w belgijskich kopalniach węgla.

Artykuł  19.

Każdy ubezpieczony może w chwili powstania prawa do pensji zrezygnować z korzyści wynikających z postanowień artykułu 16 niniejszej Konwencji. Wówczas świadczenia, do których miałby on prawo na podstawie każdego z ustawodawstw krajowych, są przyznawane oddzielnie przez zainteresowane instytucje, niezależnie od okresów ubezpieczenia lub uznanych za równoznaczne, przebytych w drugim kraju.

Rozdział  IV.

Postanowienia wspólne dla rozdziałów II i III.

Artykuł  20.

Jeżeli ustawodawstwo jednego z krajów uzależnia od warunku zamieszkania wypłatę pensji lub zasiłków inwalidzkich albo pensji starczych, rodzinnych i na przeżycie niezależnie od tego, czy przysługują one w myśl artykułu 16, czy też obliczane są wyłącznie w zależności od okresów ubezpieczenia przebytych na podstawie tego ustawodawstwa, to warunku tego nie stosuje się do obywateli polskich lub belgijskich, dopóki zamieszkują w jednym z obu krajów.

Artykuł 21.

Jeżeli według ustawodawstwa jednego kraju uwzględnia się przy przyznawaniu świadczeń przeciętny zarobek z całego okresu ubezpieczenia lub z części tego okresu, przeciętny zarobek dla obliczenia świadczeń obciążających ten kraj określa się według zarobków ustalonych w okresie ubezpieczenia przebytego w tym kraju.

Artykuł  22.

Zgłoszenie wniosku o świadczenie do jednej z instytucji, w których zainteresowany był ubezpieczony, będzie uznane za ważne przez inne właściwe instytucje.

Rozdział  V.

Świadczenia rodzinne.

Artykuł  23.

Jeżeli ustawodawstwo krajowe uzależnia powstanie prawa do świadczeń rodzinnych od przebycia okresów zatrudnienia lub z nimi zrównanych, uwzględnia się te okresy przebyte tak w jednym, jak i w drugim kraju.

Rozdział  VI.

Świadczenia z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Artykuł  24.

Jeżeli ustawodawstwo jednego z krajów uzależnia od warunku zamieszkania wypłatę świadczeń należnych z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, warunku tego nie stosuje się do obywateli polskich i belgijskich, dopóki zamieszkują w jednym z obu krajów.

Artykuł 25.

Świadczenia przewidziane przez ustawodawstwo belgijskie, których przyznanie uzależnione jest od warunku pozostawania w potrzebie, wypłacane są tylko uprawnionym zamieszkałym w Belgii.

Artykuł  26.

Każdy wypadek przy pracy lub przypadek choroby zawodowej, którym uległ polski pracownik w Belgii lub belgijski pracownik w Polsce, a który spowodował lub może spowodować śmierć lub trwałą niezdolność całkowitą lub częściową, powinien być notyfikowany przez pracodawcę lub właściwe instytucje miejscowym urzędom konsularnym Państwa, którego poszkodowany jest obywatelem.

Artykuł 27.

§ 1. Jeżeli ubezpieczony, któremu przyznane zostało świadczenie z tytułu choroby zawodowej w jednym kraju, zgłasza wniosek o odszkodowanie z tytułu choroby zawodowej tego samego rodzaju na podstawie ustawodawstwa kraju nowego miejsca pracy, zobowiązany jest złożyć właściwej instytucji tego kraju oświadczenie o odszkodowaniu przyznanym poprzednio z tytułu tej choroby. Instytucja zobowiązana do przyznania nowych świadczeń potraktuje uzyskane poprzednio odszkodowanie tak, jakby ono obciążało tę instytucję.

§ 2. Jeśli zainteresowany zamieszkuje w innym kraju niż kraj, w którym pracownik nabawił się choroby zawodowej, wniosek o odszkodowanie może być zgłoszony do właściwej instytucji kraju, w którym zainteresowany zamieszkuje. W tym przypadku wniosek powinien być sporządzony w formie i według wymogów ustawodawstwa zobowiązanego kraju.

Rozdział  VII.

