Wykonanie ordynacji podatkowej.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA SKARBU
z dnia 25 marca 1937 r.
o wykonaniu ordynacji podatkowej.

Na podstawie art. 7 § 2, 19, 23 § 2, 32 § 2, 64 § 2, 66 § 1, 68 § 2, 81 § 2, 94, 97 § 5, 122 § 3, 123 § 4, 135, 138, 139, 146, 213 i 215 § 1 ordynacji podatkowej (Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 14, poz. 134) zarządzam co następuje:
§  1.
(1)
Powołane w rozporządzeniu niniejszym:
a)
artykuły bez bliższego określenia oznaczają artykuły ordynacji podatkowej z dnia 15 marca 1934 r. (Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 14, poz. 134),
b)
paragrafy bez bliższego określenia oznaczają paragrafy rozporządzenia niniejszego,
c)
artykuły, przy których użyto skrótu "u. p. d.", oznaczają artykuły ustawy o państwowym podatku dochodowym (Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 2, poz. 6),
d)
artykuły, przy których użyto skrótu "u. p. p.", oznaczają artykuły ustawy o państwowym podatku przemysłowym (Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 46, poz. 339),
e)
artykuły, przy których użyto skrótu "u. o. s.", oznaczają artykuły ustawy z dnia 1 lipca 1926 r. o opłatach stemplowych (Dz. U. R. P. z 1935 r. Nr 64, poz. 404).
(2)
Ilekroć w rozporządzeniu niniejszym jest mowa o izbach skarbowych, odnosi się to również do wydziału skarbowego urzędu wojewódzkiego śląskiego, a gdzie jest mowa o dyrektorze izby skarbowej - do naczelnika wydziału skarbowego urzędu wojewódzkiego śląskiego.
(3)
Ilekroć w rozporządzeniu niniejszym jest mowa o właścicielu gospodarstwa wiejskiego, rozumieć należy również: posiadacza, użytkownika oraz dzierżawcę.

Do art. 7 § 2.

§  2.
Izby skarbowe w I instancji załatwiają w zakresie wymiaru podatków: przemysłowego od obrotu, dochodowego (dział I) oraz od kapitałów i rent sprawy spółek akcyjnych, instytucji kredytowych emitujących listy zastawne, towarzystw ubezpieczeń wzajemnych, a nadto tych spółek z ograniczoną odpowiedzialnością, spółdzielni i innych osób prawnych, których kapitał zakładowy lub udziałowy wynosi najmniej 100.000 zł.

Do art. 11, 12 i 13.

§  3.
(1)
Za miejsce wykonywania handlu przenośnego, nie odpowiadającego warunkom uprawniającym do nabycia świadectwa przemysłowego na handel wędrowny (§ 73 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o państwowym podatku przemysłowym, Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 93, poz. 649), uważa się miejsce stałej siedziby przedsiębiorstwa, ą w braku tejże lub w razie trudności w jej ustaleniu - miejsce zamieszkania osoby prowadzącej handel przenośny.
(2)
Za miejsce wykonywania dorożkarstwa, furmaństwa lub przedsiębiorstwa zarobkowego przewozu osób i towarów pojazdami mechanicznymi (taksówkami, autobusami itp.), o ile te przedsiębiorstwa są wykonywane bez utrzymywania oddzielnego zakładu, jak również w razie trudności w ustaleniu siedziby zakładu-uważa się miejsce zamieszkania przedsiębiorcy.
(3)
Za miejsce wykonywania samodzielnego wolnego zajęcia zawodowego, prowadzonego wspólnie przez dwie lub więcej osób, uważa się miejsce, w którym zajęcie jest wspólnie wykonywane.

Do art. 12 § 1.

§  4.
Upoważnia się izby skarbowe do zezwalania na prośby płatników posiadających w jednej miejscowości dwa lub więcej zakładów bądź przedsiębiorstw, dla których prowadzona jest księgowość, a które podlegają kompetencji wymiarowej dwu lub więcej urzędów skarbowych, na dokonywanie wymiaru podatku przemysłowego od obrotu przez jeden, z tych urzędów skarbowych. Zezwolenie takie obowiązuje do końca roku kalendarzowego, w którym bądź izba skarbowa cofnęła je, bądź płatnik zrzekł się go.

Do art. 15.

§  5.
Upoważnia się izby skarbowe do zezwalania służbodawcom, zatrudniającym pracowników w dwu lub więcej miejscach zatrudnienia w tej samej miejscowości, a prowadzącym księgowość, na wpłacanie podatku dochodowego według działu II u. p. d. do kasy jednego z tych urzędów skarbowych, w których, okręgach znajdują się owe miejsca zatrudnienia. Zezwolenie takie obowiązuje do końca roku kalendarzowego, w którym bądź izba skarbowa cofnęła je, bądź płatnik zrzekł się go.

Do art. 23.

§  6.
Ilość komisji odwoławczych przy każdej izbie skarbowej, miejsce urzędowania, właściwość terytorialną oraz liczbę członków poszczególnych komisji zawiera poniższa tabela:
L.p. Nazwa izby skarbowej Ilość komisji Właściwość terytorialna komisji Ilość członków Siedziba komisji
1 Izba Sk. w Białymstoku 1 woj. białostockie 24 Białystok
2 " " " Brześciu 1 " poleskie 24 Brześć n. B.
3 " " " Grudziądzu 1 " pomorskie 36 Grudziądz
4 " " " Kielcach 1 " kieleckie 36 Kielce
5 " " " Krakowie 1 " krakowskie 36 Kraków
6 " " " Lublinie 1 " lubelskie 36 Lublin
7 " " " Lwowie 2 I) " lwowskie 36 Lwów
II)" tarnopolskie 24 Lwów
8 " " " Łodzi 2 I) m. Łódź 36 Łódź
II)woj. łódzkie

z wyłączeniem

m. Łodzi

24 Łódź
9 " " " Łucku 1 " 24 Łuck
10 " " " Nowogródku 1 " 24 Nowogródek
11 " " " Poznaniu 1 " 36 Poznań
12 " " " Stanisławowie 1 " 24 Stanisławów
13 " " Gr. w Warszawie 1 m. st. Warszawa 36 Warszawa
14 " " Okr.

w Warszawie

1 woj. warszawskie 36 Warszawa
15 " " w Wilnie 1 " wileńskie 24 Wilno
16 Wydział Skarbowy Urzędu Wojewódzkiego Śląskiego 1 " śląskie 36 Katowice

mysłowo - handlowe, rzemieślnicze i lekarskie oraz rady adwokackie.

(2)
Ilości kandydatów przypadające na poszczególne organizacje samorządu gospodarczego ustala na każdą kadencję dyrektor izby skarbowej po zasięgnięciu opinii tych organizacji.
§  9.
Jeżeli kadencją komisji odwoławczej nic zostanie przedłużona (art. 24 § 1), dyrektor izby skarbowej przed dniem 1 września roku, w którym kończy się kadencja komisji odwoławczej, zawiadamia wymienione w § 8 ust. (1) organizacje samorządu gospodarczego o ustalonej dla każdej organizacji ilości kandydatów na członków oraz wzywa organizacje te do przedstawienia w wyznaczonym, co najmniej jednomiesięcznym, terminie kandydatów na członków i zastępców członków w podwójnej ilości, przypadającej na daną organizację.
§  10.
Przy przedstawianiu kandydatów na członków i zastępców członków komisji odwoławczej organizacje wymienione w § 8 ust. (1) są obowiązane podać nazwisko, imię, wiek, zawód lub zatrudnienie i miejsce zamieszkania każdego kandydata oraz wskazać, jakiego podatku płatnikiem jest kandydat bądź osoba prawna, którą on reprezentuje (§ 7).

Do art. 25 § 2.

§  11.
(1)
Jeżeli uprawniona organizacja zgłosiła kandydatów na członków lub zastępców członków komisji odwoławczej w ilości mniejszej od wynikającej z art. 24 § 5 i z § 8 ust. (2), Minister Skarbu może ograniczyć się do powołania spomiędzy zgłoszonych kandydatów tylko tej ilości, która równa się połowie ilości zgłoszonej, a jeżeli zgłoszono ilość nieparzystą - połowie ilości parzystej, bezpośrednio mniejszej od zgłoszonej.
(2)
Po utworzeniu komisji odwoławczej izba skarbowa przesyła organizacjom wymienionym w § 8 ust. (1) pełną listę członków i zastępców członków komisji. Organizacje te należy zawiadamiać również o zmianach w osobach członków i zastępców członków komisji w czasie kadencji.

Do art. 26.

§  12.
(1)
Jeżeli uprawniona organizacja (§ 8 ust. (1)) przedstawi jako kandydatów na członków lub zastępców członków komisji odwoławczej osoby nie odpowiadające warunkom art. 24 § 5 i art. 26, dyrektor izby skarbowej zwraca się do tej organizacji z żądaniem przedstawienia kandydatów odpowiednich w terminie dwutygodniowym.
(2)
Po bezskutecznym upływie terminu bądź w razie ponownego przedstawienia kandydatów, nie odpowiadających powyższym warunkom, stosuje się odpowiednio przepis art. 25 § 2.
§  13.
Ukaranie za przestępstwo, przewidziane w art. 185, nie stanowi przeszkody do

piastowania mandatu członka (zastępcy członka) komisji odwoławczej.

Do art. 31.

§  14.
(1)
Przewodniczący zwołuje komisję lub poszczególne sekcje w miarę potrzeby.
(2)
Zwołanie następuje przez zaproszenie wszystkich członków komisji lub sekcji bądź zastępców (§ 42 ust. (4)) z oznaczeniem dnia, godziny i miejsca posiedzenia oraz z podaniem przedmiotu obrad komisji lub sekcji.
(3)
Zaproszenia dla członków (zastępców członków) komisji lub sekcji wysyła przewodniczący komisji odwoławczej w takim czasie, aby im zostały doręczone co najmniej na tydzień przed posiedzeniem.
§  15.
O niemożności przybycia na posiedzenie członek komisji lub sekcji jest obowiązany bezzwłocznie po otrzymaniu zaproszenia zawiadomić przewodniczącego, który, o ile pozostało dość czasu, wysyła zaproszenie zastępcy członka. W tym przypadku termin przewidziany w § 14 ust. (3) nie obowiązuje.
§  16.
(1)
Przed rozpoczęciem obrad przewodniczący ustala ilość przybyłych członków i decyduje o ważności posiedzenia.
(2)
Obrady są tajne.

Do art. 32.

