Rumunia-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1962.10.05.

KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A RUMUŃSKĄ REPUBLIKĄ LUDOWĄ

podpisana w Bukareszcie dnia 5 października 1962 r.

W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 5 października 1962 r. podpisana została w Bukareszcie Konwencja konsularna między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Rumuńską Republiką Ludową o następującym brzmieniu dosłownym:

KONWENCJA KONSULARNA MIĘDZY POLSKĄ RZECZĄPOSPOLITĄ LUDOWĄ A RUMUŃSKĄ REPUBLIKĄ LUDOWĄ

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej i Rada Państwa Rumuńskiej Republiki Ludowej, pragnąc uregulować i rozwijać w duchu przyjaźni i braterskiej współpracy stosunki konsularne między obu Państwami, postanowiły zawrzeć Konwencję konsularną i w tym celu wyznaczyły swych Pełnomocników:

Rada Państwa Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej - Janusza Zambrowicza, Ambasadora Nadzwyczajnego i Pełnomocnego Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w Rumuńskiej Republice Ludowej,

Rada Państwa Rumuńskiej Republiki Ludowej - Aurela Mălnăşana, Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych,

którzy po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Rozdział  I.

Tworzenie konsulatów i ustanawianie konsulów.

Artykuł  1.

1. Każda z Umawiających się Stron ma prawo tworzenia konsulatów na terytorium drugiej Umawiającej się Strony zgodnie z niniejszą Konwencją.

2. Okręgi konsularne będą w każdym przypadku ustalane w drodze porozumienia między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  2.

Konsulem i pracownikami konsulatu pełniącymi odpowiedzialne funkcje konsularne mogą być jedynie obywatele państwa wysyłającego. Oprócz pracy w konsulacie osoby te nie mogą wykonywać na terytorium państwa przyjmującego innej działalności zawodowej.

Artykuł  3.

1. Konsul może rozpocząć działalność urzędową po przedstawieniu listów komisyjnych i uzyskaniu exequatur od państwa przyjmującego. W listach komisyjnych powinny być wskazane imię, nazwisko i ranga konsula oraz siedziba konsulatu i okręg konsularny.

2. Państwo przyjmujące może udzielić konsulowi tymczasowego zezwolenia na wykonywanie działalności urzędowej do czasu uzyskania przez niego exequatur.

3. Niezwłocznie po uzyskaniu przez konsula exequatur lub tymczasowego zezwolenia organy państwa przyjmującego podejmą wszelkie niezbędne kroki dla umożliwienia konsulowi wykonywania działalności urzędowej oraz korzystania z przysługujących mu przywilejów i immunitetów.

Artykuł  4.

W konsulacie może być zatrudniona niezbędna ilość pracowników. Personalia i funkcje tych osób zostaną zakomunikowane na piśmie organom państwa przyjmującego.

Artykuł  5.

1. W przypadku niemożliwości wykonywania przez konsula działalności urzędowej tymczasowe kierowanie konsulatem może zostać powierzone osobie z jednego z konsulatów lub przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego w państwie przyjmującym; nazwisko tej osoby zostanie uprzednio zakomunikowane organom państwa przyjmującego.

2. Osoba, której powierzono tymczasowe kierowanie konsulatem, będzie korzystać z przywilejów i immunitetów przysługujących konsulowi.

Rozdział  II.

Przywileje i immunitety.

Artykuł  6.

1. Na budynku, w którym mieści się konsulat, może być umieszczona tablica z godłem państwa wysyłającego i nazwa konsulatu.

2. Na budynku, w którym mieści się konsulat, może być wywieszana flaga państwa wysyłającego. Flaga tego państwa może być umieszczana również na środkach komunikacji w czasie używania ich przez konsula przy wykonywaniu działalności urzędowej.

Artykuł  7.

1. Pomieszczenia urzędowe konsulatu oraz mieszkanie konsula są nietykalne.

2. Archiwa konsulatu są nietykalne. Nie mogą być w nich przechowywane dokumenty i przedmioty osobiste.

3. Korespondencja konsulatu, zarówno wysyłana przez konsulat, jak i przeznaczona dla niego, jest nietykalna i nie może być zatrzymywana.

