1. Historia, cel powstania, zobowiązania wynikające z jej stosowania.

2. Podstawa prawna szkolenia.

1. Korozje i rodzaje uszkodzeń:

1) natura procesów korozyjnych:

a) korozja elektrochemiczna,

b) rodzaje ogniw korozyjnych;

2) charakterystyka rodzajów korozji:

a) korozja ogólna,

b) korozja galwaniczna,

c) korozja wżerowa,

d) korozja szczelinowa,

e) erozja - korozja,

f) korozja selektywna,

g) naprężeniowe pękanie korozyjne,

h) korozja międzykrystaliczna.

2. Podstawy technologii ochrony przed korozją:

1) ochrona katodowa;

2) współdziałanie powłok i ochrony katodowej;

3) kryteria ochrony katodowej;

4) elektrody odniesienia;

5) ochrona powłokowa:

a) wykładziny,

b) farby i lakiery,

c) podstawowe składniki;

6) inhibitory korozji:

a) katodowe,

b) anodowe,

c) mieszane.

3. Materiały i projektowanie konstrukcji:

1) materiały konstrukcyjne i ich właściwości korozyjne w różnych środowiskach: stal konstrukcyjna, trudnordzewiejące, stopowe, tytan, stopy niklu, miedź i stopy miedzi, cynk, aluminium;

2) wpływ rozwiązań konstrukcyjnych na ograniczanie procesów korozyjnych;

3) rodzaje powłok malarskich i ich właściwości:

a) proszkowe,

b) asfaltowe,

c) gumowe,

e) ogniowe;

4) zakres stosowania powłok malarskich, wady i zalety.

1. Mechanizmy utwardzania materiału powłokowego:

1) wysychanie fizyczne farby;

2) utwardzanie chemiczne;

3) przykłady wyrobów malarskich.

2. Specyfikacja powłok:

1) rodzaje wyrobów malarskich i ich właściwości fizykochemiczne i odpornościowe;

2) okres trwałości powłoki.

3. Defekty powłok:

1) przyczyny defektów malarskich;

2) rozpoznawanie defektów, pochodzenie defektu, procedura usunięcia defektu;

3) rodzaje defektów powłok:

a) utrata przyczepności,

b) pęcherzenie,

c) kraterowanie,

d) "rybie oczy",

e) "ukłucia szpilką",

f) spękania,

g) inne.

4. Sprzęt do malowania i zastosowania specjalnego:

1) malowanie proszkowe i systemy do nanoszenia elektrostatycznego;

2) malowanie kataforetyczne i wyroby wodorozcieńczalne;

3) natrysk hydrodynamiczny;

4) natrysk pneumatyczny;

5) agregaty malarskie i wyposażenie malarni, podgrzewacze, mieszalniki;

6) sprzęt do powłok specjalnych.

1. Czyszczenie powierzchni:

1) narzędzia do czyszczenia powierzchni;

2) urządzenia do czyszczenia płomieniowego i obróbki strumieniowo-ściernej;

3) rodzaje ścierniw;

4) odtłuszczanie - rozpuszczalniki i emulsje;

5) trawienie;

6) powłoki konwersyjne - fosforanowanie i chromianowanie;

7) przetwarzacze rdzy.

2. Usuwanie wilgoci:

1) wentylacja na stanowisku malarskim;

2) temperatura punktu rosy;

3) kabiny natryskowe;

4) urządzenia do ogrzewania i usuwania wody z powietrza.

3. Zastosowanie technologii czyszczenia wodą pod ciśnieniem

(waterjetting):

1) definicja, podział i właściwości:

a) LPWC,

b) HPWC,

c) HPWJ,

d) UHPWJ;

2) usuwanie soli rozpuszczalnych i tłuszczów z powierzchni;

3) ogrzewanie powierzchni;

4) wzorce powierzchni po czyszczeniu (waterjetting);

5) wyroby malarskie stosowane do powierzchni po czyszczeniu (waterjetting).

5. Kontrola szorstkości powierzchni.

6. Badanie jakości ścierniw.

7. Oznaczanie wilgotności względnej i temperatury punktu rosy na podłożach przygotowanych do malowania.

8. Pokaz przygotowania powierzchni do malowania za pomocą wody pod wysokim ciśnieniem oraz ocena przygotowania powierzchni po obróbce wodą pod wysokim ciśnieniem.