§  17.
Celem ustalenia podstaw wymiaru podatku dochodowego oraz podatku przemysłowego od obrotu w przypadkach, o których mowa w § 67, mogą być ustalane normy szacunkowe, w szczególności następujące:
1)
normy dochodowości:
a)
gruntów (§§ 18 - 25),
b)
przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych, wolnych zajęć zawodowych oraz zajęć przemysłowych (§§ 26 - 31),
c)
budynków (§§ 32 i 33);
2)
normy obrotu (§ 34);
3)
normy odpisów na zużycie (normy amortyzacyjne - § 35);
4)
normy szacunkowe do bilansów gospodarstw wiejskich, prowadzących księgi handlowe lub gospodarcze (§§ 36 i 37);
5)
normy kosztów wyżywienia właścicieli drobnych gospodarstw wiejskich o obszarze do 50 ha prowadzących księgi gospodarcze sposobem uproszczonym, członków ich rodzin i służby osobistej (normy wyżywienia - § 38);
6)
normy wartości pieniężnej dochodów w naturze (normy uposażenia w naturze- § 39).
§  18.
Normy szacunkowe dochodowości gruntów będą ustalane dla okręgów poszczególnych urzędów skarbowych lub dla części tych okręgów (stref), jako normy ogólne (§§ 19 - 24) oraz jako normy specjalne (§ 25).
§  19.
Ogólne normy szacunkowe dochodowości 1 ha gruntów wyrażają dochód osiągnięty w gospodarstwie wiejskim prowadzonym w sposób najbardziej rozpowszechniony (typowy) w danym okręgu (strefie), a obliczony przez potrącenie od przychodu kosztów osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia przychodu oraz odpisów na zużycie (art. 6 u. p. d.), jak również tych bezpośrednich podatków państwowych i samorządowych, przymusowych lub ustawowych świadczeń pieniężnych i bezpłatnych świadczeń przymusowych innego rodzaju na cele publiczne (art. 10 ust. (1) pkt 5 u. p. d.), które w danym okręgu wymiarowym bądź w danej strefie są od gruntów powszechnie pobierane.
§  20.
(1)
Ogólne normy szacunkowe dochodowości gruntów stosuje się do gruntów (użytków rolnych) gospodarstw wiejskich po wyłączeniu lasów, nieużytków oraz gruntów, do których stosuje się normy specjalne (§ 25).
(2)
Normy dochodowości łąk i pastwisk ustala się w formie procentu norm ogólnych dochodowości gruntów, w zależności od rodzaju i jakości łąk i pastwisk.
§  21.
Ogólne normy szacunkowe dochodowości gruntów ustala się na podstawie: renty gospodarczej, wartości pracy właściciela oraz przeciętnej ceny żyta - mianowicie przez pomnożenia sumy kilogramów żyta, wyrażającej rentę gospodarczą (§ 22) i wartość pracy (§ 23), przez przeciętną cenę żyta (§ 24).
§  22.
(1)
Wysokość renty gospodarczej określa się na podstawie wyrażonego w kilogramach żyta przeciętnego czynszu dzierżawnego z 1 ha gruntów, przyjmując, że czynsz ten stanowi 70% renty. W zależności od warunków miejscowych może być przy ustalaniu norm. przyjęty inny stosunek czynszu dzierżawnego do renty gospodarczej.
(2)
Za czynsz dzierżawny, stanowiący podstawę do określenia renty gospodarczej, uważa się umówioną roczną kwotę pobieraną przez wydzierżawiającego (oddającego w dzierżawę) zarówno w pieniądzach, jako też w naturaliach i wszelkiego rodzaju innych świadczeniach, za użytkowanie gruntu wraz z zabudowaniami i inwentarzem martwym, przyjmując, że obowiązek ponoszenia danin publicznych (świadczeń publicznoprawnych) od wydzierżawionego obiektu ciąży na dzierżawcy.
(3)
Wysokość przeciętnego czynszu dzierżawnego ustala się dla poszczególnego okręgu (strefy) na podstawie danych o wysokości czynszów dzierżawnych, umówionych dla gospodarstw o obszarze łącznym powyżej 15 ha użytków rolnych w roku poprzedzającym rok podatkowy, a w braku miarodajnych umów dzierżawy w tym roku - na podstawie czynszów domniemanych, ustalonych przez biegłych z uwzględnieniem urodzajności i położenia gruntów.
(4)
Umówione czynsze wyrażone w złotych przelicza się na czynsze w kilogramach żyta według cen z roku poprzedzającego rok podatkowy, ustalonych w sposób przewidziany w § 24.
§  23.
(1)
Wartość pracy na 1 ha gruntów (użytków rolnych), podlegających opodatkowaniu na podstawie ogólnych norm szacunkowych dochodowości gruntów, określa się w kilogramach żyta według następującej tabeli:
Grupa gospodarstw Obszar gruntów Stosunek procentowy wartości pracy do renty gospodarczej
1 do 15 ha 55%
2 " 20 " 50%
3 " 25 " 45%
4 " 30 " 40%
5 " 50 " 35%
6 " 100 " 30%
7 " 150 " 25%
8 " 200 " 20%
9 " 300 " 15%
10 " 400 " 12%
11 " 500 " 10%
12 " 600 " 9%
13 " 700 " 8%
14 " 800 " 7%
15 " 900 " 6%
16 " 1.000 " 5%
17 " 2.000 " 4%
18 ponad 2.000 " 3%
(2)
W zależności od miejscowych warunków stosunek wartości pracy do renty gospodarczej może być przy ustalaniu norm odpowiednio podwyższony lub obniżony.
§  24.
Przeciętną cenę żyta ustala się na podstawie cen miejscowych płaconych producentom rolnym, ustalonych dla danego powiatu przez Główny Urząd Statystyczny dla miesięcy od stycznia do maja i od września do grudnia włącznie roku poprzedzającego rok podatkowy.
§  25.
(1)
Specjalne normy szacunkowe stosuje się do: wód zarybionych, sadów owocowych w wieku ponad lat 8 od posadzenia, ogrodów warzywnych i kwiatowych" szkółek drzew oraz gruntów zajętych pod uprawę chmielu, tytoniu i wikliny.
(2)
Specjalne normy szacunkowe dochodowości gruntów wyrażają dochód z gruntów (ust. (1)), obliczony w sposób przewidziany w § 19 dla jednostki obszaru gruntu bądź innej jednostki.
§  26.
(1)
Normy szacunkowe dochodowości przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych, wolnych zajęć zawodowych oraz. zajęć przemysłowych ustala się w formie procentu w stosunku do obrotu w rozumieniu art. 5 u. p. p., zarówno podlegającego podatkowi przemysłowemu od obrotu, jak i zwolnionego od tego podatku.
(2)
Podstawę do określenia tych norm stanowią dane o dochodach przedsiębiorstw i zajęć tego samego lub podobnego typu, oparte na księgach handlowych, zeznaniach płatników nie budzących wątpliwości co do swej rzetelności, opiniach biegłych i innych wiarogodnych źródłach.
§  27.
(1)
Normy szacunkowe dochodowości przedsiębiorstw handlowych i przemysłowych mogą być ustalane jako normy dochodu brutto bądź netto.
(2)
Normy szacunkowe dochodowości wolnych zajęć zawodowych oraz zajęć przemysłowych ustala się jako normy netto.
§  28.
(1)
Norma szacunkowa dochodowości brutto (§ 27 ust. (1)) przedsiębiorstwa handlowego wyraża różnicę między przychodem brutto za towary a ceną ich nabycia oraz związanymi z nabyciem kosztami ubocznymi, jako to: cła, przewozu, pośrednictwa, ubezpieczenia towaru w drodze itp., tudzież odpisami na zużycie (art. 6 u. p. d.).
(2)
Celem ustalenia dochodu z przedsiębiorstwa handlowego należy od kwoty obliczonej na podstawie normy szacunkowej dochodowości brutto potrącić udowodnione koszty handlowe, jako to: płace personelu, komorne za lokal zajęty na przedsiębiorstwo, koszty sprzedaży, koszty opału, oświetlenia, porto itp., nadto odliczyć podatki państwowe i samorządowe, przymusowe lub ustawowe świadczenia pieniężne i bezpłatne świadczenia przymusowe innego rodzaju na cele publiczne (art. 10 ust. (1) pkt 5 u. p. d.).
§  29.
(1)
Norma szacunkowa dochodowości brutto (§ 27 ust. (1)) przedsiębiorstwa przemysłowego wyraża różnicę między przychodem za wyprodukowane towary a kosztami produkcji, na które składają się koszty: surowca, materiałów pomocniczych, robocizny, wynagrodzenia personelu technicznego, świadczeń socjalnych ponoszonych za robotników i personel techniczny, remontu i konserwacji budynków i urządzeń technicznych, paliwa lub innej energii zużytej do ruchu przedsiębiorstwa itp., tudzież odpisy na zużycie (art. 6 u. p. d.).
(2)
Celem ustalenia dochodu z przedsiębiorstwa przemysłowego należy od kwoty obliczonej na podstawie normy szacunkowej dochodowości brutto potrącić udowodnione koszty ogólne, jako to: koszty personelu administracyjnego, koszty komornego za lokal zajęty na przedsiębiorstwo, koszty sprzedaży, koszty opału i oświetlenia lokalu administracji, koszty porta itp., nadto odliczyć podatki państwowe i samorządowe, przymusowe lub ustawowe świadczenia pieniężne i bezpłatne świadczenia przymusowe innego rodzaju na cele publiczne (art. 10 ust. (1) pkt 5 u. p. d.).
§  30.
(1)
Norma szacunkowa dochodowości netto przedsiębiorstwa handlowego lub przemysłowego (§ 27 ust. (1)) wyraża dochód z przedsiębiorstwa mieszczącego się w budynku własnym i prowadzonego bez udziału płatnej siły kierowniczej, a obliczony przez potrącenie od przychodu kosztów osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia przychodu oraz odpisów na zużycie (art. 6 u. p. d.), jak również tych bezpośrednich podatków państwowych i samorządowych, przymusowych lub ustawowych świadczeń pieniężnych i bezpłatnych świadczeń przymusowych innego rodzaju na cele publiczne (art. 10 ust. (1) pkt 5 u. p. d.), które w danym okręgu są od przedsiębiorstw handlowych lub przemysłowych powszechnie pobierane.
(2)
Celem ustalenia dochodu z przedsiębiorstwa handlowego lub przemysłowego należy od kwoty obliczonej na podstawie normy szacunkowej dochodowości netto potrącić udowodnione koszty czynszu za lokal znajdujący się w cudzym budynku oraz koszty kierownictwa - w przypadku, gdy właściciel osobiście przedsiębiorstwem nie kieruje.
§  31.
(1)
Norma szacunkowa dochodowości netto wolnego zajęcia zawodowego lub zajęcia przemysłowego (§ 27 ust. (2)) wyraża dochód z zajęcia wykonywanego w budynku własnym, a obliczony przez potrącenie od przychodu kosztów osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia przychodu oraz odpisów na zużycie (art. 6 u. p. d.), jak również tych bezpośrednich podatków państwowych i samorządowych, przymusowych lub ustawowych świadczeń pieniężnych i bezpłatnych świadczeń przymusowych innego rodzaju na cele publiczne (art. 10 ust. (1) pkt 5 u. p. d.), które w danym okręgu są od wolnych zajęć zawodowych lub zajęć przemysłowych powszechnie pobierane.
(2)
Celem ustalenia dochodu z wolnego zajęcia zawodowego lub zajęcia przemysłowego należy od kwoty obliczonej na podstawie normy szacunkowej dochodowości netto potrącić udowodnione koszty czynszu płaconego za lokal znajdujący się w cudzym budynku.
§  32.
Normy szacunkowe dochodowości budynków wyrażają dochód osiągnięty z nieruchomości budynkowych, a obliczony przez potrącenie od przychodu kosztów osiągnięcia, zachowania i zabezpieczenia przychodu oraz odpisów na zużycie (art. 6 u. p. d.), jak również tych bezpośrednich podatków państwowych i samorządowych, przymusowych lub ustawowych świadczeń pieniężnych i bezpłatnych świadczeń przymusowych innego rodzaju na cele publiczne (art. 10 ust. (1) pkt 5 u. p. d.), które są w danym okręgu od budynków powszechnie pobierane.
§  33.
Podstawę do określania norm szacunkowych dochodowości budynków stanowią dane o dochodach lego samego lub podobnego typu nieruchomości, oparte na księgach właścicieli nieruchomości budynkowych, zeznaniach płatników nie budzących wątpliwości co do swej rzetelności, opiniach biegłych i innych wiarogodnych źródłach.
§  34.
(1)
Dla określenia wysokości obrotu przedsiębiorstw handlowych mogą być w szczególności ustalane następujące normy szacunkowe:
a)
procentu zysku brutto lub zysku netto dla danego rodzaju przedsiębiorstw bądź dla poszczególnych rodzajów lub grup towarów obejmujących dwa lub więcej rodzajów towarów;
b)
stosunku wartości ogólnego zapasu towarów do ogólnego obrotu bądź też stosunku wartości zapasu poszczególnych rodzajów lub grup towarów do obrotu dokonanego tymi towarami lub grupami towarów;
c)
stosunku wartości poszczególnych rodzajów lub grup towarów do wartości ogólnego zapasu towarów;
d)
stosunku obrotu ze sprzedaży poszczególnego rodzaju lub grupy towarów do ogólnego obrotu przedsiębiorstwa;
e)
stosunku kosztów handlowych lub niektórych tylko kosztów do obrotu lub wartości sprzedanych towarów.
(2)
Dla określenia wysokości obrotu przedsiębiorstw przemysłowych mogą być w szczególności ustalane następujące normy szacunkowe:
a)
procentu zysku brutto lub netto dla danego rodzaju przedsiębiorstw;
b)
stosunku niektórych kosztów produkcji lub ilości zużytego surowca albo innych składników produkcji do ilości lub wartości wyprodukowanego towaru;
c)
wytwórczości w stosunku do jednego robotnika bądź robotniko-dnia i robotniko-godziny;
d)
wytwórczości określonych typów maszyn na jednostkę czasu.
§  35.
Dla celów określenia odpisów z tytułu zużycia przedmiotów, nie wymienionych w § 14 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o państwowym podatku dochodowym (Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 40, poz. 301), jak również gdy wysokość odpisu przewidziana w powołanym § 14 jest nie wystarczająca ze względu na okres zużycia amortyzowanego przedmiotu krótszy niż wynikający z powołanego § 14, - mogą być ustalane normy szacunkowe odpisów na zużycie (normy amortyzacyjne).
§  36.
Normy szacunkowe do bilansów gospodarstw wiejskich prowadzących księgi handlowe lub gospodarcze mogą w szczególności dotyczyć:
a)
cen, według których mają być szacowane przy otwarciu lub zamknięciu ksiąg remanenty płodów rolnych i inwentarza żywego;
b)
wartości pieniężnej poniesionych przez właściciela kosztów wyżywienia pracowników gospodarstwa i innych świadczeń na rzecz gospodarstwa;
c)
wartości produktów, wymienionych w § 84 ust. (4) a zużytych na potrzeby domowe właściciela, jego domowników i służby osobistej, oraz innych korzyści w naturze osiąganych z gospodarstwa;
d)
wartości użytkowej mieszkania właściciela;
e)
niektórych wydatków związanych z prowadzeniem gospodarstwa (np. kosztów podróży w sprawach gospodarstwa).
§  37.
Wartość użytkową mieszkań, zajmowanych przez właścicieli gospodarstw wiejskich, ich domowników i służbę osobistą, ustala się w myśl § 30 pkt 3 i 5 rozporządzenia wykonawczego do ustawy o państwowym podatku dochodowym (Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 40, poz. 301).
§  38.
Normy przeciętnych kosztów wyżywienia (normy wyżywienia) oznaczają wartość ziemiopłodów i produktów, pobranych z gospodarstwa wiejskiego o obszarze do 50 ha na wyżywienie właściciela gospodarstwa, członków jego rodziny i służby osobistej.
§  39.
Normy szacunkowe wartości pieniężnej dochodów w naturze (normy uposażeń w naturze) wyrażają wartość pieniężną dochodów z uposażeń lub wynagrodzeń w naturze, przewidzianych w art. 42 u. p. d.
§  40.
(1)
Izba skarbowa opracowuje wnioski w przedmiocie norm szacunkowych po zasięgnięciu opinii biegłych, wyznaczonych przez właściwe organizacje samorządu gospodarczego lub organizacje zawodowe (§ 70 ust. (1)), po czym wnioski te przesyła komisji odwoławczej wraz z opinią biegłych i innymi materiałami, na których wnioski te zostały oparte.
(2)
Komisja odwoławcza obowiązana jest zaopiniować przedłożone jej projekty norm w terminie trzytygodniowym od daty otrzymania wniosków od izby skarbowej.
§  41.
Izba skarbowa powinna zaopiniowane przez komisję odwoławczą projekty norm albo wnioski swoje, nie zaopiniowane przez komisję w terminie trzytygodniowym (§ 40 ust. (2)) od daty przesłania, przedstawić Ministrowi Skarbu do zatwierdzenia w następujących terminach:
a)
normy uposażeń w naturze i normy obrotu - do dnia 1 lutego roku podatkowego,
b)
normy dochodowości i normy amortyzacyjne - do dnia 1 czerwca roku podatkowego,
c)
normy szacunkowe do bilansów gospodarstw wiejskich oraz normy wyżywienia - do dnia 1 sierpnia roku poprzedzającego rok podatkowy.