Odszkodowanie lub zasiłek pogrzebowy.

Artykuł  28.

§ 1. Pracownicy najemni lub z nimi zrównani udający się z jednego kraju do drugiego otwierają prawo do zasiłku pogrzebowego, przewidzianego przez ustawodawstwo polskie, lub do odszkodowań pogrzebowych, przewidzianych przez ustawodawstwo belgijskie, stosownie do ustawodawstwa kraju nowego miejsca pracy, jeżeli:

1) podjęli w tym kraju pracę najemną lub z nią zrównaną;

2) spełniają w chwili śmierci warunki wymagane dla korzystania za świadczeń przez ustawodawstwo kraju nowego miejsca pracy, z uwzględnieniem okresu ubezpieczenia w kraju, który opuścili, i okresu ubezpieczenia po podjęciu pracy w drugim kraju.

§ 2. W razie śmierci osoby pobierającej pensję z właściwych instytucji obu krajów na podstawie zliczonych okresów ubezpieczenia oraz w razie śmierci członka jej rodziny, zasiłek lub odszkodowanie pogrzebowe przysługuje z właściwej instytucji kraju, w którym pracownik był ostatnio ubezpieczony, jeżeli przy uwzględnieniu zliczonych okresów spełnione są warunki wymagane przez ustawodawstwo tego kraju.

§ 3. W razie śmierci osoby pobierającej pensję z instytucji tylko jednego kraju lub świadczenie przysługujące na podstawie belgijskiego ustawodawstwa dotyczącego wypadków przy pracy lub chorób zawodowych oraz w razie śmierci członka rodziny tej osoby, zasiłek lub odszkodowanie przysługuje z właściwej instytucji kraju, zobowiązanego do wypłacania świadczenia, jeżeli spełnione są warunki wymagane przez ustawodawstwo tego kraju.

TYTUŁ  III.

WZAJEMNA POMOC ADMINISTRACYJNA.

Artykuł  29.

§ 1. Organy administracji oraz instytucje ubezpieczeń lub zabezpieczenia społecznego obu Umawiających się Państw będą udzielać sobie wzajemnie pomocy w takim samym zakresie, jakby chodziło o stosowanie ich własnych systemów zabezpieczenia społecznego.

Porozumienie administracyjne określi, jakie organy i instytucje każdego z obu Umawiających się Państw będą uprawnione do bezpośredniego korespondowania między sobą w tym celu, oraz do centralizowania wniosków zainteresowanych i wypłaty świadczeń.

§ 2. Wymienione organy i instytucje będą mogły dla tych samych celów zwracać się pomocniczo do przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych drugiego Państwa.

§ 3. Przedstawicielstwa dyplomatyczne i urzędy konsularne jednego z obu Państw mogą zwracać się bezpośrednio do organów administracji i krajowych instytucji ubezpieczeń lub zabezpieczenia społecznego drugiego Państwa w celu uzyskania wszelkich informacji potrzebnych dla ochrony interesów swych obywateli.

Artykuł  30.

§ 1. Zwolnienia od opłat rejestracyjnych, sądowych, stemplowych i konsularnych, przewidziane przez ustawodawstwo jednego z Umawiających się Państw dla dokumentów przedkładanych organom, instytucjom lub sądom tego Państwa, rozciągają się na odpowiednie dokumenty przedkładane w celu stosowania niniejszej Konwencji organom, instytucjom lub sądom drugiego Państwa.

§ 2. Przy stosowaniu niniejszego artykułu, jak również artykułów 31 i 32 wyraz "sądy" oznacza:

- w Polsce - sądy właściwe w zakresie ubezpieczenia społecznego,

- w Belgii - sądy administracyjne.

§ 3. Wszystkie akty, dokumenty i dowody, przedkładane w wykonaniu niniejszej Konwencji, zwolnione są od legalizacji przez przedstawicielstwa dyplomatyczne i urzędy konsularne.

Artykuł  31.

Pisma kierowane w celu stosowania niniejszej Konwencji przez osoby z niej korzystające lub przez organy, instytucje lub sądy do organów, instytucji lub sądów drugiego Państwa będą redagowane w jednym z urzędowych języków obu Państw.