1. Zadania nadzorcze:

1) procedury nadzoru;

2) kontrola podłoża;

3) przygotowanie powierzchni;

4) nakładanie wyrobu;

5) kontrola ostateczna;

6) przygotowanie dokumentacji.

2. Procedury kontrolne:

1) sprawdzanie parametrów procesu tworzenia zestawu malarskiego;

2) ocena stanu wyjściowego powierzchni;

3) ocena stanu podłoża, w tym ocena wizualna;

4) ocena stopnia zardzewienia;

5) ocena obecności jonów;

6) sprawdzanie farb w stanie ciekłym oraz utwardzonej powłoki.

3. Zastosowanie procedur inspekcji do testowania destrukcyjnego i niedestrukcyjnego:

1) metody destrukcyjne i niedestrukcyjne oceny;

2) procedury stosowane przy badaniach destrukcyjnych i niedestrukcyjnych.

4. Przyrządy do inspekcji i metody testowania:

1) mierniki grubości powłok suchych i mokrych;

2) zestawy do wyznaczania obecności soli rozpuszczalnych na podłożu;

3) mierniki temperatury i wilgotności;

4) komparatory chropowatości;

5) noże do wyznaczania przyczepności metodą siatki nacięć;

6) przyrząd do wyznaczania przyczepności metodą odrywową;

7) testery defektów metodą nisko- i wysokonapięciową.

5. Techniki inspekcji powłok:

1) inspekcja podłoża (na zgodność ze standardem ISO 8501-3):

a) stan spoin,

b) odpryski,

c) zaokrąglenia krawędzi;

2) ocena stanu podłoża;

3) ocena czystości powierzchni;

4) sprawdzenie obecności soli rozpuszczalnych na powierzchni podłoża:

a) metoda z użyciem konduktometru,

b) metoda Brela;

5) ocena prawdopodobieństwa wystąpienia kondensacji wody:

a) pomiar parametrów klimatycznych w czasie nakładania powłok,

b) wyznaczanie punktu rosy;

6) ocena chropowatości powierzchni:

a) definicja współczynnika R_y5,

b) komparatory,

c) profilometry;

7) przyrząd z taśmą replikacyjną;

8) ocena ciekłego wyrobu malarskiego - pomiar lepkości, gęstości, zawartości części stałych;

10) obliczanie zużycia farby;

11) wyznaczanie przyczepności warstwy farby do podłoża i przyczepności międzywarstwowej;

12) wyznaczanie twardości powłoki.

6. Inspekcje powłok malarskich:

1) badanie grubości powłoki mokrej;

2) badanie grubości powłoki wyschniętej;

3) badanie twardości powłok malarskich;

4) pomiar impedancji powłok malarskich;

5) badanie szczelności powłok malarskich;

6) badanie metodą niskonapięciową zgodnie ze standardem ASTM D 5162;

7) badanie metodą wysokonapięciową zgodnie ze standardem ASTM D 5162;

8) pomiary przyczepności:

a) pomiary przyczepności powłoki do podłoża zgodnie ze standardem ISO 2409,

b) pomiary przyczepności przy użyciu testu z taśmą zgodnie ze standardem ASTM D3359,

c) pomiary przyczepności metodą odrywania (pull-off), zgodnie ze standardem ISO 4624.

1. Kontrola lepkości wyrobów malarskich.

2. Badanie zdolności krycia przez wyroby malarskie.

3. Ocena roztarcia pigmentów.

4. Identyfikacja rozpuszczalników/rozcieńczalników.

1. Normy:

1) ISO;

2) ASTM;

3) NACE.

2. Uzgodnienia przedwykonawcze:

1) przegląd MSDS i karty technicznej wyrobu malarskiego;

2) opis techniczny powłoki;

3) symbole na opakowaniach farb dotyczących składu;

4) kontrola czasu ekspozycji i ochrony osobistej;

5) toksyczność i wiadomości ekologiczne;

6) przechowywanie wyrobu i środki ostrożności przy stosowaniu wyrobu;

7) postępowanie w przypadku wystąpienia zagrożenia.