Do art. 33.

§  42.
(1)
Ilość sekcji oraz właściwość każdej sekcji i przydział członków komisji do sekcyj ustala przewodniczący komisji; ilość sekcji nie może być mniejsza od 4 - przy 24 członkach komisji lub 6 - przy 36 członkach komisji, każdy zaś członek komisji powinien wejść przynajmniej do jednej sekcji.
(2)
Sekcje powinny się składać w połowie z członków mianowanych i w połowie z członków powołanych.
(3)
Każda sekcja powinna się składać w połowie z członków tej kategorii płatników, której odwołania ma rozpatrywać, i w połowie z członków innych kategorii płatników. Zasada ta nie obowiązuje, jeżeli w komisji członków danej kategorii jest mniej niż 3; w tym przypadku wszyscy członkowie komisji danej kategorii płatników powinni wejść w skład sekcji, powołanej do rozpatrywania odwołań tej kategorii płatników.
(4)
Przewodniczący powołuje zastępcę członka komisji do sprawowania obowiązków członka w razie niemożności przybycia członka na posiedzenie komisji lub sekcji oraz w przypadku wygaśnięcia lub utraty mandatu przez członka komisji (art. 29). W tym ostatnim przypadku zastępca sprawuje obowiązki aż do czasu mianowania (powołania) nowego członka.

Do art. 50.

§  43.
(1)
Płatnik może ustanowić pełnomocnika, o ile do danej czynności nie jest wymagane osobiste działanie.
(2)
Pełnomocnikiem może być każda osoba własnowolna, jeżeli poszczególne przepisy nie stanowią inaczej.
(3)
Władza skarbowa nie żąda dowodu pełnomocnictwa od członków rodziny płatnika lub jego pracowników w tych przypadkach, gdy osoby te w zastępstwie płatnika zwracają się jedynie o udzielenie informacyj w sprawach mniejszej wagi.
§  44.
Władza skarbowa nie dopuści do działania w charakterze pełnomocnika osoby, która zajmuje się zawodowo prowadzeniem cudzych spraw w urzędach nie mając do tego prawa (art. 6 i 10 ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o biurach pisania podań, Dz. U. R. P. Nr 31, poz. 269).
§  45.
Osoby prowadzące księgi (księgowi), o ile nie są stałymi pracownikami płatników, oraz właściciele i pracownicy biur rewizyjno-buchalteryjnych są uprawnieni do zastępowania na mocy pełnomocnictwa płatników przed władzami skarbowymi (art. 5) jedynie w zakresie udzielania wyjaśnień odnoszących się do ksiąg, prowadzonych przez owych księgowych lub też prowadzonych bądź nadzorowanych przez biura rewizyjno-buchalteryjne.

Do art. 53, 56 i 57.

§  46.
Przez właściwą władzę skarbową należy rozumieć właściwy terytorialnie urząd skarbowy.

Do art. 58.

§  47.
Wykazy przewidziane w art. 58 §§ 1 i 2 składają właściciele nieruchomości budynkowych i gruntowych na drukach według wzoru Nr 1 (wykazy nieruchomości) załączając przy nich, o ile chodzi o miejscowości, o których mowa w art. 58 § 3, listy szczegółowe według wzoru Nr 2.
§  48.
Właściciele nieruchomości budynkowych i gruntowych na obszarze województwa śląskiego składają (zamiast wykazów nieruchomości według wzoru Nr 1) listy główne najemców według wzoru Nr 3.
§  49.
Lista szczegółowa według wzoru Nr 2 powinna obejmować wszystkie osoby zamieszkałe w danym lokalu, jak również w nim niezamieszkałe, lecz użytkujące lokal w całości lub w części. Do listy szczegółowej powinny być wpisane i te osoby, które zamieszkując w danym lokalu w dniu 15 grudnia były nieobecne czasowo.
§  50.
Utrzymujący hotele, pokoje umeblowane, pensjonaty, gospody, domy zajezdne, zakłady lecznicze, sanatoria itp. wciągają do list szczegółowych tylko te osoby zamieszkałe w wymienionych zakładach w dniu 15 grudnia każdego roku, które bądź zajmują lokale od dnia 15 października, bądź zamieszkały w lokalu na czas dłuższy niż miesięczny. Wymienione osoby włącza się do list szczegółowych również i w tym przypadku, gdy były nieobecne w dniu 15 grudnia, lecz pomieszczenie zatrzymały.

Do art. 62.

§  51.
Składane władzom skarbowym zawiadomienia o zmianach zaszłych w osobach najemców lokali powinny zawierać:

a) miejsce położenia nieruchomości (miejscowość, ulicę, Nr domu), b) oznaczenie lokalu, c) imię i nazwisko osoby, która lokal zwolniła, d) datę zwolnienia przez tę osobę lokalu, e) bliższe określenie miejsca, do którego osoba zwalniająca lokal wyprowadziła się, f) datę ponownego wynajęcia lokalu, g) imię i nazwisko osoby, która lokal najęła.

Do art. 64 § 2.

§  52.
Od obowiązku składania zeznań w charakterze świadka lub biegłego są zwolnieni również właściciele i personel biur informacyjnych o zdolności kredytowej, o ile chodzi o wiadomości uzyskane w związku z działalnością tych biur.

Do art. 66.

§  53.
(1)
Należności świadków obejmują zwrot niezbędnych kosztów podróży od miejsca zamieszkania świadka do miejsca stawiennictwa i z powrotem oraz diety.
(2)
Za niezbędne koszty uważa się koszty przejazdu najtańszym środkiem transportu masowego (koleją, tramwajem, autobusem itp.), odbytego klasą najniższą, w braku zaś takiego środka - koszty przejazdu najtańszym z dostępnych środków lokomocji.
(3)
Jeżeli świadek odbył podróż swoim środkiem lokomocji lub pieszo, należy przyznać koszty przejazdu, jakie by mu się należały w myśl ust. (2).
(4)
Wysokość diet określa władza skarbowa według swego uznania, w granicach od 2 do 10 zł dziennie. Do czasu, za który należą się diety, wlicza się również czas konieczny dla odbycia podróży z miejsca zamieszkania i z powrotem. Świadkowi zamieszkałemu w miejscu przesłuchania należą się diety jedynie w razie straty zarobku.
§  54.
Świadkom służy prawo do należności także wtedy, gdy na wezwanie władz skarbowych stawili się, lecz nie zostali przesłuchani.
§  55.
Będący w służbie czynnej funkcjonariusze państwowi i żołnierze otrzymują koszty podróży i diety według norm ustanowionych dla podróży służbowych, jeżeli okoliczności, o których mają zeznawać, pozostają w związku z wykonywaniem ich urzędu lub służby; w innych przypadkach stosuje się do nich zasady ogólne (§§ 53 i 54).
§  56.
Należności biegłych obejmują zwrot niezbędnych kosztów podróży obliczonych według zasad, które dotyczą świadków, oraz diety (§§ 53 - 55) tudzież wynagrodzenie za wykonaną pracę.
§  57.
(1)
Wysokość wynagrodzenia biegłego za wykonaną pracę określa władza skarbowa w granicach od 1 zł do 10 zł za każdą zaczętą godzinę, w zależności od kwalifikacyj, czasu i trudu koniecznych do wykonania pracy.
(2)
Przyznanie wynagrodzenia, przewyższającego granicę określoną w ust. (1), może nastąpić za zezwoleniem Ministra Skarbu.
§  58.
Jeżeli ta sama osoba na wnioski płatników została przesłuchana tego samego dnia w charakterze świadka lub biegłego w kilku sprawach podatkowych, koszty rozdziela się równomiernie pomiędzy wszystkich płatników.
§  59.
Osoba, która wbrew ustawie odmówiła złożenia zeznania w charakterze świadka bądź biegłego, albo złożenia przysięgi, nie ma prawa do należności określonej w §§ 53, 55 i 56.
§  60.
Świadek lub biegły powinien zażądać wynagrodzenia. Pod rygorem utraty należności powinien żądanie to zgłosić w dniu wykonania czynności, do której został wezwany. O tym należy świadka lub biegłego uprzedzić.

Do art. 68.

§  61.
Deklaracje celem nabycia świadectw przemysłowych lub kart rejestracyjnych składa się na formularzach według wzorów Nr 4, 5 i 6 w kasie urzędu skarbowego miejscowo właściwego (art. 11 i 13 oraz § 3).
§  62.
(1) 1
Do składania zeznań do wymiaru podatku obrotowego za rok podatkowy (kalendarzowy) 1945 obowiązane są wszystkie osoby fizyczne, prawne i spadki wakujące (nieobjęte), które w roku 1945 wykonały świadczenia podlegające podatkowi obrotowemu, bez względu na sumę osiągniętego obrotu.
(2)
Płatnicy, na których w myśl ustępu (1) nie ciąży obowiązek składania zeznań o obrocie, obowiązani są jednak do złożenia zeznań, jeżeli zostali przez władzę skarbową indywidualnie do tego wezwani. W tym celu władza wyznacza termin co najmniej dwutygodniowy oraz załącza do wezwania formularz zeznania.
(3)
Zeznania dla wymiaru podatku przemysłowego od obrotu powinny być składane na formularzach według wzoru Nr 7 władzy skarbowej właściwej do wymiaru podatku (art. 12 i 13 oraz § 3). Do zeznania należy dołączyć sporządzony na formularzu według wzoru Nr 8 wykaz obrotów zwolnionych od podatku przemysłowego od obrotu bądź objętych scalonym podatkiem przemysłowym, bądź też artykułów przekazanych, do innych zakładów przemysłowych lub handlowych należących do tego samego właściciela.
(4)
Jeżeli w księgach nie są wykazane odrębnie:
a)
obroty zwolnione od podatku z tytułu transakcyj kupna - sprzedaży na giełdach krajowych (art. 3 ust. (1) pkt 14 u. p. p.), z tytułu eksportu (art. 3 ust. (1) pkt 15 u. p. p.) lub z tytułu zwolnień przyznanych na podstawie art. 39 i 40 u. p. p.), b) obroty ze sprzedaży artykułów objętych scalonym podatkiem przemysłowym, c) obroty podlegające różnym stawkom, podatkowym, d) artykuły przekazane do innych zakładów handlowych lub przemysłowych należących do tego samego właściciela, - przedsiębiorstwo jest obowiązane sporządzić po upływie każdego roku kalendarzowego szczegółowe zestawienie wyżej wymienionych obrotów bądź artykułów i złożyć je łącznie z zeznaniem właściwej władzy skarbowej.
§  63.
(1) 2
Do składania zeznań do wymiaru podatku dochodowego na rok podatkowy 1946 (za rok kalendarzowy 1945 bądź operacyjny lub gospodarczy 1944/45) obowiązane są:

A. bez względu na wysokość osiągniętego dochodu lub poniesione straty:

a) osoby prawne,

b) osoby fizyczne oraz spadki wakujące (nieobjęte), prowadzące księgi (handlowe, handlowe uproszczone lub gospodarcze);

B. w razie osiągnięcia dochodu podlegającego podatkowi dochodowemu (art. 2 ustawy o państwowym podatku dochodowym - Dz. U. R. P. z 1936 r. Nr 2, poz. 6) osoby fizyczne i spadki wakujące (nieobjęte), nie prowadzące ksiąg (handlowych, handlowych uproszczonych lub gospodarczych) z wyjątkiem osób i spadków, których dochód płynie wyłącznie z gospodarstw rolnych:

a) o obszarze poniżej 15 ha użytkowego gruntu, położonych w odległości ponad 5 km od granicy miast z ludnością powyżej 100.000,

b)
bez względu na obszar użytkowego gruntu i położenie - jeżeli w roku 1945 wykonały w całości obowiązek świadczeń rzeczowych.
(2) 3
(skreślony).
(3)
Osoby fizyczne oraz spadki wakujące, na których w myśl przepisów ust. (1) nie ciąży obowiązek składania zeznań, obowiązane są jednak do złożenia zeznania, jeżeli zostały przez władzę skarbową indywidualnie do tego wezwane. W tym celu władza wyznacza co najmniej dwutygodniowy termin oraz załącza do wezwania formularz zeznania.
(4)
Zeznania dla wymiaru podatku dochodowego (Dział I) powinny być składane na formularzach według wzorów Nr Nr 9, 10 i 11 władzy skarbowej właściwej do wymiaru podatku (art. 14).
(5)
Płatnicy prowadzący księgi handlowe powinni do zeznania o dochodzie dołączyć zamknięcie rachunkowe zawierające bilans na ostatni dzień roku obrotowego (dzień bilansowy) oraz rachunek strat i zysków, a osoby prawne nadto odpis protokołu walnego zgromadzenia, zatwierdzającego zamknięcie rachunkowe, oraz odpis sprawozdania organu rewizyjnego.
(6)
Płatnicy prowadzący księgi handlowe uproszczone (§ 75) powinni do zeznania o dochodzie dołączyć zestawienie grupowe inwentarza, obliczenie strat i zysków oraz obliczenie dochodu sporządzone według wzorów 12 bądź 13.
(7)
Właściciele nieruchomości budynkowych prowadzący księgi gospodarcze (§ 80) powinni do zeznania o dochodzie dołączyć obliczenie strat i zysków oraz obliczenie dochodu sporządzone według wzoru Nr 14.
(8)
Osoby wykonywające wolne zawody (§ 81), prowadzące księgi gospodarcze, powinny do zeznania o dochodzie dołączyć obliczenie dochodu podatkowego sporządzone według wzoru Nr 15.
(9)
Właściciele gospodarstw wiejskich prowadzący księgi gospodarcze (§ 83) systemem pojedynczym powinni do zeznania o dochodzie dołączyć obliczenie dochodu podatkowego sporządzone według wzoru Nr 16.
(10)
Właściciele gospodarstw wiejskich prowadzący księgi gospodarcze (§ 83) systemem podwójnym powinni do zeznania o dochodzie dołączyć uzupełnienie zeznania sporządzone według wzoru Nr 17,
(11)
Właściciele gospodarstw wiejskich prowadzący księgi gospodarcze sposobem uproszczonym (§ 89) powinni do zeznania o dochodzie dołączyć obliczenie dochodu podatkowego sporządzone według wzoru Nr 18.
(12)
Składanie zeznań przez osoby fizyczne i prawne, wymienione w art. 30 ust. 2 u. p. d., reguluje art. 33 u. p. d.
§  64.
(1)
Obliczenia dla wymiaru różnicy w podatku dochodowym według Działu II u. p. d. (art. 45 u. p. d. oraz art. 15) obowiązane są składać osoby, które otrzymują wynagrodzenie podlegające obowiązkowi opłacania różnicy podatku.
(2)
Obliczenia dla wymiaru różnicy w podatku dochodowym według Działu II u. p. d. powinny być składane na formularzach według wzoru Nr 19 urzędowi skarbowemu, w którego okręgu osoby składające zeznania mają miejsce zamieszkania, a w braku tegoż - miejsce pobytu.
§  65.
Zeznanie lub obliczenie, złożone nie na formularzu urzędowym, uważa się za złożone według ustanowionego wzoru, jeżeli zawiera: a) odpowiedzi na wszystkie pytania formularza urzędowego, b) zapewnienie, że złożone zostało według najlepszej wiedzy i sumienia, c) wyraźne oznaczenie, iż jest zeznaniem lub obliczeniem podatkowym i d) datę i podpis płatnika lub jego prawnego zastępcy.