4. Konsulat może korzystać z poczty kurierskiej oraz posługiwać się szyfrem.

Artykuł  8.

1. Konsul i pracownicy konsulatu posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego nie podlegają jurysdykcji państwa przyjmującego w sprawach swej działalności urzędowej.

2. W przypadku popełnienia przez konsula czynu, nie związanego z jego działalnością urzędową, podlegającego karze według prawa państwa przyjmującego, sprawa podjęcia wobec niego jakichkolwiek kroków będzie w każdym przypadku uprzednio uzgodniona między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  9.

1. Konsul i pracownicy konsulatu mogą być wzywani przez organy państwa przyjmującego do złożenia zeznań w charakterze świadków w sprawach cywilnych, karnych i administracyjnych. Mogą oni odmówić złożenia zeznań w sprawach swej działalności urzędowej oraz okazania korespondencji i innych dokumentów urzędowych.

2. Wezwanie kierowane do konsula lub pracownika konsulatu posiadającego obywatelstwo państwa wysyłającego będzie sporządzone na piśmie i nie może przewidywać sankcji na wypadek niestawiennictwa.

3. Organ, który skierował wezwanie, zastosuje niezbędne środki, aby przesłuchaniem nie spowodować zakłóceń w wykonywaniu działalności urzędowej przez osoby wymienione w ustępie 1.

4. Konsul i pracownicy konsulatu posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego mogą prosić o przesłuchanie ich w terminie późniejszym bądź w lokalu urzędowym konsulatu lub w mieszkaniu. Jeżeli zezwala na to prawo państwa przyjmującego, mogą oni złożyć zeznania na piśmie.

5. Konsul i pracownicy konsulatu występujący w charakterze świadków zwolnieni są od składania przyrzeczenia, jeżeli posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego.

Artykuł  10.

Konsul i pracownicy konsulatu oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci nie podlegają, jeżeli posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego, przepisom państwa przyjmującego o pobycie, rejestracji i kontroli cudzoziemców.

Artykuł  11.

1. Konsul i pracownicy konsulatu oraz zamieszkali z nimi ich małżonkowie i małoletnie dzieci zwolnieni są, jeżeli posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego, od osobistych i rzeczowych świadczeń na cele publiczne.

2. Konsul i pracownicy konsulatu posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego zwolnieni są od podatku od dochodów uzyskiwanych z tytułu pracy w konsulacie.

3. Nieruchomości stanowiące własność państwa wysyłającego, przeznaczone dla celów urzędowych konsulatu lub na mieszkania konsula i pracowników konsulatu, zwolnione są od podatków i świadczeń na cele publiczne.

4. Środki komunikacji i inne ruchomości, stanowiące własność państwa wysyłającego i służące potrzebom konsulatu, zwolnione są od podatków, opłat i świadczeń na cele publiczne.

5. Zwolnienia określone w ustępach 1-4 nie dotyczą opłat za świadczenie usług.

Artykuł  12.

1. Konsul oraz jego małżonek i małoletnie dzieci, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, zwolnieni są od opłat celnych w tym samym zakresie, co dyplomatyczny personel przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego. Postanowienie to stosuje się odpowiednio do attachés konsularnych oraz ich małżonków i małoletnich dzieci.

2. Pozostali pracownicy konsulatu oraz ich małżonkowie i małoletnie dzieci, posiadający obywatelstwo państwa wysyłającego, zwolnieni są od opłat celnych w tym samym zakresie co niedyplomatyczny personel przedstawicielstwa dyplomatycznego państwa wysyłającego.

3. Przedmioty przeznaczone dla potrzeb konsulatu zwolnione są od opłat celnych.

Rozdział  III.

Funkcje konsula.

Artykuł  13.

Konsul przyczynia się w swej działalności do rozwijania politycznych, gospodarczych i kulturalnych stosunków między Umawiającymi się Stronami.

Artykuł  14.

1. Konsul wykonuje ochronę praw i interesów państwa wysyłającego i jego obywateli oraz opiekę nad tymi obywatelami.

2. Konsul może bez szczególnych pełnomocnictw zastępować obywateli państwa wysyłającego przed organami państwa przyjmującego, jeżeli z powodu nieobecności lub wskutek innych przyczyn nie mogą oni w odpowiednim czasie bronić osobiście swych praw i interesów oraz nie ustanowili pełnomocników. Postanowienie to nie narusza prawa państwa przyjmującego.