3. Wiedza wymagana przez ANNEX 2 MSC.1/Circ.1198¹⁾ i techniczna dokumentacja (Coating Technical File):

1) wymagania dotyczące wyboru zestawu gruntu i farby - wymagania do konstrukcji zbiorników balastowych;

2) odbiory konstrukcji stalowej i powierzchni przed malowaniem;

3) warunki aplikacji farb;

4) odbiory powłok malarskich w zbiornikach balastowych;

5) sposoby i wymagana ilość pomiarów.

4. Prowadzenie dokumentacji:

1) sposób wypełniania;

2) kontrola prawidłowego prowadzenia;

3) przekazywanie technicznej dokumentacji;

4) archiwizowanie technicznej dokumentacji.

i bezpieczeństwo. Koszty przygotowania powierzchni, koszty prac malarskich, koszty prac pomocniczych.

6. Bezpieczne wykonywanie prac malarskich, zagrożenia dla organizmu oraz środowiska.

1. Klasy towarów niebezpiecznych.

2. Zasady klasyfikacji towarów niebezpiecznych, a szczególności:

1) sposób właściwego opisu substancji;

2) klasy towarów niebezpiecznych i ogólne zasady klasyfikacji;

3) rodzaj przewożonych niebezpiecznych przedmiotów lub substancji oraz ich fizyczne, chemiczne i toksykologiczne właściwości;

4) procedury klasyfikacji roztworów i mieszanin.

3. Identyfikacja towaru za pomocą Właściwej Nazwy Przewozowej (Proper Shipping Name).

4. Korzystanie z Listy Towarów Niebezpiecznych.

1. Zasady pakowania.

2. Rodzaje opakowań:

1) tymczasowe pojemniki do towarów masowych;

2) opakowania wielkogabarytowe;

3) cysterny kontenerowe;

4) pakowanie towarów masowych.

3. Znakowanie zatwierdzonych opakowań wg standardów ONZ.

4. Zasady segregacji.

5. Ilości ograniczone.

1. Zasady znakowania, oznaczania i oklejania.

2. Oznaczenia ryzyka podstawowego i podrzędnego.

3. Oznaczenia towarów zagrażających środowisku morskiemu.

4. Oznaczenia ilości ograniczonych.

1. Zasady sztauowania.

2. Zasady segregacji.

3. Zasady mocowania ładunku wg wytycznych IMO, ILO i UNECE.

4. Procedury awaryjne EmS.

5. Zasady pierwszej pomocy medycznej MFAG.

6. Wymagania konwencji CSC.

7. Procedury przenoszenia towarów niebezpiecznych.

1. Zasady dokumentacji.

2. Dokumenty przewozowe, w tym MSDN.

3. Certyfikaty załadunkowe kontenerów i pojazdów.

5. Dokumentacja przewozowa odpadów.

6. Dokumentacja specjalna.

1. Biegła umiejętność korzystania z Kodeksu IMDG.

2. Lokalne przepisy w portach załadunku i wyładunku towarów niebezpiecznych:

1) wewnętrzne przepisy danego portu;

2) przepisy transportowe danego kraju.

1. Procedury bezpiecznego przenoszenia towarów niebezpiecznych dotyczące:

1) użycia sprzętu;

2) odpowiednich narzędzi;

3) dopuszczalnego obciążenia roboczego.

2. Wymagania konwencji CSC.

3. Wybrane zagadnienia z Kodeksu IMSBC.

4. Lokalne przepisy w portach załadunku, wyładunku i tranzytowych dla towarów niebezpiecznych.

5. Przepisy transportowe danego kraju.

1. Zasady sztauowania.

2. Zasady segregacji.

3. Dokument zgodności.

4. Uwarunkowania prawne w zakresie załadunku, tranzytu i wyładunku w portach:

1) Kodeks IMDG;

2) wymagania lokalne.

1. Klasy towarów niebezpiecznych i zagrożenia jakie powodują.

2. Znakowanie, oznaczanie i oklejanie.

3. Procedury awaryjne EmS.

4. Zasady pierwszej pomocy medycznej MFAG.

5. Procedury bezpiecznego przenoszenia towarów niebezpiecznych dotyczące:

1) użycia sprzętu;

2) odpowiednich narzędzi;

3) dopuszczalnego obciążenia roboczego.