Do art. 70 § 2.

§  66.
Za materiał faktyczny uważa się dane uzyskane:
1)
z zeznań i wyjaśnień płatników,
2)
z ksiąg handlowych, ksiąg handlowych uproszczonych, ksiąg gospodarczych, zapisków oraz innych dowodów pisemnych,
3)
z zeznań, opinii i wyjaśnień świadków oraz biegłych,
4)
drogą lustracyj i oględzin lokalnych,
5)
w trybie art. 53 - 58, 60 - 62,
6)
za pomocą norm szacunkowych (art. 32 i §§ 17 - 39).
§  67.
(1)
Podstawa wymiaru podatku dochodowego (Dział I) i podatku przemysłowego od obrotu może być ustalona za pomocą norm szacunkowych (§ 66 p. 6) tylko w razie rzeczywistej trudności w ustaleniu tej podstawy na zasadzie zebranych innych materiałów faktycznych, odnoszących się bezpośrednio do przypadku konkretnego (§ 66 pkt 1 - 5).
(2)
Normy szacunkowe wiążą w zasadzie władzę wymiarową i odwoławczą. Odstąpienie od tych norm jest dopuszczalne tylko w przypadkach, uzasadnionych specjalnymi okolicznościami; odstąpienie od norm powinno być w akcie wymiarowym lub odwoławczym uzasadnione. Zmiana norm na niekorzyść płatnika może nastąpić tylko na podstawie opinii przynajmniej dwóch biegłych.
§  68.
(1)
Przy ustalaniu dochodu z gruntów na podstawie norm szacunkowych dochodowości gruntów normy ogólne stosuje się do ogólnego obszaru gospodarstwa wiejskiego po wyłączeniu lasów, nieużytków oraz gruntów, dla których ustalone są normy specjalne (§ 25). Jednak w przypadkach, gdy grunty pod uprawami, dla których są ustalone normy specjalne (§ 25), nie przekraczają obszaru, jaki dla poszczególnych okręgów (stref) zostanie określony przy ustalaniu tych norm, nie należy tych gruntów wyłączać z ogólnego obszaru gospodarstwa, do którego stosuje się normy ogólne dochodowości gruntów.
(2)
Celem określenia stosunku procentowego wartości pracy do renty gospodarczej (§ 23) bierze się pod uwagę całkowity obszar użytków rolnych, z których dochód ustala się na podstawie ogólnych norm szacunkowych dochodowości gruntów (§ 20), nie wyłączając łąk i pastwisk, a znajdujących się we wszystkich, nawet oddzielnie położonych, posiadłościach gruntowych płatnika, pozostających we własnym jego zarządzie.
(3)
Dochód dzierżawcy z wydzierżawionego gruntu na podstawie norm szacunkowych dochodowości gruntów oblicza się, jak właścicielowi gruntu, i od tak ustalonej sumy dochodu potrąca się kwotę uiszczonego czynszu dzierżawnego oraz dolicza się kwotę, jaką potrącono lub należałoby potrącić właścicielowi z tytułu odpisów na zużycie z wydzierżawionego obiektu.
(4)
W przypadkach, gdy wydzierżawiono grunt na warunkach innych niż przewidziane w § 22 ust. (2), przy ustalaniu dochodu dzierżawcy na podstawie norm szacunkowych dochodowości gruntów należy dokonać odpowiednich doliczeń lub odliczeń - w zależności od tego, czy warunki dzierżawy są lepsze lub gorsze od przewidzianych w § 22 ust. (2).
(5)
Przy ustalaniu dochodu z gruntów zwolnionych od opłacania wszelkich lub niektórych danin publicznych (świadczeń publicznoprawnych), pobieranych powszechnie od gruntów w danym okręgu (strefie), należy do dochodu obliczonego na podstawie norm szacunkowych dochodowości gruntów doliczyć kwotę, jaką z tytułu wymienionych danin publicznych (świadczeń publicznoprawnych) lub niektórych z nich należałoby uiścić, gdyby grunt nie korzystał ze zwolnienia.
§  69.
Od ogólnego dochodu płatnika, obliczonego na podstawie norm dochodowości (§§ 18 - 33), należy odliczyć udowodnione wydatki, wymienione w art. 10, ust. (1), pkt 1, 2, 3 i 4 u. p. d. oraz te z danin publicznych podlegających odliczeniu w myśl art. 10 ust. (1) pkt 5 u. p. d., które nie są objęte normą szacunkową dochodowości i nie zostały odliczone przy ustalaniu dochodu z poszczególnego źródła,

Do art. 70 § 3.

§  70.
(1)
Dla dziedzin życia gospodarczego nie objętych jeszcze działalnością organizacyj samorządu gospodarczego władze skarbowe, do czasu zorganizowania samorządu dla tych dziedzin, powołują biegłych z list przedstawionych na wezwanie władz skarbowych przez organizacje zawodowe.
(2)
Organizacje samorządu gospodarczego lub organizacje zawodowe obowiązane są do przedstawienia na wezwanie izby skarbowej list biegłych (każda organizacja po jednej liście) dla całego obszaru działalności organizacji, objętego okręgiem danej izby skarbowej, Lista powinna w zasadzie zawierać w każdej specjalności, wskazanej przez izbę skarbową, biegłych w ilości przynajmniej trzykrotnie większej niż liczba urzędów skarbowych, przy czym z tych biegłych w okręgu każdego urzędu skarbowego powinno zamieszkiwać lub posiadać źródła dochodu przynajmniej po 3 biegłych.
(3)
Dla mniej rozpowszechnionych specjalności wymienione wyżej organizacje mogą przedstawiać biegłych w ilościach mniejszych niż wynikające z ust. (2), a nawet jednego biegłego dla całego obszaru działalności organizacji objętego okręgiem danej izby skarbowej. W braku biegłych dla danej specjalności w okręgu izby skarbowej można przedstawiać biegłych zamieszkałych lub posiadających źródła dochodu w okręgach innych izb skarbowych.
(4)
Dla przedstawienia list biegłych izba skarbowa wyznaczy termin co najmniej dwumiesięczny. W razie konieczności uzupełnienia lub poddania rewizji listy biegłych - izba skarbowa zwraca się o to do właściwej organizacji samorządu gospodarczego lub organizacji zawodowej, wyznaczając w tym celu termin co najmniej dwumiesięczny.
(5)
W przypadku nieprzedstawienia przez organizację samorządu gospodarczego bądź też przez organizację zawodową biegłych dla danej specjalności w wyznaczonym terminie, jak również w braku organizacji zawodowych dla poszczególnych dziedzin - biegłych powołuje izba skarbowa samodzielnie.

Do art. 70 § 4, art. 190 i art. 191.

§  71.
(1)
Protokół sporządza się tak, aby z niego widoczne było: kto, kiedy, gdzie i jakich czynności urzędowych dokonał, kto był przy tym obecny, co i w jaki sposób stwierdzono oraz jakie zarzuty lub uwagi zgłosiły obecne przy tej czynności osoby.
(2)
W protokołach, zawierających zeznania świadków bądź biegłych, należy zaznaczyć o uprzedzeniu osoby zeznającej o grożącej jej odpowiedzialności z art. 184 za fałszywe zeznanie (art. 65).
(3)
Zeznania i inne oświadczenia osób przesłuchiwanych należy po zapisaniu do protokołu odczytać przesłuchiwanym osobom i stosownie do okoliczności uzupełnić lub sprostować na podstawie ich uwag.
(4)
Protokół należy przedstawić do podpisu osobom uczestniczącym w danej czynności. Jeżeli osoby te nie chcą lub nie mogą podpisać protokołu, przyczynę tego zaznacza się w protokole.

Do art. 71.

§  72.
Termin do udzielenia przez płatnika odpowiedzi na przedstawione mu w myśl art. 71 wezwanie do uzupełnienia, wyjaśnienia lub sprostowania zeznania nie może być krótszy od dni 14.

Do art. 76 § 3.

§  73.
(1)
W przypadkach konieczności zabrania ksiąg, zapisków i dokumentów do lokalu władzy skarbowej urzędnik dokonywający lustracji sporządza protokół wymieniając w nim zabrane dowody według rodzajów i ilości, przy czym pozostawia płatnikowi odpowiednie pokwitowanie.
(2)
Jeżeli w wyniku badania przez władze skarbowe zabranych ksiąg, zapisków lub innych dokumentów ujawnione zostaną okoliczności uzasadniające wszczęcie postępowania karnego z powodu popełnienia przestępstwa, przewidzianego w art. 176, 177, 179, 180 lub 181, zabrane księgi, zapiski i inne dokumenty mogą być przez, władze skarbowe zatrzymane, jako dowody rzeczowe aż do ukończenia postępowania karnego. O wszczęciu postępowania karnego należy zawiadomić płatnika przed upływem 30-dniowego okresu przewidzianego w art. 76 § 3.

Do art. 81.