Artykuł  15.

Przy wykonywaniu swych funkcji konsul może zwracać się bezpośrednio do organów państwa przyjmującego w swym okręgu.

Artykuł  16.

1. Konsul może rejestrować obywateli państwa wysyłającego oraz wystawiać im paszporty i inne dokumenty osobiste.

2. Konsul może udzielać wiz.

Artykuł  17.

1. Konsul może rejestrować urodzenia i zgony obywateli państwa wysyłającego i wydawać o tym zaświadczenia. Postanowienie to nie narusza przepisów państwa przyjmującego o rejestracji urodzeń i zgonów.

2. Przed konsulem mogą być zawierane związki małżeńskie, jeżeli obie strony zawierające małżeństwo posiadają obywatelstwo państwa wysyłającego. Konsul może wydawać o tym zaświadczenia. Zawiadamia on właściwe organy państwa przyjmującego o zawartych związkach małżeńskich.

Artykuł  18.

Konsul może wykonywać następujące czynności, jeżeli nie naruszają prawa państwa przyjmującego:

a) sporządzać i uwierzytelniać oświadczenia obywateli państwa wysyłającego;

b) spisywać, uwierzytelniać i przechowywać testamenty oraz inne dokumenty stwierdzające jednostronne czynności prawne obywateli państwa wysyłającego;

c) sporządzać i uwierzytelniać dokumenty stwierdzające czynności prawne między obywatelami państwa wysyłającego; nie odnosi się to jednak do dokumentów stwierdzających czynności prawne dotyczące nieruchomości położonych na terytorium państwa przyjmującego;

d) sporządzać i uwierzytelniać dokumenty stwierdzające czynności prawne między obywatelami państwa wysyłającego a obywatelami państwa przyjmującego lub państwa trzeciego, jeżeli czynności te mają wywrzeć skutki prawne wyłącznie na terytorium państwa wysyłającego;

e) uwierzytelniać podpisy obywateli państwa wysyłającego na wszelkich dokumentach;

f) sporządzać i uwierzytelniać wypisy i odpisy dokumentów;

g) sporządzać i uwierzytelniać tłumaczenia dokumentów;

h) legalizować dokumenty sporządzone lub uwierzytelnione przez upoważnione organy w państwie przyjmującym lub wysyłającym; może również legalizować dokumenty sporządzone lub uwierzytelnione w państwie trzecim, jeżeli dotyczą obywateli państwa wysyłającego;

i) przyjmować do depozytu od obywateli państwa wysyłającego pieniądze, dokumenty i inne przedmioty.

Artykuł  19.

Dokumenty wymienione w artykule 18 mają w państwie przyjmującym taką samą moc prawną i dowodową, jak dokumenty sporządzone, uwierzytelnione lub zalegalizowane przez organy tego państwa.

Artykuł  20.

1. Konsul może udzielać pomocy statkom państwa wysyłającego. Na jego prośbę organy państwa przyjmującego będą mu udzielać niezbędnej pomocy.

2. Konsul może kontaktować się z członkami załogi i pasażerami, odwiedzać statek, sporządzać, potwierdzać i sprawdzać dokumenty okrętowe oraz dokumenty dotyczące ładunku, celu podróży i wydarzeń, które nastąpiły na statku. Może on również stosować środki niezbędne dla zapewnienia porządku i dyscypliny na statku.

3. Konsul może, jeżeli zezwala na to prawo państwa przyjmującego, występować wraz z członkami załogi przed organami tego państwa, udzielać powyższym osobom pomocy, a także występować w charakterze tłumacza w sprawach tych osób przed wspomnianymi organami.

Artykuł  21.

1. Jeżeli statek państwa wysyłającego ulegnie awarii, organy państwa przyjmującego zawiadomią o tym niezwłocznie konsula i poinformują go o środkach zastosowanych dla ratowania i ochrony statku, załogi, pasażerów i ładunku. Udzielą one również konsulowi niezbędnej pomocy w stosowaniu środków związanych z awarią oraz zaproszą go do uczestniczenia przy ustalaniu przyczyn awarii i zbieraniu dowodów.