6. Zasady mocowania ładunków.

7. Wymagania Konwencji CSC.

8. Lokalne przepisy w portach załadunku i wyładunku towarów niebezpiecznych.

9. Przepisy transportowe danego kraju.

1. Kodeks IMDG.

2. Wytyczne i procedury bezpieczeństwa.

1. Studium pilotażowe - przygotowanie wykładowców do organizowania i prowadzenia szkoleń.

2. Wiedza i doświadczenie wykładowców a potrzeby szkolenia.

3. Struktura szkolenia.

4. Analiza szkolenia - cele kształcenia.

1. System szkolenia.

2. Podejście systemowe do szkolenia oraz projektowanie szkolenia.

3. Analiza zadań i czynności zawodowych - potrzeby szkoleniowe.

4. Opracowanie celów szkolenia.

5. Określanie potrzeb szkoleniowych.

6. Program szkolenia.

1. Zasady nauczania.

2. Zasady przygotowania materiałów szkoleniowych.

3. Środki dydaktyczne.

4. Wybór pomocy dydaktycznych potrzebnych do szkoleń.

5. Przegląd metod nauczania:

1) wykłady;

2) pokazy i ćwiczenia laboratoryjne;

3) seminaria i dyskusje;

4) prace grupowe (zespołowe);

5) studium przypadku;

6) projekty, ćwiczenia;

7) gry symulacyjne.

6. Wybór metod nauczania.

7. Skuteczność szkolenia.

1. Ocena wiedzy i umiejętności nabytych przez uczestników szkolenia.

2. Ocena efektów szkolenia.

1. Umiejętność komunikacji jako narzędzie wpływające na efektywność nauczania. Przykłady.

2. Różnice pomiędzy błędnymi wypowiedziami a opiniami.

3. Techniki wyrażania konstruktywnych opinii.

4. Efektywny instruktaż i wysłuchanie sprawozdania po ćwiczeniu.

5. Umiejętność przekazywania informacji.

6. Techniki nauczania stosowane w celu utrzymywania zainteresowania wśród osób szkolonych.

8. Czynniki wpływające na zachowanie osób podczas szkolenia.

9. Identyfikacja uciążliwych zachowań osób szkolonych.

10. Przykłady różnych rodzajów pytań.

11. Techniki zadawania pytań:

1) rodzaje technik zadawania pytań i ich wykorzystanie w zależności od sytuacji;

2) uwzględnienie technik zadawania pytań w planie zajęć.

1. Planowanie i prowadzenie szkolenia - zestaw zadań do wykonania.

2. Studium pilotażowe - ponowna analiza problemów oraz podsumowanie.

I EGZAMINUJĄCEGO NA SYMULATORACH*

1. Czym jest symulacja.

2. Cel szkolenia na symulatorach w gospodarce morskiej.

3. Skuteczność szkolenia na symulatorach.

4. Zalety szkolenia na symulatorach.

5. Teoria i doświadczenie przy opracowywaniu programów szkolenia, scenariuszy ćwiczeń i ocenianiu.

1. Definicja symulatora i jego wyposażenie.

2. Podstawowe elementy symulacji.

3. Podział symulatorów ze względu na poziom wykonywanych zadań. Charakterystyka poszczególnych typów symulatorów.

4. Podział symulatorów ze względu na funkcje.

5. Komponenty oprogramowania symulatorów.

6. Konfiguracja symulatorów jedno- i wielozadaniowych.

7. Układ pełnego symulatora mostka i pełnego symulatora siłowni okrętowej.

8. Cechy symulatorów wykorzystywanych do szkoleń:

1) przystosowanie do wybranych celów i zadań szkoleniowych;

2) zdolność do odzwierciedlenia rzeczywistych parametrów funkcjonowania urządzeń na statku, w tym błędów i ograniczeń;

3) odzwierciedlenie rzeczywistych parametrów tak, by osoba szkolona nabyła umiejętności odpowiednie do celów szkolenia;

4) kontrolowane środowisko operacyjne, umożliwiające symulowanie różnych warunków, w tym sytuacji awaryjnych, niebezpiecznych i nietypowych, odpowiednich do celów szkolenia;

5) interfejs umożliwiający osobie szkolonej interakcję ze sprzętem, symulowanym środowiskiem i ewentualnie instruktorem;

6) możliwość kontrolowania, obserwowania i nagrywania przez instruktora ćwiczeń w celu oceny efektów szkolenia.