§  74.
W kwestiach wątpliwych, dotyczących zasad księgowości oraz zwyczajów handlowych, władze skarbowe zwracają się do Ministerstwa Skarbu, które rozstrzyga po zasięgnięciu opinii samorządu gospodarczego.
§  75.
Księgi handlowe uproszczone mogą prowadzić wszystkie przedsiębiorstwa wymienione w taryfie stanowiącej załącznik do art. 23 u. p. p., z wyjątkiem przedsiębiorstw obowiązanych do prowadzenia księgowości w myśl kodeksu handlowego lub przepisów szczególnych.
§  76.
(1)
Przedsiębiorstwa prowadzące księgi handlowe uproszczone powinny przy założeniu ksiąg i w końcu każdego okresu obrotowego sporządzić z natury inwentarz majątku nieruchomego i ruchomego nie wyłączając wierzytelności i długów.
(2)
W przedsiębiorstwach posiadających na składzie znaczną ilość różnorodnych towarów spis towarów z natury może być sporządzony raz na dwa lata. W razie skorzystania z tego uprawnienia wartość towarów do inwentarza zamknięcia pierwszego roku dwuletniego okresu oraz inwentarza otwarcia roku drugiego powinna być przyjęta w sumie figurującej w inwentarzu otwarcia pierwszego roku okresu dwuletniego.
(3)
a) Budynki i place przyjmuje się do inwentarza według cen nabycia lub kosztów wytworzenia łącznie z wartością użytych przy wytworzeniu materiałów własnych.
b)
Gdy nabycie nastąpiło drogą spadkobrania, wartość ustala się według szacunku przyjętego za podstawę do wymiaru podatku spadkowego.
c)
W przypadku, gdy cena nabycia wyrażona jest w walutach byłych państw zaborczych, należy zapłaconą cenę nabycia przeliczyć na złote według relacji miarodajnej dla przerachowania zobowiązań prywatnoprawnych, a podanej w § 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 14 maja 1924 r. (Dz. U. R. P. Nr 42, poz. 441).
d)
W razie trudności w ustaleniu szacunku nieruchomości w myśl zasad powyższych - należy szacunku tego dokonać na podstawie wartości ubezpieczenia od ognia (z dodatkiem przy budynkach - 10% na fundamenty), posiłkując się pierwszym oszacowaniem po wybudowaniu lub na życzenie właściciela nieruchomości - przez biegłych.
e)
Wartość budynków nabytych wraz z ziemią (placem) ustala się przez biegłych w stosunku do ceny nabycia całej nieruchomości.
(4)
Urządzenia, maszyny i inne rzeczy, nie będące przedmiotem obrotu handlowego, należy szacować do inwentarza według cen nabycia lub własnych kosztów wytworzenia. W razie trudności w ustaleniu szacunku w myśl zasad powyższych, należy wartość danego przedmiotu z okresu jego nabycia lub wytworzenia ustalić przez biegłych.
(5)
Surowce, zapasy towarów i inne rzeczy, będące przedmiotem obrotu, należy szacować według kosztów własnych, a gdyby koszty te były wyższe od cen rynkowych w dniu bilansowym, - według tych cen.
(6)
Inwentarz powinien być podpisany przez właściciela (właścicieli) przedsiębiorstwa lub jego (ich) pełnomocnika.
§  77.
(1)
Księgi handlowe uproszczone prowadzi się w języku polskim i w walucie polskiej; zapisy do ksiąg mogą być uskutecznione jednak i w innych językach, dopuszczonych w sądach siedziby przedsiębiorstwa lub oddziału.
(2)
Księgi handlowe uproszczone powinny być ponumerowane stronami lub kartami.
(3)
Zapisy do ksiąg należy uskuteczniać atramentem; zapisy do ksiąg pomocniczych mogą być prowadzone ołówkiem atramentowym. Nie wolno pozostawiać odstępów w miejscach, które powinny być wypełnione.
(4)
Omyłki w księgach prostuje się przez unieważnienie błędnego zapisu (storno) lub przez przekreślenie i wpisanie właściwego tekstu w ten sposób, aby treść poprzedniego zapisu była czytelna.
(5)
Strony lub karty ksiąg powinny być zakończone bądź wyprowadzoną ogólną sumą, bądź saldem rachunku.
(6)
Zapisy do ksiąg powinny być udowodnione listami, rachunkami (fakturami), odpisami wystawionych rachunków (faktur), umowami, wyciągami, pokwitowaniami itp. dokumentami. W przypadkach, gdy wystawianie dokumentów przy pewnego rodzaju transakcjach nie jest zwyczajowo praktykowane (jak np. rachunków przez drobnych rolników, rachunków na sprzedaż małych ilości towarów, rachunków z tytułu wykonywania drobnych świadczeń itp.), transakcje te mogą być udowodnione dokumentami, sporządzonymi przez przedsiębiorstwo (asygnacje kasowe, kwity składowe, wykazy utargów dziennych, bloczki itp.), zaopatrzonymi w datę, treść oraz podpisy osób sporządzających dokumenty.
(7)
Księgi wraz z dowodami należy przechowywać w ciągu lat pięciu.
§  78.
(1)
Zapisy do ksiąg uskuteczniać należy tak, aby uwzględniały chronologicznie wszystkie obroty pieniężne i niepieniężne. Zapisy zawierać mają datę, rodzaj czynności, ilość i rodzaj towaru oraz sumę.
(2)
Przy transakcjach, przy których wykazywanie rodzajów i ilości towarów jest zwyczajowo nie praktykowane lub niemożliwe (np. przy sprzedaży w drobnych ilościach), dopuszczalne jest przy zapisach do ksiąg pomijanie ilości i rodzaju towaru oraz łączenie poszczególnych pozycji w jedną sumę, obliczoną na podstawie wykazów poszczególnych kwot utargu dziennego bądź też na podstawie bloków (asygnacji).
(3)
Zapisy do ksiąg powinny być uskuteczniane bez opóźnień.
(4)
Księgi należy zamknąć z końcem każdego roku po uzgodnieniu z inwentarzem.
(5)
Przy zamykaniu ksiąg należy uwzględnić spodziewana przychody oraz nic poniesione koszty, które jeszcze nie nastąpiły, ale odnoszą się do danego roku operacyjnego.
§  79.
(1)
Przedsiębiorstwa handlowe i przemysłowe, zakupujące i sprzedające wyłącznie za gotówkę, mogą się ograniczyć do prowadzenia księgi inwentarzowej, księgi kasy, księgi towarów (produkcji), księgi kosztów handlowych (ogólnych) i księgi właściciela dla kontroli kwot pieniężnych i innych przedmiotów, pobranych lub wniesionych przez niego do przedsiębiorstwa.
(2)
Przedsiębiorstwa zakupujące i sprzedające towary na kredyt powinny poza tym prowadzić księgę dla rozrachunku z dłużnikami i wierzycielami, a przy operacjach wekslowych również księgę weksli (wydanych i otrzymanych).
(3)
Zamiast do ksiąg, wymienionych w ust. (1) i (2), wszystkie operacje mogą być zapisywane do jednej księgi z podziałem ca odpowiednie konta.
§  80.
(1)
Księgi gospodarcze właścicieli nieruchomości budynkowych powinny się składać; z księgi kasy oraz z księgi komornego, prowadzonej według poszczególnych lokali. W razie potrzeby należy prowadzić dodatkowo księgę dla rozrachunku z dłużnikami i wierzycielami oraz księgę weksli (wydanych i otrzymanych).
(2)
Zamiast do ksiąg wymienionych w ustępie (1) wszystkie operacje mogą być zapisywane do jednej księgi z podziałem na odpowiednie konta.
(3)
Księgi, o których mowa, powinny być prowadzone w myśl zasad, określonych w §§ 77, 78 ust. (1) i (3). Z końcem każdego roku księgi należy zamknąć.
§  81.
(1)
Księgi gospodarcze osób, wykonywających wolne zajęcia zawodowe, powinny się składać z księgi przychodu i rozchodu oraz z księgi sum przejściowych.
(2)
Księga przychodu i rozchodu powinna wykazywać z jednej strony wszystkie przychody osiągnięte przez osoby wykonywające wolne zawody w gotówce, czekach, wekslach, innych papierach wartościowych oraz innych przedmiotach tytułem honorarium, z drugiej zaś strony koszty poniesione w związku z wykonywaniem zawodu, jako to: wydatki na lokal, na personel, telefon, materiały piśmienne itp.
(3)
Księga sum przejściowych powinna wykazywać z jednej strony wszystkie wpływy w gotówce, czekach, wekslach, innych papierach wartościowych oraz innych przedmiotach o charakterze przejściowym (na koszty sądowe, na koszty zatwierdzenia planów, wpływy przyjęte na rachunek osób trzecich, do depozytu itp.), z drugiej zaś strony rozchody z tytułu wypłat wspomnianych sum przejściowych.
(4)
Każdy zapis powinien być zaopatrzony w datę i nazwisko kontrahenta.
(5)
Księgi, o których mowa, powinny być prowadzone w myśl zasad, określonych w §§ 77 ust. (1) - (5) i (7) oraz 78 ust. (3).
(6)
Księgi przychodu i rozchodu oraz sum przejściowych zamyka się z końcem roku.
§  82.
Księga towarów (produkcji) wymieniona w § 79 ust. (1), księga uproszczona przewidziana w § 79 ust. (3), księgi przewidziane w § 80 ust. (1) i (2) i w § 81 ust. (1) powinny być zaświadczone przez władze skarbowe I lub II instancji albo przez organa samorządu gospodarczego przed okresem rachunkowym, (rokiem obrotowym), na który mają być założone.
§  83.
W przypadkach, w których właściciele gospodarstw wiejskich nie są obowiązani do prowadzenia ksiąg w myśl zasad kodeksu handlowego, będą uznawane za prawidłowe księgi gospodarcze prowadzone przez właścicieli gospodarstw wiejskich w myśl zasad, określonych w §§ 84 - 89.
§  84.
(1)
Właściciele gospodarstw wiejskich przy założeniu ksiąg oraz w końcu każdego roku operacyjnego (gospodarczego) sporządzają inwentarz majątku nieruchomego i ruchomego nie wyłączając wierzytelności i długów.
(2)
Grunty, drzewostany i zasiewy można w inwentarzu pominąć.
(3)
W księgach gospodarczych gospodarstw wiejskich powinny być zapisane wszelkie przychody i rozchody (nie wyłączając przychodów i rozchodów w naturze) oraz wierzytelności i długi. Przy sporządzaniu inwentarza w końcu roku gospodarczego powinno być uwzględnione zwiększenie wartości młodego inwentarza żywego na skutek wzrostu (przyrostu). Obroty wewnętrzne (przychody i rozchody) w naturze mogą być księgowane ilościowo z pominięciem wartości.
(4)
Można nie księgować nawet ilościowo wewnętrznych obrotów:
a)
warzywami, jarzynami ogrodowymi, owocami i drobiem,
b)
paszą objętościową (sianem, słomą, koniczyną, wyką, burakami, marchwią pastewną itp., z wyjątkiem ziemniaków) i wszelkiego rodzaju produktami ubocznymi,
c)
nasionami, drzewem opałowym, torfem i drobnymi ilościami nawozów sztucznych i materiałów -

jeżeli przedmioty te (pkt a), b) i c)) zużywane są w zasadzie we własnym gospodarstwie.

(5)
Przepisy §§ 76 ust. (3), (4) i (6), 77 i 78 stosuje się analogicznie do ksiąg gospodarczych gospodarstw wiejskich.
(6)
Przy sprzedaży i zakupie za kwoty ponad 200 zł jednorazowo należy w księgach podawać imiona, nazwiska i adresy odbiorców i dostawców.
§  85.
Można nie księgować wartości użytkowej mieszkania właściciela, wartości przedmiotów wymienionych w § 84 ust. (4) a zużytych na potrzeby domowe właściciela, jego domowników oraz służby osobistej, wartości pieniężnej innych korzyści, jakie właściciel uzyskuje z gospodarstwa na swoje potrzeby domowe, jak również wartości pieniężnej kosztów wyżywienia pracowników gospodarstwa i innych świadczeń, jakie właściciel ponosi na rzecz gospodarstwa. Świadczenia te mogą być szacowane w trybie wskazanym w §§ 36 i 37.
§  86.
Obroty przedsiębiorstw ubocznych nie podpadających pod przepis art. 8 kodeksu handlowego, o ile dla nich nie prowadzi się odrębnych ksiąg, powinny być uwidocznione w księgach prowadzonych dla całego gospodarstwa.
§  87.
(1)
Przy sporządzaniu inwentarza należy stosować oprócz przepisów § 76 ust. (3) i (4) zasady następujące:
a)
inwentarz żywy szacuje się przy założeniu ksiąg według cen nabycia lub według norm, przewidzianych w § 36;
b)
w końcu roku gospodarczego oszacowaniu podlega bądź cały inwentarz żywy, bądź tylko różnica ilościowa inwentarza żywego w sztukach pomiędzy stanem z początku a stanem z końca okresu gospodarczego w poszczególnych rodzajach i klasach inwentarza; przy zastosowaniu systemu corocznego szacowania całego inwentarza należy sztuki inwentarza żywego, które figurowały w bilansie otwarcia, przyjąć według wartości z bilansu otwarcia, sztuki nabyte w ciągu roku - według cen nabycia, sztuki zaś pochodzące z przychówku, bądź też podlegające przeklasowaniu na skutek wzrostu (przyrostu) należy przyjąć według norm, przewidzianych w § 36; jeżeli natomiast oszacowaniu podlega tylko różnica inwentarza żywego, wartość tej różnicy przyjmuje się w przypadku zmniejszenia się. inwentarza według norm przewidzianych w § 36 z daty bilansu otwarcia, w przypadku zaś zwiększenia się inwentarza - według norm przewidzianych w § 36 z daty bilansu zamknięcia; ustaloną wartość różnicy bądź odejmuje się od wartości inwentarza żywego uwidocznionej w bilansie otwarcia, bądź dodaje się do tejże wartości - w zależności od tego, czy nastąpiło zmniejszenie, czy też zwiększenie się ilości inwentarza w ciągu roku;
c)
szacowaniu według norm nie podlegają sztuki inwentarza żywego o wartości znacznie odbiegającej od cen przewidzianych w normach ustalonych w myśl § 36; w tych przypadkach sztuki nabyte należy przyjmować do inwentarza według cen nabycia, sztuki zaś pochodzące z przychówku bądź też podlegające przeklasowaniu na skutek wzrostu (przyrostu) - według cen rynkowych;
d)
drób należy szacować jedynie w gospodarstwach prowadzących hodowlę drobiu, jaka specjalną gałąź gospodarstwa;
e)
ziemiopłody i inne wytwory gospodarstwa rolnego należy szacować według norm, przewidzianych w § 36;
f)
wartość nawozów sztucznych i innych zapasów nabytych należy przyjmować po cenie nabycia.
(2)
Zasady szacunku, zarówno co do ustalania wartości, jak i co do sposobu szacowania inwentarza żywego, przyjęte w jednym roku należy stosować bez zmian w latach następnych; przy tym inwentarzem początkowym foku następnego jest inwentarz zamknięcia roku poprzedzającego.
(3)
Przy sporządzaniu inwentarza mogą być pominięte remanenty przedmiotów, które w myśl § 84 ust. (4) nie były księgowane.
(4)
Jeżeli rok gospodarczy obejmuje okres inny niż ten, dla którego w okręgu izby skarbowej zostały ustalone normy przewidziane w § 36, inwentarz żywy oraz ziemiopłody i inne wytwory gospodarstwa rolnego należy oszacować według miejscowych cen rynkowych.
§  88.
Wybór systemu prowadzenia ksiąg gospodarczych przez gospodarstwa wiejskie, jak również ilość i rodzaj tych ksiąg, zależy od rozmiarów i potrzeb gospodarstwa. Przy każdym jednak systemie właściciele gospodarstw wiejskich, z wyjątkiem osób, o których mowa w § 89, powinni prowadzić co najmniej:
a)
księgę kasową,
b)
księgę dłużników i wierzycieli,
c)
rejestr obrotów produktami roślinnymi, zwierzęcymi i inwentarzem żywym,
d)
księgę inwentarzową lub specjalne zestawienie inwentarza.
§  89.
(1)
Właściciele gospodarstw wiejskich o obszarze do 50 ha, z wyjątkiem prowadzących ogrodownictwo lub sadownictwo na obszarze przekraczającym 2 ha, mogą prowadzić księgi gospodarcze gospodarstw wiejskich sposobem uproszczonym. Przy prowadzeniu ksiąg systemem uproszczonym wystarcza prowadzenie dziennika kasowego przychodu i rozchodu, do którego zapisuje się w porządku chronologicznym wszystkie przychody i rozchody gotówkowe gospodarstwa i właściciela; dziennik ten prowadzi się z zachowaniem zasad, podanych w § 77 ust. (1) - (5) i (7).
(2)
Zapisy do dziennika należy dokonywać beż opóźnień, przy czym powinny one zawierać datę, rodzaj czynności i sumę.

do art. 93.