2. Konsul może zwrócić się do organów państwa przyjmującego o zastosowanie środków dla ratowania i ochrony statku, załogi, pasażerów i ładunku.

Artykuł  22.

1. Jeżeli organy państwa przyjmującego zamierzają dokonać na statku państwa wysyłającego czynności przymusowych, powinny zawiadomić o tym konsula w takim czasie, aby mógł być obecny przy dokonywaniu powyższych czynności, chyba że umożliwienie mu obecności będzie niemożliwe ze względu na pilność sprawy. Jeżeli konsul nie był obecny ani reprezentowany na statku, organy państwa przyjmującego udzielą mu niezwłocznie informacji o dokonanych czynnościach przymusowych.

2. Postanowień ustępu 1 nie stosuje się przy dokonywaniu zwykłej kontroli celnej, paszportowej i sanitarnej.

Artykuł  23.

1. Do statków powietrznych stosuje się odpowiednio postanowienia artykułów 20-22.

2. W przypadku przymusowego lądowania statku powietrznego konsul może udzielać pomocy członkom załogi i pasażerom w ich stosunkach z organami państwa przyjmującego oraz stosować odpowiednie środki dla umożliwienia im kontynuowania podróży.

Artykuł  24.

Za czynności urzędowe konsul może pobierać opłaty przewidziane przez prawo państwa wysyłającego.

Rozdział  IV.

Postanowienia końcowe.

Artykuł  25.

Postanowienia rozdziału III niniejszej Konwencji dotyczące funkcji konsulów stosuje się odpowiednio do dyplomatycznych pracowników przedstawicielstwa dyplomatycznego pełniących funkcje konsularne, jeżeli powierzenie im tych funkcji zostanie zakomunikowane organom państwa przyjmującego. Nie narusza to przywilejów i immunitetów dyplomatycznych tych osób.

Artykuł  26.

W rozumieniu niniejszej Konwencji:

1) określenie "konsul" oznacza konsula generalnego, konsula i wicekonsula;

2) określenie "pracownik konsulatu" oznacza każdą osobę - z wyjątkiem konsula - zatrudnioną w konsulacie;

3) określenie "konsulat" oznacza konsulat generalny, konsulat i wicekonsulat;

4) określenie "archiwa konsulatu" oznacza urzędową korespondencję i dokumenty oraz urządzenia biurowe przeznaczone do ich przechowywania;

5) określenie "statek państwa wysyłającego" oznacza statek podnoszący banderę tego państwa;

6) określenie "obywatel" oznacza zarówno osoby fizyczne, jak i prawne.

Artykuł  27.

Konwencja niniejsza podlega ratyfikacji i wejdzie w życie po upływie trzydziestu dni od dnia wymiany dokumentów ratyfikacyjnych, która odbędzie się w Warszawie.

Artykuł  28.

Konwencja niniejsza zawarta jest na okres pięciu lat, licząc od dnia jej wejścia w życie. Ulega ona przedłużaniu na dalsze pięcioletnie okresy, o ile jedna z Umawiających się Stron nie wypowie jej na sześć miesięcy przed upływem odpowiedniego okresu.

Artykuł  29.

Z dniem wejścia w życie niniejszej Konwencji traci moc Konwencja konsularna między Polską a Rumunią, podpisana w Bukareszcie dnia 17 grudnia 1929 r.

Konwencję niniejszą sporządzono w Bukareszcie dnia 5 października 1962 r. w dwóch egzemplarzach, każdy w językach polskim i rumuńskim, przy czym obydwa teksty mają jednakową moc obowiązującą.

Na dowód czego Pełnomocnicy obu Umawiających się Stron podpisali niniejszą Konwencję i opatrzyli ją pieczęciami.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 27 kwietnia 1963 r.

• Identyfikator: Dz.U.1963.37.212
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Rumunia-Polska. Konwencja konsularna. Warszawa.1962.10.05.
• Data aktu: 05/10/1962
• Data ogłoszenia: 29/08/1963
• Data wejścia w życie: 01/09/1963