9. Cechy symulatorów wykorzystywanych do oceny kompetencji zawartych w Konwencji STCW:

1) możliwość zrealizowania określonych celów oceny;

2) możliwość symulacji zdolności operacyjnych urządzeń na statku, w tym ich błędów i ograniczeń, na poziomie rzeczywistości odpowiadającej celom oceny;

3) możliwość odzwierciedlenia rzeczywistych zachowań tak, by osoba egzaminowana mogła wykazać się umiejętnościami odpowiadającymi celom oceny;

5) kontrolowane środowisko operacyjne, umożliwiające symulowanie różnych warunków, w tym sytuacji awaryjnych, niebezpiecznych i nietypowych, odpowiednich do celów oceny;

6) możliwość kontrolowania, obserwowania i nagrywania ćwiczeń przez egzaminatora w celu oceny osoby ocenianej.

10. Znajomość zasad wykorzystywania symulatorów, zgodnie z Prawidłem I/12 Konwencji STCW i Sekcją A-I/12 Kodeksu STCW.

1. Kompetencje, które zgodnie z Konwencją STCW nabywane są poprzez szkolenie na symulatorze.

2. Zależność pomiędzy instruktorem a symulacją w odniesieniu do Konwencji STCW.

3. Poziomy odpowiedzialności określone w Kodeksie STCW.

4. Charakterystyka 7 rodzajów standardów kompetencji określonych w Konwencji STCW.

5. Wymagania Konwencji STCW w zakresie symulatorów i symulacji.

6. Symulatory nieobowiązkowe według Konwencji STCW.

7. Przebieg zajęć na symulatorze, na przykładzie symulatora mostka lub symulatora siłowni okrętowej.

8. Macierz kompetencji dla różnych parametrów symulacji na mostku lub w siłowni okrętowej.

9. Symulatory mostka lub siłowni okrętowej - odniesienia do Konwencji STCW, wymaganych kompetencji i wymaganego poziomu symulacji.

1. Zmiany w podejściu do nauczania: od niepodważalnego autorytetu przez mediatora i przewodnika do psychologa.

2. Wpływ postawy instruktora na efektywność szkolenia i wyniki osób szkolonych.

3. Znajomość symulatorów jako wymagania wstępne.

4. Znajomość zagadnienia a wykorzystanie symulatorów.

5. Stosowanie różnych metod pedagogicznych i technik szkoleniowych.

6. Podstawowe elementy budowy zaufania i dobrych stosunków z osobami szkolonymi.

1. Ogólne zasady konceptualizacji i planowania programu szkoleniowego.

2. Cel szkolenia na symulatorach.

3. Etapy symulacji, z uwzględnieniem szczegółowego programu symulatora.

4. Analiza sytuacyjna.

5. Ustawianie poziomu symulacji.

6. Cechy i specyfikacja symulatora.

7. Trzy punkty organizacji planu szkolenia na symulatorze.

8. Projektowanie ćwiczeń na symulatory oraz przykładowy arkusz instruktora.

9. Ocena osoby szkolonej oraz programu szkolenia. Przykłady ocen.

10. Etapy projektowania programu szkoleniowego.

11. Wypełnianie arkuszy roboczych/obserwacji.

12. Arkusz oceny osoby szkolonej.

13. Ankieta ewaluacyjna po zakończeniu szkolenia.

1. Umiejętność komunikacji jako narzędzie wpływające na efektywność nauczania. Przykłady.

2. Różnice pomiędzy faktami a opiniami.

3. Techniki wyrażania konstruktywnych opinii.

4. Efektywny instruktaż i podsumowanie przebiegu zajęć.

5. Umiejętność przekazywania informacji.

6. Techniki nauczania stosowane w celu utrzymywania zainteresowania wśród osób szkolonych.

7. Typowe zachowania osób szkolonych.

8. Czynniki wpływające na zachowanie osób podczas szkolenia.

9. Identyfikacja uciążliwych zachowań osób szkolonych i metody radzenia sobie z nimi.

10. Przykłady różnych rodzajów pytań.

11. Techniki zadawania pytań:

1) rodzaje technik zadawania pytań i ich wykorzystanie w zależności od sytuacji;

2) uwzględnienie technik zadawania pytań w planie zajęć.

1. Wprowadzenie do zajęć: wyjaśnienie ćwiczenia, budowa relacji opartych na zaufaniu i szacunku, zadbanie o komfort osób szkolonych.