§  90.
(1)
Przy wpłacaniu potrąconego podatku służbodawca obowiązany, jest złożyć w kasie urzędu skarbowego wykaz potrąceń sporządzony według wzoru Nr 20, lub odpis listy płacy, jeżeli lista ta zawiera dane niezbędne do sprawdzenia prawidłowości dokonanych potrąceń.
(2)
Za niezbędne dane uważa się: nazwisko i imię pracownika, rodzaj spełnianych funkcji, datę i wysokość wypłaconego wynagrodzenia zarówno w pieniądzach, jak i w naturze, oznaczenie okresu czasu, za który wypłacono wynagrodzenie, wysokość wynagrodzenia obliczoną w stosunku rocznym, przypadającą stopę procentową oraz kwotę potrąconego podatku.
(3)
Izby skarbowe uprawnione są do udzielania służbodawcom zatrudniającym większą ilość pracowników zezwoleń na nieskładanie urzędom skarbowym wymienionych w ust. (1) wykazów bądź list, pod warunkiem jednak prowadzenia przez służbodawców ksiąg handlowych bądź ksiąg gospodarczych.

Do art. 94.

§  91.
Ustanawia się następujące terminy ukończenia wymiarów:
1)
podatku gruntowego - do dnia 31 marca;
2)
podatku od lokali - do dnia 31 marca;
3)
podatku od nieruchomości - do dnia 31 maja;
4)
podatku przemysłowego od obrotu:
a)
dla osób fizycznych nie prowadzących ksiąg handlowych lub gospodarczych-do dnia 1 maja,
b)
dla osób fizycznych prowadzących księgi handlowe lub gospodarcze (art. 81) oraz dla osób prawnych podlegających kompetencji urzędów skarbowych-do dnia 31 grudnia,
c)
dla osób prawnych podlegających kompetencji izb skarbowych - do dnia 31 marca roku następującego po roku podatkowym;
5)
podatku dochodowego (Dział I):
a)
dla osób fizycznych i spadków wakujących nie prowadzących ksiąg handlowych lub gospodarczych - do dnia 31 października,
b)
dla osób fizycznych i spadków wakujących prowadzących księgi-handlowe lub gospodarcze (art. 81) oraz dla osób prawnych podlegających kompetencji urzędów skarbowych - do dnia 31 grudnia,
c)
dla osób prawnych podlegających kompetencji izb skarbowych - do dnia 31 marca roku następującego po roku podatkowym.

Do art. 97 § 3.

§  92.
(1)
Płatnik może uiścić należny od niego podatek jedynie taką wierzytelnością, która powstała z urnowy prywatnoprawnej, zawartej bezpośrednio między płatnikiem a Skarbem Państwa.
(2)
Płatnik zamierzający zapłacić przypadający od niego podatek wierzytelnością prywatnoprawną, która mu służy wobec Skarbu Państwa, powinien zwrócić się do władzy, powołanej do wypłaty danej należności, z pisemnym wnioskiem o wpłacenie należnej mu sumy do kasy właściwego urzędu skarbowego na poczet należności podatkowej; płatnik ma wymienić urząd skarbowy oraz dokładnie określić należność podatkową. Podanie takie nie podlega opłacie stemplowej (art. 141 pkt 13 u. o. s.).
(3)
Władza, do której zostało wniesione podanie, stwierdziwszy, że dana wierzytelność prywatnoprawna jest bezsporna i wymagalna, wydaje zaświadczenie według wzoru Nr 21. Przez złożenie tego zaświadczenia w kasie właściwego urzędu skarbowego zobowiązanie podatkowe wraz z dodatkami i należnościami ubocznymi zostaje pokryte do wysokości kwoty wymienionej w zaświadczeniu, jak gdyby ta kwota została uiszczona przez płatnika gotówką. Odsetki od należności w podatku i w dodatkach liczy się do wymienionego w zaświadczeniu dnia, w którym wierzytelność prywatnoprawna stała się wymagalna.

Do art. 97 § 5.

§  93.
Ustala się następujące terminy płatności podatków bądź przedpłat:

A. podatku przemysłowego od obrotu - do dnia 31 maja,

B. przedpłaty na podatek dochodowy w wysokości połowy kwoty, jaka przypada od zeznanego dochodu - w terminach przepisanych do składania zeznań (art. 69). Osoby obowiązane do złożenia zeznań o dochodzie, które w przepisanym terminie zeznań nie złożą, powinny w tymże terminie uiścić połowę podatku wymierzonego za poprzedni rok podatkowy. Osoby nie obowiązane do złożenia zeznań o dochodzie a które: a) zeznań nie złożą oraz b) zeznania złożą bądź z własnej inicjatywy, bądź na wezwanie urzędu skarbowego - nie są obowiązane do uiszczenia przedpłaty.

Do art. 99.

§  94.
Bieg przedawnienia prawa do uskutecznienia wymiaru podatku rozpoczyna się z upływem tego roku kalendarzowego, w którym powstał obowiązek podatkowy.

Przykłady:

1)
Płatnik (nie należący do osób, wymienionych w art. 30 ust. (2) u. p. d.), osiągnął w roku kalendarzowym 1935 dochód w kwocie zł 10.000. Ponieważ co do takiego płatnika obowiązek podatkowy rozpoczyna się w myśl art. 30 ust. (1) u. p. d. od najbliższego roku po nastaniu stosunków, uzasadniających obowiązek podatkowy, przeto bieg przedawnienia rozpoczyna się z upływem roku 1936 i przedawnienie upływa z dniem 31 grudnia 1941 r.
2)
Osoba fizyczna, która mieszkała poza obszarem Rzeczypospolitej, przybyła do Polski dla zarobku w r. 1935 (art. 30 ust. (2) u. p. d.) i osiągnęła w tymże roku dochód w wysokości 10.000 zł. Ponieważ co do takiego płatnika obowiązek podatkowy rozpoczyna się w myśl art. 30 ust. (2) u. p. d. już z początkiem najbliższego miesiąca po osiągnięciu dochodu, przeto bieg przedawnienia rozpoczyna się z upływem roku 1935 i przedawnienie upływa z dniem 31 grudnia 1940 roku.
3)
Płatnik otrzymał w roku kalendarzowym 1935 tytułem uposażenia zł 50.000. Ponieważ co do takiego płatnika za podstawę obliczenia podatku przyjmuje się w myśl art. 42 u. p. d. wysokość uposażeń bieżących, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wypłaty uposażenia, tj. w danym przypadku już w r. 1935. Bieg przedawnienia przeto rozpoczyna się z upływem roku 1935 i przedawnienie upływa z dniem 31 grudnia 1940 r.
4)
Przedsiębiorstwo płatnika osiągnęło w r. 1935 obrót w kwocie 100.000 zł. Ponieważ co do takiego płatnika za podstawę do obliczenia podatku przemysłowego od obrotu służy w myśl art. 4 u. p. p. obrót osiągnięty w bieżącym roku podatkowym, którym według tegoż przepisu jest rok kalendarzowy, a więc w danym przypadku w roku 1935, przeto bieg przedawnienia rozpoczyna się z upływem roku 1935 i przedawnienie upływa z dniem 31 grudnia 1940 roku.
5)
Płatnik nie wykupił świadectwa przemysłowego na przedsiębiorstwo prowadzone przez niego od początku roku kalendarzowego 1935. Ponieważ w myśl art. 27 u. p. p. świadectwa przemysłowe powinny być wykupione na rok podatkowy z góry, zatem obowiązek podatkowy rozpoczyna się z dniem 1 stycznia roku podatkowego, w danym przypadku więc z dniem 1 stycznia 1935 roku. Bieg przedawnienia przeto rozpoczyna się z upływem roku 1935 i przedawnienie upływa z dniem 31 grudnia 1940 roku.

Do art. 101 § 2 i 3.

§  95.
(1)
Udzielenie płatnikowi informacji ustnych (art. 101 § 1) nie wyłącza udzielenia nadto uzasadnienia wymiaru na piśmie (art. 101 § 2); uzasadnienie to wydaje się na skutek podania, które podlega opłacie stemplowej w wysokości 3 zł (art. 147 u. o. s.), samo zaś uzasadnienie wymiaru wolne jest od opłaty stemplowej.
(2)
Władze skarbowe obowiązane są wydawać płatnikom na skutek podania (niezależnie od przewidzianego w ust. (1) uzasadnienia wymiaru na piśmie) także odpisy protokołów, zawierające istotne części opinii biegłych i zeznań świadków. Jeżeli wniosek o wydanie odpisów protokołów nie mieści się w podaniu o udzielenie uzasadnienia wymiaru, lecz został przedstawiony w osobnym podaniu, to podlega ono wymienionej w ust. (1) opłacie stemplowej 3 zł. Odpisy protokołów, zawierających zeznania świadków i opinie biegłych, podlegają opłacie stemplowej w wysokości 2 zł od każdej stronicy pełnej lub zaczętej (art. 157 u. o. s.).
(3)
Na skutek zawieszenia biegu terminu odwoławczego - okresu czasu, jaki upłynął od dnia wniesienia prośby o wydanie uzasadnienia wymiaru na piśmie do dnia, w którym uzasadnienie zostało doręczone płatnikowi, nie wlicza się do biegu terminu odwoławczego, czas zaś, który upłynął przed dniem wniesienia prośby, wlicza się do biegu terminu.

Przykład:

Płatnikowi doręczono nakaz płatniczy w dniu 5 maja 3936 roku; płatnik wniósł podanie o wydanie uzasadnienia wymiaru na piśmie w dniu 15 maja 1936 r.; uzasadnienie wymiaru doręczono płatnikowi w dniu 19 maja 1936 r. Termin do wniesienia odwołania upływa z dniem 9 czerwca 1936, r. (przed dniem wniesienia podania upłynęło 9 dni, a zatem od dnia doręczenia uzasadnienia pozostaje do upływu terminu 21 dni).

Do art. 103 § 3.

§  96.
Do wniesienia odwołania lub zażalenia uprawniony jest każdy ze spadkobierców ze skutkiem dla wszystkich spadkobierców.

Do art. 107 § 2,

§  97.
Odrzucenie przez władzę dowodów na podstawie art. 107 § 2 następuje łącznie z merytorycznym rozstrzygnięciem odwołania.

Do art. 108 § 1.

§  98.
(1)
Opłatę za wezwanie na posiedzenie komisji odwoławczej należy uiścić jednocześnie z wniesieniem odwołania bądź innego podania zawierającego wniosek o wezwanie na posiedzenie, a złożonego w otwartym terminie odwoławczym. Do tej opłaty stosuje się. w zasadzie przepisy o sposobie uiszczenia opłaty stemplowej od podania; opłata za wezwanie może więc być uiszczona przez naklejenie znaczków stemplowych na odwołaniu.
(2)
Dopóki do opłat stemplowych jest pobierany 10% dodatek na mocy ustawy z dnia 26 marca 1935 r. (Dz. U. R. P. Nr 22, poz. 127), dopóty celem uiszczenia opłaty za wezwanie znaczkami stemplowymi nakleja się znaczki stemplowe, których wartość nominalna wynosi 90% opłaty za wezwanie.
(3)
Przy uiszczaniu opłaty za wezwanie znaczkami stemplowymi groszową końcówkę opłaty za wezwanie bądź kwoty wynoszącej 90% opłaty za wezwanie, jeżeli jest niepodzielna przez 10, zaokrągla się wzwyż do kwoty w ten sposób podzielnej.

Przykład:

Sporna kwota wynosi 584 zł; opłata w wysokości 1/2% spornej kwoty wynosi 2 zł 92 gr; 90% tej kwoty wynosi (2.92 X 90) 2 zł 62 gr; na skutek zaokrąglenia wzwyż należy uiścić znaczkami stemplowymi 2 zł 70 gr.

(4)
Jeżeli płatnik, który przedstawił wniosek o wezwanie go na posiedzenie, wcale nie uiścił opłaty za wezwanie, nie zawiadamia się go o posiedzeniu komisji. Jeśli zaś uiścił tylko część opłaty za wezwanie, urząd skarbowy wzywa go do uiszczenia reszty i wyznacza w tym celu termin; w razie niezadośćuczynienia temu żądaniu w wyznaczonym terminie - nie zawiadamia się płatnika o posiedzeniu komisji.
(5)
Z kwoty uiszczonej znaczkami stemplowymi na odwołaniu zalicza się najpierw odpowiednią część na opłatę stemplową od odwołania (jeśli ta opłata należy się), resztę zaś uiszczonej kwoty na opłatę za wezwanie.

Do art. 108 § 2.

§  99.
(1)
Poza przypadkami całkowitego lub częściowego uwzględnienia odwołania zwraca się opłatę za wezwanie we wszystkich przypadkach, gdy płatnik uiścił całkowicie lub częściowo opłatę za wezwanie i nie został wezwany na posiedzenie komisji odwoławczej, a w szczególności:
a)
gdy płatnik przed wysłaniem mu wezwania na posiedzenie komisji odwoławczej cofnął odwołanie, a postępowanie odwoławcze zostało umorzone,
b)
gdy płatnik cofnął swój wniosek o wezwanie na posiedzenie komisji odwoławczej przed wysłaniem mu zawiadomienia o posiedzeniu komisji,
c)
gdy odwołanie płatnika zostało załatwione w trybie art. 111 § 1 a płatnik nie skorzystał z uprawnień przysługujących mu na mocy § 2 tegoż artykułu,
d)
gdy z przyczyny przewidzianej w § 98 ust. 4 płatnik nie został wezwany na posiedzenie komisji.
(2)
Zwrot opłaty następuje z urzędu, mianowicie zawsze gotówką, choćby opłata została uiszczona znaczkami stemplowymi.

Do art. 118.

§  100.
Za błąd rachunkowy należy uważać błąd w kwocie podatku, polegający na mylnym obliczeniu tej kwoty z przyjętej podstawy wymiaru i zastosowanej stopy podatkowej, lub też na mylnym zastosowaniu ustawowej kwoty podatkowej.

Przykłady:

1)
Podstawa wymiaru podatku przemysłowego od obrotu wynosi 10.000 zł, stopa podatkowa 1,5%; błąd rachunkowy będzie wówczas, jeżeli kwota podatku zamiast na 150 zł zostanie określona w nakazie płatniczym na kwotę niższą lub wyższą, np. 140 lub 160 zł.
2)
Podstawa wymiaru podatku dochodowego wynosi 10.000 zł, podatek zaś ustalono w myśl art. 23 u. p. d. zamiast według 28 stopnia dochodu w kwocie podatkowej 742 zł np. według 29 stopnia dochodu w kwocie 847 zł.

