Ministerstwo Finansów, które przygotowało projekt, tłumaczy w Ocenie Skutków Regulacji, że odpowiada on na potrzebę dostosowania ustawy o finansach publicznych w zakresie stosowania stabilizującej reguły wydatkowej do obecnej sytuacji związanej ze stanem epidemii spowodowanym rozprzestrzenianiem się wirusa SARS CoV-2 wywołującego chorobę COVID-19.
- W roku 2020 projektowana ustawa zakłada zawieszenie stosowania stabilizującej reguły wydatkowej, co w konsekwencji powoduje, że nie obowiązuje kwota wydatków i limit wydatków, o których mowa w art. 112aa ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych - napisano w OSR.

Czytaj także: Finanse samorządów w tarczy 4 – rozluźnienie rygorów, większe zadłużanie>>


Projekt zawiera warunki zawieszenia i definiuje mechanizm powrotu do stosowania stabilizującej reguły wydatkowej (SRW) po okresie jej wyłączenia. Wpływ na sektor finansów publicznych będą miały działania, których uruchomienie umożliwi wyłączenie stabilizującej reguły wydatkowej, a następnie mechanizm wygładzania powrotu do niej.

Z wyliczenia przedstawionego w uzasadnieniu projektu wynika, że gdyby koszty walki z epidemią choroby COVID-19 poniesione przez podmioty objęte SRW wyniosły w 2020 r. łącznie 100 mld zł, a powrót do pierwotnej ścieżki wydatków wyznaczonej przez regułę nastąpiłby w 2022 r., wówczas kwota wydatków SRW w 2021 r. zostałaby powiększona o dodatkowe 50 mld zł, a w 2022 r. nastąpiłby powrót do pierwotnej ścieżki SRW.
- W przypadku większej skali załamania gospodarczego ścieżka powrotu może się wydłużyć do trzech albo czterech lat. Wówczas, w wariancie trzyletnim, kwota wydatków w 2021 r. zostałaby powiększona o ok. 67 mld zł, a w 2022 r. o ok. 33 mld zł. W wariancie czteroletnim, zakładającym dodatkowo złą sytuację makroekonomiczną w roku następującym po stanie epidemii, powiększenia kwoty wydatków wynosiłyby: 75 mld zł w 2021 r., 50 mld zł w 2022 r. i 25 mld zł w 2023 r. - czytamy w Oceny Skutków Regulacji.

Projekt proponuje mechanizm stopniowego powracania do stosowania pierwotnej formuły stabilizującej reguły wydatkowej w ciągu dwóch, trzech albo czterech lat po jej wyłączeniu, w zależności od stanu finansów publicznych oraz sytuacji gospodarczej i tempa odbudowy PKB.