2. Symulacja jako narzędzie umożliwiające podnoszenie kompetencji, a nie tylko ich ocenę.

3. Cele i oczekiwania wobec symulacji.

4. Organizacja ćwiczenia - wyjaśnienie uczestnikom ich ról i obowiązków.

5. Definicja i rola zespołu wspierającego.

6. Rola instruktora w przeprowadzaniu symulacji.

7. Etapy zajęć na symulatorze:

1) instruktaż;

2) planowanie;

3) wykonanie ćwiczenia;

4) sprawozdanie.

8. Przygotowanie zajęć na symulatorze:

1) parametry symulacji;

2) dodatkowe wyposażenie;

3) materiały dydaktyczne tj.: publikacje, podręczniki, instrukcje itp.

9. Ocena umiejętności nabytych przez uczestników szkolenia i efektywności ćwiczenia.

1. Ocena kompetencji.

2. Standard działania symulatorów wykorzystywanych do oceny kompetencji, zgodnie z Sekcją A-I/12 Kodeksu STCW.

3. Test działania i kryteria oceny działania symulatora.

4. Ocena formalna i nieformalna.

5. Szkolenie i ocena nakierowane na zdobywanie kompetencji.

6. Wykorzystanie symulatorów do oceny kompetencji - zalety.

7. Określanie kryteriów oceny kompetencji - przykłady.

1. Cel procesu w ujęciu Konwencji STCW.

2. Weryfikacja wiedzy i kompetencji adekwatnych do świadectwa lub dyplomu.

3. Kwalifikacje instruktorów i egzaminatorów.

4. Nadzór nad przebiegiem szkolenia i egzaminowania.

5. Aktualność szkoleń i wymagań egzaminacyjnych.

6. Cykliczne odnawianie i aktualizacja kompetencji oraz dokumentów kwalifikacyjnych.

7. Jednolitość systemu szkolenia i oceniania marynarzy zgodnie z Konwencją STCW.

1. Konwencja STCW i Kodeks STCW.

2. Regulamin Radiokomunikacyjny Międzynarodowego Związku Telekomunikacyjnego.

3. Konwencja MLC.

4. Konwencja STCW-F.

1. Egzaminy wewnętrzne.

2. Egzaminy zewnętrzne.

3. Zalety i wady egzaminów wewnętrznych i zewnętrznych.

4. Delegowanie przez administrację morską uprawnień do przeprowadzania egzaminów zewnętrznych.

1. Standardy jakości.

2. System zarządzania jakością.

3. Niezależna ocena.

1. Szkolenie i ocena - wymagania Konwencji STCW.

2. Rola i odpowiedzialność w szkoleniach i ocenianiu.

3. Szkolenia i ocena na statku.

1. Szkolenia ukierunkowane na nabywanie kompetencji.

2. Tabele kompetencji w części A Kodeksu STCW.

3. Ocena kompetencji.

4. Dowody na spełnienie standardu kompetencji.

5. Sprawdzanie jakości oceniania.

1. Metodologia egzaminowania.

2. Jakość egzaminów pisemnych.

3. Egzaminy pisemne:

1) opisowe;

2) testy krótkiej odpowiedzi;

3) testy jedno- lub wielokrotnego wyboru.

4. Obliczenia w testach.

5. Wypełnianie testów.

1. Egzaminy pisemne - wytyczne do przeprowadzenia egzaminu.

2. Dostępność publikacji i pomocy naukowych.

3. Komunikowanie się w trakcie egzaminu.

1. Zasady oceniania różnych rodzajów egzaminów pisemnych.

2. Ponowna ocena egzaminów pisemnych, będących na granicy niezaliczenia.

1. Charakterystyka oceny na statku.

2. Opracowanie systemu oceniania na statku.

3. Opracowanie systemu oceny kompetencji na statku.

4. Kryteria oceny na statku.

1. Przygotowanie oceny:

1) zakres materiału;

2) konieczne wyposażenie;

3) warunki podczas oceny.

2. Informacje dla zdającego.

3. Obserwacja osoby zdającej i odnotowanie wyników.

4. Analiza przebiegu procesu oceny.

5. Wynik oceny.

6. Plan poprawy wyników osoby zdającej.

1. Przegląd dotychczas opracowanych testów.

2. Testy niezaliczone.

3. Odwołania od wyników testów.