Do art. 122.

§  101.
(1)
Izba skarbowa jest władna:
1)
rozkładać na raty spłatę należności podatkowych i grzywien:
a)
o ile chodzi o zaliczki lub przedpłaty - na okres czasu do 12 miesięcy;
b)
co do innych należności podatkowych oraz grzywien - do kwoty 100.000 zł - bez ograniczenia czasu, do kwoty zaś 250.000 zł - na okres czasu nie przekraczający 3 lat;
2)
odraczać należności podatkowe i grzywny (nie wyłączając zaliczek i przedpłat) do kwoty 250.000 zł na okres czasu nie przekraczający 12 miesięcy.
(2)
Urząd skarbowy jest władny:
1)
rozkładać na raty spłatę należności podatkowych d grzywien:
a)
o ile chodzi o zaliczki i przedpłaty-na okres czasu do 6 miesięcy,
b)
co do innych należności podatkowych 1 grzywien - do kwoty 25.000 zł - na okres czasu nie przekraczający 2 lat, do kwoty zaś 50.000 zł - na okres czasu nie przekraczający 1 roku;
2)
odraczać płatność należności podatkowych i grzywien (nie wyłączając zaliczek i przedpłat) do kwoty 50.000 zł na okres czasu nie przekraczający 6 miesięcy.
(3)
Okresy, na które izby skarbowe i urzędy skarbowe mają prawo rozkładać na raty bądź odraczać, liczy się od daty postanowienia o przyznaniu tych ulg.

Do art. 123 §§ 1 i 4 oraz art. 213.

§  102.
(1)
Izba skarbowa jest władna umarzać poszczególnym płatnikom w ciągu tego samego okresu budżetowego:
a)
zaległości lub części zaległości w podatkach i grzywnach do kwoty 25.000 zł,
b)
w całości lub części narosłe odsetki oraz odsetki ulgowe od zaległości bez względu na ich wysokość.
(2)
Urząd skarbowy jest władny umarzać poszczególnym płatnikom w ciągu tego samego okresu budżetowego:
a)
zaległości lub części zaległości w podatkach i grzywnach do kwoty 500 zł,
b)
w całości lub części narosłe odsetki tudzież odsetki ulgowe do wysokości 500 zł.
(3)
Izba skarbowa jest władna:
a)
umarzać zaległości lub części zaległości z tytułu opłaty stemplowej pojedynczej do kwoty 5.000 zł, a zaległości lub części zaległości z tytułu podatków: spadkowego lub od darowizn do kwoty 25.000 zł,
b)
poza przypadkami wymienionymi w ustępie trzecim art. 42 u. o. s, umarzać zaległości lub części zaległości z tytułu podwyżki stemplowej, jeżeli opłata pojedyncza, z którą podwyżka się wiąże, nie przewyższa 1.000 zł,
c)
obniżać lub umarzać w całości narosłe przy opłatach stemplowych oraz przy podatkach: spadkowym i od darowizn, odsetki oraz odsetki ulgowe bez względu na ich wysokość,
(4)
Urząd skarbowy (urząd opłat stemplowych) jest władny:
a)
umarzać zaległości lub części z tytułu opłaty stemplowej pojedynczej do kwoty 100 zł oraz zaległości lub części zaległości z tytułu podwyżki stemplowej, jeżeli opłata pojedyncza, z którą podwyżka się wiąże, nie przewyższa 100 zł,
b)
obniżać lub umarzać w całości narosłe odsetki tudzież odsetki ulgowe do wysokości 500 zł,
§  103.
Wymienione w §§ 101 i 102 maksymalne kwoty, do których izbom skarbowym. i urzędom skarbowym (urzędom opłat stemplowych) służy prawo umarzania, rozkładania na raty bądź odraczania zaległości (należności), nie zawierają dodatków państwowych i niepaństwowych, odsetek, odsetek ulgowych oraz kosztów egzekucyjnych i odnoszą się do zaległości (należności) w poszczególnym rodzaju podatku lub w poszczególnej grzywnie.

Do art. 123 § 3.

§  104.
Umorzenie kosztów egzekucyjnych do wysokości 100 zł może być dokonane przez urząd skarbowy, a w kwocie wyższej - przez izbę skarbową.

Do art. 125 § 1.

§  105.
(1)
Zaliczenie nadpłat na poczet innych płatnych należności oraz zwrot nadpłat w gotówce następuje z urzędu.
(2)
Postanowienie o zaliczeniu nadpłat na poczet innych płatnych należności należy do zakresu działania władzy skarbowej, która w danej sprawie jest instancją pierwszą. Zwrot nadpłaty w gotówce do kwoty 300 zł zarządza naczelnik tego urzędu skarbowego (urzędu opłat stemplowych), na którego rachunek wpłata należności podatkowej została zarachowana. Zwrot nadpłaty w gotówce ponad kwotę 300 zł oraz nadpłat pochodzących z wpłat, dokonanych na poczet podatków wymierzanych przez izby skarbowe, zarządza właściwa izba skarbowa.
(3)
Jeżeli płatnik nie zalega z zapłatą innych należności podatkowych, podlegająca zwrotowi w gotówce suma nadpłaty powinna być zwrócona płatnikowi niezwłocznie po jej ustaleniu z doliczeniem oprocentowania, przysługującego w myśl art. 125 § 2. O powstaniu nadpłaty urząd skarbowy (urząd opłat stemplowych) zawiadamia płatnika i wzywa go, by w ciągu 2 tygodni od daty doręczenia zawiadomienia bądź odebrał należną mu sumę, bądź wskazał konto czekowe w Pocztowej Kasie Oszczędności, na które ta suma ma być przelana. Niedotrzymanie powyższego terminu powoduje ustanie oprocentowania z upływem tego terminu. Wypłata do rąk osoby trzeciej, jak również przelanie na konto czekowe osoby trzeciej - nastąpi tylko na podstawie pisemnego oświadczenia, zaopatrzonego w podpis płatnika, uwierzytelniony przez notariusza lub przez urząd państwowy, albo przez władzę gminną; do oświadczeń osób niepiśmiennych lub nie mogących pisać, lecz umiejących czytać stosuje się art. 113 kodeksu zobowiązań; do oświadczeń osób nie umiejących lub nie mogących czytać stosuje się art. 114 tegoż kodeksu. Jeżeli płatnik zażądał wypłacenia osobie trzeciej lub przelania na konto czekowe osoby trzeciej, lecz nie zastosował się do postanowień zawartych w zdaniach poprzednich, jak również gdy nie określił dokładnie konta czekowego, urząd skarbowy (urząd opłat stemplowych) przesyła sumę płatnikowi na jego koszt przekazem pocztowym.
(4)
Urząd skarbowy (urząd opłat stemplowych) zawiadamia płatnika pisemnie o zaliczeniu nadpłaty na inne należności, jak również o przelaniu na konto czekowe lub o przesłaniu przekazem pocztowym.

Do art. 125 § 2.

§  106.
(1)
Oprocentowaniu podlegają jedynie nadpłaty powstałe na skutek błędu rachunkowego, popełnionego przez władzę skarbową, podwójnego opodatkowania lub w wyniku orzeczenia na odwołanie.
(2)
Oprocentowanie liczy się oddzielnie co do każdej sumy, która następnie okazała się nadpłatą. Przy obliczaniu oprocentowania nie bierze się pod uwagę końcówek groszowych nadpłaconych kwot oraz dnia wpłacenia sumy, która stanowi nadpłatę, tudzież dnia wysłania czeku przelewowego bądź przekazu pocztowego. Okres w ten sposób obliczony dzieli się na miesiące według zasady podanej w art. 141 § 1, przy czym miesiąc zaczęty uważa się za miesiąc cały.

Do art. 129.

§  107.
1.
Osoby wymienione w art. 129 odpowiadają solidarnie z najemcą za podatek od lokali tylko za czas, przez który zajmowali mieszkanie wspólnie z najemcą.

Do art. 131.

§  108.
Użytkownik lub dzierżawca części nieruchomości gruntowej odpowiada tylko za tę część podatku gruntowego, jaka się należy od użytkowanej lub dzierżawionej części nieruchomości gruntowej przy uwzględnieniu procentu progresji lub degresji (art. 7 i 8 dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 4 listopada 1936 r. o zmianie przepisów o państwowym podatku gruntowym (Dz. U. R. P. Nr 85, poz. 593)), jaką zastosowano przy wymiarze podatku dla całej nieruchomości gruntowej.

Do art. 135.

§  109.
(1)
Za majątek ruchomy należący do przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 135 uważa się wszystkie rzeczy ruchome, nie wyłączając wierzytelności i innych praw majątkowych, wchodzące w skład przedsiębiorstwa bez względu na inne do nich prawa osób trzecich. W szczególności uważa się za należące do przedsiębiorstwa rzeczy najęte lub dzierżawione od osób trzecich albo na mocy jakiegokolwiek innego tytułu oddane do przedsiębiorstwa celem stałego lub nawet czasowego ich używania lub użytkowania.
(2)
Nie uważa się za majątek ruchomy należący do przedsiębiorstwa jedynie następujących rzeczy, wchodzących w skład przedsiębiorstwa:
a)
przyjętych do przesłania przez przedsiębiorstwo ekspedycyjne (art. 598 kodeksu handlowego),
b)
przyjętych do przewiezienia przez przedsiębiorstwo przewozowe (art. 613 kodeksu handlowego),
c)
przyjętych do przechowania na mocy umowy o przechowaniu (art. 523 kodeksu zobowiązań), jak również na mocy umowy składu (art. 630 kodeksu handlowego), jeżeli przedsiębiorca składowy nie nabył prawa własności na rzeczach złożonych,
d)
przyjętych do naprawy,
e)
przyjętych do przerobu, jeżeli oddanie do przerobu nie nastąpiło w związku z prowadzeniem przez oddającego przedsiębiorstwa handlowego lub przemysłowego,
f)
przyjętych do sprzedaży przez przedsiębiorstwo komisowe, jeżeli przy wymiarze podatku przemysłowego od obrotu za rok podatkowy poprzedzający rok, w którym dokonano zajęcia, przedsiębiorstwo w związku z umową komisu zawartą z danym komitentem zostało prawomocnie opodatkowane według prowizji (komisowego) bądź innych wynagrodzeń za wykonane usługi (art. 5 ust. (1) p. 5 u. p. p.), a umowa komisu nadal obowiązuje. Jeżeli przedsiębiorstwo komisu zostało opodatkowane od pełnego obrotu towarowego tylko z tego powodu, że komitent nie płaci podatku przemysłowego, towary będące własnością tego komitenta uważa się za należące do przedsiębiorstwa komisowego, o ile to jest potrzebne celem zaspokojenia kwoty podatku przemysłowego przypadającej od obrotów towarami, które były własnością danego komitenta. Jeżeli w roku poprzedzającym rok, w którym zostało dokonane zajęcie, nie istniał dany stosunek komis owy, to o przynależności towarów będących własnością komitenta do przedsiębiorstwa komisowego rozstrzyga prawomocny wymiar podatku przemysłowego za rok dokonania zajęcia,
g)
wierzytelności przedsiębiorstwa komisowego z tytułu ceny rzeczy przyjętych do sprzedaży, jeżeli rzeczy te w myśl pkt f) ust. (2) niniejszego paragrafu nie były uważane za wchodzące w skład przedsiębiorstwa,
h)
wierzytelności pieniężnych, co do których danemu przedsiębiorstwu zlecono inkaso lub inną realizację wierzytelności.

Do art. 138.

§  110.
Podania powinny być wnoszone na piśmie; w razie wniesienia podania w drodze telegraficznej władza może żądać od płatnika pisemnego potwierdzenia telegramu.
§  111.
(1)
Jeżeli podanie wniesione zostało bez właściwego podpisu, wzywa się płatnika do uzupełnienia braku w terminie tygodniowym. W przypadku dodatkowego podpisania podania w zakreślonym terminie uważa się je za wniesione w terminie pierwotnym. W razie niepodpisania podania w zakreślonym terminie podanie pozostawia się bez biegu.
(2)
Za płatnika, który nie umie lub nie może się podpisać, podanie podpisze osoba przez niego upoważniona z wymienieniem przyczyny, dla której płatnik sam się nie podpisał.
§  112.
(1)
Na żądanie osoby składającej podanie będzie wydane pokwitowanie z przyjęcia podania, wymieniające: imię i nazwisko lub firmę petenta, krótką treść podania, ilość załączników oraz kwotę uiszczonej opłaty stemplowej.
(2)
Pokwitowanie takie podlega opłacie 20 gr (art. 149 u. o. s.).
§  113.
Podanie wniesione do niewłaściwej władzy skarbowej powinno być przez tę władzę. przesłane do władzy właściwej; podanie takie uważa się za wniesione do władzy właściwej w dniu, w którym wpłynęło do władzy niewłaściwej.

Do art. 139.