Artykuł 32.

Wnioski i odwołania, które powinny być wniesione w określonym terminie do organów, instytucji lub sądów jednego z umawiających się Państw, właściwych dla przyjmowania wniosków lub odwołań w zakresie zabezpieczenia społecznego, będą uważane za nadające się do przyjęcia, jeżeli zostały wniesione w tym samym terminie do odpowiedniego organu, instytucji lub sądu drugiego Państwa. W tym przypadku ten ostatni organ, instytucja lub sąd powinien przesłać bezzwłocznie wniosek lub odwołanie do właściwej instytucji.

Artykuł  33.

§ 1. Naczelne organy administracji Umawiających się Państw wydadzą bezpośrednio szczegółowe zarządzenia w celu wykonywania niniejszej Konwencji.

Te same organy administracji będą się zawiadamiać we właściwym czasie o zmianach, które zaszły w ich krajach w ustawodawstwie lub zarządzeniach dotyczących systemów wymienionych w artykule 2.

§ 2. Właściwe organy lub urzędy każdego z Umawiających się Państw będą się zawiadamiać o innych przepisach, wydanych w celu wykonywania niniejszej Konwencji w ich krajach.

Artykuł  34.

Naczelnymi organami administracji w każdym z Umawiających się Państw są w rozumieniu niniejszej Konwencji.

w Polsce - Przewodniczący Komitetu Pracy i Płac,

w Belgii - Minister Zabezpieczenia Społecznego.

TYTUŁ  IV.

POSTANOWIENIA RÓŻNE.

Artykuł  35.

§ 1. Instytucje zobowiązane do udzielania świadczeń w myśl niniejszej Konwencji wywiązują się ważnie ze swych zobowiązań w walucie swego kraju.

W razie wydania w jednym lub w drugim z kraju przepisów zmierzających do ograniczenia obrotu dewizami podjęte będą bezzwłocznie za zgodą obu Rządów środki w celu zapewnienia przekazywania stosownie do postanowień niniejszej Konwencji przysługujących wzajemnie należności.

§ 2. Instytucja zobowiązana do udzielania rent i pensji, których wysokość miesięczna jest niższa od kwoty, określonej w drodze zwykłej wymiany listów między naczelnymi organami administracji obu krajów, może wypłacać wymienione renty i pensje kwartalnie, półrocznie lub rocznie.

Instytucja ta może również wypłacić jednorazowo skapitalizowaną wartość rent lub pensji, których wysokość miesięczna jest niższa od kwoty ustalonej w trybie przewidzianym w poprzednim zdaniu.

Artykuł  36.

§ 1. Przekazywanie do Polski świadczeń, należnych z tytułu ustawodawstw belgijskich o zabezpieczeniu społecznym uprawnionym osobom, zamieszkałym w Polsce, będzie dokonywane za pośrednictwem polskiej instytucji centralizującej w sposób ustalony w porozumieniu, zawartym pomiędzy naczelnymi organami administracji Umawiających się Państw.

§ 2. Przekazywanie do Belgii świadczeń, należnych z tytułu ustawodawstw polskich o zabezpieczeniu społecznym uprawnionym osobom, zamieszkałym w Belgii, będzie dokonywane za pośrednictwem belgijskiej instytucji centralizującej w sposób ustalony w porozumieniu, zawartym pomiędzy naczelnymi organami administracji Umawiających się Państw.

Artykuł  37.

W celu ustalenia stopnia inwalidztwa instytucje ubezpieczeniowe każdego kraju uwzględniać będą stwierdzenia lekarskie i informacje zebrane przez instytucje ubezpieczeniowe drugiego kraju.

Instytucje te zachowują jednakże prawo przeprowadzenia badania zainteresowanego przez lekarza według swego wyboru.

Artykuł 38.

Formalności, które mogą być przewidziane w ustawodawstwie lub zarządzeniach jednego z Umawiających się Państw w sprawie wypłaty poza jego terytorium świadczeń, udzielanych przez instytucje zabezpieczenia społecznego, będą stosowane na tych samych warunkach jak do własnych obywateli również osob uprawnionych do tych świadczeń w myśl niniejszej Konwencji.