§  114.
Ustanawia się następujące wzory zeznań, załączników, wykazów, deklaracji, zaświadczeń i innych formularzy:

Nr 1. Wykaz nieruchomości (do § 47),

Nr 2. Lista szczegółowa - załącznik do wykazu nieruchomości (do § 47),

Nr 3. Lista główna najemców (do § 48),

Nr 4. Deklaracja na nabycie świadectwa przemysłowego dla przedsiębiorstwa handlowego lub zajęcia przemysłowego (do § 61),

Nr 5. Deklaracja na nabycie świadectwa przemysłowego dla przedsiębiorstwa przemysłowego lub rzemieślniczego (do § 61),

Nr 6. Deklaracja na nabycie karty rejestracyjnej (do § 61),

Nr 7. Zeznanie o obrocie (do § 62),

Nr 8. Załącznik do zeznania o obrocie (do § 62),

Nr 9. Zeznanie o dochodzie osoby fizycznej, spadku wakującego (do § 63 ust. 4),

Nr 10. Zeznanie o dochodzie osoby prawnej (do § 63 ust. 4),

Nr 11. Zeznanie o dochodzie spółdzielni (do § 63 ust. 4),

Nr 12. Załącznik do zeznania o dochodzie przedsiębiorstwa handlowego prowadzącego uproszczone księgi handlowe (do § 63 ust. 6),

Nr 13. Załącznik do zeznania o dochodzie przedsiębiorstwa przemysłowego, prowadzącego uproszczone księgi handlowe (do § 63 ust. 6),

Nr 14. Załącznik do zeznania o dochodzie z nieruchomości budynkowych osób prowadzących księgi gospodarcze (do § 63 ust. 7),

Nr 15. Załącznik do zeznania o dochodzie obliczonym na podstawie ksiąg gospodarczych przez osoby, wykonywające wolne zajęcia zawodowe (do § 63 ust. 8),

Nr 16. Załącznik do zeznania o dochodzie właściciela gospodarstwa, wiejskiego prowadzącego księgi gospodarcze systemem pojedynczym (do § 63 ust. 9),

Nr 17. Załącznik do zeznania o dochodzie właściciela gospodarstwa wiejskiego prowadzącego księgi gospodarcze systemem podwójnym (do § 63 ust. 10),

Nr 18. Załącznik do zeznania o dochodzie właściciela gospodarstwa wiejskiego o obszarze do 50 ha prowadzącego księgi gospodarcze sposobem uproszczonym (do § 63 ust. 11),

Nr 19. Zeznanie dla obliczenia różnicy w podatku dochodowym, Dział II (do § 64),

Nr 20. Wykaz potrąceń na państwowy podatek dochodowy od uposażeń, emerytur i wynagrodzeń za najemną pracę (do § 90),

Nr 21. Zaświadczenie stwierdzające przelew na należności podatkowe (do § 92 ust. 3).

Do art. 141.

§  115.
Podania nadane na pocztę jako przesyłki zwykłe, a które wpłynęły do władzy skarbowej po upływie przepisanego terminu, uważa się za wniesione w terminie, jeżeli z daty stempla pocztowego wynika, że zostały nadane na pocztę przed upływem przepisanego terminu.

Do art. 146.

§  116.
Dyrektorom izb skarbowych służy prawo odraczania na prośby płatników terminów, przewidzianych w art. art. 58, 69, 103 §§ 2 i 3, 106 § 4, 111 § 2, 142, 201 (o ile chodzi o termin wniesienia odwołania od orzeczenia karnego do władzy skarbowej) i 204, tudzież darowania na takież prośby skutków zaniedbania tych terminów.

Do art. 151.

§  117.
Po bezskutecznym upływie 4 tygodni od czasu ogłoszenia w sprawie odebrania pisma zarząd gminy zwraca niedoręczone pismo władzy skarbowej z odpowiednią adnotacją.

Do art. 170 § 1.

§  118.
(1)
Środek odwoławczy wniesiony przeciw orzeczeniu karnemu nie skutkuje odroczenia płatności należności podatkowej. Jeżeli jednak skazany za przestępstwo, przewidziane w art. 178, odwołał się do izby skarbowej bądź zażądał skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego, to egzekucję należności podatkowej odracza się aż do uprawomocnienia się orzeczenia lub wyroku, chyba że skazany nie zaprzecza obowiązku podatkowego, ustalonego przez władzę skarbową.
(2)
Uprawomocnienie się orzeczenia karnego następuje:
a)
z upływem dni 14 od daty doręczenia orzeczenia karnego, jeżeli skazany nie wniósł odwołania do władzy skarbowej albo też jeżeli skazany w terminie dni 7 od daty doręczenia orzeczenia karnego nie wniósł żądania skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego;
b)
z dniem umorzenia postępowania odwoławczego przez władzę skarbową bądź postępowania sądowego przez sąd na skutek cofnięcia przez skazanego odwołania bądź żądania skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego;
c)
z upływem 2 miesięcy od daty doręczenia orzeczenia władzy odwoławczej na odwołanie od orzeczenia karnego, jeżeli skazany nie zaskarżył tego orzeczenia do Najwyższego Trybunału Administracyjnego;
d)
z dniem wydania przez Najwyższy Trybunał Administracyjny wyroku oddalającego skargę skazanego na orzeczenie władzy odwoławczej, bądź też z dniem umorzenia przez Najwyższy Trybunał Administracyjny postępowania w razie cofnięcia skargi przez skazanego.

Do art. 174.

§  119.
(1)
Do obliczenia terminów, przewidzianych w art. 174, mają zastosowanie przepisy art. 141 § 1.
(2)
Stosowanie przepisów o przedawnieniu w postępowaniu karnym wyjaśniają następujące przykłady:
1)
Płatnik w zeznaniu złożonym w dniu 30 kwietnia 1935 r. podał świadomie nieprawdziwe okoliczności. Z powodu tego przestępstwa, przewidzianego w art. 176, wszczęcie dochodzenia karnego może nastąpić najpóźniej w dniu 30 kwietnia 1940 r. a orzeczenie skazujące może być wydane najpóźniej w dniu 30 kwietnia 1945 r. Gdyby np. orzeczenie izby skarbowej, wydane na skutek odwołania wniesionego przeciwko orzeczeniu skazującemu z dnia 1 kwietnia 1945 r., zostało doręczone skazanemu w dniu 15 czerwca 1945 r., a skazany nie wniósł skargi do Najwyższego Trybunału Administracyjnego, orzeczenie izby skarbowej uprawomocniłoby się 15 sierpnia 1945 r., wykonanie zatem kary mogłoby nastąpić najpóźniej w dniu 15 sierpnia 1955 r.
2)
Płatnik nie wykupił świadectwa przemysłowego na przedsiębiorstwo, które prowadził przez cały rok 1935. 2 powodu tego przestępstwa, przewidzianego w art. 178, wszczęcie dochodzenia karnego nastąpić może najpóźniej w dniu 31 grudnia 1940 r. a orzeczenie skazujące może być wydane najpóźniej 31 grudnia 1945 r. Gdyby np. orzeczenie karne urzędu skarbowego zostało doręczone skazanemu w dniu 15 grudnia 1935 r., a skazany nie wniósł odwołania ani żądania rozpatrzenia sprawy przez sąd, orzeczenie karne uprawomocniłoby się w dniu 29 grudnia 1935 r. zatem wykonanie kary mogłoby nastąpić najpóźniej w dniu 29 grudnia 1945 r.
3)
Płatnik wezwany przez urząd skarbowy do przesłuchania na dzień 1 października 1935 r. nie stawił się. Z powodu tego przestępstwa, przewidzianego w art. 185, orzeczenie skazujące może być wydane najpóźniej w dniu 1 października 1937 r. (przeprowadzenie dochodzenia jest zbędne). Gdyby np. orzeczenie izby skarbowej, wydane na skutek odwołania przeciwko orzeczeniu skazującemu z dnia 10 września 1937 r., zostało doręczone skazanemu w dniu 15 lutego 1938 r., a skazany nie wniósł skargi do Najwyższego Trybunału Administracyjnego, orzeczenie izby skarbowej uprawomocniłoby się w dniu 15 kwietnia 1938 r., a zatem wykonanie kary mogłoby nastąpić najpóźniej w dniu 15 kwietnia 1940 r.

Do art. 176 - 180 i 198.

§  120.
Za podstawę wymierzenia grzywien przyjmuje się kwotę należności podatkowej bez dodatków.

Do art. 192.

§  121.
(1)
Zamknięcie zakładu jest dopuszczalne tylko w tych przypadkach, gdy nie nabyto wcale świadectwa przemysłowego.
(2)
Zamknięcie uskutecznia się przez nałożenie pieczęci urzędowych na wejście do zakładu lub w inny sposób, jaki uznany będzie za najodpowiedniejszy dla wstrzymania prowadzenia handlu lub przemysłu w danym zakładzie.
(3)
Ponowne otwarcie zamkniętego zakładu powinno być dokonane niezwłocznie po okazaniu właściwego świadectwa przemysłowego.
(4)
Fakt zamknięcia oraz ponownego otwarcia zakładu należy stwierdzić protokolarnie.

Do art. 201.

§  122.
Żądanie rozpatrzenia sprawy przez sąd powinno być złożone do władzy skarbowej, która wydała orzeczenie karne, w terminie 7-dniowym po doręczeniu orzeczenia karnego (art. 640 kodeksu postępowania karnego).

Do art. 206.

§  123.
Jeżeli wydane przez władzę skarbową orzeczenie karne obejmowało również wymiar należności podatkowej, to w razie wydania przez sąd wyroku uniewinniającego dla braku podmiotowych cech przestępstwa bądź umorzenia postępowania z innej przyczyny niż wymieniona w § 118 ust. 2 pkt b), władza skarbowa jest obowiązana doręczyć obwinionemu bądź też osobie, której wymiar należności podatkowej dotyczył, odpis orzeczenia karnego z zaznaczeniem, że w terminie 30 dni od daty doręczenia odpisu przysługuje prawo wniesienia odwołania od wymierzonej należności podatkowej.
§  124.
(1)
Rozporządzenie niniejsze wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
(2)
W tymże terminie tracą moc obowiązującą przepisy rozporządzenia Ministra Skarbu z dnia 19 września 1934 r. o wykonaniu ordynacji podatkowej (Dz. U. R. P. Nr 91, poz. 821), jednakże do oceny prawidłowości uproszczonych ksiąg handlowych i gospodarczych, prowadzonych w okresie obrotowym (gospodarczym), na który przypada data wejścia rozporządzenia niniejszego w życie, mają zastosowanie przepisy §§ 55-74 powołanego rozporządzenia z dnia 19 września 1934 r.
ZAŁĄCZNIKI

WYKAZ NIERUCHOMOŚCI

za rok 193 ...

grafika

1 § 62 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 1 rozporządzenia z dnia 28 lutego 1946 r. (Dz.U.46.12.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 17 kwietnia 1946 r.
2 § 63 ust. 1 zmieniony przez § 1 pkt 2 rozporządzenia z dnia 28 lutego 1946 r. (Dz.U.46.12.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 17 kwietnia 1946 r.
3 § 63 ust. 2 skreślony przez § 1 pkt 3 rozporządzenia z dnia 28 lutego 1946 r. (Dz.U.46.12.84) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 17 kwietnia 1946 r.

Zmiany w prawie

Bez konsultacji społecznych nie będzie nowego prawa

Już od jutra rządowi trudniej będzie, przy tworzeniu nowego prawa, omijać proces konsultacji publicznych, wykorzystując w tym celu projekty poselskie. W czwartek, 31 października, wchodzą w życie zmienione przepisy regulaminu Sejmu, które nakazują marszałkowi Sejmu kierowanie projektów poselskich do konsultacji publicznych i wymagają sporządzenia do nich oceny skutków regulacji. Każdy obywatel będzie mógł odtąd zgłosić własne uwagi do projektów poselskich, korzystając z Systemu Informacyjnego Sejmu.

Grażyna J. Leśniak 30.10.2024
Nowy urlop dla rodziców wcześniaków coraz bliżej - rząd przyjął projekt ustawy

Rada Ministrów przyjęła we wtorek przygotowany w Ministerstwie Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy wprowadzający nowe uprawnienie – uzupełniający urlop macierzyński dla rodziców wcześniaków i rodziców dzieci urodzonych w terminie, ale wymagających dłuższej hospitalizacji po urodzeniu. Wymiar uzupełniającego urlopu macierzyńskiego będzie wynosił odpowiednio do 8 albo do 15 tygodni.

Grażyna J. Leśniak 29.10.2024
Na zwolnieniu w jednej pracy, w drugiej - w pełni sił i... płacy

Przebywanie na zwolnieniu lekarskim w jednej pracy nie wykluczy już możliwości wykonywania pracy i pobierania za nią wynagrodzenia w innej firmie czy firmach. Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej przygotowało właśnie projekt ustawy, który ma wprowadzić też m.in. definicję pracy zarobkowej - nie będzie nią podpisanie w czasie choroby firmowych dokumentów i nie spowoduje to utraty świadczeń. Zwolnienie lekarskie będzie mogło przewidywać miejsce pobytu w innym państwie. To rewolucyjne zmiany. Zdaniem prawników, te propozycje mają sens, nawet jeśli znajdą się tacy, którzy będą chcieli nadużywać nowych przepisów.

Beata Dązbłaż 29.10.2024
Bez kary za brak lekarza w karetce do połowy przyszłego roku

W ponad połowie specjalistycznych Zespołów Ratownictwa Medycznego brakuje lekarzy. Ministerstwo Zdrowia wydłuża więc po raz trzeci czas, kiedy Narodowy Fundusz Zdrowia nie będzie pobierał kar umownych w przypadku niezapewnienia lekarza w zespołach ratownictwa medycznego. Ostatnio termin wyznaczono na koniec tego roku, teraz ma to być czerwiec 2025 r.

Beata Dązbłaż 23.09.2024
Darowizny dla ofiar powodzi z zerową stawką VAT

Można już stosować zerową stawkę VAT na darowizny dla ofiar powodzi - rozporządzenie w tej sprawie obowiązuje od 18 września, ale z możliwością stosowania go do darowizn towarów i nieodpłatnych usług przekazanych począwszy od 12 września do 31 grudnia 2024 r. Stawka 0 proc. będzie stosowana do darowizn wszelkiego rodzaju towarów lub usług niezbędnych do wsparcia poszkodowanych.

Monika Sewastianowicz 18.09.2024
Lewiatan: Za reformę płacy minimalnej będą musieli zapłacić pracodawcy

Projekt ustawy o minimalnym wynagrodzeniu jest słaby legislacyjnie. Nie tylko nie realizuje celów zawartych w unijnej dyrektywie, ale może przyczynić się do pogłębienia problemów firm i spadku zatrudnienia. Nie poprawi też jakości pracy w naszym kraju. Utrwala zwiększanie presji płacowej – uważa Konfederacja Lewiatan.

Grażyna J. Leśniak 10.09.2024