Artykuł  39.

Wszelkie trudności dotyczące interpretacji i stosowania niniejszej Konwencji będą rozstrzygane za wspólną zgodą przez naczelne organy administracji Umawiających się Państw.

Artykuł 40.

§ 1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji; wymiana dokumentów ratyfikacyjnych nastąpi w możliwie najbliższym czasie w Warszawie.

§ 2. 1 Konwencja wejdzie w życie pierwszego dnia drugiego miesiąca, który nastąpi po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych.

Artykuł  41.

§ 1. Nastąpi zrewidowanie sytuacji byłych pracowników najemnych lub zrównanych z najemnymi, jak również sytuacji uprawnionych członków ich rodzin, jeżeli chodzi o ich prawa do pensji inwalidzkiej, starczej, na przeżycie lub rodzinnej:

1) jeżeli wypłata pensji została zawieszona z powodu ich obywatelstwa lub zamieszkania;

2) jeżeli pensja nie została przyznana z powodu ich obywatelstwa, ich zamieszkania lub z powodu braku zliczenia okresów ubezpieczenia lub okresów z nimi zrównanych przebytych w obu krajach;

3) jeżeli pensja została zmniejszona z powodu ich obywatelstwa lub zamieszkania;

4) jeżeli zastosowanie Konwencji spowoduje przyznanie im pensji wyższej od świadczeń, z których już korzystają lub mogliby korzystać, gdyby zgłosili o to wniosek.

§ 2. Zrewidowanie następuje na wniosek zainteresowanych, zgłoszony za pośrednictwem właściwych instytucji obu krajów.

Przyznanie korzyści na podstawie tych wniosków następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym wnioski zostały zgłoszone.

Jeżeli jednak wnioski zostaną zgłoszone w terminie dwóch lat od daty wejścia w życie niniejszej Konwencji, przyznanie korzyści na podstawie tych wniosków następuje od pierwszego dnia miesiąca następującego po podpisaniu Konwencji.

Artykuł  42.

§ 1. Niniejsza Konwencja zawarta jest na czas nie określony. Może ona być wypowiedziana przez każde z Umawiających się Państw. Wypowiedzenie powinno być notyfikowane najpóźniej na 6 miesięcy przed upływem danego roku kalendarzowego; wówczs traci ona moc z końcem tego roku.

§ 2. W razie wypowiedzenia niniejszej Konwencji, jej postanowienia będą nadal stosowane do praw nabytych, bez względu na przepisy ograniczające, które właściwe systemy mogłyby przewidzieć na wypadek pobytu uprawnionego za granicą lub z powodu obcego obywatelstwa.

§ 3. Jeżeli chodzi o uprawnienia, jakie przysługiwałyby z tytułu okresów ubezpieczenia przebytych przed datą utraty mocy przez niniejszą Konwencję, postanowienia tej Konwencji będą stosowane na warunkach ustalonych za wspólną zgodą Umawiających się Państw.

Na dowód czego wyżej wymienieni pełnomocnicy podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją swymi pieczęciami.

Sporządzono w Brukseli dnia 26 listopada 1965 roku w dwóch egzemplarzach w językach polskim, francuskim i niderlandzkim, przy czym wszystkie trzy teksty mają jednakową moc.

Po zapoznaniu się z niniejszą Konwencją, Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nie zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 4 kwietnia 1966 roku.

* Z dniem 1 maja 2004 r. nin. umowa, w ramach podmiotowego i przedmiotowego zakresu zostaje zastąpiona przez rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie (Dz.U.UE.L.71.149.2), zgodnie z art. 6 lit. a) tegoż rozporządzenia.

1 Art. 40 § 2 zmieniony przez obwieszczenie Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 13 marca 1968 r. w sprawie sprostowania błędu (Dz.U.68.10.54).

• Identyfikator: Dz.U.1967.40.201
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Belgia-Polska. Konwencja generalna o zabezpieczeniu społecznym. Bruksela.1965.11.26.
• Data aktu: 26/11/1965
• Data ogłoszenia: 21/10/1967
• Data wejścia w życie: 01/10/1967